«Ο τρόμος πάνω από τη χώρα ξανά, 7 χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν;»
...αναρωτιέται η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ στο κυριακάτικο φύλλο της. Και με μια σειρά άρθρων – παρεμβάσεων, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις.
Κατ’ αρχάς, πριν από 7 χρόνια και ακόμα πιο πέρα, δεν γνωρίζω να υπήρχε ένα τέτοιο «αίσθημα τρόμου» πάνω από τη χώρα, έτσι όπως το περιγράφει η εφημερίδα. Ελάχιστοι «έτρεμαν» την 17Ν και αυτοί είχαν φροντίσει να πάρουν τα μέτρα τους… Εξ άλλου η οργάνωση είχε αραιώσει πάρα πολύ τα ούτως ή άλλως αραιά χτυπήματά της με το πέρασμα του χρόνου…
Σε κάθε περίπτωση ο λαός, η τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας δεν αισθανόταν κανένα τρόμο από τη δράση τρομοκρατών… άλλοι επιδοκίμαζαν, άλλοι αδιαφορούσαν, κανένας όμως δεν φοβόταν.
Η 17Ν στόχευε κυρίως στην ανάγνωση των προκηρύξεών της και απλά χρησιμοποιούσε τις σφαίρες – ή τις ρουκέτες – ως την αφορμή για να έχει λόγο. Κι ο λόγος αυτός ήταν πάντα συγκροτημένος, βαθιά πολιτικός και – καμιά φορά – αποκαλυπτικός.
Όπως έχει πει κι ο Κουφοντίνας, «απλά κρατούσαμε ένα παράθυρο ανοικτό σ’ αυτό που κάποτε θα έρθει…»
Σήμερα τα πράγματα έχουν ουσιωδώς μεταβληθεί. Τα όπλα, οι χειροβομβίδες, τα εκρηκτικά και οι ρουκέτες, έχουν περάσει στα χέρια «των παιδιών» που δραστηριοποιούνται σε ένα εκ φύσεως ευάλωτο χώρο της πολιτικής διαμαρτυρίας και του ακτιβισμού: Στο γνωστό «χώρο» της αναρχοαυτονομίας και της αμφισβήτησης.
Οι παραδοσιακοί «μπαχαλάκηδες» και οι χουλιγκάνοι, οι αναρχικοί, οι εκδιωκόμενοι απείθαρχοι από κάθε λογής γκρούπες και γκρουπούσκουλα της άκρας αριστεράς αποτελούσαν ανέκαθεν ένα χώρο ευεπίφορο στις βίαιες και αυθόρμητες εκρήξεις, κυρίως στα περιθώρια των μεγάλων πολιτικών εκδηλώσεων και των ειρηνικών δράσεων του πολιτικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Δεκαετίες τώρα ο χώρος αυτός υπάρχει ζωντανός, γενιές και γενιές έχουν διαδοχικά περάσει από εκεί, στο διάστημα που αρχίζει από την πτώση της χούντας το ’74 μέχρι και τις μέρες μας.
Οι οργισμένοι αυτοί Ρασκόλνικωφ της ευρύτερης αναρχοαριστερής κουλτούρας μας, παιδιά (βιολογικά) των γενεών του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, μεγαλωμένα χωρίς τις συνθήκες της άγριας καταπίεσης, αλλά γαλουχημένοι με τα νάματα της αντίστασης, βιώνουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως καταπιεστικό σύστημα και ανάγουν τη γενικευμένη διαφθορά ως το τέλειο άλλοθι για την έκρηξη της δικής τους, συσσωρευμένης βίας.
Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα το συναισθηματικό ξέσπασμα μέσω «του όπλου», που αποβλέπει τώρα πια όχι στην κριτική, αλλά στην ωμή, απροσχημάτιστη καταστροφή. Γι αυτό και τα άγρια, τα μεγάλα, τα βίαια λόγια. Γι αυτό και το «αίμα» που προς το παρόν κυλάει μόνο μέσα από τις λέξεις που τρομάζουν πολύ περισσότερο από τις καθαυτό πράξεις τους.
