28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ

Η ΑΥΓΗ της περασμένης Κυριακής δημοσίευσε ένα ρηξικέλευθο άρθρο του φίλου μου Νάσου Θεοδωρίδη για την 28η Οκτωβρίου. Άρθρο πραγματικά ενδιαφέρον,η αξία του οποίου συνίσταται στην ανάδειξη των μυθοπλασιών της Αριστεράς έναντι του Αλβανικού Πολέμου. Μυθοπλασιών που προσδίδουν στο «Αλβανικό έπος» διαστάσεις εναρκτήριου σαλπίσματος του Μεγάλου Πολέμου ενάντια στο Φασισμό.
Θυμάμαι, όχι χωρίς νοσταλγία, την εποχή που, παραμονές της 28ης Οκτωβρίου, γεμίζαμε τους τοίχους των σχολείων μας με το σύνθημα: «το ΟΧΙ το είπε ο Λαός». Πόση δόση αλήθειας περιείχε αυτό το σύνθημα; Πόση δόση αλήθειας περιείχε η κρατική προπαγάνδα που ήθελε το δικτάτορα Μεταξά «φύλακα των Νέων Θερμοπυλών»; Ποιες ανάγκες γέννησαν αυτές τις εκ διαμέτρου αντίθετες προσλήψεις της Ιστορίας; Πόσο σημαντικό ήταν, σε τελική ανάλυση το «Αλβανικό έπος»;
Ερωτήματα, στα οποία για να απαντήσουμε πρέπει πρώτα να αναδιφήσουμε στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, όχι μονάχα της εποχής, αλλά και των επεισοδίων του Εμφυλίου που ακολούθησαν.
Ας θυμηθούμε όμως τις αφηγήσεις όσων έζησαν τον πόλεμο της Αλβανίας. Που μας μεταφέρουν την εικόνα ενός ελληνικού στρατού με ανύπαρκτη επιμελητεία και παρωχημένο εξοπλισμό. Που μας μεταφέρουν όχι τη φρίκη από τις μάχες, αλλά τον τρόμο για τα κρυοπαγήματα. γιατί οι ακρωτηριασμένοι από κρυοπαγήματα ήταν πολλαπλάσιοι των νεκρών και των αναπήρων από τις μάχες.
Κι αν ρίξουμε μια ματιά στον τύπο της εποχής θα δούμε ότι δεν καταγράφεται ούτε μια επίσκεψη του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, ούτε μια επίσκεψη Υπουργού, πολύ δε περισσότερο του «Κυβερνήτη» ή του βασιλιά.
Επίσης η δημοσίευση του ημερολογίου του Μεταξά μας αποκαλύπτει έναν άνθρωπο βαθύτατα διχασμένο. Είναι γερμανόφιλος, από την εποχή που σπούδασε στις στρατιωτικές ακαδημίες της Γερμανίας, πριν ακόμα τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι φασίστας και δεν κρύβει τη συμπάθειά του για τον Ντούτσε. Κι όλα αυτά αποτυπώνονται και στη διακυβέρνησή του. Μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια στρατοκρατούμενη κοινωνία. Η ΕΟΝ συγκροτήθηκε στα πρότυπα των μελανοχιτώνων και της ναζιστικής Νεολαίας. Επίσης απεχθάνεται βαθύτατα τους Άγγλους. Κι όμως ο άνιθρωπος αυτός αποκαλύπτει στο ημερολόγιό του πως για λόγους γεωπολιτικούς η Ελλάδα όφειλε να συστρατευθεί με την Αγγλία.
Πόση σχέση έχουν όλα αυτά με το δεξιό μύθο του '40:«Ο Ελληνικός Στρατός, υπό την φωτισμένη ηγεσία του Βασιλέως και του κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, προστάτεψε τη χώρα από την εισβολή. Ο μικρός ελληνικός στρατός έτρεψε σε φυγή τα οκτώ εκατομμύρια λόγχες του Μουσολίνι». Καμία. Πρόκειται για μια εκ των υστέρων απόπειρα ηρωοποίησης των νικητών του Εμφυλίου Πολέμου. Ο ελληνικός στρατός δεν πολέμησε με το σύνολο του ιταλικού στρατού, αλλά με ένα εκστρατευτικό σώμα 240.000 ανδρών. Που και πάλι, υπερτερούσε των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Αλβανικό Μέτωπο, διότι ο κύριος όγκος των ελληνικών δυνάμεων ήταν παραταγμένος στ σύνορα με τη Βουλγαρία, οχυρωμένος στη Γραμμή Μεταξά, έν πανάκριβο οχυρωματικό έργο, κατασκευασμένο σύμφωνα με το πρότυπο της Γραμμής Μαζινό.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι ο Μεταξάς το ΟΧΙ στο ιταλικό τελεσίγραφο το είπε, αν όχι μετην καρδιά του, σίγουρα χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Είναι επίσης σαφές ότι ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος στην κρατική ιεραρχία στην ικανότητα του ελληνικού στρατού να προβάλει ουσιαστική αντίσταση στην Ιταλία, πολύ δε περισσότερο στη Γερμανία. Ίσως γιατί γνωριζε καλά πως ο στρατός αυτός είχε εκδιώξει από τις τάξεις του τους καλύτερους των αξιωματικών του, είτε διότι είχαν ταχθεί ανοιχτά κατά της Μοναρχίας στην προηγούμενη φάση του Εμφυλίου, είτε διότι δεν είχαν επιδείξει φιλομοναρχικό ζήλο . Άλλωστε οι μεσαίοι και κατώτεροι αξιωματικοί του Α' Σώματος Στρατού, που διεξήγαγε τον πόλεμο στην Αλβανία, είχαν σταλεί στις μονάδες εκείνες λόγω έλλειψης φιλομοναρχικού ζήλου.
Ίσως επίσης να ήλπιζε πως αργά ή γρήγορα θα επέρχονταν κάποια ανακωχή στο Αλβανικό Μέτωπο. Και κρατούσε ένα μεγάλο τμήμα του Στρατού στα σύνορα με τη Βουλγαρία, την οποία θεωρούσε υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για το ελληνικό Κράτος. Για όλους αυτούς τους λόγους ναι μεν ο Μεταξάς πιστώνεται με το ΟΧΙ στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι, το ΟΧΙ αυτό όμως ήταν αδύναμο και στερούνταν της πίστης ότι η αντίσταση είναι εφικτή. Ειπώθηκε διότι ο Μεταξάς πίστευε ότι τελικά η Αγγλία θα κερδίσει τον πόλεμο και όσοι θα έχουν ταχθεί μαζί της, όποια και αν είναι η συνεισφορά τους, σίγουρα δε θα έχουν μεταχείριση ηττημένων.
ΤΟ ΟΧΙ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΛΑΟΣ λοιπόν; Αναμφίβολα. Η αντίσταση που προβλήθηκε σε πρώτη φάση και η επέλαση, που στην πραγματικότητα ήταν παρακολούθηση μια άτακτης υποχώρησης του ιταλικού στρατού, ήταν αποτέλεσμα αφ' ενός των ικανοτήτων των αξιωματικών, αφ' ετέρου ενός πνεύματος αντίστασης που κυριάρχησε μεταξύ των φαντάρων.
Ωστόσο είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός της Αριστεράς ότι η αντίσταση στο Αλβανικό Μέτωπο συνιστούσε αντίσταση στο Φασισμό. Πιστεύω ότι αυτό που κυριάρχησε ήταν το ατομικό και συλλογικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που ωθεί, ανθρώπους και ομάδες στην αντίδραση όταν θίγονται τα κεκτημένα τους. Και δεν υπάρχει στρατιωτική εισβολή που να μην εκλαμβάνεται από τον πληθυσμό ως εισβολή κλεφτών στο σπίτι του.
Επιπλέον, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε να παίρνει τη μορφή του Πολέμου ενάντια στο Φασισμό, προς το τέλος του 1941, μετά την εισβολή των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση και τη την ευρεία γνωστοποίηση, στους πληθυσμούς των χωβρών που δεν είχαν καταληφθεί, των επιπτώσεων της ναζιστικής κατοχής.
Ερωτηματικό συνιστά επίσης και η πραγματική έκταση των επιχειρήσεων στο Αλβανικό Μέτωπο. Οι ελληνικοί απολογισμοί του πολέμου, όλοι ανεπίσημοι, κάνουν λόγο για 45.000 - 75.000 νεκρούς και ανάπηρους.Με δεδομένο ότι ουδεμία αξιόπιστη στατιστική υπάρχει σχετικά με τους λεπτομερείς αριθμούς νεκρών, τραυματιών και ακρωτηριασμένων από κρυοπαγήματα και με δεδομένο, βάσει των μαρτυριών των συμμετεχόντων στον πόλεμο,ότι οι πολεμικές απώλειες ήταν πταίσματα μπροστά στη θράυση που έκαναν τα κρυοπαγήματα, και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι οι ελληνικές αυτές απώλειες καταγράφηκαν σε διάρκεια πέντε μηνών πολέμου, πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά για την έκταση και την ένταση των μαχών στο Αλβανικό Μέτωπο.
Υπερβολική θεωρώ, γι αυτό το λόγο,και την πεποίθηση ότι «η αντίσταση στην Αλβανία και στους Ναζί, καθυστέρησε την γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ», πεποίθηση τόσο των Δεξιών, όσο και των Αριστερών. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι δυνάμεις των Ναζί που απασχολήθηκαν με την Ελάδα ήταν μικρές στον αριθμό και στηρίχτηκαν για να επικρατήσουν στην τεχνολογική τους υπεροπλία (αεροπορία - θωρακισμένα) και στην ευελιξία τους. Επίσης να λάβουμε υπ' όψιν, ότιη καθυστέρηση του στρατού των Ναζί να καταλάβει την Αθήνα, οφείλονταν μάλλον στην ανυπαρξία οδικού δικτύου, που καθιστούσε δύσκολη την προώθηση των θωρακισμένων, παρά στην ένοπλη αντίσταση, η οποία περιορίστηκε πρακτικά σε 6 μέρες στη Γραμμή Μεταξά και σε άλλες 13 μέρες στην Κρήτη.

ΓιάννηςΧρ.

Πετραλιά έφα!..

Απίστευτα πράγματα!
Σας παρακαλώ, πείτε μου: Μπορούν να κυβερνήσουν αυτά τα ξόανα, εν μέσω θυέλλης; (Έτσι, για να επικυρώσω όσα γράφω πιο κάτω...)

ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, ΤΙ;

Η κρίση πλέον καλπάζει σαν αφηνιασμένο άλογο. Το χρηματιστήριο καταρρέει, χιλιάδες επιχειρήσεις ετοιμάζονται να πτωχεύσουν ή να προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις, μήπως και καταφέρουν να διασωθούν. Τα επικοινωνιακά μαντζούνια των ενδεών νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης αλλά και των εδωδίμων golden boys (τρομάρα τους) είναι αποτελεσματικά μόνο για το συνάχι, ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε με σοβαρή πνευμονία. Τα "έκτακτα ταμεία" των ολίγων δισεκατομμυρίων ευρώ που "υποτίθεται" ανοίχτηκαν, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών, μοιάζουν με καλαμπούρι μπροστά σ' αυτά που οφείλουν τα κράτη να ρίξουν στην αγορά, μπας και τις διασώσουν από την καταστροφή. Ο γκουρού του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμου Άλεν Γκρίσπαν ομολόγησε δημοσίως ότι "κάναμε λάθος... Η αγορά δεν μπορεί να αυτορρυθμίζεται. Σαράντα χρόνια μου πήρε να καταλάβω το λάθος μας"...

