Εκατό χρόνια κλείνουν το προσεχές δεκαπενταύγουστο, από την θρυλική «Επανάσταση του 1909», την επανάσταση του Γουδή, όπως την αποκαλούμε οι νεώτεροι. Νομίζω αξίζει τον κόπο να ανατρέξουμε, με την ευκαιρία αυτή σε κείνη την τόσο σημαντική περίοδο της ιστορίας μας, που πολλοί έχουν αρχίσει εσχάτως να την συγκρίνουν με τη σημερινή και δεν έχουν και πολύ άδικο.
Στην ουσία επρόκειτο για μια ανταρσία των κατώτερων αξιωματικών του στρατού και του ναυτικού, που τελικά είχε ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα, αυτό της εμφάνισης του μεγάλου Ελευθέριου Βενιζέλου στο κατώφλι της ιστορίας μας…
Πριν λίγες μέρες, ανατρέχοντας ξανά στην Ιστορία της Ελλάδος του Κορδάτου, διάβασα ένα καταπληκτικό, που δεν αντέχω τον πειρασμό να το μεταφέρω κι εδώ:
Μόλις εκδηλώθηκε το Κίνημα στου Γουδή, παραιτήθηκε η κυβέρνηση Δ. Ράλλη και ορκίστηκε ο Κ. Μαυρομιχάλης νέος πρωθυπουργός. Αυτός είχε το σχέδιό του. Ήθελε να κάνει τον καλό στους εξεγερμένους και γι αυτό ζήτησε συνεννόηση μαζί τους. Οι εξεγερμένοι συνεδρίασαν και απέστειλαν στο νέο πρωθυπουργό κατάλογο με τις θέσεις – αιτήματά τους. Ανάμεσα σ’ αυτά, περιέλαβαν σε περίοπτη θέση και το αμίμητο:
«Να δοθεί αμνηστία στους εξεγερμένους αξιωματικούς και οπλίτες»!..
Το είχε επιβάλει ο Αρχηγός της επανάστασης, ο Συνταγματάρχης Ζορμπάς και οι φίλοι του.
Ο Πάγκαλος (ο εμπνευστής της επανάστασης) τραβούσε τα μαλλιά του. Και πολλοί άλλοι βέβαια.
«Πώς είναι δυνατό να εκλιπαρούμε αμνηστία, αφού έχουμε νικήσει; Αμνηστία από ποιους; Από τους ανύπαρκτους;»
Και τότε σε ολόκληρο τον τύπο της Ευρώπης γράφτηκε το αμίμητο:
«Οι Έλληνες κατόρθωσαν να εξευτελίσουν ακόμη και αυτή την έννοια της επανάστασης!»
Τελικά τόχει φαίνεται το DNA μας…
Κ.Λ.
Στην ουσία επρόκειτο για μια ανταρσία των κατώτερων αξιωματικών του στρατού και του ναυτικού, που τελικά είχε ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα, αυτό της εμφάνισης του μεγάλου Ελευθέριου Βενιζέλου στο κατώφλι της ιστορίας μας…
Πριν λίγες μέρες, ανατρέχοντας ξανά στην Ιστορία της Ελλάδος του Κορδάτου, διάβασα ένα καταπληκτικό, που δεν αντέχω τον πειρασμό να το μεταφέρω κι εδώ:
Μόλις εκδηλώθηκε το Κίνημα στου Γουδή, παραιτήθηκε η κυβέρνηση Δ. Ράλλη και ορκίστηκε ο Κ. Μαυρομιχάλης νέος πρωθυπουργός. Αυτός είχε το σχέδιό του. Ήθελε να κάνει τον καλό στους εξεγερμένους και γι αυτό ζήτησε συνεννόηση μαζί τους. Οι εξεγερμένοι συνεδρίασαν και απέστειλαν στο νέο πρωθυπουργό κατάλογο με τις θέσεις – αιτήματά τους. Ανάμεσα σ’ αυτά, περιέλαβαν σε περίοπτη θέση και το αμίμητο:
«Να δοθεί αμνηστία στους εξεγερμένους αξιωματικούς και οπλίτες»!..
Το είχε επιβάλει ο Αρχηγός της επανάστασης, ο Συνταγματάρχης Ζορμπάς και οι φίλοι του.
Ο Πάγκαλος (ο εμπνευστής της επανάστασης) τραβούσε τα μαλλιά του. Και πολλοί άλλοι βέβαια.
«Πώς είναι δυνατό να εκλιπαρούμε αμνηστία, αφού έχουμε νικήσει; Αμνηστία από ποιους; Από τους ανύπαρκτους;»
Και τότε σε ολόκληρο τον τύπο της Ευρώπης γράφτηκε το αμίμητο:
«Οι Έλληνες κατόρθωσαν να εξευτελίσουν ακόμη και αυτή την έννοια της επανάστασης!»
Τελικά τόχει φαίνεται το DNA μας…
Κ.Λ.
1 σχόλιο:
Κώστα κι εγώ παλιότερα είχα γελάσει με αυτό το αίτημα. Δε γελώ τώρα πια.
Η διαφορά ανάμεσα στον Πάγκαλο και στο Ζορμπά ήταν η εξής: Ο μεν Πάγκαλος, απεχθάνονταν το σύνολο του πολιτειακού συστήματος και πολύ θα επιθυμούσε - το έπραξε άλλωστε είκοσι χρόνια αργότερα - να κυβερνήσει ο ίδιος.
Ο δε συνταγματάρχης Ζορμπάς και ηπλειονότητα των εξεγερμένων επιθυμούσαν να βγει η χώρα από το τέλμα. Και είχαν επίγνωση της δικής τους πολιτικής αδυναμίας. ήξεραν ότι κάποιοι άλλοι έπρεπε να κυβερνήσουν. Και ήξεραν ότι ακριβώς γι αυτό το λόγο, ήταν πολύ πιθανό, ενώ θα κυβερνούσαν κάποιοι άξιοι άνθρωποι, αυτοί που τους έφεραν στην εξουσία να σύρονταν σε στρατοδικεία ως στασιαστές.
Ας θεωρήσουμε 100 χρόνια μετά το αλλόκοτο αυτό αίτημα ως πρ΄ξη συλλογικής αυτογνωσία των εξεγερμένων.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου