Εντυπωσιακή η χθεσινή ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου για την Πράσινη Ανάπτυξη. Είναι η πρώτη φορά ίσως από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, που το κόμμα αυτό έρχεται με ένα καινοτόμο πρόγραμμα να ταράξει να λημνάζοντα νερά της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η πρόταση, ο σύνδεσμος σε περίληψη της οποίας υπάρχει στο τέλος αυτής της ανάρτησης, αξιοποιεί όλες τις σχετικές εκθέσεις των αρμόδιων ευρωπαϊκών οργάνων, την υπάρχουσα ευρωπαϊκή, και όχι μόνο, εμπειρία, λαμβάνει υπ' όψιν του τις δυνατότητες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Με δυο λόγια πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο η εφαρμογή του οποίου απαιτεί τη μετωπική σύγκρουση με πλήθος μεγάλων και μικρών συμφερόντων, με κατεστημένες κοινωνικές και προσωπικές συμπεριφορές. Εύλογες λοιπόν η επιθετικότητα, η ειρωνεία, η προσπάθεια απαξίωσης με τις οποίες έγινε δεκτό.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με κίνδυνο να θεωρηθώ δημόσιος υπάλληλος - σύμφωνα με τον ορισμό που θέλει δημόσιος υπάλληλος να είναι ο άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα να αντιτάξει σε κάθε λύση - δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποιοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν.
Τα στελέχη του κόμματος που ζητούν, ενάντια σε κάθε λογική διαχείρισης υδατικών πόρων, την εκτροπή του Αχελώου για να συντηρηθούν υδροβόρες και μη αποδοτικές, χωρίς τις υπό κατάργηση ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καλλιέργειες του βαμβακιού; Τα στελέχη που στο Δήμο της Αθήνας έχουν συναινέσει σε κάθε σχέδιο τσιμεντοποίησης των ελάχιστων ελεύθερων χώρων; Τα κομματικά στελέχη που αρνούνται να συζητήσουν, στον τομέα της ενέργειας οτιδήποτε άλλο πλην του πετρελαίου και του λιγνίτη; Ή αυτά που επιδιώκουν λυσωδώς τους αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, ακόμα και δασών;
Σε ποιούς κρατικούς λειτουργούς θα στηριχτεί η υοποίηση αυτού του σχεδίου; Στους λαδιάρηδες των πολεοδομιών, των Δήμων, των Νομαρχιών και των ΔΕΚΟ;
Ποια κοινωνία θα στηρίξει το σχέδιο; Η κοινωνία του αυθαίρετου πάνω στο γυαλό και του λαδώματος της πολεοδομίας, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Εφορίας; Η κοινωνία των καλών πολιτών που δεν πάνε πενήντα μέτρα δρόμο αν δεν καβαλήσουν το ΙΧ τους, που πετάνε το πακέτο των τσιγάρων και, κυρίως, το τσιγάρο στα ξερόχορτα δίπλα στο δρόμο; Η κοινωνία των αρνούμενων για λόγους αρχής να σεβαστούν κάθε έννοια Δημόσιας περιουσίας;
Με την έννοια αυτή οι αντιδράσεις των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δε στερούνται βάσης. Ο κίνδυνος το σχέδιο αυτό να μείνει απλή εκδήλωση καλών προθέσεων είναι παραπάνω από υπαρκτός. Αλλά προσφέρει μια προοπτική. Αντιθέτως αν αυτό ή κάποια ακόμα πιο δραστική εκδοχή του δεν εφαρμοστεί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Και γι αυτό αξίζει τον κόπο να υποστηριχθεί.
Γιάννης Χρ.
Ο σύνδεσμος
http://www.pasok.gr/portal/gr/000F4240/Data/green-oikonomia-perilipsi-web.pdf
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με κίνδυνο να θεωρηθώ δημόσιος υπάλληλος - σύμφωνα με τον ορισμό που θέλει δημόσιος υπάλληλος να είναι ο άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα να αντιτάξει σε κάθε λύση - δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποιοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν.
Τα στελέχη του κόμματος που ζητούν, ενάντια σε κάθε λογική διαχείρισης υδατικών πόρων, την εκτροπή του Αχελώου για να συντηρηθούν υδροβόρες και μη αποδοτικές, χωρίς τις υπό κατάργηση ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καλλιέργειες του βαμβακιού; Τα στελέχη που στο Δήμο της Αθήνας έχουν συναινέσει σε κάθε σχέδιο τσιμεντοποίησης των ελάχιστων ελεύθερων χώρων; Τα κομματικά στελέχη που αρνούνται να συζητήσουν, στον τομέα της ενέργειας οτιδήποτε άλλο πλην του πετρελαίου και του λιγνίτη; Ή αυτά που επιδιώκουν λυσωδώς τους αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, ακόμα και δασών;
Σε ποιούς κρατικούς λειτουργούς θα στηριχτεί η υοποίηση αυτού του σχεδίου; Στους λαδιάρηδες των πολεοδομιών, των Δήμων, των Νομαρχιών και των ΔΕΚΟ;
Ποια κοινωνία θα στηρίξει το σχέδιο; Η κοινωνία του αυθαίρετου πάνω στο γυαλό και του λαδώματος της πολεοδομίας, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Εφορίας; Η κοινωνία των καλών πολιτών που δεν πάνε πενήντα μέτρα δρόμο αν δεν καβαλήσουν το ΙΧ τους, που πετάνε το πακέτο των τσιγάρων και, κυρίως, το τσιγάρο στα ξερόχορτα δίπλα στο δρόμο; Η κοινωνία των αρνούμενων για λόγους αρχής να σεβαστούν κάθε έννοια Δημόσιας περιουσίας;
Με την έννοια αυτή οι αντιδράσεις των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δε στερούνται βάσης. Ο κίνδυνος το σχέδιο αυτό να μείνει απλή εκδήλωση καλών προθέσεων είναι παραπάνω από υπαρκτός. Αλλά προσφέρει μια προοπτική. Αντιθέτως αν αυτό ή κάποια ακόμα πιο δραστική εκδοχή του δεν εφαρμοστεί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Και γι αυτό αξίζει τον κόπο να υποστηριχθεί.
Γιάννης Χρ.
Ο σύνδεσμος
8 σχόλια:
Έριξα μια ματιά στο κείμενο όπου αναφέρεσαι. Η κεντρική του ιδέα είναι η παρακάτω: Αν η πολιτεία προχωρήσει πρώτη σε επενδύσεις και ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα σε τομείς "πράσινης τεχνολογίας" (ενέργεια, κατασκευές, νέου τύπου αγροτικά προϊόντα), τότε θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα παραχθεί πλούτος που μέρος του θα διανεμηθεί στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και θα αναχαιτιστεί η υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Πρόκειται για μια κεϋνσιανή προσέγγιση αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, με έμφαση στην περιβαλλοντική διάσταση της νέας οικονομίας.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όπως πριν από 70 χρόνια πολιτικές Νιου Ντιλ με έμφαση στη βιομηχανία και στη μαζική παραγωγή καταναλωτικών αγαθών έδωσαν μια διέξοδο στον καπιταλισμό για μια περίπου τριεκονταετία -αφού βέβαια μεσολάβησε ένας πόλεμος που έπαιξε κι'αυτός το ρόλο του στη μετέπειτα οικονομική ανάπτυξη-έτσι και σήμερα η πράσινη ανάπτυξη, πάντα στηριζόμενη στο κίνητρο του κέρδους, μπορεί να είναι μια λύση για τις δεκαετίες που έχουμε μπροστά μας.
Μπορεί και να αποδώσει αυτό το σενάριο, δεν μπορώ να το αποκλείσω. Βέβαια για να εξασφαλιστούν τα κέρδη για τους επιχειρηματίες, που θα οδηγήσουν ίσως στα "θετικά πολλαπλασιαστικά φαινόμενα" στα οποία αναφέρεται ο Παπανδρέου (κεϋνσιανή ορολογία κι'εδώ) θα πρέπει με κάποιον τρόπο να μεταφερθεί αξία από αυτούς που θα δουλέψουν προς αυτούς που θα επενδύσουν (με τη στήριξη μάλιστα του κρατικού κορβανά, δηλαδή του φορολογούμενου πολίτη). Με άλλα λόγια, κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν, για άλλη μια φορά.
Ας δεχτούμε ωστόσο ότι αυτό το πρόγραμμα είναι μια λύση. Κάποιες από τις δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος, κυρίως από πλευράς νοοτροπίας και αντιδράσεων ομάδων συμφερόντων, τις έθεσες ήδη. Εγώ θα πρόσθετα και άλλη μια: Από που θα βρει τους πόρους η πολιτεία για να ξεκινήσει τις δημόσιες επενδύσεις; Η απάντηση που μου έρχεται αυθόρμητα είναι κυρίως από το χρηματιστικό κεφάλαιο που αρκετά κερδοσκόπησε και μας έφερε στα σημερινά αδιέξοδα. Αν ο Παπανδρέου έχει τη θέληση και την πυγμή να θέσει τις τράπεζες στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας και της πράσινης ανάπτυξης, τότε όντως θα κάνει ένα μεγάλο καλό. Στο κείμενο της ομιλίας του όμως δεν τον βλέπω να αναφέρεται σε αυτήν την παράμετρο και αυτό θέτει ερωτηματικά για τις προθέσεις του και κυρίως για τη΄βιωσιμότητα της πρότασής του.
Αυτά τα λίγα για την ώρα, αν έχουμε τη διάθεση επανερχόμαστε.
Γιώργος
Τί εννοείς "χρηματιστικό κεφάλαιο" Γιώργο; Αν εννοείς τις τράπεζες, αυτές είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν σε χρηματοδότηση, αν μπουν στο χορό οι μεγάλες εταιρείες του κλάδου (κατασκευαστικές κλπ). Όσον αφορά τις προθέσεις του Γιώργου, αυτές έχουν ήδη φανεί, στην συνέντευξή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου μιλάει κι όχι μόνο υπαινικτικά, για κρατικοποίηση της ΕΘΝΙΚΗΣ τουλάχιστον.
Κ.Λ.
Στην ανάρτησή μου, από παραδρομή δεν αναφέρθηκα σε ένα πολύ σημαντικό παράγοντα: τους επιχειρηματίες που θα επενδύσουν στην Πράσινη Οικονομία. Το εείδος δεν είναι απλώς «ουσιώδες εν ανεπαρκεία», όπως θα έλεγε ένας οικονομολόγος, απουσιάζει παντελώς από το ελληνικό οικονομικό οικοσύστημα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στην Ελλάδα, ελλείψει ανθρώπων άξιων να φέρουν τον τίτλο του επιχειρηματία, και αυτό πρέπει να γίνει με δημόσιες επενδύσεις. Κι από κει και πέρα ανοίγει η συζήτηση τι θα απαογίνουν όλες αυτές οι επιχειρήσεις, καθώς δε μπορεί να πήξει η χώρα από κρατικές επιχειρήσεις. Προσωπικά τείνω προς δυο εκδοχές:. Είτε θα πάρουν τη μορφή των συνεταιριστικών επιχειρήσεων των εργαζομένων σε αυτές με εκχώρηση του μάνατζμεντ σε κάποιες περιπτώσεις, με υποχρέωση συστηματικής αξιολόγησης του μάνατζμεντ σε άλλες από ειδικευμένες εταιρείες, είτε θα είναι κρατικές μεν εταιρείες, που όμως θα λειτουργούν με όρους αγοράς και απλώς τα κέρδη τους θα διατίθενται, βάσει καταστατικού, σε κοινωφελείς σκοπούς.
Γιάννης Χρ.
Η παρέμβαση του Γιώργου σωστή ως προς τον συσχετισμό με το New Deal. Φυσικά δεν καταλαβαίνω γιατί αντιμετωπίζεται σχεδόν αρνητικά, με αναφορές σε μεταφορές αξίας, κίνητρα κέρδους κλπ.
Η μαρξιστική πρακτική σε αυτά έχει να αντιπαραθέσει την "εθελοντική" εκβιομηχάνιση και τον εξηλεκτρισμό του Στάλιν, την "Πολιτιστική" επανάσταση του ΜΑΟ, την αγροτική πολιτική του Πολ Ποτ και άλλα συναφή. Μη μου πει πάλι κανείς ότι ειρωνεύομαι γιατί δεν μου περνάει κάτι τέτοιο από το κεφάλι όταν αυτά τα εγκλήματα τα πλήρωσαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι με τη ΖΩΗ τους, αυτήν που τόσο σεβόμαστε όλοι μας. Νομίζω;
Τώρα μάλιστα! Όποιος μιλάει για το νόμο της αξίας και για τη σχέση εργασίας-κεφαλαίου ρέπει προς τον ολοκληρωτισμό διότι κάποιοι άλλοι ακολούθησαν αυτήν την πορεία!. Με αυτήν τη λογική όποιος μιλάει για ισοδυναμία μάζας-ενέργειας είναι δυνάμει εγκληματίας γιατί κάποιοι έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, εκμεταλλευόμενοι τη σχέση Ε=mc2! Πριν αναζητήσεις σπέρματα ολοκληρωτισμού στη δική μου σκέψη κοίταξε πρώτα να απαλλαγείς από τα δικά σου κολλήματα. Αρκετά πια.
Γιώργος
Μόνο αυτό. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα. Η πολιτική είναι πρακτική. Όταν μου βρεις που η θεωρία που υπερασπίζεσαι έχει δώσει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, ξαναέλα. Και μη τσαντίζεσαι. Ο εκνευρισμός δείχνει αδυναμία και αδιέξοδη σκέψη.
Δεν μπήκες στον κόπο να σταθείς στην ουσία του επιχειρήματός μου, είτε γιατί δεν σε συμφέρει να δεις τη λογική του συνέπεια, είτε γιατί δεν στο επιτρέπει η μονοδιάστατη σκέψη σου.
Επικαλείσαι την ανυπαρξία "μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων" χωρίς να λάβεις υπόψη σου τη θετική συμβολή της μαρξιστικής σκέψης στα κοινωνικά κινήματα και στην οικοδόμηση του κράτους πρόνοιας που κάποιοι λαοί ευτύχησαν να δουν σε κάποιες φάσεις της πρόσφατης ιστορίας τους (τί ήταν το New Deal αν όχι αποτέλεσμα της θετικής πίεσης του αριστερού κινήματος πάνω στην καθεστηκυία τάξη).
Μου χρεώνεις και αδιέξοδη σκέψη, η οποία ωστόσο με έχει βοηθήσει να συλλογιστώ και να διατυπώσω επιχειρήματα. Ενώ από την πλευρά σου βλέπω κενοδοξία, ύφος και τουπέ.
Τώρα αν εκνευρίζομαι καμιά φορά, ανθρώπινο είναι με τις ανοησίες που ακούω.
Γιώργος
Ξάδερφε, δε θα ξαναμπώ στον κόπο να κάνω διάλογο μαζί σου. Ψάξε αλλού τι σου φταίει.
Δημοσίευση σχολίου