Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δεν το κράτησα στο συρτάρι μου, απλά το κράτησα για το τέλος.
Ήταν που λέτε ένα όμορφο και μεγάλο σπίτι που μέσα ζούσε μια θαυμάσια οικογένεια, ένα ολόκληρο σόι. Στην οικογένεια αυτή ξεχώριζε ένα καλό παιδί, γλυκομίλητο, ευγενικό με όλους, εργατικό και πετυχημένο στη δουλειά του.
Αυτό το παιδί το αγαπούσε όλος ο κόσμος, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί.
Όλος αυτός ο κόσμος αποφάσισε κάποτε να κάνει μια πολύ μεγάλη γιορτή για να τιμήσει το καλό παιδί. Η κακή ιδέα ήταν ότι η γιορτή είχε και πυροτεχνήματα και μάλιστα το πρώτο το άναψε το ίδιο το καλό παιδί που δεν πολυκάτεχε από τέτοια. Κάτι πήγε στραβά, το πυροτέχνημα έσκασε στο κεφάλι του και το καλό παιδί έχασε τη μνήμη του.
Από την οικογένειά του προσπάθησαν να του θυμήσουν ποιος είναι αλλά αυτός δεν τους πίστευε. Απεγνωσμένος, πήρε τους δρόμους και άρχισε να ρωτάει τουρίστες, παγωτατζήδες, τρανσέξουαλ, ναυάρχους, τσιγγάνους, νοσοκόμους και άλλους.
Κάποιος του είπε ότι είναι ο μπαμπάς του, άλλος εμπιστευτικά ότι είναι ο Ναβουχοδονόσορ, ο Ναπολέων, ο Πινόκιο, ο Γκάντι, ο Νταβέλης, ο Ναστρεντίν Χότζας. Όσο του λέγανε, τόσο αυτός πίστευε ότι είναι κάτι σπουδαίο αλλά δεν ήξερε τι. Οι φίλοι του και οι γνωστοί είχαν αρχίσει να απομακρύνονται, οι συγγενείς παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να τον συνεφέρουν και άρχισαν να τον βρίζουν.
Σε μια φρενίτιδα απελπισμένης αναζήτησης, βρέθηκε σ' ένα τόπο χωρίς άνθρωπο, χωρίς πουλί πετούμενο. Εξουθενωμένος κάθησε χάμω, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είδε ένα πεφταστέρι. Με ένα δάκρυ να λαμπυρίζει στην άκρη του ματιού έκανε μια ευχή: Μόνο ο εαυτός του νάτανε, μόνο ο εαυτός του!
5 σχόλια:
Father μπορεί να'ναι το ξενύχτι γιατί γύρισα αργάμιση σήμερα...αλλα απο τα τρία παραμύθια ούτε ένα δεν κατάλαβα...μια μικρή βοήθεια?
Υ.Γ: Lippi το 4ο παραμύθι.. το καλύτερο...είναι και επίκαιρο.. έχει να κάνει με τις κούπες που θά'παιρνε ο Λεμονής αν δεν τον απέλυε ο Σικράτης...
Πράγματι κουρασμένος ο Γ.Χ.Σ φαίνεται από τα λαθάκια...
Πάντως εμένα τα παραμύθια μου άρεσαν
(Γιατί το "χοντρό παιδί" μου θύμισε τον Μπούλη;)
Κ.Λ.
το Lippi δεν ηταν λαθάκι...κάνει αναφορα σε κάποια πρόσφατα δημοσιεύματα...καλημερα σε ολους...
Διαβάζοντας τα παραμύθια του blog, θυμήθηκα και εγώ ένα παραμύθι που μου έλεγε η συγχωρεμένη νησιώτισα γιαγιά μου πριν χρόνια και επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας.
« Κάποτε οι κάτοικοι του νησιού μας αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πλοίο για να τους μεταφέρει από την πρωτεύουσα στο νησί, μιας και αν και πολλοί ήταν ξεχασμένοι από την κρατική εξουσία και δύσκολα μετακινούνταν. Πράγματι, όλοι μαζί έπεσαν στην δουλειά και έφτιαξαν το καμάρι του νησιού, το θρυλικό πλοίο «ΑΝΔΡΕΑΣ» από το όνομα του εμπνευστή της ιδέας. Το πλοίο μας, όπως έλεγε η γιαγιά, σύντομα κατέκτησε την αγάπη του κόσμου. Οι νησιώτες πηγαινοέρχονταν στο νησί μας με ένα πολύ μικρό αντίτιμο και σιγά σιγά άρχισε να αποκτά την συμπάθεια και άλλου κόσμου άσχετου με το νησί μας. Παρόλο που το αρχικό όραμα ήταν η εξυπηρέτηση μόνο του νησιού μας, σιγά σιγά οι κάτοικοι αποφάσισαν το «ΑΝΔΡΕΑΣ» να πηγαίνει και σε άλλα νησιά για να τα εξυπηρετεί και αυτά. Η φήμη του μεγάλωσε και σε λίγο καιρό έγινε το νούμερο ένα πλοίο μεταφοράς επιβατών στα νησιά μας. Χιλιάδες κάτοικοι που το πίστεψαν αλλά και τουρίστες ταξίδεψαν μαζί του για χρόνια και όλοι το θυμόντουσαν με αγάπη και νοσταλγία.
Τα χρόνια πέρασαν, το καράβι μεγάλωσε και άρχισε να θέλει επιδιορθώσεις λόγω ηλικίας. Οι νησιώτες σκέφτηκαν να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης καθώς και κάποιες σημαντικές αλλαγές στο πλοίο. Το πλοίο άλλαξε πραγματικά και έγινε ένα σύγχρονο νέο πλοίο με νέο όνομα - « ΚΩΣΤΑΣ » - θαρρώ μου έλεγε η γιαγιά το είπαν, που άρχισε πάλι τα δρομολόγια. Όμως, το εισιτήριο αυξήθηκε τόσο πολύ που ο φτωχός νησιώτης δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Οι σύμβουλοι της επιχείρησης πλέον, αποφάσισαν πως μεγαλύτερη σημασία για αυτούς είχε η μεταφορά τουριστών και όχι οι κάτοικοι του νησιού γι’ αυτό και το εισιτήριο παρέμεινε υψηλό. Οι νησιώτες αντέδρασαν και άρχισαν να μην ταξιδεύουν με το πλοίο μπαίνοντας σε άλλα μικρότερα πλοία παρατώντας το καμάρι τους. Τόσο πολύ που σύντομα το « ΚΩΣΤΑΣ » έχασε την δύναμη του και έγινε ασύμφορο.
Τότε, αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί ο γιός του εμπνευστή της ιδέας καθέλκυσης πλοίου ο Γεωργής. Ζήτησε πλήρη ανακαίνιση του πλοίου, νέες καμπίνες, νέα σαλόνια και νέες τιμές. Να φύγουν όλα τα γερασμένα κομμάτια του πλοίου. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε , πλήρης αποδοχή του νέου σχεδίου. Μόνο κάποιοι αντιδραστικοί ζήτησαν να φτιαχτεί νέο πλοίο και όχι ανακαίνιση σε ένα γερασμένο σκελετό. Πράγματι το πλοίο ανακαινίστηκε, φυσικά ονομάστηκε « ΓΕΩΡΓΗΣ » και ξανακαθελκύστηκε με ενθουσιασμό. Ο κόσμος ξαναγάπησε την προσπάθεια, όμως τα προβλήματα πολλαπλασιάστηκαν. Το πλοίο πλέον ήταν αργό για την εποχή του, ο γέρικος σκελετός του έτριζε, δεν είχε όργανα ακριβείας και παρόλο που ο καπετάνιος Γεωργής ήταν αγαπητός, οι νησιώτες άρχισαν να το εγκαταλείπουν. Τα εισιτήρια όλο και μειώνονταν. Όλοι έβλεπαν το τέλμα. Στο τελευταίο του ταξίδι λόγω παλαιότητας δεν πρόλαβε να στρίψει και προσάραξε σε ξέρα. Οι επιβάτες πρόλαβαν μόλις και μετά βίας να γλιτώσουν πηδώντας σε δύο λάντζες που έτρεξαν να τους σώσουν.»
Θυμάμαι ότι όταν μεγάλωσα και σκεφτόμουν τα παραπάνω λόγια της γιαγιάς έλεγα ότι αυτά δεν γίνονται ούτε στα παραμύθια. Πριν τρεις μέρες ένα πλοίο με παρόμοιο ιστορικό και με το όνομα « ΓΕΩΡΓΗΣ » προσάραξε σε μια ξέρα και οι επιβάτες σώθηκαν από κάποιες λάτζες. Που παρεπιπτόντως δύο από αυτές λέγονταν η μια «ΑΛΕΞΗΣ» και η άλλη «ΑΛΕΚΟΣ». Ρε λές να γίνονται και στην πραγματικότητα?
Και φαντάζομαι ότι οι λάντζες τους έσωσαν αλλά δεν τους ταξίδεψαν. Άρα παραμένει σαν ζητούμενο να φτιαχτεί νέο πλοίο. Όσο για τις λάντζες, θα καιροφυλακτούν για νέο ναυάγιο.
Αμετανόητος φιλελεύθερος τζουτζές.
Δημοσίευση σχολίου