Βέβαια το γεγονός είναι ότι μέσα σ’ αυτό το πρωτοφανές κλίμα διάλυσης και αδιαφορίας που ενθαρρύνει η κυβέρνηση, χρόνια τώρα, στα σώματα ασφαλείας, τα λόγια αυτά τα βίαια, μπορεί να βρουν ανενόχλητα διέξοδο και στις πράξεις. Το έδειξε και αυτή η «πρωθύστερη εξέγερση» του Δεκέμβρη…
Όμως, όταν τα όπλα βρίσκονται σε ακατάλληλα χέρια, μοιραία η λέξη «τρομοκρατία» μπορεί να γίνει πραγματικότητα… Με την ευγενική βοήθεια και των «διεισδυτικών ομάδων» της αστυνομίας, της ΕΥΠ ή και γω δεν ξέρω ποιών άλλων πιθανών και απίθανων εσμών συμφερόντων παρεπιδημούν στους χώρους αυτούς, απ’ όπου εκπορεύεται πια η «επανάσταση»…
Σήμερα, ενώ η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να σαρώνει τα πάντα, ο νεοφιλελευθερισμός αντιστέκεται με λύσσα σε όλα τα μέτωπα. Όμως αν χτες είχε την πειστική απάντηση απέναντι στους αντιπάλους του – την οικονομική ανάπτυξη – σήμερα πια δεν του απομένει άλλο τίποτε, πλην της ωμής και απροσχημάτιστης καταστολής. Χωρίς αυτή χάνεται, σβήνει, τον παίρνει το ποτάμι της ιστορίας…
(…Που ούτως ή άλλως αυτό θα συμβεί, καθώς στη φύση των πραγμάτων, όλα έχουν ένα τέλος…)
Μέχρι τότε όμως…
…οι παρεξηγημένοι Ρασκόλνικωφ θα αποτελούν (στ’ αλήθεια αυτή τη φορά) το σκαλοπάτι για να πατήσει η μπότα του μέχρι τώρα καλά κρυπτόμενου, νεοφιλελεύθερου φασισμού.
(Η φωτογραφία εντελώς άσχετη... Νάξος:
Άραγε θα αξιωθούμε και φέτος να απλώσουμε τις αρίδες μας στις πορτοκαλί πολυθρόνες, ή θα μας φάει λάχανο η οικονομική κρίση και ο νεοφ. φασισμός; Ιδού το ερώτημα...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
16 σχόλια:
Ενδιαφέρουσα η ανάλυσή σου Κώστα. Το θεσμικό πλαίσιο για την εφαρμογή μιας σκληρής κατασταλτικής πολιτικής υπάρχει. Ονομάζεται Αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες.
Στην Ιταλία, βάσει της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας μπορεί κάποιος να μείνει προφυλακισμένος επί έξι (6) χρόνια. Μετά την παροδο εξαετίας η προφυλάκισή του μπορεί να ανανεωθεί για το ίδιο χρονικό διάστημα δυο φορές με απλή εισαγγελική απόφαση. Σύνολο 18 χρόνια φυλακής χωρίς δίκη. Στην πράξη πολλές εκατοντάδες - ίσως περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι - πέρασαν 8 - 13 χρόνια στη φυλακή χωρίς ποτέ να καταδικαστούν. Πολλοί από αυτούς μάλιστα παλλάχθηκαν με βουλεύματα.
Στη Μεγάλη Βρετανία η οποιαδήποτε άποψη μπορεί να χαρακτηριστεί «εγκωμιασμός τρομοκρατίας». Ενδεικτική του τι σημαίνει αυτό είναι η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη πριν μερικά χρόνια Έλληνα φοιτητή που έκανε Masters στις Πολιτικές Επιστήμες με θέμα την πολιτική ιδεολογία της 17Ν. Η ίδια νομοθεσία προβλέπει κράτηση των υπόπτων επί 28 ημέρες χωρίς δικαίωμα επικοινωνίας με δικηγόρο. Η αληθινή, ως προς τα περιστατικά που περιέγραφε, ταινία ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ δείχνει πολλά για τις «δυνατότητες της βρετανικής αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας.
Στην Ισπανία η ίδια νομοθεσία επιτρέπει να τίθενται εκτός νόμου κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Η πέραν κάθε λογικής εφαρμογή αυτών των διατάξεων σε βάρος των ριζοσπαστών Βάσκων εθνικιστών δίνει γεύση για τις δυνατότητες αυτής της νομοθεσίας.
Στα καθ' ημάς τέλος, ενδεικτική είναι η παραπομπή 11 ανηλίκων στη Λάρισα, τον περασμένο Δεκέμβρη με τις διατάξεις της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας.
Σε όλα αυτά να προστεθεί η λατρεία της παρακολούθησης των δημόσιων χώρων, η χωρίς έλεγχο ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων των πολιτών μεταξύ κρατικών υπηρεσιών, και η ποινικοποίηση ακόμα και του απλού χαβαλέ στο σχολείο.
Φοβούμαι ότι πολύ σύντομα τα σκηνικά που περιγράφει ο Τζακ Λόντον στη σιδερένια φτέρνα θα είναι απολύτως πραγματικά. Και τότε θα κληθούμε όλοι ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ Η ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ. Και τότε δε θα μπορούμε να ξεφύγουμε με απαξιωτικές αποστροφές του λόγου περί «κολλημένων μαρξιστών».
Γιάννης Χρ.
Το κολλημένος μαρξιστής φίλτατε Γιάννη δεν αναφέρεται σε τέτοιου είδους ζητήματα αλλά στην στερεοτυπική ανάλυση της πραγματικότητας. Δυστυχώς ο διάλογος που με δαπάνη κόπου και χρόνου εμείς ξεκινάμε δεν ακολουθείται από άλλους κι έτσι φαίνεται σα να είμαστε 2-3 που απλά επαναλαμβάνουμε πράγματα χωρίς να μπουμε στον κόπο να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ πραγματικά τι εννοεί ο άλλος. Έως ότου με εγκαταλείψουν τα κουράγια μου θα προσπαθώ τουλάχιστον να γίνομαι κατανοητός, πράγμα που μέχρις στιγμής δεν έχω καταφέρει.
Κάποιες σκέψεις που ίσως βοηθήσουν λίγο τη συζήτηση.
Ένα βασικό "κουσούρι" της γενιάς της μεταπολίτευσης ήταν η θεωρητικολογία και, στην πιο εκχυδαϊσμένη της εκδοχή, η τσιτατολογία. Ήταν καλό βέβαια που διαβάζαμε, όμως δυσκολευόμαστε να υλοποιήσουμε βιώσιμες πρωτοβουλίες (ας πούμε κάποιο περιοδικάκι ή κάποιο πειρατικό σταθμό που να βαστήξει πάνω από έξι μήνες). Αλλά και όποτε τα καταφέρναμε προχωρούσαμε με αρκετή ραθυμία και αρκετές ελλείψεις, από πλευράς συστηματικής παρουσίας και δραστηριότητας. Όσοι βέβαια ήταν ενταγμένοι σε κόμματα είχαν τους δικούς τους ρυθμούς, αλλά με νοοτροπίες και προτεραιότητες που απείχαν πολύ από αυτά που αναζητούσαμε εμείς οι έξω. Εγώ πάντως είχα υιοθετήσει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, την ατάκα ενός φίλου που έλεγε ότι "όποιος φεύγει από τα κόμματα δεν βρίσκει χαϊρι".
Οι νέοι που γνώρισα την τελευταία δεκαετία, αφενός απορρίπτουν την κομματική ένταξη, αφετέρου διαπνέονται από τη λογική του άμεσου αποτελέσματος σε αυτό που πάνε να κάνουν. Αυτό το "άμεσο αποτέλεσμα" μπορεί να είναι ένα σχολείο στα λιμέρια των ζαπατίστας (πρωτοβουλία που στέφθηκε με επιτυχία). Ή ένας υδροηλεκτρικός σταθμός σε κάποια εξεγερμένη κοινότητα (που απ'όσο ξέρω προσπαθεί να περπατήσει). Επίσης, ταξίδια και άμεση επαφή με καταστάσεις που κάποτε φαίνονταν να είναι πολύ μακριά απο εμάς. Στη δική μας εποχή ούτε που μπορούσαμε να ονειρευτούμε τέτοιες εμπειρίες.
Αυτή όμως είναι η μια εκδοχή της "αποτελεσματικότητας": να παράγουμε χειροπιαστό και θετικό έργο, με συγκεκριμένους στόχους, χωρίς να αναλωνόμαστε σε θεωρητικολογίες. Η άλλη εκδοχή, αυτή που συγκινεί όσους θεωρούν εαυτούς πιο ριζοσπάστες και πιο επαναστατημένους, είναι η λογική της βίας: τί να τα κάνουμε τα περιοδικά, τί να την κάνουμε τη "βαριά" θεωρία, τί να τις κάνουμε τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις, το θέμα είναι να προσδιορίσουμε τον εχθρό (να χαράξουμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ εχθρών και φίλων, όπως έλεγαν οι άλλοι βαρεμένοι της Μπάαντερ Μάινχοφ) και να τον χτυπήσουμε. Όλα τα άλλα είναι ανούσιες εκτονώσεις.
Να χαρακτηρίσουμε αυτή τη συμπεριφορά ως ένδειξη "απουσίας νοήματος"; Μα στην πραγματικότητα, το ζητούμενο για τη νέα γενιά των κουμπουροφόρων είναι να κάνουν κάτι που να έχει "ουσία" (όπως αυτοί αντιλαμβάνονται την ουσία) και να έχει και "αποτέλεσμα". ίσως μάλιστα να νομίζουν ότι έτσι "το πιάσανε το νόημα". Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι άσχετες με τον εξοβελισμό της άναλυτικής σκέψης και την υποβάθμιση της γνώσης στην εκπαίδευση και στην καθημερινή επικοινωνία.
Οι πιτσιρικάδες στα μαθήματά μου ενδιαφέρονται περισσότερο να χειρίζονται λογισμικό και να παράγουν ωραία έγχρωμα "προϊόντα"- πόσο τη μισώ αυτή τη λέξη όταν την ακούω από ανθρώπους που παρουσιάζονται ως επιστήμονες!- παρά να εμβαθύνουν στο ίδιο το επιστημονικό υπόβαθρο που υπάρχει πίσω από το όντως εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα. Ίσως κάποιοι άλλοι πιτσιρικάδες να θέλγονται περισσότερο από το θέαμα των φλεγόμενων βαγονιών του Ηλεκτρικού ή από τη φανταστική εικόνα του μπάτσου που γίνεται "τρύπιος λουκουμάς" (έτσι δεν το είπαν οι σέχτες;) από τις σφαίρες, παρά από το στοχασμό για το πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε πρώτα, και μετά ίσως να αλλάξουμε τον κόσμο.
Αρκετά όμως για την ώρα. Η κάθε γενιά συνηθίζει να επικρίνει την επόμενη για τις επιλογές της. Και η επόμενη δεν μαθαίνει και πολλά από τις εμπειρίες ή τα λάθη της προηγούμενης. Καλό όμως είναι να κοινοποιούνται κάποιες σκέψεις, προς όποιον θέλει να τις ακούσει.
Γιώργος
Μόνο μια παρατήρηση που εστιάζει στην αδυναμία να καταλάβουμε τα κείμενα των άλλων.
Αυτό που ισχυρίζομαι Γιώργο είναι ότι η απουσία πραγματικού νοήματος (θα επεκταθώ σε προσεχή ανάρτηση όπου θα αναφέρομαι στα κίνητρα)οδηγεί σε αναζήτηση υποκατάστατου νοήματος.
Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε σέχτες έχουν μια οργή που δεν ξέρουν να την διαχειριστούνε. Το να σου φταίνε οι "άλλοι", είναι μια συνηθισμένη ψυχολογική κατάσταση που στην περίπτωσή τους προβάλλεται σε "πολιτικούς" στόχους και ενδύεται τον πολιτικό ακτιβισμό.
Εδώ που τα λέμε, στις νεώτερες γενιές, φταίνε κατά παράδοση οι παλαιότερες.
Πάντως τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με την πολιτική παρέμβαση όπως τη μάθαμε εμείς και όπως - ίσως - την ασκήσαμε στο βαθμό που το κάναμε.
Σήμερα - έχει δίκιο ο Γιώργος - οι παρεμβάσεις έχουν πάρει μια πολύ πιο δραστήρια και αποτελεσματική μορφή, γιατί υπάρχουν πια και οι άμεσες πληροφορίες από άλλα μέρη του κόσμου, όπου γίνονται παρόμοια πράγματα.
Το θέμα είναι ότι ο πολιτικός ακτιβισμός ή έστω, η πολιτική συμμετοχή στις μέρες μας τείνει να καταστεί αντικείμενο δράσης μιας πολύ μικρής μειοψηφίας και η παθητικότητα δεν είναι άσχετη με την "οργή" της μειοψηφίας αυτής...
Όσον αφορά τους φοιτητές σου, Γιώρο, δεν κάνουν άλλο από αυτό που γίνεται σήμερα - δυστυχώς - παντού: Μένουν στο περιτύλιγμα κι όχι στην ουσία...
Και μια τελευταία παρατήρηση που αφορά την κατανόηση:
Τίποτε δεν πάει χαμένο σε μια συζήτηση. Ακόμα κι ο πιο έντονος διάλογος κάποτε αποβαίνει χρήσιμος. Η κατανόηση είναι όρος πολύ "περίεργος"... Σε κατανοώ, αλλά δεν είναι και απαραίτητο να συμφωνώ μαζί σου. Συζητάμε για να κατανοήσουμε τον άλλο κι όχι για να τον καρφώσουμε στον τοίχο. Βέβαια απευθύνομαι σε ανθρώπους που αυτό το ξέρουν πολύ καλύτερα, αλλά ας μην το ξεχνάμε...
Μέσα από δω βγαίνουν πολλά συμπεράσματα με το πέρασμα του χρόνου. Αρκεί κανείς να κάνει τον κόπο να ανατρέξει στα όσα έχουν αποθησαυριστεί...
Κ.Λ.
Άλλη μια παρανόηση. Πολύ μακριά από μένα κάθε προσπάθεια να εκμαιεύσω ομοφωνία γύρω από τις απόψεις μου. Αν την ήθελα, θα περιοριζόμουνα σε γενικότητες όπου όλοι φαίνεται ότι συμφωνούμε.
Επιδιώκω όμως την κατανόηση η οποία δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα των άλλων αλλά ενδεχόμενα και πρόβλημα δικό μου γι αυτό και επανέρχομαι συχνά σε κάποια κομβικά ζητήματα. Στόχος μου δεν είναι να καρφώσω κανέναν και πολύ περισσότερο τους φίλους μου.
Ο Γιάννης εξάπτεται και υπερβάλλει συχνά, αναφέρεται με περισσή ευκολία σε διαφορετικούς κόσμους, λες και δεν ξέρει ποιοι είμαστε στην καθημερινότητά μας και όχι στα εύκολα λόγια, στη ζωή μας και στη σχέση μας με τους ανθρώπους. Και όταν τσαντίζεται περισσότερο και δεν ξέρει πως να διοχετεύσει τον θυμό του, ασχολείται και με...ορθογραφικά λάθη!
Επιμένω στην ψυχολογική διάσταση η οποία συχνά μας οδηγεί σε προβολές σαν κι αυτή που περιέγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου. Κοντολογής, συχνά πρώτα τσαντιζόμαστε και μετά "ανακαλύπτουμε" το λόγο που μπορεί να είναι από τους "μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους" μέχρι τους...διαφορετικούς κόσμους.
Προς Φιλελεύθερο Τζουτζέ.
Ουδείς κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Όταν λοιπόν προσφεύγει σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους συνομιλητές του - και ο «κολλημένος μαρξιστής» δεν είναι απλώς απαξιωτικός είναι προσβλητικός - ακυρώνει την απόπειρα διαλόγου.
Γιάννης Χρ.
Φίλε άκου, που λέει και το τραγούδι.
Το "κολλημένος μαρξιστής" δεν αναφέρεται ειδικά σε σένα. Είναι πολιτικός χαρακτηρισμός, δεν έχει σχέση με απαξίωση και σημαίνει ότι περιορίζουμε τη δυνατότητα ανάλυσης προσαρμόζοντας τα πράγματα σε συγκεκριμένο σχήμα. Αυτό έχει δημιουργήσει και τα πολλαπλά αδιέξοδα των μαρξιστών που αντί να διορθώσουν τη θεωρία, διορθώνουν τα γεγονότα, όπως έκαναν οι κλασικοί φυσικοί κάποτε, αρνούμενοι να δεχτούν την καβαντική θεωρία. Αν αυτή η κριτική σου φαίνεται απαξιωτική, τότε πρέπει να ψάξεις συνομιλητές και συγκατοίκους στον "κόσμο" σου, μόνο σε αυτούς που συμφωνούν μαζί σου.
Δεν τσακώνομαι αλλά δεν χαϊδεύω και αυτιά. Ούτε θεωρητικολογώ αλλά βρίσκω μπούσουλα για την πραγματική ζωή μου και όχι για το φαντασιακό της υποκατάστατο.
Τώρα άναψε η κουβέντα!
Ο φ. Τζ. προβαίνει απλά σε "οξείς χαρακτηρισμούς" όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γιαννόπουλος...
τα έχει αυτά η πολιτική συζήτηση Γιάννη...
Αλλά by the way (που λέει κι ο Κίμωνας)η ΟΥΣΙΑ έχει αξία ρε παιδιά.
(Εδώ που τα λέμε το politically correct ποτέ δεν ήταν της μόδας στην παρέα...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
ΥΓ.
Καλά ρε Γιάννη, πώς το πρόσεξες το λάθος στο "Ανήκομεν κλπ"!!!
Εγώ ούτε καν πρόσεξα ότι υπήρχε τίτλος!
Κ.Λ.
Συμφωνώ απολύτως ότι σημασία έχει η ουσία. Μόνο που ουσία για μένα είναι, όταν ρωτάω τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, να μου εξηγούν τι σχέση έχει κι όχι να προσφεύγουν σε ευφυιολογήματα σαν τον «κολλημένο μαρξιστή». Για να γίνεται διάλογος και όχι διάλογος κουφών.
Γιάννης
Υ.Γ. Πρόσεξα τον τίτλο γιατί μου άρεσε πολύ η φωτογραφία
Δε θέλω να γίνομαι κακός αλλά δε μ' αφήνει ο διάολος, έλεγε ένας άγιος.
