37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Υπάρχουν λύσεις...

Ίσως επειδή η μητέρα μου με μεγάλωσε κάνοντας αυτή την τόσο κοπιαστική και ανθυγιεινή εργασία, η κατάφωρη εκμετάλλευση των γυναικών – καθαριστριών από τους άπληστους και αδίστακτους εργοδότες τους, αυτούς τους λεμέδες που αγόρασαν πέντε σκούπες και πέντε σφουγγαρόπανα – μεγάλη επένδυση! – και παριστάνουν τους καπιταλιστές, με διαολίζει.
Περιφερόμενοι γλείφτες των κομματικών καμπινέδων οι πιο πολλοί, με τις «κατάλληλες γνωριμίες» πάντοτε, παίρνουν εργολαβίες – κυρίως από το Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, τράπεζες κλπ), μοιράζουν μεταξύ τους την πίττα και απολαμβάνουν παρασιτικά τεράστια οικονομικά οφέλη.
Χιλιάδες γυναίκες εργάζονται με τους χειρότερους όρους κάτω από ένα καθεστώς που λίγο διαφέρει από την δουλεία. Για 300 – 400 ευρώ το μήνα… Γυναίκες από την Ελλάδα, από τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Ουκρανία. Που με αυτά τα ψίχουλα μεγαλώνουν παιδιά και – πολλές φορές – ταΐζουν τον άνεργο σύζυγο…

Γι αυτό με χαροποίησε ένα δημοσίευμα στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, για τέσσερις γυναίκες στη Μυτιλήνη, που έχουν αναλάβει το έργο της καθαριότητας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει ενδιαφέρον να το διαβάσετε http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100083_13/03/2009_307399
Για να αντιληφθείτε πόσο απλά είναι τα πράγματα, πόσο εύκολα γίνονται, όταν επικρατήσει η κοινή λογική και κάποιος δείξει το ενδιαφέρον που υποχρεούται ούτως ή άλλως να δείξει, όταν έχει την ευθύνη ενός τομέα, όπως ο πρύτανης του Πανεπιστημίου. Απλά πράγματα: Εγώ χρεώνω το πανεπιστήμιο με 700 ευρώ για την κάθε μια καθαρίστρια. Ο εργολάβος τους πληρώνει τα 450 και βάζει στην τσέπη τα υπόλοιπα… Γιατί;
Οι τέσσερις γυναίκες, με την προτροπή του πρύτανη έκαναν μια εταιρεία και διεκδίκησαν μόνες τους (χωρίς τον νταβατζή) την εργασία της καθαριότητας στους χώρους του πανεπιστημίου. Τώρα παίρνουν ολόκληρο το μηνιάτικό τους και το πρωί πάνε στη δουλειά τους τραγουδώντας!..
Όχι ότι αμείβονται ικανοποιητικά, όχι ότι δεν κουράζονται, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν νταβατζή…
…Και στολίζουν με λουλούδια τους χώρους του πανεπιστημίου… Έτσι, για να μη δείχνουν κρύοι και αδιάφοροι…

(Μήπως αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να το ακολουθήσουν κι αλλού; Η πρωτοβουλία, η οργάνωση και η αλληλεγγύη έχει κάποιες φορές ορατό αποτέλεσμα.)
Κ.Λ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συνεταιρισμός εργαζόμενων λοιπόν, γιατί όχι; Είναι η πίεση των καιρών που θέτει επί τάπητος τέτοιες προτάσεις. Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, ας ελπίζουμε.

Γιώργος

Ανώνυμος είπε...

Να το δούμε λίγο και αλλοιώς. Ο πρύτανης δίνει στον εργολάβο 700 ευρώ. Από αυτά 40 % παίρνει το ΙΚΑ, 10 % η εφορία, οι 12 μήνες γίνονται 14, νοίκια, βενζίνες, υλικά αν τα προσθέσεις τα 450 ευρώ είναι πολλά. Αν κάποιος δεν μπορεί να βολευτεί στο Δημόσιο ή να βρει μιά δουλειά στον Ιδιωτικό τομέα με αξιοπρεπή μισθό, πηγαίνει στην εφορία και δηλώνει εργολάβος. Είναι εργολάβος όχι νταβατζής. Καλός εργολάβος είναι αυτός που θα ανακατέψει άμμο, χαλίκια, χλωρίνες με αυτό το μαγικό υλικό που λέγεται εργασία και φτιάξει ένα καλό έργο. Κακός εργολάβος είναι αυτός που δεν θα τα καταφέρει, αλλά και πάλι νταβατζής δεν είναι. Ο Πρύτανης και ο κάθε πρύτανης αν αντί να καταναλώνεται με την εφεύρεση νέων νομικών μορφωμάτων στο εταιρικό πάνθεο, είχε τον νού του να έρχονται και να φεύγουν οι διοικητικοί υπάλληλοι στον ώρα τους, και οι προυπολογισμοί να μην καταλήγουν εκει όπου κατέληγαν στο Πάντειο τότε θα παρισεύαν χρήματα γιά τους εργαζόμενους.
Γ.Κ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)