-Κύριε Πρόεδρε, είμαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσετε το λαμπρό παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου...
-Μα εγώ δεν είμαι γκέι!
(Pitsirikos αθάνατος!)
Κ.Λ.
Σάββατο 28 Μαρτίου 2009
Ελλάδα ώρα μηδέν...
Πλησιάζουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Και ενώ η πάλαι ποτέ οραματική ελληνική αριστερά βουλιάζει αυτάρεσκα μέσα στην απαξίωση του μηδενισμού της, η κυβερνώσα δεξιά αναπαράγει με εντυπωσιακή έλλειψη κάθε υπευθυνότητας μουχλιασμένους μύθους της μεταπολιτευτικής ιδεοληψίας μας και πατροπαράδοτους παραθεσμούς του παρακράτους και του κομματισμού…
Ένα κράτος σε πλήρη παράλυση. Μια κοινωνία που παραδέρνει σε μια αυτιστική δίνη, καταναλώνοντας ανυποψίαστη ακόμα, ό,τι έχει απομείνει από την κερδοφορία των προηγούμενων είκοσι χρόνων. Μια κοινωνία που αρνείται να δει το κακό με δρασκελιές να την πλησιάζει…
Ας βγάλουμε για λίγο τα μαύρα, παραμορφωτικά γυαλιά που μας εμποδίζουν να δούμε την ωμή πραγματικότητα:
- Η αξιοπιστία μας στις αγορές, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον είναι πλέον μηδενική.
- Οι προτεραιότητές μας στην εξωτερική πολιτική είναι έξω και πέρα από κάθε συγκυρία και πολλές φορές έξω από το χώρο που κινείται ο κοινός, λογικός νους.
- Ο δανεισμός μας έχει υπερβεί κάθε όριο. Κι αν μέχρι πριν ένα χρόνο ο δανεισμός αυτός ήταν σχετικά φτηνός, σήμερα είναι πανάκριβος και ασφυκτικός.
- Η ανθούσα παραοικονομία μας, που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, μας προσφέρει μια κάπως ανθεκτική πανοπλία για την αντιμετώπιση της επερχόμενης – και σε μας – παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως καταδικάζει το κράτος σε χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
- Τα δημόσια σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας βρίσκονται στο χείλος της διάλυσης και μόνο η φιλότιμη προσπάθεια αρκετών από το διδακτικό προσωπικό εμποδίζει προς το παρόν ένα απλό βήμα προς τα… εμπρός.
- Η προμελετημένη αλλά πολλές φορές και αναγκαστική υποχώρηση του κράτους από κάθε τομέα κοινωνικής προτεραιότητας (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κοινωνική ασφάλιση, μεταναστευτική πολιτική κλπ) οδηγούν την κοινωνία στην επικίνδυνη χαλάρωση κάθε συνεκτικού κοινωνικού δεσμού και μοιραία στην αγριότητα.
- Η πτώση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης, μεσαίας τάξης και ο κίνδυνος κατάρρευσης πολλών στρωμάτων της, προαναγγέλλουν εκρήξεις και βία παρόμοια και ίσως πολύ πιο έντονη από αυτή που ζήσαμε το Δεκέμβρη του ’08.
- Τέλος, η έλλειψη πολιτικής ικανότητας από τους νυν κυβερνώντες και η παντελής απαξίωση της πολιτικής εμποδίζουν την παραγωγή πολιτικού οράματος και ελπίδας, απαραίτητων ψυχολογικών εφοδίων για την προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης που σοβεί.
Μπορεί κάποιοι να αντιτάσσουν απέναντι σε αυτή την κατάσταση τους όρους του αναπόφευκτου: «Θα επέλθει η κρίση, θα κινητοποιηθούμε, θα βάλουμε μυαλό, θα δουλέψουμε και θα την ξεπεράσουμε»…
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά…
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα χωρών που κατέρρευσαν οριστικά, για δεκαετίες, επειδή ακριβώς δεν αντέδρασαν έγκαιρα στα επερχόμενα σημάδια της καταστροφής. Η Αργεντινή είναι μια από αυτές… Βρίσκεται σε συνεχή κρίση εδώ και δεκαετίες και όσες προσπάθειες κι αν έκανε και κάνει, δεν μπορεί να ανατάξει την οικονομία της, η οποία κάποτε αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση…
Επίσης το παράδειγμα των «αναδυομένων αγορών» της Ασίας, τη δεκαετία του ’80 και του ‘90 θα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μας… Ακόμα κι αυτή η Ιαπωνία… Για να μη μιλήσουμε για τις ταλαίπωρες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, που για πάνω από δύο δεκαετίες παραδέρνουν από την μια κρίση στην άλλη, μη μπορώντας να ισορροπήσουν ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά…
Το ευρώ αποτελεί ασπίδα. Ναι… Αλλά και μέγγενη καταστροφής, αν δεν αντιληφθούμε ότι πλέον καμιά υποτίμηση, καμιά παρέμβαση της κεντρικής μας τράπεζας και κανένα από τα παραδοσιακά «κόλπα» των αστέρων της οικονομίας δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί… Οι κανόνες έχουν αλλάξει. Κι αν δεν τους εφαρμόσουμε, απλά, πολύ απλά, θα μας πάρει ο διάολος…
Υπάρχει ελπίς;
Ναι, αν σοβαρευτούμε.
Αν εγκαταλείψουμε ως κοινωνία τους μύθους – βαρίδια και την ανατολίτικη μοιρολατρία μας…
Αν πάψουμε να παριστάνουμε τους κληρονόμους του Μεγαλέξαντρου και του Πλάτωνα κι αν κοιτάξουμε – επιτέλους – με ρεαλισμό, αίσθημα συνεργασίας και με ανεκτικότητα τους γείτονες.
Αν πάψουμε να γινόμαστε γελοίοι ανά την υφήλιο κλαψουρίζοντας για τα «εθνικά μας δίκαια» που στο κάτω – κάτω με το κλαψούρισμα τα καταστήσαμε άλυτους γρίφους.
Αν πειθαρχήσουμε στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κράτος, το αγαπήσουμε, το ενισχύσουμε και το χρηματοδοτήσουμε, ως οφείλουμε άλλωστε.
Αν αρχίσουμε να δείχνουμε ευαισθησία για τον διπλανό μας, για τον γείτονα, για το φίλο και τον αδελφό. Αν με λίγα λόγια μετατραπούμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και όχι αξιοθρήνητου εγωισμού.
Αν εμπιστευθούμε τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ πολιτικούς, που θα πρέπει με περίσκεψη να τους αναδείξουμε και θα πρέπει να τους ελέγχουμε όχι τόσο για την τιμιότητά τους (έλεος!..) αλλά κυρίως για την ικανότητά τους να παράξουν έργο.
Αν στρέψουμε το (πράγματι) δαιμόνιο μυαλό μας στη δημιουργία και όχι στην ίντριγκα, στη διαβολή και στο ατομικό (μίζερο πάντα) βόλεμά μας…
Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Το έδειξαν οι δυο – τρεις μήνες προετοιμασίας και εκτέλεσης του τεράστιου έργου των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλα – για έναν παράξενο και ίσως μοναδικό ελληνικό λόγο – όλα λειτούργησαν ρολόι, η Αθήνα θύμιζε παράδεισο και οι άνθρωποι χαμογελούσαν ακόμα – για φανταστείτε το! – και στον γείτονά τους!..
Μπορεί το ΠαΣοΚ;
Μπορεί, αλλά όχι μόνο του.
Μπορεί, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συμβούν και όλα τα παραπάνω…
Αλλιώς μάγκες, αν έχουμε μια από τα ίδια, τότε…
…Απέσβετω (οριστικά και αμετάκλητα) το λάλον ύδωρ.
Και καλά σαράντα, που λέει ο λόγος…
Κ.Λ.
Ένα κράτος σε πλήρη παράλυση. Μια κοινωνία που παραδέρνει σε μια αυτιστική δίνη, καταναλώνοντας ανυποψίαστη ακόμα, ό,τι έχει απομείνει από την κερδοφορία των προηγούμενων είκοσι χρόνων. Μια κοινωνία που αρνείται να δει το κακό με δρασκελιές να την πλησιάζει…
Ας βγάλουμε για λίγο τα μαύρα, παραμορφωτικά γυαλιά που μας εμποδίζουν να δούμε την ωμή πραγματικότητα:
- Η αξιοπιστία μας στις αγορές, αλλά και στο διεθνές περιβάλλον είναι πλέον μηδενική.
- Οι προτεραιότητές μας στην εξωτερική πολιτική είναι έξω και πέρα από κάθε συγκυρία και πολλές φορές έξω από το χώρο που κινείται ο κοινός, λογικός νους.
- Ο δανεισμός μας έχει υπερβεί κάθε όριο. Κι αν μέχρι πριν ένα χρόνο ο δανεισμός αυτός ήταν σχετικά φτηνός, σήμερα είναι πανάκριβος και ασφυκτικός.
- Η ανθούσα παραοικονομία μας, που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, μας προσφέρει μια κάπως ανθεκτική πανοπλία για την αντιμετώπιση της επερχόμενης – και σε μας – παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όμως καταδικάζει το κράτος σε χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
- Τα δημόσια σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας βρίσκονται στο χείλος της διάλυσης και μόνο η φιλότιμη προσπάθεια αρκετών από το διδακτικό προσωπικό εμποδίζει προς το παρόν ένα απλό βήμα προς τα… εμπρός.
- Η προμελετημένη αλλά πολλές φορές και αναγκαστική υποχώρηση του κράτους από κάθε τομέα κοινωνικής προτεραιότητας (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κοινωνική ασφάλιση, μεταναστευτική πολιτική κλπ) οδηγούν την κοινωνία στην επικίνδυνη χαλάρωση κάθε συνεκτικού κοινωνικού δεσμού και μοιραία στην αγριότητα.
- Η πτώση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης, μεσαίας τάξης και ο κίνδυνος κατάρρευσης πολλών στρωμάτων της, προαναγγέλλουν εκρήξεις και βία παρόμοια και ίσως πολύ πιο έντονη από αυτή που ζήσαμε το Δεκέμβρη του ’08.
- Τέλος, η έλλειψη πολιτικής ικανότητας από τους νυν κυβερνώντες και η παντελής απαξίωση της πολιτικής εμποδίζουν την παραγωγή πολιτικού οράματος και ελπίδας, απαραίτητων ψυχολογικών εφοδίων για την προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης που σοβεί.
Μπορεί κάποιοι να αντιτάσσουν απέναντι σε αυτή την κατάσταση τους όρους του αναπόφευκτου: «Θα επέλθει η κρίση, θα κινητοποιηθούμε, θα βάλουμε μυαλό, θα δουλέψουμε και θα την ξεπεράσουμε»…
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά…
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα χωρών που κατέρρευσαν οριστικά, για δεκαετίες, επειδή ακριβώς δεν αντέδρασαν έγκαιρα στα επερχόμενα σημάδια της καταστροφής. Η Αργεντινή είναι μια από αυτές… Βρίσκεται σε συνεχή κρίση εδώ και δεκαετίες και όσες προσπάθειες κι αν έκανε και κάνει, δεν μπορεί να ανατάξει την οικονομία της, η οποία κάποτε αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση…
Επίσης το παράδειγμα των «αναδυομένων αγορών» της Ασίας, τη δεκαετία του ’80 και του ‘90 θα πρέπει να βρίσκεται συνέχεια στο μυαλό μας… Ακόμα κι αυτή η Ιαπωνία… Για να μη μιλήσουμε για τις ταλαίπωρες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, που για πάνω από δύο δεκαετίες παραδέρνουν από την μια κρίση στην άλλη, μη μπορώντας να ισορροπήσουν ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά…
Το ευρώ αποτελεί ασπίδα. Ναι… Αλλά και μέγγενη καταστροφής, αν δεν αντιληφθούμε ότι πλέον καμιά υποτίμηση, καμιά παρέμβαση της κεντρικής μας τράπεζας και κανένα από τα παραδοσιακά «κόλπα» των αστέρων της οικονομίας δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί… Οι κανόνες έχουν αλλάξει. Κι αν δεν τους εφαρμόσουμε, απλά, πολύ απλά, θα μας πάρει ο διάολος…
Υπάρχει ελπίς;
Ναι, αν σοβαρευτούμε.
Αν εγκαταλείψουμε ως κοινωνία τους μύθους – βαρίδια και την ανατολίτικη μοιρολατρία μας…
Αν πάψουμε να παριστάνουμε τους κληρονόμους του Μεγαλέξαντρου και του Πλάτωνα κι αν κοιτάξουμε – επιτέλους – με ρεαλισμό, αίσθημα συνεργασίας και με ανεκτικότητα τους γείτονες.
Αν πάψουμε να γινόμαστε γελοίοι ανά την υφήλιο κλαψουρίζοντας για τα «εθνικά μας δίκαια» που στο κάτω – κάτω με το κλαψούρισμα τα καταστήσαμε άλυτους γρίφους.
Αν πειθαρχήσουμε στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κράτος, το αγαπήσουμε, το ενισχύσουμε και το χρηματοδοτήσουμε, ως οφείλουμε άλλωστε.
Αν αρχίσουμε να δείχνουμε ευαισθησία για τον διπλανό μας, για τον γείτονα, για το φίλο και τον αδελφό. Αν με λίγα λόγια μετατραπούμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και όχι αξιοθρήνητου εγωισμού.
Αν εμπιστευθούμε τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ πολιτικούς, που θα πρέπει με περίσκεψη να τους αναδείξουμε και θα πρέπει να τους ελέγχουμε όχι τόσο για την τιμιότητά τους (έλεος!..) αλλά κυρίως για την ικανότητά τους να παράξουν έργο.
Αν στρέψουμε το (πράγματι) δαιμόνιο μυαλό μας στη δημιουργία και όχι στην ίντριγκα, στη διαβολή και στο ατομικό (μίζερο πάντα) βόλεμά μας…
Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Το έδειξαν οι δυο – τρεις μήνες προετοιμασίας και εκτέλεσης του τεράστιου έργου των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλα – για έναν παράξενο και ίσως μοναδικό ελληνικό λόγο – όλα λειτούργησαν ρολόι, η Αθήνα θύμιζε παράδεισο και οι άνθρωποι χαμογελούσαν ακόμα – για φανταστείτε το! – και στον γείτονά τους!..
Μπορεί το ΠαΣοΚ;
Μπορεί, αλλά όχι μόνο του.
Μπορεί, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συμβούν και όλα τα παραπάνω…
Αλλιώς μάγκες, αν έχουμε μια από τα ίδια, τότε…
…Απέσβετω (οριστικά και αμετάκλητα) το λάλον ύδωρ.
Και καλά σαράντα, που λέει ο λόγος…
Κ.Λ.
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Obama The Great! (ή απλώς: Τ' είχες Γιάννη μ', τ' είχα πάντα...)
Κατά τη διάρκεια της επίσημης τελετής εορτασμού της εθνικής μας γιορτής στο Λευκό Οίκο, ο εκπρόσωπος των «ελληνορθόδοξων» (όπως τους αποκάλεσε ο Ομπάμα), ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, ευχήθηκε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ να μπορέσει «ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος να κόψει τον γόρδιο δεσμό των προβλημάτων»… όπου προβλήματα κατά τον κ. Δημήτριο και τους άλλους κυρίους που παρευρίσκονταν στην ειδική αυτή εκδήλωση εκ μέρους των «ελληνορθόδοξων» είναι:
α) το κυπριακό,
β) η υποβάθμιση του Φαναρίου από την τουρκική κυβέρνηση και
γ) η ονομασία της… πΓΔΜ!..
Φυσικό ήταν να τους πάρει στο ψιλό ο Ομπάμα… Γελώντας τους απάντησε ανάλογα, με φουστανέλες, τσολιάδες και άλλα φαιδρά και η σεπτή τελετή έλαβε τέλος, μέσα σε μια γενική θυμηδία, την οποία ενίσχυε και η εκθαμβωτική λάμψη του κρανίου του κουκουλοφάγου κ. Δένδια…
Γιατί έτσι είναι ελληναράδες μου…
Εδώ έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας κι εμείς εξακολουθούμε να πλέουμε στις θάλασσες των δικών μας ονείρων, τα οποία επί τη ευκαιρία εμπλουτίζουμε και με την μορφή του αιθίοπος αμερικανού προέδρου ερχόμενου επί πώλου βουκεφάλα, ενδεδυμένου την περίλαμπρη στολή του αρχαίου στρατηλάτη της Μακεδονίας μας…
α) το κυπριακό,
β) η υποβάθμιση του Φαναρίου από την τουρκική κυβέρνηση και
γ) η ονομασία της… πΓΔΜ!..
Φυσικό ήταν να τους πάρει στο ψιλό ο Ομπάμα… Γελώντας τους απάντησε ανάλογα, με φουστανέλες, τσολιάδες και άλλα φαιδρά και η σεπτή τελετή έλαβε τέλος, μέσα σε μια γενική θυμηδία, την οποία ενίσχυε και η εκθαμβωτική λάμψη του κρανίου του κουκουλοφάγου κ. Δένδια…
Γιατί έτσι είναι ελληναράδες μου…
Εδώ έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας κι εμείς εξακολουθούμε να πλέουμε στις θάλασσες των δικών μας ονείρων, τα οποία επί τη ευκαιρία εμπλουτίζουμε και με την μορφή του αιθίοπος αμερικανού προέδρου ερχόμενου επί πώλου βουκεφάλα, ενδεδυμένου την περίλαμπρη στολή του αρχαίου στρατηλάτη της Μακεδονίας μας…
Δηλαδή πόσο περισσότερο γελοίοι μπορούμε πια να γίνουμε, απ’ όσο έχουμε ήδη γίνει, διεθνώς;
Εν μέσω συγκλονιστικών δονήσεων μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που απειλεί να μην αφήσει τίποτε όρθιο στον κόσμο που μέχρι σήμερα ξέρουμε,
Εν μέσω του αχού μιας πραγματικής μάχης που διεξάγει ο πρόεδρος της σημαντικότερης πλανητικής δύναμης, για να ανακάμψει η οικονομία του πλανήτη,
Τη στιγμή που το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς, προερχόμενος μάλιστα από μια χώρα με τόσα προβλήματα, όπως η δική μας, είναι να του ευχηθεί καλή δύναμη και καλή επιτυχία,
Εμείς τον καλούμε να γίνει ο Μέγας Αλέξανδρος και να λύσει τα... εθνικά μας προβλήματα ή ότι τέλος πάντων εμείς θεωρούμε "εθνικά προβλήματα"…
Αυτιστικοί;
Απλώς βλάκες;
Τι σημασία έχει!..
…Αλλά να μην κακολογούμε και όλους αυτούς που μας οικτίρουν για την κατάστασή μας, από τις στήλες των περισσότερων ξένων ΜΜΕ, ως ανθέλληνες και σκοτεινούς υπονομευτές των αξιών της φυλής μας, αφού κι από μόνοι μας μια χαρά τα καταφέρνουμε…
(στη φωτο - σκίτσο, ο Ομπάμα, επί πώλου όνου οδηγεί τον κόσμο σε ειρηνική πορεία προς την ανάκαμψη... γιατί υπάρχουν κι άλλοι ευφάνταστοι, αλλά λιγότερο ίλαροί από του λόγου μας...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ
Κι ύστερα υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι εσκεμμένα ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ δεν προκάλεσε θύματα στις πρόσφατες επιθέσεις του. Η παρακάτω ανταπόκριση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων τους διαψεύδει.
Βοσνία. Προσπάθησε να σκοτώσει την πεθερά του με...αντιαρματική ρουκέτα.
Ενας 26χρονος Βόσνιος που είχε εκτοξεύσει μία αντιαρματική ρουκέτα κατά της πεθεράς του θεωρώντας την υπεύθυνη για το ναυάγιο του γάμου του, καταδικάστηκε σήμερα σε ποινή φυλάκισης εξήμισυ ετών, ανακοινώθηκε σήμερα από δικαστική πηγή.
Γιάννης Χρ.
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Φωνάξτε τη νομπελίστρια γρήγορα!
Το είδα σε ένα άρθρο του κ. Στέλιου Κράλογλου, στο capital.gr και το μεταφέρω. Ως δείγμα απτό και τρανταχτό της παντοειδούς έλλειψης οποιαδήποτε - έστω και μακρινής - σχέσης των φωστήρων του υπουργείου οικονομικών με την απλή λογική...
Κεφαλικός φόρος 1.000, 2.000 έως και 5.000 ευρώ για τα ατομικά εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ, σε προοδευτική κλίμακα.
Πολύ ωραία.
Αλλά γιατί στα "ατομικά" εισοδήματα; Και γιατί όχι στο εισόδημα που προκύπτει βάσει των κοινών δηλώσεων των συζύγων;
Δείτε πόσο άδικο είναι αυτό:
Έστω εισόδημα ενός ανύμφευτου κυρίου, που ζει μόνος και δηλώνει 50.000 ευρώ ετησίως: Μηδέν κεφαλικός φόρος...
Έστω τώρα νυμφευμένος, με δύο παιδιά και σύζυγο που δεν εργάζεται, με εισόδημα 60.000 ευρώ. Κεφάλικός φόρος 1.000 ευρώ.
Έστω τώρα δύο σύζυγοι με εισόδημα 55.000 ευρώ έκαστος (σύνολο 110.000 ευρώ): Κεφαλικός φόρος ένα μεγαλόπρεπο μηδενικό!..
Δεν μπορούν που δεν μπορούν... Γιατί δεν φωνάζουν την... κυρία Κκκκρούγκμαν (ξέρετε, τη νομπελίστρια) να τους δώσει τα φώτα της, μπας και μαζέψουν κανένα ευρόπουλο παραπάνω;
Κ.Λ.
Κεφαλικός φόρος 1.000, 2.000 έως και 5.000 ευρώ για τα ατομικά εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ, σε προοδευτική κλίμακα.
Πολύ ωραία.
Αλλά γιατί στα "ατομικά" εισοδήματα; Και γιατί όχι στο εισόδημα που προκύπτει βάσει των κοινών δηλώσεων των συζύγων;
Δείτε πόσο άδικο είναι αυτό:
Έστω εισόδημα ενός ανύμφευτου κυρίου, που ζει μόνος και δηλώνει 50.000 ευρώ ετησίως: Μηδέν κεφαλικός φόρος...
Έστω τώρα νυμφευμένος, με δύο παιδιά και σύζυγο που δεν εργάζεται, με εισόδημα 60.000 ευρώ. Κεφάλικός φόρος 1.000 ευρώ.
Έστω τώρα δύο σύζυγοι με εισόδημα 55.000 ευρώ έκαστος (σύνολο 110.000 ευρώ): Κεφαλικός φόρος ένα μεγαλόπρεπο μηδενικό!..
Δεν μπορούν που δεν μπορούν... Γιατί δεν φωνάζουν την... κυρία Κκκκρούγκμαν (ξέρετε, τη νομπελίστρια) να τους δώσει τα φώτα της, μπας και μαζέψουν κανένα ευρόπουλο παραπάνω;
Κ.Λ.
Η αντεγκληματική πολιτική στα χέρια του νεοφιλελεύθερου αμοραλισμού (επιτέλους!)...
Ενδιαφέρον το θέμα που ανοίγει – και με τον τρόπο που το ανοίγει – ο Γιάννης στην πιο κάτω ανάρτησή του.
Πράγματι υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στο χώρο της αριστεράς να προσδιορίσει τις παραμέτρους μιας αντεγκληματικής πολιτικής. Συνήθως οι σχετικές αναφορές περιορίζονται στις «κοινωνικές παραμέτρους» του εγκλήματος και στην ανάγκη μιας περισσότερο κοινωνικής παρέμβασης στη «ρίζα» του κακού, που είναι η φτώχεια, οι άθλιες συνθήκες ζωής των μεταναστών, τα ημιδιαλυμένα σχολεία μας και η προϊούσα διάλυση του θεμελιακού θεσμού της οικογένειας.
Όμως το «αγκάθι» του ζητήματος, είναι ακριβώς η δράση και η κατάλληλη οργάνωση της αστυνομίας, ως κατασταλτικού – και ελάχιστα προληπτικού – μηχανισμού της εγκληματικότητας. Ακριβώς διότι οι κοινωνικές παρεμβάσεις είτε δεν γίνονται, είτε είναι ανεπαρκείς, είτε αργούν να παράγουν αποτελέσματα, η αντεγκληματική πολιτική στηρίζεται κάθε φορά στο βαθμό ικανότητας και αποτελεσματικότητας των δυνάμεων επιβολής του νόμου και της τάξης…
Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί παντού το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, το κράτος τείνει να μετατραπεί σε έναν απλό μηχανισμό συλλογής φόρων και παρέμβασης σε χώρους που δεν ελκύουν την αγορά και τις δυνάμεις της. Η αστυνόμευση, η προστασία του πολίτη από το έγκλημα, η «ασφάλεια», μετατρέπεται σε αγαθό πρώτης τάξεως, που φυσικά και λογικά θα πρέπει να περάσει στη «δημιουργική λειτουργία» των μηχανισμών της αγοράς. Το έγκλημα πρέπει να υπάρχει, για να αντιμετωπίζεται. Στη λογική του σύγχρονου, μεταμοντέρνου συστήματος «η πάταξη του εγκλήματος» (παλιά και νοσταλγική έκφραση των νομοταγών νοικοκυραίων) είναι αδιανόητη. Το έγκλημα παράγει πλούτο από όλες τις πιθανές παραμέτρους του. Το έγκλημα είναι πολύτιμο για τη λειτουργία της αγοράς. Είναι ο «πόλεμος» που διεξάγεται ΜΕΣΑ στην κοινωνία, γύρω μας, πέριξ του σπιτιού μας, του σχολείου των παιδιών μας και του χώρου εργασίας μας. Και όπως οι πόλεμοι μεταξύ κρατών ή ακόμα και πολιτικών ιδεολογιών κι αυτός ο πόλεμος είναι αδιάκοπος και παράγει τον απαραίτητο πλούτο για την κίνηση τεράστιων κομματιών της παντοδύναμης αγοράς.
Όσο υποχωρεί το κράτος μπροστά στις αδίστακτες δυνάμεις της αγοράς, τόσο περισσότερο το έγκλημα θα προβάλλει ως ο «βασικός φόβος». Και φυσικά η κατανάλωση μεθόδων και δυνάμεων προστασίας από τους «φοβισμένους» πολίτες – καταναλωτές, θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο…
Δεν έχει συνεπώς κανένα λόγο το (νεοφιλελεύθερο) κράτος να εντείνει την προσπάθειά του για την καταπολέμηση του εγκλήματος… Αντίθετα παρακολουθεί ατάραχο την αστυνομία του να μετατρέπεται στο διάβα των χρόνων σε φορέα – και αυτή! – του εγκλήματος, το οποίο υποτίθεται ότι πολεμά. Ναρκωτικά, τοκογλυφία, προστασία πορνών και καταστημάτων, εμπόριο όπλων και λαθρομετανάστευση μερικές από τις πλέον «κερδοφόρες» αγορές του εγκλήματος που έχουν διεισδύσει αστυνομικοί…
Νοσταλγώντας τις περασμένες δεκαετίες, όπου η βασική αντίθεση μεταξύ δεξιάς – αριστεράς ήταν, στο θέμα αυτό, ισχυρή αστυνόμευση ή κοινωνικές παρεμβάσεις για την καταπολέμηση του εγκλήματος, σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που ευαγγελίζονται ότι «όλα τα λύνει η αγορά» και αυτούς που επιμένουν ότι τα βασικά αγαθά της ζωής και της κοινωνικής μας οργάνωσης θα πρέπει να αποτελούν φροντίδα της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών, είναι πλέον: αδράνεια, ασυδοσία και διαφθορά της αστυνομίας, ή ικανή και οργανωμένη αστυνόμευση;
Αυτό αποτελεί φυσικά υποχώρηση από αρχές και ελπίδες για μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία του μέλλοντος…
Όμως η προοδευτική προσέγγιση του ζητήματος σήμερα δεν παύει να κινείται νοσταλγικά προς αυτό που κάποτε οι προοδευτικοί πολίτες της κοινωνίας μας πολεμούσαμε με πείσμα και αρχές.
O Tempora, O Mores…
Κ.Λ.
Πράγματι υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στο χώρο της αριστεράς να προσδιορίσει τις παραμέτρους μιας αντεγκληματικής πολιτικής. Συνήθως οι σχετικές αναφορές περιορίζονται στις «κοινωνικές παραμέτρους» του εγκλήματος και στην ανάγκη μιας περισσότερο κοινωνικής παρέμβασης στη «ρίζα» του κακού, που είναι η φτώχεια, οι άθλιες συνθήκες ζωής των μεταναστών, τα ημιδιαλυμένα σχολεία μας και η προϊούσα διάλυση του θεμελιακού θεσμού της οικογένειας.
Όμως το «αγκάθι» του ζητήματος, είναι ακριβώς η δράση και η κατάλληλη οργάνωση της αστυνομίας, ως κατασταλτικού – και ελάχιστα προληπτικού – μηχανισμού της εγκληματικότητας. Ακριβώς διότι οι κοινωνικές παρεμβάσεις είτε δεν γίνονται, είτε είναι ανεπαρκείς, είτε αργούν να παράγουν αποτελέσματα, η αντεγκληματική πολιτική στηρίζεται κάθε φορά στο βαθμό ικανότητας και αποτελεσματικότητας των δυνάμεων επιβολής του νόμου και της τάξης…
Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί παντού το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, το κράτος τείνει να μετατραπεί σε έναν απλό μηχανισμό συλλογής φόρων και παρέμβασης σε χώρους που δεν ελκύουν την αγορά και τις δυνάμεις της. Η αστυνόμευση, η προστασία του πολίτη από το έγκλημα, η «ασφάλεια», μετατρέπεται σε αγαθό πρώτης τάξεως, που φυσικά και λογικά θα πρέπει να περάσει στη «δημιουργική λειτουργία» των μηχανισμών της αγοράς. Το έγκλημα πρέπει να υπάρχει, για να αντιμετωπίζεται. Στη λογική του σύγχρονου, μεταμοντέρνου συστήματος «η πάταξη του εγκλήματος» (παλιά και νοσταλγική έκφραση των νομοταγών νοικοκυραίων) είναι αδιανόητη. Το έγκλημα παράγει πλούτο από όλες τις πιθανές παραμέτρους του. Το έγκλημα είναι πολύτιμο για τη λειτουργία της αγοράς. Είναι ο «πόλεμος» που διεξάγεται ΜΕΣΑ στην κοινωνία, γύρω μας, πέριξ του σπιτιού μας, του σχολείου των παιδιών μας και του χώρου εργασίας μας. Και όπως οι πόλεμοι μεταξύ κρατών ή ακόμα και πολιτικών ιδεολογιών κι αυτός ο πόλεμος είναι αδιάκοπος και παράγει τον απαραίτητο πλούτο για την κίνηση τεράστιων κομματιών της παντοδύναμης αγοράς.
Όσο υποχωρεί το κράτος μπροστά στις αδίστακτες δυνάμεις της αγοράς, τόσο περισσότερο το έγκλημα θα προβάλλει ως ο «βασικός φόβος». Και φυσικά η κατανάλωση μεθόδων και δυνάμεων προστασίας από τους «φοβισμένους» πολίτες – καταναλωτές, θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο…
Δεν έχει συνεπώς κανένα λόγο το (νεοφιλελεύθερο) κράτος να εντείνει την προσπάθειά του για την καταπολέμηση του εγκλήματος… Αντίθετα παρακολουθεί ατάραχο την αστυνομία του να μετατρέπεται στο διάβα των χρόνων σε φορέα – και αυτή! – του εγκλήματος, το οποίο υποτίθεται ότι πολεμά. Ναρκωτικά, τοκογλυφία, προστασία πορνών και καταστημάτων, εμπόριο όπλων και λαθρομετανάστευση μερικές από τις πλέον «κερδοφόρες» αγορές του εγκλήματος που έχουν διεισδύσει αστυνομικοί…
Νοσταλγώντας τις περασμένες δεκαετίες, όπου η βασική αντίθεση μεταξύ δεξιάς – αριστεράς ήταν, στο θέμα αυτό, ισχυρή αστυνόμευση ή κοινωνικές παρεμβάσεις για την καταπολέμηση του εγκλήματος, σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που ευαγγελίζονται ότι «όλα τα λύνει η αγορά» και αυτούς που επιμένουν ότι τα βασικά αγαθά της ζωής και της κοινωνικής μας οργάνωσης θα πρέπει να αποτελούν φροντίδα της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών, είναι πλέον: αδράνεια, ασυδοσία και διαφθορά της αστυνομίας, ή ικανή και οργανωμένη αστυνόμευση;
Αυτό αποτελεί φυσικά υποχώρηση από αρχές και ελπίδες για μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία του μέλλοντος…
Όμως η προοδευτική προσέγγιση του ζητήματος σήμερα δεν παύει να κινείται νοσταλγικά προς αυτό που κάποτε οι προοδευτικοί πολίτες της κοινωνίας μας πολεμούσαμε με πείσμα και αρχές.
O Tempora, O Mores…
Κ.Λ.
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Το θέμα με απασχολεί εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Με διαολίζει το ότι η Αριστερά, από τη Σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους Αναρχικούς, θεωρεί το ζήτημα της Δημόσιας Ασφάλειας ανάξιο ενδελεχούς ενασχόλησης. Οι γενικόλογες διακηρύξεις για κοινωνική διαχείριση της παραβατικότητας - στην καλύερη περίπτωση - ή -στη χειρότερη - η επίκληση της Αρχαίας Αθήνας η οποία ανέθετε το καθήκον της αστυνόμευσης σε Σκύθες δούλους θεωρώντας το ανάξιο για ελέυθερους πολίτες, δε λύνουν κανέναν πρόβλημα. Αντιθέτως προσφέρονται για παραπληροφόρηση από μέρους της άκρας Δεξιάς. Ακόμα χειρότερα, η απουσία Προοδευτικής πολιτικής προσέγγισης Δημόσιας Ασφάλειας υποχρέωσε την Αριστερά, κάθε φορά που κλήθηκε να διαχειριστεί καθήκοντα διακυβέρνησης σε τοπικό ή κρατικό επίπεδο, στην καλύτερη περίπτωση να ενστερνιστεί στην πράξη την αυταρχική κατασταλτική προσέγγιση της κοινοβουλευτικής Δεξιάς και στη χειρότερη να αντιμετωπίσει την παραβατικότητα με πολυβόλα. Αν χρωστάω μια απάντηση είναι στο ερώτημα γιατί περίμενα είκοσι χρόνια για ν' ασχοληθώ με το θέμα. Η απάντηση είναι ότι, καλώς ή κακώς, πίστευα ότι ουδείς από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι ήθελε να το συζητήσει. Άλλοι βολεύονταν στο ευφυιολόγημα«η αντιπολίτευση είναι Αριστερή και η διακυβέρνηση Δεξιά» - που εγώ πάντα αρνήθηκα να αποδεχθώ ως κισμέτ - κι άλλοι είχαν άλλες προτεραιότητες. Πράγμα που μπορεί να ισχύει και τώρα. Όμως θεωρώ ότι κάποτε πρέπει να ανοίγουν και δυσάρεστες συζητήσεις. Οι σκέψεις που ακολουθούν βασίζονται στο τρίπτυχο, κοινωνική πολιτική, πρόληψη, αστυνόμευση
Κοινωνική πολιτική. Πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μη βλέπει ότι η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Δεν νοείται λοιπόν προοδευτική πολιτική Δημόσιας Ασφάλειας χωρίς την ύπαρξη οργανωμένης κοινωνικής πολιτικής, που θα μεριμνά για την οικονομική ενίσχυση των φτωχότερων ανθρώπων, την εργασιακή επανένταξη με αξιοπρεπείς όρους των ανέργων, την εξασφάλιση για όλους δωρεάν και αξιόπιστων υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας, αλλά και στοιχειωδώς αξιοπρεπούς . Όλα αυτά φαίνονται κοινότοπα, δεν είναι όμως. Γιατί προϋπόθεση αξιοπρεπούς λειτουργίας του δεύτερου πυλώνα, της πρόληψης, είναι μια ολοκληρωμένη και αποτελεσματική κοινωνική πολιτική. Η στερεότυπη φράση των παλιών Αριστερών και, ως ένα βαθμό, και των Φιλελεύθερων «όποιος ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή» είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Η πρόληψη. Είναι μια επικίνδυνη λέξη. Γιατί υπάρχουν τόσες πολιτκές πρόληψης όσες και πολιτικές. Η πρόληψη παίζει πρωταρχικό ρόλο στην εκπόνηση μιας Προοδευτικής Πολιτικής Δημόσιας Ασφάλειας. Προαπαιτούμενά της είναι οι καλά οργανωμένες κοινωνικές υπηρεσίες και η καλή τους συνεργασία μεταξύ τους πρώτα απ' όλα, με τις σχολικές και δικαστικές αρχές στη συνέχεια. Μια προοδευτική πολιτική πρόληψης σημαίνει πολλές παράλληλες ή επάλληλες δράσεις με ένα σκοπό: το δραστικό περιορισμό της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας και τη διαχείρισή της με τρόπο που να μη μετατρέπεται ο δράστης της μικροκλοπής σε εγκληματία.
Για να γίνουν αυτά χρειάζεται σε όλα τα σχολεία να υπάρχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, που, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς θα εντοπίζουν τις συμπεριφορές που εμπεριέχουν παραβατικότητα ή μπορούν να εξελιχθούν σε τέτοια και θα τις διαχειρίζονται με τρόπο που θα αποτρέπει την περιθωριοποίηση του «κακού».
Χρειάζεται επίσης οι δημοτικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας να έχουν εικόνα των οικογενειών με δυσκολίες και τα μέσα να παράσχουν την ενδεδειογμένη ψυχοκοινωνική στήριξη σε αυτές.
Χρειάζεται επαρκής αριθμός Δικαστών Ανηλίκων, που θα έχουν την απαραίτητη εκπαίδευση για να δικάζουν τους ανήλικους παραβάτες την επιβαλλόμενη επιείκεια και αντίστοιχοι Επιμελητές Ανηλίκων που θα μπορούν να παρακολουθούν πραγματικά τους ανήλικους παραβάτες. Και φυσικά χρειάζονται προγράμματα ψυχοκοινωνικής στήριξης και επανένταξης των ανήλικων παραβατών.
Χρειάζεται τέλος η επανεξέταση του πλαισίου των Φυλακών Ανηλίκων, από το ποιος πηγαίνει μέχρι το τιο κάνει εκεί για να περάσει τη μέρα του, για να πάψουν να είναι πανεπιστήμια εγκληματικότητας.
Μόνο μέσα από ένα ολοκληρωμένο τέτοιο πλαίσιο πρόληψης και διαχείρισης της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας θα μειωθούν οι χρήστες ναρκωτικών, θα μειωθεί δραστικά ο πληθυσμός των Φυλακών Ανηλίκων και κατά συνέπεια θα περιοριστεί η εξέλιξη των μικροπαραβατών σε πορωμένους εγκληματίες.
Η αστυνόμευση. Είναι, μακράν, ο πιο δύσκολα διαχειρίσιμος πυλώνας. Από την ύπαρξη ή όχι αποτελσματικής αστυνόμευσης εξαρτάται το αίσθημα Ασφάλειας των πολιτών, που είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση των μισανθρωπικών και ρατσιστικών απόψεων, που οδηγούν δραστικό περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.
Και εδώ προϋπόθεση είναι η επένδυση στον άνθρωπο, δηλαδή στους Αστυνομικούς. Πρέπει λοιπόν πριν από όλα να απαντήσουμε σε δυο ερωτήματα. Τί Αστυνομία θέλουμε; Πώς θα τη δημιουργήσουμε;
Η Αστυνομία μέχρι το 1974 είχε μια σαφή ιδεολογία. Κυνηγούσε κομμουνιστές. Καλός Μπάτσος ήταν ο μπάτσος που δεν άφηνε τους κομμουνιστές σε χλωρό κλαρί. Η μεταπολίτευση της στέρησε την ιδεολογία. Κι απόμεινε το επάγγελμα του αστυνομικού να είναι το μοναδικό επάγγελμα ΟΠΟΥ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΙΚΟ. Συνέπεια αυτής της μη ιδεολογίας η υποβάθμιση της εκπαίδευσης των αστυνομικών, η προσέλευση στο σώμα υποψηφίων που δε μπορούσαν να στεριώσουν αλλού στην αγορά εργασίας και η μετατροπή τους στους θρασύδειλους τραμπούκους που αδειάζουν τα πιστόλια τους στις πλάτες του πρώτου πρεζονιού που θα βρεθεί στο δρόμο τους και λερώνουν τα βρακιά μόλις βρεθούν απέναντι σε ένα στοιχειωδώς άξιο λόγου κακοποιό. Ας απαντήσουμε λοιπόν στο πρώτο ερώτημα με τη φράση «θέλουμε μια Αστυνομία που θα προστατεύει τον πολίτη, σεβόμενη στο ακέραιο όλα τα ατομικά δικαιώματα» για να δούμε πώς θα το πετύχουμε αυτό.
Τι σημαίνει όταν πρόκειται για την Αστυνομία επένδυση στον άνθρωπο; Πρώτα από όλα σημαίνει δια βίου εκπαίδευση των αστυνομικών. Οι αστυνομικοί πρέπει να γαλουχούνται από τη στιγμή που μπαίνουν στη Σχολή στο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων, πρέπει να εκπαιδεύονται συνεχώς στη σωστή διαχείριση των κρίσεων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους (τα δυο πρόσφατα περιστατικά με τον Αστυνομικό που δολοφονήθηκε από ληστή Τράπεζας στην Κοκκινιά και τον άλλο που από κακή εκτίμηση της κατάστασης στη ληστεία του Βύρωνα σκοτώθηκε η υπάλληλος του κατστήματος αναδεικνύουν τη σημασία της εκπάιδευσης) ώστε να συνδυάζουν την αποτρεπτική τους δράση με την ελάχιστη δυνατή χρήση του όπλου που τους εμπιστεύεται η κοινωνία. Αυτό σημαίνει συνεχή σεμινάρια, σημαίνει εκπαίδευση σε πολεμικές τέχνες, εκπαίδευση στη σκοποβολή. Οι αστυνομικοί πρέπει να είναι τόσο καλά εκπαιδευμένοι ώστε «να τραβάνε όπλο δεύτεροι και να ρίχνουν πρώτοι».
Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι οι πεζές περιπολίες. Σε όλες τις συνοικίες πρέπει να υπάρχουν πεζές περιπολίες όλο το εικοσιτετράωρο. Οι αστυνομικοί που περιπολούν πεζή, γνωρίζονται με τους ανθρώπους της γειτονιάς, κι αυτό τους δίνει την ικανότητα να αξιολογούν καλύτερα έναν κίνδυνο. Οι πεζές περιπολίες έχουν επιπλέονμ το πλεονέκτημα ότι μειώνουν δραστικά τη μικροεγκληματικότητα, αυτή που κάνει τους ανθρωπους να μην τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους.
Όλα αυτά ως ελάχιοστη συνδρομή σε ένα διάλογο που πρέπει κάποτε να αρχίσει. έχω αφήσει απ' έξω την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, κι αυτό δεν το κάνω τυχαία. Αυτή είναι πιο δύσκολη, πιο χρονοβόρα και είναι αποτελεσματική μόνο όταν - κι εδώ αντιλμβάνομαι την αναγκαιότητα εισαγωγής μιας άλλης παραμέτρου, του τρόπου επιμέτρησης των ποινών στις πράξεις παραβατικότητας - θα υπάρξει ουσιαστική μείωση των μικροπαραβατών που θα εξεςλίσσονται σε πορωμένους εγκληματίες.
Γιάννης Χρ.
Κοινωνική πολιτική. Πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μη βλέπει ότι η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Δεν νοείται λοιπόν προοδευτική πολιτική Δημόσιας Ασφάλειας χωρίς την ύπαρξη οργανωμένης κοινωνικής πολιτικής, που θα μεριμνά για την οικονομική ενίσχυση των φτωχότερων ανθρώπων, την εργασιακή επανένταξη με αξιοπρεπείς όρους των ανέργων, την εξασφάλιση για όλους δωρεάν και αξιόπιστων υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας, αλλά και στοιχειωδώς αξιοπρεπούς . Όλα αυτά φαίνονται κοινότοπα, δεν είναι όμως. Γιατί προϋπόθεση αξιοπρεπούς λειτουργίας του δεύτερου πυλώνα, της πρόληψης, είναι μια ολοκληρωμένη και αποτελεσματική κοινωνική πολιτική. Η στερεότυπη φράση των παλιών Αριστερών και, ως ένα βαθμό, και των Φιλελεύθερων «όποιος ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή» είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Η πρόληψη. Είναι μια επικίνδυνη λέξη. Γιατί υπάρχουν τόσες πολιτκές πρόληψης όσες και πολιτικές. Η πρόληψη παίζει πρωταρχικό ρόλο στην εκπόνηση μιας Προοδευτικής Πολιτικής Δημόσιας Ασφάλειας. Προαπαιτούμενά της είναι οι καλά οργανωμένες κοινωνικές υπηρεσίες και η καλή τους συνεργασία μεταξύ τους πρώτα απ' όλα, με τις σχολικές και δικαστικές αρχές στη συνέχεια. Μια προοδευτική πολιτική πρόληψης σημαίνει πολλές παράλληλες ή επάλληλες δράσεις με ένα σκοπό: το δραστικό περιορισμό της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας και τη διαχείρισή της με τρόπο που να μη μετατρέπεται ο δράστης της μικροκλοπής σε εγκληματία.
Για να γίνουν αυτά χρειάζεται σε όλα τα σχολεία να υπάρχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, που, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς θα εντοπίζουν τις συμπεριφορές που εμπεριέχουν παραβατικότητα ή μπορούν να εξελιχθούν σε τέτοια και θα τις διαχειρίζονται με τρόπο που θα αποτρέπει την περιθωριοποίηση του «κακού».
Χρειάζεται επίσης οι δημοτικές υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας να έχουν εικόνα των οικογενειών με δυσκολίες και τα μέσα να παράσχουν την ενδεδειογμένη ψυχοκοινωνική στήριξη σε αυτές.
Χρειάζεται επαρκής αριθμός Δικαστών Ανηλίκων, που θα έχουν την απαραίτητη εκπαίδευση για να δικάζουν τους ανήλικους παραβάτες την επιβαλλόμενη επιείκεια και αντίστοιχοι Επιμελητές Ανηλίκων που θα μπορούν να παρακολουθούν πραγματικά τους ανήλικους παραβάτες. Και φυσικά χρειάζονται προγράμματα ψυχοκοινωνικής στήριξης και επανένταξης των ανήλικων παραβατών.
Χρειάζεται τέλος η επανεξέταση του πλαισίου των Φυλακών Ανηλίκων, από το ποιος πηγαίνει μέχρι το τιο κάνει εκεί για να περάσει τη μέρα του, για να πάψουν να είναι πανεπιστήμια εγκληματικότητας.
Μόνο μέσα από ένα ολοκληρωμένο τέτοιο πλαίσιο πρόληψης και διαχείρισης της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας θα μειωθούν οι χρήστες ναρκωτικών, θα μειωθεί δραστικά ο πληθυσμός των Φυλακών Ανηλίκων και κατά συνέπεια θα περιοριστεί η εξέλιξη των μικροπαραβατών σε πορωμένους εγκληματίες.
Η αστυνόμευση. Είναι, μακράν, ο πιο δύσκολα διαχειρίσιμος πυλώνας. Από την ύπαρξη ή όχι αποτελσματικής αστυνόμευσης εξαρτάται το αίσθημα Ασφάλειας των πολιτών, που είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση των μισανθρωπικών και ρατσιστικών απόψεων, που οδηγούν δραστικό περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.
Και εδώ προϋπόθεση είναι η επένδυση στον άνθρωπο, δηλαδή στους Αστυνομικούς. Πρέπει λοιπόν πριν από όλα να απαντήσουμε σε δυο ερωτήματα. Τί Αστυνομία θέλουμε; Πώς θα τη δημιουργήσουμε;
Η Αστυνομία μέχρι το 1974 είχε μια σαφή ιδεολογία. Κυνηγούσε κομμουνιστές. Καλός Μπάτσος ήταν ο μπάτσος που δεν άφηνε τους κομμουνιστές σε χλωρό κλαρί. Η μεταπολίτευση της στέρησε την ιδεολογία. Κι απόμεινε το επάγγελμα του αστυνομικού να είναι το μοναδικό επάγγελμα ΟΠΟΥ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΙΚΟ. Συνέπεια αυτής της μη ιδεολογίας η υποβάθμιση της εκπαίδευσης των αστυνομικών, η προσέλευση στο σώμα υποψηφίων που δε μπορούσαν να στεριώσουν αλλού στην αγορά εργασίας και η μετατροπή τους στους θρασύδειλους τραμπούκους που αδειάζουν τα πιστόλια τους στις πλάτες του πρώτου πρεζονιού που θα βρεθεί στο δρόμο τους και λερώνουν τα βρακιά μόλις βρεθούν απέναντι σε ένα στοιχειωδώς άξιο λόγου κακοποιό. Ας απαντήσουμε λοιπόν στο πρώτο ερώτημα με τη φράση «θέλουμε μια Αστυνομία που θα προστατεύει τον πολίτη, σεβόμενη στο ακέραιο όλα τα ατομικά δικαιώματα» για να δούμε πώς θα το πετύχουμε αυτό.
Τι σημαίνει όταν πρόκειται για την Αστυνομία επένδυση στον άνθρωπο; Πρώτα από όλα σημαίνει δια βίου εκπαίδευση των αστυνομικών. Οι αστυνομικοί πρέπει να γαλουχούνται από τη στιγμή που μπαίνουν στη Σχολή στο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων, πρέπει να εκπαιδεύονται συνεχώς στη σωστή διαχείριση των κρίσεων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους (τα δυο πρόσφατα περιστατικά με τον Αστυνομικό που δολοφονήθηκε από ληστή Τράπεζας στην Κοκκινιά και τον άλλο που από κακή εκτίμηση της κατάστασης στη ληστεία του Βύρωνα σκοτώθηκε η υπάλληλος του κατστήματος αναδεικνύουν τη σημασία της εκπάιδευσης) ώστε να συνδυάζουν την αποτρεπτική τους δράση με την ελάχιστη δυνατή χρήση του όπλου που τους εμπιστεύεται η κοινωνία. Αυτό σημαίνει συνεχή σεμινάρια, σημαίνει εκπαίδευση σε πολεμικές τέχνες, εκπαίδευση στη σκοποβολή. Οι αστυνομικοί πρέπει να είναι τόσο καλά εκπαιδευμένοι ώστε «να τραβάνε όπλο δεύτεροι και να ρίχνουν πρώτοι».
Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι οι πεζές περιπολίες. Σε όλες τις συνοικίες πρέπει να υπάρχουν πεζές περιπολίες όλο το εικοσιτετράωρο. Οι αστυνομικοί που περιπολούν πεζή, γνωρίζονται με τους ανθρώπους της γειτονιάς, κι αυτό τους δίνει την ικανότητα να αξιολογούν καλύτερα έναν κίνδυνο. Οι πεζές περιπολίες έχουν επιπλέονμ το πλεονέκτημα ότι μειώνουν δραστικά τη μικροεγκληματικότητα, αυτή που κάνει τους ανθρωπους να μην τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους.
Όλα αυτά ως ελάχιοστη συνδρομή σε ένα διάλογο που πρέπει κάποτε να αρχίσει. έχω αφήσει απ' έξω την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, κι αυτό δεν το κάνω τυχαία. Αυτή είναι πιο δύσκολη, πιο χρονοβόρα και είναι αποτελεσματική μόνο όταν - κι εδώ αντιλμβάνομαι την αναγκαιότητα εισαγωγής μιας άλλης παραμέτρου, του τρόπου επιμέτρησης των ποινών στις πράξεις παραβατικότητας - θα υπάρξει ουσιαστική μείωση των μικροπαραβατών που θα εξεςλίσσονται σε πορωμένους εγκληματίες.
Γιάννης Χρ.
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ Ο «ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ»
Από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ. Τα σχόλια θα περίττευαν αν δεν αναδεικνύονταν σοβαρότατα ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο η διοίκηση των φυλακών προσπάθησε να υποβαθμίσει - για την ακρίβεια να κουκουλώσει - το περιστατικό.
Γιάννης Χρ.
Άγρια κακοποίηση στις φυλακές Αλικαρνασσού
(19/03/2009)
Αιματηρή συμπλοκή μεταξύ κρατουμένων στις φυλακές Αλικαρνασσού σημειώθηκε ανάμεσα σε αντιεξουσιαστή και ακροδεξιό. Το αιματηρό επεισόδιο σημειώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ενώ ο αντιεξουσιαστής ετοιμαζόταν για τη μεταγωγή του, καθώς έπρεπε να παρουσιαστεί σε Δικαστήριο για την άρνηση της στράτευσής του. Ο κρατούμενος Γιάννης Δημητράκης, ενώ βρισκόταν στα ντους σήμερα το πρωί, δάρθηκε άγρια από τρεις συγκρατούμενούς του. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο γνωστός σε όλους Περίανδρος μαζί με άλλους δύο κρατούμενους (ένας εκ των οποίων είναι πρώην αστυνομικός) έκλεισαν την πόρτα στα ντους της φυλακής και έδειραν το Γ. Δημητράκη, με αποτέλεσμα να εισαχθεί στο νοσοκομείο, όπου παρέμεινε για αρκετές ώρες. Σημειώνεται ότι ο Περίανδρος (Αντώνης Ανδρουτσόπουλος) καταδικάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα σε 12 χρόνια κάθειρξη, για την απόπειρα δολοφονίας του Δημήτρη Κουσουρή. Ο Περίανδρος ήταν ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Και οι δύο μεταφέρθηκαν στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Λόγω της έντασης, αποφασίστηκε η άμεση μεταγωγή του αντιεξουσιαστή αεροπορικώς στην Αθήνα και από εκεί στον Κορυδαλλό
Γιάννης Χρ.
Άγρια κακοποίηση στις φυλακές Αλικαρνασσού
(19/03/2009)
Αιματηρή συμπλοκή μεταξύ κρατουμένων στις φυλακές Αλικαρνασσού σημειώθηκε ανάμεσα σε αντιεξουσιαστή και ακροδεξιό. Το αιματηρό επεισόδιο σημειώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ενώ ο αντιεξουσιαστής ετοιμαζόταν για τη μεταγωγή του, καθώς έπρεπε να παρουσιαστεί σε Δικαστήριο για την άρνηση της στράτευσής του. Ο κρατούμενος Γιάννης Δημητράκης, ενώ βρισκόταν στα ντους σήμερα το πρωί, δάρθηκε άγρια από τρεις συγκρατούμενούς του. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο γνωστός σε όλους Περίανδρος μαζί με άλλους δύο κρατούμενους (ένας εκ των οποίων είναι πρώην αστυνομικός) έκλεισαν την πόρτα στα ντους της φυλακής και έδειραν το Γ. Δημητράκη, με αποτέλεσμα να εισαχθεί στο νοσοκομείο, όπου παρέμεινε για αρκετές ώρες. Σημειώνεται ότι ο Περίανδρος (Αντώνης Ανδρουτσόπουλος) καταδικάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα σε 12 χρόνια κάθειρξη, για την απόπειρα δολοφονίας του Δημήτρη Κουσουρή. Ο Περίανδρος ήταν ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Και οι δύο μεταφέρθηκαν στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Λόγω της έντασης, αποφασίστηκε η άμεση μεταγωγή του αντιεξουσιαστή αεροπορικώς στην Αθήνα και από εκεί στον Κορυδαλλό
Γκουλιώνη Αικατερίνη: Η δική της ποινή τελείωσε...
Η Αικατερίνη Γκουλιώνη βρέθηκε χτες νεκρή κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ενώ μεταφέρετο από φυλακή σε φυλακή (μεταγωγή), πάνω σε πλοίο της γραμμής.
Η Γκουλιώνη είχε κάνει αγώνα μέσα στη φυλακή, για να μην αναγκάζονται οι γυναίκες κρατούμενες να υφίστανται το εξευτελιστικό μέτρο της κολπικής έρευνας (για τυχόν ναρκωτικά) κατά τρόπο πρωτόγονο και άθλιο, που φυσικά χαρακτηρίζει τόσο την αθλιότητα των φυλακών αυτής της χώρας, όσο και τον πολιτισμό και τις (ανύπαρκτες) ευαισθησίες ημών των πολιτών αυτής της χώρας.
Ας τρίψουμε στα μούτρα μας το πιο κάτω κείμενο όλοι, έτσι για να συνειδητοποιήσουμε πόσο "πολιτισμένος λαός" είμαστε...
Ξέρω, είναι μεγάλο κείμενο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
(Ας μην παραλείψω να αναφέρω ότι κατά την Επανάσταση του 1909 - είχαμε γράψει πιο πριν - ένα από τα βασικά αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου που εγγράφως είχε καταθέσει ο Συνταγματάρχης Ζορμπάς προς τους πολιτικούς, ήταν κι αυτό της βελτίωσης των συνθηκών στις ελληνικές φυλακές.
Βλέπετε... οι παππούδες μας είχα περισσότερες ευαισθησίες από μας κάποτε...)
"...Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης Ελεώνας Θηβών (20-02-09),
Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω. Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ. Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου. Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»: Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι. Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ. Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους… Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω. Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη. Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα. Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι. Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους. Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό. Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου. Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω. Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν… Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή. Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ. Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε… Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία. Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους. Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.
Γκουλιώνη Κατερίνα..."
Για την αντιγραφή (από σχόλιο του ahmet σε άρθρο του tvxs.gr)
Κ.Λ.
Η Γκουλιώνη είχε κάνει αγώνα μέσα στη φυλακή, για να μην αναγκάζονται οι γυναίκες κρατούμενες να υφίστανται το εξευτελιστικό μέτρο της κολπικής έρευνας (για τυχόν ναρκωτικά) κατά τρόπο πρωτόγονο και άθλιο, που φυσικά χαρακτηρίζει τόσο την αθλιότητα των φυλακών αυτής της χώρας, όσο και τον πολιτισμό και τις (ανύπαρκτες) ευαισθησίες ημών των πολιτών αυτής της χώρας.
Ας τρίψουμε στα μούτρα μας το πιο κάτω κείμενο όλοι, έτσι για να συνειδητοποιήσουμε πόσο "πολιτισμένος λαός" είμαστε...
Ξέρω, είναι μεγάλο κείμενο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
(Ας μην παραλείψω να αναφέρω ότι κατά την Επανάσταση του 1909 - είχαμε γράψει πιο πριν - ένα από τα βασικά αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου που εγγράφως είχε καταθέσει ο Συνταγματάρχης Ζορμπάς προς τους πολιτικούς, ήταν κι αυτό της βελτίωσης των συνθηκών στις ελληνικές φυλακές.
Βλέπετε... οι παππούδες μας είχα περισσότερες ευαισθησίες από μας κάποτε...)
"...Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης Ελεώνας Θηβών (20-02-09),
Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω. Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ. Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου. Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»: Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι. Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ. Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους… Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω. Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη. Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα. Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι. Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους. Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό. Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου. Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω. Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν… Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή. Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ. Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε… Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία. Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους. Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.
Γκουλιώνη Κατερίνα..."
Για την αντιγραφή (από σχόλιο του ahmet σε άρθρο του tvxs.gr)
Κ.Λ.
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
Υπάρχουν λύσεις...
Ίσως επειδή η μητέρα μου με μεγάλωσε κάνοντας αυτή την τόσο κοπιαστική και ανθυγιεινή εργασία, η κατάφωρη εκμετάλλευση των γυναικών – καθαριστριών από τους άπληστους και αδίστακτους εργοδότες τους, αυτούς τους λεμέδες που αγόρασαν πέντε σκούπες και πέντε σφουγγαρόπανα – μεγάλη επένδυση! – και παριστάνουν τους καπιταλιστές, με διαολίζει.
Περιφερόμενοι γλείφτες των κομματικών καμπινέδων οι πιο πολλοί, με τις «κατάλληλες γνωριμίες» πάντοτε, παίρνουν εργολαβίες – κυρίως από το Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, τράπεζες κλπ), μοιράζουν μεταξύ τους την πίττα και απολαμβάνουν παρασιτικά τεράστια οικονομικά οφέλη.
Χιλιάδες γυναίκες εργάζονται με τους χειρότερους όρους κάτω από ένα καθεστώς που λίγο διαφέρει από την δουλεία. Για 300 – 400 ευρώ το μήνα… Γυναίκες από την Ελλάδα, από τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Ουκρανία. Που με αυτά τα ψίχουλα μεγαλώνουν παιδιά και – πολλές φορές – ταΐζουν τον άνεργο σύζυγο…
Γι αυτό με χαροποίησε ένα δημοσίευμα στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, για τέσσερις γυναίκες στη Μυτιλήνη, που έχουν αναλάβει το έργο της καθαριότητας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει ενδιαφέρον να το διαβάσετε http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100083_13/03/2009_307399
Για να αντιληφθείτε πόσο απλά είναι τα πράγματα, πόσο εύκολα γίνονται, όταν επικρατήσει η κοινή λογική και κάποιος δείξει το ενδιαφέρον που υποχρεούται ούτως ή άλλως να δείξει, όταν έχει την ευθύνη ενός τομέα, όπως ο πρύτανης του Πανεπιστημίου. Απλά πράγματα: Εγώ χρεώνω το πανεπιστήμιο με 700 ευρώ για την κάθε μια καθαρίστρια. Ο εργολάβος τους πληρώνει τα 450 και βάζει στην τσέπη τα υπόλοιπα… Γιατί;
Οι τέσσερις γυναίκες, με την προτροπή του πρύτανη έκαναν μια εταιρεία και διεκδίκησαν μόνες τους (χωρίς τον νταβατζή) την εργασία της καθαριότητας στους χώρους του πανεπιστημίου. Τώρα παίρνουν ολόκληρο το μηνιάτικό τους και το πρωί πάνε στη δουλειά τους τραγουδώντας!..
Όχι ότι αμείβονται ικανοποιητικά, όχι ότι δεν κουράζονται, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν νταβατζή…
…Και στολίζουν με λουλούδια τους χώρους του πανεπιστημίου… Έτσι, για να μη δείχνουν κρύοι και αδιάφοροι…
(Μήπως αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να το ακολουθήσουν κι αλλού; Η πρωτοβουλία, η οργάνωση και η αλληλεγγύη έχει κάποιες φορές ορατό αποτέλεσμα.)
Κ.Λ.
Περιφερόμενοι γλείφτες των κομματικών καμπινέδων οι πιο πολλοί, με τις «κατάλληλες γνωριμίες» πάντοτε, παίρνουν εργολαβίες – κυρίως από το Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, τράπεζες κλπ), μοιράζουν μεταξύ τους την πίττα και απολαμβάνουν παρασιτικά τεράστια οικονομικά οφέλη.
Χιλιάδες γυναίκες εργάζονται με τους χειρότερους όρους κάτω από ένα καθεστώς που λίγο διαφέρει από την δουλεία. Για 300 – 400 ευρώ το μήνα… Γυναίκες από την Ελλάδα, από τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Ουκρανία. Που με αυτά τα ψίχουλα μεγαλώνουν παιδιά και – πολλές φορές – ταΐζουν τον άνεργο σύζυγο…
Γι αυτό με χαροποίησε ένα δημοσίευμα στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, για τέσσερις γυναίκες στη Μυτιλήνη, που έχουν αναλάβει το έργο της καθαριότητας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει ενδιαφέρον να το διαβάσετε http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100083_13/03/2009_307399
Για να αντιληφθείτε πόσο απλά είναι τα πράγματα, πόσο εύκολα γίνονται, όταν επικρατήσει η κοινή λογική και κάποιος δείξει το ενδιαφέρον που υποχρεούται ούτως ή άλλως να δείξει, όταν έχει την ευθύνη ενός τομέα, όπως ο πρύτανης του Πανεπιστημίου. Απλά πράγματα: Εγώ χρεώνω το πανεπιστήμιο με 700 ευρώ για την κάθε μια καθαρίστρια. Ο εργολάβος τους πληρώνει τα 450 και βάζει στην τσέπη τα υπόλοιπα… Γιατί;
Οι τέσσερις γυναίκες, με την προτροπή του πρύτανη έκαναν μια εταιρεία και διεκδίκησαν μόνες τους (χωρίς τον νταβατζή) την εργασία της καθαριότητας στους χώρους του πανεπιστημίου. Τώρα παίρνουν ολόκληρο το μηνιάτικό τους και το πρωί πάνε στη δουλειά τους τραγουδώντας!..
Όχι ότι αμείβονται ικανοποιητικά, όχι ότι δεν κουράζονται, αλλά τουλάχιστον δεν έχουν νταβατζή…
…Και στολίζουν με λουλούδια τους χώρους του πανεπιστημίου… Έτσι, για να μη δείχνουν κρύοι και αδιάφοροι…
(Μήπως αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να το ακολουθήσουν κι αλλού; Η πρωτοβουλία, η οργάνωση και η αλληλεγγύη έχει κάποιες φορές ορατό αποτέλεσμα.)
Κ.Λ.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Τσιγκολελέτα!
Ρε συ Γιάννη, δεν χρειάζεται να σπάμε το κεφάλι μας με σοβαρές αναλύσεις… Εγώ τουλάχιστον παραιτούμαι…
Σήμερα μόνο:
*Συνελήφθη ο διοικητής του ΑΤ Κυψέλης γιατί πυροβόλησε μαγαζάτορα στην Πλάκα. Ο τύπος είχε πάρει μόλις σήμερα το όπλο του και είχε γίνει σήμερα διοικητής (!), ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν άρρωστος, με αντικαταθλιπτικά (!)
*Συνελήφθη και κρατείται ο διευθυντής του γραφείου του υπουργού Γεωργίας ο πολύς κ. Δημητρίου (θυμάστε, θα γίνουν συλλήψεις Νίκο!), γιατί λέει δεν συμμορφωνόταν με την απόφαση να πληρώσει αποζημίωση για ηθική βλάβη στον Ν. Παπανδρέου, για τον οποίο είχε γράψει ότι … είχε γκόμενα τη Δαμανάκη (!)
*Συνελήφθη επίσης δημοσιογράφος, στέλεχος του γραφείου του Δημάρχου Αθήνας, ο οποίος λέει, μαχαίρωσε ένα Νιγηριανό στην Ομόνοια (!)
Εδώ πλέον ούτε ο Τσιφόρος, αν σηκωνόταν από τον τάφο του, δεν θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση…
Πρόκειται περί πρωτοφανούς τσίρκου…
Κι αν προσθέσουμε τα ερωτικά καμώματα υπουργών, που τους τουλουμιάζουν στο ξύλο διάφοροι απατημένοι σύζυγοι και τους σπάνε τα δόντια, ή τους συλλαμβάνουν αγκαλιά με τους αστυνομικούς τους, να παίζουνε την τσιγκολελέτα, τότε μιλάμε για το κλουβί με τις τρελές!..
Αρμοδιότητα του "Ηθών"...
Απορώ πώς ακόμα δεν έχουν πάει να κρυφτούν όλοι μαζί, παρέα με το σκυλολόι τους…
(Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουν τα σχέδιά τους. Αλλά αυτοί πια δεν μπορούν όχι να εκτελέσουν κάποιο σχέδιο, αλλά ούτε να πιούν ένα ποτήρι νερό χωρίς να πνιγούν.)
Κ.Λ.
Σήμερα μόνο:
*Συνελήφθη ο διοικητής του ΑΤ Κυψέλης γιατί πυροβόλησε μαγαζάτορα στην Πλάκα. Ο τύπος είχε πάρει μόλις σήμερα το όπλο του και είχε γίνει σήμερα διοικητής (!), ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν άρρωστος, με αντικαταθλιπτικά (!)
*Συνελήφθη και κρατείται ο διευθυντής του γραφείου του υπουργού Γεωργίας ο πολύς κ. Δημητρίου (θυμάστε, θα γίνουν συλλήψεις Νίκο!), γιατί λέει δεν συμμορφωνόταν με την απόφαση να πληρώσει αποζημίωση για ηθική βλάβη στον Ν. Παπανδρέου, για τον οποίο είχε γράψει ότι … είχε γκόμενα τη Δαμανάκη (!)
*Συνελήφθη επίσης δημοσιογράφος, στέλεχος του γραφείου του Δημάρχου Αθήνας, ο οποίος λέει, μαχαίρωσε ένα Νιγηριανό στην Ομόνοια (!)
Εδώ πλέον ούτε ο Τσιφόρος, αν σηκωνόταν από τον τάφο του, δεν θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση…
Πρόκειται περί πρωτοφανούς τσίρκου…
Κι αν προσθέσουμε τα ερωτικά καμώματα υπουργών, που τους τουλουμιάζουν στο ξύλο διάφοροι απατημένοι σύζυγοι και τους σπάνε τα δόντια, ή τους συλλαμβάνουν αγκαλιά με τους αστυνομικούς τους, να παίζουνε την τσιγκολελέτα, τότε μιλάμε για το κλουβί με τις τρελές!..
Αρμοδιότητα του "Ηθών"...
Απορώ πώς ακόμα δεν έχουν πάει να κρυφτούν όλοι μαζί, παρέα με το σκυλολόι τους…
(Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουν τα σχέδιά τους. Αλλά αυτοί πια δεν μπορούν όχι να εκτελέσουν κάποιο σχέδιο, αλλά ούτε να πιούν ένα ποτήρι νερό χωρίς να πνιγούν.)
Κ.Λ.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
Σαράντα μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι, ξεκίνησαν από τα Εξάρχεια «σε παράταξη» σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, διέχσχισαν την πλέον αστυνομοκρατούμενη συνοικία της Αθήνας, πέρασαν μπροστά από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη, που φυλάγονται από δυο πανοπλες διμοιρίες των ΜΑΤ, πέρασαν μπροστά από τα νέα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους που φυλάγονται από ανάλογη δύναμη των ΜΑΤ, ανέβηκαν τη Σκουφά και, φθάνοντας στην Πλ. Κολωνακίου επιτέθηκαν σε αυτοκίνητα και καταστήματα.
Η απόσταση που διένυσαν, περισσότερο από ένα χιλιόμετρο, θέλει 10 - 15 λεπτά της ώρας αν τρέχεις. Αυτοί δεν έτρεχαν. Όλη αυτή την ώρα κανείς από τις δεκάδες των Αστυνομικών μπροστά από τους οποίους πέρασαν «δεν τους είδε» και, φυσικά, δεν έδωσε σήμα συναγερμού.
Η ανικανότητα έχει τα όριά της. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει ΤΟΣΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ. Αρνούμαι να πιστέψω ότι η Αστυνομία δεν είχε χρόνο να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει τους νεαρούς ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ. Είναι πασιφανές ακόμα και για έναν ηλίθιο ότι είμαστε αντιμέτωποι με το έσχατο όπλο της χειρότερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης: τη δημιουργία κλίματος τρόμου στην κοινωνία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι κουκουλοφόροι ήταν αστυνομικοί, αν και, με δεδομένες τις φωτογραφίες των «μπάτσων - κουκουλοφόρων» του περασμένου Δεκεμβρίου, που πρώτο το Indymedia δημοσίευσε, δε μπορώ να αποκλείσω τη συμμετοχή και αστυνομικών στο εγχείρημα.
Είμαι βέβαιος όμως ότι η επικοινωνιακή διαχείριση της «αστυνομικής ανικανότητας» θα είναι η ακόλουθη:
Γιάννης Χρ.
Η απόσταση που διένυσαν, περισσότερο από ένα χιλιόμετρο, θέλει 10 - 15 λεπτά της ώρας αν τρέχεις. Αυτοί δεν έτρεχαν. Όλη αυτή την ώρα κανείς από τις δεκάδες των Αστυνομικών μπροστά από τους οποίους πέρασαν «δεν τους είδε» και, φυσικά, δεν έδωσε σήμα συναγερμού.
Η ανικανότητα έχει τα όριά της. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει ΤΟΣΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ. Αρνούμαι να πιστέψω ότι η Αστυνομία δεν είχε χρόνο να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει τους νεαρούς ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ. Είναι πασιφανές ακόμα και για έναν ηλίθιο ότι είμαστε αντιμέτωποι με το έσχατο όπλο της χειρότερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης: τη δημιουργία κλίματος τρόμου στην κοινωνία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι κουκουλοφόροι ήταν αστυνομικοί, αν και, με δεδομένες τις φωτογραφίες των «μπάτσων - κουκουλοφόρων» του περασμένου Δεκεμβρίου, που πρώτο το Indymedia δημοσίευσε, δε μπορώ να αποκλείσω τη συμμετοχή και αστυνομικών στο εγχείρημα.
Είμαι βέβαιος όμως ότι η επικοινωνιακή διαχείριση της «αστυνομικής ανικανότητας» θα είναι η ακόλουθη:
- Οι παραστάτες του κυβερνητικού σούργελου, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, θα επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ «για συμπόρευση με τους κουκουλοφόρους».
- Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι, ως προς τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, κατ' εξοχήν συγκοινωνούντα δοχεία, άρα «και το ΠΑΣΟΚ συμπορεύεται με τους κουκουλοφόρους». Τα παπαγαλάκια που θα τολμήσουν να κάνουν αυτό το βήμα δε λείπουν. Είναι πολλά και τα είδαμε με τις πυρκαγιές του 2007 να διαδίδουν ότι «τις φωτιές τις έβαζε το ΠΑΣΟΚ». Κι αφού το εξωφρενικό εκείνο παραμύθι έπιασε - ακόμα και σε κατά τεκμήριο «σοβαρούς ανθρώπους», μπορούν πάντα να ελπίζουν ότι θα πιάσει και το τωρινό.
- Θα ακολουθήσει ο Μεϊμαράκης που ζητάει όπου νάναι να βγάλει και πάλι το Στρατό στους δρόμους. Είτε του περάσει είτε όχι η επιχείρηση δημιουργίας κλίματος τρόμου θα έχει στεφθεί με επιτυχία.
Γιάννης Χρ.
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΛΛΑΖΟΝΙΑΣ
Θλίψη, κατήφεια και προβληματισμό προκάλεσε στους ενασχολούμενους με τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής η ανακοίνωση της επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου στην Τουρκία χωρίς αντίστοιχη ανακοίνωση επίσημης επίσκεψης στην Ελλάδα. «Βαβαί, παπαί, ιαταταί, οι Αμερικανοί υποβαθμίζουν τη χώρα μας» ανέκραξαν ευθύς οι κατ' επάγγελμα Κασσάνδρες του Έθνους, Και έσπευσαν να τα χώσουν στην Υπουργό Εξωτερικών, στην οποία πολλά θα μπορούσε να καταλογήσει κανείς, όχι όμως και αυτό. Για πολλούς λόγους.
Θα ήταν ίσως ανώφελο να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς στους «ανησυχούντες πατριώτες» ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος επισκέπτεται την Τουρκία, όχι για αυστηρά διμερείς λόγους, αλλά για να συμμετάσχει σε ένα Φόρουμ επικοινωνίας των Πολιτισμών, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η πατρότητα αυτού του φόρουμ ανήκεί στον Ισπανό Πρωθυπουργό, ο οποίος το ξεκίνησε την επαύριο κιόλας των εκλογών του 2004, στη σκιά της τρομοκρατικής επίθεσης στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Μαδρίτης, που άφησε πίσω της 212 νεκρούς και πολλές εκατοντάδες βαριά τραυματίες. Η ισπανική διπλωματία εργάσθηκε σκληρά επί δυο χρόνια για να υιοθετηθεί το Φόρουμ αυτό από τον ΟΗΕ και να αποκτήσει έτσι θεσμικό χαρακτήρα. η συνάντηση αυτή είναι η δεύτερη που διοργανώνεται - η πρώτη έγινε στην ισπανία πριν δυο χρόνια περίπου - και η συμμετοχή σε αυτή του Αμερικανού Προέδρου είχε αποφασιστεί από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρκετό καιρό πριν α[πό τις εκλογές. Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός των κατ' επάγγελμα εφευρετών «κινδύνων κατά του Έθνους». Εκείνο που είναι άγνωστο είναι αν η Ελλάδα θα συμμετάσχει - όπως οφείλει να πράξει λόγω της γεωγραφικής της θέσης, καθόσον βρίσκεται σε ένα από τα σταυροδρόμια της Δύσης και του Ισλάμ - και σε ποιο επίπεδο θα εκπροσωπηθεί. Η απουσία ελληνικής εκπροσώπησης στη φετινή Συνάντηση του Νταβός με κάνει να φοβούμαι το χειρότερο.
Φυσικά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αμερικανική παρουσία σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν είναι τυχαία. Εντάσσεται στη στρατηγική του Προέδρου Ομπάμα, που θέλει να ανοίξει διαύλους διαλόγου με το Ισλάμ για να απομονώσει τις πιο ακραίες και επιθετικές του εκφάνσεις. Και, μολονότι, όπως προανέφερα, η απόφαση για τόσο υψηλού επιπέδου εκπροσώπηση είχε ληφθεί από διπλωμάτες καριέρας, πολύ αμφιβάλλω αν θα συμμετείχε σε αυτή ο Μακκαίην εφ' όσον εκλέγονταν. Εντάσσεται επίσης στους βραχυπρόθεσμους στόχους της Αμερικανικής πολιτικής, που επιθυμεί την απαγκίστρωσή της από το Ιράκ, χωρίς να το παραδώσει στην Αλ Κάιντα ή σε αιμοδιψείς φυλάρχους - στόχος κομματάκι δύσκολος αλλά υποχρεωτικός - και να ενισχύσει την παρουσία της στο Αφγανιστάν, σε μια εποχή που ο παραδοσιακός της σύμμαχος στην περιοχή, το Πακιστάν, γίνεται ολοένα πιο αβέβαιος. Η εύρεση κοινών τόπων σε όλα αυτά, τόσο με τη Ρωσία και το Ιράν, όσο και με την Τουρκία είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την αμερικανική διπλωματία. Και φυσικά ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ως προς το ότι και οι τρεις θα ζητήσουν τα ανταλλάγματά τους. Μηδέ της Τουρκίας εξαιρουμένης.
Ας αφήσουμε όμως τους εξ επαγγέλματος εφευρέτες «κινδύνων κατά του Έθνους» και ας έρθουμε στους πιο «ψύχραιμους» αναλυτές, Οι οποίοι είδαν σε όλα αυτά την «αναβάθμιση της Τουρκίας και την υποβάθμιση της Ελλάδας» και κατανάλωσαν τόνους μελανιού για τις επιπτώσεις στα «εθνικά θέματα». Αν παρακολουθήσω τους συλλογισμούς αυτών των ανθρώπων, ο Αμερικανός Πρόεδρος έπρεπε να απόσχει από μια ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων της αμερικανικής διπλωματίας συνάντηση, για να τηρήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ή να ξοδέψει και δυο μέρες στην Ελλάδα για να ικανοποιήσει την εθνική μας φαντασιοπληξία. Βλακεία οφειλόμενη στο εθνικό μας ελάττωμα, την αλαζονεία; Το λιγότερο.
Από κει και πέρα καλό είναι να δούμε ξανά κάποια πράγματα.
Θα ήταν ίσως ανώφελο να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς στους «ανησυχούντες πατριώτες» ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος επισκέπτεται την Τουρκία, όχι για αυστηρά διμερείς λόγους, αλλά για να συμμετάσχει σε ένα Φόρουμ επικοινωνίας των Πολιτισμών, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η πατρότητα αυτού του φόρουμ ανήκεί στον Ισπανό Πρωθυπουργό, ο οποίος το ξεκίνησε την επαύριο κιόλας των εκλογών του 2004, στη σκιά της τρομοκρατικής επίθεσης στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Μαδρίτης, που άφησε πίσω της 212 νεκρούς και πολλές εκατοντάδες βαριά τραυματίες. Η ισπανική διπλωματία εργάσθηκε σκληρά επί δυο χρόνια για να υιοθετηθεί το Φόρουμ αυτό από τον ΟΗΕ και να αποκτήσει έτσι θεσμικό χαρακτήρα. η συνάντηση αυτή είναι η δεύτερη που διοργανώνεται - η πρώτη έγινε στην ισπανία πριν δυο χρόνια περίπου - και η συμμετοχή σε αυτή του Αμερικανού Προέδρου είχε αποφασιστεί από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρκετό καιρό πριν α[πό τις εκλογές. Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός των κατ' επάγγελμα εφευρετών «κινδύνων κατά του Έθνους». Εκείνο που είναι άγνωστο είναι αν η Ελλάδα θα συμμετάσχει - όπως οφείλει να πράξει λόγω της γεωγραφικής της θέσης, καθόσον βρίσκεται σε ένα από τα σταυροδρόμια της Δύσης και του Ισλάμ - και σε ποιο επίπεδο θα εκπροσωπηθεί. Η απουσία ελληνικής εκπροσώπησης στη φετινή Συνάντηση του Νταβός με κάνει να φοβούμαι το χειρότερο.
Φυσικά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αμερικανική παρουσία σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν είναι τυχαία. Εντάσσεται στη στρατηγική του Προέδρου Ομπάμα, που θέλει να ανοίξει διαύλους διαλόγου με το Ισλάμ για να απομονώσει τις πιο ακραίες και επιθετικές του εκφάνσεις. Και, μολονότι, όπως προανέφερα, η απόφαση για τόσο υψηλού επιπέδου εκπροσώπηση είχε ληφθεί από διπλωμάτες καριέρας, πολύ αμφιβάλλω αν θα συμμετείχε σε αυτή ο Μακκαίην εφ' όσον εκλέγονταν. Εντάσσεται επίσης στους βραχυπρόθεσμους στόχους της Αμερικανικής πολιτικής, που επιθυμεί την απαγκίστρωσή της από το Ιράκ, χωρίς να το παραδώσει στην Αλ Κάιντα ή σε αιμοδιψείς φυλάρχους - στόχος κομματάκι δύσκολος αλλά υποχρεωτικός - και να ενισχύσει την παρουσία της στο Αφγανιστάν, σε μια εποχή που ο παραδοσιακός της σύμμαχος στην περιοχή, το Πακιστάν, γίνεται ολοένα πιο αβέβαιος. Η εύρεση κοινών τόπων σε όλα αυτά, τόσο με τη Ρωσία και το Ιράν, όσο και με την Τουρκία είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την αμερικανική διπλωματία. Και φυσικά ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ως προς το ότι και οι τρεις θα ζητήσουν τα ανταλλάγματά τους. Μηδέ της Τουρκίας εξαιρουμένης.
Ας αφήσουμε όμως τους εξ επαγγέλματος εφευρέτες «κινδύνων κατά του Έθνους» και ας έρθουμε στους πιο «ψύχραιμους» αναλυτές, Οι οποίοι είδαν σε όλα αυτά την «αναβάθμιση της Τουρκίας και την υποβάθμιση της Ελλάδας» και κατανάλωσαν τόνους μελανιού για τις επιπτώσεις στα «εθνικά θέματα». Αν παρακολουθήσω τους συλλογισμούς αυτών των ανθρώπων, ο Αμερικανός Πρόεδρος έπρεπε να απόσχει από μια ζωτικής σημασίας για την επίτευξη των στόχων της αμερικανικής διπλωματίας συνάντηση, για να τηρήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ή να ξοδέψει και δυο μέρες στην Ελλάδα για να ικανοποιήσει την εθνική μας φαντασιοπληξία. Βλακεία οφειλόμενη στο εθνικό μας ελάττωμα, την αλαζονεία; Το λιγότερο.
Από κει και πέρα καλό είναι να δούμε ξανά κάποια πράγματα.
- Η Ελλάδα υποβαθμίζεται όταν η διπλωματία της είναι απούσα από τέτοια Μεγάλα Γεγονότα. Όχι επειδή ο Αμερικανός Πρόεδρος επισκέπτεται την Τουρκία και όχι και την Ελλάδα.
- Η Ελλάδα υποβαθμίζεται όταν οι κυβερνήσεις της αντί να είναι μέρος της λύσης γίνονται μέρος του προβλήματος (π.χ. βέτο για την είσοδο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, άρση της στήριξης την τελευταία στιγμή στο Σχέδιο Ανάν και πάει λέγοντας).
- Η Ελλάδα υποβαθμίζεται όταν η κυβέρνησή της για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης σχετιζόμενους με την αδυναμία της να εκπληρώσει την ανερμάτιστη προεκλογική παροχολογία της αυξάνει τεχνητά Δημόσιο Χρέος και έλλειμμα.
- Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία με τα σχεδόν 70 εκατομμύρια κατοίκους, ως μεγαλύτερη αγορά έχει μεγαλύτερη σημασία από την Ελλάδα των 10,5 εκατομμυρίων κατοίκων.
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
ΑΝΤΙΟ ΑΝΤΙ Νο2
Πέθανε σήμερα πλήρης ημερών ο εκδότης του ΑΝΤΙ Χρήστος Παπουτσάκης. Μαζί του φεύγει μια ακόμα ψηφίδα της Μεταπολίτευσης. Όσοι διαβάζουμε, παρεμβαίνουμε ή αρθρογραφούμε σε αυτό το ηλεκτρονικό καφενείο είχαμε εκτιμήσει τη συνεισφορά του Χρήστου Παπουτσάκη και του ΑΝΤΙ. Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επεκταθώ.
Ο Χρήστος Παπουτσάκης, παρά τις εμμονές του που τον οδήγησαν πολλές φορές στο εδώλιο του κατηγορούμενου για συκοφαντικές δυσφημίσεις πολιτικών - και όχι μόνο - προσώπων και το σχεδόν ίσο σε αριθμό καταδικών του, ήταν μια σπάνια, ως προς την ανεξαρτησία της, φωνή. Γι αυτό και η δημοσιογραφία είναι φτωχότερη από σήμερα.
Γιάννης Χρ.
Ο Χρήστος Παπουτσάκης, παρά τις εμμονές του που τον οδήγησαν πολλές φορές στο εδώλιο του κατηγορούμενου για συκοφαντικές δυσφημίσεις πολιτικών - και όχι μόνο - προσώπων και το σχεδόν ίσο σε αριθμό καταδικών του, ήταν μια σπάνια, ως προς την ανεξαρτησία της, φωνή. Γι αυτό και η δημοσιογραφία είναι φτωχότερη από σήμερα.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
ΑΣ.Π.ΙΣ. παρακράτους...
Πολύ σημαντικό το θέμα της "Πράσινης Οικονομίας" που θίγει ο Γιάννης ακριβώς από κάτω. Πρέπει να το συζητήσουμε, γιατί πιστεύω ότι όντως πρόκειται για την πιο ελπιδοφόρα και αξιόλογη πολιτικά και κοινωνικά πρόταση, τα τελευταία χρόνια.
Όμως εδώ, θα ήθελα να επισημάνω μια είδηση που λίγο - πολύ πέρασε στα "ψιλά" ενώ θα έπρεπε να 
σταθούμε περισσότερο: Την ίδρυση και λειτουργία μιας "καλυμμένης" οργάνωσης μέσα στην ΕΛΑΣ, αστυνομικών, με την ονομασία ΑΣ.Π.ΙΣ. (Αστυνομική Πατριωτική Ισχύς) και η οποία έχει ήδη αποστείλει "προκήρυξη" στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα (04-03-2009).
σταθούμε περισσότερο: Την ίδρυση και λειτουργία μιας "καλυμμένης" οργάνωσης μέσα στην ΕΛΑΣ, αστυνομικών, με την ονομασία ΑΣ.Π.ΙΣ. (Αστυνομική Πατριωτική Ισχύς) και η οποία έχει ήδη αποστείλει "προκήρυξη" στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα (04-03-2009).Στην προκήρυξη μεταξύ άλλων αναφέρει:
"Η ΑΣ.Π.ΙΣ δημιουργήθηκε από τα αγνά και γνήσια Πατριωτικά αισθήματα ημών, απλών Αστυνομικών-καθημερινών ανθρώπων, που δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια. Τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι δολοφονικές επιθέσεις αναρχικών, κουκουλοφόρων, τρομοκρατών που συνεχίζονται ακόμα εναντίον μας και η εκμετάλλευσή μας από τα κόμματα, την Ηγεσία μας, τους συνδικαλιστές μας και τα MME έπρεπε κάποια στιγμή να λάβουν τις απαντήσεις που τους αξίζουν. Είναι απαράβατος κανόνας της φύσης ότι κάθε δράση προκαλεί ίση και αντίθετη αντίδραση. Ο Αγώνας που ξεκινήσαμε αποτελεί την αντίδραση σε όλα τα παραπάνω και ελάχιστο φόρο τιμής για το αίμα των Αδερφών μας που χύνεται άδικα καθώς και ελάχιστο χρέος απέναντι στην Πατρίδα μας, την οποία δεν θα την αφήσουμε έρμαιο στα σχέδια της νέας τάξης και των εδώ εντολοδόχων της. Ήδη μέλη μας έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες, πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας, δρώντας συγκαλυμμένα για ευνόητους λόγους. Ήρθε η ώρα 65 χρόνια μετά να ξανακάνουμε πράξη το «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ», το σύνθημα του τότε Συνταγματάρχη Γεώργιου Σαμουήλ προς τους υπερασπιστές του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη που γέμισε με θάρρος, θέληση και αποφασιστικότητα τις ψυχές τους, και που το ίδιο θα κάνει και τώρα."
Αντιλαμβάνεται κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό το "ίση και αντίθετη αντίδραση" προς τη δράση των "δολοφόνων κουκουλοφόρων, αναρχικών, τρομοκρατών"... Ή η αναφορά στον εμφύλιο πόλεμο και στο σύνταγμα Μακρυγιάννη, της τότε Χωροφυλακής...
Υπάρχουν ήδη παρακρατικά κρούσματα, εδώ και καιρό. Συχνά - πυκνά τα επισημαίνουμε κι εμείς, από αυτό το μετερίζι. Κάποιοι καθησυχάζουν λέγοντας ότι αποτελούν σποραδικά φαινόμενα, που δεν θα έχουν κάποια σημαντική συνέχεια.
Άλλο όμως είναι να έχουμε μια παραβατική δράση από ομάδες πολιτών, όποιοι κι αν είναι αυτοί, κι άλλο, να έχουμε "κρατικούς λειτουργούς" οργανωμένους σε παραομάδες και παρααστυνομίες, για την επιβολή του νόμου.
Νομίζω ότι το θέμα είναι ΑΚΡΩΣ ανησυχητικό και θα έπρεπε να απασχολεί πολλούς και σημαντικούς και όχι τις επιφυλλίδες των blogs...
Κ.Λ.
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Εντυπωσιακή η χθεσινή ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου για την Πράσινη Ανάπτυξη. Είναι η πρώτη φορά ίσως από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, που το κόμμα αυτό έρχεται με ένα καινοτόμο πρόγραμμα να ταράξει να λημνάζοντα νερά της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η πρόταση, ο σύνδεσμος σε περίληψη της οποίας υπάρχει στο τέλος αυτής της ανάρτησης, αξιοποιεί όλες τις σχετικές εκθέσεις των αρμόδιων ευρωπαϊκών οργάνων, την υπάρχουσα ευρωπαϊκή, και όχι μόνο, εμπειρία, λαμβάνει υπ' όψιν του τις δυνατότητες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Με δυο λόγια πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο η εφαρμογή του οποίου απαιτεί τη μετωπική σύγκρουση με πλήθος μεγάλων και μικρών συμφερόντων, με κατεστημένες κοινωνικές και προσωπικές συμπεριφορές. Εύλογες λοιπόν η επιθετικότητα, η ειρωνεία, η προσπάθεια απαξίωσης με τις οποίες έγινε δεκτό.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με κίνδυνο να θεωρηθώ δημόσιος υπάλληλος - σύμφωνα με τον ορισμό που θέλει δημόσιος υπάλληλος να είναι ο άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα να αντιτάξει σε κάθε λύση - δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποιοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν.
Τα στελέχη του κόμματος που ζητούν, ενάντια σε κάθε λογική διαχείρισης υδατικών πόρων, την εκτροπή του Αχελώου για να συντηρηθούν υδροβόρες και μη αποδοτικές, χωρίς τις υπό κατάργηση ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καλλιέργειες του βαμβακιού; Τα στελέχη που στο Δήμο της Αθήνας έχουν συναινέσει σε κάθε σχέδιο τσιμεντοποίησης των ελάχιστων ελεύθερων χώρων; Τα κομματικά στελέχη που αρνούνται να συζητήσουν, στον τομέα της ενέργειας οτιδήποτε άλλο πλην του πετρελαίου και του λιγνίτη; Ή αυτά που επιδιώκουν λυσωδώς τους αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, ακόμα και δασών;
Σε ποιούς κρατικούς λειτουργούς θα στηριχτεί η υοποίηση αυτού του σχεδίου; Στους λαδιάρηδες των πολεοδομιών, των Δήμων, των Νομαρχιών και των ΔΕΚΟ;
Ποια κοινωνία θα στηρίξει το σχέδιο; Η κοινωνία του αυθαίρετου πάνω στο γυαλό και του λαδώματος της πολεοδομίας, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Εφορίας; Η κοινωνία των καλών πολιτών που δεν πάνε πενήντα μέτρα δρόμο αν δεν καβαλήσουν το ΙΧ τους, που πετάνε το πακέτο των τσιγάρων και, κυρίως, το τσιγάρο στα ξερόχορτα δίπλα στο δρόμο; Η κοινωνία των αρνούμενων για λόγους αρχής να σεβαστούν κάθε έννοια Δημόσιας περιουσίας;
Με την έννοια αυτή οι αντιδράσεις των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δε στερούνται βάσης. Ο κίνδυνος το σχέδιο αυτό να μείνει απλή εκδήλωση καλών προθέσεων είναι παραπάνω από υπαρκτός. Αλλά προσφέρει μια προοπτική. Αντιθέτως αν αυτό ή κάποια ακόμα πιο δραστική εκδοχή του δεν εφαρμοστεί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Και γι αυτό αξίζει τον κόπο να υποστηριχθεί.
Γιάννης Χρ.
Ο σύνδεσμος
http://www.pasok.gr/portal/gr/000F4240/Data/green-oikonomia-perilipsi-web.pdf
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με κίνδυνο να θεωρηθώ δημόσιος υπάλληλος - σύμφωνα με τον ορισμό που θέλει δημόσιος υπάλληλος να είναι ο άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα να αντιτάξει σε κάθε λύση - δε μπορώ να μην αναρωτηθώ ποιοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν.
Τα στελέχη του κόμματος που ζητούν, ενάντια σε κάθε λογική διαχείρισης υδατικών πόρων, την εκτροπή του Αχελώου για να συντηρηθούν υδροβόρες και μη αποδοτικές, χωρίς τις υπό κατάργηση ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, καλλιέργειες του βαμβακιού; Τα στελέχη που στο Δήμο της Αθήνας έχουν συναινέσει σε κάθε σχέδιο τσιμεντοποίησης των ελάχιστων ελεύθερων χώρων; Τα κομματικά στελέχη που αρνούνται να συζητήσουν, στον τομέα της ενέργειας οτιδήποτε άλλο πλην του πετρελαίου και του λιγνίτη; Ή αυτά που επιδιώκουν λυσωδώς τους αποχαρακτηρισμούς δασικών εκτάσεων, ακόμα και δασών;
Σε ποιούς κρατικούς λειτουργούς θα στηριχτεί η υοποίηση αυτού του σχεδίου; Στους λαδιάρηδες των πολεοδομιών, των Δήμων, των Νομαρχιών και των ΔΕΚΟ;
Ποια κοινωνία θα στηρίξει το σχέδιο; Η κοινωνία του αυθαίρετου πάνω στο γυαλό και του λαδώματος της πολεοδομίας, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Εφορίας; Η κοινωνία των καλών πολιτών που δεν πάνε πενήντα μέτρα δρόμο αν δεν καβαλήσουν το ΙΧ τους, που πετάνε το πακέτο των τσιγάρων και, κυρίως, το τσιγάρο στα ξερόχορτα δίπλα στο δρόμο; Η κοινωνία των αρνούμενων για λόγους αρχής να σεβαστούν κάθε έννοια Δημόσιας περιουσίας;
Με την έννοια αυτή οι αντιδράσεις των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δε στερούνται βάσης. Ο κίνδυνος το σχέδιο αυτό να μείνει απλή εκδήλωση καλών προθέσεων είναι παραπάνω από υπαρκτός. Αλλά προσφέρει μια προοπτική. Αντιθέτως αν αυτό ή κάποια ακόμα πιο δραστική εκδοχή του δεν εφαρμοστεί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Και γι αυτό αξίζει τον κόπο να υποστηριχθεί.
Γιάννης Χρ.
Ο σύνδεσμος
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Νεοφιλελεύθερος Φασισμός και Τρομοκρατία
«Ο τρόμος πάνω από τη χώρα ξανά, 7 χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν;»
...αναρωτιέται η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ στο κυριακάτικο φύλλο της. Και με μια σειρά άρθρων – παρεμβάσεων, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις.
Κατ’ αρχάς, πριν από 7 χρόνια και ακόμα πιο πέρα, δεν γνωρίζω να υπήρχε ένα τέτοιο «αίσθημα τρόμου» πάνω από τη χώρα, έτσι όπως το περιγράφει η εφημερίδα. Ελάχιστοι «έτρεμαν» την 17Ν και αυτοί είχαν φροντίσει να πάρουν τα μέτρα τους… Εξ άλλου η οργάνωση είχε αραιώσει πάρα πολύ τα ούτως ή άλλως αραιά χτυπήματά της με το πέρασμα του χρόνου…
Σε κάθε περίπτωση ο λαός, η τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας δεν αισθανόταν κανένα τρόμο από τη δράση τρομοκρατών… άλλοι επιδοκίμαζαν, άλλοι αδιαφορούσαν, κανένας όμως δεν φοβόταν.
Η 17Ν στόχευε κυρίως στην ανάγνωση των προκηρύξεών της και απλά χρησιμοποιούσε τις σφαίρες – ή τις ρουκέτες – ως την αφορμή για να έχει λόγο. Κι ο λόγος αυτός ήταν πάντα συγκροτημένος, βαθιά πολιτικός και – καμιά φορά – αποκαλυπτικός.
Όπως έχει πει κι ο Κουφοντίνας, «απλά κρατούσαμε ένα παράθυρο ανοικτό σ’ αυτό που κάποτε θα έρθει…»
Σήμερα τα πράγματα έχουν ουσιωδώς μεταβληθεί. Τα όπλα, οι χειροβομβίδες, τα εκρηκτικά και οι ρουκέτες, έχουν περάσει στα χέρια «των παιδιών» που δραστηριοποιούνται σε ένα εκ φύσεως ευάλωτο χώρο της πολιτικής διαμαρτυρίας και του ακτιβισμού: Στο γνωστό «χώρο» της αναρχοαυτονομίας και της αμφισβήτησης.
Οι παραδοσιακοί «μπαχαλάκηδες» και οι χουλιγκάνοι, οι αναρχικοί, οι εκδιωκόμενοι απείθαρχοι από κάθε λογής γκρούπες και γκρουπούσκουλα της άκρας αριστεράς αποτελούσαν ανέκαθεν ένα χώρο ευεπίφορο στις βίαιες και αυθόρμητες εκρήξεις, κυρίως στα περιθώρια των μεγάλων πολιτικών εκδηλώσεων και των ειρηνικών δράσεων του πολιτικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Δεκαετίες τώρα ο χώρος αυτός υπάρχει ζωντανός, γενιές και γενιές έχουν διαδοχικά περάσει από εκεί, στο διάστημα που αρχίζει από την πτώση της χούντας το ’74 μέχρι και τις μέρες μας.
Οι οργισμένοι αυτοί Ρασκόλνικωφ της ευρύτερης αναρχοαριστερής κουλτούρας μας, παιδιά (βιολογικά) των γενεών του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, μεγαλωμένα χωρίς τις συνθήκες της άγριας καταπίεσης, αλλά γαλουχημένοι με τα νάματα της αντίστασης, βιώνουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως καταπιεστικό σύστημα και ανάγουν τη γενικευμένη διαφθορά ως το τέλειο άλλοθι για την έκρηξη της δικής τους, συσσωρευμένης βίας.
Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα το συναισθηματικό ξέσπασμα μέσω «του όπλου», που αποβλέπει τώρα πια όχι στην κριτική, αλλά στην ωμή, απροσχημάτιστη καταστροφή. Γι αυτό και τα άγρια, τα μεγάλα, τα βίαια λόγια. Γι αυτό και το «αίμα» που προς το παρόν κυλάει μόνο μέσα από τις λέξεις που τρομάζουν πολύ περισσότερο από τις καθαυτό πράξεις τους.
Βέβαια το γεγονός είναι ότι μέσα σ’ αυτό το πρωτοφανές κλίμα διάλυσης και αδιαφορίας που ενθαρρύνει η κυβέρνηση, χρόνια τώρα, στα σώματα ασφαλείας, τα λόγια αυτά τα βίαια, μπορεί να βρουν ανενόχλητα διέξοδο και στις πράξεις. Το έδειξε και αυτή η «πρωθύστερη εξέγερση» του Δεκέμβρη…
Όμως, όταν τα όπλα βρίσκονται σε ακατάλληλα χέρια, μοιραία η λέξη «τρομοκρατία» μπορεί να γίνει πραγματικότητα… Με την ευγενική βοήθεια και των «διεισδυτικών ομάδων» της αστυνομίας, της ΕΥΠ ή και γω δεν ξέρω ποιών άλλων πιθανών και απίθανων εσμών συμφερόντων παρεπιδημούν στους χώρους αυτούς, απ’ όπου εκπορεύεται πια η «επανάσταση»…
Σήμερα, ενώ η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να σαρώνει τα πάντα, ο νεοφιλελευθερισμός αντιστέκεται με λύσσα σε όλα τα μέτωπα. Όμως αν χτες είχε την πειστική απάντηση απέναντι στους αντιπάλους του – την οικονομική ανάπτυξη – σήμερα πια δεν του απομένει άλλο τίποτε, πλην της ωμής και απροσχημάτιστης καταστολής. Χωρίς αυτή χάνεται, σβήνει, τον παίρνει το ποτάμι της ιστορίας…
(…Που ούτως ή άλλως αυτό θα συμβεί, καθώς στη φύση των πραγμάτων, όλα έχουν ένα τέλος…)
Μέχρι τότε όμως…
…οι παρεξηγημένοι Ρασκόλνικωφ θα αποτελούν (στ’ αλήθεια αυτή τη φορά) το σκαλοπάτι για να πατήσει η μπότα του μέχρι τώρα καλά κρυπτόμενου, νεοφιλελεύθερου φασισμού.
(Η φωτογραφία εντελώς άσχετη... Νάξος:
Άραγε θα αξιωθούμε και φέτος να απλώσουμε τις αρίδες μας στις πορτοκαλί πολυθρόνες, ή θα μας φάει λάχανο η οικονομική κρίση και ο νεοφ. φασισμός; Ιδού το ερώτημα...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ
Στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της Κυριακής 1 Μαρτίου, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γιώργο Χριστοφορίδη.
Δεν είναι η πρώτη συνέντευξη του Δημήτρη που συχνότατα καλείται από δημοσιογράφους να λάβει θέση σε φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας και ιδιαίτερα σε κείνα που έχουν σχέση με την λεγόμενη επαναστατική βία.
Ο Κουφοντίνας έχει ανταποκριθεί με φειδώ σε αυτές τις προσκλήσεις. Είναι αδύνατο για οποιονδήποτε να αποκωδικοποιήσει σωστά τις συνεντεύξεις του αν δε μπει στη θέση του και δεν εκτιμήσει τις ιδιαίτερες συνθήκες και τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες δίνονται αυτές.
Ο Κουφοντίνας, ένας κατ’ εξοχήν συνεπής άνθρωπος και οραματιστής, συνέδεσε απόλυτα τη ζωή του με την ένοπλη επαναστατική βία, μέσα από μια μακροχρόνια δράση. Στόχος του δεν ήταν να γίνει γνωστός, αντίθετα ξέχασε το όνομά του για σχεδόν είκοσι χρόνια και κινήθηκε στην απόλυτη αφάνεια. Το νόημα που έδινε στη ζωή του είχε να κάνει μόνο με το αποτέλεσμα της επαναστατικής του δράσης και σε καμία σύνδεση με το πρόσωπό του. Για να το κάνω λιανά, μέσα από τον τρόπο λειτουργίας του, αποποιήθηκε την προσωπική «δόξα» που μοιραία προσπορίζεται κάθε άνθρωπος με σημαντική «νόμιμη» δράση και αντλούσε ικανοποίηση μόνο μέσα από το επιχειρησιακό και πολιτικό αποτέλεσμα της δράσης, σύμφωνα πάντα με τα κριτήρια τα δικά του και της οργάνωσης στην οποία ανήκε.
Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα και ο Κουφοντίνας, παρά τη θέλησή του φυσικά, αποκαλύφθηκε. Θεωρώντας ότι αυτό είναι το σωστότερο, παραδόθηκε και φυλακίστηκε. Εδώ είναι το πρώτο σημαντικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να σταθεί κανείς. Γιατί παραδόθηκε; Φοβήθηκε μήπως σκοτωθεί σε συμπλοκή; Δε θέλησε να αποχωριστεί για πάντα την οικογένειά του; Ή μήπως ωρίμασε μέσα του η πεποίθηση ότι όχι μόνο η οργάνωση 17Ν αλλά και η ίδια η επαναστατική βία είναι ατελέσφορη;
Πιστεύω ακράδαντα ότι τη στιγμή της παράδοσης είχε συνειδητοποιήσει την πολιτική ήττα. Αυτό φάνηκε και στα πρώτα λόγια του μετά την παράδοση που εστίασε στο «τέλος» και όχι στο «ο αγώνας συνεχίζεται».
Όμως η αποκάλυψη, παράδοση και φυλάκιση αλλάζει δραματικά τους όρους ύπαρξης του Κουφοντίνα. Από την αφάνεια στο προσκήνιο. Από κει που λογοδοτούσε μόνο στην οργάνωσή του και στον εαυτό του, πρέπει να λογοδοτήσει στους αστυνομικούς, στους δημοσιογράφους, στους δικαστές, στην επαναστατική τάση, στους συντρόφους της 17Ν που διαφοροποιούνται και μέσω όλων αυτών στον λαό που στη συνείδησή του παραμένει ο τελικός κριτής της πολιτικής δράσης του χθες και της πολιτικής θέσης του σήμερα.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, ο Δημήτρης έχει περιορισμένες επιλογές, βρίσκεται σε καθεστώς πολιτικής ομηρείας. Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι όταν παραδόθηκε είχε ήδη παραδεχθεί την πολιτική του ήττα. Τι μπορεί να κάνει στη δίκη; Να μην υπερασπιστεί την πολιτική πρακτική της οργάνωσης; Η απαξίωση θα ήταν άμεση και από όλες τις πλευρές. Θα τον κατηγορούσαν για συμβιβασμό και για συναλλαγή με τις αρχές. Ο επαναστατικός χώρος θα τον αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας και ο αντίκτυπος στον τελικό κριτή – λαό, αυτόν που κυρίως ενδιαφέρει τον Κουφοντίνα, θα ήταν αποκαρδιωτικός.
Πέρασε η δίκη. Τι επιλογές έχει τώρα ο Κουφοντίνας; Η μία είναι να σιωπήσει. Να μη δώσει καμία συνέντευξη, να μην εκφραστεί πολιτικά με κανένα τρόπο, να κλειστεί στον εαυτό του μελετώντας και παρακολουθώντας τις εξελίξεις και να περιμένει τις νέες αναγνώσεις της δράσης της 17Ν στο μέλλον, απαλλαγμένης από τη σκληρότητα της εγγύτητας του χρόνου και ενδεδυμένης τον ρομαντισμό και τη νοσταλγία που τυλίγει όλες αυτές τις καταστάσεις, όταν τα χρόνια περνούν και οι αγωνίες και τα άγχη ζητούν διέξοδο.
Δεν διάλεξε τον δρόμο αυτό ο Κουφοντίνας. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δε γίνεται από επιθυμία να μιλήσει και να προβληθεί αυτός ο από τη φύση του λιγομίλητος και απεχθανόμενος τον φτηνό εντυπωσιασμό άνθρωπος. Είναι μια έντονη ανάγκη να εκφράσει την αλήθεια του, όπως την έχει διαμορφώσει εσωτερικά, με μια εξωτερίκευση που δεν θα παραβιάζει δραματικά την εύθραυστη ισορροπία που περιγράψαμε, που θα διαφοροποιεί πάντως εμφαντικά τη σημερινή του θέση από την πολιτική της 17Ν, τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια της δράσης της.
Όλες οι συνεντεύξεις Κουφοντίνα δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο μαζικό λαϊκό κίνημα και δείχνουν απλά μια ανοχή σε βίαιες ενέργειες χαμηλής έντασης. Η τελευταία στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ είναι η πιο βαρυσήμαντη, κυρίως γιατί αναφέρεται απόλυτα επιδοκιμαστικά στη δράση των Τουπαμάρος που δεν είχαν χαρακτηριστικά κλειστής συνωμοτικής ομάδας αλλά ευρύτερης οργάνωσης που έδινε ή θέλησε να δώσει πρωτοκαθεδρία στο μαζικό κίνημα και χαρακτήρα επικουρικό στην ένοπλη δράση χαμηλής έντασης. Πρόκειται δηλαδή για μια καθαρή ανατροπή του μοντέλου της 17Ν που ήταν μια πολύ κλειστή οργάνωση με λίγα μέλη.
Καταλαβαίνει κανείς ακόμη καλύτερα την πραγματική θέση του Κουφοντίνα, όταν στην ουσία επιστρατεύεται, στην παρούσα συγκυρία, όπως και η Αλίσια Ρομέρο στη συνέντευξη της Τατιάνας Στεφανίδου, για να δηλωθεί σημειολογικά ότι οι δημοσιογράφοι δίνουν βήμα σε όλες τις απόψεις, συμπεριλαμβανομένων των επαναστατικών, ώστε να μη «νομιμοποιείται» η ανάληψη δράσης εναντίον τους από τις νέες οργανώσεις που έχουν εκτοξεύσει τέτοιες απειλές.
Κατά την άποψή μου, ο Κουφοντίνας σήμερα απορρίπτει την ένοπλη δράση κλειστών ομάδων. Θεωρεί ότι αυτή η πρακτική δεν βοηθάει το λαϊκό κίνημα. Λόγοι που έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, δεν του επιτρέπουν την ευθεία διατύπωση. Η σημειολογία του όμως, για όποιον ξέρει να αποκωδικοποιεί τον πολιτικό λόγο, είναι νομίζω αρκετή.
Φιλελεύθερος τζουτζές
Δεν είναι η πρώτη συνέντευξη του Δημήτρη που συχνότατα καλείται από δημοσιογράφους να λάβει θέση σε φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας και ιδιαίτερα σε κείνα που έχουν σχέση με την λεγόμενη επαναστατική βία.
Ο Κουφοντίνας έχει ανταποκριθεί με φειδώ σε αυτές τις προσκλήσεις. Είναι αδύνατο για οποιονδήποτε να αποκωδικοποιήσει σωστά τις συνεντεύξεις του αν δε μπει στη θέση του και δεν εκτιμήσει τις ιδιαίτερες συνθήκες και τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες δίνονται αυτές.
Ο Κουφοντίνας, ένας κατ’ εξοχήν συνεπής άνθρωπος και οραματιστής, συνέδεσε απόλυτα τη ζωή του με την ένοπλη επαναστατική βία, μέσα από μια μακροχρόνια δράση. Στόχος του δεν ήταν να γίνει γνωστός, αντίθετα ξέχασε το όνομά του για σχεδόν είκοσι χρόνια και κινήθηκε στην απόλυτη αφάνεια. Το νόημα που έδινε στη ζωή του είχε να κάνει μόνο με το αποτέλεσμα της επαναστατικής του δράσης και σε καμία σύνδεση με το πρόσωπό του. Για να το κάνω λιανά, μέσα από τον τρόπο λειτουργίας του, αποποιήθηκε την προσωπική «δόξα» που μοιραία προσπορίζεται κάθε άνθρωπος με σημαντική «νόμιμη» δράση και αντλούσε ικανοποίηση μόνο μέσα από το επιχειρησιακό και πολιτικό αποτέλεσμα της δράσης, σύμφωνα πάντα με τα κριτήρια τα δικά του και της οργάνωσης στην οποία ανήκε.
Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα και ο Κουφοντίνας, παρά τη θέλησή του φυσικά, αποκαλύφθηκε. Θεωρώντας ότι αυτό είναι το σωστότερο, παραδόθηκε και φυλακίστηκε. Εδώ είναι το πρώτο σημαντικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να σταθεί κανείς. Γιατί παραδόθηκε; Φοβήθηκε μήπως σκοτωθεί σε συμπλοκή; Δε θέλησε να αποχωριστεί για πάντα την οικογένειά του; Ή μήπως ωρίμασε μέσα του η πεποίθηση ότι όχι μόνο η οργάνωση 17Ν αλλά και η ίδια η επαναστατική βία είναι ατελέσφορη;
Πιστεύω ακράδαντα ότι τη στιγμή της παράδοσης είχε συνειδητοποιήσει την πολιτική ήττα. Αυτό φάνηκε και στα πρώτα λόγια του μετά την παράδοση που εστίασε στο «τέλος» και όχι στο «ο αγώνας συνεχίζεται».
Όμως η αποκάλυψη, παράδοση και φυλάκιση αλλάζει δραματικά τους όρους ύπαρξης του Κουφοντίνα. Από την αφάνεια στο προσκήνιο. Από κει που λογοδοτούσε μόνο στην οργάνωσή του και στον εαυτό του, πρέπει να λογοδοτήσει στους αστυνομικούς, στους δημοσιογράφους, στους δικαστές, στην επαναστατική τάση, στους συντρόφους της 17Ν που διαφοροποιούνται και μέσω όλων αυτών στον λαό που στη συνείδησή του παραμένει ο τελικός κριτής της πολιτικής δράσης του χθες και της πολιτικής θέσης του σήμερα.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, ο Δημήτρης έχει περιορισμένες επιλογές, βρίσκεται σε καθεστώς πολιτικής ομηρείας. Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση ότι όταν παραδόθηκε είχε ήδη παραδεχθεί την πολιτική του ήττα. Τι μπορεί να κάνει στη δίκη; Να μην υπερασπιστεί την πολιτική πρακτική της οργάνωσης; Η απαξίωση θα ήταν άμεση και από όλες τις πλευρές. Θα τον κατηγορούσαν για συμβιβασμό και για συναλλαγή με τις αρχές. Ο επαναστατικός χώρος θα τον αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας και ο αντίκτυπος στον τελικό κριτή – λαό, αυτόν που κυρίως ενδιαφέρει τον Κουφοντίνα, θα ήταν αποκαρδιωτικός.
Πέρασε η δίκη. Τι επιλογές έχει τώρα ο Κουφοντίνας; Η μία είναι να σιωπήσει. Να μη δώσει καμία συνέντευξη, να μην εκφραστεί πολιτικά με κανένα τρόπο, να κλειστεί στον εαυτό του μελετώντας και παρακολουθώντας τις εξελίξεις και να περιμένει τις νέες αναγνώσεις της δράσης της 17Ν στο μέλλον, απαλλαγμένης από τη σκληρότητα της εγγύτητας του χρόνου και ενδεδυμένης τον ρομαντισμό και τη νοσταλγία που τυλίγει όλες αυτές τις καταστάσεις, όταν τα χρόνια περνούν και οι αγωνίες και τα άγχη ζητούν διέξοδο.
Δεν διάλεξε τον δρόμο αυτό ο Κουφοντίνας. Είμαι σίγουρος ότι αυτό δε γίνεται από επιθυμία να μιλήσει και να προβληθεί αυτός ο από τη φύση του λιγομίλητος και απεχθανόμενος τον φτηνό εντυπωσιασμό άνθρωπος. Είναι μια έντονη ανάγκη να εκφράσει την αλήθεια του, όπως την έχει διαμορφώσει εσωτερικά, με μια εξωτερίκευση που δεν θα παραβιάζει δραματικά την εύθραυστη ισορροπία που περιγράψαμε, που θα διαφοροποιεί πάντως εμφαντικά τη σημερινή του θέση από την πολιτική της 17Ν, τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια της δράσης της.
Όλες οι συνεντεύξεις Κουφοντίνα δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο μαζικό λαϊκό κίνημα και δείχνουν απλά μια ανοχή σε βίαιες ενέργειες χαμηλής έντασης. Η τελευταία στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ είναι η πιο βαρυσήμαντη, κυρίως γιατί αναφέρεται απόλυτα επιδοκιμαστικά στη δράση των Τουπαμάρος που δεν είχαν χαρακτηριστικά κλειστής συνωμοτικής ομάδας αλλά ευρύτερης οργάνωσης που έδινε ή θέλησε να δώσει πρωτοκαθεδρία στο μαζικό κίνημα και χαρακτήρα επικουρικό στην ένοπλη δράση χαμηλής έντασης. Πρόκειται δηλαδή για μια καθαρή ανατροπή του μοντέλου της 17Ν που ήταν μια πολύ κλειστή οργάνωση με λίγα μέλη.
Καταλαβαίνει κανείς ακόμη καλύτερα την πραγματική θέση του Κουφοντίνα, όταν στην ουσία επιστρατεύεται, στην παρούσα συγκυρία, όπως και η Αλίσια Ρομέρο στη συνέντευξη της Τατιάνας Στεφανίδου, για να δηλωθεί σημειολογικά ότι οι δημοσιογράφοι δίνουν βήμα σε όλες τις απόψεις, συμπεριλαμβανομένων των επαναστατικών, ώστε να μη «νομιμοποιείται» η ανάληψη δράσης εναντίον τους από τις νέες οργανώσεις που έχουν εκτοξεύσει τέτοιες απειλές.
Κατά την άποψή μου, ο Κουφοντίνας σήμερα απορρίπτει την ένοπλη δράση κλειστών ομάδων. Θεωρεί ότι αυτή η πρακτική δεν βοηθάει το λαϊκό κίνημα. Λόγοι που έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, δεν του επιτρέπουν την ευθεία διατύπωση. Η σημειολογία του όμως, για όποιον ξέρει να αποκωδικοποιεί τον πολιτικό λόγο, είναι νομίζω αρκετή.
Φιλελεύθερος τζουτζές
«ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ» ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Κουραστικές» ανησυχίες ενός «κολλημένου εθλοτυφλούντος μαρξιστή»
«Οι πολίτες πρέπει να εκχωρήσουν μέρος των ελευθεριών τουςαν θέλουν να είναι Ασφαλείς», δήλωσε ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Δυο μόλις ημέρες πριν, στην ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 δημοσιεύονταν άρθρο, σύμφωνα με το οποίο «η Αστυνομία πρόκειται να συγκροτήσει ειδικές ομάδες δράσης, που θα λογοδοτούν αποκλειστικά στον Αναπληρωτή ΥΠΕΣ (ενδεχομένως αντ΄ αυτού στον Υπουργό ή στον Αρχηγό της ΕΛΑΣ), θα διαθέτουν δικές τους γιάφκες - ναι, σωστά διαβάσατε - και θα έχουν ως αποστολή την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».
Το θέμα θα προσφέρονταν για πολύ γέλιο αν δεν ήταν πολύ σοβαρό. Αν, όπως ισχυρίζεται το δημοσίευμα, αποστολή αυτών των ομάδων είναι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, γιατί δεν εντάσσονται στη δομή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας; Τι θέλει να μας πει ο κ. αναπληρωτής ΥΠΕΣ; Ότι οι τρομοκράτες έχουν διαβρώσει την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και σύμπασα την ΕΛΑΣ; Αν ναι, τότε σύσσωμη η κυβέρνηση πρέπει να παραπεμφθεί με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία για υπόθαλψη τρομοκρατών.
Γιατί διέρρευσε στα ΜΜΕ ο σχεδιασμός αυτός; Είναι θέμα ανικανότητας, κάποοι στην ΕΛΑΣ ανησυχούν για τις προθέσεις του Μαρκογιαννάκη, ή η διαρροή προέρχεται από το ίδιο το περιβάλλον του Αναπληρωτή Υπουργού;
Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι, εδώ και μερικούς μήνες, η Κυβέρνηση παίζει «τα ρέστα της » στην τρομοκράτηση των πολιτών. Ευελπιστεί πως η συνταγή θα έχει ανάλογη επιτυχία με αυτή που είχε στις ΗΠΑ, όταν εφαρμόστηκε από την Κυβέρνηση Μπους, ή στην Ιταλία, που εκτόξευσε στα ύψη τη δημοτικότητα του Μπερλουσκόνι με τη βοήθεια των ελεγχόμενων από αυτόν ΜΜΕ.
Προϋπόθεση για την επιτυχία της συνταγής είναι η δημιουργία κλίματος τρόμου. Οι «νοικοκυραίοι» πρέπει να πιστέψουν ότι απειλούνται πανταχόθεν. Από τους «λαθρομετανάστες που τους παίρνουν το ψωμί και τους βιάζουν τις γυναίκες», μέχρι τους στυγερούς τρομοκράτες που «υπό την ανοχή, αλλά και την κάλυψη του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς έχουν αλώσει το κρατικό μηχανισμό».
Πρέπει επίσης να δημιουργηθεί «κλίμα αναρχίας». Πρέπει οι διαδηλώσεις να είναι όλο και πιο συχνές, όλο και πιο βίαιαες.
Πολύ φοβούμαι, με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός από την πλειονότητα των συμμετεχόντων σε αυτό το χώρο διαλόγου, ότι κάποια πράγματα που συμβαίνουν τους τελευταίου μήνες μόνο τυχαία δεν είναι.
Άφησα έξω στην απαρρίθμηση των καθόλου τυχαίων γεγονότων της πρόσφατες επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Σέχτας Επαναστατών. Όχι για τυχαίους λόγους. Η πλούσια δράση των δυο αυτών - και όχι μόνο - οργανώσεων, σίγουρα συμβάλλει σε αυτό τον κυβερνητικό στόχο. Θα μπορούσαν πράγματι οι δυο αυτές οργανώσεις να είναι δημιουργήματα ενός παρακρατικού μηχανισμού, όπως ήταν οι Προλεταριακοί Πυρήνες στο Βέλγιο στη δεκαετία του '80. Το πιο πιθανό όμως είναι να πρόκειται για αρρωστημένα μυαλά, που προσπαθούν να ψαρέψουν στα θολά νερά ενός κομματιού της νεολαίας που, χωρίς οράματα - έχω γράψει κατ' επανάληψη για το φαινόμενο αυτό - έχει υιοθετήσει ως μέσο κοινωνικής έκφρασης την τυφλή βία. Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι αυτοί έχουν κοινό στόχο με την κυβέρνηση. Μισούν κάθε ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία. το «επαναστατικό» τους όνειρο παραπέμπει στην καλυτερη περίπτωση σεκαταστάσεις Πολ Ποτ.
Γιάννης Χρ.
«Οι πολίτες πρέπει να εκχωρήσουν μέρος των ελευθεριών τουςαν θέλουν να είναι Ασφαλείς», δήλωσε ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Δυο μόλις ημέρες πριν, στην ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 δημοσιεύονταν άρθρο, σύμφωνα με το οποίο «η Αστυνομία πρόκειται να συγκροτήσει ειδικές ομάδες δράσης, που θα λογοδοτούν αποκλειστικά στον Αναπληρωτή ΥΠΕΣ (ενδεχομένως αντ΄ αυτού στον Υπουργό ή στον Αρχηγό της ΕΛΑΣ), θα διαθέτουν δικές τους γιάφκες - ναι, σωστά διαβάσατε - και θα έχουν ως αποστολή την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».
Το θέμα θα προσφέρονταν για πολύ γέλιο αν δεν ήταν πολύ σοβαρό. Αν, όπως ισχυρίζεται το δημοσίευμα, αποστολή αυτών των ομάδων είναι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, γιατί δεν εντάσσονται στη δομή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας; Τι θέλει να μας πει ο κ. αναπληρωτής ΥΠΕΣ; Ότι οι τρομοκράτες έχουν διαβρώσει την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και σύμπασα την ΕΛΑΣ; Αν ναι, τότε σύσσωμη η κυβέρνηση πρέπει να παραπεμφθεί με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία για υπόθαλψη τρομοκρατών.
Γιατί διέρρευσε στα ΜΜΕ ο σχεδιασμός αυτός; Είναι θέμα ανικανότητας, κάποοι στην ΕΛΑΣ ανησυχούν για τις προθέσεις του Μαρκογιαννάκη, ή η διαρροή προέρχεται από το ίδιο το περιβάλλον του Αναπληρωτή Υπουργού;
Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι, εδώ και μερικούς μήνες, η Κυβέρνηση παίζει «τα ρέστα της » στην τρομοκράτηση των πολιτών. Ευελπιστεί πως η συνταγή θα έχει ανάλογη επιτυχία με αυτή που είχε στις ΗΠΑ, όταν εφαρμόστηκε από την Κυβέρνηση Μπους, ή στην Ιταλία, που εκτόξευσε στα ύψη τη δημοτικότητα του Μπερλουσκόνι με τη βοήθεια των ελεγχόμενων από αυτόν ΜΜΕ.
Προϋπόθεση για την επιτυχία της συνταγής είναι η δημιουργία κλίματος τρόμου. Οι «νοικοκυραίοι» πρέπει να πιστέψουν ότι απειλούνται πανταχόθεν. Από τους «λαθρομετανάστες που τους παίρνουν το ψωμί και τους βιάζουν τις γυναίκες», μέχρι τους στυγερούς τρομοκράτες που «υπό την ανοχή, αλλά και την κάλυψη του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς έχουν αλώσει το κρατικό μηχανισμό».
Πρέπει επίσης να δημιουργηθεί «κλίμα αναρχίας». Πρέπει οι διαδηλώσεις να είναι όλο και πιο συχνές, όλο και πιο βίαιαες.
Πολύ φοβούμαι, με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός από την πλειονότητα των συμμετεχόντων σε αυτό το χώρο διαλόγου, ότι κάποια πράγματα που συμβαίνουν τους τελευταίου μήνες μόνο τυχαία δεν είναι.
- Δεν ήταν τυχαία η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. τυχαίο ήταν μόνο το θύμα.
- Δεν ήταν τυχαία η αδυναμία της Αστυνομίας να διαχειριστεί τις διαδηλώσεις επί τρεις ολόκληρες ημέρες, αφήνοντας το εμπορικό κέντρο της πόλης παραδομένο στη φωτιά και τη λεηλασία..
- Δεν είναι τυχαία η πρόταση Μεϊμαράκη να κατέβει ο Στρατός στους δρόμους.
- Δεν ήταν τυχαίο περιστατικό οι κουκουλοφόροι που χαριεντίζονταν με τους ένστολους αστυνομικούς.
- Δεν ήταν τυχαίο περιστατικό η απόπειρα δολοφονίας ενός 16χρονου τις ίδιες ημέρες στο Περιστέρι.
- Δεν ήταν τυχαίο περιστατικό η παραγγελία μαμούθ του ΓΕΣ στο Ισραήλ στις 2 Ιανουαρίου γκλομπς, χημικών, και χειροπέδων μιας χρήσης.
- Δεν ήταν τυχαίο περιστατικό η έγκριση του Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών στις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
- Δεν είναι τυχαίο το «υπό εκπόνηση», σύμφωνα με διαρροές στον τύπο πάντα - γιατί άραγε; - νομοσχέδιο για ανάθεση στο Στρατό καθηκόντων εσωτερικής καταστολής.
- Δεν ήταν τυχαία, τέλος, η δολοφονική απόπειρα κατά των συμμετεχόντων στην εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης για το εξοπλιστικό πρόγραμμα με χειροβομβίδα, στο Στέκι των Μεταναστών.
Άφησα έξω στην απαρρίθμηση των καθόλου τυχαίων γεγονότων της πρόσφατες επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα και της Σέχτας Επαναστατών. Όχι για τυχαίους λόγους. Η πλούσια δράση των δυο αυτών - και όχι μόνο - οργανώσεων, σίγουρα συμβάλλει σε αυτό τον κυβερνητικό στόχο. Θα μπορούσαν πράγματι οι δυο αυτές οργανώσεις να είναι δημιουργήματα ενός παρακρατικού μηχανισμού, όπως ήταν οι Προλεταριακοί Πυρήνες στο Βέλγιο στη δεκαετία του '80. Το πιο πιθανό όμως είναι να πρόκειται για αρρωστημένα μυαλά, που προσπαθούν να ψαρέψουν στα θολά νερά ενός κομματιού της νεολαίας που, χωρίς οράματα - έχω γράψει κατ' επανάληψη για το φαινόμενο αυτό - έχει υιοθετήσει ως μέσο κοινωνικής έκφρασης την τυφλή βία. Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι αυτοί έχουν κοινό στόχο με την κυβέρνηση. Μισούν κάθε ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία. το «επαναστατικό» τους όνειρο παραπέμπει στην καλυτερη περίπτωση σεκαταστάσεις Πολ Ποτ.
Γιάννης Χρ.
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