Ακόμη δεν κατάλαβα γιατί το "κολλημένος μαρξιστής" είναι ευφυολόγημα (και όχι ευφυιολόγημα, μιας και στα γεράματα βαλθήκαμε να δίνουμε σημασία στο ασήμαντο). Νομίζω ότι εξήγησα επαρκώς τι σημαίνει κολλημένος, δεν είναι οξύς χαρακτηρισμός, δεν είναι αστείο, δεν είναι ευφυολόγημα, δεν είναι φάντης, δεν είναι ρετσινόλαδο.
Επιμένω ότι δεν είδατε στην παρέμβαση του "Ανώνυμου" (κακή συνήθεια η τέτοια ανωνυμία - επιτείνει τη σύγχυση) την σημαντική της διάσταση που λέει ότι επιδιώκοντας άνοιγμα στο μέλλον (πολυπολιτισμική κοινωνία) θα πρέπει να έχουμε πιο καλά οργανωμένη, πιο αποτελεσματική και πιο σκληρή (δεν αποφεύγω τη λέξη γιατί δεν κρύβομαι) αστυνόμευση.
Είναι μια σοβαρή επαναλαμβάνω προσέγγιση και θέλει σοβαρή σκέψη και σοβαρή απάντηση.
Αντ' αυτού λοιπόν έχουμε πραγματικά καλαμπούρια με φάντηδες, ρετσινόλαδα και πάει λέγοντας.
Άκουσέ με και χτύπησέ με είπε κάποτε ένας σπουδαίος Αθηναίος σε έναν Σπαρτιάτη. ΠΡΩΤΑ ΟΜΩΣ ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ, ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ!
Και επειδή σε άκουσα φίλε μου ΕΠΙΜΕΝΩ:
Όταν κάποιος δε βλέπει τη σχέση μεταξύ αυτού που λέει και αυτού που του απαντάνε, αυτός που του απάντησε οφείλει να εξηγήσει. Αν θεωρείς ότι η υποχρέωσή σου να εξηγήσεις είναι χάιδεμα αυτιών υπάρχει πρόβλημα στην επικοινωνία μας. Αν θεωρείς αποδεκτή μορφή αστυνόμευσης την παρακρατική δράση έχουμε άλλες αξίες. Αυτό έπραξες κατά τη γνώμη μου, αυτό έπραξε και Ανώνυμος φίλος μας. Μόνο που από εσένα δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Τελεία και πάυλα
Γιάννης Χρ.
Αν για σένα πιο οργανωμένη αστυνομία σημαίνει παρακρατική δράση, τι να πω... Δεν είμαστε διαφορετικοί κόσμοι αλλά Βαβέλ, ο καθένας μιλάει τη γλώσσα του.
Όμως Γιάννη, εδώ έχουμε άλλο σοβαρό πρόβλημα. Να παραδεχόμαστε που και που και τα λάθη μας. Και όχι να εστιάζουμε μόνο στα λάθη των άλλων. Και δεν εννοώ τα ορθογραφικά!
Παρεπιμπτόντως, δεν βάζω τελεία και παύλα γιατί έτσι στερώ από τον συνομιλητή μου τον αντίλογο.
Δεν θα μιλήσω για την απίστευτη πρόκληση εκ μέρους σου να ισχυρίζεσαι αυθαίρετα ότι δέχομαι το παρακράτος. Αλήθεια, σαν απάντηση, θα σε ενοχλούσε πάλι το κολλημένος;
Άρα σύμφωνα με όσα μου γράφεις, η παρακρατική επίθεση με χειροβομβίδα, που συμπτωματικά μονάχα δεν άφησε 10 - 15 νεκρούς, ήταν πράξη αστυνόμευσης. ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΛΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ Όλα τα υπόλοιπα δε με ενδιέφεραν, για το επιπρόσθετο λόγο ότι ανάμεσα στους παρ' ολίγον μακαρίτες ήταν πολλοί καλοί μου φίλοι.
Αυτά μήπως και καταλάβεις ποιο ήταν το θέμα της ανάρτησής μου
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου