Απλά ερωτήματα για τις «μη κερδοφόρες ΔΕΚΟ»

Η τροπολογία για τις λεγόμενες «μη κερδοφόρες ΔΕΚΟ» ψηφίστηκε στη Βουλή.
Ακούσαμε από τα χείλη κυβερνητικών στελεχών ότι «δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι δυο ταχυτήτων, γι' αυτό πρέπει να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις στις ΔΕΚΟ».
Ακούσαμε τον κυβερνητικό βουλευτή κ. Μαρκόπουλο να δηλώνει κυνικά στη ΝΕΤ ότι ο νόμς περί διαιτησίας ψηφίστηκε το 1990 από την Οικουμενική και τότε η ΝΔ τον είχε ψηφίσει γιατί την υποχρέωσαν οι εταίροι της.
Ακούσαμε την Αντιπολίτευση να καταγγέλλει, και πιθανότατα έχει δίκιο, τη συνταγματικότητα της διάταξης.
Δεν ακούσαμε όμως απαντήσεις σε πολύ απλά ερωτήματα, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ουδείς τα έθεσε:

1. Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφέλειας σημαίνει κατ' αρχ'η ότι η εν λόγω επιχείρηση θα επιδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, ως αναγνώριση του κοινωνικού έργου που παρέχει. Άρα δε μπορεί να είναι κερδοφόρα. Τί σημαίνει λοιπόν κερδοφόρα ΔΕΚΟ;
2. Αν ο κρατικός προϋπολογισμός δεν μπορεί να επιδοτήσει περαιτέρω τις ΔΕΚΟ, προς τι η ειδική διάταξη για τους νεοπροσλαμβανόμενους σε αυτές; Δεν θα αρκούσε να μη γίνουν νέες προσλήψεις;
3. Αν πάλι κάποια ΔΕΚΟ έχει ανάγκη από στελέχη ειδικών προσόντων σε ειδικές θέσεις, ποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι που έχουν αυτά τα προσόντα θα καταδεχτούν να εργαστούν με μισθό €600 μηνιάιως;
4. Αφού οι ΔΕΚΟ πάνε κατά διαόλου, κατά τους κυβερνώντες, τότε γιατί τα διευθυντιοκά στελέχη τους έχουν δικαίωμα σε παχυλές αυξήσεις και μπόνους; Γιατί, για λόγους αρχής, οι αμοιβές αυτών των στελεχών δεν έχουν συνδεθεί με την παραγωγικότητά τους;

Δεν ανήκω σε αυτούς που έχουν την καλύτερη γνώμη για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι ημιμαθείς, τεμπέληδες στο κορμί και στο μυαλό και διεφθαρμένοι. Πιστεύω όμως επίσης ότι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η διαιτησία είναι στοιχειώδεις θεσμοί διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας. Η κατάργησή τους ανάβει το πράσινο φως σε άγριες απεργίες, αποτέλεσμα των οποίων είναι είτε η χρεοκωπία της επιχείρησης είτε η φυσική εξόντωση των εργαζομένων. Κι αν δε ζήσουμε άμεσα τέτοιες απεργίες αυτό θα οφείλεται μονάχα στην πνευματική οκνηρία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ. Όταν όμως το μέτρο θα επεκταθεί παραπέρα τότε θ' ανοίξει η πρότα του τρελοκομείου.
Πιστεύω επίσης ότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση, με το πρόσχημα της ύπαρξης εργαζομένων δυο ταχυτήτων, θα θεσμοθετήσει την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία στην οποία υποχρεώνονται οι μετανάστες.
ΝΑΙ, ΤΟΤΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ. Προτείνω δε να εφαρμοστεί πάραυτα και στους γηγενείς η άμεση απέλασή τους για να είναι σίγουρος ο εργοδότης ότι δε θα απαιτήσουν την πληρωμή τους 9όπως γίνεται και με τους μετανάστες). Και βεβαίως η κοινωνική διακαιοσύνη θα είναι απόλυτη όταν όλοι οι εργαζόμενοι θα υποχρεώνονται να εργάζονται αλυσοδεμένοι, 7 ημέρες την εβδομάδα, 15 ώρες την ημέρα με αμοιβή ένα ξεροκόμματο - απαγορεύεται να είναι βρεγμένο στο νερό - όπως γίνεται στη Μεγάλη Πατρίδα του Σοσιαλισμού, στην Κίνα.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν κύριε Αλογοσκούφη.

Γιάννης Χρ.

Δυστύχημα στο Πέραμα και ΠΑΣΟΚ

Έχω γράψει πολλές φορές ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι η επικοινωνιακή του πολιτική, αλλά η απουσία πολιτικής. σε σημείο που να φαντάζω κουραστικός. Το χθεσινό δυστύχημα στο Πέραμα με τις τραγικές του συνέπειες μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πιο σαφές το τι εννοώ.
Είδαμε το ΚΚΕ να φέρνει το θέμα στη Βουλή. Είδαμε το ΠΑΜΕ να κάνει τό σύνηθες τσίρκο του στον Πειραία, με τους συνδικαλιστές του να προσπαθούν ανεπιτυχώς να μιμηθούν τα φρικιά των Εξαρχείων. Από την πλευρά τους ορθώς έπραξαν. Ποια ήταν η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο περιστατικό; Καμία. Ουδείς σκέφτηκε να βγάλει χθες μια ανακοίνωση, όχι φυσικά για να προσπαθήσει να «τη βγει από αριστερά στο ΚΚΕ», αλλά για να προβάλει τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ.
Να πει ότι το τρομερό δυστύχημα που προκάλεσε το θάνατο 8 ανθρώπων που αγωνίζονταν να ζήσουν τις οικογένειές τους και δεν περιφρόνησαν τις δυνάμεις της φύσης κάνοντας extreme sports, οφείλεται στο ότι κάποιοι εργολάβοι στέλνουν ανθρώπους στο μεροκάματο του τρόμου, χωρίς να παίρνουν κανένα από τα απαιτούμενα προστατευτικά μέτρα.
Να πει ότι αυτά τα ανθρωπάκια - κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους αποκαλέσεις ανθρώπους - στέλνουν κόσμο να παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή του για να κερδίσουν πέντε δεκάρες παραπάνω. Και αν υπενθυμίσει ότι, αν υπήρχε επ[ιθεώρηση εργασίας και λειτουργούσε όπως θα όφειλε να λειτουργεί σε κάθε σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, στην οποία η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατη αξία, όλα αυτά δε θα είχαν συμβεί. Γιατί ο εργολάβος θα είχε συλληφθεί και θα του είχαν επιβληθεί οι προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.
Απλά πράγματα, που για να περάσουν από το νου κάποιου ανθρώπου, πρέπει απλώς να έχει κάνει μεροκάματα. Όχι επικίνδυνα, αλλά μεροκάματα. Να έχει πιει μια φορά κρασί με τους ανθρώπους που κάνουν μεροκάματο.
Αυτοί οι άνθρωποι λείπουν πια από το ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό και έχει αφήσει ένα σημαντικό κομμάτι των παλιών του ψηφοφόρων, χωρίς τους οποίους όμως δεν έχει ελπίδα να κερδίσει εκλογές, στο έλεος του κάθε ΚΚΕ.

ΓΙΆΝΝΗς χΡ.

Αλέξης Τσίπρας και Καντίτζα Σανκό

Η απαστράπτουσα δεσποινίς Σανκό από τη Σιέρα Λεόνε, που συνόδευσε τον Αλέξη Τσίπρα στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας προσείλκυσε, δικαίως, την προσοχή των ΜΜΕ. Ευκαιρίας δοθείσης, ο πρόεδρος του ΣΥΝ έκανε το κομμάτι του δηλώνοντας: «Με συνοδεύει η δεσποινίς Σανκό μετανάστρια δεύτερης γενιάς από τη Σιέρα Λεόνε, γιατί θέλω να δείξω ότι σ' αυτή τη χώρα οι μετανάστες πρέπει να έχουν δικαιώματα».
Δε μπορώ να κρύψω ότι βρήκα λίγο αγενή προς το πρόσωπο της δεσποινίδας Σανκό αυτή τη δήλωση, διότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί, κασι το έχει αποδείξει, ότι είναι σε θέση να υπερασπίζεται τις απόψεις του χωρίς να είναι προσβλητικός προς τρίτους. Αλλά εν πάσει περιπτώσει αν η δεσποινίς Σανκό δεν αισθάνεται προσβεβλημένη, η γνώμη μου περισσεύει.
Όμως το όνομα Σανκό κάτι μου έλεγε. Και δεν κρύβω ότι με τσίγκλησε μια εξομολόγηση που έκανε η δεσποινίς Σανκό μακρυά από τα μικρόφωνα (off the record στη νεοελληνική), σε δημοσιογράφους: «Δε μπορώ να επιστρέψω στη χώρα μου, γιατί κινδυνεύω λόγω της συνωνυμίας μου με αυτό το υποκείμενο».
Ποιο ήταν αυτό το υποκείμενο; Σκαλίζοντας το νου μου, με τη βοήθεια του διαδικτύου είναι αλήθεια, θυμήθηκα.
Το 1991, το Ενιαίο Επαναστατικό Μέτωπο, μια οργάνωση που εκκολαύθηκε στο «επαναστατικό εκκολαπτήριο του συνταγματάρχη Γκαντάφι», υπό την ηγεσία του Φονταίη Σανκό, άρχισε αντάρτικο κατά της στρατιωτικής Χούντας που κυβερνούσε τη χώρα. Λόγω της ανικανότητας του καθεστώτος, αλλά και των πραξικοπηματιών που ανέτρεψαν τον τότε Πρόεδρο Μομό, με διεθνή παρέμβαση αποκαταστάθηκε, μετά από 30 χρόνια, η Δημοκρατία, εξελέγη Πρόεδρος και Κοινοβούλιο.
Το Ενιαίο Επαναστατικό Μέτωπο όμως, που στα προηγούμενα 6 χρόνια είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος του πληθυσμού διότι στρατολογούσε βίαια παιδιά και ακρωτηρίαζε ή δολοφονούσε όσους άνδρες τολμούσαν να μην δείξουν την ενθουσιώδη υποστήριξή τους, δεν το ενδιέφερε η Δημοκρατία. Το ενδιέφερε ο έλεγχος της χώρας για την εκμετάλλευση των αδαμαντορυχείων. Όταν, πέντε χρόνια αργότερα πολυεθνική αφρικανική δύναμη με την υποστήριξη των Βρετανών έβαλε τέρμα στην τρομοκρατία του Ενιαίου Επαναστατικού Μετώπου, που τόσα χρόνια με την υποστήριξη του Γκαντάφι και πουλώντας παράνομα διαμάντια, είχε δολοφονήσει 50.000 αμάχων και είχε ακρωτηριάσει δεκάδες χιλιάδες άλλους, ο υπέροχος κύριος Σανκό συνελήφθη και κλήθηκε να λογδοτήσει για τα εγκληματά του. Πέθανε από καρδιακή προσβολή πριν δικαστεί.
Τι μου ήρθε και τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μα στην Αφρική το όνομά σου δηλώνει το σόι σου, την ευρύτερη οικογένεια δηλαδή, στην οποία ανήκεις. Δεν είναι Ελλάδα που οι μισοί Έλληνες ακούνε στο όνομα Παπαδόπουλος χωρίς να έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους.
Και το ερώτημά μου είναι:
Πόσο μακρινή είναι η συγγένεια της δεσποινίδος Σανκό με το χασάπη της Σιέρρα Λεόνε; Προσωπικά εύχομαι να είναι πολύ, μα πάρα πολύ μακρινή.

Γιάννης Χρ.

Τα «χαστούκια» στο Γκρουέφσκι και το κουτόχορτο των ΜΜΕ

Το βράδυ της 23ης Ιουλίου, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ) έστειλε την ακόλουθη ανταπόκριση από τη Γερμανία:
«Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, σε ερώτηση, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, της "Μακεδονικής" εκπομπής της Deutsche Welle σχετικά με την καταπίεση της "Μακεδονικής μειονότητας" στην Ελλάδα, απάντησε: Οι εθνικές μειονότητες στα Κράτη - μέλη της ΕΕ, προστατεύονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που περιλαμβάνεται στη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Γι' αυτό τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων σε όλα τα Κράτη - μέλη πρέπει να γίνονται σεβαστά».
Χθες το βράδυ στο δελτίο των 20.00 του ΑΝΤ1 αναμεταδόθηκε άλλο απόσπασμα της απάντησής της προς τον ίδιο δημοσιογράφο, το οποίο, λογικά, πρέπει να προηγήθηκε του αποσπάσματος που μας μετέφερε το ΑΠΕ. Αυτό το άκουσα με τ' αυτιά μου και η απάντηση ήταν η ακόλουθη:
«Πιστεύω ότι το πρωταρχικό είναι να βρεθεί μια λύση στο όνομα της Μακεδονίας ή, για να ενταχθεί κάποια στιγμή στο ΝΑΤΟ, της ΠΓΔΜ».
Μετά από αυτό το απόσπασμα ο συμπαθέστατος, κατά τα άλλα, παρουσιαστής του δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, αφού μας «ενημέρωσε» ότι μετά από τον Παναμά, άλλαξε θέση και η Γερμανία, που είχε αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία, μας ανέλυσε εμβριθώς το γερμανικό χαστούκι στο Γκρουέφσκι.
Ανακρίβεια ή χοντρό ψέμα; Θα ήθελα να πιστεύω ότι επρόκειτο για ελλειπή ενημέρωση του παρουσιαστή, όμως σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, από το μεσημέρι το ίδιο πράγμα έλεγαν.
ΨΕΜΑ ΠΡΩΤΟ: Κανένα Κράτος - μέλος της ΕΕ δεν έχει αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Όλα την έχουν αναγνωρίσει, για λόγους κοινοτικής αλληλεγγύης, με την ονομασία ΠΓΔΜ. Άρα η Γερμανία «δεν έχει αλλάξει στάση μετά τον Παναμά». Είναι αλήθεια ότι ο προκάτοχος της κυρίας Μέρκελ, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, αποκαλούσε δημόσια τη Δημοκρατία της Μακεδονίας ως Μακεδονία, κάτι που πράττουν άπαντες στον προφορικό τους λόγο. Από το ρεπορτάζ που είδα διαπίστωσα ότι η κυρία Μέρκελ διαθέτει περισσότερο τακτ από τον κύριο Σρέντερ και τίποτε άλλο.
ΨΕΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: «Η κυρία Μέρκελ αρνήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα περί Μακεδονικής μειονότητας και έκανε μια αόριστη αναφορά στην ΕΣΔΑ», έπαιζαν όλα ανεξαιρέτως τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων από το μεσημέρι. Διατηρώντας την επιφύλαξη να μην απέδωσε σωστά την απάντηση της κυρίας Μέρκελ το ΑΠΕ, πράγμα που θεωρώ απίθανο αλλά είμαι υποχρεωμένος να το κάνω μιας και δεν υπήρξα αυτήκοος μάρτυς αυτού του σκέλους της ερώτησης, διαπιστώνω ότι η αναφορά της κυρίας Μέρκελ μόνο αόριστη δεν ήταν. Η ΕΣΔΑ είναι ενσωματωμένη στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, την οποία πρόσφατα επικύρωσε η Βουλή των Ελλήνων. Άρα ο σεβασμός των διατάξεών της είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ για το ελληνικό Κράτος. Ο μη σεβασμός των διατάξεών της σημαίνει προσφυγή των θιγομένων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - αυτό που επιδίκασε μια αστρονομική αποζημίωση στην κυρία Τιτίνα Λοϊζίδου - και καταδίκη του Κράτους - παραβάτη σε βαρύ πρόστιμο.
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ:
Για ποιο λόγο το σύνολο των τηλεοπτικών καναλιών μας μεταφέρουν παραπλανητικές πληροφορίες; Ποιους θέλουν να προστατεύσουν; Για πόσο καιρό πιστεύουν ότι θα μας αποκρύπτουν την αλήθεια που είναι Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ εξ αιτίας της ακατανόητης για όλον τον υπόλοιπο κόσμο στάσης μας στο Μακεδονικό; Και τι θα κάνουν αν - πράγμα που φοβούμαι ότι θα συμβεί - το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, βασιζόμενο στη νομολογία του στην υπόθεση Τιτίνας Λοϊζίδου εναντίον της Τουρκίας, επιδικάσει ανάλογες αποζημιώσεις στους Μακεδόνες των οποίων οι περιουσίες έχουν δημευτεί από το ελληνικό Κράτος;
Δε νομίζω ότι κάποιος θα μου δώσει μια λογική απάντηση , αλλά τα ερωτήματα θα τα θέτω, μέχρι δυστυχώς, να μου απαντήσουν τα γεγονότα.

Γιάννης Χρ.

Μια μικρή ιστορική αναδρομή

Μέχρι το 1870 η κατάσταση στη Μακεδονία ήταν καλή. Οι κάτοικοί της (Τούρκοι, Έλληνες, Βούλγαροι και Σλάβοι) ζούσαν ειρηνικά και είχαν μεταξύ τους καλές σχέσεις. Οι πιο πολλοί μιλούσαν την Τουρκική, άλλοι την Ελληνική, κάποιοι τη Βουλγαρική και αρκετοί μιλούσαν ένα σλαβικό ιδίωμα (Μακεδονική) που είχε κορμό βουλγαροσλαβικό, πολλές τούρκικες λέξεις καθώς και αρκετές ελληνικές. Οι Τούρκοι ήταν μουσουλμάνοι, οι υπόλοιποι ορθόδοξοι χριστιανοί.
Εθνική συνείδηση δεν υπήρχε έντονη σε καμιά από τις πιο πάνω ομάδες.
Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, οι Έλληνες κυριαρχούσαν στα παράλια, οι Σλαβόφωνοι στο εσωτερικό της Μακεδονίας, οι Βούλγαροι στην σημερινή Πιρίν Μακεδονία ενώ οι Τούρκοι βρίσκονταν σχεδόν παντού.

Τα προβλήματα αρχίζουν με την απόσπαση της Βουλγαρικής Εξαρχίας από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, το 1870.
Η απόσπαση αυτή καθοδηγήθηκε από τον Ρώσο στρατηγό Νικόλαο Ιγνάτιεφ και στόχο είχε – σύμφωνα με το γνωστό πανσλαβιστικό σχέδιο της Μόσχας, να βάλει «πόδι» η Βουλγαρία για λογαριασμό της Ρωσίας, στην Μακεδονία και κατά συνέπεια, στο Αιγαίο.
Ο Βούλγαρος Έξαρχος, προκειμένου να διευρύνει τα όρια της δικής του εξουσίας, ξεκινά έναν δυναμικό αγώνα σε ολόκληρη την περιοχή της Μακεδονίας, προκειμένου να προσεταιριστεί Μητροπολίτες και Μητροπόλεις. Όμως αυτή η επιρροή των Μητροπολιτών, που είχαν ως φυσικούς συμμάχους τους και τους διάφορους μεγάλους γαιοκτήμονες (τσορμπατζήδες) και που απομυζούσε πολύ από τον πλούτο, προκάλεσε την αντίδραση της ανερχόμενης τάξης των εμπόρων και των μικρών βιοτεχνών που την εποχή εκείνη έκανε την δυναμική της εμφάνιση. Αυτή η νέα αστική τάξη, που προερχόταν από την εξαθλιωμένη μάζα των φτωχών κολίγων, γύρευε ζωτικό χώρο για να μεγαλώσει κι άλλο και να ευημερήσει.
Τότε φάνηκε μια οργάνωση, το λεγόμενο «Μακεδονικό Κομιτάτο» με επικεφαλής τον Ντάτσε Γκρούεφ και τον Πέρο Τόσσεφ. Στόχος της νέας αυτής οργάνωσης ήταν να γεννηθεί ένα Μακεδονικό, αυτόνομο κράτος, με επίσημη γλώσσα το μακεδονικό ιδίωμα. Το κίνημα αυτό ήταν επηρεασμένο από τους Ιταλούς Καρμπονάρους.
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, ότι το 1868 η Ελλάδα, είχε υπογράψει τη μυστική Συνθήκη του Φεσλάου με τους Σέρβους, που προέβλεπε ακόμα και δημοψήφισμα για το μέλλον της Μακεδονίας, μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Συνθήκη, ο όρος Μακεδονία, είχε ΜΟΝΟ γεωγραφικό προσδιορισμό και δεν υπήρχε λέξη για εθνότητες.
Η δράση του Κομιτάτου, έφερε την αντίδραση των Βουλγάρων, που είχαν επεκτατικές βλέψεις και οργάνωσαν κι αυτοί Κομιτάτο, εκφράζοντας έτσι εθνικισμό στην περιοχή.
Δεν άργησε να ξυπνήσει κι η Ελλάδα και να αρχίσει – ανεπίσημα – να στέλνει στη Μακεδονία αξιωματικούς, κρυφά, με πρώτους τους αδελφούς Γερογιάννη, για να δημιουργήσει κι αυτή μια αντιστασιακή οργάνωση.
Αποτέλεσμα ήταν να συγκρουστούν οι οργανώσεις αυτές και με τους Τούρκους, αλλά και μεταξύ τους. Η Μακεδονία έγινε θέατρο τρομοκρατίας, αιματηρών συγκρούσεων και το μίσος άρχισε να γεννιέται…
Σ’ αυτό το κλίμα είχαμε και την εξέγερση του Ίλιντεν (Προφήτη Ηλία), σε Μακεδονία – Θράκη, που πνίγηκε στο αίμα από τους Τούρκους και έκτοτε την διεκδικούν τόσο οι Βούλγαροι, όσο και οι Μακεδόνες των Σκοπίων.

Όλα αυτά σταμάτησαν μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων, το 1908 και μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους, η κατάσταση ήταν κάπως ήσυχη. Μετά το 1912-13, η κατάσταση πήρε εν πολλοίς την μορφή που έχει και σήμερα. Η Μακεδονία διαμελίστηκε μεταξύ τριών χωρών (Ελλάδα 52%, Σερβία 38% και Βουλγαρία 10%), ενώ οι κάτοικοί της άρχισαν να μετακινούνται, με πρώτους και καλύτερους τους Τούρκους μουσουλμάνους, που έφυγαν από την Μακεδονία. Πολλοί Έλληνες της Ανατολικής Θράκης ήρθαν στα εδάφη της Δυτικής Θράκης αλλά και της Ανατολικής Μακεδονίας, ενώ η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε στην περιοχή πάνω από 1.000.000 ξεριζωμένους Μικρασιάτες Έλληνες, καθώς και Πόντιους και Λαζούς.

Η σύνθεση του πληθυσμού άλλαξε. Οι Έλληνες πια επικράτησαν. Οι Σλαβομακεδόνες είτε παρέμειναν στις εστίες τους, είτε σιγά – σιγά μετακόμισαν βόρεια, στην Σερβική Μακεδονία, εκτός από καμιά 100.000 που παρέμειναν ειρηνικά στην Ελληνική Μακεδονία. Μετά τον πόλεμο του ’40 – 44, εξ αιτίας και των συγκρούσεων του Εμφυλίου, πολλές χιλιάδες Σλαβομακεδόνων, που ακολούθησαν τον Δημοκρατικό Στρατό, όταν αυτός ηττήθηκε, έφυγαν για τη Σερβική Μακεδονία και πια, στην Ελληνική Μακεδονία παρέμειναν περίπου 30 – 40.000 Σλαβομακεδόνες (Φλώρινα και Έδεσσα) που μιλούσαν ακόμα τη Μακεδονική γλώσσα, αλλά που στην μεγάλη τους πλειοψηφία αισθάνονταν Έλληνες και συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους.

Πιστεύω ότι η συγκρότηση «Μακεδονικού έθνους», όπως και κάθε έθνους, είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, απαιτεί ιστορικό βάθος, που είναι – εδώ που τα λέμε – πλαστό, έτσι όπως παρουσιάζεται από τους Σκοπιανούς (Μεγαλέξανδρος κλπ).
Δεν αρκεί η γλώσσα.
Δεν αρκεί η θρησκεία. Τα τραγούδια. Η κοινή πορεία των τελευταίων εκατό – εκατόν πενήντα χρόνων.
Μοιραία θα αναφανούν τεράστια, δυσεπίλυτα προβλήματα…
Πάντως συμφωνώ, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να λέγονται όπως θέλουν αυτοί και να πιστεύουν ό,τι θέλουν.
Αρκεί να μην υποστούμε κι εμείς τις συνέπειες των τραγικών τους λαθών…

(Στη φωτο εικονίζεται ο Ντάτσε Γρούεφ, ο ηγέτης του Μακεδονικού Κομιτάτου, που σκοτώθηκε από τους Τούρκους το 1906. Λέτε να είναι πρόγονος του σημερινού Γκρουέφσκι;)
Κ.Λ.

Περί "Καταλληλότερου" μούγκα!..

Δυο νέες δημοσκοπήσεις είχαμε σήμερα... Από την Ελευθεροτυπία (VPRC) και το Έθνος (MARC).
Το ΜΕΓΚΑ και τα άλλα κανάλια τις πρόβαλαν. Και καλά έκαναν.
Όμως παρατήρησα κάτι, που έχει ενδιαφέρον να το μοιραστώ με την αγαπητή παρέα του blog μας:
Αυτή τη φορά, τσιμουδιά για "τον καταλληλότερο"...
Γιατί άραγε;
Η μεν μια δημοσκόπηση δεν είδα να τον μετράει (VPRC)
Η άλλη, τον μέτρησε, αλλά τόσο στην εφημερίδα, όσο και στο κανάλι, πέρασε στα "ψιλά"...
Ο λόγος;
Μα... ποιός άλλος; Ο "καταλληλότερος" καταρρέει!.. Πεντέμισυ μονάδες κάτω!
Και τα καλά μας παπαγαλάκια, κάνουν ό,τι μπορούν για να το κρύψουν...
Όσο για τον Γιώργο, έχει άνοδο, αλλά έτσι που είναι "θαμμένη" η μέτρηση, δεν φαίνεται πόση. Και το Έθνος το πασπαλίζει κατάλληλα: "Άνοδο παρουσιάζει ο Γ. Παπανδρέου, άλλα όχι τόση όση περιμέναν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ... κλπ... κλπ..."
Αυτά για όσους νομίζουν ότι οι δημοσκοπήσεις είναι αθώες...
Είναι αθώες όσο και τα περιστέρια. Δηλαδή καθόλου.
Κ.Λ.

Ο κυρ-Αντώνης

Πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια, έκανα μια μικροεγχειρισούλα. Με πήγαν στο νοσοκομείο του Παπαδημητρίου, στα Μελίσσια. Σ' ένα παληό θάλαμο με δέκα - δεκαπέντε κρεβάτια. Ξέρετε, αυτά με τα άσπρα κάγκελα και το σουμιέ που τρίζει...

Κάθισα εκεί πέντε - έξι μέρες, αλλά μπορώ να πω ότι ήταν ένα σχολείο για μένα.

Την πρώτη μέρα που πήγα, κατά τις έντεκα, άνοιξε η πόρτα και πρόβαλλε μια χαμογελαστή φιγούρα: Ένας μπάρμπας εξηντάρης και βάλε. Χοντρός, φαλακρός, με μουστάκι και λαμπερό βλέμμα.

- Ο κυρ-Αντώνης! Ο κυρ-Αντώνης! Φωνάξαν οι "παληοί" από τα γύρω κρεβάτια.

Ο "κυρ-Αντώνης" μπήκε μέσα, περπατώντας δύσκολα πάνω στα στραβά του πόδια, φορτωμένος γλυκά και σουμάδες. Έπιασε να γυρίζει τα κρεβάτια ένα -ένα και να φιλά σταυρωτά τους αρρώστους. Κάποιος έβαλε μια καρέκλα στη μέση του θαλάμου και ο κυρ-Αντώνης έκατσε εκεί. Άρρωστοι κόπιασαν κι από διπλανούς θαλάμους. Και νοσοκόμες.

Κι ο κυρ-Αντώνης άρχισε τις ιστορίες...

Αποσβολωμένος στο κρεβάτι μου, ατένιζα την μυθική του φιγούρα. Καθισμένος εκεί στην καρέκλα, γερμένος μπροστά, με τις μεγάλες του παλάμες ακουμπισμένες στα γόνατα, να αφηγείται τις ιστορίες του και κάθε τόσο γέλια να ξεσπούν από γύρω... Γέλια αυθόρμητα, παιδικά...

Ο κυρ- Αντώνης, όπως μου είπαν μετά, ήταν από το Περιστέρι. Παληός, λαϊκός άνθρωπος. Είχε κάνει μια σοβαρή εγχείρηση εκεί και είχε νοσηλευτεί σ' εκείνο το θάλαμο. Την είχε βγάλει καθαρή, όπως λέμε και θεωρούσε χρέος του, κάθε τόσο, να επισκέπτεται τον "θάλαμό του" και να κάνει ό,τι μπορεί για να απαλύνει τον πόνο των αρρώστων... Με ανέκδοτα, με ιστορίες, με σουμάδες κι ένα καλό λόγο για τον καθένα.

Πόσα χρόνια έχουν περάσει...

Μα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη μυθική του φιγούρα. Το κόκκινο, παχουλό του πρόσωπο. Τη μουστάκα. Το αρχοντικό του χαμόγελο... Αλλά κυρίως τα λαμπερά του μάτια.

Θα μου πείτε, πού τον θυμήθηκα τώρα τον κυρ-Αντώνη από το Περιστέρι...

Άκουγα πριν από λίγο Χατζηδάκη...

Κ.Λ.

Περί έθνους και εθνικισμού εις το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Φίλε αντάρτη,
Μου προσάπτεις ότι στο όνομα του διεθνισμού συστρατεύομαι με τους Άνθιμους, τους Ψωμιάδηδες και τη Χρυσή Αυγή των Σκοπίων.
Ας ξεμπερδέψουμε λοιπόν τα πράγματα. Κάθε άνθρωπος που ζει στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως Μακεδόνας. Είτε ως Έλληνας Μακεδόνας, είτε ως Βούλγαρος Μακεδόνας, είτε σκέτο Μακεδόνας. Το Μακεδονικό έθνος υπάρχει γιατί, όπως γλαφυρά διαπιστώνει ο αυτόπτης μάρτυρας της γέννσής του (πολέμησε στο Μακεδονικό μέτωπο στη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου) «δεν είναι ούτε Σρρπ, ούτε Μπουργκάρ, ούτε Γκρρτς, μόνο Μακεντόν Ορτοντόξ» (Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ Β' έκδοση, Αθήνα, Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ). Αν κάποιοι Έλληνες πολίτες δηλώνουν ότι ανήκουν στο Μακεδονικό έθνος είναι δικαίωμά τους. Η υποχρέωση του Ελληνικού Κράτους είναι να μην τους καθιστά, για αυτή τους την επιλογή, πολίτες Β' κατηγορίας, κάτι που πράττει.
Σε σχέση με τις αιτιάσεις σου για ταύτισή μου με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και τους Άνθιμους των Σκοπίων:
Χαίρομαι που θεωρείς πρόβλημα τις απόψεις του Άνθιμου, της Χρυσής Αυγής, του Ψωμιάδη και του Παπαθεμελή. Και συμφωνώ μαζί σου ότι ο Γκρουέφσκι είναι το Μακεδονικό αντίστοιχο όλων αυτών. Υπάρχουν όμως δυο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τις απόιψεις του Άνθιμου, του Ψωμιάδη, του Παπαθεμελή και της Χρυσής Αυγής συμμερίζεται το 61% των Ελλήνων πολιτών. Ποσοστό που πριν 15 χρόνια ήταν 92% κι αυτό μου δίνει τη μεγάλη ικανοποίηση ότι έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου στη μεταστροφή προς πιο ψύχραιμες απόψεις, ενός σημαντικού, αν και έντονα μειοψηφικού, μέρους των συμπολιτών μας. Με τις απόψεις που προκάλεσαν τις αντιδράσεις σου στην προηγούμενη ανάρτηση. Το δεύτερο είναι ότι οι απόψεις του Γκρουέφσκι πριν 15 χρόνια ήταν έντονα μειοψηφικές (το κόμμα του είχε πάρει μόλις 25% στις εκλογές και οι απόψεις του τότε ήταν κατά πολύ μετριοπαθέστερες). Υπόσταση στο Γκρουέφσκι εμείς δώσαμε λοιπόν, τραβώντας συστηματικά το χαλί κάτω από τα πόδια των πολύ μετριοπαθέστερων ηγεσιών.
Την ημέρα που σύσσωμα τα ελληνικά ΜΜΕ πανηγύριζαν για «υπερήφανο βέτο» σε βάρος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εγώ έγραφα σε αυτό το blog ότι καταστήσαμε ένα λαό, που με βάση τη γεωπολιτική κατάσταση στα Βαλκάνια ήταν φυσικός μας σύμμαχος και, ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα οφείλαμε να τον εφεύρουμε, σε ορκισμένο εχθρό μας και αυτό, αργά ή γρήγορα, θα το πληρώσουμε. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας, με τη σημερινή της μορφή, αποτελούσε μια προκεχωρημένη άμυνα μακράς διαρκείας των ελληνικών συνόρων έναντι περισσότερο ή λιγότερο πιθανών μελλοντικών πιέσεων από μια Μεγάλη Αλβανία και, λιγότερο λόγω ένταξης στην ΕΕ, μια Μεγάλη Βουλγαρία. Αυτή την άμυνα μόνοι μας την καταργήσαμε. Κι ακόμα, τη στιγμή που σύσσωμοι πανηγυρίζουμε τα «ηρωικά μας βέτο» ο Γκρουέφσκι δουλεύει για τις τρεις ψήφους που του λείπουν στον ΟΗΕ. Κι από τη μέρα που - και να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι μακριά - ο ΟΗΕ θα αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα όλες οι πιέσεις των εταίρων και συμμάχων θα στραφούν σε εμάς με πολύ πειστικά επιχειρήματα (απειλές περικοπής κοινοτικών επιδοτήσεων, κ.λπ. κ.λ.π.).

Προς Ανώνυμο που θεωρεί το Μακεδονικό έθνος είναι δημιούργημα της Τρίτης Διεθνούς.
Η άποψή σου ότι η εξέγερση του Ίλιντεν ήταν υποκινούμενη από τη Βουλγαρία δεν εξηγεί το γιατί οι περισσότεροι από τους ηγέτες της, μετά την αποτυχία της δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες. Αν σε κάτι πρέπι να συμφωνήσω μαζί σου είναι ότι το όραμα των δολοφονημένων για πολυεθνική ανεξάρτητη Μακεδονία, δεν πολυταιριάζει με τη σημασία που του αποδίδει η εθνική μυθολογία των Μακεδόνων, αλλά η απόσταση από την ιστορική ακρίβεια δεν ενόχλησε ποτέ καμιά εθνική μυθολογία, δε βλέπω γιατί η μυθολογία των Μακεδόνων θα έπρεπε να αποτελέσει εξαίρεση.
Διαφωνώ επίσης με την άποψη ότι το Μακεδονικό έθνος είναι δημιούργημα της Τρίτης Διεθνούς, άποψη που συνιστούσε ιδεολογικό πυλώνα της ελληνικής Δεξιάς από τον Εμφύλιο και μετά. Πολύ δε περισσότερο δε δέχομαι την άποψη ότι είναι δημιούργημα του Τίτο. Κι ο λόγος είναι απλός. Κανένα έθνος δε φτιάχτηκε μέσα σε γραφεία. ένα έθνος συγκροτείται όταν μια κοινωνία αισθάνεται υποχρεωμένη να οριοθετηθεί και να διαχωρίσει τον εαυτό της από αυτές που την περιτριγυρίζουν. Γιατί αν τα έθνη φτιάχνοντα μέσα σε γραφεία θα είχε απόλυτο δίκιο ο Φαλμεράγερ, που θεωρούσε το Ελληνικό έθνος κατασκεύασμα του Τσάρου. Δεν πιστεύω ότι ο Φαλμεράγερ είχε δίκιο και φαντάζομαι ότι το ίδιο πιστεύεις κι εσύ. Όμως όταν κάνουμε πολιτική ανάλυση είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόζουμε τα ίδια μέτρα και σταθμά για όλους. Αν αυτό δεν το κάνουμε, είτε είμαστε ανακόλουθοι, είτε εξυπηρετούμε σκοπούς άλλους από αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να εξυπηρετήσουμε. Κάτι που δεν πιστεύω ότι ισχύει στην περίπτωσή σου. Επιπλέον θέλω να σου θυμίσω ότι το 1924, ο Βενιζέλος επέμενε στο πλαίσιο της Ελληνοβουλγαρικής συμφωνίας για αναταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Ρωμυλίας με τους Βουλγαρικούς της Ελλάδας ότι από τη συμφωνία έπρεπε να εξαιρεθούν οι Σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας διότι ήταν «Μακεδονοσλάβοι»
Ειδικά για την Τρίτη Διεθνή, αποδίδω τη στήριξη που παρείχε στη δημιουργία ανεξάρτητης Μακεδονίας στην πρόθεσή της να δημιουργήσει ένα σοβαρό έρεισμα στη Βαλκανική, δημιουργώντας ταυτόχρονα προβλήματα στα αντικομμουνιστικά καθεστώτα της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Το Μακεδονικό έθνος που ήταν ακόμα στη φάση της γένεσής του ήταν ένα εξαιρετικό εργαλείο για την Τρίτη Διεθνή. Πολύ περισσότερο που, ακόμα και το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό κίνημα, που μάλλον ήταν το ισχυρότερο στα Βαλκάνια εκείνη την εποχή, περιθωριακή παρουσία είχε.
Η σπουδή του Τίτο να ιδρύσει Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν πρέπει να αποδίδεται σε εμμονή εφαρμογής των αποφάσεων της Τρίτης Διεθνούς, η οποία, σημειωτέον, είχε πάψει να υφίσταται τυπικά από το 1943. Εγώ βλέπω σε αυτή την απόφαση την πρόθεση αφ' ενός να περιοριστεί η βουλγαρική επιροή στα νότια της χώρας, αφ' ετέρου να μειωθεί το ειδικό βάρος των Σέρβων στο πλαίσιο της Ομοσπονδίας. Όλα αυτά όμως ήταν ρυθμίσεις οι οποίες αφορούσαν ένα ήδη υπάρχον, αν και εξαιρετικά νέο, έθνος.

Γιάννης Χρ.

Πάει το μπαράκι της γωνίας...

Από 01/01/2010, η κυβερνησάρα μας, δια του αρμόδιου υπουργού της, Δ. Αβραμόπουλου, σκοπεύει να απαγορεύσει το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους, ακόμα και σε εστιατόρια, ταβέρνες, μπαρ και κλαμπ.
Κάποιοι χλευάζουν την φιλόδοξη αυτή προσπάθεια, λέγοντας ότι τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα, παραδοσιακή χώρα καπνιστών.
- Θα ερημώσουν όλα! Ποιος θα βγει το βράδυ, να πάει να διασκεδάσει χωρίς τσιγάρο;
Κι είναι αλήθεια αυτό. Κάθε παρέα αποτελείται από καπνιστές και μη καπνιστές. Δεν χωρίζει όμως. Βγαίνουν όλοι μαζί και πάνε φυσικά κάπου που να μπορούν οι καπνιστές να καπνίζουν…
Τι θα γίνει; Θα αποτύχει το μέτρο;
Όχι βέβαια!..
Ο νόμος θα προβλέπει και «χώρους καπνιζόντων». (Στην ουσία αυτοί θα είναι οι μεγαλύτεροι.) Όμως οι προδιαγραφές που θα θέτει, θα είναι τέτοιες, που σχεδόν κανένα από τα υπάρχοντα μικρά μαγαζιά δεν θα μπορεί να τις ικανοποιήσει. Χωριστές εισόδους, χωριστές τουαλέτες, χωριστούς χώρους, άλλη, ανεξάρτητη εγκατάσταση εξαερισμού κλπ.
Ξεχάστε την παραδοσιακή ταβερνούλα. Το καφενεδάκι με τα πέντε – έξι τραπεζάκια. Ξεχάστε το μπαράκι της γωνίας.
Κι εδώ, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας μας, θα ευνοηθούν – ποιοι άλλοι; Οι μεγάλοι. Αυτοί που μπορούν να χρηματοδοτήσουν μεγάλα μαγαζιά με όλους τους κατάλληλους χώρους και τις πανάκριβες εγκαταστάσεις. Οι «μικροί» θα εκλείψουν…
Και μαζί μ’ αυτούς θα εκλείψει κι ένα σημαντικό κομμάτι της ευχάριστης πλευράς της καθημερινότητάς μας…
Εγώ είμαι βέβαια καπνιστής. Όμως μέσα μου εύχομαι να αποτύχουν αυτά τα μέτρα, όχι από… καπνιστική αλαζονεία.
Απλά, γιατί δεν έχω συνηθίσει να πίνω τη μπύρα μου σε μια πολύβουη, απρόσωπη σάλα με εκατοντάδες άλλους γύρω μου, αλλά στριμωγμένος ανάμεσα σε γνώριμες φάτσες, στο μπαράκι της γωνίας…
(...όπως κι ο Ομπάμα, φαντάζομαι)...
Κ.Λ.

Το Έθνος και η σημασία του

Μιας και τόφερε η κουβέντα, περί εθνικισμού κλπ, ας κάνουμε μια σημαντική - κατά τη γνώμη μου - διάκριση, που δεν βλέπω να γίνεται στην ελληνική (μας) βιβλιογραφία:

Άλλο η έννοια "έθνος" και άλλο η έννοια "natio" (ή "γένος" αν προτιμάτε).

Σε τούτη εδώ τη γωνίτσα της γης (παγκόσμια εξαίρεση θα έλεγα), ουδέποτε υπήρξε η φορτισμένη έννοια του "νασιοναλισμού". Κι όχι τυχαία.

Φωτισμένοι διανοούμενοι, στις απαρχές της συγκρότησης του νεοελληνικού μας έθνους, προτίμησαν ακριβώς αυτή τη λέξη ("έθνος"), που σημαίνει περίπου μια γενική κατηγορία πραγμάτων ή ζώων με κοινά χαρακτηριστικά, προκειμένου να ορίσουν "το κοινόν των Ελλήνων".

Η λέξη απαντάται το πρώτο στον Όμηρο (έθνος μελισσάων - έθνος ανθρώπων).

Καμιά σχέση με την συγγένεια αίματος, που υποδηλώνει η έννοια "γένος" και που αν και κάποιοι προσπάθησαν να την καθιερώσουν (π.χ. το 1821) ωστόσο απέτυχαν.

Άρα, για να συνεννοούμεθα:

Η έννοια "nation" δεν μεταφράζεται "έθνος", αλλά "γένος"...

Και η έννοια "έθνος" δεν... μεταφράζεται σε καμία γλώσσα του κόσμου...

Γιατί ούτε το "είδος" σημαίνει, ούτε το "γένος"...

Γι αυτό - χαριτωμένοι μου "εθνικιστές" - σε τούτη εδώ τη γη άνθισαν λουλούδια εξωτικά - όπως π.χ. ο Αίσωπος (ο σημερινός αράπης) - και ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε να τα ξερριζώσει, γιατί το αίμα τους δεν ταίριαζε με το αίμα των υπολοίπων.

Γι αυτό ο Ισοκράτης - που κάτι παραπάνω από μας ήξερε - επέμενε ότι "Έλλην εστί ο της ελληνικής παιδείας μετερχόμενος"...

Και για μένα είναι πολύ τιμητικό να ονομάζομαι Έλληνας, αφού καθόλου δεν σημαίνει την πρωτογονική (και φοβική) σχέση μεταξύ όμαιμων, αλλά την ιδιαίτερα δημιουργική σχέση ελευθερίας και παιδείας, μέσα σε μια πανανθρώπινη κοινωνία.

Κ.Λ.

Η απολογία των "νενέκων" (Μη βαράτε αδέρφια!..)

Είπα κι εγώ!

Άνοιξα πρωί - πρωί το blogάκι μας και διαπίστωσα μια ασυνήθιστη κινητικότητα.

"Παράξενο", σκέφτηκα...

Αλλά μετά πρόσεξα την καινούρια ανάρτηση του Γιάννη Χρ.

"Μ..." είπα, αφού τη διάβασα: "...Είχε δεν είχε, πάλι έξυσε πληγές με το πενάκι του, ο Γιάννης μας!.."

Διάβασα και τα σχόλια που προκάλεσαν οι απόψεις που προέβαλλε... Επικριτικά. Κι ως συνήθως, σε τέτοιες αντιπαραθέσεις, σε απαξιωτικό, ακόμα και υβριστικό τόνο.



Δεν με ενόχλησαν οι αντιδράσεις. Θα μπορούσα να απαντήσω σ' αυτές, αν και δεν με βρίσκει ακριβώς σύμφωνο το κείμενο του Γιάννη (θα εκφέρω την άποψή μου σύντομα επί του θέματος), αλλά εν τω μεταξύ είδα τις απαντήσεις του Γιάννη και του Γιώργου και τον ιδιότυπο διάλογό τους με τον theodore κι έτσι ανέκρουσα πρύμναν.



Όμως, έκανα τον κόπο και επισκέφτηκα το blog του theodore...

Είναι το www.karsilamas.blogspot.com/



Εκεί διαπίστωσα ότι ο theodore μας κάνει την τιμή και ασχολείται μαζί μας - με το κείμενο του Γιάννη δηλαδή - με έναν τρόπο που με προβλημάτισε.



Ιδού η σχετική παράγραφος, παρμένη από το blog του theodore:



"...Στην περιήγηση που έκανα χθές στα blogs έπεσα μαλιστα πάνω σε ένα που παρακολουθώ με ενδιαφέρον εδώ και καιρό. Η ομάδα που γράφει εκεί δεν έχει κρύψει ποτέ της την συμπάθεια που τρέφει στον ΓΑΠ.Το χθεσινό κείμενο όμως ήταν εξωφρενικό και παράλογο.Ρίχτε του μιά ματιά ΕΔΩ

Ο τίτλος του είναι "Μακεδονικό,"ανύπαρκτες μειονότητες" και υπαρκτές αγκυλώσεις". Παραθέτω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα..."



(κι αφού παραθέτει αυτά που τον... εντυπωσίασαν, συνεχίζει):


"...Ελπίζω ότι τέτοια ποταπά, ανιστόρητα και επικίνδυνα επιχειρήματα δεν βρίσκουν σύμφωνους ούτε την ηγετική κλίκα του ΠΑΣΟΚ, ούτε πολύ περισότερο τους φίλους και τα μέλη του.

Η Ιστορία είναι αμείλικτη με τους "νενέκους", αυτό να το σκεφτεί καλά ο ΓΑΠ και τα φιλαράκια του.

Ο λαός είναι αγριεμένος..."

κλπ... κλπ



Απ' ότι καταλαβαίνω (από όλο το ντιζάιν του karsilama) ο theodore είναι λάτρης του Ε. Βενιζέλου και ορκισμένος εχθρός του ΓΑΠ. Αυτό προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Ας είναι ό,τι νομίζει ο άνθρωπος...

Αλλά νοιώθω την ανάγκη ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε - σε κάποιους - τι ακριβώς είναι η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ και εμείς οι τρεις - τέσσερις που συνήθως γράφουμε εδώ, σ' αυτό το blog:



Βασικά φίλε theodore και όσοι άλλοι απορείτε, εμείς εδώ συντηρούμε ζωντανή μια φιλία, μια αδερφική σχέση τριάντα δύο χρόνων και τίποτε άλλο.

Δεν είμαστε "φιλαράκια" του ΓΑΠ, ούτε κανενός άλλου, είμαστε φιλαράκια μεταξύ μας και έχουμε πάντα ανοιχτή την πόρτα μας και σε όποιον άλλο, ή οποια άλλη θέλει να μας πει μια καλημέρα, να συζητήσει μαζί μας, να διαφωνήσει, να συμφωνήσει...

Εμείς εδώ κάνουμε το μεράκι μας.

Λέμε τις απόψεις μας, θυμόμαστε τα παληά, κι ο φιλαλεύθερος τζουτζές μας - ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ - ανεβάζει και κανένα βιντεάκι (hand made) για να ταράξει κάπως τα ήρεμα νερά της αισθητικής μας λιμνούλας.

Αυτά... Τίποτε το σπουδαίο δηλαδή...

Ούτε σημαντικές φιλίες έχουμε, ούτε σε σκοτεινά παίγνια καταναλώνουμε τις ώρες μας...

Και - παρεπιμπτόντως - ούτε ξέρουμε αν κάποιος από μας συμμετέχει σε κάποιο κόμμα και σε ποιό... Γιατί δεν έτυχε να ρωτήσουμε...



Φιλική συμβουλή:

Λιγότερο πάθος (σας μιλάει ο παθός και μαθός)

Λιγότερη τσαντίλα

Περισσότερη ανοχή στις απόψεις...



Και μην ανησυχείς, φίλε theodore:

Η Ιστορία δεν θα κάνει τον κόπο ν' ασχοληθεί με "νενέκους" σαν και του λόγου μας...

Γι αυτό πες του λαού να πάψει να είναι αγριεμένος. Γιατί "χεστήκαμε" από την τρομάρα μας!..



Άντε και εις άλλα με υγεία, ρε παιδιά!..

Κ.Λ.

(Και για να μην έχετε απορία για μας, παραθέτω μια από τις εκατοντάδες φωτογραφίες του αρχείου μας που θα δημοσιευτούν ούτως ή άλλως όλες σιγά - σιγά.

1979: Ο Χρήστος Γκ. κι ο θρυλικός Agapito καθαρίζουν αυγά στο λιμάνι του Αγίου Κων/νου, ενώ εγώ, με βλέμμα ανήσυχου "νενέκου" παρακολουθώ τον ρου της ιστορίας που με καταδικάζει...

Την φωτο του "νενέκου" Γιάννη Χρ. θα τη δημοσιεύσουμε σε άλλη περίσταση...)
Κ.Λ.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: «Ανύπαρκτες μειονότητες» και Υπαρκτές Αγκυλώσεις

Επί τέλους η επιστολή Γκρουέβσκι στον Καραμανλή έθεσε τα θέματα που εδώ και δεκαετίες αρνούμαστε να δούμε ως κοινωνία:

• Το ζήτημα της αναγνώρισης της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας.
• Το ζήτημα της αναγνώρισης της ύπαρξης Μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και
• Το ζήτημα της επιστροφής των Μακεδονικής εθνότητας πολιτικών προσφύγων του Εμφυλίου.

Και η αντίδρασή μας υπήρξε ανάλογη του συμπαθούς πτηνού που όταν τρομάζει χώνει, λεει ο θρύλος, το κεφάλι του στην άμμο. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος κατήγγειλε την προκλητική στάση Γκρουέφσκι. Τέτοια εθνική ομοψυχία μονάχα στα διαβόητα συλλαλητήρια του 1992, που διέσυραν διεθνώς την ελληνική κοινωνία υπήρξε.
Επειδή ανήκω σε αυτούς που επιμένουν να θεωρούν ότι η πολιτική οφείλει να διέπεται από κοινή λογική, σε αντίθεση περίπτωση είναι καφενόβια κουβέντα χωρίς αρχή μέση και τέλος, θα προσπαθήσω να κατανοήσω τη στάση των κομμάτων και να την αξιολογήσω με βάση την, κατά δική τους δήλωση, ιδεολογία τους.
Το ΛΑΟΣ και η ΝΔ είναι απόλυτα συνεπή με την ιδεολογία τους. Το ίδιο και το ΚΚΕ. Τα κόμματα αυτά πουλάνε πατριωτισμό σε τιμή ευκαιρίας, πουλάνε τζάμπα μαγκιά, απεχθάνονται τη Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα και ως σύνολο πολιτισμικών αξιών και είναι φυσιολογικό να θεωρούν ψιλά γράμματα τα περί αυτοπροσδιορισμού των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων.
Δεν ισχύει το ίδιο - ή μάλλον δεν πρέπει να ισχύει - για το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ.
Το μεν ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκρατικό, κατά δήλωσή του κόμμα, με τον Πρόεδρό του Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θα όφειλε, αποδεχόμενο ότι κάθε άτομο και κάθε λαός δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται κατά τη βούλησή του, να παραδεχτεί ως αυτόνόητο ότι από τη στιγμή που δυο εκατομμύρια άνθρωποι, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και στον υπόλοιπο κόσμο, αποφάσισανν ότι ονομάζονται Μακεδόνες, είναι Μακεδόνες. Κατά συνέπεια, αν υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικά Μακεδόνες αυτοί είναι Μακεδονική μειονότητα, και τέλος, να αποφασίσει να διορθώσει μια αδικία που αυτό διέπραξε, σε βάρος των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων, το 1982. Ανάλογη θα όφειλε να είναι και στάση του ΣΥΝ, που διατρανώνει ότι «σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία δεν είναι σοσιαλισμός» και, με απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του, αναγνωρίζει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ατόμων και συλλογικοτήτων. Απόφαση που σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά της γης θα θεωρούνταν πλεονασμός για ένα κόμμα με τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΝ, αλλά φαίνεται ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Πλην φευ, τα δυο αυτά κόμματα ευθυγραμμίστηκαν με την εθνικιστική υστερία του τζάμπα πατριωτισμού και της τζάμπα μαγκιάς. Κι αν για το ΠΑΣΟΚ μπορώ να αναγνωρίσω ως ελαφρυντικό την εθνικιστική πάράνοια του «Βυθίσατε το Χόρα» της περιόδου του Ανδρέα Παπανδρέου, για το ΣΥΝ, όσο κι αν ψάξω, δε μπορώ να βρω ελαφρυντικό. Εκτόςε βέβαια από την ανάγκη να χαϊδέψει αυτιά ανθρώπων που έχουν στραφεί προς αυτόν - σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις - αλλά στην πράξη δε συμμερίζονται την - κατά δήλωση ΣΥΝ - ιδεολογία του.
Η αναζήτηση ελαφρυντικών αποβαίνει μάταιη, ακόμα και αν αναδιφήσω στην, ξένη προς τη δική μου, λογική του «μείζονος κρατικού συμφέροντος». Κατά το Ουράνιο Τόξο, το Κόμμα των εν Ελλάδι Μακεδόνων, η Μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας αριθμεί 50.000 ανθρώπους όλους κι όλους κι αυτούς σκορπισμένους ανάμεσα σε 650.000 Έλληνες. Αντιπαρέρχομαι το ότι οι μισοί από αυτές τις 50.000 δε θεωρούν εαυτούς Μακεδόνες. Και είναι και άλλοι 30.000 - 50.000, αποδεχόμενος τις εκτιμήσεις των Σκοπίων, Μακεδόνες του Αιγαίου που δεν έχουν δικαίωμα επιστροφής στην Ελλάδα (πάντως στα ελληνικά δικαστήρια για επιστροφή των κατασχεθεισών περιουσιών προσφεύγουν μόλις 4.000, κατά δήλωση των Σκοπίων και πάλι). Ακόμα και ένας ηλίθιος μπορεί να καταλάβει ότι με τόσο μικρό πληθυσμό, διάσπαρτο σε τόσο μεγαλύτερο αριθμητικά πληθυσμό, δεν μπορεί να συνιστά απειλή για ακρωτηριασμό της εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας. Δεν είμαι διατεθειμένος να ακούσω βλακείες περί Κοσόβου. Στο Κόσοβο ο πληθυσμός είναι αλβανικός σε ποσοστό 90%.
Εμμένοντας όμως σε αδιέξοδες λογικές του παραλόγου, αρνούμαστε να δούμε το πραγματικό πρόβλημα, που όμως απαιτεί λύση. Και το πρόβλημα είναι ότι τα ίδια γεγονότα δυο λαοί τα έχουν ζήσει και καταγράψει στο συλλογικό τους ασυνείδητο με τρόπους εντελώς διαφορετικούς.
Η εξέγερση του Ίλιντεν, που στην εθνική μυθολογία των Μακεδόνων είναι το αντίστοιχο του 1821 για εμάς, στην ελληνική ιστοριογραφία έχει καταγραφεί σαν υποκινούμενη από τους Βούλγαρους εξέγερση. Και φυσικά για τους Βούλγαρους, που επίσης δεν αναγνωρίζουν Μακεδονικό έθνος, ήταν μια εξέγερση των Βούλγαρων της Μακεδονίας κατά του Οθωμανικού ζυγού. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Επρόκειτο για μια εξέγερση ανθρώπων σαφώς επηρεασμένων από τη σοσιαλιστική οργάνωση Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης με αίτημα μια «ανεξάρτητη πολυεθνική Μακεδονία». Η αποτυχία της οδήγησε κάποιους από τους ηγέτες της να καταφύγουν στη Θεσσαλονίκη και στη Φεντερασιόν, και κάποιους άλλους στη βουλγαρική αγκαλιά. Στη συνέχεια το Βουλγαρικό Κομιτάτο φρόντισε την εξόντωση των επιρεπών στις σοσιαλιστικές απόψεις Σλαβόφωνων ηγετών.
Η Αντίσταση κατά των ναζί στη Δυτική Μακεδονία πήρε τη μορφή της αντιπαράθεσης μεταξύ Σλαβομακεδόνων και Ποντίων, με τους πρώτους να συντάσσονται με το ΕΑΜ και με τους δεύτερους να απέχουν επιδεικτικά ή και να συνεργάζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Αντιπαράθεση που συνεχίστηκε στον Εμφύλιο (αντιθέτως ο βουλγαρόφωνος πληθυσμός των χωριών της κοιλάδας του Στρυμώνα, που είχε συνταχθεί με τις δυνάμεις κατοχής, στη συνέχεια ήταν το στήριγμα της ελληνικής κυβέρνησης κατά του ΕΑΜ).
Προϋπόθεση για μια αποστασιοποιημένη ανάγνωση όλων αυτών των θεμάτων είναι η αναγνώριση από όλους ότι, ανάμεσα στην Ελλάδα στη Βουλγαρία και στη Σερβία υπάρχει ένα έθνος που αυτοαποκλήθηκε Μακεδόνες γιατί έτσι του γουστάρει, που έχει δώσει μια δική του ερμηνεία στην ιστορία και που έχει τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους. Κι ακόμα να συμφωνήσουμε ότι τα υπάρχοντα σύνορα είναι ιερά και απαραβίαστα. Και επίσης να προωθήσουμε την οικονομική συνεργασία.
Από το πακέτο αυτό η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία μόνο κερδισμένες θα έβγαιναν. Αντ' αυτού, προτιμάμε τη μίζερη, ανελεύθερη και υστερική άποψη που συνοψίζεται «συζητάμε μόνο το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ». Αυτής που πριν 15 χρόνια δεν της αναγνωρίζαμε το δικαίωμα να φέρει στο όνομά της έστω τη λέξη Μακεδονία έστω και ως επιθετικό προσδιορισμό. Απόψεις που δεν πείθουν κανένα εκτός Ελλάδας, διότι στερούνται κοινής λογικής. Στο μεταξύ τα Σκόπια, μεθοδεύουν την αναγνώρισή τους από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό τους όνομα. Τρεις ψήφοι τους λείπουν και σύντομα θα τις κερδίσουν. Και τότε η Ελλάδα, ως κρατική οντότητα θα έχει υποστεί το μεγαλύτερο διεθνή διασυρμό της από την ίδρυσή της. Και το βέτο της ένταξης στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή ένωση θα είναι κάτι σαν τις ενέργειές μας για τη μη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους;. Που βέβαια κανείς δεν τους έχει αναγνωρίσει επισήμως πλην της Τουρκίας, όλοι όμως συνομιλούν μαζί τους.

Γιάννης Χρ.
Πόσο μοιάζουν τα πραγματικά περιστατικά με τις εθνικές μυθολογίες; Καθόλου μάλλον.

Έτσι άδοξα, ρε φίλε Τάκουλα;

Εφυγε ένας δικός μας άνθρωπος
16/7/2008
Εχασε τη μάχη για τη ζωή, ύστερα από ολιγοήμερη νοσηλεία με υψηλό πυρετό, ο δημοσιογράφος της «Ημερησίας» Παναγιώτης (Τάκης) Δημακουλέας.

Ηταν παντρεμένος με την Ισμήνη Φραγκιουδάκη και πατέρας ενός αγοριού, γεννήθηκε στη Λαγκάδα Μεσσηνίας και ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με τη δημοσιογραφία.

Κάλυπτε θέματα τουρισμού για την εφημερίδα «Ημερησία» από την πρώτη μέρα της επανέκδοσής της το 1994 και το μηνιαίο περιοδικό «Τhe Tourism Report». Ηταν ένας από τους δύο συγγραφείς του βιβλίου που μέσα από μια αισθητική περιπλάνηση από το παρελθόν προς το μέλλον πριν από τρία χρόνια κατέγραψαν τις «Τάσεις και προοπτικές των αστικών ξενοδοχείων».

Η οικογένειά του και οι φίλοι του αποχαιρετούν σήμερα το απόγευμα στις 6 τον Τάκη Δημακουλέα, στο Νεκροταφείο Παπάγου.

Από το σημερινό ΕΘΝΟΣ η πιο πάνω είδηση...

Μου πρόλαβε τα νέα ο Γιάννης Χ. πρωί -πρωί...
Θλίψη, μετά την έκπληξη...
Ο Τάκης ήταν ένας λεβέντης της ζωής. Είχα πάνω από είκοσι χρόνια να τον δω, τον είχα συναντήσει τυχαία πριν από κανα- δυο μήνες, στα Εξάρχεια. Μου είχε πει ότι ήταν πια παντρεμένος κι είχε κι ένα αγοράκι, ένα κουκλάκι - μου το έδειξε στην φωτογραφία - ότι όλα πήγαιναν καλά.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αλλά δεν αξιωθήκαμε να τηλεφωνηθούμε...
Τον θυμάμαι σαν τώρα, στα νυχτερινά γλέντια της νιότης μας, εκεί, κάπου στα Παναθήναια, στου Γκύζη, στο Πεδίο του Άρεως... Ήμασταν φίλοι και συμπατριώτες. Μανιάτες, αν και καμιά φορά τον πείραζα ότι αυτός ήταν από την "τζάμπα" Μάνη, τη Μεσσηνιακή...
Ψηλός, γεροκόκκαλος, ξανθωπός, μανιάτικο σκαρί. Με γοητεία. Με χιούμορ. Με ευαισθησίες σπάνιες για τη γενιά μας. Τα είχε καταφέρει στη δημοσιογραφία. Και στη ζωή...
Καλό ταξίδι, όπως λέμε σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, φίλε Τάκουλα...
Κ.Λ.

Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΙΣΟΒΙΤΗ

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο αντιλαμβάνομαι καλύτερα και βαθύτερα την αδυναμία να γνωρίσεις έναν άνθρωπο σε βάθος. Ο καθοριστικός ρόλος του ασυνείδητου με τη μυστική του λειτουργία κάνει εξαιρετικά δύσκολη την διερεύνηση των πραγματικών κινήτρων πράξεων, λόγων και γενικότερα συμπεριφοράς. Δε μπορούμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλά ούτε τον εαυτό μας (ιδίως αυτόν, μιας και συχνά δε θέλουμε να το κάνουμε) και γι αυτό όλο και συχνότερα καταφεύγουμε σε ειδικούς για να ξετυλίξουμε το κουβάρι που συνιστά τον ψυχισμό μας.

Μέσα στα πλαίσια λοιπόν αυτής της σχετικότητας, νομίζω (έτσι νιώθω τουλάχιστον) ότι γνωρίζω την Δημήτρη Κουφοντίνα καλά. Και ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι σε μεγάλο βαθμό αυτό που φαίνεται, αυτό δηλαδή που έχουν εισπράξει και εκείνοι που δεν τον ήξεραν, ακόμη κι εκείνοι που τον απαξίωσαν γιατί δεν ήταν ένας επώνυμος της αριστεράς, γιατί είχε περίεργο επίθετο, γιατί ασχολιότανε με την μελισσοκομία.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ο αριστερός που επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, δεν θα κρίνω τώρα την πολιτική ορθότητά του, είναι σ' αυτή την διαδικασία ο ίδιος και πιστεύω ότι η γενναιότητα και η εντιμότητά του θα τον οδηγήσουν κάπου. Πάντως διάλεξε τον δρόμο που πριν απ' αυτόν είχαν διαλέξει ο Τσε, ο Βελουχιώτης, ο Μπόμπυ Σαντς και τόσοι άλλοι μάρτυρες του αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Αν λοιπόν σήμερα οι τρεις που προανέφερα παραδειγματικά βρίσκονται εκεί που κανένας από τους τόσους που θα το ήθελαν δε μπορεί να τους προσφέρει κάτι, για την δική του ψυχή και όχι για την δική τους που ποτέ δεν γύρεψε τίποτα πάρεξ ελευθερία, ο Κουφοντίνας είναι μαζί μας, κι ας μας χωρίζουν ντουβάρια και κάγκελα και το μόνο που ζητάει είναι έναν επεξεργαστή κειμένου, έναν υπολογιστή για να συνεχίσει να κάνει πιο παραγωγικά αυτό που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και το διεκπεραιώνει με τη μεγαλύτερη συνέπεια: μεταφράσεις πολύ αξιόλογων πολιτικών βιβλίων από τα ισπανικά.

Ο Κουφοντίνας ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον αγώνα σαν άλλοθι για καθισιό και αφ' υψηλού ρητορεία. Όντας παράνομος έγινε ένας τελειομανής μελισσοκόμος. Όντας έγκλειστος, ένας πολύ καλός μεταφραστής (και καθηγητής μαθηματικών του γιου του, μην το ξεχνάμε). Δείχνει στη πράξη ότι ο αγώνας γι αυτόν δεν ήταν βόλεμα (με κόστος βέβαια) ούτε συμπλεγματικό αίτημα μεγαλείου. Ήταν η υπέρτατη θυσία, στην αλυσίδα των θυσιών που κάνει κάθε υπεύθυνος άνθρωπος στον βραχύ βίο του.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες της συντεταγμένης πολιτείας πρέπει να ικανοποιήσουν το αίτημα του Κουφοντίνα, διερμηνεύοντας και την διάθεση του πιο υγιούς τμήματος της κοινωνίας μας, αυτού που πασχίζει ακόμη να ξεχωρίσει το καλό απ' το κακό, το σωστό από το λάθος.

Φιλελεύθερος τζουτζές.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

"Όχι φραγμό στη μόρφωση", "Διαρκής εκπαίδευση". Τα θυμόμαστε αυτά, από τα χρόνια της αθωότητας, αγαπημένοι μου φίλοι και αλλοτινοί εν ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ συναγωνιστές, νυν πενηντάρηδες και βάλε;

Το πρώτο σύνθημα ήταν ένα εύκολο μοτίβο, υιοθετημένο από το σύνολο της "αριστεράς". Το δεύτερο ήταν ένας ρεαλιστικός, όπως αποδείχτηκε, στόχος που είχε διατυπωθεί μέσα στα πλαίσια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από έναν άξιο εκπαιδευτικό, συνταξιούχο επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης τότε (δυστυχώς τα χρόνια και άλλες ταλαιπωρίες που κουβαλάω δε με βοηθούν να θυμηθώ το όνομά του).

Ο εκπαιδευτικός αυτός έκανε τα χρόνια εκείνα μια σειρά διαλέξεων με θέμα την διαρκή εκπαίδευση. Βέβαια εμείς, μαθητές και φοιτητές, περί άλλα τυρβάζαμε τότε και ποσώς μας απασχολούσε το θέμα.

Σήμερα, τρεις δεκαετίες και από τότε, παρακολουθώντας την δουλειά που γίνεται στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σκέφτομαι με ένα αίσθημα γλυκιάς ευγνωμοσύνης εκείνον τον άνθρωπο που δε θυμάμαι το όνομά του (αντίθετα, έχω εγγράψει στη μνήμη μου ανεξίτηλα, ονόματα κυμβάλων αλαλαζόντων).

Στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας έχω αναφερθεί ήδη, με αφορμή την έκθεση "Γκερνίκα" των μαθητών του σχολείου των φυλακών Κορυδαλλού.

Δεν γίνεται όμως μόνο εκεί καλή δουλειά. Με βάση αυτά που μαθαίνω από τον καλό μας φίλο Δημήτρη Κατσίνη (δύο διδακτορικά παρακαλώ και πολύ σημαντικό ερευνητικό έργο) ο οποίος εργάζεται σε τέτοιο σχολείο, παντού γίνεται εξαιρετική προσπάθεια.

Τι κάνει τα σχολεία αυτά να ξεχωρίζουν από τον βάλτο της μετριότητας της συμβατικής μας Εκπαίδευσης;

Η ωριμότητα των μαθητών, που η συμμετοχή τους στο πρόγραμμα αυτό είναι συνειδητή επιλογή.
Η ανοιχτότητα του προγράμματος που διαμορφώνεται από τους διδάσκοντες, σε συνεργασία με τους μαθητές.
Η συνεχής επικοινωνία μεταξύ των διδασκόντων από διάφορα σχολεία, όπως και από αντίστοιχα σχολεία της Ευρώπης για ανταλλαγή εμπειριών.


Επειδή στην ίδια ανάρτηση θέλω να αναφερθώ και στο θέμα του Ανοιχτού Πανεπιστημίου δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αν και το θέμα αξίζει πολύ ευρύτερο σχολιασμό.

Για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο θα μιλήσω μέσα από την εμπειρία του συναδέλφου μου και καλού μου φίλου Βασίλη Νούτση.

Ο Βασίλης, παιδί πολιτικών προσφύγων στην Ρουμανία, εξαιρετικά ταλαντούχος στα μαθηματικά, έφυγε από τη Ρουμανία για την Ελλάδα όταν τελείωσε το λύκειο. Αυτό του στέρησε την δυνατότητα να πάει στο Πανεπιστήμιο, πέτυχε στα Τ.Ε.Ι. Πληροφορικής αλλά δεν μπόρεσε να τα παρακολουθήσει γιατί εντωμεταξύ έπιασε δουλειά στο Ι.Γ.Μ.Ε., τελείωσε δύο ιδιωτικές σχολές πληροφορικής, στήριξε σχεδόν μόνος του όλο το (πολύ απαιτητικό)κομμάτι της επεξεργασίας και φυσικογεωμετρικής ερμηνείας στην Διεύθυνση Γεωφυσικής του Ι.Γ.Μ.Ε. και όντας πια οικογενειάρχης, με πολλές βέβαια υποχρεώσεις, αποφάσισε να γραφτεί στο τμήμα φυσικών επιστημών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε ο Βασίλης τα τέσσερα χρόνια που διήρκεσαν οι σπουδές του (τεράστια επιτυχία κι αυτή). Πληροφορώ τους συναδέλφους μου πτυχιούχους ότι η επιτυχής διεκπεραίωση των σπουδών αυτών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γιατί το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό.

Η δίκαιη επιβράβευση της προσπάθειας του Βασίλη ήταν ότι το δέχτηκαν σε πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Βασίλης είναι ένας αξιόλογος και προικισμένος άνθρωπος, επιστήμονας πια και με τη βούλα. Αν όμως δεν είχαν θεσμοθετηθεί αυτές οι δυνατότητες της διαρκούς εκπαίδευσης, πιθανότατα θα έμενε στα μισά του δρόμου.

Και τώρα ακούστε το καλύτερο: Ένας λεβέντης της αλλοτινής εποχής, ένας γεράκλας συνταξιούχος καθηγητής του Πολυτεχνείου που η κυβέρνηση τον έβαλε πρόεδρο στο διοικητικό συμβούλιο του Ι.Γ.Μ.Ε. και του ανανέωσε την θητεία για να συνεχίσει την καταστροφή, αρνείται π α ρ ά ν ο μ α στον Βασίλη, εδώ και τρία χρόνια, την αναγνώριση ενός τίτλου που το ελληνικό κράτος θεωρεί ισότιμο με εκείνο των άλλων Α.Ε.Ι. Δοξάστε τους και (ξανα)ψηφίστε τους! (Η αριστερά ακούει;).

Το διαρκώς απαξιούμενο και λοιδωρούμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έφερε στη ελληνική κοινωνία αυτούς τους θεσμούς και έδωσε αυτές τις δυνατότητες. Οι σημερινοί αγαπημένοι των εταιριών δημοσκοπήσεων που διερμηνεύουν τις διαθέσεις του απαιτητικού ελληνικού λαού, τι έφεραν άραγε, εκτός από "ξυλοπόδαρους και κλόουν";

Φιλελεύθερος τζουτζές

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΟ

Βίντεο και φωτογραφίες από Έκτορα Σκιάνη.

Ο σοβαρός πολιτικός διάλογος που έλαβε χώρα τις τελευταίες μέρες στο blog μας απέτρεψε από το ν' αλλάξουμε το κλίμα και ν' αναφερθούμε σε πράγματα που μας κάνουν να αισιοδοξούμε όχι μόνο για την δική τους δυναμική αλλά και για την παραδειγματική αξία τους, για την πιλοτική λειτουργία τους.

Είχα πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσω ότι στο Β' Δημοτικό Σχολείο της Σύρου γίνεται μια υποδειγματική δουλειά, που βασίζεται στην εκπληκτική συνεργασία μεταξύ διδασκόντων, διδασκομένων και γονέων. Το γεγονός της μικρής αλλά δυναμικής κοινωνίας της Σύρου βοηθάει βέβαια καταλυτικά στην κατεύθυνση αυτή. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο ο διευθυντής του σχολείου, όσο και άξιες δασκάλες που γνώρισα προσωπικά, κατάγονται από άλλες περιοχές της Ελλάδας με μεγάλη παράδοση αλλά παραταύτα έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στη Σύρο και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στο υπέροχο αυτό πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό κύτταρο.

Οι μαθητές γίνονται αποδέκτες μιας ιδιαίτερης φροντίδας και η πρόοδος τους, η ολόπλευρη ανάπτυξή τους, αφορά τους πάντες. Κανένας δεν αφήνεται στην τύχη του.

Κατακλείδα της μεγάλης προσπάθειας υπήρξε εφέτος μια συγκλονιστική εκδήλωση για το κλείσιμο της χρονιάς. Από την έξοχη παιδαγωγό Ελισάβετ Αποστολίδου έγινε θεατρική διασκευή του βιβλίου της Σοφίας Σκοπελίτη "Ταξίδι στη Χώρα της Σοφίας" και ανεβάστηκε ένα πολύ απαιτητικό θεατρικό έργο με τη συμμετοχή όλων των μαθητών.

Το ότι δάκρυσα εγώ δεν έχει ίσως τόση σημασία. Άλλωστε, όπως γράφει όμορφα ο Άρης Αλεξάνδρου, αποκτήσαμε, λόγω ηλικίας, μια τέτοια ευαισθησία που έχουμε εύκολο το κλάμα, "σαν τους σοφέρ το κλάξον μες στην πολυκοσμία". Το σημαντικό είναι ότι δάκρυσε η ίδια η συγγραφέας που ήταν καλεσμένη και μέσα σε λυγμούς μοίραζε συγχαρητήρια.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Οι μαθητές μόνοι τους είχαν ετοιμάσει θαυμάσια "χάπενινγκ", όπως τα κορίτσια που παρουσίασαν μια υπέροχη χορογραφία πάνω στο ισπανικό μοδάτο Τσίκι - Τσίκι.

Πολλά συγχαρητήρια στον κρητικό διευθυντή Γιάννη Καπετανάκη και κυρίως : ας κρατήσουμε αυτό το παράδειγμα στο μυαλό και την καρδιά μας. Το σωστό δημόσιο σχολειό είναι θέμα της τοπικής κοινωνίας.

Αισιόδοξος και φιλελεύθερος τζουτζές.

Κλόουν και Ξυλοπόδαροι

Έχουμε και λέμε:

Πριν από κάτι μήνες, ένας ανώτερος αξιωματούχος της κυβέρνησης των Ανικάνων, κάνει βουτιά στο κενό, θέλοντας να «κερματίσει» το βίο του, για λόγους σκοτεινούς και ανομολόγητους…
Ο ανώτερος αυτός αξιωματούχος ήταν φίλος γκαρδιακός του πρωθυπουργού…

Στην υπόθεση παραδόξως, αρχίζουν να εμπλέκονται πολλοί και διάφοροι:
Μια τριανταπεντάχρονη, ένας εργατολόγος, δύο ακόμα άλλοι δικηγόροι, δύο μεγαλοδημοσιογράφοι – ιδιοκτήτες της πρώτης κυριακάτικης εφημερίδας, ένας βουλευτής του κόμματος των Ανικάνων, ένας άλλος ανώτερος κρατικός αξιωματούχος (προϊστάμενος του μεταλλαγμένου ΣΔΟΕ), ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού, ο υπεύθυνος τύπου του γραφείου του πρωθυπουργού, ένα (;) DVD με σεξουλιάρικο περιεχόμενο και αρκετοί άλλοι παρεισφρύοντες και παρατυχόντες, σε ρόλους κομπάρσων.

Η Δικαιοσύνη (πάντα με κεφαλαίο το Δ) αναλαμβάνει να ξετυλίξει το μπερδεμένο κουβάρι, εν μέσω κλαυσίγελου και εντόνων φημών περί τον ανδρισμό κάποιων και γενικότερα το ήθος της μετριοκρατίας που μας κυβερνά (με την αλάνθαστη ψήφο του οξυδερκή ελληνικού λαού)…

Στο πέρασμα του χρόνου, ο μεν αξιωματούχος δεν «κερματίζει» τελικώς τον βίο του, διασώζεται, οι δε υπόλοιποι αναλαμβάνουν να χαρίσουν – εν είδει ίσως ανταμοιβής για την ψήφο του – ένα καυτό, ελληνοπρεπέστατο “prison break” στον αδάμαστο ελληνικό λαό.
Ο Κορυδαλλός γνωρίζει πιένες! Η τριανταπεντάχρονη, ο εργατολόγος, οι δύο δικηγόροι εγκλείονται, ενώ ένας – δύο ακόμη δημοσιογράφοι ιδροκοπούν στα σκαλοπάτια του ανακριτή περιμένοντας κι αυτοί τη σειρά τους.
Η μεγάλη, κυριακάτικη εφημερίδα – μες στο συμπούρμπουλο – αλλάζει ιδιοκτήτη.
Ο βουλευτής αποβάλλεται από τις τάξεις του κόμματος που κυβερνά, επειδή είναι ύποπτος για κάτι κακές πράξεις…
Ο διοικητής του ΣΔΟΕ (άλλο καρντάσι της πρωθυπουργάρας μας αυτός!..) εκδιώκεται και αφοπλίζεται (κοινώς χάνει την κουτάλα) γιατί κι αυτός κάτι κακές πράξεις φαίνεται να έκανε.
Γίνονται κάνα – δυο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας…

Κι ενώ το σήριαλ δείχνει ότι θα μας ψυχαγωγεί για πολλούς μήνες ακόμα…
… ξαφνικά, παίρνουμε χαμπάρι το σκάνδαλο ΖΗΜΕΕΕΕΝΣ!..

Κι όπως (πολύ φυσικά) κάνουν τα παιδιά σε ένα παιδότοπο όπου τους παρουσιάζονται διάφορα θεάματα εν είδει πανηγύρεως, αφήνουμε τον «ξυλοπόδαρο», γιατί στην πλατεία κάνει την αστραφτερή εμφάνισή του ο Μπόζο ο Κλόουν!..

Εκεί να δείτε σήριαλ!
Λογαριασμοί τραπεζών φουλ στο εκατομμύριο! Οφ-Σορ εταιρείες με εξωτικά ονόματα!Υπουργοί που τα παίρνουν! Ταμείες που «αμάρτησαν για το κόμμα» τους! Βουλευτές που ψωνίζουν τζάμπα ηλεκτρικές συσκευές! Μεγαλομέτριοι και μεγαλοανίκανοι που κάνουν τσαχπινιάρικα, ιδιωτικά ταξιδάκια στην εσπερία, παρέα με τους μεγαλομιζαδόρους!..
Το θέαμα – Μπόζο ο Κλόουν, είναι εξόχως καλύτερο του «ξυλοπόδαρου». Η σκηνοθεσία, από τα πρώτα κιόλας επεισόδια αποκαλύπτει το έξοχο ταλέντο του (άγνωστου ακόμα) σκηνοθέτη και το σασπένς είναι εξασφαλισμένο. Τα μηχανάκια της AGB παίρνουν φωτιά. Οι «ξυλοπόδαροι» περνάνε σε δεύτερο πλάνο…

Και μες τον γενικό χαμό, ένας ακόμα βουλευτής των Ανικάνων, παίρνει τη μεγάλη απόφαση να στυλώσει τα πόδια!
«Δεν συντάσσομαι ξανά με την κομματική πειθαρχία»! βροντοφωνάζει.

Πανικός στο Μαξίμου.
«Και τώρα τι κάνουμε; Που διώξαμε τον άλλο για μαλακίες και όπως πάμε, άμα διαγράψουμε τον θρασύ, θα χάσουμε τη δεδηλωμένη;» αναρωτιούνται οι βιρτουόζοι της πολιτικής τέχνης…
«Μπα… Όχι. Θα ξαναπάρουμε πίσω τον άλλο… τον προηγούμενο»…
«Καλά, πώς; Υποτίθεται ότι αυτόν τον διώξαμε γιατί εμπλέκετο στην υπόθεση του ξυλοπόδαρου… Πρέπει να τελειώσει με το καλό η δικαστική διαδικασία… Να βγει «λάδι» ο δικός μας και μετά να τον ξαναπάρουμε»…
«Δεν προλαβαίνουμε. Να τελειώσει ΤΩΡΑ η διαδικασία. Να βγει λάδι ΤΩΡΑ ο δικός μας και να τον ξαναγράψουμε στο κόμμα»…

Όλα αυτά, Δευτέρα βραδάκι…
Τρίτη απόγευμα βγαίνει το πόρισμα των εισαγγελέων:
- Καμία πλημμέλεια στο υπουργείο του ξυλοπόδαρου! Όλα τέλεια!
(Μόνο τέσσερις υπουργοί παρανομούσαν για να παίρνουν τα over-time τους οι υπάλληλοι του υπουργείου του ξυλοπόδαρου… Ψιλοπράγματα, μπρος τα εκατομμύρια μίζες…)
Τετάρτη μεσημέρι αποφυλακίζεται η τριανταπεντάχρονη. Απολογείται ένας δημοσιογράφος, που – πράγμα πρωτοφανές – αφήνεται ελεύθερος, καταθέτει ένας ακόμα και καταθέτει κι ο «προς επανεγγραφή» βουλευτής…
Την ίδια μέρα, ο εισαγγελέας ανακαλύπτει ότι ο «αυτοκτονικός ιδεασμός» του εργατολόγου χειροτερεύει…
«Να βγει κι αυτός», εισηγείται ο εισαγγελέας ευθαρσώς και παλικαρίσια.
Μες το γενικό χαμό, (...μάθανε ότι γαμιόμαστε…) τρέχει κι ο μεγαλοδημοσιογράφος που ιδροκοπά μέρες τώρα αναλογιζόμενος τη «μπουζού», να απολογηθεί κι αυτός. «Γιατί να μην απολογηθώ σήμερα, τώρα που γυρίζει;» αναρωτιέται…
«Τάκα – τάκα παιδιά, να προλάβουμε!» Φωνάζουν από το Μαξίμου τα σαΐνια που ψήφισε ο ελληνικός λαός.

Ενώ στα σήριαλ και στους παιδότοπους όλα αυτά που γίνονται, στα ψέματα γίνονται, έτσι, για να περάσουμε την ώρα μας…

…στην Ελλάδα γίνονται στ’ αλήθεια, που να πάρει…

Κι άμα ξυπνήσουμε και το καταλάβουμε, θα είναι αργά…

Πολύ αργά, μάγκες μου!

Κ.Λ.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Νο4

Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου είχα αναφερθεί, πάνε περίπου δυο μήνες, στα όσα ενδιαφέροντα και ανησυχητικά συνάμα, διαδραματίζονταν ανεπαισθήτως στην Τουρκία. Σήμερα η κρίση έχει ξεσπάσει και όλοι προσπαθούν να κατανοήσουν τι ακριβώς γίνεται. Οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πως δεν έχω γνώση να μοιραστώ αλλά ερωτήματα. Κι αυτό θα κάνω.
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός δικαστικού πραξικοπήματος.Ούτε λίγο ούτε πολύ επιχειρείται η καθαίρεση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού της χώρας και η απαγόρευση λειτουργίας του κυβερνώντος κόμματος, που, λίγους μήνες πριν, τίμησαν με την ψήφο τους το 47% των Τούρκων πολιτών.
Είναι επίσης σαφές ότι το επιχειρούμενο πραξικόπημα είναι στο πλαίσιο του αγώνα επικράτησης του λεγόμενου Κεμαλικού κατεστημένου, μιας κοινωνικής συμμαχίας που περιλαμβάνει τις Ένοπλες Δυνάμεις, την ανώτερη γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού και ένα μέρος της αστικής τάξης. Απέναντι βρίσκονται μια νέα αστική τάξη, που έχει αποκτήσει πλούτο από τον τουρισμό και το άνοιγμα της τουρκικής κοινωνίας προς τον έξω κόσμο, η μικροαστική τάξη των πόλεων και οι μικροκτηματίες της υπαίθρου. Η κοινωνική αυτή συμμαχία εκφράζετι πολιτικά από το κόμμα του Ερντογάν, το ΑΚΡ, ένα κόμμα που θα το χαρακτήριζα δημοκρατικό και κεντροδεξιό.
Η αντιπαράθεση αυτή βαστάει δεκαετίες. Για πολύ λιγότερα πράγματα από όσα έχει κάνει ο Ερντογάν, ο Ερμπακάν αποπέμφθηκε, πριν έντεκα χρόνια από την Πρωθυπουργία, με ένα «μεταμοντέρνο» όπως αποκλήθηκε, πραξικόπημα.
Για σαφώς πιο ήπια αντιπαράθεση με το κατεστημένο από αυτή του Ερμπακάν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ ανατράπηκε δυο φορές με πραξικόπημα. Και για πολύ λιγότερα κι από αυτόν ο αντνάν Μεντερές οδηγήθηκε στην κρεμάλα.
Για ποιό λόγο επιχειρείται τώρα η ανατροπή του Ερντογάν κι όχι το 2003, όταν η κοινωνική υποστήριξη της οποίας έχαιρε ήταν πολύ λιγότερη;
Μήπως γιατί τότε οι Κεμαλιστές δεν ήλεγχαν το Στρατό; αν ναι γιατί να τον ελέγχουν τώρα; Μήπως τελικά το επιχειρούμενο δικαστικό πραξικόπημα είναι μονάχα μια απέλπιδα προσπάθεια των ήδη ηττημένων που παίζουν τα ρέστα τους;
Ούτε κι αυτό είναι βέβαιο. Αν επρόκειτο για απέλπιδα προσπάθεια των ήδη ηττημένων, γιατί ο Ερντογάν - διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία - δεν προχώρησε σε τροποποίηση του Συντάγματος και νέες εκλογές (άρθρα του Συντάγματος στην Τουρκία αναθεωρούνται οποιαδήποτε στιγμή, αρκεί να πάρουν πλειοψηφία 2/3 ή να κηρυχτούν πρόωρες εκλογές και να υπάρξει η ίδια πλειοψηφία μετά από αυτές); Μήπως γιατί φοβάται στρατιωτικό πραξικόπημα;
Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις ενός δικαστικού ή στρατιωτικού πραξικοπήματος; Πώς θα αντιδράσει η πλειοψηφία του λαού;
Κι αν ο Στρατός δεν είναι συμπαγής, πράγμα που εξηγεί και την καθυστέρηση στην απόπειρα ανατροπής του Ερντογάν, τι θα κάνουν αυτοί που δεν ταυτίζονται με την ανατροπή του; Είναι σε θέση να αντιδράσουν; Και πόσο αποτελεσματικά;
Και, έσχατο αλλά όχι ήσσονος σημασίας, πώς προσδιορίζεται η ελληνική πολιτική έναντι της Τουρκίας εν μέσω κρίσης;
το τελευταίο ερώτημα θα είναι και το ζήτημα της επόμενης ανάρτησής μου

Γιάννης Χρ.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Αγαπητέ Ανώνυμε,
Θέλω κατ' αρχή να σε ευχαριστήσω για την πραγματικά δημιουργική σου συμβολή στους διαλόγους της παρέας μας.
Θέλω επίσης να σε διαβεβαιώσω για το ότι θεωρώ την επιστροφή στη δραχμούλα - υπό τις παρούσες συνθήκες φυσικά γιατί έχουμε μπει σε μια περίοδο που η παγκόσμια οικονομία είναι κινούμενη άμμος και μπορεί σε μερικούς μήνες να υποχρεωθώ από τα πράγματα να υποστηρίξω ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζω σήμερα - αδιανόητη.
Ορθές είναι και οι επισημάνσεις σου ως προς το σκέλος εκείνο των κρατικών διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Θεωρώ όμως ότι κακώς συνδέεις τα όσα γράφω με μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Αν πρόσεξες, στην τελευταία φράση της ανάρτησής μου μέμφομαι το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα συλλήβδην. Όχι τυχαία. Δεν πιστεύω ότι το ζήτημα της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ αφορά μονάχα την Ελλάδα.Πανευρωπαϊκό ζήτημα είναι. Και πανευρωπαϊκά θα λυθεί.
Γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή το οικοδόμημα Ευρώπη τρίζει επικίνδυνα, και το ενδεχόμενο της διάλυσής του εις τα εξ ών συνετέθη δεν είναι φανταστικό. Είναι εύκολο για τους τρομοκρατημένους μικροαστούς να αναζητήσουν Ασφάλεια στη θαλπωρή που προσφέρουν ημιφασιστικοί, από ιδεολογική άποψη και τρόπο διαχείρισης της κοινωνίας, πολιτικοί σχηματισμοί, όπως ο συνασπισμός του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και το Κόμμα του Σαρκοζί στη Γαλλία και όλο αυτό στο πλαίσιο του εθνικού Κράτους. Είναι εύκολο για τη μαστιζόμενη από την ανεργία νεολαία και την εργατική τάξη που βλέπει να καταρρέει το κοινωνικό κράτος να αναζητήσουν θαλπωρή στους ίδιους σχηματισμούς και στο ίδιο πλαίσιο. Κι απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα η σοσιαλδημοκρατία παραμένει άβουλος απολογητής της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας.

Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι σημείο καμπής. Τρομοκρατημένη η Ευρωπαϊκή κοινωνία από τη φρίκη του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στήριξε - η πρωτοβουλία ανήκει στην αστική τάξη, χαίρει όμως της απόλυτης κοινωνικής συναίνεσης - την Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, που ρύθμιζε την κατανομή της ενέργειας και ενός μείζονος σημασίας υλικού για τη βιομηχανία, και για τον ίδιο λόγο στήριξε και την ΕΟΚ. Τα πρώτα αυτά βήματα ανέδειξαν πολιτικούς, που ήταν ώριμοι άνδρες στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και έιχαν κάνει σκοπό της πολιτικής τους καριέρας να δημιουργήσουν εκείνο το πλαίσιο που θα απέτρεπε νέο πόλεμο στην Ευρώπη.
Ακολούθησαν οι συνεχείς διευρύνσεις της ΕΟΚ μέχρι το 1985, τις οποίες διαχειρίστηκε μια νέα γενιά πολιτικών, αυτοί που έζησαν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως παιδιά. Μεγάλωσαν μαζί με το Κράτος Πρόνοιας, πολλοί σπούδασαν ΄χαρη σε αυτό και το σέβονταν. Και αυτή η διαδικασία έχαιρε της απόλυτης κοινωνικής συναίνεσης. Μέχρι το 1992, η ΕΟΚ, παράλληλα με τα θεσμικά πλαίσια για τη θωράκιση αυτής της ενιαίας αγοράς, συντηρεί και προστατεύει τους μηχανισμούς αναδιανομής του εισοδήματος που ισχύουν σε κάθε Κράτος-μέλος. Η ισορροπία αυτή ανατρέπεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, που διακατέχεται από φιλελεύθερο δογματισμό. Είναι η εποχή που κάτι απίθανοι φιλελεύθεροι ζηλωτές της δόξας του Λυσένκο - αυτού που είχε βγάλει αντιδιαλλεκτικούς τους νόμους της κληρονομικότητας - προέβλεπαν το τέλος της Ιστορίας. Ο καημένος ο κύριος Φουκουγιάμα, που χάρη στην ανιστόρητη αυτή του άποψη κέρδισε μια θέση σε αμερικανικό πανεπιστήμιο και πολλά χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου του, σήμερα προσπαθεί να περάσει όσο γίνεται πιο απαρατήρητος.Η Συνθήκη του Μάαστριχτ όμως έμεινε. Και καθόρισε όλες τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες που ακολούθησαν.
Ανήκω σε αυτούς που είχαν αντιταχθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ακριβώς επειδή προέβλεψαν τα όσα σήμερα παρακολουθούμε, χωρίς αυτό να μας απαλλάσσει των δικών μας ευθυνών. Και πιστεύω ότι πλέον έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι. Ή θα χτίσουμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της προστασίας του περιβάλλοντος και των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από τα οποία θα αναδειχθεί ως ΑΞΙΑ η πολυπολιτισμικότητα - αυτός ο πλούτος μας που όμως οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται ως απειλή - ή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος με συνοπτικές διαδικασίες.
Ξέρω πολύ καλά ότι συζητήσεις σαν αυτή που κάνουμε εδώ γίνονται σε χιλιάδες μπλογκ ανά την Ευρώπη. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να περάσουμε από την ανταλλαγή των προβληματισμών στη δράση. Φοβάμαι ότι σε αυτό το εγχείρημα δε χωράει όλη η Σοσιαλδημοκρατία και είμαι βέβαιος ότι δε χωράει όλη η Αριστερά. ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ. Και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους πολίτες για την αξία της. Δε νομίζω ότι έχουμε χρόνο.Και δεν έχουμε και άλλη λύση από τη φυγή προς τα εμπρός.

Γιάννης Χρ.

paroles

Η ταινία PAROLES είναι η πρώτη fiction της ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ ΦΙΛΜ. Είναι γεγονός ότι περιμέναμε από τους φίλους μας να την εκτιμήσουν περισσότερο, έστω και αν η απόδοση στην ανάρτηση, λόγω συμπίεσης, είναι φτωχή. Δεν πειράζει. Καιρός υπάρχει. Ξαναδείτε την και για όποιον ενδιαφέρεται, διαθέτουμε και την αυθεντική, ασυμπίεστη κόπια.

ΟΙ «ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ» ΤΗΣ ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ του Σαββάτου 5 Ιουλίου, στο ένθετο Review

Γιάννης Χρ.

Μεταφράζουν κείμενα της Αλ Κάιντα σε ευρωπαϊκές γλώσσες, στήνμουν προπαγανδιστικές ιστοσελίδες, συγκεντρώνουν χρήματα για λογαριασμό της τρομοκρατικής οργάνωσης, σχεδιάζουν τρομοκρατικές επιθέσεις, εξωθούν συζύγους και αδελφούς στο «μαρτύριο».

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες εμπλέκονται ενεργά στις ισλαμιστικές οργανώσεις. Τι τις ωθεί όμως να δραστηριοποιηθούν σε ένα κίνημα που τους αρνείται και το παραμικρό δικαίωμα; Χειραγώγηση ή κοινωνικό φαινόμενο;

Η δράση τους ποικίλη: μεταφράζουν σε ευρωπαϊκές γλώσσες τα κείμενα της Αλ Κάιντα, στήνουν και λειτουργούν ισλαμιστικές ιστοσελίδες, αναδεικνύονται σε εξαιρετικές προπαγανδίστριες του «θεάρεστου έργου» της Αλ Κάιντα, είναι υπεύθυνες για την επιμελητεία και την ιδεολογική τόνωση τρομοκρατικών πυρήνων, σχεδιάζουν τις επιθέσεις και εξωθούν συζύγους κι αδελφούς στο «μαρτύριο». Δε διστάζουν να συνάπτουν εικονικούς γάμους με υποψήφιους «μάρτυρες», μιας και ο γάμος, κατά τους Ισλαμιστές, είναι το τελευταίο καθήκον του καλού Μουσουλμάνου πριν θυσιαστεί για την ορθή πίστη.

Είναι παιδιά Μουσουλμάνων μεταναστών της Δυτικής Ευρώπης, υποχρεωμένες να υπακούν στους άνδρες της οικογένειας, συνήθως μακροχρόνια ανέργους και γι’ αυτό κοινωνικά απαξιωμένους, καταδικασμένες να παντρευτούν ηλικιωμένους άνδρες από τη χώρα προέλευσής τους, που ποτέ δε γνώρισαν. Η δραστηριοποίηση στο πλαίσιο των ισλαμιστικών τρομοκρατικών δικτύων τους προσφέρει μια ιδιότυπη χειραφέτηση, ανεκτή από το ευρύτερο οικογενειακό τους περιβάλλον. Εξωθώντας τους νεαρούς συζύγους τους στο «μαρτύριο», παίρνουν κατά κάποιο τρόπο την εκδίκησή τους, χωρίς και οι ίδιες να το έχουν συνειδητοποιήσει, για τις ταπεινώσεις, στο πλαίσιο της οικογένειας, στη διάρκεια της εφηβείας τους. Έρχονται σε ρήξη με τα πρότυπα της οικογένειάς τους, χωρίς η τελευταία να αισθάνεται ατιμασμένη. Το όφελός τους είναι διπλό. Επιβάλλονται, άτυπα, ως ισότιμες των ανδρών, χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να πέσουν θύματα ενός εγκλήματος για λόγους τιμής. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αναδεικνύονται σε πολύτιμους βοηθούς των έξαλλων ιμάμηδων, που εκμεταλλευόμενοι την περιθωριοποίηση των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη, στρατολογούν νέους έτοιμους να πεθάνουν μόνο και μόνο για να σκοτώσουν.

Η ποικίλη και αποτελεσματική τους δράση έχει υποχρεώσει την Αλ Κάιντα να αλλάξει ριζικά θέση για το ρόλο των γυναικών στο τζιχάντ. Η πάγια θέση των ισλαμιστών που ήθελε τη γυναίκα εμπόδιο στο δρόμο των ανδρών για το μαρτύριο, άλλαξε αναγκαστικά. Όταν τον περασμένο Απρίλιο ο Αϋμάν Αλ-Ζαουάχρι σε διαδικτυακή του συνέντευξη δήλωσε ότι δεν πιστεύει ότι οι γυναίκες πρέπει να συμμετέχουν στην Αλ Κάιντα, οι ισλαμιστικές ιστοσελίδες κατακλύστηκαν από τις διαμαρτυρίες γυναικών. Έχοντας συναίσθηση της αλλαγής των καιρών ο Γιουσούφ Αλ-Αγερί, επίσης στενός συνεργάτης του Οσάμα Μπιν Λάντεν, σε μήνυμά του προς τις Μουσουλμάνες που διακινήθηκε στις ισλαμιστικές ιστοσελίδες τις καλεί να γίνουν αγωνίστριες του Τζιχάντ.

Η 49χρονη Μαλίκα Αλ-Αρούντ είναι εμβληματική φυσιογνωμία των ιδιότυπων αυτών φεμινιστριών. Γεννήθηκε στο Μαρόκο και μετανάστευσε, παιδί ακόμα, στο Βέλγιο. Γνώρισε το Κοράνι, χάρη στη γαλλική του μετάφραση γιατί δε μπορούσε να διαβάσει αραβικά. Ο πρώτος της σύζυγος, πολύ μεγαλύτερος από αυτήν, την παντρεύτηκε όταν ήταν 18 ετών, και την έστειλε πίσω στους γονείς της, σε λίγους μήνες. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε τον Αμπντεσατέρ Νταχμάν, τον μετέπειτα δολοφόνο του Μασούντ. Μαζί του ταξίδεψε στο Αφγανιστάν. Επιστρέφοντας στο Βέλγιο, ανακρίθηκε κατ’ επανάληψη από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία, χωρίς ποτέ να της απαγγελθούν κατηγορίες. Ξαναπαντρεύτηκε τον Μοέζ Γκαρσαλουί, Τυνήσιο πολιτικό πρόσφυγα στην Ελβετία. Μαζί έστησαν μαζί μια ισλαμιστική ιστοσελίδα, μέχρι που συνελήφθησαν το 2005 από τις ελβετικές αρχές. Επιστρέφοντας μετά την καταδίκη της σε 6 μήνες φυλακή με αναστολή στο Βέλγιο, έστησε την ιστοσελίδα MINBAR-SOS (http://www.minbar-sos.com/ ), όπου υπογράφει τα πύρινα άρθρα της υπέρ της Αλ Κάιντα με το ψευδώνυμο Ουμ Ομπεΐντ. Στην ιστοσελίδα αυτή βρίσκει κανείς λεπτομερή ρεπορτάζ για την κατάσταση στην Τσετσενία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Στις ισλαμιστικές ιστοσελίδες, άνδρες και γυναίκες δε βρίσκουν λόγια να περιγράψουν τη σημασία της συμβολής της στο Τζιχάντ.

Αν και καθυστερημένα, οι αστυνομικές αρχές της Ευρώπης έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν τη σημασία του ρόλου των «φεμινιστριών της Αλ Κάιντα». Γιατί η Μαλίκα αλ-Αρούντ δεν είναι μόνη της. Όμως η αντιμετώπισή τους δεν είναι εύκολη. Γιατί η καταστολή θα τις μετατρέψει σε μάρτυρες και οι σουφραζέτες του Τζιχάντ ξέρουν να εκμεταλλεύονται όλες τις δυνατότητες που τους παρέχει το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο.

ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Σε προηγούμενη ανάρτησή μου, στην οποίοα επισήμανα ότι «εκσυγχρονισμός του κρατικού μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς γενναία πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος», έγινα αποδέκτης ενστάσεων που συνοψίζονταν στο επιχείρημα «στην ΕΕ, όπως διαμορφώθηκε μετά τη Συνθήκ του Μάαστριχτ, τέτοιες πολιτικές δεν είναι πλέον εφικτές».
Πράγματι στην Ευρώπη που διαμορφώθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, τέτοιες απόψεις ηχούν ως ιεροσυλία.
Στην ίδια Ευρώπη:

• Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας γίνεται, με επόφαση και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 65 - 78 ώρες.
• Οι μετανάστες χωρίς άδεια παραμονής, κρατούνται 18 μήνες χωρίς δίκη και στη συνέχεια απελαύνονται.
• Οι στοιχειώδεις εγγυήσεις για δίκαιη δίκη παραβιάζονται στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας (κι αυτό πολύ πριν μάθουμε ότι υπάρχει Αλ Κάιντα) και σε αυτή την αθλιότητα πρωτοστατεί η χώρα που, πρώτη, πριν 900 χρόνια, καθιέρωσε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, το Habeas Corpus.
  
• Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανεβάζει συνεχώς τα επιτόκια, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην απασχόληση και στο εισόδημα των πολιτών.
• Σε όλα τα Κράτη-μέλη περιορίζονται δραστικά η πρόσβαση στη Δημόσια Δωρεάν Υγεία και στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία
  

ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Αυτή η Ευρώπη σε τίποτα δε διαφέρει από τη θεσμοθετημένη κοινωνική αναλγησία των ΗΠΑ και όλο και πιο λίγο διαφέρει από τις αποκρουστικές δικτατορίες της Αφρικής και της Ασίας.
Είναι σαφές ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν επιτρέπει πλέον τον εγκλωβισμό των κοινωνιών στα ασφυκτικά εθνικά σύνορα.
Είναι όμως εξ ίσου σαφές ότι, αν πραγγματικά θέλουμε η Ευρώπη να υπάρξει, πρέπει να έχει ένα ιδεολογικό στίγμα. Και επιπλέον να παρέχει στους κατοίκους της το αίσθημα της Ασφάλειας και τη διασφάλιση της ευημερίας. Η διαβόητη ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι ανύπαρκτη ιστορικά, τώρα γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί, μέσα από τη χειραγώγηση της Ιστορίας, όπως άλλωστε γεννήθηκαν οι Εθνικές ιδεολογίες.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ημιφασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτή της Ιταλίας, μπορούν να δηλώνουν ότι «ΔΕ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ALITALIA για να μη μείνουν στο δρόμο κάτι χιλιάδες εργαζόμενοι», αλλά δεν επιτρέπεται σε ένα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να ισχυριστεί το ίδιο.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας αυταρχικός και δηλωμένος υπερασπιστής του μεγάλου κεφαλαίου Πρόεδρος της Γαλλίας επιτρέπεται να επικρίνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά όχι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ΘΕΣΦΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Να χτίσουμε την Ευρώπη που ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ. Την Ευρώπη των ατομικών ελευθεριών, της κοινωνικής προστασίας, της βιώσιμης ανάπτυξης, του πολιτισμού. Να διεκδικήσουμε την υποστήριξη των πολιτών σε ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Και είναι βαριά η ευθύνη του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος που, αντί να χτίζει ένα εναλλακτικό ευρωπαϊκό όραμα, έχει γίνει απολογητής του μονεταρισμού.

Γιάννης Χρ.

Δικαιοσύνη για όλους!

Οι προθέσεις δεν κρύβονται, πώς να το κάνουμε...

Από την δευτερολογία - εκτός γραπτού κειμένου - του Κ. Καραμανλή, στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, στις 27/06/2008, ενώ αναφέρεται στο σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ:



"...Τέλος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, άκουσα τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ζητά παράταση της τρέχουσας Συνόδου της Βουλής. Άκουσα το ίδιο αίτημα και από κάποια στελέχη του Κόμματός του, με τον ισχυρισμό ότι θέλουν, δήθεν, να αποκλειστεί κάθε δυνατότητα παραγραφής! Εκείνοι που ακούν τον ανακριτή να καλεί τα στελέχη τους, εκείνοι που ξέρουν ότι έχει επέλθει παραγραφή για τα στελέχη τους, προσποιούνται ανησυχία παραγραφής για τυχόν άλλους!!..."



Με δυο λόγια: Αφού τα εγκλήματα των δικών σας στελεχών έχουν παραγραφεί, γιατί κόπτεστε για την παραγραφή και των δικών μας;;;



Έτσι είναι... Δικαιοσύνη για όλους, αδέρφια!..

Κ.Λ.

Τα αίτια...

Τα αίτια της πτώσης και συνακόλουθα της κρίσης του ΠΑΣΟΚ τα έχουμε συζητήσει κατ’ επανάληψη, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να επανερχόμαστε με κάθε ευκαιρία.
Κι ευκαιρία αποτελεί ο ισχυρισμός του Γιάννη Χρ. ότι η πτώση του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στη γενιά των 700 ευρώ και στα κατώτερα οικονομικά στρώματα, τα οποία – σύμφωνα πάντα με τα όσα ισχυρίζεται – «τιμώρησαν και εξακολουθούν να τιμωρούν το ΠΑΣΟΚ γιατί η πολιτική Σημίτη δεν στάθηκε καθόλου υποστηρικτική σε αυτά.

Θα διαφωνήσω κι εγώ με αυτό.
1. Όπως προσφυώς αναφέρει και ένας ανώνυμος σχολιογράφος, πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει μια «εθνική» κυβέρνηση πλέον, στα πλαίσια της ΟΝΕ. Η σφιχτή, νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική δεν αφήνει περιθώρια. Σε αυτά τα πλαίσια, ο περίφημος «ΛΑΦΚΑ» νομίζω ότι ήταν στη σωστή κατεύθυνση, όσον αφορά το πρόβλημα των συνταξιούχων. Βέβαια άλλη άποψη είχαν τόσο η δικαιοσύνη, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων. Άλλο το ζήτημα ότι πλέον και οι εισφορές των ασφαλισμένων έχουν πια πάει στα ύψη και ότι αρκετά ταμεία δεν έχουν τα αναγκαία ποσά να πληρώσουν τις συντάξεις…
2. Το ΠΑΣΟΚ έχασε μεγάλο μέρος της λαϊκής του βάσης, όχι λόγω της «ανάλγητης» οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε… (Φυσικά και αυτό συνέτεινε, χωρίς αμφιβολία)… Έχασε κυρίως διότι οι εκσυγχρονιστικές τομές που έκανε ή που προσπάθησε να πετύχει, δεν συνάντησαν – δυστυχώς – την ομοθυμία της πλειοψηφίας, αντίθετα θα έλεγα, συνάντησαν εχθρότητα και αποστροφή. Και μόνο μια μικρή μειοψηφία «ευρωπαϊστών» στάθηκε στο πλευρό του Σημίτη. Το έχουμε πει πολλές φορές… Αυτή είναι η «κατάρα» του νεοελληνικού κράτους και κατ’ επέκταση της νεοελληνικής κοινωνίας: Ο «ανατολικισμός» της…
3. Έχασε επίσης το ΠΑΣΟΚ γιατί – πολύ απλά – κυβερνούσε είκοσι ολόκληρα χρόνια και ο απλός ψηφοφόρος είχε την αίσθηση ότι είχε γίνει πια καθεστώς… Το «σκάνδαλο» του χρηματιστηρίου και η προπαγάνδα περί «διαφθοράς» έκαναν καλά τη δουλειά τους… Και «έδεσαν» στην κρίση του ψηφοφόρου, με αυτή την αίσθηση του καθεστωτισμού.

Σήμερα ο Παπανδρέου δεν μπορεί να ανακάμψει εξ αιτίας όλων των παραπάνω. Όσο κινείται δε σε μια μεσοβέζικη γραμμή, μεταξύ εκσυγχρονισμού και λαϊκισμού, δεν θα το κατορθώσει. Γιατί τέτοια θαύματα, μόνο ένας Αντρέας θα μπορούσε να τα κάνει… ακόμα κι αν είχε απέναντί του το σύνολο των Μ.Μ.Ε. (όπως την περίοδο ’90-’93).

Στην Ελλάδα του «τυχοδιωκτικού» καπιταλισμού, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, απαξίωσης της πολιτικής και απόλυτης κυριαρχίας της υποκουλτούρας των Μ.Μ.Ε., τα περιθώρια για οραματικές πολιτικές είναι μάλλον ανύπαρκτα…
Κ.Λ.

Πρόταση: "Ιστορίες Της Παρέας"... τι λέτε;

Αν δεν κάνω λάθος, τα μπλογκς ξεκίνησαν σαν μια δυνατότητα να βγάζει κανείς τα εσώψυχα του στο φως… Να βρίσκει φίλους, ανθρώπους γνωστούς, αλλά κι άγνωστους καμιά φορά, που βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον σε όσα γράφει κάποιος…

Σκέφτηκα ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν… κάναμε κι εμείς μια απόπειρα να φέρουμε στο φως ιστορίες που τις έχουμε μέσα μας. Περιστατικά που μας σημάδεψαν, που τα στάμπαρε ο χρόνος πάνω στη σάρκα της ψυχής μας και δε λένε να φύγουν…
Ιστορίες παλιές, αλλά και καινούριες. Ιστορίες δικές μας, των φίλων μας, των γονιών μας… Ιστορίες του χωριού ή της γειτονιάς. Ιστορίες γι’ ανθρώπους που μας έμειναν… Ιστορίες της παρέας…

Κι ας ονομάσουμε τη «στήλη» αυτή έτσι: «Ιστορίες Της Παρέας»!
Τι λέτε;
Μπορούμε;
Εξ άλλου δεν μας λείπει το στοιχειώδες τάλαντο της γραφής...

Εγώ θα κάνω μια πρώτη απόπειρα.
Κι αν βγει μεγάλο το κείμενο, θα το «περάσω» στο interna – corporis.
Προσεχώς…
Κ.Λ.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Resistencias.

Περιεχόμενα:

ΑΜΕΡΙΚΗ

Ειδήσεις………………………………………………………………………………..3
Κολομβία: Κλιμάκωση του πολέμου και της θεσμικής κρίσης……………………….6
Μεξικό: Το αντάρτικο του ERPI……………………………………………………....9

ΕΥΡΩΠΗ

Ειδήσεις………………………………………………………………………………13
Συνάντηση της Ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Παρίσι ………..….14
Γαλλία: Οι εργαζόμενοι χωρίς χαρτιά σε απεργία……………………………….…..15
Πολωνία: Απόδοση καρπών για τους απεργούς του Μπούντρικ………………...…..16
Πολωνία: Ταύρος σε υαλοπωλείο………………………………..…………………..17
Μαθητικές κινητοποιήσεις στην Ολλανδία…………………………………………..18
Μικρό χρονικό για το Κοσσυφοπέδιο…………………..……………………………20

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Ειδήσεις………………………………………………………………...…………….22
Το Λαϊκό Μέτωπο της Παλαιστίνης…………………………………………………24
1948- 2008: Εξήντα χρόνια Νάκμπα…………………………………………………28
Η κατάσταση των γυναικών στο Ισλάμ……………...………………………………30

ΑΦΡΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η Αφρικανική κρίση…………………………………………………………….…...34
Προγράμματα δομικής προσαρμογής………………………………………………..36
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα στην Αφρική…………36
NEPAD. Παναφρικανική ανάπτυξη ευθυγραμμισμένη με τον νεοφιλελευθερισμό…38
Ποιούς συμφέρει η NEPAD………………………...………...………..……….……39
Η ριζοσπαστικοποίηση της Αφρικανικής σκέψης……………………………………41
Η αναζήτηση της δημοκρατίας στην Αφρική. Μια εναλλακτική οπτική…………….44
Οι αγώνες κατά του νεοφιλελευθερισμού στην Αφρική……….…………………….48
Υπάρχει ελπίδα για την Αφρική…………………………………………………...…52
Η αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ για την Αφρική……………..……56
Οι πολιτισμοί της Αφρικής και η αποικιοκρατία……………………………….…....58
Η Αφρική των ¨φυλών¨: Επιστημονικός λόγος και κοινές αντιλήψεις………………60
Η χειραγώγηση του εθνοτικού ζητήματος στην Αφρική…………………………….64
Εμφάνιση και εδραίωση του Ισλάμ στο Δυτικό Σάχελ………………………………66
Αμίλκαρ Καμπράλ: «Η επανάσταση δεν τελειώνει τη στιγμή που υψώνεται η εθνική σημαία»………………………………………………………………………………71

ΑΣΙΑ

Ειδήσεις………………………………………………………………….…………...72
Πακιστάν: Το προφίλ μιας χώρας σε αναβρασμό……………………………………74

ΘΕΩΡΙΑ

Γυρίζοντας τον κόσμο ανάποδα: Συνέντευξη με τον Robert Υοung……….…..…... 77
Σχήματα πολιτικής και κινήματα αντίστασης στις αρχές του 21ου αιώνα………...…83
Από την χρηματοπιστωτική κρίση στο φάσμα της πείνας……………………….…. 88

ΟΙ ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ

Βιβλιοκριτική……………………………………………..………………………….90
Κεν Λόουτς: Its a free world…………………….…………………………………...92
G8 Ιαπωνία …..………………………………………………………………………93
MST: Το ¨σινεμά στην γη μας¨ φέρνει ταινίες σε αγροτικές περιοχές…………...….94

Εκσυγχρονισμός και Κοινωνική Πολιτική

Δε μπορώ παρά να διαφωνήσω ριζικά με τις απόψεις του Φιλελεύθερου Τζουτζέ περί εκσυγχρονισμού.
Οι απόψεις μου δεν εκκινούν από ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά από το ότι για πολλά χρόνια (1989 - 1996) έζησα στο πετσί μου τι σημαίνει να δουλεύεις 12 και 15 ώρες την ημέρα και να μην κερδίζεις ούτε το βασικό μεροκάματο. Καταλαβαίνω λοιπόν πολύ καλά πώς αισθάνονται οι άνθρωποι που σήμερα κάνουν τα ίδια για €700 μηνιαίως και μάλιστα χωρίς κοινωνική ασφάλιση.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πολύ λιγότεροι από ό,τι είναι σήμερα στην περίοδο 1996 - 2000, όταν παίχτηκε και χάθηκε το στοίχημα του εκσυγχρονισμού, όμως υπήρχαν. Είχαν στηρίξει ένθερμα τη διακυβέρνηση Σημίτη (50% είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ στην ηλικακή ομάδα 18 - 30 το 1996, πάνω από 45% το 2000). Επίσης, όπως σωστά διαπιστώνει ο Γιώργος, η διακυβέρνηση Σημίτη δεν ήταν σφιχτοχέρα στις κοινωνικές ομάδες με ισχυρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Ήταν όμως παγερά αδιάφορη απέναντι στους ανειδίκευτους, τους μετανάστες, τους νέους επιστήμονες που προσπαθούν να βρουν μια δουλειά, τους ανέργους. Κι αυτοί γύρισαν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ.
Επίσης θέλω να καταστήσω σαφές ότι όταν μιλάω για γενναία κοινωνική πολιτική δεν έχω στο νου μου την πολιτική παροχών του Ανδρέα Παπανδρέου, τα μέτρα της διακυβέρνησης του οποίου, ακόμα και τα τοτινά, δεν τα θεωρούσα, ούτε τότε ούτε τώρα, ότι ήταν προς τη σοσιαλιστική κατεύθυνση. Επρόκειτο για μια εισοδηματική πολιτική που διόρθωνε την κραυγαλέα αντιλαϊκή πολιτική της διετίας 1979 - 1981. Έγινε σημαντικό θεσμικό έργο με το νέο οικογενειακό κώδικα και την ίδρυση του ΕΣΥ. Και, κυρίως, έσπασαν τα στεγανά στη Δημόσια Διοίκηση και στο Στρατό. Αυτά.
Όταν μιλάω για γενναία κοινωνική πολιτική έχω κατά νου μια πολιτική που επιδοτεί συγκεκριμένες ανάγκες των ανθρώπων, σε χρήμα και σε είδος (ουσιαστικά οικογενειακά επιδόματα, θέσεις σε παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, ουσιαστικό ολοήμερο σχολείο για όλα τα παιδιά, πραγματικά δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για όλους). Κι επιπλέον, επιδότηση τηςεκπαίδευσης των ανέργων σε δεξιότητες που θα τους ανοίξουν το δρόμο στηυν αγορά εργασίας. Κι ακόμα, να συναρτώνται οι αυξήσεις στους μισθούς των χαμηλών εισοδημάτων με ένα άλλο δείκτη πληθωρισμού, αυτόν των βασικών ειδών επιβίωσης..
Είμαι βέβαιος ότι η κυβέρνηση Σημίτη δεν είχε τη δυνατότητα να τα κάνει όλα αυτά. Όμως δεν προσπάθησε καν να κάνει μερικά από αυτά. και γι αυτό κρίθηκε από τους ενδιαφερόμενους. Και γι αυτό οι ενδιαφερόμενοι πλέον έχουν στραφεί στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού διαψεύσθηκαν οι ελπίδες τους από τη ΝΔ.
Έχει σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο ο Γιώργος Παπανδρέου την πρόθεση να προτείνει κάτι διαφορετικό; Οι τελευταίες του ομιλίες στη Βουλή με πείθουν πως ναι. Όμως δεν ξέρει τι είναι αυτό που πρέπει να προτείνει και κανείς από τους συνεργάτες του δεν το ξέρει. Γιατί είναι όλοι τους καλά παιδιά, με γαλλικά και πιάνο και δεν ξέρεουν τι σημαίνει να πληρώνεις ενοίκιο και να ζεις με €700.


Γιάννης Χρ.