Αφορμή γι' αυτόν τον προβληματισμό, μου είχαν δώσει, αφ' ενός μεν η - απρόσμενη λόγω θανάτου του Χριστόδουλου - άνοδος του Ιερώνυμου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο κι αφ' ετέρου η απόσυρση του τελευταίου θύλακα της "Μακαριακής" λογικής από την ηγεσία της Κύπρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου...
Βλέπω σήμερα τον μετρημένο και υπεύθυνο τρόπο με τον οποίο ο προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας αντιμετωπίζει τα πράγματα. Δεν παρεμβαίνει στην πολιτική, δεν βγάζει άναρθρες πατριωτικές κραυγές, δεν επιδιώκει παλάτια και μέγαρα, αλλά εστιάζει στο κοινωνικό έργο - όπως είναι και το φυσικό - της εκκλησίας και αναζητά ευθύνες για τη διαχείριση των κονδυλίων από τις οργανώσεις της Αρχιεπισκοπής.
Βλέπω τον νέο πρόεδρο της Κύπρου Χριστόφια, να αγωνιά για μια αξιοπρεπή και λειτουργική λύση στο Κυπριακό, χωρίς υστεροβουλίες. Από την πρώτη κιόλας μέρα της εκλογής του.
Εντελώς άλλο σκηνικό, σε χώρους που, λίγους μόλις μήνες πριν, επικρατούσε απογοητευτική εικόνα: Λόγια μεγάλα, κενά περιεχομένου, ένας επιζήμιος "πατριωτισμός", χωρίς κόστος αλλά και χωρίς αντίκρυσμα... Και ένα ιερό δέος μπροστά στις τόσο ενδιαφέρουσες - και δύσκολες φυσικά - προκλήσεις της νέας εποχής μας.
Μπορεί να είναι επώδυνη η αναμονή, αλλά η λογική στο τέλος επικρατεί.
Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις. Κι οι λύσεις δεν είναι απλά η έκφραση των θελήσεών μας και η παιδιάστικη εμμονή σ' αυτές, αλλά ο ρεαλισμός, η μετριοπάθεια και η αίσθηση των καιρών.
Ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου, όπου τα προβλήματα περισσεύουν. Η χώρα μας έχει το προνόμιο να είναι ήδη παλιό μέλος της Ε.Ε. Να έχει μια αξιόλογη οικονομία - παρά τα προβλήματα. Να έχει - ακόμα - το σεβασμό των άλλων χωρών.
Πρέπει να αποπνέουμε σταθερότητα, υπευθυνότητα και καλή διάθεση. Κανένας λαός δεν μπορεί να είναι εχθρός μας, αν εμείς δεν τον ωθήσουμε σ' αυτό...
Από την άλλη, στο εσωτερικό, οι μύθοι της Αριστεράς τείνουν να αποτελέσουν το "ultimum refugium" των φοβισμένων από την παγκοσμιοποίηση και την καταιγίδα του τελευταίου κύματος του καπιταλισμού, που τείνει να σαρώσει τα πάντα.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, δεν υπάρχουν ξόρκια και φυλαχτά, ούτε μαγικές λύσεις. Μόνο αν δουλέψουμε μεθοδικά και σταθερά, θα βρούμε το δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική σύγκλιση και τον ανθρωπισμό που αποτελεί το καταστάλαγμα της δικής μας, μεγάλης Αριστεράς.
Σ' αυτή την προσπάθεια πρέπει να μείνουμε, αταλάντευτοι, χωρίς να μας επηρεάζουν τα "γκάλοπ του συρμού" και οι εκφράσεις των συμφερόντων κάποιων που αποτελούν πλέον τροχοπέδη για την πρόοδο της κοινωνίας - (και το ξέρουν)...
Το καινούριο δεν έρχεται χωρίς πόνο, χωρίς κόπο. Θέλει προσπάθεια και επιμονή. Θέλει δουλειά.
Κανείς δεν είναι μεσσίας στις μέρες μας. Και το μαγικό φίλτρο δεν το είχε τελικά, ούτε ο Αστερίξ!..
Κ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου