Πλησιάζουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Και ενώ η πάλαι ποτέ οραματική ελληνική αριστερά βουλιάζει αυτάρεσκα μέσα στην απαξίωση του μηδενισμού της, η κυβερνώσα δεξιά αναπαράγει με εντυπωσιακή έλλειψη κάθε υπευθυνότητας μουχλιασμένους μύθους της μεταπολιτευτικής ιδεοληψίας μας και πατροπαράδοτους παραθεσμούς του παρακράτους και του κομματισμού…
Ένα κράτος σε πλήρη παράλυση. Μια κοινωνία που παραδέρνει σε μια αυτιστική δίνη, καταναλώνοντας ανυποψίαστη ακόμα, ό,τι έχει απομείνει από την κερδοφορία των προηγούμενων είκοσι χρόνων. Μια κοινωνία που αρνείται να δει το κακό με δρασκελιές να την πλησιάζει…
Ας βγάλουμε για λίγο τα μαύρα, παραμορφωτικά γυαλιά που μας εμποδίζουν να δούμε την ωμή πραγματικότητα:
- Η αξιοπιστία μας στις αγορές, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον είναι πλέον μηδενική.
- Οι προτεραιότητές μας στην εξωτερική πολιτική είναι έξω και πέρα από κάθε συγκυρία και πολλές φορές έξω από το χώρο που κινείται ο κοινός, λογικός νους.
- Ο δανεισμός μας έχει υπερβεί κάθε όριο. Κι αν μέχρι πριν ένα χρόνο ο δανεισμός αυτός ήταν σχετικά φτηνός, σήμερα είναι πανάκριβος και ασφυκτικός.
- Η ανθούσα παραοικονομία μας, που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, μας προσφέρει μια κάπως ανθεκτική πανοπλία για την αντιμετώπιση της επερχόμενης – και σε μας – παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως καταδικάζει το κράτος σε χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
- Τα δημόσια σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας βρίσκονται στο χείλος της διάλυσης και μόνο η φιλότιμη προσπάθεια αρκετών από το διδακτικό προσωπικό εμποδίζει προς το παρόν ένα απλό βήμα προς τα… εμπρός.
- Η προμελετημένη αλλά πολλές φορές και αναγκαστική υποχώρηση του κράτους από κάθε τομέα κοινωνικής προτεραιότητας (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κοινωνική ασφάλιση, μεταναστευτική πολιτική κλπ) οδηγούν την κοινωνία στην επικίνδυνη χαλάρωση κάθε συνεκτικού κοινωνικού δεσμού και μοιραία στην αγριότητα.
- Η πτώση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης, μεσαίας τάξης και ο κίνδυνος κατάρρευσης πολλών στρωμάτων της, προαναγγέλλουν εκρήξεις και βία παρόμοια και ίσως πολύ πιο έντονη από αυτή που ζήσαμε το Δεκέμβρη του ’08.
- Τέλος, η έλλειψη πολιτικής ικανότητας από τους νυν κυβερνώντες και η παντελής απαξίωση της πολιτικής εμποδίζουν την παραγωγή πολιτικού οράματος και ελπίδας, απαραίτητων ψυχολογικών εφοδίων για την προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης που σοβεί.
Μπορεί κάποιοι να αντιτάσσουν απέναντι σε αυτή την κατάσταση τους όρους του αναπόφευκτου: «Θα επέλθει η κρίση, θα κινητοποιηθούμε, θα βάλουμε μυαλό, θα δουλέψουμε και θα την ξεπεράσουμε»…
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά…
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα χωρών που κατέρρευσαν οριστικά, για δεκαετίες, επειδή ακριβώς δεν αντέδρασαν έγκαιρα στα επερχόμενα σημάδια της καταστροφής. Η Αργεντινή είναι μια από αυτές… Βρίσκεται σε συνεχή κρίση εδώ και δεκαετίες και όσες προσπάθειες κι αν έκανε και κάνει, δεν μπορεί να ανατάξει την οικονομία της, η οποία κάποτε αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση…
Επίσης το παράδειγμα των «αναδυομένων αγορών» της Ασίας, τη δεκαετία του ’80 και του ‘90 θα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μας… Ακόμα κι αυτή η Ιαπωνία… Για να μη μιλήσουμε για τις ταλαίπωρες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, που για πάνω από δύο δεκαετίες παραδέρνουν από την μια κρίση στην άλλη, μη μπορώντας να ισορροπήσουν ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά…
Το ευρώ αποτελεί ασπίδα. Ναι… Αλλά και μέγγενη καταστροφής, αν δεν αντιληφθούμε ότι πλέον καμιά υποτίμηση, καμιά παρέμβαση της κεντρικής μας τράπεζας και κανένα από τα παραδοσιακά «κόλπα» των αστέρων της οικονομίας δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί… Οι κανόνες έχουν αλλάξει. Κι αν δεν τους εφαρμόσουμε, απλά, πολύ απλά, θα μας πάρει ο διάολος…
Υπάρχει ελπίς;
Ναι, αν σοβαρευτούμε.
Αν εγκαταλείψουμε ως κοινωνία τους μύθους – βαρίδια και την ανατολίτικη μοιρολατρία μας…
Αν πάψουμε να παριστάνουμε τους κληρονόμους του Μεγαλέξαντρου και του Πλάτωνα κι αν κοιτάξουμε – επιτέλους – με ρεαλισμό, αίσθημα συνεργασίας και με ανεκτικότητα τους γείτονες.
Αν πάψουμε να γινόμαστε γελοίοι ανά την υφήλιο κλαψουρίζοντας για τα «εθνικά μας δίκαια» που στο κάτω – κάτω με το κλαψούρισμα τα καταστήσαμε άλυτους γρίφους.
Αν πειθαρχήσουμε στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κράτος, το αγαπήσουμε, το ενισχύσουμε και το χρηματοδοτήσουμε, ως οφείλουμε άλλωστε.
Αν αρχίσουμε να δείχνουμε ευαισθησία για τον διπλανό μας, για τον γείτονα, για το φίλο και τον αδελφό. Αν με λίγα λόγια μετατραπούμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και όχι αξιοθρήνητου εγωισμού.
Αν εμπιστευθούμε τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ πολιτικούς, που θα πρέπει με περίσκεψη να τους αναδείξουμε και θα πρέπει να τους ελέγχουμε όχι τόσο για την τιμιότητά τους (έλεος!..) αλλά κυρίως για την ικανότητά τους να παράξουν έργο.
Αν στρέψουμε το (πράγματι) δαιμόνιο μυαλό μας στη δημιουργία και όχι στην ίντριγκα, στη διαβολή και στο ατομικό (μίζερο πάντα) βόλεμά μας…
Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Το έδειξαν οι δυο – τρεις μήνες προετοιμασίας και εκτέλεσης του τεράστιου έργου των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλα – για έναν παράξενο και ίσως μοναδικό ελληνικό λόγο – όλα λειτούργησαν ρολόι, η Αθήνα θύμιζε παράδεισο και οι άνθρωποι χαμογελούσαν ακόμα – για φανταστείτε το! – και στον γείτονά τους!..
Μπορεί το ΠαΣοΚ;
Μπορεί, αλλά όχι μόνο του.
Μπορεί, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συμβούν και όλα τα παραπάνω…
Αλλιώς μάγκες, αν έχουμε μια από τα ίδια, τότε…
…Απέσβετω (οριστικά και αμετάκλητα) το λάλον ύδωρ.
Και καλά σαράντα, που λέει ο λόγος…
Κ.Λ.
Ένα κράτος σε πλήρη παράλυση. Μια κοινωνία που παραδέρνει σε μια αυτιστική δίνη, καταναλώνοντας ανυποψίαστη ακόμα, ό,τι έχει απομείνει από την κερδοφορία των προηγούμενων είκοσι χρόνων. Μια κοινωνία που αρνείται να δει το κακό με δρασκελιές να την πλησιάζει…
Ας βγάλουμε για λίγο τα μαύρα, παραμορφωτικά γυαλιά που μας εμποδίζουν να δούμε την ωμή πραγματικότητα:
- Η αξιοπιστία μας στις αγορές, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον είναι πλέον μηδενική.
- Οι προτεραιότητές μας στην εξωτερική πολιτική είναι έξω και πέρα από κάθε συγκυρία και πολλές φορές έξω από το χώρο που κινείται ο κοινός, λογικός νους.
- Ο δανεισμός μας έχει υπερβεί κάθε όριο. Κι αν μέχρι πριν ένα χρόνο ο δανεισμός αυτός ήταν σχετικά φτηνός, σήμερα είναι πανάκριβος και ασφυκτικός.
- Η ανθούσα παραοικονομία μας, που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, μας προσφέρει μια κάπως ανθεκτική πανοπλία για την αντιμετώπιση της επερχόμενης – και σε μας – παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως καταδικάζει το κράτος σε χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
- Τα δημόσια σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας βρίσκονται στο χείλος της διάλυσης και μόνο η φιλότιμη προσπάθεια αρκετών από το διδακτικό προσωπικό εμποδίζει προς το παρόν ένα απλό βήμα προς τα… εμπρός.
- Η προμελετημένη αλλά πολλές φορές και αναγκαστική υποχώρηση του κράτους από κάθε τομέα κοινωνικής προτεραιότητας (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κοινωνική ασφάλιση, μεταναστευτική πολιτική κλπ) οδηγούν την κοινωνία στην επικίνδυνη χαλάρωση κάθε συνεκτικού κοινωνικού δεσμού και μοιραία στην αγριότητα.
- Η πτώση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης, μεσαίας τάξης και ο κίνδυνος κατάρρευσης πολλών στρωμάτων της, προαναγγέλλουν εκρήξεις και βία παρόμοια και ίσως πολύ πιο έντονη από αυτή που ζήσαμε το Δεκέμβρη του ’08.
- Τέλος, η έλλειψη πολιτικής ικανότητας από τους νυν κυβερνώντες και η παντελής απαξίωση της πολιτικής εμποδίζουν την παραγωγή πολιτικού οράματος και ελπίδας, απαραίτητων ψυχολογικών εφοδίων για την προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης που σοβεί.
Μπορεί κάποιοι να αντιτάσσουν απέναντι σε αυτή την κατάσταση τους όρους του αναπόφευκτου: «Θα επέλθει η κρίση, θα κινητοποιηθούμε, θα βάλουμε μυαλό, θα δουλέψουμε και θα την ξεπεράσουμε»…
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά…
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα χωρών που κατέρρευσαν οριστικά, για δεκαετίες, επειδή ακριβώς δεν αντέδρασαν έγκαιρα στα επερχόμενα σημάδια της καταστροφής. Η Αργεντινή είναι μια από αυτές… Βρίσκεται σε συνεχή κρίση εδώ και δεκαετίες και όσες προσπάθειες κι αν έκανε και κάνει, δεν μπορεί να ανατάξει την οικονομία της, η οποία κάποτε αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση…
Επίσης το παράδειγμα των «αναδυομένων αγορών» της Ασίας, τη δεκαετία του ’80 και του ‘90 θα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μας… Ακόμα κι αυτή η Ιαπωνία… Για να μη μιλήσουμε για τις ταλαίπωρες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, που για πάνω από δύο δεκαετίες παραδέρνουν από την μια κρίση στην άλλη, μη μπορώντας να ισορροπήσουν ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά…
Το ευρώ αποτελεί ασπίδα. Ναι… Αλλά και μέγγενη καταστροφής, αν δεν αντιληφθούμε ότι πλέον καμιά υποτίμηση, καμιά παρέμβαση της κεντρικής μας τράπεζας και κανένα από τα παραδοσιακά «κόλπα» των αστέρων της οικονομίας δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί… Οι κανόνες έχουν αλλάξει. Κι αν δεν τους εφαρμόσουμε, απλά, πολύ απλά, θα μας πάρει ο διάολος…
Υπάρχει ελπίς;
Ναι, αν σοβαρευτούμε.
Αν εγκαταλείψουμε ως κοινωνία τους μύθους – βαρίδια και την ανατολίτικη μοιρολατρία μας…
Αν πάψουμε να παριστάνουμε τους κληρονόμους του Μεγαλέξαντρου και του Πλάτωνα κι αν κοιτάξουμε – επιτέλους – με ρεαλισμό, αίσθημα συνεργασίας και με ανεκτικότητα τους γείτονες.
Αν πάψουμε να γινόμαστε γελοίοι ανά την υφήλιο κλαψουρίζοντας για τα «εθνικά μας δίκαια» που στο κάτω – κάτω με το κλαψούρισμα τα καταστήσαμε άλυτους γρίφους.
Αν πειθαρχήσουμε στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κράτος, το αγαπήσουμε, το ενισχύσουμε και το χρηματοδοτήσουμε, ως οφείλουμε άλλωστε.
Αν αρχίσουμε να δείχνουμε ευαισθησία για τον διπλανό μας, για τον γείτονα, για το φίλο και τον αδελφό. Αν με λίγα λόγια μετατραπούμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και όχι αξιοθρήνητου εγωισμού.
Αν εμπιστευθούμε τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ πολιτικούς, που θα πρέπει με περίσκεψη να τους αναδείξουμε και θα πρέπει να τους ελέγχουμε όχι τόσο για την τιμιότητά τους (έλεος!..) αλλά κυρίως για την ικανότητά τους να παράξουν έργο.
Αν στρέψουμε το (πράγματι) δαιμόνιο μυαλό μας στη δημιουργία και όχι στην ίντριγκα, στη διαβολή και στο ατομικό (μίζερο πάντα) βόλεμά μας…
Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Το έδειξαν οι δυο – τρεις μήνες προετοιμασίας και εκτέλεσης του τεράστιου έργου των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλα – για έναν παράξενο και ίσως μοναδικό ελληνικό λόγο – όλα λειτούργησαν ρολόι, η Αθήνα θύμιζε παράδεισο και οι άνθρωποι χαμογελούσαν ακόμα – για φανταστείτε το! – και στον γείτονά τους!..
Μπορεί το ΠαΣοΚ;
Μπορεί, αλλά όχι μόνο του.
Μπορεί, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συμβούν και όλα τα παραπάνω…
Αλλιώς μάγκες, αν έχουμε μια από τα ίδια, τότε…
…Απέσβετω (οριστικά και αμετάκλητα) το λάλον ύδωρ.
Και καλά σαράντα, που λέει ο λόγος…
Κ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου