Η αντεγκληματική πολιτική στα χέρια του νεοφιλελεύθερου αμοραλισμού (επιτέλους!)...

Ενδιαφέρον το θέμα που ανοίγει – και με τον τρόπο που το ανοίγει – ο Γιάννης στην πιο κάτω ανάρτησή του.

Πράγματι υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στο χώρο της αριστεράς να προσδιορίσει τις παραμέτρους μιας αντεγκληματικής πολιτικής. Συνήθως οι σχετικές αναφορές περιορίζονται στις «κοινωνικές παραμέτρους» του εγκλήματος και στην ανάγκη μιας περισσότερο κοινωνικής παρέμβασης στη «ρίζα» του κακού, που είναι η φτώχεια, οι άθλιες συνθήκες ζωής των μεταναστών, τα ημιδιαλυμένα σχολεία μας και η προϊούσα διάλυση του θεμελιακού θεσμού της οικογένειας.
Όμως το «αγκάθι» του ζητήματος, είναι ακριβώς η δράση και η κατάλληλη οργάνωση της αστυνομίας, ως κατασταλτικού – και ελάχιστα προληπτικού – μηχανισμού της εγκληματικότητας. Ακριβώς διότι οι κοινωνικές παρεμβάσεις είτε δεν γίνονται, είτε είναι ανεπαρκείς, είτε αργούν να παράγουν αποτελέσματα, η αντεγκληματική πολιτική στηρίζεται κάθε φορά στο βαθμό ικανότητας και αποτελεσματικότητας των δυνάμεων επιβολής του νόμου και της τάξης…

Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί παντού το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, το κράτος τείνει να μετατραπεί σε έναν απλό μηχανισμό συλλογής φόρων και παρέμβασης σε χώρους που δεν ελκύουν την αγορά και τις δυνάμεις της. Η αστυνόμευση, η προστασία του πολίτη από το έγκλημα, η «ασφάλεια», μετατρέπεται σε αγαθό πρώτης τάξεως, που φυσικά και λογικά θα πρέπει να περάσει στη «δημιουργική λειτουργία» των μηχανισμών της αγοράς. Το έγκλημα πρέπει να υπάρχει, για να αντιμετωπίζεται. Στη λογική του σύγχρονου, μεταμοντέρνου συστήματος «η πάταξη του εγκλήματος» (παλιά και νοσταλγική έκφραση των νομοταγών νοικοκυραίων) είναι αδιανόητη. Το έγκλημα παράγει πλούτο από όλες τις πιθανές παραμέτρους του. Το έγκλημα είναι πολύτιμο για τη λειτουργία της αγοράς. Είναι ο «πόλεμος» που διεξάγεται ΜΕΣΑ στην κοινωνία, γύρω μας, πέριξ του σπιτιού μας, του σχολείου των παιδιών μας και του χώρου εργασίας μας. Και όπως οι πόλεμοι μεταξύ κρατών ή ακόμα και πολιτικών ιδεολογιών κι αυτός ο πόλεμος είναι αδιάκοπος και παράγει τον απαραίτητο πλούτο για την κίνηση τεράστιων κομματιών της παντοδύναμης αγοράς.
Όσο υποχωρεί το κράτος μπροστά στις αδίστακτες δυνάμεις της αγοράς, τόσο περισσότερο το έγκλημα θα προβάλλει ως ο «βασικός φόβος». Και φυσικά η κατανάλωση μεθόδων και δυνάμεων προστασίας από τους «φοβισμένους» πολίτες – καταναλωτές, θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο…
Δεν έχει συνεπώς κανένα λόγο το (νεοφιλελεύθερο) κράτος να εντείνει την προσπάθειά του για την καταπολέμηση του εγκλήματος… Αντίθετα παρακολουθεί ατάραχο την αστυνομία του να μετατρέπεται στο διάβα των χρόνων σε φορέα – και αυτή! – του εγκλήματος, το οποίο υποτίθεται ότι πολεμά. Ναρκωτικά, τοκογλυφία, προστασία πορνών και καταστημάτων, εμπόριο όπλων και λαθρομετανάστευση μερικές από τις πλέον «κερδοφόρες» αγορές του εγκλήματος που έχουν διεισδύσει αστυνομικοί…

Νοσταλγώντας τις περασμένες δεκαετίες, όπου η βασική αντίθεση μεταξύ δεξιάς – αριστεράς ήταν, στο θέμα αυτό, ισχυρή αστυνόμευση ή κοινωνικές παρεμβάσεις για την καταπολέμηση του εγκλήματος, σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που ευαγγελίζονται ότι «όλα τα λύνει η αγορά» και αυτούς που επιμένουν ότι τα βασικά αγαθά της ζωής και της κοινωνικής μας οργάνωσης θα πρέπει να αποτελούν φροντίδα της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών, είναι πλέον: αδράνεια, ασυδοσία και διαφθορά της αστυνομίας, ή ικανή και οργανωμένη αστυνόμευση;
Αυτό αποτελεί φυσικά υποχώρηση από αρχές και ελπίδες για μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία του μέλλοντος…

Όμως η προοδευτική προσέγγιση του ζητήματος σήμερα δεν παύει να κινείται νοσταλγικά προς αυτό που κάποτε οι προοδευτικοί πολίτες της κοινωνίας μας πολεμούσαμε με πείσμα και αρχές.
O Tempora, O Mores…
Κ.Λ.