Πυρέσσων και καταρροών τις τελευταίες ημέρες, αναγκαστικά, τα βράδια, καθόμουν στο σπιτάκι μου και διάβαζα (τι άλλο να έκανα;)
Επιτέλους τελείωσα την καταπληκτική αυτοβιογραφία του Μάλκολμ Χ, που αποτελείται από 640 σελίδες κι όσο νάναι δεν διαβάζεται άρπα – κόλα.
Μεγάλη μορφή των Αφροαμερικανών ο Μάλκολμ Χ (κατά κόσμο Μάλκολμ Λιτλ) που δυστυχώς στα τελευταία 17 χρόνια της σύντομης ζωής του αγκύλωσε το σπινθηροβόλο πνεύμα του και νέκρωσε τις ολοζώντανες αισθήσεις του ασπαζόμενος ένα
παράξενο δόγμα – κράμα ισλαμισμού και παράνοιας (αυτό του ψευδοπροφήτη Ελιγιά Μουχάμαντ), καταναλώνοντας έτσι με τρόπο άδικο ένα τεράστιο ταλέντο πολιτικής αγκιτάτσιας.
Βέβαια πριν την γνωριμία του με το δόγμα του Μουχάμαντ, ο Μάλκολμ δεν ήταν παρά ένας νεαρός φτωχοδιάβολος του υποκόσμου του Χάρλεμ, που επιβίωνε με «λαμογιές», με μικροπαρανομία και με τη γοητεία του σαν αρσενικό. Στη φυλακή που βρέθηκε στα 20 του χρόνια ανακάλυψε το διάβασμα, (τη μελέτη καλύτερα) και φυσικά τον… Ελιγιά Μουχάμαντ…
Είναι εντυπωσιακό, αλλά καθόλου ανεξήγητο, πώς αυτός ο νεαρός μικροληστής και ναρκομανής με μιας απαρνήθηκε κάθε τι που τον συνέδεε με το παρελθόν του και δόθηκε από την αρχή ολόψυχα στον αγώνα των μαύρων κατά του ρατσισμού διά της προπαγάνδισης των δογμάτων του ιδιότυπου ισλαμισμού στον οποίο εντάχθηκε.
Το τέλος ήταν τραγικά αποκαλυπτικό…
Ο Μάλκολμ Χ ανακάλυψε πως ίσως μόνον αυτός να… πίστεψε με τέτοια αφοσίωση στους κανόνες και τις απαγορεύσεις του Ελιγιά Μουχάμαντ. Ο ίδιος ο «εντιμότατος προφήτης» διέθετε ερωμένες (κοινώς γκόμενες) με τις οποίες είχε κάνει αρκετά νόθα παιδιά, ενώ η μοιχεία τιμωρείτο με διαγραφή από τις τάξεις των πιστών. Ακόμα διέθετε μια στρατιά φρουρών, συμβούλων, βοηθών κλπ, πολυτελές σπίτι, ακόμα και ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις του. Ο Μάλκολμ είχε ζήσει συνειδητά επί δώδεκα χρόνια χωρίς ν’ αγγίξει γυναίκα και δεν διέθετε τίποτε, μόνο ένα σπίτι που του είχε παραχωρήσει η αδελφότητα και ένα αυτοκίνητο που επίσης του είχε παραχωρήσει ο Μουχάμαντ για να κινείται σε όλη τη χώρα και να κηρύσσει το λόγο του ισλάμ. Πικραμένος άρχισε να διερωτάται μεγαλόφωνα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Το αποτέλεσμα ήταν να διαγραφεί προσωρινά.