Κι εν μέσω αυτού του "τυφώνα κατρίνα" που ήδη αντιμετωπίζουμε, περιμένουμε τον... Αλογοσκούφη και την παρέα του να "κάνουν κάτι"... Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, θα βάζαμε τα γέλια. Γέλια μέχρι δακρύων για το ανέκδοτο... Αλλά όταν "σφίγγουν τα γάλατα" τα γέλια πάνε περίπατο.

Τα πράγματα είναι πλέον στο μή παρέκει. Τι πρέπει να γίνει; Τώρα!

Είναι εμφανές ότι αυτή η γελοία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που ήδη συγκλονίζει συθέμελα την οικονομία μας και την κοινωνία μας. Χρειάζονται ριζικές αποφάσεις και άμεσα. Κι αυτό πλέον το βλέπουν κι όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα, στα χρόνια της ξενοιασιάς που μας κληρονόμησε το "σημιτικό παρελθόν", κάνανε πλάκα με "τον Κωστάκη τον τεμπέλη" και "τον Θοδωρή τον καπάτσο"... και από την άλλη φυσικά, προωθούσανε τα συμφέροντά τους, στηρίζοντας με τις φυλλάδες τους και τα κανάλια τους αυτό το θίασο της απάτης...

Πολύ σύντομα θα έχουμε εξελίξεις. Ο Κωστάκης έχει τελειώσει. Το περίφημο "σύστημα Ρουσόπουλου" έχει πάει περίπατο. Και μαζί του έχουν τελειώσει και τ' αστεία.

...Και στο βάθος τι;...

Δεν έχουν απομείνει σοβαρές εφεδρείες στο ελληνικό κατεστημένο, αφού με τον Γιώργο δεν θέλουν να έχουν ούτε καλημέρα... Οι εκλογές θα είναι η ταφόπλακα. Ούτε σκέψη, να αφήσουν "τον κυρίαρχο ελληνικό λαό" να αποφασίσει, τώρα που καίγεται το σπίτι τους (κι ο κώλος τους)...
Ίσως μια "κυβέρνηση σωτηρίας" με τη ΝΔ υπό Σουφλιά και το Βενιζελικό ΠαΣοΚ; (εδώ παίζει και ένα κομμάτι του ΣΥΝ)
(Ατυχέστατη επιλογή. Τώρα πια δεν είναι ζήτημα ικανότητας και σοβαρότητας ΜΟΝΟ... Είναι και ζήτημα "συνταγής"... Ήτοι, πολιτικής.)
Ένα πάντως είναι σίγουρο. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Όπως ραγδαία είναι και η επέλαση της απειλής της κατάρρευσης όσων, όλοι αυτοί οι κύριοι, έκτισαν τόσο εύκολα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στην... άμμο... (Βλέπε ΕΛΛΑΚΤΩΡ κλπ)

Κ.Λ.

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

«Με τη διεθνή τραπεζική κρίση και την έλλειψη ρευστότητας που επικρατεί παγκοσμίως οι επενδύσεις παρέλυσαν και πολλές χώρες βρίσκονται προ αδιεξόδου.
Είναι αμφίβολο αν ακόμη και το ΔΝΤ μπορεί να υποστηρίξει τις οικονομίες των χωρών που απειλούνται και θα χρειαστεί η βοήθεια της Ιαπωνίας και των πετρελαιοπαραγωγών χωρών για να καταρτιστεί ένα βασικό πρόγραμμα βοήθειας.
Το ΔΝΤ διαθέτει 250 δισεκατομμύρια δολάρια για τα δάνεια όλων των ειδών ενώ για ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα βοήθειας των χωρών που αντιμετωπίζσουν κρίση θα απαιτηθεί γραμμή πίστωσης τουλάχιστον 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων.
Στην τραγική λίστα κινδύνου βρίσκονται Ουγγαρία, Ουκρανία, Πακιστάν, Τουρκία, Ν. Αφρική, Αργεντινή, Ισλανδία, Εσθονία, Λεττονία, Λιθουανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Οι παραπάνω χώρες στρέφονται για βοήθεια προς τις ΗΠΑ καθώς τα προϊόντα που εξάγουν κατευθύνονται κυρίως προς την αμερικανική αγορά.»
(Από την ιστοσελίδα του Πρώτου Θέματος σήμερα)

