Μέρα της Γυναίκας...

Μέρα της Γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου.

Σαν σήμερα, πριν από 150 περίπου χρόνια, σε κάποια γωνιά της Αμερικής, γυναίκες συγκρούστηκαν με την αστυνομία - και ολόκληρο το σύστημα της εποχής - για την απελευθέρωσή τους και την ισότητα.

Πολλές από αυτές σκοτώθηκαν.

Ο χρόνος όμως κύλισε από τότε.

Πολλά έγιναν. Πολλά κερδήθηκαν από το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα.

Σήμερα - στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες - η θέση της γυναίκας έχει βελτιωθεί θεαματικά.

Ακόμα και στην "ορθοδοξοκρατούμενη" Ελλάδα...

Στις χώρες του τρίτου κόσμου, στα ισλαμιστικά κράτη, η γυναίκα ακόμα πορεύεται τη ζωή σαν μια σκλάβα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αυτόνομη σεξουαλικότητα.

Μένουν πολλά ακόμα να γίνουν.

Σαν μια ελάχιστη προσφορά στην ημέρα, παραθέτω ένα απόσπασμα από το καταπληκτικό βιβλίο "Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ" του μεγάλου Ernest Borneman, καθηγητή της κοινωνιοσεξολογίας σε Γερμανία και Αυστρία.

Το μνημιώδες αυτό έργο εκδόθηκε πρώτη φορά στη Γερμανία το έτος 1975 και αποτελεί μια μοναδική μελέτη για την ιστορία (και την προϊστορία) της Πατριαρχίας στην Ελλάδα και τη Ρώμη, ενώ στα τελευταία κεφάλαιά του παραθέτει το δικό του όραμα, για μια κοινωνία απελευθερωμένη από τα δεσμά της ταξικής δομής, μέσα από την ισότητα ανδρών και γυναικών.

Μαρξιστής ο Borneman. Αφιερωμένος με ρομαντικό πάθος στην ανθρωπιστική διάσταση της ισότητας και στην ευτυχία της κοινωνίας μέσα από την ειρήνη και την δημιουργία, αναπολεί τις μητριστικές κοινωνίες του πρωτόγονου ανθρώπου και ελπίζει ότι κάποτε, οι άνθρωποι θα ξαναγυρίσουν πάλι εκεί, αυτή τη φορά όχι σαν πρωτόγονοι, αλλά σαν σοφοί, έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο τα διδάγματα αυτού του βασανιστικού ταξιδιού, από τότε μέχρι την εποχή της απελευθέρωσης...

Ευαίσθητος μελετητής της γυναικείας, αλλά και της παιδικής σεξουαλικότητας, εμμένει στο όραμά του, ταρακουνώντας τον "πατριάρχη άνδρα" να συνέλθει και να αναζητήσει την ευτυχία του, όχι σαν δυνάστης των γυναικών και των παιδιών, αλλά σαν απλό και χρήσιμο μέλος μιας κοινότητας ίσων ανθρώπων...

Το έργο αυτό εκδόθηκε το 1988 από τη Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, σε μετάφραση (καταπληκτική) του Δημοσθένη Κούρτοβικ.

Παραθέτω έτσι πρόχειρα, ένα απόσπασμα, που πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον:

"...Στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο που έγινε το 1899 στο Παρίσι, η Clara Zetkin διατύπωσε τις γνωστές εκείνες αρχές που ως τα σήμερα έχουν μείνει άφταστες και δείχνουν με κρυστάλλινή καθαρότητα τη διαφορά ανάμεσα στο προλεταριακό και το αστικό γυναικείο κίνημα. Ενώ το τελευταίο αυτό διεκδικούσε ολοένα ιδιαίτερα προνόμια για τις γυναίκες λόγω της σωματικής και ψυχικής ιδιοσυστασίας τους, η Clara Zetkin αντιτάχτηκε κατηγορηματικά σε όλα τα ιδιαίτερα προνόμια της γυναίκας, γιατί έβλεπε σ' αυτό το αίτημα την αναγνώριση του πατριαρχικού αξιώματος ότι οι γυναίκες είναι "αλλιώς" και επομένως κατώτερες.

"Δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ιδιαίτερου γυναικείου ζητήματος" φώναξε στην αίθουσα των συνεδριάσεων. "Δεν αναγνωρίζουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει ιδιαίτερη μορφή για τις γυναίκες! Για λόγους αρχής εμείς οι γυναίκες διαμαρτυρόμαστε έντονα για το αίτημα να περιοριστεί η γυναικεία εργασία. Δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να διαχωρίσουμε την υπόθεσή μας από την υπόθεση της εργατικής τάξης γενικά, γι αυτό και δεν θα διατυπώσουμε ξεχωριστά αιτήματα. Δεν ζητάμε άλλη προστασία έξω από εκείνη που διεκδικεί η εργασία γενικά από το κεφάλαιο."

Κι ο Borneman σχολιάζει λίγο πιο κάτω:

"...Να ένα μητριστικό επιχείρημα!.. Έτσι και μόνον έτσι η γυναίκα μπορεί να χειραφετήσει τον εαυτό της και κατά συνέπεια και τον άνδρα...

...Όποιος ζητεί προνόμια για τη γυναίκα, την κηδεμονεύει κι έτσι την εξευτελίζει...

...Αυτό που εμποδίζει τη γυναίκα να εκδιπλώσει την προσωπικότητά της είναι το ίδιο ακριβώς που περιορίζει και την εκδίπλωση του άνδρα. Μόνο όποιος καταργεί αυτό που προκαλεί και στα δύο φύλα την καταπίεση της προσωπικότητας καταργεί και την ίδια την καταπίεση της προσωπικότητας και, επομένως, τις βαθύτερες αιτίες της: Την πατριαρχία, με την σύμφυτή της αρχή της βιολογικής ιεραρχίας, του αιώνιου χαρακτήρα των σεξουαλικών διαφορών..."

(φωτο: 1. Rembrandt 2. Zetkin and Luxembourg από wikipedia)

K.Λ.

Μνήμη Ελένης Σκιάνη

Μερίμνησα να δημοσιευτεί στο σημερινό φύλλο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ το ακόλουθο κείμενο:

«Στη μνήμη της Ελένης Σκιάνη, που στις 7 Δεκεμβρίου 2007 έφυγε από τη ζωή στα 44 της χρόνια, οι φίλοι της κατέθεσαν στη Διεθνή Αμνηστία το ποσό των €470».

Πρόθεσή μου ήταν το κείμενο αυτό να δημοσιευτεί και ΣΤΑ ΝΕΑ και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δεν πρόλαβα όμως.

Γιάννης Χρ.

...ούτε ο Αστερίξ!..

Πριν από λίγες μόνο μέρες, αναρωτιόμουν μήπως κάτι αλλάζει γύρω μας...

Αφορμή γι' αυτόν τον προβληματισμό, μου είχαν δώσει, αφ' ενός μεν η - απρόσμενη λόγω θανάτου του Χριστόδουλου - άνοδος του Ιερώνυμου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο κι αφ' ετέρου η απόσυρση του τελευταίου θύλακα της "Μακαριακής" λογικής από την ηγεσία της Κύπρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου...



Βλέπω σήμερα τον μετρημένο και υπεύθυνο τρόπο με τον οποίο ο προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας αντιμετωπίζει τα πράγματα. Δεν παρεμβαίνει στην πολιτική, δεν βγάζει άναρθρες πατριωτικές κραυγές, δεν επιδιώκει παλάτια και μέγαρα, αλλά εστιάζει στο κοινωνικό έργο - όπως είναι και το φυσικό - της εκκλησίας και αναζητά ευθύνες για τη διαχείριση των κονδυλίων από τις οργανώσεις της Αρχιεπισκοπής.



Βλέπω τον νέο πρόεδρο της Κύπρου Χριστόφια, να αγωνιά για μια αξιοπρεπή και λειτουργική λύση στο Κυπριακό, χωρίς υστεροβουλίες. Από την πρώτη κιόλας μέρα της εκλογής του.



Εντελώς άλλο σκηνικό, σε χώρους που, λίγους μόλις μήνες πριν, επικρατούσε απογοητευτική εικόνα: Λόγια μεγάλα, κενά περιεχομένου, ένας επιζήμιος "πατριωτισμός", χωρίς κόστος αλλά και χωρίς αντίκρυσμα... Και ένα ιερό δέος μπροστά στις τόσο ενδιαφέρουσες - και δύσκολες φυσικά - προκλήσεις της νέας εποχής μας.



Μπορεί να είναι επώδυνη η αναμονή, αλλά η λογική στο τέλος επικρατεί.

Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις. Κι οι λύσεις δεν είναι απλά η έκφραση των θελήσεών μας και η παιδιάστικη εμμονή σ' αυτές, αλλά ο ρεαλισμός, η μετριοπάθεια και η αίσθηση των καιρών.



Ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου, όπου τα προβλήματα περισσεύουν. Η χώρα μας έχει το προνόμιο να είναι ήδη παλιό μέλος της Ε.Ε. Να έχει μια αξιόλογη οικονομία - παρά τα προβλήματα. Να έχει - ακόμα - το σεβασμό των άλλων χωρών.

Πρέπει να αποπνέουμε σταθερότητα, υπευθυνότητα και καλή διάθεση. Κανένας λαός δεν μπορεί να είναι εχθρός μας, αν εμείς δεν τον ωθήσουμε σ' αυτό...



Από την άλλη, στο εσωτερικό, οι μύθοι της Αριστεράς τείνουν να αποτελέσουν το "ultimum refugium" των φοβισμένων από την παγκοσμιοποίηση και την καταιγίδα του τελευταίου κύματος του καπιταλισμού, που τείνει να σαρώσει τα πάντα.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη, δεν υπάρχουν ξόρκια και φυλαχτά, ούτε μαγικές λύσεις. Μόνο αν δουλέψουμε μεθοδικά και σταθερά, θα βρούμε το δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική σύγκλιση και τον ανθρωπισμό που αποτελεί το καταστάλαγμα της δικής μας, μεγάλης Αριστεράς.



Σ' αυτή την προσπάθεια πρέπει να μείνουμε, αταλάντευτοι, χωρίς να μας επηρεάζουν τα "γκάλοπ του συρμού" και οι εκφράσεις των συμφερόντων κάποιων που αποτελούν πλέον τροχοπέδη για την πρόοδο της κοινωνίας - (και το ξέρουν)...

Το καινούριο δεν έρχεται χωρίς πόνο, χωρίς κόπο. Θέλει προσπάθεια και επιμονή. Θέλει δουλειά.

Κανείς δεν είναι μεσσίας στις μέρες μας. Και το μαγικό φίλτρο δεν το είχε τελικά, ούτε ο Αστερίξ!..



Κ.Λ.

Σατιρίστε τους "σατιρίζοντες"! Δυνατά!..

Απίστευτος pitsirikos!..

Δεν άντεξα στον πειρασμό και αντιγράφω λίγο από την αρχή.

Για περισσότερο μπείτε εδώ και διαβάστε τη σπαρταριστή συνέχεια!..



Κ.Λ.



"...Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι έτοιμος να χτυπήσει με το μπαστούνι του όποιον τολμήσει να πειράξει πολιτικούς όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Νικήτας Κακλαμάνης. Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί δεν έχουν παρουσιάσει κανένα απολύτως έργο, αλλά είναι ηθικοί άντρες όπως ο Λάκης, και ως γνωστόν «ηθικός ηθικού μάτι δεν βγάζει» και «μεταξύ ηθικών αλληλεγγύη». Η σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου είναι η μόνη σάτιρα στον κόσμο που δεν έχει στο στόχαστρο την κυβέρνηση αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση. ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν μπορεί να σατιρίσει γιατί είναι κόμματα της Αριστεράς –όπου ανήκει και ο Λάκης, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της εκπομπής και μόνο για τις ανάγκες του σόου- ο Καραμανλής είναι ηθικός, οπότε τι μένει να σατιρίσεις; Το ΠΑΣΟΚ. (Η συνέχεια του κειμένου εδώ)

Υπογράψτε την έκκληση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων βουλευτών

Υπογράψτε την έκκληση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων βουλευτών

Για να υπογράψετε την έκκληση πηγαίνετε εδώ.

Όνειδος για τη Δημοκρατία: 51 Παλαιστίνιοι βουλευτές και υπουργοί κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές μαζί με άλλους 11.870 Παλαιστίνιους πολίτες

Του Iqbal Tamimi

Ένα σοβαρό έγκλημα και ένα νέο χαστούκι στο πρόσωπο της δημοκρατίας συντελείται από το σιωνιστικό σύστημα εναντίον των εκπροσώπων του Παλαιστινιακού λαού με την απαγωγή Παλαιστινίων υπουργών και βουλευτών.

Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των συλλήψεων ήταν εκείνη του βουλευτή Ahmed al-Haj από την πόλη Νάμπλους στις 16/12/2007. Ο Al-Haj είναι πάνω από 70 ετών.

Έξι μέρες νωρίτερα, στις 10 του Δεκέμβρη, είχε απαχθεί και η Δρ. Maryiam Saleh υπουργός Γυναικείων Θεμάτων στην Παλαιστινιακή κυβέρνηση. Η Δρ. Maryiam είναι μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου από το διαμέρισμα της Ραμάλας.

Ο υπουργός των Παλαιστινίων Κρατουμένων είναι στη φυλακή εδώ και πολλά χρόνια… για πέμπτη φορά.

Υπάρχουν περισσότεροι από 11.870 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές, οι 117 είναι μητέρες. Ορισμένες γεννούν αλυσοδεμένες και τα παιδιά τους εξαναγκάζονται να μεγαλώνουν στα κελιά χωρίς παιδική ηλικία, χωρίς παιχνίδι, χωρίς έξοδο από εκεί.

Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω για την έλλειψη συνθηκών υγιεινής, ή ιατρικής φροντίδας. Ορισμένοι κρατούμενοι στερούνται τα ζεστά ρούχα που τους στέλνουν οι οικογένειές τους. Κρατούνται σε 30 διαφορετικές φυλακές και κέντρα κράτησης.

1.189 φυλακισμένοι είναι μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές και των δύο φύλων, 330 κρατούμενοι είναι παιδιά. Δεν φυλακίζονται μόνο οι μαθητές, αλλά και οι δάσκαλοί τους, υπάρχουν 107 Παλαιστίνιοι καθηγητές στις ισραηλινές φυλακές. 1.150 κρατούμενοι πάσχουν από σοβαρές ασθένειες.

Σε μεγάλο αριθμό κρατουμένων αρνούνται τις επισκέψεις μελών των οικογενειών τους.

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στη φυλακή της ερήμου Νεγκέβ και σε άλλα στρατόπεδα κρατουμένων, όπως η φυλακή Ofer κοντά στη Ραμάλα, και σε Hawara, Qadumim, Megiddo, Nafha, Beer Sheva, Ashkelon και άλλες φυλακές ριγούν από το κρύο, τη βροχή και το χιονιά που έρχεται από τις βόρειες περιοχές, ειδικά εκείνοι που κρατούνται μέσα σε σκηνές εν μέσω τειχών και δέχονται το σκληρό κρύο από την έρημο, ζώντας μέσα σε υγρές από το χιόνι και τη βροχή σκηνές, κοιμώμενοι σε σανίδες από ξύλο που ποτίζει υγρασία.

Σύντομα, στις 17 Απριλίου είναι η Διεθνής ημέρα για τους κρατούμενους. Ελπίζουμε ότι μπορείς να ενώσεις τη φωνή σου με τη δική μας στην αποκήρυξη των ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης εναντίον αυτών των κρατουμένων και να απαιτήσεις την απελευθέρωσή τους ώστε να ξανασμίξουν με τις οικογένειές τους.

Μην στηρίζεσαι στη δημοσιογραφία για να μάθεις τις ειδήσεις, οι δημοσιογράφοι ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν επίθεση και παρεμποδίστηκαν ώστε κανένας να μην μάθει τι συνέβαινε. Έχουν καταγραφεί 1.147 επιθέσεις Ισραηλινών εναντίον δημοσιογράφων μόνο μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 2000 και 31 Μαρτίου 2007.

Παρακαλούμε υπογράψτε την έκκληση και δώστε λίγη χαρά στους κρατούμενους. Ελπίζουμε να μαζέψουμε τουλάχιστον 11.000 υπογραφές, μία για κάθε φυλακισμένο και να παρουσιάσουμε την έκκληση στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε φορείς όπως η Διεθνής Αμνηστία και τα Ηνωμένα Έθνη.

Παρακαλούμε διαδώστε αυτή την έκκληση σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορείτε. Ήρθε πια ο καιρός να δείξουμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο σε ανθρώπινο επίπεδο.

Για να υπογράψετε την έκκληση πηγαίνετε εδώ: http://www.thepetitionsite.com/1/ release-11000-palestinians-in-israeli-jails

Για την αντιγραφή

Γιάννης Χρ.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ macedonia_greece

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

Ο/Η macedonia_greece είπε...

εγώ θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση η Μακεδονία μας να γίνει ένα με την "Μακεδονιά"-λέμε τώρα-(είχαμε μια συζήτηση σχετικά με το θέμα)

είναι δυνατόν η Αμερική να χωρίσει την Μακεδονία και την Θράκη από την υπόλοιπη Ελλάδα???

είναι δυνατόν οι Ελληνες να δεχτούν κάτι τέτοιο???

Για μένα καλύτερα να γίνει πόλεμος παρά να δεχτούμε μια τέτοια προσβολή (γιατί αν η Μακεδονία ενωθεί με την "Μακεδονια" (δεν το σχολιάζω για να μην φανώ κακιά)
τότε είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η ιστορία τους ανήκει

2 Μάρτιος 2008 3:30 πμ

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Προς macedonia_greece

Δε γνωρίζω ποια είσαι. Οι απόψεις σου μου προκαλούν φρίκη. Πόλεμος σημαίνει χιλιάδες θανάτους νέων ανθρώπων και ακόμα περισσότερες χιλιάδες νέων ανθρώπων κουτσουρεμένων - είναι αυτοί που αποκαλούμε ανάπηρους πολέμου, τους κρεμάμε κάτι ντενεκεδάκια στο στήθος και τους περιφέρουν νοσοκόμες στις στρατιωτικές παρελάσεις. Που δε θα γνωρίσουν έρωτα γιατί απόμειναν μισοί στον πόλεμο και που ως ανταμοιβή για την «προσφορά τους στην πατρίδα» θα τους πετάξουν μια σύνταξη πείνας. Πόλεμος σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και δυστυχία για τους φτωχούς και ακόμα πιο μεγάλες καταθέσεις στην Ελβετία για τους εμπόρους όπλων. Απόψεις σαν τις δικές σου δεν έχουν και δε μπορούν να έχουν θέση σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, στόχος του οποίου είναι, εξ ορισμού, η ευτυχία των πολλών. Aνθρώπους με τις δικές σου απόψεις τους θεωρώ ΕΧΘΡΟΥΣ. Γιατί απεχθάνονται το σημαντικότερο δώρο που μας έδωσε η φύση ΤΗ ΖΩΗ. Γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα δημιούργησαν τα Άουσβιτς και τα Γκούλαγκ. Δε διαφέρεις σε τίποτα από τους φονιάδες αυτών των στρατοπέδων εξόντωσης. Δε διαφέρεις σε τίποτα από τους τρελαμένους ισλαμιστές που πάνε και ανατινάζονται ανάμεσα σε γυναικόπαιδα. Όπως όλοι οι παραπάνω πιστεύεις ότι είσαι ανώτερη από τους άλλους και επομένως στους άλλους αξίζει θάνατος. Η σοσιαλδημοκρατία όμως πρέπει να αγωνίζεται για να ζουν όλοι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνότητας, ή φύλλου. Και να έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες. Το άρθρο μου που προκάλεσε το σχόλιό σου απευθύνονταν σε ανθρώπους που ενστερνίζονται τα ιδεώδη της σοσιαλδημοκρατίας. Αν νομίζεις ότι κι εσύ τα ενστερνίζεσαι κάνεις μεγάλο λάθος. Αν πάλι δεν τα ενστερνίζεσαι μην κάνεις τον κόπο να απαντήσεις. Η συζήτηση αυτή δε σε αφορά.

Γιάννης Χρ.

Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ως γνωστόν, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Αιμίλιος Μεταξόπουλος εκτίει ποινή 25ετούς κάθειρξης για αδικήματα οικονομικού χαρακτήρα. Επίσης, αν και πάσχει από σοβαρότατη ασθένεια, οι αιτήσεις αποφυλάκισής του απορρίπτονται με αποτέλεσμα την τραγική επιδείνωση της υγείας του.

Ανεξάρτητα από τις πράξεις του Αιμ. Μεταξόπουλου, η άρνηση του αρμόδιου συμβουλίου να τον αποφυλακίσει αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση κοινωνικής αναλγησίας και «άδικης Δικαιοσύνης». Το γεγονός δε ότι οι δικαστές αρνούνται να αποφυλακίσουν έναν «πλούσιο και διάσημο» ετοιμοθάνατο κρατούμενο, τον οποίο μάλιστα υποστηρίζουν «επώνυμοι» εκπρόσωποι του κατεστημένου, επʼ ουδενί αποτελεί παράδειγμα «τυφλής Δικαιοσύνης», αλλά, το ακριβώς αντίθετο, μέτρο του τρόπου αντιμετώπισης χιλιάδων «φτωχών και άσημων» - μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων, ισοβιτών που σαπίζουν στις φυλακές κ.λπ.

Ενόψει της εκδίκασης της νέας αίτησης του Αιμίλιου Μεταξόπουλου, απαιτούμε την άμεση αποφυλάκισή του και δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι, ειδικά αυτή την περίοδο, οι δικαστές είναι οι τελευταίοι που μπορούν να πλειοδοτούν στον «αγώνα κατά της διαφθοράς», ιδιαίτερα παίζοντας με τη ζωή ετοιμοθάνατων φυλακισμένων.

Αντιγράφω και προσυπογράφω

Γιάννης Χρ.

Υψηλή κοπτική - ραπτική

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Γιάννη Χ., πιο κάτω και νομίζω ότι θα πρέπει να διαβαστεί με προσοχή και να συζητηθεί.

Κατά τα άλλα, θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις που νομίζω έχουν σημασία.

Κατ' αρχάς, να μεταφέρω όσα γράφει σήμερα ο pitsirikos στο blog του:

"..Είσαι άξιος της μοίρας σου (update και συγγνώμη)
«Βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή ως έναν εν δυνάμει μπλόγκερ».
Ο Γιώργος Παπανδρέου στον Κώστα Καραμανλή σήμερα στη Βουλή.
Το άκουσα και δεν το πίστευα. Σαν οι μπλόγκερ να είναι κάτι κακό. Γιώργο, κατάλαβες τι είπες; Σαν να λες «Βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή ως έναν εν δυνάμει τρομοκράτη». Έλα μουνί στον τόπο σου! Βλέπω τον Τσίπρα να κάνει κυβέρνηση.
.........................................

Ζητώ συγγνώμη από τον Γιώργο Παπανδρέου και από τους αναγνώστες για το λανθασμένο και άδικο σχόλιό μου. Η πλήρης φράση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν "βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή, ως έναν εν δυνάμει blogger, και αυτό, το θεωρείτε επικίνδυνο". Όντως, η τελευταία φράση αλλάζει εντελώς το νόημα. Το διάβασα όμως έτσι ακριβώς στο in.gr και -το χειρότερο- το άκουσα με τα αυτιά μου τόσο στο ραδιόφωνο όπως και στην τηλεόραση - δυο φορές στην τηλεόραση (η μία στις ειδήσεις του Mega στις 14:00, η άλλη δεν θυμάμαι ποιο κανάλι ήταν). Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Ζητώ συγγνώμη και πάλι. Ευχαριστώ τον καλό αναγνώστη που με ενημέρωσε.
Ελπίζω η μετάδοση και αναπαραγωγή της μισής φράσης από τα ΜΜΕ να οφείλεται σε λάθος. Αυτό θα φανεί στις βραδινές ειδήσεις.
(update)Στις ειδήσεις των 20:00 -παρά το δαιμονιώδες zapping- δεν πέτυχα σε κανένα κανάλι τη συζήτηση στη Βουλή. Στο δελτίο της ΝΕΤ στις 21:00, η φράση του Παπανδρέου μεταδόθηκε ολόκληρη..."

Ο Πρετεντέρης στο "ΒΗΜΑ" σήμερα:
"...Χθες, ανάλογο δρόμο επέλεξε και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. O οποίος (εν μέσω των απόψεών του για την εκπαίδευση...) κατηγόρησε την κυβέρνηση για «ποινικοποίηση του Διαδικτύου». Θεέ και Κύριε! Είναι ποινικοποίηση του Διαδικτύου αν μπει φρένο σε δέκα συκοφάντες και πέντε εκβιαστές; Και θα πληγεί η ελευθερία της ενημέρωσης αν βάλουν τρεις κανόνες σε ένα ξέφραγο αμπέλι; Θεωρώ απίθανο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να εμφορείται από τέτοιες απόψεις. Υποθέτω ότι η υπερβολή στην προκειμένη περίπτωση εντάσσεται κυρίως σε ένα (κακώς εννοούμενο...) «άνοιγμα στη νέα γενιά», η οποία υποτίθεται ότι εκφράζεται από τα μπλογκ που απειλούνται από την κυβέρνηση. Κάποιοι στο ΠαΣοΚ θα σκέφτηκαν ότι έτσι βάζουν χέρι στην πελατεία του Τσίπρα..."

Έτσι βλέπει το χώρο του διαδικτύου ο κ. Πρετεντέρης: Σαν ένα "ξέφραγο αμπέλι" που πρέπει να το... φράξουμε...
Έτσι βλέπει τον Παπανδρέου: Σαν έναν πολιτικάντη που κοροϊδεύει τη νέα γενιά.

Γι αυτό μην απορείς καλέ μου πιτσιρίκο, όταν βλέπεις τέτοια λογοκριτικά - παραφθαρτικά φαινόμενα από διάφορα μεγάλα και ... άλλα κανάλια...
"Τον Τσίπρα και τα μάτια μας!"

Είδατε πώς περνάει η απαξίωση και δυσφήμιση ενός πολιτικού;

Ας πάμε λοιπόν όλοι, στις εκλογές, να ψηφίσουμε τους εκλεκτούς του κ. Πρετεντέρη και των συν αυτώ!..

Ευλογείτε!

Κ.Λ.

Περί ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και "Γυφτοσκοπιανών"

Δεκαπέντε χρόνια μετά από τα πολυπληθή συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπό το σύνθημα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ» και την επικυρωμένη με απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών «υπερήφανη απόρριψη» της πρότασης Πινέιρο για αποδοχή από μέρους της Ελλάδας σύνθετης ονομασίας της μέχρι τότε Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η ελληνική εξωτερική πολιτική εκλιπαρεί Αμερικανούς και Δυτικοευρωπαίους να ασκήσουν πιέσεις στους μέχρι πρόσφατα αποκαλούμενους και από επίσημα χείλη «Γυφτοσκοπιανούς», για να δεχτούν τη σύνθετη ονομασία που εμείς είχαμε απορρίψει.
Στα 15 αυτά χρόνια μεσολάβησαν πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι 123 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ρωσία έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Μόλις προστεθούν άλλες δυο χώρες, η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό της όνομα. Στην ύστατη προσπάθειά της η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να σώσουν τα προσχήματα εντός και εκτός συνόρων, ευελπιστούν, ομολογημένα ή ανομολόγητα, ότι ο κίνδυνος διαμελισμού τον οποίο αντιμετωπίζει η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα την κάνει να δείξει μια πιο συμφιλιωτική στάση.
Εύλογη η αγωνία τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί χρόνια απέρριπταν κάθε ενδεχόμενο σύνθετης ονομασίας. Εύλογη και η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς. Κλώτσησαν, το 1992, την ευκαιρία που θα τους έδινε το δικαίωμα να φέρουν επάξια τον τίτλο «Αριστερός» αρνούμενα να εναντιωθούν στην εθνικιστική φρενίτιδα που είχε καταλάβει την ελληνική κοινωνία. Το 1992απόμειναν να υπερασπίζονται την πρόταση Πινέιρο μια δράκα Τροτσκιστές, το Δίκτυο για ταΚοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μερικοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που τόλμησαν νασυγκροτήσουν το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακουστεί μια«άλλη» φωνή. Ξέχασα τους πρόγονους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ, των οποίων τότε ήμουν μέλος, και οι οποίοι βρήκαμε μιας πρώτης τάξεωςαφορμή για να διαλυθούμε «εις τα εξ ων συνετέθημεν».
Είναι ώρα όμως να αξιολογήσουμε τη στάση μας ως κοινωνία, ως πολιτικές δυνάμεις, ως πολίτες. Ακούγεται, εδώ και 15 χρόνια, ότι «οι Σκοπιανοί εποφθαλμιούν τη Μακεδονία μας».
Προς επίρρωσιν δε των ισχυρισμών τους, οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, επικαλούνταιτα, όντως, ακραία συνθήματα σλαβομακεδονικών οργανώσεων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.
Πριν μπω στον κόπο να αξιολογήσω όλα αυτά τα δημοσιεύματα, θέτω το ακόλουθο ερώτημα. Δε συνιστούν πολύ πιο σαφή απειλή κατά της ακεραιότητας μιας χώρας οι δηλώσεις Ελλήνων Υπουργών περί αποστολής μιας Μεραρχίας για να καταλάβει τα Σκόπια, τα κείμενα που διέρρεαν στον ελληνικό τύπο για προτάσεις του Μιλόσεβιτς (αυτού του κυρίου που παρέλαβε μια Γιουγκοσλαβία ενιαία και σεβαστή από όλους και παρέδωσε μια Σερβία ηττημένη, ταπεινωμένηκαι παντελώς αναξιόπιστη) προς την Ελλάδα για «μοιρασιά των Σκοπίων» και όλα αυτά ενμέσω επιβολής εμπάργκο από την Ελλάδα;

Ισχυρίζονται, εδώ και 15 χρόνια οι κατ' επάγγελμα πατριώτες, "ουδείς δικαιούται να δηλώνει Μακεδόνας εφ' όσον δεν είναι Έλληνας", με πλήθος αναφορών στην Ιστορία. Δε θα μπω στην ιστορική τεκμηρίωση του οποιουδήποτε επιχειρήματος. Το πρόβλημά μου δεν είναι ποια εθνική μυθολογία, η δική μας ή αυτή των Σλαβομακεδόνων, είναι πιο τεκμηριωμένη ιστορικά. Θα ασχοληθώ λίγο με το Μακεδονικό ζήτημα, και θα κάνω κάποιες επισημάνσεις που μας διαφεύγουν συχνά.

• Το Μακεδονικό ζήτημα γεννάται αμέσως μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1877. Το υπό ρωσική επιρροή νεαρό βασίλειο, διεκδικεί, όπως άλλωστε και η υπό αγγλική επιρροή Ελλάδα, το φιλέτο της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Νικητές της διαμάχης αυτής ήταν οι Άγγλοι, μέσω της Ελλάδας φυσικά.

• Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ελληνικά, σερβικά και βουλγαρικά στρατεύματα συγκρούστηκαν σκληρά για τον έλεγχο της Μακεδονίας, με πολλές χιλιάδες θύματα. Τη γέννηση της Μακεδονικής εθνικής συνείδησης περιγράφει γλαφυρά ο Στρατής Μυριβήλης - υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας άλλωστε καθόσον πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο - «αλλά δεν είναι μήτε Σρρπ (Σέρβοι), μήτε Μπουργκαρ (Βούλγαροι), μήτε Γκρρρτς (Έλληνες), μόνο ΜΑΚΕΝΤΟΝ ΟΡΤΟΝΤΟΞ» (Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ, Β' ΕΚΔΟΣΗ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ). Συμπέρασμα: η Μακεδονική εθνική ταυτότητα είναι αποτέλεσμα μιας τριπλής άρνησης του σλαβόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας.
  
• Το 1924 η κυβέρνηση του Ελευθερρίου Βενιζέλου εισάγει πρώτη τον προσδιορισμό «Μακεδονοσλάβοι» για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας εκδίδει μάλιστα και κυρηλλικό αλφαβητάρι. την ίδια εποχή η λέξη Μακεδόνας χρησιμοποιείται χωρίς κανένα κόμπλεξ για τον προσδιοριρισμό των σλαβόφωνων της Ελλάδας. «Δε μιλούν καλά ελληνικά, είναι Μακεδόνες», γράφει ο Καραγάτσης στη συλλογή του Νεανικά Διηγήματα
  (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ)
  
• Από το 1952 ως το 1991, η Ελλάδα αναγνώριζε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Διότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, κυρίαρχο και με δικαίωμα απόσχισης από αυτήν. Η δε αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας και η διατήρηση διπλωματικών σχέσεων με αυτή σήμαινε αυτόματη αναγνώριση και ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ της.
  

Ποιοι είναι όμως οι φοβεροί και τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα αν η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα; Το μέγεθός της είναι πολύ μικρό για να συνιστά στρατιωτική απειλή για την Ελλάδα. Επίσης δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά της Ελλάδας όπου η Μακεδονική μειονότητα να συνιστά πληθυσμιακή πλειοψηφία (ακόμα και στο νομό Φλώρινας δεν υπερβαίνουν το 1/3 του πληθυσμού). Τέλος το όνειρο της ηγεσίας των Σκοπίων είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγει το διαμελισμό της χώρας, που γίνεται όλο και πιο πιθανός μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.
Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο σεναρίων συνομωσίας. Εννοώ το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας Μεγάλης Αλβανίας με την ενσωμάτωση σε αυτή του Κοσόβου και του δυτικού τμήματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας με την απορρόφηση από τη Βουλγαρία του υπολοίπου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το σενάριο αυτό δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί στις επόμενες δεκαετίες. Όμως προσωπικά δε θεωρώ ότι συνιστά σοβαρό κίνδυνο για την Ελλάδα, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση (και είμαι βέβαιος ότι εκτός κι αν συμβεί παγκόσμια πολιτικοοικονομική κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει). Στην απευκταία και
λίγο πιθανή με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση που διαλύεται η ΕΕ, η ελληνική διπλωματία θα είναι πολύ πιο ήσυχη με την ύπαρξη μιας Δημοκρατίας της Μακεδονίας στα σύνορά της, παρά με την ύπαρξη μιας Μεγάλης Αλβανίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας. (Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω, σχεδόν αποκλείω τη δημιουργία ΜεγάληςΑλβανίας υπό τις οιεσδήποτε συνθήκες).

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα από την Ελλάδα, γεννά οποιοδήποτε κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Είμαι όμως βέβαιος ότι τα όσα από υπαιτότητα δική μας συνέβησαν τα τελευταία 15 χρόνια έβλαψαν, βλάπτουν και θα βλάπτουν την εικόνα της Ελλάδας ως χώρας, την εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την εικόνα του Έλληνα έξω από την Ελλάδα για πολλά χρόνια. Και η ζημιά αυτή δεν αποκαθίσταται.

Είμαι βέβαιος ότι η αναβίωση, με δική μας υπαιτότητα, του Μακεδονικού, κατέστησε την Ελλάδα από μέρος της λύσης των κρίσεων στα Βαλκάνια σε μέρος του Βαλκανικού προβλήματος. Εδώ και 15 χρόνια η ελληνική διπλωματία καθορίζει τη στάση της στη Βαλκανική χερσόνησο, περιοχή μείζονος σημασίας για τη χώρα μας τόσο για γεωπολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, με αποκλειστικό γνώμονα το Μακεδονικό. Όμως ακόμα χειρότερη είναι η ζημιά της δημόσιας εικόνας της Ελλάδας σε Ευρώπη και Αμερική. Από την Επανάσταση του 1821 και μέχρι πρόσφατα, η Ελλάδα είχε, σχεδόν αυτόματα, την υποστήριξη της προοδευτικής κοινής γνώμης σε Ευρώπη και Αμερική. Και η επιρροή αυτού του χώρου δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αυτή ήταν που υποχρέωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις να δημιουργήσουν ελληνικό κράτος το 1827 -όταν η Επανάσταση τα είχε φτύσει - με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αυτή υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό σχεδόν ανεπιφύλακτα, μέχρι το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Αυτή μετέτρεψε στη Συνθήκη της Λωζάνης την ηττημένη Ελλάδα σε νικήτρια.
Την υποστήριξη αυτή η Ελλάδα την έχει χάσει. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί για αυτό το κομμάτι της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κοινής γνώμης είναι αδιανόητο - στερείται κοινής λογικής να αμφισβητείς στον άλλο το δικαίωμά του να είναι αυτός που θέλει να είναι, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως κερδίσαμε τη συμπάθεια των ομοτράπεζων του κυρίου Καρατζαφέρη. Μέγάλη ζημιά, μικρό όφελος.
Ό,τι και αν συμβεί τις επόμενες ημέρες, είτε η κυβέρνηση προβάλει βέτο, είτε καταλήξουμε σε συμφωνία, η ζημιά αυτή έχει γίνει και δεν επανορθώνεται. Το πολύ - πολύ να σωθούν τα προσχήματα της ελληνικής διπλωματίας, όχι όμως η ουσία.Είναι όμως καιρός να αρχίσει μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αν κάτι τέτοιο υπάρχει - για κάποιες οικουμενικές αξίες, και το πώς αυτές γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Γιάννης Χρ.

Σκόρπιες σκέψεις περί blogs...

Πολλά ακούγονται, γράφονται και θρυλούνται τις τελευταίες μέρες για τα blogs, από αυτά που ήρθαν ξαφνικά στον αφρό της επικαιρότητας...

Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση.
Ορατός επίσης είναι και ο κίνδυνος η - ούτως ή άλλως αποθρασσυμμένη - κυβέρνηση να τολμήσει να νομοθετήσει, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει ένα χώρο που συνεχώς διευρύνεται και πολλαπλασιάζεται και - φυσικά - την απειλεί μόνο και μόνο με την παρουσία του.

Εγώ απλά, θα ήθελα εδώ, να δώσω τη δική μου εκδοχή του blog. Όπως εγώ το σκέφτηκα και το πραγματοποίησα.

Είμαι μέλος μιας παρέας που αισίως έκλεισε τα 32 χρόνια... Μιας παρέας που ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει - παρόλο που είχε από πολλού χρόνου κλείσει το αντικείμενο που την σχημάτισε - και ποτέ δεν έπαυσε να διευρύνεται και με άλλους ανθρώπους: Της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ. Μιας μικρής μαθητικής οργάνωσης τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στην ένδοξη συνοικία του Γκύζη, στην Αθήνα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι μαθητές ξεσχόλισαν... η παρέα αραίωσε, οι καιροί έφεραν υποχρεώσεις που άρχισαν να βαραίνουν στις πλάτες μας.

Στις μέρες μας, λόγω του εργασιακού κυρίως φόρτου, είναι από δύσκολο έως απίθανο να μπορέσει κανείς να επικοινωνήσει με τους φίλους του τόσο συχνά όσο θα το ήθελε.
Ακόμα πιο απίθανο είναι να μπορέσει να συζητήσει μαζί τους, να ανταλλάξει απόψεις... να σκεφτεί μαζί... Κάτι που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη!..

Ακόμα περισσότερο: Η πίεση της δουλειάς, οι υποχρεώσεις - οικογενειακές κλπ - σου στερούν τη δυνατότητα του να είσαι - ή έστω, να αισθάνεσαι - ενεργός πολίτης. Ο χρόνος δεν επαρκεί...

Μέσα από αυτό το blog, με μια τόσο απλή και τόσο γρήγορη διαδικασία, άνοιξε για μας, για την παρέα μας, ένας ολόκληρος κόσμος. Ξαναγίναμε πραγματική παρέα!.. Πέντε - έξι μήνες μονάχα λειτουργίας και άνθρωποι που είχαμε χρόνια να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να αγκαλιάσουμε ξανά ο ένας τον άλλον, βρεθήκαμε, συζητήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε μαζί. Ξανά...

Πριν από μερικές μέρες μαζευτήκαμε 40 - 50 άτομα στην θρυλική "ταβέρνα του Agapito", κάτι που φυσικά θα επαναλάβουμε. Μιλήσαμε, διασκεδάσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε...

Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνέχεια νέους ανθρώπους. Καινούριες σκέψεις, νέες εκδοχές για τα πράγματα και νέες προτάσεις.
Συνδεθήκαμε - όσο αυτό είναι δυνατό - και με άλλους bloggers, από όλη την Ελλάδα... Ανταλλάξαμε απόψεις.

Σατυρίσαμε - και σατυρίζουμε - την επικαιρότητα. Κάτι που είναι αυθεντικό και γνήσιο λαϊκό δικαίωμα και δεν εκχωρείται ποτέ, σε κανένα επαγγελματία "Λάκη"...

Παίρνουμε θέση στα πολιτικά, κοινωνικά ζητήματα. Καμιά φορά οι απόψεις μας συγκρούονται.
Κι αυτό ακονίζει τη σκέψη.

Γιατί εμείς όλοι δεν έχουμε σκοπιμότητες. Κάθε είδους. Δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε υποψήφιοι βλαχοδήμαρχοι, δεν έχουμε off-shore.
Κυριαρχεί κι εδώ, αυτό που βλέπω με άφατη χαρά κι ανακούφιση να κυριαρχεί σε όλη σχεδόν τη μπλογκόσφαιρα: Η ανιδιοτέλεια!..
Κανείς δεν πληρώνεται εδώ, αδέρφια!

Κι έχουμε κι άλλα, πολλά, να κάνουμε.
Έχουμε να καταγγείλουμε.
Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.
Να αγωνιστούμε για την ποιότητα ζωής μας.
Να διακινήσουμε χρήσιμες πληροφορίες.
Να σπάσουμε τα παγωμένα πρόσωπα με ένα χαμόγελο.

Κάποιοι μίλησαν εναντίον της ανωνυμίας των bloggers.
Η ανωνυμία δεν είναι μόνο η προστατευτική μάσκα του ανεύθυνου ή του εγκληματία.
Η ανωνυμία είναι συχνά σεμνότητα.
Είναι άρνηση του ατόμου και πίστωση της ομάδας.
Είναι η απαραίτητη άνεση της εκφοράς του ρηξικέλευθου λόγου, που συχνά, καθίσταται επικίνδυνος.

Όταν έρχεται όμως η ώρα, ο καθείς αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για όσα έχουμε πράξει.
Καμιά φορά και περισσότερα απ' όσα ο ίδιος έχει πράξει...
Έτσι λειτουργεί η ομάδα.
Έτσι προτατεύεται η αδυναμία του ενός.
Κι έτσι - παλληκαρίσια όταν χρειαστεί - θα αναδεικνύεται η ευθύνη σαν ατόφια συνειδητή ανάγκη, όχι απέναντι στην όποια εξουσία, αλλά απέναντι στο φίλο, στον σύντροφο, στον απλό αναγνώστη, στην κοινωνία. Στον ίδιο μας τον εαυτό.

Εμείς εδώ δεν κρυβόμαστε πίσω από τα κλειδωμένα ip μας.
Εμείς εδώ προστατεύουμε βασικές αξίες και βασικά δικαιώματα του απλού, απροστάτευτου πολίτη που θέλει - έστω για λίγο - να είναι ενεργός και αυτουργός, από τα νύχια των αδηφάγων εξουσιών.

Για να το πω λίγο ωμά:
Στ' αρχίδια μας αν κάποιοι αλληλοεκβιάζονται, αλληλογαμιούνται, αλληλομαχαιρώνονται και αλληλοσυκοφαντούνται εν μέση οδώ... (στο διαδίκτυο δηλαδή) φορώντας τις μασκούλες τους.
Θα έχουν λόγο που το κάνουν...

Τί μας αφορά εμάς αυτό;

Εμείς ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ θέλουμε.
(Με τις αξίες μας, τις μνήμες μας, τις προσδοκίες μας, τα λάθη μας και τα πάθη μας...)

Γι αυτό: Λευτεριά στα blogs, αδέρφια!

Κ.Λ.

Προσοχή! Δεν μοιάζει αθώα η υπόθεση "press.gr"

"...Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δικαστικές αρχές έχουν ξεκινήσει ενέργειες ώστε να «χαλιναγωγηθεί» αυτή η ιστορία που ονομάζεται «blog», κι η οποία έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μια και τα λογής – λογής ιστολόγια ξεπηδούν με ρυθμό… μανιταριών στο Διαδίκτυο, δημοσιεύοντας αναληθείς και πολλές φορές συκοφαντικές πληροφορίες υπό μορφήν «ειδήσεων»..."

Αυτά γράφει στην ιστοσελίδα του σήμερα το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ". Κι απ' ότι πληροφορούμαι, ένα σχετικό άρθρο δημοσιεύει κι ο Ε.Τ.

Θεωρώ ότι η όλη ιστορία με το "press.gr" δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακοστημένη προσπάθεια κάποιων εντός, πέριξ και... όπισθεν της Εξουσίας και των Μίντια για να γίνει η αφορμή μιας επίθεσης κατά αυτού του (πρωτοφανούς) διαδικτυακού κινήματος, για την τρομοκράτηση και τη φίμωσή του.

Η υπόθεση αφορά όλους όσοι βρίσκουμε έκφραση, φωνή και ανάσα ενημέρωσης στα blogs.

Μπορεί τώρα όσα θρυλούνται (π.χ. η υποχρέωση από νόμο... αναγραφής υπεύθυνου σε κάθε blog) να φαντάζουν βλακώδη και γελοία από κάθε άποψη, όμως θα πρέπει να συνεγερθούμε.
Τέτοιες νοοτροπίες όζουν φασισμό και αστυνόμευση της εποχής του "χωροφύλακα".

Κι όλα αυτά τα περί "συκοφαντικών δυσφημίσεων και... εκβιασμών" δεν είναι παρά το απαραίτητο προπέτασμα καπνού. Όποιος εκβιάζει ας οδηγείται στη δικαιοσύνη. Νόμοι υπάρχουν για όλους.
Τα άλλα, περί "υπευθύνων", "χαλιναγώγησης", κλπ, τί χρειάζονται;

Ένα είναι βέβαιο:
Η δυναμική αντίδραση των bloggers είναι ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν τα σχέδια αυτά.

Κ.Λ.

Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Χριστόφιας

Μετά από έναν υποτονικό πρώτο γύρο και ένα δεύτερο γύρο που, ως προς τη φρασεολογία, θύμιζε προεκλογική περίοδο στη Χιλή του Αλιέντε, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εξελέγη ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Την εκλογή του είχε ευχηθεί μεσοβδόμαδα άρθρο στις κάθε άλλο παρά ύποπτες για συμπάθεια προς τους κομμουνιστές NEW YORK TIMES και INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Σε ένα πορτρέτο - αγιογραφία του Χριστόφια, δηλώνονταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι μετά την καταστροφική Προεδρία του Τασούλη Παπαδόπουλου η διεθνής κοινότητα προσβλέπει στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια για μια οριστική επίλυση του καρκινώματος που λέγεται Κυπριακό.
Προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου ως προς το γιατί ανάλογες ελπίδες δεν είχαν επενδυθεί και στον Ιωάννη Κασουλίδη, υποψήφιο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μοναδικού κόμματος στην Κύπρο που με σθένος και πολιτικό κόστος στήριξε το Σχέδιο Ανάν. Επιπλέον δε συμμερίζομαι και την τόση αισιοδοξία για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια. Δε μπορώ να παραγνωρίσω το ότι ότι η εκλογή του κατέστη εφικτή χάρη στην υποστήριξη των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, κομμάτων με γνωστές ακραίες εθνικιστικές - στα όρια του ρατσισμού - απόψεις. Τι ανταλλάγματα έχουν ζητήσει από το Δημήτρη Χριστόφια αυτά τα κόμματα; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Ενισχυτική του σκεπτικισμού μου είναι και η αλλαγή στάσης, την τελευταία στιγμή, του ΑΚΕΛ έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Φοβούμαι ωστόσο ότι τα αίτια της μη αποδοχής του Σχεδίου Ανάν είναι πολύ βαθύτερα από τους κοντόφθαλμους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Έλληνες, δεν έχουν αποδεχθεί ότι τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την Τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα κρίσεων, για τις οποίες η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Βολευόμαστε με την επίρριψη της ευθύνης στον «ξένο παράγοντα» και στις συνομωσίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην όξυνση του Κυπριακού. Ουδείς νομιμοποιείται επίσης να αμφισβητήσει και το ρόλο που προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να παίξει η Σοβιετική Ένωση. Ουδείς όμως νομιμοποιείται και να αμφισβητήσει ότι:

• Την έναρξη της κρίσης σηματοδότησε ο ίδιος ο Μακάριος, όταν, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του στη Συνθήκη της Ζυρίχης, την κατήγγειλε, κηρύσσοντας αγώνα για την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Πράξη, που προκάλεσε την εύλογη αντίδραση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι με τη σειρά τους μποϋκοτάρισαν τα θεσμικά όργανα με κατάχρηση του δικαιώματος στην αρνησικυρία.
  
• Το φθινόπωρο του 1963, και ενώ στην Ελλάδα υπήρχε υπηρεσιακή κυβέρνηση που προετοίμαζε τις εκλογές, η υπό τη διοίκηση του συνεργάτη των Ναζί Στρατηγού Γρίβα Εθνοφρουρά, συνεπικουρούμενη από άτακτους παρακρατικούς της ΕΟΚΑ, επιτέθηκε σε πλήθος τουρκοκυπριακών χωριών, με πρόσχημα την κατάσχεση οπλισμού. Δεκάδες Τουρκοκυπρίων δολοφονήθηκαν εκείνες τις ημέρες. Όσο για τις φοβερές και τρομερές ποσότητες όπλων που ανακαλύφθηκαν; Μερικές δεκάδες, λιγότερα από 50, κυνηγετικά δίκανα και μερικά μαχαίρια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι Τουρκοκύπριοι περιχαρακώθηκαν στα χωριά τους και στις συνοικίες τους, συγκρότησαν πολιτοφυλακή, την οποία άρχισε να εξοπλίζει άμεσα η Άγκυρα, η οποία απάντησε με το δεύτερο μεγάλο διωγμό των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης.
  
• Ότι οι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές απέτρεψαν την τουρκική εισβολή το 1964, και ενώ στην Κύπρο τα επεισόδια Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν πλέον καθημερινά, αναπτύσσοντας τον 6ο Αμερικανικό Στόλο μεταξύ Κύπρου και Τουρκικών παραλίων.
• Ότι οι ίδιοι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές πρότειναν στη συνέχεια το Σχέδιο Άτσεσον, το οποίο ήταν παρασάγγας καλύτερο της Συνθήκης της Ζυρίχης, αλλά και όλων των σχεδίων που παρουσιάστηκαν μετά το 1974. Σχέδιο που απέρριψε μετά βδελυγμίας η ελληνοκυπριακή ηγεσία, η οποία δεν ικανοποιούνταν με τίποτα λιγότερο από την εκδίωξη των Τουρκοκυπρίων από το νησί, και στην απόρριψη του οποίου σύρθηκε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.(Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να επιδείξουμε επιείκεια έναντι της κυβέρνησης Παπανδρέου, που σαφώς υπήρξε κατώτερη των περιστάσεων. Σε ένα κλίμα χειραφέτησης της ελληνικής κοινωνίας από την αμερικανική κηδεμονία που κυριαρχούσε τότε, δεν μπορούσε να πείσει εύκολα τους Έλληνες ψηφοφόρους για τη σημασία του Σχεδίου Άτσεσον).
• Ότι την επέλαση του Αττίλα δε σταμάτησε κάποια ηρωική άμυνα, αλλά η ενεργός παρέμβαση των άλλων «τρισκατάρατων» ιμπεριαλιστών, των Βρετανών.
• Ότι, τέλος, αν οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν να έχουν τους Τουρκοκυπρίους για υποζύγια και όχι ισότιμους συμπολίτες τους, όφειλαν να κάνουν πόλεμο. Όμως, και άριστα πράττουν, δεν επιθυμούν πόλεμο.

Θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν η μαγική λύση για την επίλυση του Κυπριακού. Μετά από δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είχαν μετατρέψει εαυτούς σε προφυλακές του Ελληνικού και του Τουρκικού εθνικισμού, θα ήταν ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι αγκυλώσεις δεκαετιών θα επιλύονταν μονομιάς. Ήταν όμως μια πρόταση πολύ καλύτερη της Συνθήκης της Ζυρίχης, που παρείχε τις δυνατότητες ενός βιώσιμου κράτους. Και εφ' όσον επέρχονταν αδιέξοδο, η διχοτόμηση θα λάβαινε χώρα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την Τουρκία στο περιθώριο. Αυτά ήταν τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματά του για τους Ελληνοκύπριους. Για τους Τουρκοκύπριους το αδιαμφισβήτητο πεονέκτημά του ήταν ένα: το ευρωπαϊκό διαβατήριο.
Είναι πεποίθησή μου ότι η όποια λύση προταθεί στο προσεχές διάστημα θα είναι σαφώς δυσμενέστερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν. Το 2004 η διεθνής κοινότητα θεωρούσε την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά μέρη της λύσης, την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους μέρος του προβλήματος. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρείται, εξ αιτίας της κουτοπόνηρης στρατηγικής του Τάσου Παπαδόπουλου, αφερέγγυα. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά ο Ντενκτάς είναι παρελθόν. Στη θέση του είναι ο ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν Ταλάτ. Και επειδή το ζήτημα του μεριδίου ευθύνης των Ελληνοκυπρίων στο Κυπριακό είναι ταμπού σε Κύπρο και Ελλάδα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συμβάλει είτε σε μια λύση του Κυπριακού, είτε σε μια διαδικασία διχοτόμησης έπειτα από διαπραγματεύσεις που θα δίνουν λύσεις στα ζητήματα των προσφύγων και των περιουσιών.

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ. Οι ίδιοι Ελληνοκύπριοι που με περίσσεια περιφρόνηση μιλούν για τους Τουρκοκύπριους και με περίσσεια «λεβεντιά» απέρριπταν το «Σχέδιο του Τουρκόφιλου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών» κάθε βράδυ τα ακουμπάνε κανονικά στα καζίνο του «ψευδοκράτους»

Το ΠαΣοΚ δεν νομιμοποιείται να ασκεί κριτική στους κήνσορες... Εγώ μπορώ;

Η "σουσουράδα" της ελληνικής δημοσιογραφίας (λέγε με Πανδώρα) χτύπησε πάλι από τη γνωστή και μη εξαιρετέα στήλη της!..
Εκφράζοντας με επαγγελματική δεινότητα τη γραμμή του "ΒΗΜΑΤΟΣ", της εφημερίδας που στηρίζει "με φανατισμό" την "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" και "ψηφίζει ΠΑΣΟΚ" σύμφωνα με τη δήλωση του εκδότη της Σ. Ψυχάρη, αναφέρθηκε και στο δημοψήφισμα που διεξάγεται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ εν όψει συνεδρίου, αύριο, σε ολόκληρη τη χώρα.
(Επ' αυτού έχουμε κι εμείς επισημάνει κάποια πράγματα λίγο πιο κάτω.)

Η "σουσουράδα" όμως παρέκαμψε όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα που τίθενται ενώπιον του λαού του ΠΑΣΟΚ για επιλογή και έμεινε σε ένα και μόνο: Αυτό που αφορά τα Μ.Μ.Ε.

Θα μου πείτε δικαιολογημένα... Μ.Μ.Ε. το "ΒΗΜΑ"... Μ.Μ.Ε. το "ΜΕΓΚΑ"... υπάλληλος του Οργανισμού η "σουσουράδα", πού αλλού θα στεκόταν;

Γράφει λοιπόν, στο σημερινό άρθρο της:

"...Ενα από τα 28 ερωτήματα, που τίθενται σε όσους θα μετάσχουν στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΠαΣοΚ το οποίο διεξάγεται αύριο, είναι και το εξής:
«Για τη διαφάνεια στον χώρο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας:
- Να παραμείνει το σημερινό καθεστώς;
- Να θεσμοθετηθεί νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων;».
Αχ, καλέ! Πόση αθωότητα κρύβεται σε ένα τέτοιο δίλημμα! Ισοδυναμεί με το εξής:
-Σας αρέσει ο κόσμος όπως είναι;
- Θέλετε να γίνει καλύτερος;
Τι καλούνται να επιλέξουν όσοι απαντήσουν; Τις καλές προθέσεις τους. Να πουν ότι, ναι, είναι καλοί άνθρωποι και θέλουν έναν καλύτερο κόσμο! Παιδαριώδη πράγματα. Ποιο θα είναι το « νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων »;..."

Παρακάμπτοντας (με ρίγη τρόμου μπορώ να πω) τη χθεσινοβραδυνή αυστηρή notam των τηλεκουτσομπόληδων του "ΜΕΓΚΑ" προς όσους τολμούν να ασκούν κριτική σε δημοσιογράφους (προστατευόμενο είδος;), θα τολμήσω!

Καλή μου "σουσουράδα": Ξέρω... Με το νόμο 3592/2007 έχεις ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που τρομάζεις στην ιδέα ότι μπορεί να έρθει κάποιο πρωινό και ο νόμος αυτός να έχει αλλάξει... Κάνεις ό,τι μπορείς κι εσύ και οι υπόλοιποι "σουσουραδιστές" να μην αλλάξει ποτέ.
Ειρωνεύεσαι... κακολογείς... απαξιώνεις... κάνεις ό,τι μπορείς τέλος πάντων κι είναι άξιος ο μισθός σου.

Όμως εγώ, σαν ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας - που συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους προοδευτικούς πολίτες - θα αγνοήσω την υπερφίαλη και εν πολλοίς σαχλή, ειρωνική σου διάθεση, καθώς και τα άπειρα συμφέροντά "τους" και αύριο θα πάω να ψηφίσω, στη γειτονιά μου.
Και θα επιλέξω ΝΑΙ, να αλλάξει αυτός ο νόμος - ο άθλιος νόμος, όταν γίνει αυτό εφικτό και θα αγωνιστώ γι αυτό.
Και θα απαιτήσω ιδιαίτερα να αλλάξει το εξής:
"...άρθρ. 6 παρ. 13, περ. β ii: «…Το ελάχιστο περιεχόμενο του προγράμματος ενημερωτικού σταθμού εθνικής εμβέλειας, θα πρέπει να περιλαμβάνει:… εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου τουλάχιστον 20 ωρών ετησίως…»

...Γιατί δεν ανέχομαι με 3,5 λεπτά την ημέρα "εκπομπών λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου" να έχουν το προνόμιο κάποιοι να αναγορεύονται σε κήνσορες της δημόσιας ζωής του τόπου μου, ενώ στην ουσία δεν είναι άλλο από "σκουπιδοτενεκέδες της κακιάς ώρας"!..

Γκέγκε, δημοκρατική "σουσουράδα";

(και για όσους ενδιαφέρονται, ας διαβάσουν το ενθάδε κείμενο "Κυβερνητική αθλιότητα", που αναφέρεται ακριβώς σ' αυτό το τόσο μεγάλο θέμα)

Κ.Λ.

Δικαίωμα... ευθύνη... ή και τα δύο μαζί;

Την Κυριακή που έρχεται, οι φίλοι και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ καλούνται να εκλέξουν αντιπροσώπους για το Συνέδριο του κόμματος, που θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο, σε μια εκλογή που βασικά ομοιάζει με αυτή της εκλογής προέδρου του κινήματος.
Ταυτόχρονα, οι προσερχόμενοι έχουν και τη δυνατότητα να ψηφίσουν και για τις θέσεις του κινήματος, που αφορούν τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή, την αξιοκρατία στο δημόσιο, την διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και άλλα.

Απ' όσο ξέρω, είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια τέτοια διαδικασία.
Προσωπικά τη θεωρώ πολύ πιο σπουδαία και πιο κρίσιμη από αυτή της εκλογής προέδρου από μια απ' ευθείας εκλογή, όπως έγινε στις 11/11/07.

Δεν πρόκειται για μια δημοψηφισματικού τύπου διαδικασία, όπου καλούμαστε να επικυρώσουμε ή να απορρίψουμε ένα σύνολο προτάσεων με "ναι" ή "όχι". Πρόκειται για ένα ερωτηματολόγιο δέκα ερωτήσεων, η καθεμιά από τις οποίες περιλαμβάνει δύο ή τρεις επιλογές, που προφανώς προήλθαν μέσα από τον ευρύτερο προσυνεδριακό διάλογο και επί των οποίων καλείται να αποφασίσει ο πολίτης, ποιά από αυτές αποδέχεται.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα γίνει απολύτως σεβαστό από το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δηλώσεις του προέδρου του και των στελεχών του και οι πλειοψηφούσες θέσεις, θα περιληφθούν όλες στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.

Νομίζω ότι εναπόκειται πια στους πολίτες που αισθάνονται κοντά στο ΠΑΣΟΚ, να δώσουν σάρκα και οστά σε μια τόσο δημοκρατική διαδικασία και να τόλμήσουν να πάρουν θέση για πολύ ευαίσθητα ζητήματα, όπως π.χ. αυτά που αφορούν τα δικαιώματα των μεταναστών (αν γεννηθεί ένα παιδί στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς, να αποκτά αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια, ή όχι;) ή στο κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής νομικού πλαισίου για την τηλεόραση, τη χρηματοδότηση των κομμάτων κλπ.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!..
Είμαστε μια προοδευτική παράταξη, ή όχι;
Θέλουμε να παίρνουμε θέση για δύσκολα και ευαίσθητα προβλήματα;

Σαν διαδικασία είναι σπουδαία.
Δυστυχώς δεν έχει διαφημιστεί πολύ, οι πολίτες δεν το ξέρουν καν, ενώ τα σχετικά ερωτήματα δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε καν από τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Είναι κάτι πρωτόγνωρο και γι αυτό συγχωρούνται τα λάθη και οι προχειρότητες ιδίως την περίοδο αυτή.

Όπως και να έχει, σημασία έχει η συμμετοχή.
(Στο interna-corporis ανέβασα το πλήρες κείμενο και το ερωτηματολόγιο, για όποιον ενδιαφέρεται να το μελετήσει και να... πάρει θέση)

Κ.Λ.

Κάτι αλλάζει;

Η Ιστορία κινείται με τους δικούς της ρυθμούς. Κι όταν κανείς μπορέσει να αυτονομηθεί από τα γεγονότα και να δει από κάποια απόσταση την εξέλιξή τους στο χρόνο, αποκτά και τη σοφία να τα εξηγήσει...

Ποιός θα το φανταζόταν, πριν από ένα μόλις χρόνο, ότι σήμερα στο θρόνο (σκαμνί το ονόμασε ο ίδιος) της ιεραρχίας θα καθόταν ένας, κατά γενική ομολογία χαμηλών τόνων εκσυγχρονιστής ιεράρχης, ο Ιερώνυμος, ενώ ο παντοδύναμος Χριστόδουλος θα αποτελούσε παρελθόν;
Ποιός θα φανταζόταν πριν από λίγο μόλις καιρό, ότι στην προεδρία της Κύπρου θα βρισκόταν κάποιος άλλος εκτός από τον Τάσσο του "όχι";

Κάτι αλλάζει;
Ίσως...

Πράγματα και καταστάσεις που τα θεωρούμε παγιωμένα, μπορεί αύριο το πρωί να τα δούμε να χάνονται με το πέρασμα του αέρα.
Η εποχή μας είναι τόσο βιαστική... Όλα καταναλώνονται και όλα αποδομούνται σε πολύ σύντομο χρόνο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι όποιος πηγαίνει κόντρα στην εποχή και τις ανάγκες της, παρότι φαντάζει παντοδύναμος και παντοτινός, μοιραία κάποτε θα βρεθεί εκτός παιδιάς.
Και τότε απελευθερώνονται δυνάμεις που δεν φαίνονται με το μάτι...

Κ.Λ.

Έφυγε η κυρία Καίτη

Πριν από λίγο έφυγε απ' τη ζωή η κυρία Καίτη, η μητέρα του Γιώργου και του Αντρέα Σκιάνη...
Σιγά - σιγά φεύγουν κι οι τελευταίοι μιας γενιάς που άφησε δυνατό το αποτύπωμά της στον τόπο και στην ιστορία του.
Η κυρία Καίτη ήταν μια ευγενική γυναίκα, τη θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστή και πάντοτε διακριτική. Ένας λεπτός άνθρωπος που έζησε δύσκολα χρόνια, αλλά και ευτυχισμένα στο πλευρό του αξέχαστου Καπετάν Έκτορα του άντρα της και των παιδιών της. Είδε εγγόνια, έφτασε στα καλά της χρόνια ήρεμη πάντοτε, παρόλα τα προβλήματα της υγείας της.
Τα θερμά συλλυπητήρια στο Γιώργο, τον Αντρέα, τον Έκτορα, το Χρήστο και το μικρότερο από τα εγγονάκια της το Λεωνίδα.
Να ζήσουνε να τη θυμούνται όπως της πρέπει...
Στο καλό κυρία Καίτη...

Χιόνι με το καντάρι, αδέρφια!..

Χολαργός, ώρα 17:00

Δρόμοι αδιάβατοι για τα Ι.Χ.

Ησυχία που σε ηρεμεί

Απόψε είναι όμορφα

Από αύριο τα προβλήματα...

(γλύστρες και τα υπόλοιπα)...

Αμάν Αλέξη!

Το1981 οι προσκείμενες στη ΝΔ εφημερίδες είχαν βαφτίσει τον Κώστα Λαλιώτη «θείον βρέφος». 
Για τη σκανδαλώδη προβολή του από την ΕΡΤ αμέσως μετά την ΑΛΛΑΓΗ. 
Σήμερα το νέο «θείον βρέφος» είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος, προσκεκλημένος χθες 

στην εκπομπή του Γ. Παπαδόπουλου στην τηλεόραση του ΑΝΤ1  κλήθηκε να αξιολογήσει όλους τους 
πριν από αυτόν Προέδρους του ΣΥΝ.
«Ήταν όλοι τους αξιολογότατοι άνθρωποι, δήλωσε - άραγε περιλαμβάνει και τη Δαμανάκη; - εκεί που υστερούσαν ήταν στο μάνατζμεντ, - ναι σωστά διαβάσατε - του Κόμματος. Τόση μετριοφροσύνη ο φέρελπις νεανίας.

Δεν πρέπει να τον αδικούμε όμως. Έχει καταφέρει κάτι σημαντικό και γι' αυτό θα του είναι για πολλά 
χρόνια ευγνώμων ο προοδευτικός χώρος (γιατί τον ίδιο τον Τσίπρα τον βλέπω σύντομα να διαπρέπει  
από άλλα μαγαζιά, πιο φιλελεύθερα από το ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ): εισήγαγε στην πολιτικοποίηση ένα 
κομμάτι της νεολαίας που ήταν εντελώς απολίτικο, και θεωρώντας ότι δεν έχει μέλλον, έχει υιοθετήσει συμπεριφορές που συνοψίζονται στο «άντε γαμηθείτε όλοι». Το να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους να πιστέψουν πως υπάρχει προοπτική είναι δουλειά άλλων, δεν είναι ούτε του Τσίπρα, ούτε του ΣΥΝ.

Γιάννης Χρ.

Ήρθε...

Ωχ ωχ ωωωχχ...

Η κάλυψη της απεργίας από την ΕΡΤ

Ενδιαφέρον είχε ο τρόπος κάλυψης της χθεσινής απεργίας από τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ. Πλάνα μονάχα από το ΠΑΜΕ, δηλώσεις μονάχα της Αλέκας Παπαρήγα. Έτσι ώστε, ο τηλεθεατής που δε συμμετείχε στη διαδήλωση και δεν έτυχε να δει άλλο δελτίο ειδήσεων να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι  στην απεργία συμμετείχε μονάχα το ΚΚΕ.
Κι όλα αυτά ενώ σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δυο μηνών το ΚΚΕ εμφανίζεται στάσιμο και με πτωτικές τάσεις.
Απελπισμένες προσπάθειες κακών μαθητών του Γκαίμπελς να προστατεύσουν τον κυβερνητικό τους εταίρο.
Εις μάτην

Γιάννης Χρ.

Όποιος δε θέλει να ζυμώσει... σαράντα μέρες κοσκινίζει.

Ο ΣΥΝ, με την κυριαρχούσα ΚΝιτογενή ηγεσία του, αποφάσισε να παύσει να είναι ένα "μικρό ΠΑΣΟΚ" στην αριστερή του πλευρά και να γίνει ένα δυναμικό "ΚΚΕ", χωρίς τα βαρίδια της ιστορίας και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του αυθεντικού ΚΚΕ.

Διείδε ότι στην καρδιά της κρίσης που ταλανίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, ο όρος "αριστερά" είναι ελκυστικός, γοητεύει, χαϊδεύει αυτιά και (το κυριότερο) δίνει άλλοθι ιδεολογικό στη νοσηρή φοβία της παγκοσμιοποίησης.

Ένα άλλοθι κατά πολύ ισχυρότερο από τις γελοιότητες του 666 ή τις ασυναρτησίες της ακροδεξιάς.

Να γίνει δηλαδή ένα εύρωστο, δυναμικό κόμμα που - τι στο καλό... - κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθει να μας... κυβερνήσει. Μόνο του, ή με παρέα...
Σ' αυτή τη ζοφερή προοπτική απαντάει με γλαφυρότητα ο φιλ. τζουτζές στο "παραμύθι" του, λίγο πιο κάτω. (Εντύπωση μου προκάλεσε ότι το παραμύθι δεν το "έφαγε" ούτε ο μικρός Λεωνίδας, αλλά τελικά το ρουφάνε ηδονικά σοβαροί κατά τα άλλα σχολιαστές και αρθρογράφοι δεξιά κι αριστερά.)



Το μέγα θέμα είναι γιατί αυτός ο αναχρονισμός;



Μου φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από το σύνδρομο της κακιάς νοικοκυράς:



"Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει"...



Όμως, που θα πάει... θα πεινάσει, θα μπαϊλντίσει, θα κάτσει κάποτε και θα ζυμώσει...



Κ.Λ.

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

Η κριτική που ασκεί τον τελευταίο καιρό το ΠΑΣΟΚ, επίσημα και ανεπίσημα, συντεταγμένα και άτακτα, μονάχα θλίψη μου προκαλεί. Κι αυτό μολονότι ήμουν έτοιμος από καιρό για τη στιγμή αυτή. Όταν ακούω τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν το ΣΥΝ για «απόπειρα λεηλασίας των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ» έρχεται στο νου μου μια συνέντευξη τύπου του Ανδρέα Παπανδρέου στα 1985, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές. Η πρώτη ερώτηση είναι του πολιτικού συντάκτη της ΑΥΓΗΣ, του συμπαθέστατου Σοφιανού Χρυσοστομίδη. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για ερώτηση, αλλά για επίθεση στον Ανδρέα Παπανδρέου διότι «προσπαθούσε να λεηλατήσει τις ψήφους του ΚΚΕ εσ.». Θυμάμαι ακόμα την απάντηση του Ανδρέα Παπανδρέου «Δεν έχουμε προσωπικά με το κόμμα σας. Εμείς ψήφους θέλουμε να πάρουμε. Το από πού θα τις πάρουμε δε μας νοιάζει».
Σήμερα ίδιο σκηνικό, με τους ρόλους ανεστραμμένους. Ο λόγος είναι απλός. Και τότε, όπως και τώρα, αυτοί που αισθάνονταν ότι τους λεηλατούν την εκλογική πελατεία στερούνταν πολιτικής στρατηγικής. Και τότε όπως και τώρα η απουσία πολιτικής στρατηγικής σκεπάζονταν κάτω από το μανδύα μιας σεμνότυφης ηθικολογίας. Και τότε όπως και τώρα, απέναντι σε αυτούς που στερούνταν πολιτικής βρίσκονταν ένας χαρισματικός στην επικοινωνία, πλην κυνικός άνθρωπος. Και τώρα, όπως και τότε, τέτοιες κινήσεις είναι καταδικασμένες από χέρι.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η απουσία ιδεολογίας, και κατά συνέπεια πολιτικής στρατηγικής.Τι θέλει να είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ; Ένα σοσιαλφιλελεύθερο, ένα σοσιαλδημοκρατικό, ή ένα σοσιαλιστικό (με την έννοια ότι ονειρεύεται μια αυτοδιαχειριζόμενη σοσιαλιστική κοινωνία) κόμμα; Ή μήπως θέλει να είναι το λαϊκίστικο εθνικιστικό μόρφωμα του Ανδρέα Παπανδρέου;
Δε θα έβλεπα τίποτα το μεμπτό σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω εκδοχές. Σαφέστατα η κάθε μια από αυτές θα είχε τις συνέπειές της. Κάποιοι θα το εγκατέλειπαν, κάποιοι άλλοι θα το αγκάλιαζαν. Είναι ορατή η προσπάθεια των πρωτοκλασάτων στελεχών του να αποφύγουν κάθε σαφή τοποθέτηση. Όμως ζούμε σε μια εποχή που η ιδεολογικοπολιτική θολούρα, όπως άλλωστε δείχνουν και όλα τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, δεν οφελεί το ΠΑΣΟΚ. Διότι το copyright της το έχει η ΝΔ. Υποχρεωτικά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διαλέξει μια ιδεολογική ταυτότητα και μια πολιτική στρατηγική.
Μόνο τότε θα είναι σαφές τί το ενώνει και τι το χωρίζει με το ΣΥΝ. Μόνο τότε δε θα έχει ανάγκη τις σεμνότυφες ηθικολογίες που κυριαρχούν στον πολιτικό του λόγο εδώ και τέσσερα χρόνια. Μόνο τότε δε θα του χρειάζονται τα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης του κάθε Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος δε φταίει σε τίποτα για την ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ.

Γιάννης Χρ.

ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

Θάχετε αντιληφθεί την αδυναμία που έχω στη νέα γενιά. Και όταν λέω νέα, συμπεριλαμβάνω με θαυμαστικά και τη νεώτατη, αυτή στην οποία ανήκει ο αγαπημένος μου ανηψιός Λεωνίδας.
Του Λεωνίδα λοιπόν δεν του αρέσουν και πολύ τα παραμύθια., τα βαριέται. Αγαπημένα θέματα άλλων παιδιών που έχουν ακούσει τις αυτοσχέδιες ιστορίες μου, τον αφήνουν αδιάφορο.
Πεισματωμένος από την αποτυχία μου να του προκαλέσω το ενδιαφέρον δοκίμασα κάτι άλλο. Του μίλησα για τη μυθική χώρα Αλαβανία. Μια και δεν έχω κάτι καλύτερο να γράψω, θα σας κουράσω και σας με την ίδια ιστορία. Κι όποιος αντέξει.
Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό μια χώρα με το όνομα Αλαβανία. Για πολλά χρόνια της είχαν αλλάξει το όνομα και την λέγανε Ψωραλαβανία γιατί δεν είχε ψωμί να ζήσει τα παιδιά της που φεύγανε να βρουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Πολύ κοντά της είχε άλλες χώρες, την Ζιβκοβία, την Τσαουσεσκία, την Τιτοϊα και την Χοτζία που κάποιοι έλεγαν και ήταν πολλοί, ότι θα έπρεπε να αποτελέσουν παράδειγμα για την Ψωραλαβανία, αν ήθελε κάποτε να προκόψει και να ζήσει ο λαός της καλά. Μεταξύ αυτών που τα υποστήριζαν αυτά ήταν και ένας πολιτικός, ονόματι Ελάνο που ήταν καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής. Αγωνίστηκε κατά της στρατιωτικής δικτατορίας που ταλαιπώρησε την Ψωραλαβανία για εφτά χρόνια. Δεν ήταν ο μόνος καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής αλλά σίγουρα ήταν και τα δύο.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και η Ψωραλαβανία έγινε σκέτο Αλαβανία. Βοήθησε και η εξωτερική της πολιτική που από τη μια δημιούργησε και διατήρησε καλές σχέσεις με τις αραβικές και άλλες αδέσμευτες χώρες, ενώ από την άλλη μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε εταίρος των ισχυρών, συμμετέχοντας στη λήψη αποφάσεων που αφορούσαν την οικουμένη ολόκληρη.
Αυτή η νέα κατάσταση είχε αντανάκλαση στη ζωή του λαού της Αλαβανίας. Σταμάτησε η μετανάστευση και πολλοί από τους μετανάστες γύρισαν πίσω, να ζήσουν και να δουλέψουν στην πατρίδα.
Εντωμεταξύ, οι γειτονικές χώρες Ζιβκοβία, Τσαουσεσκία, Τιτοϊα και Χοτζία διαλύθηκαν. Άλλη σε μια νύχτα, άλλη σε δύο, άλλη σε τρεις. Οι λαοί που τα επιτεύγματά τους, την αγάπη για τη χώρα τους και τη νέα συνείδησή τους εκθείαζε με ενθουσιασμό και απόλυτη σιγουριά, που δε σήκωνε αντίρρηση, ο κύριος Ελάνο, πανηγύρισαν για την πτώση και πολύ σύντομα άρχισαν να συρρέουν για καλύτερες μέρες στην πάλαι ποτέ Ψωραλαβανία. Η Αλαβανία κλήθηκε να διαμορφώσει μεταναστευτική πολιτική, όπως όλες οι μεγάλες, οι προνομιούχες χώρες του πλανήτη.
Οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα. Τα σπίτια ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Οι γειτονιές μαγαζιά. Οι πόλεις απόχτησαν πολυχρωμία και πολυφωνία από ανθρώπους με διαφορετικές εθνικές καταγωγές, με την ίδια όμως λαχτάρα για ζωή.
Βέβαια και τα προβλήματα πολλά. Ο κόσμος αλλάζει, οι δουλιές αλλάζουν, τα επαγγέλματα αλλάζουν. Ο ξέφρενος ρυθμός των αλλαγών τρομάζει και δημιουργεί ανασφάλεια. Το να έχεις μια ειδικότητα δε φθάνει. Πρέπει να ψάξεις που και πως θα την χρησιμοποιήσεις, αλλιώς θα πρέπει να την αλλάξεις ή να την συμπληρώσεις.
Την κατάσταση αυτή το συντηρητικό κόμμα που κυβερνάει δε μπορεί να την παλέψει γιατί είχε παραμυθιάσει τους οπαδούς του που έβλεπαν έντρομοι τις αλλαγές ότι θα τους προσφέρει ασφάλεια με τον παλιό, καλό τρόπο.
Το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε και έχασε την εξουσία βλέπει πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσει τις αλλαγές που απαιτούνται για να ξεπεραστούν τα προβλήματα.
Ο λαός της Αλαβανίας δυσανασχετεί και απελπίζεται γιατί έχοντας περάσει αρκετά άνετα χρόνια περιμένει εύκολες λύσεις. Περιμένει σωτήρες, μάγους, θαυματουργούς.
Κι αφού αυτοί καίγονται ένας, ένας, έρχεται και η σειρά του κυρίου Ελάνο. Ο κύριος Ελάνο ευνοείται από τη συγκυρία και βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του να ανεβαίνουν. Θεωρεί ότι η πολιτική του δικαιώνεται και αισθάνεται μια απίστευτη ευφορία να τον κατακλύζει. Θέλει πια κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά.
Φροντίζει βέβαια να θέσει τα όρια της αριστεράς. Αριστερά δεν είναι το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε. Υπονοεί ότι αριστερά είναι μόνο αυτός και μία άλλη αριστερά που έχει όμως το κουσούρι να διατυμπανίζει ότι ο κύριος Ελάνο δεν είναι αριστερός. Άρα μένει μόνος του να αποτελεί τον πυρήνα της κυβέρνησης που οραματίζεται.
Οι καιροί όμως δεν περιμένουν. Τα γεγονότα τρέχουν. Ο λαός και τα άλλα πολιτικά κόμματα αποφασίζουν να αναλάβει την διακυβέρνηση της Αλαβανίας ο κύριος Ελάνο με βοηθό του τον πολλά υποσχόμενο νεαρό κύριο Πρίτσα.
Ο λαός περιμένει τα θαύματα. Να ανέβουν οι μισθοί των 700€ αλλά να παραμείνουν ανοιχτές και ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, να γίνει δωρεάν παιδεία χωρίς φροντιστήρια αλλά να δουλεύουν και οι φροντιστές, να προστατεύεται το περιβάλλον αλλά να χτίζουμε και όπου θέλουμε, να μη γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά να μη φεύγουν και τα παιδιά στο εξωτερικό για να σπουδάσουν σε αυτά ακριβώς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες αλλά να βασίσουμε την εξωτερική πολιτική στον τσαμπουκά μας. Κοντολογής όλα να αλλάξουν χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Ο κύριος Ελάνο ζαλίζεται. Θέλει να την βγάλει καθαρή με κάποιες θεσμικές αλλαγές αλλά αυτά τα κάναν κι άλλοι. Αναπολεί την παλιά, καλή εποχή που θαύμαζε και αποθέωνε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και τότε, μέσα στη μαυρίλα και απελπισία του πέφτει στα χέρια του το μπεστ σέλερ του κοσμολόγου Τζόρτζιο Μικέλε Σκιάνι «Όπισθεν ολοταχώς». Ο διάσημος κοσμολόγος υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή το σύμπαν, μετά από αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, θα σταματήσει να διαστέλλεται και θα αρχίσει να συστέλλεται. Ο χρόνος θα γυρίσει πίσω, η εντροπία θα μειώνεται, οι γέροι θα γίνονται νέοι, οι κλανιές θα επιστρέφουν στις κολοτρυπίδες και ο σοσιαλισμός θα ξαναθριαμβεύσει ξεκινώντας από την πτώση του τείχους και καταλήγοντας στον τσαρισμό.Ο κύριος Πρίτσας θα ξαναγυρίσει στην κοιλιά της μανούλας του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ξαναγίνει αριστερό αλλά ο κύριος Ελάνο δεν θα το παραδέχεται γιατί θα ξαναεκστασιάζεται από το θαύμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της νέας συνείδησης στη Σοβιετική Ένωση.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα σας κουράσω. Υπάρχουν ένα καλό και ένα κακό σ’ αυτή την ιστορία. Το καλό είναι ότι πρόκειται για καθαρό παραμύθι. Το κακό είναι ότι δεν το πίστεψε ούτε ο ανηψιός μου ο Λεωνίδας.

Ευτυχισμένος γιατί είμαι ένας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΖΟΥΤΖΕΣ.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ευρέως αποδεκτή είναι η άποψη ότι η Σοσιαλδημοκρατία εδώ και δυο δεκαετίες έχει όλο καιλιγότερη επαφή με τα κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν επί έναν αιώνα την κύρια δύναμη στήριξής της: τη φτωχολογιά και τα μεσαία αστικά στρώματα. Ότι τα στελέχη των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων κατανοούν πολύ ευκολότερα τα προβλήματα των τραπεζιτών από ό,τι της φτωχολογιάς. Επίσης ευρέως αποδεκτή είναι η άποψη ότι παρακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις υποταγμένη σε αυτές, χωρίς δύναμη και βούληση να αντιδράσει.
Όση υπερβολή κι αν έχουν οι παραπάνω απόψεις έχουν και μεγάλη δόση πραγματικότητας. η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πειστικές προτάσεις διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Δεν έχει άποψη για τη συνεχή μετατροπή των κοινωνικών αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, μεταφορές, επικοινωνίες) σε εμπορεύματα. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Και εντελώς φυσιολογικά βλέπει την εκλογική της βάση να συρικνώνεται, δεχόμενη πιέσεις από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα σε Ευρώπη και Αμερική. κοινωνικά δικαιώματα πολλών δεκαετιών, κατακτημένα μετά από σκληρούς αγώνες, ακυρώθηκαν με μια μονοκοντυλιά. Τα καταστήματα στη Δύση κατακλύζονται από φτηνά προϊόντα της Κίνας, που τα φτιάχνουν άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται για μεροκάματα $1, 15 ώρες ημερησίως, 7 ημέρες τη βδομάδα. Το κλίμα αλλάζει δραματικά. Τεράστιες εκτάσεις καλλιεργούμενης γης στα αμέσως επόμενα χρόνια θα μετατραπούν σε έρημο, μειώνοντας δραμτικά την παραγόμενη ποσότητα των τροφίμων. Τα αποθέματα του πόσιμου νερού μειώνονται με αντίστοιχο ρυθμό. Τεράστιες εκτάσεις παράκτιων περιοχών θα καλυφθούν από θάλασσα. Όλα αυτά μαζί θα οδηγήσουν στην προσφυγιά εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα. Η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες, από δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Οι πόλεις της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής γεμίζουν από στρατιές αστέγων, ανθρώπων που έχουν στερηθεί τη στοιχειώδη τους αξιοπρέπεια. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια κατάσχονται από αδυναμία των ενοίκων τους να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων. Οι τελευταίοι πυκνώνουν τις τάξεις των αστέγων. Ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εξ αιτίας της ασύδοτης κερδοσκοπίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε.
Και οι αντιδράσεις πυκνώνουν. Όλο και πιο συχνά περνάει στα ψιλά του τύπου κάποια είδηση ότι η αστυνομία σε μια τριτοκοσμική χώρα άνοιξε πυρ κατά διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις τιμών των τροφίμων. Στη Λατινική Αμερική οι κάλπες αναδεικνύουν μια γενιά ηγετών που έχουν κάνει προτεραιότητά τους να μην υπάρχει άνθρωπος που θα πεινάει όταν ολοκληρώσουν τη θητεία τους. Τα σοσιαλδημοκρατικά πειράματα του Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Λούλα στη Βραζιλία στέφονται με επιτυχία. δίπλα τους μια γενιά ηγετών, πιο ριζοσπαστικών στα μέτρα που παίρνουν, αλλά με τον ίδιο στόχο. Τσάβες στη Βενεζουέλα, Μοράλες στη Βολιβία, Κορέα στον Ισημερινό.
Είναι όμως οι εξαιρέσεις. Ο μουσουλμανικός κόσμος διολισθαίνει προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Απόψεις που στα 1500 χρόνια της ύπαρξης του ισλάμ ήταν περιθωριακές, σήμερα κυριαρχούν. Στη Ρωσία ο Πούτιν έχει επιβάλει μια δικτατορία, μπροστά στην οποία σύντομα το σοβιετικό καθεστώς θα ωχριά.
Στην Ευρώπη ζούμε τη μεθοδευμένη επίθεση στον πολιτικό πολιτισμό της Γαλλικής Επανάστασης. Ο κοινοβουλευτισμός είναι πλέον εμπόδιο για το μεγάλο κεφάλαιο. Στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας τα ατομικά δικαιώματα διαγράφονται. Στο όνομα της«προάσπισης της Ευρωπαϊκής ταυτότητας» Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Καζίνσκυ δίνουν μάχη για την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Καθολικής Εκκλησίας. Η Ισπανική Εκκλησία καλεί τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν στις εκλογές του Μαρτίου του «άθεους σοσιαλιστές».
Σήμερα υπάρχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, για την εκπόνηση ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που, χωρίς να φοβάται την παγκοσμιοποίηση, θα επιδιώξει να τη μετατρέψει σε όχημα βελτίωσης της ζωής αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Που θα τη φέρει στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων των πολιτών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Που θα εξασφαλίσει αποτελεσματικά την προστασία των κοινωνικών αγαθών. Που θα βάλει φραγμό στην εξάπλωση της φτώχειας.
Πρέπει επιτέλους η σοσιαλδημοκρατία να ασχοληθεί με τις κερδοσκοπικές κινήσεις κεφαλαίων. Και να απαιτήσει τη φορολόγησή τους. Ο ξεχασμένος φόρος Τόμπιν δεν είναι επαναστατικό μέτρο. Είναι όμως αποτελεσματικό, διότι η φορολόγηση γίνεται στην πηγή και δίνει στο Δημόσιο Ταμείο σημαντικά έσοδα. Πρέπει επίσης να τεθούν προδιαγραφές στα εισαγόμενα προϊόντα από μη ευρωπαϊκές χώρες. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να σέβονται εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, περιβαλλοντικές προδιαγραφές, δικαιώματα του καταναλωτή. Όλα αυτά κοστίζουν. Πρέπει λοιπόν να απαλλάσσονται φόρων οι χώρες που σέβονται αυτές τις προδιαγραφές και να δασμολογούνται βαρειά τα προϊόντα των χωρών που δεν τις τηρούν. για λόγους ισότητας, αλλά και προστασίας των θέσεων εργασίας. γνωρίζω ότι θα αντιδράσει σε μια τέτοια πρωτοβουλία ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αλλά η άρνηση του Κίρχνερ να αποπληρώσει πριν μερικά χρόνια τη Δημόσιο χρέος της Αργεντινής οδήγησε σε επωφελή για την Αργεντινή επαναδιαπραγμάτευση. είναι καιρός να πάψει η σοσιαλδημοκρατία να αντιμετωπίζει με δέος την παγκοσμιοποίηση.
Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αναπόφευκτη αν υπάρξει άμεση αντίδραση. Επιβάλλεται η εκπόνηση ολοκληρωμένης πολιτικής που θα βασίζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την παροχή γενναίας βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες για να απαλλαγούν άμεσα από το πετρέλαιο, τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια, την ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών αποθεμάτων.
Η προστασία των ατομικών ελευθεριών είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ύπαρξη οιασδήποτε κοινωνικής προόδου. Τα ατομικά δικαιώματα βρίσκονται σε κίνδυνο σε όλη την Ευρώπη, υπό το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τους τρομοκράτες και τους κακοποιούς. άνθρωποι φυλακίζονται πλέον σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι μια από τις σπάνιες ακόμα νησίδες Δημοκρατίας) όχι για τις πράξεις τους, αλλά για απόψεις που κάποιος εισαγγελέας αυτεπάγγελτα χαρακτηρίζει «απολογία της τρομοκρατίας». Όλοι οι δημόσιοι χώροι επιτηρούνται από κάμερες. Η αποκατάσταση των ατομικών ελευθεριών, η επιστροφή στην αυτονόητη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχής που θέλει «οι άνθρωποι να τιμωρούνται για τις πράξεις τους και όχι για τις ενδεχόμενες απόψεις τους» πρέπει να γίνει προτεραιότητα της σοσιαλδημοκρατίας.
Στη Βαλκανική χερσόνησο η εθνικιστική υστερία ωθεί τις χώρες σε υπερεξοπλισμούς, φρενάροντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική πρόοδο. επιβάλλεται η σοσιαλδημοκρατία να καταστήσει σαφές προς την κοινωνία ότι βασίζει την προστασία των συνόρων σε μια εξωτερική πολιτική συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες. Η πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένα φωτεινό παράδειγμα τέτοιας εξωτερικής πολιτικής, αν και δε συνοδεύτηκε από μείωση των εξοπλισμών.
Η προστασία του εισοδήματος των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων είναι επίσης όρος απαράβατος της ύπαρξης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Η δημιουργία θέσεων εργασίας, ακόμα και μέσω δημοσίων επενδύσεων, η χορήγηση ουσιαστικών οικογενειακών επιδομάτων, και η κατάρτηση των ανέργων πρέπει να είναι μεταξύ των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Στον τομέα της παιδείας πρέπει να ξεφύγει η συζήτηση από το αν θα υπάρχουν ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι καλής ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν μονάχα εκεί που υπάρχουν καλής ποιότητας δημόσια ιδρύματα. το μείζον πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα είναι η μαζική παραγωγή παπαγάλων. Ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πρέπει να προσφέρει υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, μηδέ των μεταπτυχιακών προγραμμάτων εξαιρουμένων, σε όλους τους πολίτες. Παιδεία που θα παράγει σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι παπαγάλους.
Η Δημόσια υγεία πρέπει να αναδιοργανωθεί στη βάση της πρόληψης και του οικογενειακού γιατρού. Μόνο έτσι θα αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία, μόνο έτσι οι πολίτες δε θα περιμένουν με τους μήνες για να κάνουν μια εξέταση, μόνο έτσι θα περιοριστεί το«φακελάκι» για το οποίο δεν ευθύνονται μονάχα οι γιατροί και το σύστημα.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να είναι πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ; πολύ θα το ήθελα, δεν είμαι όμως αισιόδοξος.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να το αγκαλιάσει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας; Βραχυπρόθεσμα σίγουρα όχι, μεσοπρόθεσμα όμως και με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν, ναι.
Αλλιώς, η χώρα θα άγεται και θα φέρεται μεταξύ ανεπαρκών δεξιών πρωθυπουργών και μιας «αριστερής» αντιπολίτευσης, που αρκείται σε γενικόλογες χωρίς ουσία διακηρύξεις και θα υπερασπίζεται λύσεις κρατικού καπιταλισμού.

Γιάννης Χρ.

Να ψοφήσει το βόδι του γείτονα!..

Η εκσυγχρονιστική περίοδος 1996 - 2004, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη χαρακτηρίζεται από εχθρούς και φίλους, εκτός των άλλων, ως μια οκταετία πολλών και σημαντικών έργων υποδομής στη χώρα μας. Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν έγιναν τόσα πολλά έργα μέσα σε ένα τόσο μικρό διάστημα. Φυσικά σ' αυτό συνέτεινε η ανάγκη εξυπηρέτησης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όμως, αυτή ακριβώς η πρωτοφανής ανάπτυξη έργων υποδομής, αποκάλυψε ταυτόχρονα κατά δραματικό τρόπο πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας σε σχέση με πολλές από τις υπόλοιπες χώρες του κεντρικού πυρήνα της Ευρώπης, του οποίου είμαστε μέλος από το 2002.
Οι ελλείψεις είναι τεράστιες...

Η Ελλάδα είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος, με ελάχιστα ΧΥΤΑ (που πλέον έχουν παρέλθει ως μέθοδος, αντικαθιστάμενα από τα ΧΥΤΥ) και χιλιάδες παράνομες χωματερές.

Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή υποδομή για ολοκληρωμένη ανακύκλωση, παρά μόνο ένα μίζερο σύστημα συλλογής ανακυκλώσιμων - ποιός ξέρει πού καταλήγουν - σε κάποιους δήμους της χώρας και αυτό για το φόβο των "ιουδαίων", όπου ιουδαίοι και σ' αυτή την περίπτωση είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απειλεί με κυρώσεις.

Σημαντικοί εθνικοί οδοί έχουν τα χάλια τους στην κυριολεξία. Βλέπε το δρόμο Κορίνθου - Πατρών, όπου θρηνούμε κάθε χρόνο δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Δεν υπάρχει σύγχρονο σύστημα σιδηροδρομικό, παρά μόνο μια γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη που κουτσά - στραβά κάπως εκσυγχρονίστηκε, ενώ όλο το άλλο δίκτυο λειτουργεί όπως τη δεκαετία του '50.

Αφήστε πια το γραφειοκρατικό χάος που σφίγγει τη δημόσια διοίκηση σαν μια τεράστια μέγγενη και καταπνίγει κάθε προσπάθεια αποτελεσματικότητας.

Αφήστε το αλαλούμ στην εκπαίδευση, τις τεράστιες ελλείψεις στο χώρο της υγείας, την έλλειψη ευέλικτης και τολμηρής πολεοδομικής πολιτικής, τα απαρχαιωμένα δίκτυα της ΔΕΗ και τους λιθάνθρακες (!)...

Αφήστε την αθλιότητα των ελληνικών πόλεων - με πρώτη και καλύτερη την Αθήνα - την έλλειψη υποδομών στην άθληση, στην αναψυχή, στα δίκτυα ανθρωπιστικής βοήθειας (και όχι στη λογική της ελεημοσύνης)... Τα απερπάτητα πεζοδρόμια, την εγκληματική αδιαφορία για τον πεζό, τα καυσαέρια και τα ντουμάνια των ρυπογόνων βιομηχανιών (που προκειμένου να μη... κλείσουν, δεν τα ελέγχει κανείς... )

Αφήστε ... αφήστε... αφήστε...

Και εμείς, η χώρα, περί άλλων τυρβάζουμε:
Γιατί ευχαρίστησε ο Σημίτης τους αμερικανούς, πώς θα πρέπει να ονομάζονται τα Σκόπια, αν τα πήρανε οι ΠΑσόκοι απ' το χρηματιστήριο, αν η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των θεών, αν υπάρχουν νεφελίμ και ελοχείμ...

Αν πήδηξε ο Ζαχόπουλος, αν τον παίρνει ο τάδε ή ο δείνα, αν τα παίρνει ο άλλος, πού τα βρήκε ο Θέμος και γιατί δεν έδωσε κάτι και στο Μάκη...

Τώρα βγήκε και η μπόχα της Siemens, σαν το σκατουλάκι στην κορυφή.
"Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων",
κραυγάζει η ΝΔ κι ο ανίκανος αρχηγός της από το βήμα της Βουλής.
"Ναι, είμαστε ανίκανοι, δεν έχουμε όραμα για τη χώρα, ναι, ήρθαμε να τα πάρουμε, ναι, θα πέσουμε, αλλά όχι μόνοι! Μαζί μας θα καταρρεύσει κι όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα!"

Να ψοφήσει και το βόδι του γείτονα!

Η νεοελληνική κοινωνία αδρανεί. Αδρανεί επικίνδυνα και νοσηρά. Με το βλέμμα πίσω, με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο μετέωρο...

Υπάρχει ελπίς;
"Όχι"...

Φταίει το ΠΑΣΟΚ;
Δε νομίζω... Πολύ απλό κι εύκολο μου ακούγεται...

Φταίει ο λαός, "που είναι μαραζιάρης";
Μπορεί...

Γιατί κάπου πρέπει να φταίει κι ο λαός... Όσο κι αν κακοφαίνεται στους ακραιφνείς θαυμαστές "του λαϊκού αισθήματος"...

Κ.Λ.

"Αντίσταση στον αυταρχισμό των βολεμένων"...

Όσο εμείς συζητάμε με το Γιώργη για την Αριστερά - και καλά κάνουμε - σε ένα άλλο μπλογκ γίνεται ένας χαμός με αυτό το ζήτημα της νυκτερινής, σαββατιάτικης λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ.
Μπείτε στο G700 και θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές, βλέποντας το σχετικό άρθρο - κάλεσμα για αντίδραση ενάντια στην απόφαση των συνδικαλιστών του ΜΕΤΡΟ για την παρεμπόδιση του μέτρου.
Πάνω από 600 (!!!) σχόλια μέσα σε 5 ημέρες...
Τα πιο πολλά θετικά, καυτηριάζουν τη "βολεμένη" συνδικαλιστική ηγεσία και απαιτούν νυκτερινή λειτουργία του ΜΕΤΡΟ τα σαββατοκύριακα.
Το θέμα είναι σοβαρό κατά τη γνώμη μου και πιστεύω ότι πρέπει να συζητηθεί.
Αναδεικνύει την ανάγκη για πολύ βαθιές και ριζικές αλλαγές που έχει αυτό το σύστημα, καθώς και ξεδιαλύνει μύθους γύρω από το τι ακριβώς είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική και τι σοσιαλιστική.

Αλήθεια, μπορούμε να ξεπεράσουμε τον "κοινωνικό αυτοματισμό" μέσα από μια πολιτική πολλαπλών αξόνων και πολυμέρειας στην κοινωνική στόχευση, κόντρα στη μονολιθικότητα και την ακαμψία των "ιερών δογμάτων" της αριστεράς;

Τις οίδε...

Τυχαία "άρπαξα" ένα από τα σχόλια:

"...Η κολλητή μου είναι σερβιτόρα, από τα 30 εως 40 ευρώ που βγάζει κάθε βράδυ, τα 15 πηγαίνουν στο ταξί που θα τη γυρίσει στο σπίτι.Δηλαδή σχεδόν το μισό της μεροκάματο.Όπως δικαιούνται οι πρωινοί εργαζόμενοι τη μεταφορά τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, νομίζω πως έτσι τη δικαιούνται και οι βραδινοί που όπως ειπώθηκε και πιο πάνω δεν είναι καθόλου λίγοι.Χωρίς βέβαια να θιγεί το οχτάωρο ή η υπερωρία κανενός.Θελω επίσης να προσθέσω πως δεν αντιδρούν οι εργαζομενοι αλλά η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ της οποίας εκπρόσωποι είναι οι συνδικαλιστές αυτοί..."

Ποιός μπορεί να πει ότι έχει άδικο;

Κ.Λ.

Η μικρομέγαλη κενότητα της Κουμονδούρου, "αβάντα" στη ΝΔ

Αρκετοί είναι εκείνοι που προσβλέπουν σε μια μελλοντική συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.

Το επιχείρημα είναι ότι, προκειμένου να σχηματιστεί μια ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία δημοκρατικών δυνάμεων, θα πρέπει να συνεργαστούν στη βάση ενός συγκεκριμμένου κυβερνητικού προγράμματος τα κόμματα που κυριαρχούν στο χώρο της κεντροαριστεράς και της ριζοσπαστικής, δημοκρατικής αριστεράς.

(Εγώ θα πρόσθετα ότι ήταν δυνατή - υπό προϋποθέσεις - ακόμα και μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - Οικολόγων Πράσινων.)

Έλα όμως που άλλα οι καιροί επιβάλλουν και άλλα οι κομματικές αγκυλώσεις απεργάζονται...

Από το σημερινό φύλλο των ΝΕΩΝ:

"...Την έντονη ενόχληση της Χαριλάου Τρικούπη προκαλεί η απόφαση του Συνασπισμού να... κόψει από το βήμα του Συνεδρίου του τους εκπροσώπους των κομμάτων, επομένως και τον χαιρετισμό του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος προγραμμάτιζε να παραστεί στην εναρκτήρια τελετή των εργασιών του. Τη σχετική απόφαση έλαβε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ την περασμένη εβδομάδα ρυθμίζοντας τα διαδικαστικά του Συνεδρίου, με το αιτιολογικό πως στα τελευταία συνέδρια της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν δόθηκε ο λόγος στους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων.