Ανυπότακτη φύση ο Μάλκολμ, άρχισε να αυτονομείται. Να ασκεί κριτική. Να οργίζεται όχι μόνο με τον «διάβολο» (δηλαδή τον λευκό άνθρωπο) αλλά και με την υποκρισία και την ψευδοηθική που επικρατούσε στο περιβάλλον του Ελιγιά Μουχάμαντ. Πιστοί οπαδοί του τώρα πια δεν είχαν απομείνει παρά τα φτωχαδάκια του Χάρλεμ, τα παλιά του φιλαράκια, στα οποία και τακτικά απευθυνόταν με πύρινους λόγους. Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις ένα κομάντο από αυτά που ο ίδιος είχε στο παρελθόν οργανώσει για λογαριασμό του Ελιγιά Μουχάμαντ, τον έφαγε λάχανο…
«Στο βλέμμα του στάλαζε το πικρό τέλος» είχα αναφέρει σε ένα παλιότερο σημείωμά μου για τον Άρη Βελουχιώτη… Ταιριάζει η φράση αυτή και για τον Μάλκολμ Χ. Σήμερα αποτελεί ένα θρύλο για τα φτωχαδάκια του Χάρλεμ, που θολά από το μακρινό παρελθόν ανασύρουν τη μορφή του πολλές φορές συγχέοντάς τον με τους «Μαύρους Πάνθηρες»… Ο θάνατός του τον έκανε αθάνατο στην ιστορική μνήμη του λαού του. Ξέπλυνε τα λάθη του, τις αγκυλώσεις του, τις εμμονές του…
Όμως ο Μάλκολμ Χ δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει αποδεκτός από το σύστημα. Ποτέ δεν θα πλαισιώσει στο μαρτυρολόγιο των Αφροαμερικανών τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ήταν – και παραμένει – στην επίσημη ιστορία του αφροαμερικανικού κινήματος ένας αιρετικός.
Κ.Λ.
Επιτέλους τελείωσα την καταπληκτική αυτοβιογραφία του Μάλκολμ Χ, που αποτελείται από 640 σελίδες κι όσο νάναι δεν διαβάζεται άρπα – κόλα.
Μεγάλη μορφή των Αφροαμερικανών ο Μάλκολμ Χ (κατά κόσμο Μάλκολμ Λιτλ) που δυστυχώς στα τελευταία 17 χρόνια της σύντομης ζωής του αγκύλωσε το σπινθηροβόλο πνεύμα του και νέκρωσε τις ολοζώντανες αισθήσεις του ασπαζόμενος ένα
παράξενο δόγμα – κράμα ισλαμισμού και παράνοιας (αυτό του ψευδοπροφήτη Ελιγιά Μουχάμαντ), καταναλώνοντας έτσι με τρόπο άδικο ένα τεράστιο ταλέντο πολιτικής αγκιτάτσιας.Βέβαια πριν την γνωριμία του με το δόγμα του Μουχάμαντ, ο Μάλκολμ δεν ήταν παρά ένας νεαρός φτωχοδιάβολος του υποκόσμου του Χάρλεμ, που επιβίωνε με «λαμογιές», με μικροπαρανομία και με τη γοητεία του σαν αρσενικό. Στη φυλακή που βρέθηκε στα 20 του χρόνια ανακάλυψε το διάβασμα, (τη μελέτη καλύτερα) και φυσικά τον… Ελιγιά Μουχάμαντ…
Είναι εντυπωσιακό, αλλά καθόλου ανεξήγητο, πώς αυτός ο νεαρός μικροληστής και ναρκομανής με μιας απαρνήθηκε κάθε τι που τον συνέδεε με το παρελθόν του και δόθηκε από την αρχή ολόψυχα στον αγώνα των μαύρων κατά του ρατσισμού διά της προπαγάνδισης των δογμάτων του ιδιότυπου ισλαμισμού στον οποίο εντάχθηκε.
Το τέλος ήταν τραγικά αποκαλυπτικό…
Ο Μάλκολμ Χ ανακάλυψε πως ίσως μόνον αυτός να… πίστεψε με τέτοια αφοσίωση στους κανόνες και τις απαγορεύσεις του Ελιγιά Μουχάμαντ. Ο ίδιος ο «εντιμότατος προφήτης» διέθετε ερωμένες (κοινώς γκόμενες) με τις οποίες είχε κάνει αρκετά νόθα παιδιά, ενώ η μοιχεία τιμωρείτο με διαγραφή από τις τάξεις των πιστών. Ακόμα διέθετε μια στρατιά φρουρών, συμβούλων, βοηθών κλπ, πολυτελές σπίτι, ακόμα και ιδιωτικό τζετ για τις μετακινήσεις του. Ο Μάλκολμ είχε ζήσει συνειδητά επί δώδεκα χρόνια χωρίς ν’ αγγίξει γυναίκα και δεν διέθετε τίποτε, μόνο ένα σπίτι που του είχε παραχωρήσει η αδελφότητα και ένα αυτοκίνητο που επίσης του είχε παραχωρήσει ο Μουχάμαντ για να κινείται σε όλη τη χώρα και να κηρύσσει το λόγο του ισλάμ. Πικραμένος άρχισε να διερωτάται μεγαλόφωνα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Το αποτέλεσμα ήταν να διαγραφεί προσωρινά.
Ανυπότακτη φύση ο Μάλκολμ, άρχισε να αυτονομείται. Να ασκεί κριτική. Να οργίζεται όχι μόνο με τον «διάβολο» (δηλαδή τον λευκό άνθρωπο) αλλά και με την υποκρισία και την ψευδοηθική που επικρατούσε στο περιβάλλον του Ελιγιά Μουχάμαντ. Πιστοί οπαδοί του τώρα πια δεν είχαν απομείνει παρά τα φτωχαδάκια του Χάρλεμ, τα παλιά του φιλαράκια, στα οποία και τακτικά απευθυνόταν με πύρινους λόγους. Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις ένα κομάντο από αυτά που ο ίδιος είχε στο παρελθόν οργανώσει για λογαριασμό του Ελιγιά Μουχάμαντ, τον έφαγε λάχανο…
«Στο βλέμμα του στάλαζε το πικρό τέλος» είχα αναφέρει σε ένα παλιότερο σημείωμά μου για τον Άρη Βελουχιώτη… Ταιριάζει η φράση αυτή και για τον Μάλκολμ Χ. Σήμερα αποτελεί ένα θρύλο για τα φτωχαδάκια του Χάρλεμ, που θολά από το μακρινό παρελθόν ανασύρουν τη μορφή του πολλές φορές συγχέοντάς τον με τους «Μαύρους Πάνθηρες»… Ο θάνατός του τον έκανε αθάνατο στην ιστορική μνήμη του λαού του. Ξέπλυνε τα λάθη του, τις αγκυλώσεις του, τις εμμονές του…
Όμως ο Μάλκολμ Χ δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει αποδεκτός από το σύστημα. Ποτέ δεν θα πλαισιώσει στο μαρτυρολόγιο των Αφροαμερικανών τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ήταν – και παραμένει – στην επίσημη ιστορία του αφροαμερικανικού κινήματος ένας αιρετικός.
Κ.Λ.
4 σχόλια:
Είχα δει πριν χρόνια μιά ταινία βιογραφία του αγνοώντας τον μύθο του. Με είχε εντυπωσιάσει ο συντηρητισμός της προσωπικής του ζωής, σε κάποιο σημείο ο πράκτορας που παροκολουθούσε τις τηλεφωνικές του συνομιλίες σχολίασε ότι ο Λούθερ Κινγκ ήταν Βαραβάς σε σύγκριση με τον Μαλκομ Χ. Είναι παράξενο που τόσο ισχυρές προσωπικότητες εγκλωβίζουν το μυαλό τους και τα συναισθήματά τους σε κάποια σχήματα σκέψης που με τον χρόνο αποδεικνύονται φτωχά, αλλά μπορεί αυτό να είναι και το μυστικό της μεγαλοφυίας τους.
Γ.Κ.
Που τονε θυμήθηκες ρε μπαγάσα αυτόνε; Εδώ έχουμε ολόκληρο Κουφοντίνα και δεν τούχεις αφιερώσει τίποτα (ούτε μια φωτογραφία). Ίσως γιατί περιμένεις να σταλάξουν τα μάτια του...
Μια διευκρινιστική ερώτηση: Το σημερινό "Έθνος του Ισλάμ", με ηγέτη τον Φάραχαν, είναι συνέχεια της οργάνωσης Μουχάμαντ-Μάλκολμ Χ; Στο βιβλίο που διάβασες γίνεται καμιά αναφορά από τον εκδότη για την πορεία που ακολούθησε το κίνημα των Αφροαμερικανών ισλαμιστών;
Γιώργος
Το βιβλίο δεν αναφέρει τίποτε σχετικό, Γιώργο, έτσι κι αλλιώς έχει γραφτεί το '65.
Τώρα, αυτό που ξέρω είναι ότι ο Μουχάμαντ αναλήφτηκε στους ουρανούς το '75...
'Οσον αφορά το σχόλιο περί "σταλαγματιάς στο μάτι του Κουφοντίνα" άκυρον... Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ του πεσιμιστής... λιγάκι είρωνας είναι και σ' αυτό σου μοιάζει...
Κ.Λ.
Δημοσίευση σχολίου