Η μικρή μας γειτονιά. Μια μικρή αυλή των θαυμάτων, μια ρούγα, όπως τις έχουμε στη μνήμη μας από μικρά παιδιά… Αυτό είναι η Ελλάδα…
Κι όπως όλες οι ρούγες, έτσι κι αυτή, βολεύεται στην αναπαραγωγή της δικής της καθημερινότητας και στην αυτιστική εμμονή προς το ασήμαντο, αλλά διεγερτικό. Γύρω μας κι άλλες ρούγες, με τις μεγαλύτερες και καλύτερα οργανωμένες να δίνουν το σήμα της εποχής… Και κάπως έτσι πορεύεται η Ελλαδάρα μας κι η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος…
…Κι άντε τώρα ν’ αφήσεις την Πετρούλα, το Ρουβά και τον Παλαιοκώστα και να ασχοληθείς με την οικονομία (πέραν του να ψαχουλεύεις την τσέπη σου) και τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, που πολλοί λένε περνάει και δεν μας ακουμπάει, παρά μόνο γκρινιάζουμε και φοβόμαστε τζάμπα και βερεσέ, αδέρφια μου αλήτες πουλιά…
Σήμερα στα ΝΕΑ ο Σημίτης δημοσιεύει ένα άρθρο αρκετά διαφωτιστικό. Για την οικονομία ο λόγος και για το πώς πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της. Δίνω ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτά που κατά καιρούς λέει ο Σημίτης, γιατί πιστεύω ότι είναι και ο μόνος από το πολιτικό προσωπικό της χώρας που διατηρεί ακόμα την ψυχραιμία του και μπορεί να προτείνει καλά μελετημένες πολιτικές, που, είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, είναι και οι μόνες που δίνουν μια λύση…
Σήμερα λοιπόν ο Σημίτης ανοίγει τη συζήτηση και στη χώρα μας (στην Ευρώπη έχει ήδη ανοίξει από καιρό) για την δυνατότητα – μέσα από την κρίση – να αποκτήσει επιτέλους η Ε.Ε. ενιαία κέντρα πολιτικής. Η σωτηρία των μικρών χωρών της ευρωζώνης καθώς και των λεγόμενων «νέων χωρών» είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αν θέλει η Ε.Ε. να προχωρήσει. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί, είναι να υπάρξει ένα ενιαίο κέντρο ελέγχου και άσκησης πολιτικής, για να διασφαλιστεί βέβαια και το κατά πόσο οι χώρες αυτές θα εφαρμόσουν την επιλεγμένη οικονομική πολιτική και δεν θα κάνουν (γι άλλη μια φορά) του κεφαλιού τους…
Το ζήτημα αργά ή γρήγορα θα τεθεί. Και πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έχουμε ένα «Υπουργείο Οικονομικών» της Ε.Ε. και ταυτόχρονα τα οφέλη μιας ενιαίας ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, ή αν θα εξακολουθήσουμε να ανακατεύουμε τη φασουλάδα με τον Παπαθανασίου ή με κάποιον τέλος πάντων άλλον ξυλοσχίστη του ιδίου φυράματος…
Πολλοί θα εναντιωθούν. Θα βγουν στα κεραμίδια, ουρλιάζοντας για «εθνική ανεξαρτησία» κλπ…
Προσωπικά με ανακούφιση θα δεχόμουν επιτέλους η Ε.Ε. να βαθύνει την ενοποίηση μέσω τέτοιων κεντρικών «υπουργείων», που θα έβαζαν τέλος και σε πολλά προβλήματα, απ’ αυτά που μέχρι στιγμής δεν μπορέσαμε να επιλύσουμε, όπως διαφθορά, κομματικό κράτος, παραλυμένη δημόσια διοίκηση, ασφάλεια κλπ…
Όσο για την «εθνική μας ανεξαρτησία και υπερηφάνεια» ας την αναζητήσουμε όταν έρθει η ώρα κάτω από τα χαριτωμένα φουστανάκια της Πετρούλας ή – το πολύ – πολύ στο αστραφτερό χαμόγελο του Sakis!
Κι όπως όλες οι ρούγες, έτσι κι αυτή, βολεύεται στην αναπαραγωγή της δικής της καθημερινότητας και στην αυτιστική εμμονή προς το ασήμαντο, αλλά διεγερτικό. Γύρω μας κι άλλες ρούγες, με τις μεγαλύτερες και καλύτερα οργανωμένες να δίνουν το σήμα της εποχής… Και κάπως έτσι πορεύεται η Ελλαδάρα μας κι η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος…
…Κι άντε τώρα ν’ αφήσεις την Πετρούλα, το Ρουβά και τον Παλαιοκώστα και να ασχοληθείς με την οικονομία (πέραν του να ψαχουλεύεις την τσέπη σου) και τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης, που πολλοί λένε περνάει και δεν μας ακουμπάει, παρά μόνο γκρινιάζουμε και φοβόμαστε τζάμπα και βερεσέ, αδέρφια μου αλήτες πουλιά…
Σήμερα στα ΝΕΑ ο Σημίτης δημοσιεύει ένα άρθρο αρκετά διαφωτιστικό. Για την οικονομία ο λόγος και για το πώς πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να αντιμετωπίσει την κρίση της. Δίνω ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτά που κατά καιρούς λέει ο Σημίτης, γιατί πιστεύω ότι είναι και ο μόνος από το πολιτικό προσωπικό της χώρας που διατηρεί ακόμα την ψυχραιμία του και μπορεί να προτείνει καλά μελετημένες πολιτικές, που, είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, είναι και οι μόνες που δίνουν μια λύση…
Σήμερα λοιπόν ο Σημίτης ανοίγει τη συζήτηση και στη χώρα μας (στην Ευρώπη έχει ήδη ανοίξει από καιρό) για την δυνατότητα – μέσα από την κρίση – να αποκτήσει επιτέλους η Ε.Ε. ενιαία κέντρα πολιτικής. Η σωτηρία των μικρών χωρών της ευρωζώνης καθώς και των λεγόμενων «νέων χωρών» είναι απαραίτητη προϋπόθεση, αν θέλει η Ε.Ε. να προχωρήσει. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί, είναι να υπάρξει ένα ενιαίο κέντρο ελέγχου και άσκησης πολιτικής, για να διασφαλιστεί βέβαια και το κατά πόσο οι χώρες αυτές θα εφαρμόσουν την επιλεγμένη οικονομική πολιτική και δεν θα κάνουν (γι άλλη μια φορά) του κεφαλιού τους…
Το ζήτημα αργά ή γρήγορα θα τεθεί. Και πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έχουμε ένα «Υπουργείο Οικονομικών» της Ε.Ε. και ταυτόχρονα τα οφέλη μιας ενιαίας ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, ή αν θα εξακολουθήσουμε να ανακατεύουμε τη φασουλάδα με τον Παπαθανασίου ή με κάποιον τέλος πάντων άλλον ξυλοσχίστη του ιδίου φυράματος…
Πολλοί θα εναντιωθούν. Θα βγουν στα κεραμίδια, ουρλιάζοντας για «εθνική ανεξαρτησία» κλπ…
Προσωπικά με ανακούφιση θα δεχόμουν επιτέλους η Ε.Ε. να βαθύνει την ενοποίηση μέσω τέτοιων κεντρικών «υπουργείων», που θα έβαζαν τέλος και σε πολλά προβλήματα, απ’ αυτά που μέχρι στιγμής δεν μπορέσαμε να επιλύσουμε, όπως διαφθορά, κομματικό κράτος, παραλυμένη δημόσια διοίκηση, ασφάλεια κλπ…
Όσο για την «εθνική μας ανεξαρτησία και υπερηφάνεια» ας την αναζητήσουμε όταν έρθει η ώρα κάτω από τα χαριτωμένα φουστανάκια της Πετρούλας ή – το πολύ – πολύ στο αστραφτερό χαμόγελο του Sakis!
(Ουάου!)…
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου