Ανακύκλωση; Τόσο εύκολα, τόσο απλά;;;

Μια έντονη δυσπιστία με καταλαμβάνει κάθε φορά που κατεβάζω την τσαντούλα μου με τα ανακυλώσιμα απορρίμματα, για να τα αποθέσω κι εγώ, όπως κάθε καλός και συνειδητοποιημένος πολίτης, στον μπλε κάδο που βρίσκεται στη γωνία του δρόμου μου.

"Καλά, είναι δυνατόν όλα αυτά τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα να ...ανακυκλώνονται στ' αλήθεια; Και πού γίνεται αυτό το θαύμα; Σε ποιούς χώρους, σε ποιά εργοστάσια; Γιατί δεν μας τα έχουν δείξει ποτέ μέχρι τώρα; Γιατί δεν έχω δει ποτέ να κόβει κορδέλα έστω κάποιος υπουργός; Για κάτι τέτοια ψοφάνε..."



Θα μου πείτε, είμαι δύσπιστος από τη φύση μου. (Αφού στην Ελλάδα ζω.)

Μπορεί όντως να τα έχουμε καταφέρει. Να ανακυκλώνουμε αυτό το περίφημο 40% που απαιτεί - με επιβολή μεγάλων ποινών - από τον Απρίλιο του 2006 η Ε.Ε. και να προχωράμε και για το 60%, για το έτος 2011, με βήματα γοργά και σταθερά.



Μπορεί πράγματι να υπάρχουν οι χώροι, τα εργοστάσια. Μπορεί εκατοντάδες συνάνθρωποί μας να εργάζονται εκεί, να γίνεται ο διαχωρισμός των υλικών και να μεταφέρονται ποιός ξέρει πού, σε ποιές βιομηχανίες για να ανακυκλωθούν...



Μπορεί όμως και να συμβαίνει κάτι άλλο... Που εμείς να μην ξέρουμε. Και να μην πρέπει να μάθουμε...

Είναι τεράστια τα χρηματικά ποσά - ποινές που υποχρεούνται να καταβάλλουν οι εταιρείες αλλά και το κράτος κι η τοπική αυτοδιοίκηση στα ταμεία της Ε.Ε. αν όλα αυτά δεν συμβαίνουν... Αν με λίγα λόγια κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους γι άλλη μια φορά.



Το όλο έργο ανακύκλωσης έχει αναλάβει η ΕΕΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης) που έχει και σχετικό σάιτ http://www.herrco.gr/

Στο σάιτ αυτό ανέτρεξα, αλλά δεν βρήκα καμιά φωτογραφία του έργου που συντελείται, που να με πείθει. Μόνο αυτή που αναδημοσιεύω και εδώ και που κι αυτή... μόνο απορίες μου γεννάει!..



Θα το ψάξω κι άλλο.

Όποιος έχει κάποιες πληροφορίες, καλό είναι να τις δημοσιεύσει, για να πληροφορηθούμε κάποια πράγματα περισσότερο.



Είπαμε... στην Ελλάδα ζούμε και πρέπει να είμαστε δύσπιστοι...

Κ.Λ.

Το ιστολόγιο του Resistencias και μια εκδήλωση

Το περιοδικό Resistencias, που αντικείμενό του είναι τα διεθνή κινήματα, έχει τώρα το δικό του ιστολόγιο: http://resistencias2005.blogspot.com/ είναι ακόμα κάπως πρόχειρο, αλλά μπείτε στον κόπο να το επισκεφτείτε. Καμια φορά θα αναδημοσιεύουμε από το δικό σας μπλογκ κάποια αρθράκια για εξωτερική πολιτική, αν βέβαια δεν έχετε αντίρρηση.

Σας ενημερώνουμε επίσης ότι την Τρίτη 1 Απριλίου, το Resistencias διοργανώνει εκδήλωση για το Κίνημα των Ακτημόνων στη Βραζιλία (Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, 9μμ). Επισυνάπτω την αφίσα της εκδήλωσης.

Γιώργος

Α, ρε κατακαημένε Έλληνα!..

Α ρε κατακαημένε Έλληνα!..
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήσουν φτωχός, κυνηγημένος στους τέσσερις ανέμους, έσκαβες σαν αμαρτωλός στα μεταλλεία, άκουγες Καζαντζίδη κι έκλαιγες τη μοίρα σου…
Οι «μεγάλοι» σε είχαν προδώσει, μάτωνες στην Κύπρο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και την Τένεδο.
Το σπιτάκι στο χωριό μαράζωνε χρόνο με το χρόνο, η μάνα ξενόπλενε και η αδερφούλα σου εκλιπαρούσε για μια θέση υπηρέτριας σε κάποιο Κολωνακιώτικο ρετιρέ.
Κι όταν σήκωνες λιγάκι το κεφάλι και ψιθύριζες «φτάνει πια» σε αλυσόδεναν πάνω σ’ ένα ΡΕΟ και σε πέταγαν σε κάποιο ξερονήσι, παρέα με τα φίδια και τα ποντίκια.

Μα τα χρόνια πέρασαν.
Οι δεκαετίες άλλαξαν.
Μας υποδέχτηκαν στην ΕΟΚ.
Τα ΜΟΠ, τα Πακέτα… Οι επιδοτήσεις… Το ΠαΣοΚ…
Ήρθε η δεκαετία του ’90… η δεκαετία του 2000… ο Σημίτης, το ευρώ και οι φτηνοί λαθρομετανάστες…
Δε σκάβεις τώρα πια… Βάζεις άλλους και σκάβουν. Κι εσύ, από πάνω, ρουφάς ηδονικά το τσιγαράκι σου και ο νους σου πεταρίζει σε κείνη τη γκόμενα – τη ρωσίδα – με το όμορφο κωλαράκι… (πού θα πάει, θα σου κάτσει μωρέ!..)
Καλύτεροι καιροί, δεν το συζητώ…

Αλλά σου έμεινε η γκρίνια. Το κλάμα του Καζαντζίδη, στ’ αυτιά σου… Η κραυγή του «ανθρακώρυχου»… Το παράπονο του αδικημένου…
Πάλι σου φταίνε «οι μεγάλοι». Πάλι σε καταδιώκουν τα τσακάλια του ιμπεριαλισμού, οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί… κι οι «κακοί» Ευρωπαίοι…
Θέλουν να σου πάρουν τη Μακεδονία, μετά τη Θράκη και πιο μετά την Ήπειρο… (Στο τέλος θα σε στριμώξουν κάτω απ’ τα’ Αυλάκι έτσι όπως πάει το πράγμα…)

«Ωραία τα είπε ο Θεοδωράκης», αναφωνείς και ένα δάκρυ αναβλύζει στην άκρη των ματιών σου.

«Εμένα ο παππούς μου ήταν Μακεδονομάχος!».. Κουνάς το κεφάλι…

«Καλύτερα να πέσουμε με το κεφάλι ψηλά»…

Πίνεις μια γουλιά από το ουισκάκι σου…
«Τα λαμόγια, οι γύφτοι!.. Άκου φίλε μου, απόγονοι του Μεγαλέξαντρου!.. Οι γυφτοσκοπιανοί!..»
Ιερή αγανάκτηση!
…κι έπειτα στέλνεις κι ένα SMS για να ψηφίσεις την Καλομοίρα…
«Ευτυχώς που έχει απόψε κάτι αυτή η γαμημένη η τηλεόραση, να σκάσει το χειλάκι μας!..»
«Το πουτανάκι!.. Χαριτωμένο δεν είναι;»…

Κ.Λ.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Με λύσσα αντιτίθενται τα τελευταία χρόνια συνδικάτα, ΠΑΣΟΚ και κόμματα της Αριστεράς κατά τη εξίσωσης των ορίων ηλικίας ανδρών - γυναικών. Δε μπορώ να μην κάνω κάποιες διαπιστώσεις.

• Είναι σαφές ότι το ισχύον καθεστώς που επιτρέπει τη συνταξιοδότηση των γυναικών, εφ' όσον είναι μητέρες ανήλικων παιδιών σε ηλικία 50 ετών, ελάχιστη συνεισφορά έχει στην πανθομολογουμένως δύσκολη προσπάθεια που καταβάλλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι γυναίκες ετών 50 και - σύμφωνα με το νόμο - μητέρες ανηλίκων παιδιών είναι μητέρες εφήβων. Η συνταξιοδότηση λοιπόν δεν έρχεται να τους προσφέρει την ευκαιρία να είναι κοντά στα παιδιά τους. Τους προσφέρει μια άλλη ευκαιρία. ενώ θα εισπράττουν τη σύνταξη, να συνεχίσουν να εργάζονται ενισχύοντας τον οικογενειακό προϋπολογισμό, εν όψει σπουδών των παιδιών. Σεβαστοί οι λόγοι που κάνουν τις γυναίκες Δημόσιες Υπαλλήλους να επιθυμούν τη συνταξιοδότηση, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την προστασία της μητρότητας.
• Το προαναφερθέν προνόμιο αφορά αποκλειστικά τις εργαζόμενες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν σύνταξη στα 65. Η εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα γιατί πρέπει να περιμένει άλλα 15 χρόνια; Αυτή δεν είναι μητέρα;

• Μόνιμη επωδός όσων υπερασπίζονται το καθεστώς των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων των γυναικών είναι ότι οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας (βλ. ο ακραίος συντηρητισμός της που θέλει τον άντρα πασά μέσα στο σπίτι) καθιστούν τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας πολύ πιο σκληρή και, κατά συνέπεια επιβάλλεται η θετική αυτή διάκριση υπέρ τους. Προς επίρρωσιν δε των ισχυρισμών τους επικαλούνται το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.
  

