ΓΙΑΤΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΖΟΥΤΖΕΣ

Έχει τονιστεί από αρκετούς φίλους και συνεργάτες του blog ότι η εποχή που ζούμε έχει μεταβατικά χαρακτηριστικά και σαν τέτοια κυριαρχείται από τη σύγχιση και την ανασφάλεια.
Η σύγχιση αναφέρεται στην ασάφεια νοήματος στον προσωπικό βίο ενώ η ανασφάλεια έχει να κάνει με την αδυναμία πρόβλεψης για το μέλλον αφού είναι διάχυτη η αίσθηση ότι το φυσικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι ασταθές.
Σε τέτοιες συνθήκες, πέρα από το να συντηρούμε τις πολιτικές μας αδράνειες, υποστηρίζοντας σχήματα χωρίς πια ουσιαστικό περιεχόμενο, πρέπει να ανατρέξουμε στις πηγές των πολιτικών μας προθέσεων.
Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου φιλελεύθερο γιατί θέτω το παρακάτω πλαίσιο ως προϋπόθεση για την ευτυχία : επαρκής κάλυψη των υλικών αναγκών, εξασφάλιση βιώσιμου και ευχάριστου φυσικού περιβάλλοντος, θετικό επίπεδο επικοινωνίας με τους συνανθρώπους, ξεκινώντας από τον στενότερο κύκλο και φθάνοντας στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα, με περιορισμό των εξαρτήσεων και σχέσεων εξουσίας, ελεύθερη πρόσβαση στα πολιτισμικά αγαθά, κατά το δυνατόν ευχάριστη και θετική εργασιακή απασχόληση και γενικότερη δημιουργική δραστηριοποίηση.
Για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις που ανέφερα θα πρέπει να είναι ευνοϊκές τόσο οι αντικειμενικές – πολιτειακές, όσο και οι προσωπικές συνθήκες. Δεν είναι δηλαδή αρκετό να σου εξασφαλίζει η πολιτεία τα μέσα, θα πρέπει και συ να κάνεις εκείνη τη χρήση που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, κάποιος διανοητής παρατήρησε ότι η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, είναι κατάκτηση.
Η μαρξιστική αριστερά, δίνοντας όχι απλά πρωτοκαθεδρία αλλά αποκλειστικότητα για την προσωπική συνθήκη (ευτυχία – δυστυχία) στις παραγωγικές σχέσεις, αφαιρεί την προσωπική ευθύνη και προσφέρει ένα άλλοθι και μια ευκολία. Εφόσον οι παραγωγικές σχέσεις δεν είναι οι επιδιωκόμενες από την μαρξιστική αριστερά, το άτομο δεν έχει ευθύνη αφού δεν έχει τα περιθώρια. Έτσι, ένας μαρξιστής μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να εκμεταλλεύεται ανενδοίαστα τους υπαλλήλους του εφόσον ευθύνη έχει το σύστημα και όχι ο ίδιος. Βέβαια, όταν θα αλλάξει το σύστημα και οι παραγωγικές σχέσεις, όλα θα αλλάξουν και η εκμετάλλευση θα πάψει να υφίσταται αντικειμενικά. Και ασφαλώς, η ατομική ελευθερία δεν έχει κανένα νόημα, αφού δεν υπάρχει ευθύνη. Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη.
Το σχήμα της μαρξιστικής αριστεράς, στην πραγματική του εφαρμογή, δεν περπάτησε πουθενά. Καταργώντας την ελευθερία και την ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία, βούλιαξε ολόκληρες κοινωνίες στη θλίψη και τη μιζέρια. Αφαίρεσε από τη ζωή κάθε νόημα και κάθε προοπτική.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους μαρξιστές αριστερούς που αναπαύονται θαυμάσια στα άλλοθι και τις ευκολίες τους. Παραδοσιακά επηρμένοι, θεωρούν τους υπόλοιπους αριστερούς μη αριστερούς, κάτι σαν τζουτζέδες και βροντοφωνάζουν :
Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι!
Ευτυχώς Αλέκο μου, ευτυχώς!

Φιλελεύθερος τζουτζές.