Αυτό διαψεύδεται ωστόσο από τη Χαριλάου Τρικούπη, που υπενθυμίζει ότι κάτι τέτοιο ίσχυσε μόνο στο προγραμματικό και όχι στο τακτικό συνέδριο του κόμματος στο οποίο προσεκλήθη και μίλησε κανονικά ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος."

Και πιο κάτω:

"...Παράγοντες της Κουμουνδούρου εκτιμούν ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε να «κοπούν» οι χαιρετισμοί σχετίζεται με την κατάθεση συγκεκριμένης πρότασης συνεργασίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και εκ των πραγμάτων με την δημιουργία «κλίματος» στο σώμα του Συνεδρίου σε μία περίοδο που ο ΣΥΝ μιλάει συνεχώς μόνο για τη «Μεγάλη Αριστερά»..."

Μάλιστα... και για να πάρει τέλος μια και καλή αυτή η ιστορία: Το 1989 ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είχε σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ. Την περίφημη κυβέρνηση Τζαννετάκη. Διακαής πόθος η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η λεηλασία των κομματιών του από τον τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ... Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο χώμα... ή στη φυλακή...

Το σχέδιο τότε απέτυχε. Σήμερα οι αμετανόητοι Αλαβάνοι επαναλαμβάνουν τα μεγαλοφυή οράματά τους για την "Μεγάλη Αριστερά", με τη βοήθεια νεοσσών, τύπου Τσίπρα και την αμέριστη συμπαράσταση του δυσαρεστημένου (από τον Γ. Παπανδρέου) εκδοτικού κατεστημένου της κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΝ βαδίζει αυτοκτονικά στο δρόμο που οδηγεί σε ένα δεύτερο 1989, κάνοντας αβάντα στη ΝΔ και τον Καραμανλή, μόνο και μόνο για να δρέψει κομματικά ωφέλη.

Δεν αντιλαμβάνονται οι Αλαβάνοι ότι αυτός που θα λεηλατηθεί στο τέλος - με αυτή την πολιτική επιλογή - θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΝ - ή ΣΥΡΙΖΑ αν προτιμάτε - από το ΠΑΣΟΚ, όπως γίνεται χρόνια τώρα;

Η αριστερά δεν έχει ανάγκη από ένα κάπως πιο νεανικό και "τρεντυ" ΚΚΕ... Έχει ανάγκη από ένα υπεύθυνο, ανοικτό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, προσανατολισμένο μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην υποβοήθηση του εκσυγχονισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Η πολιτική της μαγκιάς, του κενού λόγου και των χαρακωμάτων προδίδει τυχοδιωκτισμό και λαχτάρα για ηγεμόνευση. Δεν αποτελεί λόγο της αριστεράς και των ιδανικών της.

Κ.Λ.

Ορφανός ο ελληνικός αναχρονισμός

Ο θάνατος του Χριστόδουλου βύθισε σε βαθύ πένθος την Ελλαδική Εκκλησία, αλλά και πολλούς συμπολίτες μας που στο πρόσωπό του είχαν δει έναν Ηγέτη. Και είχαν δίκιο. Ο κύριος Χρήστος Παρασκευαΐδης υπήρξε χαρισματικός. Μορφωμένος και ικανότατος ρήτορας, κατόρθωσε να δώσει στην Ελλαδική Εκκλησία μια ιδεώδη εικόνα.
Οι απόψεις του; Σε όλη του τη σταδιοδρομία υπήρξε Απόστολος του τυφλού φυλετικού και εθνοτικού μίσους. Υπερασπίσθηκε με πάθος τις πιο σκοταδιστικές απόψεις. Ενεπλάκη σε υποθέσεις ποικίλης παρακρατικής δραστηριότητας (υπόθεση Βαβίλη, Γιοσάκη κ.λ.π.). Τα υπερπολυτελή του άμφια προέδιδαν μια χωρίς όρια αλαζονεία.
Κι όμως στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου τα τρία τέταρτα των συμπολιτών μας αναγνώρισαν τον Ηγέτη τους. Τον ακολούθησαν οι άνθρωποι που αρνούνται να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Αυτοί που πιστεύουν ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι» κι ότι «δε βρίσκεις το δίκιο σου» γιατί έτσι βολεύονται στη μιζέρια τους, γιατί έτσι τους φταίει κάποιος άλλος, γιατί έτσι δικαιολογούν ιδεολογικά τον εαυτό τους που δεν πληρώνει τους φόρους εισοδήματος που του αναλογούν, που λαδώνει δημόσιους λειτουργούς «για να κάνει τη δουλειά του» αντί να απαιτήσει από αυτούς να κάνουν την πραγματική δουλειά τους. Κοντολογίς αυτοί που δεν ξέρουν και δε θέλουν να μάθουν με τίποτα τα δικαιώματά τους. Είναι αυτοί που φορτώνουν τις κάρτες και, μολονότι πλέον όλος τους ο μισθός φεύγει σε δόσεις τις οποίες αδυνατούν να πληρώσουν, τρέχουν κάθε τρεις και λίγο για shoping therapy. Δεν είναι θεοσεβούμενοι. Θεοφοβούμενοι είναι, ή μάλλον ούτε κι αυτό, απλοί θεομπαίχτες είναι. Γι' αυτό και η κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στις άδειες εκκλησίες και στην υψηλή δημοτικότητα του κυρίου Παρασκευαΐδη
Και είναι πολλοί αυτοί. Και ο κόσμος στον οποίο ζούμε τους τρομάζει. Στην εποχή της απόλυτης ρευστότητας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, αυτοί προσκολλώνται «στις ρίζες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» για να εξορκίσουν το κακό. Κι ονειρεύονται «ένα βασιλιά για να τους θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο με φωνή τρομπόνι», όπως είχε περιγράψει με απαράμιλλη γλαφυρότητα τα όνειρά τους ο Κώστας Βάρναλης.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ορφανοί. Κανένας από τους επiγόνους δεν έχει το χάρισμα του κυρίου Παρασκευαΐδη. Με το θάνατό του ορφάνεψε και ο ελληνικός αναχρονισμός.Το πλήθος των οπαδών του θα σκορπίσει - ή μάλλον έχει ήδη σκορπίσει -στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 300.000 κόσμο περίμεναν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος στην κηδεία του κυρίου Παρασκευαΐδη. Δεν ήταν πάνω από 20.000, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κρατικής τηλεόρασης να δείξει πλήθος εκεί που δεν υπήρχε. Την κάρφωσαν οι φωτογραφίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Και παρά τις προσδοκίες των επιγόνων ότι η διαδοχή θα κυριαρχήσει στην ειδησεογραφία, οι μόνες αναφορές που γίνονται πλέον σε αυτήν είναι τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μεταξύ τους, που ήδη έχουν προκαλέσει εισαγγελική παρέμβαση. Συντριπτική πλειοψηφία λαού, αναζητά χαρισματικό ηγέτη που θα λέει όμορφα ψέματα.

Γιάννης Χρ.

Η καρδάρα του νεοέλληνα...

Λένε ότι κάποιοι πολιτικοί στη χώρα μας (πχ Μητσοτάκης, Πάγκαλος, Βενιζέλος) έχουν ένα παράδοξο χαρακτηριστικό, το περίφημο χαρακτηριστικό της "Καρδάρας"...
Γεμίζουν την καρδάρα με κόπο, με προσπάθεια, με συστηματική δουλειά και κάποια στιγμή, όταν αυτή είναι γεμάτη ολόφρεσκο, ζεστό γάλα, δίνουν άξαφνα μια κλωτσιά και τη χύνουν...

Τείνω να πιστέψω ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνήσια ελληνοπρεπές και ότι το έχουμε λίγο - πολύ όλοι μας.
Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πώς, μια πραγματικά κοπιώδης και μεθοδική προσπάθεια τόσων χρόνων - από το '81 και μέχρι το 2004, ξαφνικά πάει στράφι τα τελευταία τέσσερα απίστευτα χρόνια.

Σίγουρα οι λαοί, οι χώρες, διανύουν περιόδους ακμής και παρακμής. Λίγα μόλις χρόνια συστηματικής πολιτικής μπορούν να φέρουν θαυμαστά αποτελέσματα. Η Ελλάδα του '81 - για όσουν ακόμα θυμούνται - θύμιζε τροτοκοσμική χώρα. Είκοσι χρόνια μετά, βρισκόταν στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διέθετε τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες στην ιστορία της.
Σήμερα απαθείς παρακολουθούμε όλα αυτά να ξεφτίζουν, να χάνονται, μέσα σε μια αχλύ διαφθοράς των πάντων και απίστευτης ξεφτίλας. Η καρδάρα δεν κλυδωνίζεται απλά... Η καρδάρα αιωρείται στον αέρα, μετά από τις κλωτσιές του σφηνιασμένου πλήθους και το γαλατάκι κυλάει στο χώμα.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν ασκείται καμιά πολιτική, δεν επιτυγχάνεται κανένας στόχος.
Οι πάντες ηθικολογούν βλακωδώς και αναμένουν με μαζοχιστική ηδύτητα το επόμενο - ασφαλώς μεγαλύτερο και βρομερότερο - σκάνδαλο, για να κυλιστούν ακόμα περισσότερο στη "γλίτσα του καναπέ" τους...

Φεύγοντας σιγά - σιγά εκείνη η μοναδική γενιά του '40, η γενιά της Αντίστασης, του πολέμου, της πείνας και - κυρίως - του αγώνα της ζωής, των οραμάτων και της ελπίδας, άφησε πίσω της τα παιδιά και τα εγγόνια της να διαχειριστούν τα κόμπλεξ τους, μέσα σε μια ευμάρεια που δύσκολα κατακτήθηκε, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να διαλυθεί σα συννεφάκι κάτω από τον πρωινό ήλιο.

Μας φταίει το ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης, ο σοσιαλισμός... Τολμάμε να συγκρίνουμε τα σημερινά λαμόγια με ανθρώπους που είχαν οράματα, που είχαν όρεξη για σκληρή δουλειά και - γιατί όχι - ήθελαν να βγουν από τη φτώχεια, αλλά όχι μόνοι τους, όλοι μαζί.
Εντάξει, δεν έφεραν το σοσιαλισμό, αλλά ΚΑΤΙ έκαναν...

Βαρέθηκα να ακούω αυτό το ανόητο "όλοι το ίδιο είναι".
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, αυτός ο ανύπαρκτος πολιτικά και ηθικά πρωθυπουργός με τους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αυτό το άθλιο, μέτριο και αμοραλιστικό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία διέθεταν και ήθος και στόχους και εργατικότητα.

Φυσικά και υπήρξαν και στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι ανάξιοι ή και άθλιοι. Όμως δεν ήταν αυτός ο μέσος όρος. Ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αρνηθούμε ότι ακόμα και στις πιο καλές περιόδους, ακόμα και στις πιο καλές ομάδες υπάρχουν και φαινόμενα σκοτεινά. Στο κάτω - κάτω πολιτική ασκούσαν...

Κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ πέρασε πια στην ιστορία. Ότι έκλεισε ο κύκλος του. Ξεκάθαρα πράγματα: Είναι ένα γερασμένο και ξεζουμισμένο κόμμα. Ένας κουρασμένος κόσμος...
Βλέποντας όμως τα αδιέξοδα των πρόσφατων ¨λαϊκών επιλογών" και αυτά που δυστυχώς μας χτυπούν την πόρτα, δεν μπορώ παρά να στρέψω το βλέμμα προς το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αυτό το γερασμένο κόμμα είναι χίλιες φορές προτιμότερο από μια άθλια και αμοραλιστική κυβέρνηση της δεξιάς.

Γι αυτό και δεν μπορώ να συγχωρήσω τις φιλοδοξίες του Βενιζέλου και του κάθε Βενιζέλου.
Γι αυτό και οργίζομαι από τις αλλοπρόσαλες, δειλές πολιτικές του Γιώργου.
Γι αυτό και μου τη δίνει η μακαριότητα των νεώτερων στελεχών, που πιστεύουν ότι θα ρίξουν την ΝΔ από το ίντερνετ.

Άλλο τίποτε δεν μπορώ να κάνω.
Παρά να λέω τη γνώμη μου, έτσι, ξεκομμένα, βιαστικά, μέσα στα λίγα περιθώρια χρόνου που μας αφήνει η καθημερινότητα.
Και να τραγουδώ από μέσα μου, καθώς διασχίζω - με κόπο - τα πεζοδρόμια της σύγχρονης ελληνοφρένειας: "Νεοέλληνα.... αχ... νεοέλληνα"!..
(Γεια σου Τζιμάκο!..)

Κ.Λ.

Κι ο Ρέλλος!

Η Αθήνη στη Βουλή!
Θα στηρίξει τη ΝΔ...

Άντε, μετά από μερικά χρονάκια κι ο φραπεδορίχτης Ρέλλος στη Βουλή!..

Κ.Λ.

Ποιός Κουκοδήμος; Με τον Παπαδημάτο τι θα κάνουν;;;

Στην Πάτρα οι νεοδημοκράτες έκοψαν τη βασιλόπιτα, για το καλό του νέου χρόνου.

Ο βουλευτής Παπαδημάτος, που κρατούσε το πατροπαράδοτο μαχαίρι, αφιέρωσε το δεύτερο κομμάτι της πίτας στον αγωνιστή της παράταξης Καλαμπόκα.

Ναι, αυτόν που σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα, επί Μητσοτάκη...



Ένιωσε αδικημένος ο έτερος αγωνιστής Μαραγκός (που κι αυτός είχε συμμετοχή στη δολοφονία) και βγήκε και τους πρόγκηξε.

"Εγώ δεν αξίζω κομμάτι από την πίτα;"



Είπε... και τι δεν είπε ο Μαραγκός!..

Ότι σύσωμη η Νέα Δημοκρατία "στάθηκε" στο παλληκάρι, όλα αυτά τα χρόνια.

Ότι του έδιναν λεφτά, πολλά λεφτά, στη φυλακή.

Ότι, όταν αποφυλακίστηκε, του άνοιξαν επιχείρηση, στη Νίκαια.



(Από συνέντευξη του Μαραγκού στον ράδιο ALFA Πάτρας.)



Και τώρα κάθομαι και σκέφτομαι:

Αν ένας βουλευτής τιμά κατ' αυτόν τον τρόπο έναν δολοφόνο, δημόσια, μέσα στην εκδήλωση του κυβερνώντος κόμματος, τι πρέπει να τον κάνει η ηγεσία;

Δεν πρέπει να τον απομακρύνει;



Εκτός αν συμφωνούν όλοι, στη ΝΔ, ότι αξίζει τιμών ο "αγωνιστής"...



Κ.Λ.

Κυκλοφόρησε το τεύχος 8 του Resistencias. Αξίζει να το δείτε.

Γιώργος