Ερώτημα πρώτο: Γιατί ουδείς διεκδικεί το δικαίωμα στην πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα; Μήπως γιατί αυτό το προνόμιο των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων επιβαρύνει πράγματι υπερβολικά το ασφαλιστικό σύστημα;
Ερώτημα δεύτερο: Τι σόι προστασία της μητρότητας είναι η συνταξιοδότηση των γυναικών όταν μπαίνουν στην εμμηνόπαυση;
Ερώτημα τρίτο: Συμβάλλει πράγματι η συγκεκριμένη θετική διάκριση υπέρ ορισμένων γυναικών στη βελτίωση της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία;
Ερώτημα τέταρτο:Τι σόι δημογραφικό πρόβλημα έχουμε αφού, όπως αποδεικνύουν οι στατιστικές, ο πληθυσμός της χώρας αυξάνεται; Μήπως εννοούν ότι οι Ελληνίδες γεννάνε λιγότερα παιδιά και ο πληθυσμός αυξάνεται χάρη στους μετανάστες; Και λοιπόν; τα παιδιά των μεταναστών μούλοι είναι; Και γιατί τέλος πάντων πρέπει οπωσδήποτε να αυξάνεται ο πληθυσμός;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περίφημο μέτρο προστασίας της μητρότητας δεν προστατεύει τη μητρότητα. Βοηθάει κάποια οικογενειακά εισοδήματα σε μια περίοδο υπέρογκων δαπανών της οικογένειας (φροντιστήρια για τα παιδιά, να μπουν κάποια χρήματα στην άκρη για αργότερα αν δεν περάσουν στο Πανεπιστήμιο της πόλης που κατοικούν). Τα προβλήματα αυτά είναι πραγματικά και σοβαρότατα. Λύνονται όμως με την καθιέρωση της «πραγματικά δωρεάν Παιδείας, που θα βασίζεται στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στο σχολείο, η οποία θα ελαχιστοποιεί τις ανάγκες των φροντιστηρίων και με την ουσιαστική επιδότηση των φοιτητών όταν σπουδάζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους. Ούτε το ένα ούτε το άλλο όμως έχουν σχέση με το Ασφαλιστικό και την προστασία της μητρότητας.

Η μητρότητα προστατεύεται όταν δοθούν στη νέα γυναίκα όλα τα απαραίτητα εχέγγυα για να μεγαλώσουν αξιοπρεπώς τα παιδιά της και αυτά είναι:

1. Άδεια με πλήρεις αποδοχές για δυο χρόνια για κάθε παιδί που θα γεννάει.
   
2. Δίκτυο αξιοπρεπών δημόσιων παιδικών σταθμών για τα παιδιά της.
3. Δημιουργικά ολοήμερα σχολεία για όλους τους μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης

Πέραν τούτου το αίτημα των συνδικαλιστών, ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς είναι διπλά αντιδραστικό. Αποδέχεται ως δεδομένη την καταπίεση της γυναίκας στο οικογενειακό περιβάλλον και σπεύδει να την καταπραΰνει με ασπιρίνες στην εποχή της εμμηνόπαυσης. Δεν ασχολείται με την καταπιεστική καθημερινότητα της γυναίκας. Δεν ενδιαφέρεται με την αλλαγή αυτής της καθημερινότητας.
Απέναντι σε αυτό το στρουθοκαμηλισμό νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση έρχεται από μια γυναίκα τις επαναστατικές περγαμηνές της οποίας ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει.

"...Στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο που έγινε το 1899 στο Παρίσι, η Clara Zetkin διατύπωσε τις γνωστές εκείνες αρχές που ως τα σήμερα έχουν μείνει άφταστες και δείχνουν με κρυστάλλινή καθαρότητα τη διαφορά ανάμεσα στο προλεταριακό και το αστικό γυναικείο κίνημα. Ενώ το τελευταίο αυτό διεκδικούσε ολοένα ιδιαίτερα προνόμια για τις γυναίκες λόγω της σωματικής και ψυχικής ιδιοσυστασίας τους, η Clara Zetkin αντιτάχτηκε κατηγορηματικά σε όλα τα ιδιαίτερα προνόμια της γυναίκας, γιατί έβλεπε σ' αυτό το αίτημα την αναγνώριση του πατριαρχικού αξιώματος ότι οι γυναίκες είναι "αλλιώς" και επομένως κατώτερες.

"Δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ιδιαίτερου γυναικείου ζητήματος" φώναξε στην αίθουσα των συνεδριάσεων. "Δεν αναγνωρίζουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει ιδιαίτερη μορφή για τις γυναίκες! Για λόγους αρχής εμείς οι γυναίκες διαμαρτυρόμαστε έντονα για το αίτημα να περιοριστεί η γυναικεία εργασία. Δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να διαχωρίσουμε την υπόθεσή μας από την υπόθεση της εργατικής τάξης γενικά, γι αυτό και δεν θα διατυπώσουμε ξεχωριστά αιτήματα. Δεν ζητάμε άλλη προστασία έξω από εκείνη που διεκδικεί η εργασία γενικά από το κεφάλαιο."

Αλλά όταν η πνευματική οκνηρία βαφτίζεται επανάσταση, τότε υπερασπιζόμαστε αντιδραστικές απόψεις

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Κ.Λ για το απόσπασμα από το βιβλίο του Ernest Borneman Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, στο σημείωμά του για τη μέρα της γυναίκας

Ενδιαφέρον άρθρο του Ν. Κοτζιά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΞΙΑ", προχτές, ένα άρθρο του Ν. Κοτζιά με τίτλο "Οι παγκόσμιες αλλαγές και η Ελλάδα".
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε στο μπλογκ thelonapo.blogspot.com απ' όπου και το πήρα για να το αναρτήσω στο δικό μας interna-corporis.blogspot.com (το μπλογκ μας για μεγάλα, θεωρητικά κείμενα), προκειμένου να το διαβάσουν κι άλλοι φίλοι.

Μπορείτε λοιπόν αν έχετε χρόνο να ανατρέξετε εδώ, πατώντας τον κένσορά σας και να το διαβάσετε.

Έχει ενδιαφέρον...

Κ.Λ.

Μεγάλη συγκέντρωση

Μεγάλη κι αυτή η συγκέντρωση και διαδήλωση της ΓΣΕΕ.
Το μεγαλύτερο μπλοκ ήταν αυτό των απεργών της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ.

Στο Σύνταγμα, βγήκαν από τη Βουλή βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Γιώργο και μπήκαν στη διαδήλωση.

Κάποια γυναίκα (προφανώς ξεχασμένη από το προηγούμενο μπλοκ του ΠΑΜΕ, έσπευσε και... έριξε ένα μπουκάλι νερό προς τον Παπανδρέου, δροσίζοντάς τον και... βρίζοντάς τον.
Ευτυχώς την... φυγαδεύσαμε μερικοί ψυχραιμότεροι...

...Για να έχουν και κάτι να δείχνουν από ... μεθαύριο οι τηλεκαμπινέδες!..

(Επίσης είδα και κάποιους... πρώην υπουργούς της ΝΔ να κοιτάζουν το μέγεθος της διαδήλωσης, κατάλληλα "καλυμμένοι" βέβαια, κάπου στην Μ. Βρεττάνια...)

Κ.Λ.

Ακατανόητη απόφαση της ΕΣΗΕΑ!

Με έκπληξη και αγανάκτηση πληροφορούμαι ότι η απεργία των δημοσιογράφων στα ηλεκτρονικά μέσα (τηλεόραση - ραδιόφωνο) συνεχίζεται μέχρι και την Παρασκευή το πρωί στις 06:00!!!

Αν αυτό δεν είναι ΕΥΘΥΤΑΤΗ ΑΒΑΝΤΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ τότε τι είναι;;;

Αν οι δημοσιογράφοι (ως σωματείο) θέλουν να συγκαταλέγονται στις δυνάμεις που στέκονται
ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε αυτό το άθλιο τερατούργημα - ασφαλιστικό νομοσχέδιο - θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να αναθεωρήσουν την απόφασή τους.

Ο Ελληνικός λαός - όπως έχουν τα πράγματα - ενημερώνεται πλέον κατά βάση από την τηλεόραση. Μη γελιόμαστε και μη μας γελάνε...

Η απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης, καθώς και οι αντιδράσεις της Πέμπτης εκ των πραγμάτων θα θαφτούν έντεχνα μέσα στην ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και τον ΕΜΠΑΙΓΜΟ κάποιων σφουγγοκολάριων της εξουσίας.

Η κυβέρνηση διευκολύνεται ΑΠΟΛΥΤΑ!..
ΑΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΜΕ με κάθε τρόπο γι αυτή την ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ (?) απόφαση της ΕΣΗΕΑ και ας την καλέσουμε από κάθε μέσον - μπλογκς, e-mails, sites - να ανακαλέσει.

Διαφορετικά δεν θα φταίει ο κόσμος να τους αποκαλεί ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ!..

Το e-mail της ΕΣΗΕΑ είναι info@esiea.gr

Κ.Λ.

Οι πηγές μας...

Σε διάβασα τζουτζέ μου και έμεινα σε κείνες τις "πηγές των πολιτικών μας προθέσεων"...





"Σ' αυτό το γαλαξία το μόνο που έχει αξία είναι να αγαπάς", λέει το τραγουδάκι...


Η αγάπη λοιπόν...


Η αγάπη μας ενώνει, η αγάπη μας κάνει να θέλουμε να είμαστε ακόμα μαζί.


Η αγάπη είναι ανάγκη.

(Προχτές είχε περάσει από το σπίτι ο Χρήστος. Είχαμε να βρεθούμε πολλές μέρες. Θυμήθηκα που ερχόταν στα γραφεία με το "Ριζοσπάστη" παραμάσχαλα)






Όταν η πολιτική συναντήσει κάποτε την αγάπη, τότε θα αποκτήσει το αληθινό, το αυθεντικό της νόημα.


Αν ποτέ...





Προς το παρόν, ας αρκεστούμε "εις ολίγον άρτον και ολίγας ελαίας".





Η πολιτική είναι για τους "ειδικούς" και για τα "ψώνια". Α... και για τους αμετανόητους ρομαντικούς.


Ας παραμερίσουμε εμείς, όπως κάνουμε χρόνια τώρα...


Δυστυχώς δεν είμαστε καν ρομαντικοί, τζουτζέ... (και κάποιος που ήταν, έκλεισε το ρομαντισμό του στα σίδερα...)

Κ.Λ.

ΓΙΑΤΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΖΟΥΤΖΕΣ

Έχει τονιστεί από αρκετούς φίλους και συνεργάτες του blog ότι η εποχή που ζούμε έχει μεταβατικά χαρακτηριστικά και σαν τέτοια κυριαρχείται από τη σύγχιση και την ανασφάλεια.
Η σύγχιση αναφέρεται στην ασάφεια νοήματος στον προσωπικό βίο ενώ η ανασφάλεια έχει να κάνει με την αδυναμία πρόβλεψης για το μέλλον αφού είναι διάχυτη η αίσθηση ότι το φυσικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι ασταθές.
Σε τέτοιες συνθήκες, πέρα από το να συντηρούμε τις πολιτικές μας αδράνειες, υποστηρίζοντας σχήματα χωρίς πια ουσιαστικό περιεχόμενο, πρέπει να ανατρέξουμε στις πηγές των πολιτικών μας προθέσεων.
Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου φιλελεύθερο γιατί θέτω το παρακάτω πλαίσιο ως προϋπόθεση για την ευτυχία : επαρκής κάλυψη των υλικών αναγκών, εξασφάλιση βιώσιμου και ευχάριστου φυσικού περιβάλλοντος, θετικό επίπεδο επικοινωνίας με τους συνανθρώπους, ξεκινώντας από τον στενότερο κύκλο και φθάνοντας στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα, με περιορισμό των εξαρτήσεων και σχέσεων εξουσίας, ελεύθερη πρόσβαση στα πολιτισμικά αγαθά, κατά το δυνατόν ευχάριστη και θετική εργασιακή απασχόληση και γενικότερη δημιουργική δραστηριοποίηση.
Για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις που ανέφερα θα πρέπει να είναι ευνοϊκές τόσο οι αντικειμενικές – πολιτειακές, όσο και οι προσωπικές συνθήκες. Δεν είναι δηλαδή αρκετό να σου εξασφαλίζει η πολιτεία τα μέσα, θα πρέπει και συ να κάνεις εκείνη τη χρήση που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, κάποιος διανοητής παρατήρησε ότι η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, είναι κατάκτηση.
Η μαρξιστική αριστερά, δίνοντας όχι απλά πρωτοκαθεδρία αλλά αποκλειστικότητα για την προσωπική συνθήκη (ευτυχία – δυστυχία) στις παραγωγικές σχέσεις, αφαιρεί την προσωπική ευθύνη και προσφέρει ένα άλλοθι και μια ευκολία. Εφόσον οι παραγωγικές σχέσεις δεν είναι οι επιδιωκόμενες από την μαρξιστική αριστερά, το άτομο δεν έχει ευθύνη αφού δεν έχει τα περιθώρια. Έτσι, ένας μαρξιστής μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να εκμεταλλεύεται ανενδοίαστα τους υπαλλήλους του εφόσον ευθύνη έχει το σύστημα και όχι ο ίδιος. Βέβαια, όταν θα αλλάξει το σύστημα και οι παραγωγικές σχέσεις, όλα θα αλλάξουν και η εκμετάλλευση θα πάψει να υφίσταται αντικειμενικά. Και ασφαλώς, η ατομική ελευθερία δεν έχει κανένα νόημα, αφού δεν υπάρχει ευθύνη. Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη.
Το σχήμα της μαρξιστικής αριστεράς, στην πραγματική του εφαρμογή, δεν περπάτησε πουθενά. Καταργώντας την ελευθερία και την ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία, βούλιαξε ολόκληρες κοινωνίες στη θλίψη και τη μιζέρια. Αφαίρεσε από τη ζωή κάθε νόημα και κάθε προοπτική.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους μαρξιστές αριστερούς που αναπαύονται θαυμάσια στα άλλοθι και τις ευκολίες τους. Παραδοσιακά επηρμένοι, θεωρούν τους υπόλοιπους αριστερούς μη αριστερούς, κάτι σαν τζουτζέδες και βροντοφωνάζουν :
Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι!
Ευτυχώς Αλέκο μου, ευτυχώς!

Φιλελεύθερος τζουτζές.

...και μην είδατε τον Παναή!

Πλάκα έχει ο Τσίπρας...
Σαν την Μεγαρίτισα πλουσιοπαρθένα που δέχεται πρόταση από τον Παναή...
"Θα δούμε... κάτσε να γνωριστούμε καλύτερα, καλέ!.."

Πιο κοφτός ο πεθερός - Αλαβάνος, ο πονηρεμένος:
"Αποκλείεται! Είμαστε άλλοι κόσμοι!.."
(Σου λέει: Μη μας φάει την προίκα ο μουστάκιας!.. Που είδαμε και πάθαμε να τη μαζέψουμε σπιρί - σπιρί...)

Ψτ... παιδιά: Υπάρχει τώρα και το "σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης", cool!..

Κ.Λ.

Να καταργηθούν τα συνέδρια.

Έχουμε μπει αισίως στην τρίτη μέρα του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ και η αίσθησή μου είναι ότι για άλλη μια φορά, μαζεύτηκαν σε ένα μεγάλο χώρο μερικές χιλιάδες άτομα - που με μαθηματική ακρίβεια πόρρω απέχουν από το να αντιπροσωπεύουν την ελληνική κοινωνία - τα οποία χαζεύουν δεξιά κι αριστερά πίνοντας καφέδες και κουτσομπολεύοντας.

Α... και μαγειρεύοντας τις λίστες...

(Στα παλιότερα συνέδρια γινότανε και κανένα καμάκι... αλλά βλέπετε τα χρόνια πέρασαν και οι σύντροφοι/σες βάρυναν...)

Με το καθαρά πολιτικό μέρος του θέματος θα ασχοληθούν - ως συνήθως πάλι - καμμιά διακοσαριά στελέχη και πολλά λέω... Οι μέρες θα περάσουν με τις ομιλίες των γνωστών "ηγετών" του κινήματος και μετά θα πάμε στην ποθούμενη ψηφοφορία για την ανάδειξη του Ε.Σ.

Και πάπαλα...

Αυτό ήταν. Το 8ο Συνέδριο θα περάσει στην ένδοξη ιστορία του Κινήματος κι εμείς θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε πως, αφού με τον ήλιο τα βάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε...

Προτείνω να καταργηθούν τα συνέδρια. Πρόκειται για μια χρονοβόρα, χρηματοβόρα και ενεργοβόρα διαδικασία που αποτελεί μια ολοκάθαρη κοροϊδία για όλους - και περισσότερο για την κοινωνία.

Τίποτα δεν καθορίζεται σε ένα συνέδριο πλέον. Τίποτα καινούριο δεν ακούγεται και τίποτα το αυθόρμητο δεν ξεπετιέται. Οι γνωστές γραφειοκρατίες των κομμάτων έχουν εκ των προτέρων καθορίσει και ποιοί θα μετέχουν και τι θα πουν και ποιούς θα ψηφίσουν.

Το συνέδριο εκλαμβάνεται μόνο ως γεγονός, χωρίς παραπέρα εξέλιξη. Δεν παράγει νέα πράγματα και δεν μπορεί να παράξει, από τη φύση του.

Ας τα καταργήσουμε. Δεν βλέπω το λόγο να θεωρούμε αυτή την κωμωδία ως "το κορυφαίο όργανο του Κινήματος"...

Ας αντικατασταθούν τα συνέδρια με πλατειές ολομέλειες του Ε.Σ., οι οποίες θα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια και θα επικυρώνουν με διαδικασίες έντιμες και απόλυτα ελεγχόμενες από τη βάση, τα συμπεράσματα των συζητήσεων που θα γίνονται σε κάθε οργάνωση και - ακόμα καλύτερα - τα δημοψηφίσματα για θέματα που καίνε τον κόσμο και που θα πρέπει να εκφράζει αυθεντικά τη γνώμη του. Η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει έτσι ώστε αυτές οι διαδικασίες - που θα είναι πολύ πιο παραγωγικές - να παρακολουθούνται από όποιον θέλει, μέσω διαδικτύου.

Ας εκλέγεται το Ε.Σ. κάθε τέσσερα χρόνια από τη βάση, όπως ο Πρόεδρος.

Μόνον έτσι, με το πέρασμα σε διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, ουσίας και ευχερούς ελέγχου, θα μπορέσουμε να σπάσουμε αυτές τις "πέτρινες" γραφειοκρατίες των κομμάτων και να πάμε σε μια οργανωτική και πολιτική συγκρότηση καθαρά πολιτική.

Αμ έπος, αμ έργον, σύντροφε Πρόεδρε και οι συν αυτώ "καταστατικολογούντες"...

Αν θέλετε "ν' αλλάξουμε την Ελλάδα"... θα πρέπει "ν' αλλάξουμε πρώτα εμείς"...

Στην ουσία, όχι στα λόγια.

Κ.Λ.

ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΣΟΥΤΣΟΥΛΟΜΥΤΗΣ

Χθες το βράδυ με πήραν μερικοί φίλοι τηλέφωνο και μου παραπονέθηκαν γιατί ενώ σας απασχόλησα με την τσούπρα και το χοντρό παιδί, κράτησα στο συρτάρι μου το τρίτο παραμύθι, τον αφέντη τσουτσουλομύτη.

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δεν το κράτησα στο συρτάρι μου, απλά το κράτησα για το τέλος.

Ήταν που λέτε ένα όμορφο και μεγάλο σπίτι που μέσα ζούσε μια θαυμάσια οικογένεια, ένα ολόκληρο σόι. Στην οικογένεια αυτή ξεχώριζε ένα καλό παιδί, γλυκομίλητο, ευγενικό με όλους, εργατικό και πετυχημένο στη δουλειά του.

Αυτό το παιδί το αγαπούσε όλος ο κόσμος, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί.

Όλος αυτός ο κόσμος αποφάσισε κάποτε να κάνει μια πολύ μεγάλη γιορτή για να τιμήσει το καλό παιδί. Η κακή ιδέα ήταν ότι η γιορτή είχε και πυροτεχνήματα και μάλιστα το πρώτο το άναψε το ίδιο το καλό παιδί που δεν πολυκάτεχε από τέτοια. Κάτι πήγε στραβά, το πυροτέχνημα έσκασε στο κεφάλι του και το καλό παιδί έχασε τη μνήμη του.

Από την οικογένειά του προσπάθησαν να του θυμήσουν ποιος είναι αλλά αυτός δεν τους πίστευε. Απεγνωσμένος, πήρε τους δρόμους και άρχισε να ρωτάει τουρίστες, παγωτατζήδες, τρανσέξουαλ, ναυάρχους, τσιγγάνους, νοσοκόμους και άλλους.

Κάποιος του είπε ότι είναι ο μπαμπάς του, άλλος εμπιστευτικά ότι είναι ο Ναβουχοδονόσορ, ο Ναπολέων, ο Πινόκιο, ο Γκάντι, ο Νταβέλης, ο Ναστρεντίν Χότζας. Όσο του λέγανε, τόσο αυτός πίστευε ότι είναι κάτι σπουδαίο αλλά δεν ήξερε τι. Οι φίλοι του και οι γνωστοί είχαν αρχίσει να απομακρύνονται, οι συγγενείς παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να τον συνεφέρουν και άρχισαν να τον βρίζουν.

Σε μια φρενίτιδα απελπισμένης αναζήτησης, βρέθηκε σ' ένα τόπο χωρίς άνθρωπο, χωρίς πουλί πετούμενο. Εξουθενωμένος κάθησε χάμω, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είδε ένα πεφταστέρι. Με ένα δάκρυ να λαμπυρίζει στην άκρη του ματιού έκανε μια ευχή: Μόνο ο εαυτός του νάτανε, μόνο ο εαυτός του!

Χάσμα γενεών...

Αληθινός (χθεσινός) διάλογος με μαθήτρια Γ΄τάξης γνωστού λυκείου των Αθηνών:

- Γιατί είσαι στενοχωρημένη;
- Δεν ξέρω… Υποθέτω ότι σκέφτομαι τον Κ….
- Ποιος είναι αυτός;
- Ένας συμμαθητής μου… δηλαδή πάει σε άλλο τμήμα, αλλά τον ξέρω. Πάσχει από μια πολύ σοβαρή ασθένεια και απ’ ότι μάθαμε είναι πολύ – πολύ άσχημα και μάλλον πεθαίνει...
- Λυπάμαι… Νέο παιδί…
- Ναι. Κι εγώ λυπάμαι πολύ. Όμως λυπάμαι ακόμα πιο πολύ για τους συμμαθητές του. Ξέρεις τι λένε; «Άντε, αφού είναι να πεθάνει, ας πεθάνει πριν τις εξετάσεις, να προλάβουμε…»
- Να προλάβουν τι;
- Να πάρουν τα μόρια!.. Δεν το έχεις πληροφορηθεί; Μετά το ατύχημα στα Τέμπη το Υπουργείο Παιδείας έχει μεριμνήσει να μοριοδοτούνται στις εισαγωγικές εξετάσεις οι υπόλοιποι μαθητές, αν κάποιος στην τάξη τους πεθάνει… Για λόγους ψυχολογικούς…

Έμεινα άναυδος… Δεν αμφισβητώ καθόλου τα λόγια της μαθήτριας, που ούτως ή άλλως είναι μια σοβαρή κοπέλα. Δεν ξέρω πόση αλήθεια κρύβει αυτή η στιχομυθία, αν όντως υπάρχει τέτοια ρύθμιση από το Υπουργείο Παιδείας. Αν μοριοδοτούνται οι συμμαθητές εκείνων των παιδιών που για κάποιο λόγο «φεύγουν» έτσι ξαφνικά από κοντά μας…
Όμως ακόμα κι η σκέψη ότι κάποιοι 18χρονοι περιμένουν με αγωνία τον θάνατο του συμμαθητή τους για να… πάρουν μόρια στις εισαγωγικές εξετάσεις… αυτό…
…αυτό με ρίχνει σε μια σκοτεινή άβυσσο απόγνωσης…

Μήπως έχει σχέση με ένα «γνωμικό» που άκουσα να κυκλοφορεί εσχάτως σε κάποια λύκεια και λέει ότι: «Όταν εσύ τεμπελιάζεις, ο ανταγωνιστής σου διαβάζει»;

Πάντως εμείς μεγαλώσαμε με άλλα «γνωμικά». Όπως:
«Όταν αισθανθείς όρεξη για δουλειά… ξάπλωσε και θα σου περάσει!»…

Μάλλον πρόκειται για το νέο χάσμα των γενεών…

Κ.Λ.

ΤΟ ΧΟΝΤΡΟ ΠΑΙΔΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριουδάκι στα βουνά, κοντά σε μια όμορφη λιμνούλα, κάτι ζωηρά παιδάκια με κόκκινα μαγουλάκια ήταν οι λιγοστοί μαθητές του μικρού σχολείου.

Τα παιδάκια αυτά δεν είχαν ούτε κομπιούτερ ούτε τηλεοράσεις και περνούσαν τον καιρό τους με παιχνίδια στη φύση.

Κάποτε λοιπόν, πεντέξη συμμαθητές αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό ψαρέματος στη λιμνούλα για τρεις μέρες. Για κάθε μέρα υπήρχε και ξεχωριστό έπαθλο που το πληρώνανε οι χαμένοι.

Μέσα σ' αυτά τα παιδιά ήταν και το χοντρό παιδί που πέρναγε τον εαυτό του για τον εξυπνότερο και πιο μάγκα.

Πήγε λοιπόν την πρώτη μέρα το χοντρό παιδί, έπιασε ένα στέκι στη λιμνούλα, πήρε ένα μακρύ ξύλο και ανακάτεψε αρκετή ώρα το βυθό για να θολώσει τα νερά. Είχε πάρει μαζί κι ένα πολύ βρωμερό δόλωμα, δε βλέπανε τα ψαράκια, μυρίζανε το δόλωμα και τσουπ στο αγκίστρι. Έκανε θραύση το χοντρό παιδί και τα μάζεψε το βράδυ από τους συμμαθητές του.

Την άλλη μέρα τα ίδια. Την τρίτη μέρα τα ψαράκια είχανε πάρει το μάθημά τους και αποφάσισαν να στείλουν ένα καμικάζι στο δόλωμα που θα τράβαγε την πετονιά κάτω από μια πέτρα. Έτσι κι έγινε και μόλις έμπλεξε η πετονιά, το χοντρό παιδί προσπαθούσε απεγνωσμένα να την ελευθερώσει. Πάνω στην προσπάθεια γλυστράει και πέφτει στη λιμνούλα.

Την άλλη μέρα το χοντρό παιδί δεν πήγε στο σχολείο. Ούτε την παράλλη. Την τρίτη μέρα κάποιος συμμαθητής είπε ότι είχε δει μια κόκκινη κοιλίδα στη λιμνούλα να απλώνεται αργά-αργά. Μετά από ένα χρόνο κανένας δε θυμότανε πια το χοντρό παιδί.

Φιλελεύθερος τζουτζές.

Αδυναμίες είν' αυτές!..

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία:
Δεν μπορώ να κοιμηθώ κάθε βράδυ, αν δεν ρίξω πρώτα μια ματιά στις (ημερήσιες) ανοησίες που εκπέμπει ο "χάρτινος" (γιατί υπάρχει και ο γυάλινος βλέπετε...) Πρετεντέρης, από τη στήλη του, στο ΒΗΜΑ:

"...Κανείς δεν ζητεί από το ΠαΣοΚ να ξανα-ανακαλύψει την Αμερική, κυρίως όταν οι «πράσινες οικονομίες» παραπέμπουν περισσότερο σε «πράσινα άλογα»..."

Καταλαβαίνω την ενόχληση μερικών - μερικών για τις κυβερνητικές προθέσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ - αν και όταν αυτός κληθεί να διαδεχτεί τον "ικανότατο" (και αρεστότατο) σημερινό πρωθυπουργό.
Μας την έχουν δείξει σε όλους τους τόνους, τόσο που καταντά πλέον ανιαρό να τους παρακολουθείς... ακόμα κι αν προέρχονται δια στόματος του "Λάκη" του εθνικού μας διασκεδαστή - ελέω ΑGB...

Κάτι άλλο, πιο έξυπνο, κ. Πρετεντέρη;
Κάτι που να παραπέμπει (νοερά έστω...) στον Τσίπρα, π.χ.;

Κ.Λ.

Η ΤΣΟΥΠΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΟΝΤΡΟ ΠΑΙΔΙ

Ο ανηψιός μου ο Λεωνίδας έχει αποκτήσει τις κακές συνήθειες της εποχής. Δεν ξεκολάει από τις παιχνιδομηχανές.

Όπως σας έχω ήδη πει, τα παραμύθια τα δικά μου δεν τα έχει σε εκτίμηση.

Η ανάγκη να τον αποσπάσω με κάποιο τρόπο από οθόνες, πλήκτρα και ποντίκια με οδήγησε στη μακρινή παραμυθούπολη όπου ζει ένας σοφός γεροπαραμυθάς. Με δέχτηκε ευχαρίστως αφού τον διαβεβαίωσα ότι εκεί, στην αληθινή κοινωνία (έτσι Κλειώ;), δεν έχω καμμία σχέση με εκείνους που κυνηγάνε τους ηλικιωμένους και τους αναγκάζουν να εργάζονται μέχρι τα βαθειά γεράματα.

Είχε την καλωσύνη να μου πει δύο παραμύθια: Το κοριτσάκι με τα σπίρτα και Το χοντρό παιδί. Με εντυπωσίασαν και σας τα μεταφέρω πριν τα διηγηθώ στον Λεωνίδα. Οι αντιδράσεις σας θα με προσανατολίσουν σχετικά με το αν θα του τα πω ή όχι.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Κάπου, κάποτε, ζούσε ένα φτωχό κοριτσάκι με τους γονείς του σε ένα ξύλινο σπιτάκι που ήταν και η μόνη τους περιουσία. Οι γονείς ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν όλη μέρα σκληρά και άφηναν το φτωχό κοριτσάκι που το φώναζαν όλοι χαϊδευτικά τσούπρα, μόνο του στο σπίτι να κάνει κουμάντο.

Μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα η τσούπρα κρύωνε πολύ και δεν ήξερε πώς να ζεσταθεί. Έψαξε στο σπίτι και βρήκε μερικά σπίρτα. Άρχισε να τ΄ανάβει για να ζεσταθεί αλλά του κάκου. Τα σπίρτα σώνονταν και ζεστασιά η τσούπρα δεν είχε. Σκέφτηκε τότε, σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε να κόβει κομμάτια από το ξύλινο σπίτι και να τους βάζει φωτιά. Πραγματικά, έφτιαξε μια εντυπωσιακή φωτιά, με φλόγα που ολοένα και μεγάλωνε και το κοριτσάκι ενθουσιάστηκε. Είχε ήδη ζεσταθεί αλλά η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που ολοένα έκοβε κομμάτια και έριχνε στη φωτιά. Και ολοένα η φωτιά μεγάλωνε και ολοένα το σπίτι μίκραινε.

Τραγικός επίλογος: Όταν η φωτιά είχε γίνει πια τεράστια και η τσούπρα είχε τρελαθεί απ' τη χαρά της, σπίτι δεν υπήρχε. Και όταν οι γονείς γύρισαν αργά το βράδυ, βρήκαν την τσούπρα κοκκαλιασμένη δίπλα σε ένα μικρό λοφάκι από στάχτες.

Το επόμενο παραμύθι με τίτλο "Το χοντρό παιδί" θα το διαβάσετε αύριο, αν είμαστε καλά.

Σας χαιρετά ο φιλελεύθερος τζουτζές.

ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Με καταμετρημένο το 97,42% των ψήφων το Σοσιαλιστικό Κόμμα παίρνει 43,7%αυξάνοντας το ποσοστό του κατά 1,1% και τις έδρες του από 164 σε 169. Ενισχυμένο κατά 5 έδρες και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα. Η νίκη αυτή των Σοσιαλιστών αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν ληφθεί υπ' όψιν ότι, για πρώτη φορά από το θάνατο του Φράνκο, η Καθολική Εκκλησία κάλεσε τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν τους σοσιαλιστές και να υπερψηφίσουν το Λαϊκό Κόμμα.
Στη διάρκεια της τετραετίας που πέρασε το Σοσιαλιστικό Κόμμα πέρασε μια σειρά σημαντικών νομοθετικών ρυθμίσεων. που προκάλεσαν την οργή της Καθολικής Εκκλησίας και της ισπανικής Δεξιάς, όπως η αποκατάσταση των θυμάτων του Φράνκο, σειρά νομοθετημάτων για την προστασία των γυναικών, το γάμο των ομοφυλόφιλων και τη μαζική νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών. Χαμένοι της εκλογικής αναμέτρησης η Ενωμένη Αριστερά (-1,1% και και -3 έδρες) και η Καταλανική Ρεπουμπλικανική Αριστερά (το μοναδικό Κόμμα στην Ισπανία που θέτει ζήτημα κατάργησης της Μοναρχίας).

ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Οι υποψήφιοι της Αριστεράς αυξάνουν θεαματικά τα ποσοστά τους. Σύμφωνα με συνολική εκτίμηση του Ινστιτούτου BVA το σύνολο της Αριστεράς Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα συγκεντρώνουν 47,5% έναντι 40% του κυβερνώντος κόμματος. Ιδιαίτερα ικανοποιημένοι η Κομμουνιστές, οι Πράσινοι και η Λίγκα. Η Μασαλία, που εδώ και 20 χρόνια ελέγχεται από τη Δεξιά, ενδέχεται να περάσει στην Αριστερά καθώς ο απερχόμενος Δήμαρχος Ζαν Κλωντ Γκωνταίν παίρνει 41% έναντι 40,1% του κοινού υποψηφίου Σοσιαλιστών, Κομμουνιστών, Ριζοσπαστών της Αριστεράς και Πράσινων. 14 ποσοστιαίες μονάδες το προβάδισμα του Μπερνάρ Ντελανοέ (41,9%) έναντι της υποψήφιας του κυβερνώντος κόμματος στο Παρίσι. Ο σοσιαλιστής Δήμαρχος προσδοκά στο δεύτερο γύρο και τις ψήφους των Πράσινων (6,7%) ενώ η δεξιά αντίπαλός του κάνει έκκληση στους Κεντρώους του Μπαϊρού (8,6%).

Γιάννης Χρ.

Μέρα της Γυναίκας...

Μέρα της Γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου.

Σαν σήμερα, πριν από 150 περίπου χρόνια, σε κάποια γωνιά της Αμερικής, γυναίκες συγκρούστηκαν με την αστυνομία - και ολόκληρο το σύστημα της εποχής - για την απελευθέρωσή τους και την ισότητα.

Πολλές από αυτές σκοτώθηκαν.

Ο χρόνος όμως κύλισε από τότε.

Πολλά έγιναν. Πολλά κερδήθηκαν από το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα.

Σήμερα - στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες - η θέση της γυναίκας έχει βελτιωθεί θεαματικά.

Ακόμα και στην "ορθοδοξοκρατούμενη" Ελλάδα...

Στις χώρες του τρίτου κόσμου, στα ισλαμιστικά κράτη, η γυναίκα ακόμα πορεύεται τη ζωή σαν μια σκλάβα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αυτόνομη σεξουαλικότητα.

Μένουν πολλά ακόμα να γίνουν.

Σαν μια ελάχιστη προσφορά στην ημέρα, παραθέτω ένα απόσπασμα από το καταπληκτικό βιβλίο "Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ" του μεγάλου Ernest Borneman, καθηγητή της κοινωνιοσεξολογίας σε Γερμανία και Αυστρία.

Το μνημιώδες αυτό έργο εκδόθηκε πρώτη φορά στη Γερμανία το έτος 1975 και αποτελεί μια μοναδική μελέτη για την ιστορία (και την προϊστορία) της Πατριαρχίας στην Ελλάδα και τη Ρώμη, ενώ στα τελευταία κεφάλαιά του παραθέτει το δικό του όραμα, για μια κοινωνία απελευθερωμένη από τα δεσμά της ταξικής δομής, μέσα από την ισότητα ανδρών και γυναικών.

Μαρξιστής ο Borneman. Αφιερωμένος με ρομαντικό πάθος στην ανθρωπιστική διάσταση της ισότητας και στην ευτυχία της κοινωνίας μέσα από την ειρήνη και την δημιουργία, αναπολεί τις μητριστικές κοινωνίες του πρωτόγονου ανθρώπου και ελπίζει ότι κάποτε, οι άνθρωποι θα ξαναγυρίσουν πάλι εκεί, αυτή τη φορά όχι σαν πρωτόγονοι, αλλά σαν σοφοί, έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο τα διδάγματα αυτού του βασανιστικού ταξιδιού, από τότε μέχρι την εποχή της απελευθέρωσης...

Ευαίσθητος μελετητής της γυναικείας, αλλά και της παιδικής σεξουαλικότητας, εμμένει στο όραμά του, ταρακουνώντας τον "πατριάρχη άνδρα" να συνέλθει και να αναζητήσει την ευτυχία του, όχι σαν δυνάστης των γυναικών και των παιδιών, αλλά σαν απλό και χρήσιμο μέλος μιας κοινότητας ίσων ανθρώπων...

Το έργο αυτό εκδόθηκε το 1988 από τη Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, σε μετάφραση (καταπληκτική) του Δημοσθένη Κούρτοβικ.

Παραθέτω έτσι πρόχειρα, ένα απόσπασμα, που πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον:

"...Στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο που έγινε το 1899 στο Παρίσι, η Clara Zetkin διατύπωσε τις γνωστές εκείνες αρχές που ως τα σήμερα έχουν μείνει άφταστες και δείχνουν με κρυστάλλινή καθαρότητα τη διαφορά ανάμεσα στο προλεταριακό και το αστικό γυναικείο κίνημα. Ενώ το τελευταίο αυτό διεκδικούσε ολοένα ιδιαίτερα προνόμια για τις γυναίκες λόγω της σωματικής και ψυχικής ιδιοσυστασίας τους, η Clara Zetkin αντιτάχτηκε κατηγορηματικά σε όλα τα ιδιαίτερα προνόμια της γυναίκας, γιατί έβλεπε σ' αυτό το αίτημα την αναγνώριση του πατριαρχικού αξιώματος ότι οι γυναίκες είναι "αλλιώς" και επομένως κατώτερες.

"Δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ιδιαίτερου γυναικείου ζητήματος" φώναξε στην αίθουσα των συνεδριάσεων. "Δεν αναγνωρίζουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει ιδιαίτερη μορφή για τις γυναίκες! Για λόγους αρχής εμείς οι γυναίκες διαμαρτυρόμαστε έντονα για το αίτημα να περιοριστεί η γυναικεία εργασία. Δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να διαχωρίσουμε την υπόθεσή μας από την υπόθεση της εργατικής τάξης γενικά, γι αυτό και δεν θα διατυπώσουμε ξεχωριστά αιτήματα. Δεν ζητάμε άλλη προστασία έξω από εκείνη που διεκδικεί η εργασία γενικά από το κεφάλαιο."

Κι ο Borneman σχολιάζει λίγο πιο κάτω:

"...Να ένα μητριστικό επιχείρημα!.. Έτσι και μόνον έτσι η γυναίκα μπορεί να χειραφετήσει τον εαυτό της και κατά συνέπεια και τον άνδρα...

...Όποιος ζητεί προνόμια για τη γυναίκα, την κηδεμονεύει κι έτσι την εξευτελίζει...

...Αυτό που εμποδίζει τη γυναίκα να εκδιπλώσει την προσωπικότητά της είναι το ίδιο ακριβώς που περιορίζει και την εκδίπλωση του άνδρα. Μόνο όποιος καταργεί αυτό που προκαλεί και στα δύο φύλα την καταπίεση της προσωπικότητας καταργεί και την ίδια την καταπίεση της προσωπικότητας και, επομένως, τις βαθύτερες αιτίες της: Την πατριαρχία, με την σύμφυτή της αρχή της βιολογικής ιεραρχίας, του αιώνιου χαρακτήρα των σεξουαλικών διαφορών..."

(φωτο: 1. Rembrandt 2. Zetkin and Luxembourg από wikipedia)

K.Λ.

Μνήμη Ελένης Σκιάνη

Μερίμνησα να δημοσιευτεί στο σημερινό φύλλο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ το ακόλουθο κείμενο:

«Στη μνήμη της Ελένης Σκιάνη, που στις 7 Δεκεμβρίου 2007 έφυγε από τη ζωή στα 44 της χρόνια, οι φίλοι της κατέθεσαν στη Διεθνή Αμνηστία το ποσό των €470».

Πρόθεσή μου ήταν το κείμενο αυτό να δημοσιευτεί και ΣΤΑ ΝΕΑ και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δεν πρόλαβα όμως.

Γιάννης Χρ.

...ούτε ο Αστερίξ!..

Πριν από λίγες μόνο μέρες, αναρωτιόμουν μήπως κάτι αλλάζει γύρω μας...

Αφορμή γι' αυτόν τον προβληματισμό, μου είχαν δώσει, αφ' ενός μεν η - απρόσμενη λόγω θανάτου του Χριστόδουλου - άνοδος του Ιερώνυμου στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο κι αφ' ετέρου η απόσυρση του τελευταίου θύλακα της "Μακαριακής" λογικής από την ηγεσία της Κύπρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου...



Βλέπω σήμερα τον μετρημένο και υπεύθυνο τρόπο με τον οποίο ο προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας αντιμετωπίζει τα πράγματα. Δεν παρεμβαίνει στην πολιτική, δεν βγάζει άναρθρες πατριωτικές κραυγές, δεν επιδιώκει παλάτια και μέγαρα, αλλά εστιάζει στο κοινωνικό έργο - όπως είναι και το φυσικό - της εκκλησίας και αναζητά ευθύνες για τη διαχείριση των κονδυλίων από τις οργανώσεις της Αρχιεπισκοπής.



Βλέπω τον νέο πρόεδρο της Κύπρου Χριστόφια, να αγωνιά για μια αξιοπρεπή και λειτουργική λύση στο Κυπριακό, χωρίς υστεροβουλίες. Από την πρώτη κιόλας μέρα της εκλογής του.



Εντελώς άλλο σκηνικό, σε χώρους που, λίγους μόλις μήνες πριν, επικρατούσε απογοητευτική εικόνα: Λόγια μεγάλα, κενά περιεχομένου, ένας επιζήμιος "πατριωτισμός", χωρίς κόστος αλλά και χωρίς αντίκρυσμα... Και ένα ιερό δέος μπροστά στις τόσο ενδιαφέρουσες - και δύσκολες φυσικά - προκλήσεις της νέας εποχής μας.



Μπορεί να είναι επώδυνη η αναμονή, αλλά η λογική στο τέλος επικρατεί.

Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις. Κι οι λύσεις δεν είναι απλά η έκφραση των θελήσεών μας και η παιδιάστικη εμμονή σ' αυτές, αλλά ο ρεαλισμός, η μετριοπάθεια και η αίσθηση των καιρών.



Ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου, όπου τα προβλήματα περισσεύουν. Η χώρα μας έχει το προνόμιο να είναι ήδη παλιό μέλος της Ε.Ε. Να έχει μια αξιόλογη οικονομία - παρά τα προβλήματα. Να έχει - ακόμα - το σεβασμό των άλλων χωρών.

Πρέπει να αποπνέουμε σταθερότητα, υπευθυνότητα και καλή διάθεση. Κανένας λαός δεν μπορεί να είναι εχθρός μας, αν εμείς δεν τον ωθήσουμε σ' αυτό...



Από την άλλη, στο εσωτερικό, οι μύθοι της Αριστεράς τείνουν να αποτελέσουν το "ultimum refugium" των φοβισμένων από την παγκοσμιοποίηση και την καταιγίδα του τελευταίου κύματος του καπιταλισμού, που τείνει να σαρώσει τα πάντα.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη, δεν υπάρχουν ξόρκια και φυλαχτά, ούτε μαγικές λύσεις. Μόνο αν δουλέψουμε μεθοδικά και σταθερά, θα βρούμε το δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική σύγκλιση και τον ανθρωπισμό που αποτελεί το καταστάλαγμα της δικής μας, μεγάλης Αριστεράς.



Σ' αυτή την προσπάθεια πρέπει να μείνουμε, αταλάντευτοι, χωρίς να μας επηρεάζουν τα "γκάλοπ του συρμού" και οι εκφράσεις των συμφερόντων κάποιων που αποτελούν πλέον τροχοπέδη για την πρόοδο της κοινωνίας - (και το ξέρουν)...

Το καινούριο δεν έρχεται χωρίς πόνο, χωρίς κόπο. Θέλει προσπάθεια και επιμονή. Θέλει δουλειά.

Κανείς δεν είναι μεσσίας στις μέρες μας. Και το μαγικό φίλτρο δεν το είχε τελικά, ούτε ο Αστερίξ!..



Κ.Λ.

Σατιρίστε τους "σατιρίζοντες"! Δυνατά!..

Απίστευτος pitsirikos!..

Δεν άντεξα στον πειρασμό και αντιγράφω λίγο από την αρχή.

Για περισσότερο μπείτε εδώ και διαβάστε τη σπαρταριστή συνέχεια!..



Κ.Λ.



"...Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι έτοιμος να χτυπήσει με το μπαστούνι του όποιον τολμήσει να πειράξει πολιτικούς όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Νικήτας Κακλαμάνης. Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί δεν έχουν παρουσιάσει κανένα απολύτως έργο, αλλά είναι ηθικοί άντρες όπως ο Λάκης, και ως γνωστόν «ηθικός ηθικού μάτι δεν βγάζει» και «μεταξύ ηθικών αλληλεγγύη». Η σάτιρα του Λάκη Λαζόπουλου είναι η μόνη σάτιρα στον κόσμο που δεν έχει στο στόχαστρο την κυβέρνηση αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση. ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν μπορεί να σατιρίσει γιατί είναι κόμματα της Αριστεράς –όπου ανήκει και ο Λάκης, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της εκπομπής και μόνο για τις ανάγκες του σόου- ο Καραμανλής είναι ηθικός, οπότε τι μένει να σατιρίσεις; Το ΠΑΣΟΚ. (Η συνέχεια του κειμένου εδώ)

Υπογράψτε την έκκληση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων βουλευτών

Υπογράψτε την έκκληση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων βουλευτών

Για να υπογράψετε την έκκληση πηγαίνετε εδώ.

Όνειδος για τη Δημοκρατία: 51 Παλαιστίνιοι βουλευτές και υπουργοί κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές μαζί με άλλους 11.870 Παλαιστίνιους πολίτες

Του Iqbal Tamimi

Ένα σοβαρό έγκλημα και ένα νέο χαστούκι στο πρόσωπο της δημοκρατίας συντελείται από το σιωνιστικό σύστημα εναντίον των εκπροσώπων του Παλαιστινιακού λαού με την απαγωγή Παλαιστινίων υπουργών και βουλευτών.

Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των συλλήψεων ήταν εκείνη του βουλευτή Ahmed al-Haj από την πόλη Νάμπλους στις 16/12/2007. Ο Al-Haj είναι πάνω από 70 ετών.

Έξι μέρες νωρίτερα, στις 10 του Δεκέμβρη, είχε απαχθεί και η Δρ. Maryiam Saleh υπουργός Γυναικείων Θεμάτων στην Παλαιστινιακή κυβέρνηση. Η Δρ. Maryiam είναι μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου από το διαμέρισμα της Ραμάλας.

Ο υπουργός των Παλαιστινίων Κρατουμένων είναι στη φυλακή εδώ και πολλά χρόνια… για πέμπτη φορά.

Υπάρχουν περισσότεροι από 11.870 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές, οι 117 είναι μητέρες. Ορισμένες γεννούν αλυσοδεμένες και τα παιδιά τους εξαναγκάζονται να μεγαλώνουν στα κελιά χωρίς παιδική ηλικία, χωρίς παιχνίδι, χωρίς έξοδο από εκεί.

Δεν χρειάζεται να σας μιλήσω για την έλλειψη συνθηκών υγιεινής, ή ιατρικής φροντίδας. Ορισμένοι κρατούμενοι στερούνται τα ζεστά ρούχα που τους στέλνουν οι οικογένειές τους. Κρατούνται σε 30 διαφορετικές φυλακές και κέντρα κράτησης.

1.189 φυλακισμένοι είναι μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές και των δύο φύλων, 330 κρατούμενοι είναι παιδιά. Δεν φυλακίζονται μόνο οι μαθητές, αλλά και οι δάσκαλοί τους, υπάρχουν 107 Παλαιστίνιοι καθηγητές στις ισραηλινές φυλακές. 1.150 κρατούμενοι πάσχουν από σοβαρές ασθένειες.

Σε μεγάλο αριθμό κρατουμένων αρνούνται τις επισκέψεις μελών των οικογενειών τους.

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στη φυλακή της ερήμου Νεγκέβ και σε άλλα στρατόπεδα κρατουμένων, όπως η φυλακή Ofer κοντά στη Ραμάλα, και σε Hawara, Qadumim, Megiddo, Nafha, Beer Sheva, Ashkelon και άλλες φυλακές ριγούν από το κρύο, τη βροχή και το χιονιά που έρχεται από τις βόρειες περιοχές, ειδικά εκείνοι που κρατούνται μέσα σε σκηνές εν μέσω τειχών και δέχονται το σκληρό κρύο από την έρημο, ζώντας μέσα σε υγρές από το χιόνι και τη βροχή σκηνές, κοιμώμενοι σε σανίδες από ξύλο που ποτίζει υγρασία.

Σύντομα, στις 17 Απριλίου είναι η Διεθνής ημέρα για τους κρατούμενους. Ελπίζουμε ότι μπορείς να ενώσεις τη φωνή σου με τη δική μας στην αποκήρυξη των ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης εναντίον αυτών των κρατουμένων και να απαιτήσεις την απελευθέρωσή τους ώστε να ξανασμίξουν με τις οικογένειές τους.

Μην στηρίζεσαι στη δημοσιογραφία για να μάθεις τις ειδήσεις, οι δημοσιογράφοι ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν επίθεση και παρεμποδίστηκαν ώστε κανένας να μην μάθει τι συνέβαινε. Έχουν καταγραφεί 1.147 επιθέσεις Ισραηλινών εναντίον δημοσιογράφων μόνο μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 2000 και 31 Μαρτίου 2007.

Παρακαλούμε υπογράψτε την έκκληση και δώστε λίγη χαρά στους κρατούμενους. Ελπίζουμε να μαζέψουμε τουλάχιστον 11.000 υπογραφές, μία για κάθε φυλακισμένο και να παρουσιάσουμε την έκκληση στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε φορείς όπως η Διεθνής Αμνηστία και τα Ηνωμένα Έθνη.

Παρακαλούμε διαδώστε αυτή την έκκληση σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορείτε. Ήρθε πια ο καιρός να δείξουμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο σε ανθρώπινο επίπεδο.

Για να υπογράψετε την έκκληση πηγαίνετε εδώ: http://www.thepetitionsite.com/1/ release-11000-palestinians-in-israeli-jails

Για την αντιγραφή

Γιάννης Χρ.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ macedonia_greece

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

Ο/Η macedonia_greece είπε...

εγώ θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση η Μακεδονία μας να γίνει ένα με την "Μακεδονιά"-λέμε τώρα-(είχαμε μια συζήτηση σχετικά με το θέμα)

είναι δυνατόν η Αμερική να χωρίσει την Μακεδονία και την Θράκη από την υπόλοιπη Ελλάδα???

είναι δυνατόν οι Ελληνες να δεχτούν κάτι τέτοιο???

Για μένα καλύτερα να γίνει πόλεμος παρά να δεχτούμε μια τέτοια προσβολή (γιατί αν η Μακεδονία ενωθεί με την "Μακεδονια" (δεν το σχολιάζω για να μην φανώ κακιά)
τότε είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η ιστορία τους ανήκει

2 Μάρτιος 2008 3:30 πμ

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Προς macedonia_greece

Δε γνωρίζω ποια είσαι. Οι απόψεις σου μου προκαλούν φρίκη. Πόλεμος σημαίνει χιλιάδες θανάτους νέων ανθρώπων και ακόμα περισσότερες χιλιάδες νέων ανθρώπων κουτσουρεμένων - είναι αυτοί που αποκαλούμε ανάπηρους πολέμου, τους κρεμάμε κάτι ντενεκεδάκια στο στήθος και τους περιφέρουν νοσοκόμες στις στρατιωτικές παρελάσεις. Που δε θα γνωρίσουν έρωτα γιατί απόμειναν μισοί στον πόλεμο και που ως ανταμοιβή για την «προσφορά τους στην πατρίδα» θα τους πετάξουν μια σύνταξη πείνας. Πόλεμος σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και δυστυχία για τους φτωχούς και ακόμα πιο μεγάλες καταθέσεις στην Ελβετία για τους εμπόρους όπλων. Απόψεις σαν τις δικές σου δεν έχουν και δε μπορούν να έχουν θέση σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, στόχος του οποίου είναι, εξ ορισμού, η ευτυχία των πολλών. Aνθρώπους με τις δικές σου απόψεις τους θεωρώ ΕΧΘΡΟΥΣ. Γιατί απεχθάνονται το σημαντικότερο δώρο που μας έδωσε η φύση ΤΗ ΖΩΗ. Γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα δημιούργησαν τα Άουσβιτς και τα Γκούλαγκ. Δε διαφέρεις σε τίποτα από τους φονιάδες αυτών των στρατοπέδων εξόντωσης. Δε διαφέρεις σε τίποτα από τους τρελαμένους ισλαμιστές που πάνε και ανατινάζονται ανάμεσα σε γυναικόπαιδα. Όπως όλοι οι παραπάνω πιστεύεις ότι είσαι ανώτερη από τους άλλους και επομένως στους άλλους αξίζει θάνατος. Η σοσιαλδημοκρατία όμως πρέπει να αγωνίζεται για να ζουν όλοι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνότητας, ή φύλλου. Και να έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες. Το άρθρο μου που προκάλεσε το σχόλιό σου απευθύνονταν σε ανθρώπους που ενστερνίζονται τα ιδεώδη της σοσιαλδημοκρατίας. Αν νομίζεις ότι κι εσύ τα ενστερνίζεσαι κάνεις μεγάλο λάθος. Αν πάλι δεν τα ενστερνίζεσαι μην κάνεις τον κόπο να απαντήσεις. Η συζήτηση αυτή δε σε αφορά.

Γιάννης Χρ.

Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ως γνωστόν, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Αιμίλιος Μεταξόπουλος εκτίει ποινή 25ετούς κάθειρξης για αδικήματα οικονομικού χαρακτήρα. Επίσης, αν και πάσχει από σοβαρότατη ασθένεια, οι αιτήσεις αποφυλάκισής του απορρίπτονται με αποτέλεσμα την τραγική επιδείνωση της υγείας του.

Ανεξάρτητα από τις πράξεις του Αιμ. Μεταξόπουλου, η άρνηση του αρμόδιου συμβουλίου να τον αποφυλακίσει αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση κοινωνικής αναλγησίας και «άδικης Δικαιοσύνης». Το γεγονός δε ότι οι δικαστές αρνούνται να αποφυλακίσουν έναν «πλούσιο και διάσημο» ετοιμοθάνατο κρατούμενο, τον οποίο μάλιστα υποστηρίζουν «επώνυμοι» εκπρόσωποι του κατεστημένου, επʼ ουδενί αποτελεί παράδειγμα «τυφλής Δικαιοσύνης», αλλά, το ακριβώς αντίθετο, μέτρο του τρόπου αντιμετώπισης χιλιάδων «φτωχών και άσημων» - μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων, ισοβιτών που σαπίζουν στις φυλακές κ.λπ.

Ενόψει της εκδίκασης της νέας αίτησης του Αιμίλιου Μεταξόπουλου, απαιτούμε την άμεση αποφυλάκισή του και δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι, ειδικά αυτή την περίοδο, οι δικαστές είναι οι τελευταίοι που μπορούν να πλειοδοτούν στον «αγώνα κατά της διαφθοράς», ιδιαίτερα παίζοντας με τη ζωή ετοιμοθάνατων φυλακισμένων.

Αντιγράφω και προσυπογράφω

Γιάννης Χρ.

Υψηλή κοπτική - ραπτική

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Γιάννη Χ., πιο κάτω και νομίζω ότι θα πρέπει να διαβαστεί με προσοχή και να συζητηθεί.

Κατά τα άλλα, θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις που νομίζω έχουν σημασία.

Κατ' αρχάς, να μεταφέρω όσα γράφει σήμερα ο pitsirikos στο blog του:

"..Είσαι άξιος της μοίρας σου (update και συγγνώμη)
«Βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή ως έναν εν δυνάμει μπλόγκερ».
Ο Γιώργος Παπανδρέου στον Κώστα Καραμανλή σήμερα στη Βουλή.
Το άκουσα και δεν το πίστευα. Σαν οι μπλόγκερ να είναι κάτι κακό. Γιώργο, κατάλαβες τι είπες; Σαν να λες «Βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή ως έναν εν δυνάμει τρομοκράτη». Έλα μουνί στον τόπο σου! Βλέπω τον Τσίπρα να κάνει κυβέρνηση.
.........................................

Ζητώ συγγνώμη από τον Γιώργο Παπανδρέου και από τους αναγνώστες για το λανθασμένο και άδικο σχόλιό μου. Η πλήρης φράση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν "βλέπετε κάθε νέο με υπολογιστή, ως έναν εν δυνάμει blogger, και αυτό, το θεωρείτε επικίνδυνο". Όντως, η τελευταία φράση αλλάζει εντελώς το νόημα. Το διάβασα όμως έτσι ακριβώς στο in.gr και -το χειρότερο- το άκουσα με τα αυτιά μου τόσο στο ραδιόφωνο όπως και στην τηλεόραση - δυο φορές στην τηλεόραση (η μία στις ειδήσεις του Mega στις 14:00, η άλλη δεν θυμάμαι ποιο κανάλι ήταν). Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Ζητώ συγγνώμη και πάλι. Ευχαριστώ τον καλό αναγνώστη που με ενημέρωσε.
Ελπίζω η μετάδοση και αναπαραγωγή της μισής φράσης από τα ΜΜΕ να οφείλεται σε λάθος. Αυτό θα φανεί στις βραδινές ειδήσεις.
(update)Στις ειδήσεις των 20:00 -παρά το δαιμονιώδες zapping- δεν πέτυχα σε κανένα κανάλι τη συζήτηση στη Βουλή. Στο δελτίο της ΝΕΤ στις 21:00, η φράση του Παπανδρέου μεταδόθηκε ολόκληρη..."

Ο Πρετεντέρης στο "ΒΗΜΑ" σήμερα:
"...Χθες, ανάλογο δρόμο επέλεξε και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. O οποίος (εν μέσω των απόψεών του για την εκπαίδευση...) κατηγόρησε την κυβέρνηση για «ποινικοποίηση του Διαδικτύου». Θεέ και Κύριε! Είναι ποινικοποίηση του Διαδικτύου αν μπει φρένο σε δέκα συκοφάντες και πέντε εκβιαστές; Και θα πληγεί η ελευθερία της ενημέρωσης αν βάλουν τρεις κανόνες σε ένα ξέφραγο αμπέλι; Θεωρώ απίθανο ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να εμφορείται από τέτοιες απόψεις. Υποθέτω ότι η υπερβολή στην προκειμένη περίπτωση εντάσσεται κυρίως σε ένα (κακώς εννοούμενο...) «άνοιγμα στη νέα γενιά», η οποία υποτίθεται ότι εκφράζεται από τα μπλογκ που απειλούνται από την κυβέρνηση. Κάποιοι στο ΠαΣοΚ θα σκέφτηκαν ότι έτσι βάζουν χέρι στην πελατεία του Τσίπρα..."

Έτσι βλέπει το χώρο του διαδικτύου ο κ. Πρετεντέρης: Σαν ένα "ξέφραγο αμπέλι" που πρέπει να το... φράξουμε...
Έτσι βλέπει τον Παπανδρέου: Σαν έναν πολιτικάντη που κοροϊδεύει τη νέα γενιά.

Γι αυτό μην απορείς καλέ μου πιτσιρίκο, όταν βλέπεις τέτοια λογοκριτικά - παραφθαρτικά φαινόμενα από διάφορα μεγάλα και ... άλλα κανάλια...
"Τον Τσίπρα και τα μάτια μας!"

Είδατε πώς περνάει η απαξίωση και δυσφήμιση ενός πολιτικού;

Ας πάμε λοιπόν όλοι, στις εκλογές, να ψηφίσουμε τους εκλεκτούς του κ. Πρετεντέρη και των συν αυτώ!..

Ευλογείτε!

Κ.Λ.

Περί ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και "Γυφτοσκοπιανών"

Δεκαπέντε χρόνια μετά από τα πολυπληθή συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπό το σύνθημα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ» και την επικυρωμένη με απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών «υπερήφανη απόρριψη» της πρότασης Πινέιρο για αποδοχή από μέρους της Ελλάδας σύνθετης ονομασίας της μέχρι τότε Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η ελληνική εξωτερική πολιτική εκλιπαρεί Αμερικανούς και Δυτικοευρωπαίους να ασκήσουν πιέσεις στους μέχρι πρόσφατα αποκαλούμενους και από επίσημα χείλη «Γυφτοσκοπιανούς», για να δεχτούν τη σύνθετη ονομασία που εμείς είχαμε απορρίψει.
Στα 15 αυτά χρόνια μεσολάβησαν πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι 123 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ρωσία έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Μόλις προστεθούν άλλες δυο χώρες, η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό της όνομα. Στην ύστατη προσπάθειά της η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να σώσουν τα προσχήματα εντός και εκτός συνόρων, ευελπιστούν, ομολογημένα ή ανομολόγητα, ότι ο κίνδυνος διαμελισμού τον οποίο αντιμετωπίζει η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα την κάνει να δείξει μια πιο συμφιλιωτική στάση.
Εύλογη η αγωνία τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί χρόνια απέρριπταν κάθε ενδεχόμενο σύνθετης ονομασίας. Εύλογη και η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς. Κλώτσησαν, το 1992, την ευκαιρία που θα τους έδινε το δικαίωμα να φέρουν επάξια τον τίτλο «Αριστερός» αρνούμενα να εναντιωθούν στην εθνικιστική φρενίτιδα που είχε καταλάβει την ελληνική κοινωνία. Το 1992απόμειναν να υπερασπίζονται την πρόταση Πινέιρο μια δράκα Τροτσκιστές, το Δίκτυο για ταΚοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μερικοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που τόλμησαν νασυγκροτήσουν το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακουστεί μια«άλλη» φωνή. Ξέχασα τους πρόγονους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ, των οποίων τότε ήμουν μέλος, και οι οποίοι βρήκαμε μιας πρώτης τάξεωςαφορμή για να διαλυθούμε «εις τα εξ ων συνετέθημεν».
Είναι ώρα όμως να αξιολογήσουμε τη στάση μας ως κοινωνία, ως πολιτικές δυνάμεις, ως πολίτες. Ακούγεται, εδώ και 15 χρόνια, ότι «οι Σκοπιανοί εποφθαλμιούν τη Μακεδονία μας».
Προς επίρρωσιν δε των ισχυρισμών τους, οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, επικαλούνταιτα, όντως, ακραία συνθήματα σλαβομακεδονικών οργανώσεων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.
Πριν μπω στον κόπο να αξιολογήσω όλα αυτά τα δημοσιεύματα, θέτω το ακόλουθο ερώτημα. Δε συνιστούν πολύ πιο σαφή απειλή κατά της ακεραιότητας μιας χώρας οι δηλώσεις Ελλήνων Υπουργών περί αποστολής μιας Μεραρχίας για να καταλάβει τα Σκόπια, τα κείμενα που διέρρεαν στον ελληνικό τύπο για προτάσεις του Μιλόσεβιτς (αυτού του κυρίου που παρέλαβε μια Γιουγκοσλαβία ενιαία και σεβαστή από όλους και παρέδωσε μια Σερβία ηττημένη, ταπεινωμένηκαι παντελώς αναξιόπιστη) προς την Ελλάδα για «μοιρασιά των Σκοπίων» και όλα αυτά ενμέσω επιβολής εμπάργκο από την Ελλάδα;

Ισχυρίζονται, εδώ και 15 χρόνια οι κατ' επάγγελμα πατριώτες, "ουδείς δικαιούται να δηλώνει Μακεδόνας εφ' όσον δεν είναι Έλληνας", με πλήθος αναφορών στην Ιστορία. Δε θα μπω στην ιστορική τεκμηρίωση του οποιουδήποτε επιχειρήματος. Το πρόβλημά μου δεν είναι ποια εθνική μυθολογία, η δική μας ή αυτή των Σλαβομακεδόνων, είναι πιο τεκμηριωμένη ιστορικά. Θα ασχοληθώ λίγο με το Μακεδονικό ζήτημα, και θα κάνω κάποιες επισημάνσεις που μας διαφεύγουν συχνά.

• Το Μακεδονικό ζήτημα γεννάται αμέσως μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1877. Το υπό ρωσική επιρροή νεαρό βασίλειο, διεκδικεί, όπως άλλωστε και η υπό αγγλική επιρροή Ελλάδα, το φιλέτο της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Νικητές της διαμάχης αυτής ήταν οι Άγγλοι, μέσω της Ελλάδας φυσικά.

• Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ελληνικά, σερβικά και βουλγαρικά στρατεύματα συγκρούστηκαν σκληρά για τον έλεγχο της Μακεδονίας, με πολλές χιλιάδες θύματα. Τη γέννηση της Μακεδονικής εθνικής συνείδησης περιγράφει γλαφυρά ο Στρατής Μυριβήλης - υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας άλλωστε καθόσον πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο - «αλλά δεν είναι μήτε Σρρπ (Σέρβοι), μήτε Μπουργκαρ (Βούλγαροι), μήτε Γκρρρτς (Έλληνες), μόνο ΜΑΚΕΝΤΟΝ ΟΡΤΟΝΤΟΞ» (Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ, Β' ΕΚΔΟΣΗ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ). Συμπέρασμα: η Μακεδονική εθνική ταυτότητα είναι αποτέλεσμα μιας τριπλής άρνησης του σλαβόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας.
  
• Το 1924 η κυβέρνηση του Ελευθερρίου Βενιζέλου εισάγει πρώτη τον προσδιορισμό «Μακεδονοσλάβοι» για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας εκδίδει μάλιστα και κυρηλλικό αλφαβητάρι. την ίδια εποχή η λέξη Μακεδόνας χρησιμοποιείται χωρίς κανένα κόμπλεξ για τον προσδιοριρισμό των σλαβόφωνων της Ελλάδας. «Δε μιλούν καλά ελληνικά, είναι Μακεδόνες», γράφει ο Καραγάτσης στη συλλογή του Νεανικά Διηγήματα
  (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ)
  
• Από το 1952 ως το 1991, η Ελλάδα αναγνώριζε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Διότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, κυρίαρχο και με δικαίωμα απόσχισης από αυτήν. Η δε αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας και η διατήρηση διπλωματικών σχέσεων με αυτή σήμαινε αυτόματη αναγνώριση και ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ της.
  

Ποιοι είναι όμως οι φοβεροί και τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα αν η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα; Το μέγεθός της είναι πολύ μικρό για να συνιστά στρατιωτική απειλή για την Ελλάδα. Επίσης δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά της Ελλάδας όπου η Μακεδονική μειονότητα να συνιστά πληθυσμιακή πλειοψηφία (ακόμα και στο νομό Φλώρινας δεν υπερβαίνουν το 1/3 του πληθυσμού). Τέλος το όνειρο της ηγεσίας των Σκοπίων είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγει το διαμελισμό της χώρας, που γίνεται όλο και πιο πιθανός μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.
Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο σεναρίων συνομωσίας. Εννοώ το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας Μεγάλης Αλβανίας με την ενσωμάτωση σε αυτή του Κοσόβου και του δυτικού τμήματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας με την απορρόφηση από τη Βουλγαρία του υπολοίπου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το σενάριο αυτό δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί στις επόμενες δεκαετίες. Όμως προσωπικά δε θεωρώ ότι συνιστά σοβαρό κίνδυνο για την Ελλάδα, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση (και είμαι βέβαιος ότι εκτός κι αν συμβεί παγκόσμια πολιτικοοικονομική κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει). Στην απευκταία και
λίγο πιθανή με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση που διαλύεται η ΕΕ, η ελληνική διπλωματία θα είναι πολύ πιο ήσυχη με την ύπαρξη μιας Δημοκρατίας της Μακεδονίας στα σύνορά της, παρά με την ύπαρξη μιας Μεγάλης Αλβανίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας. (Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω, σχεδόν αποκλείω τη δημιουργία ΜεγάληςΑλβανίας υπό τις οιεσδήποτε συνθήκες).

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα από την Ελλάδα, γεννά οποιοδήποτε κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Είμαι όμως βέβαιος ότι τα όσα από υπαιτότητα δική μας συνέβησαν τα τελευταία 15 χρόνια έβλαψαν, βλάπτουν και θα βλάπτουν την εικόνα της Ελλάδας ως χώρας, την εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την εικόνα του Έλληνα έξω από την Ελλάδα για πολλά χρόνια. Και η ζημιά αυτή δεν αποκαθίσταται.

Είμαι βέβαιος ότι η αναβίωση, με δική μας υπαιτότητα, του Μακεδονικού, κατέστησε την Ελλάδα από μέρος της λύσης των κρίσεων στα Βαλκάνια σε μέρος του Βαλκανικού προβλήματος. Εδώ και 15 χρόνια η ελληνική διπλωματία καθορίζει τη στάση της στη Βαλκανική χερσόνησο, περιοχή μείζονος σημασίας για τη χώρα μας τόσο για γεωπολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, με αποκλειστικό γνώμονα το Μακεδονικό. Όμως ακόμα χειρότερη είναι η ζημιά της δημόσιας εικόνας της Ελλάδας σε Ευρώπη και Αμερική. Από την Επανάσταση του 1821 και μέχρι πρόσφατα, η Ελλάδα είχε, σχεδόν αυτόματα, την υποστήριξη της προοδευτικής κοινής γνώμης σε Ευρώπη και Αμερική. Και η επιρροή αυτού του χώρου δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αυτή ήταν που υποχρέωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις να δημιουργήσουν ελληνικό κράτος το 1827 -όταν η Επανάσταση τα είχε φτύσει - με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αυτή υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό σχεδόν ανεπιφύλακτα, μέχρι το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Αυτή μετέτρεψε στη Συνθήκη της Λωζάνης την ηττημένη Ελλάδα σε νικήτρια.
Την υποστήριξη αυτή η Ελλάδα την έχει χάσει. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί για αυτό το κομμάτι της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κοινής γνώμης είναι αδιανόητο - στερείται κοινής λογικής να αμφισβητείς στον άλλο το δικαίωμά του να είναι αυτός που θέλει να είναι, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως κερδίσαμε τη συμπάθεια των ομοτράπεζων του κυρίου Καρατζαφέρη. Μέγάλη ζημιά, μικρό όφελος.
Ό,τι και αν συμβεί τις επόμενες ημέρες, είτε η κυβέρνηση προβάλει βέτο, είτε καταλήξουμε σε συμφωνία, η ζημιά αυτή έχει γίνει και δεν επανορθώνεται. Το πολύ - πολύ να σωθούν τα προσχήματα της ελληνικής διπλωματίας, όχι όμως η ουσία.Είναι όμως καιρός να αρχίσει μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αν κάτι τέτοιο υπάρχει - για κάποιες οικουμενικές αξίες, και το πώς αυτές γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Γιάννης Χρ.