Αν προσέξουμε τη λίστα των χωρών που ετοιμάζονται να σφυρίξουν «κανόνι» θα δούμε ότι οι περισσότερες ανήκουν σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «Ανατολικό Μπλοκ»… Για φανταστείτε τους λαούς αυτών των χωρών!.. Μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια, καλούνται να δουν και το δεύτερο οικονομικό σύστημα στο οποίο έλπισαν, να καταρρέει…
Μετά το σοσιαλισμό κι ο καπιταλισμός… Και τώρα, πού θα στραφούν; Πάλι πίσω; Μάλλον όχι. Ίσως δούμε ξανά τον εφιάλτη των δικτατοριών να επανέρχεται στην Ευρώπη. Και τότε πια, όλα θα είναι άνεξέλεγκτα…

Κ.Λ.

ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΣ

Αν κάτι αποκαλύφθηκε στην αποψινή συζήτηση της Βουλοής περί εξεταστικής Επιτροπής, πέραν της θλιβερής παράστασης του Τεό και του απόλυτου ξεβρακώματός του από τον Καρατζαφέρη, ήταν η αποκάλυψη, για πολλοστή φορά, της ευκολίας με την οποία ο κάθε Ρασπουτίν εισβάλλει σε γραφεία Υπουργών και άλλων Κρατικών Υπαλλήλων και η εξωφρενική πειθώς του.
Ακούστηκε πολύ ευχάριστα στα αυτιά μου από το στόμα του Φώτη Κουβέλη - κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα θέμα που ο ΣΥΝ από τη μέρα που για πρώτη φορά πήρε σεδημοσκόπηση διψήφιο ποσοστό το έκανε γαργάρα - ότι «πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος στον εναγκαλισμό Εκκλησίας και Κράτους.
Και, όσο αντιπαθής κι αν μου είναι, πολύ σωστά επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα ότι ηχρυσή ευκαιρία για να γίνει αυτό ήταν την επαύριο της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ το 1981. Η ευκαιρία εκείνη χάθηκε και δεν επιστρέφει.
Όμως εδώ αναδεικνύονται και οι πολιτικές ευθύνες πρωτίστως της Αριστεράς.
Του ΠΑΣΟΚ κατ' αρχή, διότι αν και πιστώνεται με τη μοναδική ατελή απόπειρα προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμα και μετά την ολομέτωπη επίθεση της Εκκλησίας εναντίον του, συνεχίζει να εκλιπαρεί την εύνοιά της. Οι παχυλές - κατά πάσα βεβαιότητα νομότυπες, δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα - επιδοτήσεις Υπουργών του ΠΑΣΟΚ προς το Βατοπέδι στα τέλη της δεκαετίας του 90 που επικαλέστηκε απόψε ο Τεό, αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος.
Του ΣΥΝ ακολούθως, διότι η υπό τον Αλέξη Τσίπρα ηγεσία του έχει θάψει στα τρίσβαθα των σεντουκιών της το αίτημα του χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας.
Του ΚΚΕ τέλος, διότι η όποια κριτική του επί του ζητήματος είναι βαθύτατα υποκριτική, καθώς, την εποχή των λαοσυνάξεων, αντί να πάρει ξεκάθαρη θέση, διέγραψε δυο μέλη του Πολιτικού του Γραφείου - τους Κωστόπουλο και Κοψίδη - που ζήτησαν να αναλάβει το κόμμα πρωτοβουλία για τον πλήρη χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας.
Κι όταν αυτή είναι η συμπεριφορά της Αριστεράς έναντι της Εκκλησίας, τότε είναι απόλυτα εύλογη η συμπεριφορά του κάθε «γιου ταχυδρόμου».
Αυτό είναι το μείζον. Το αν η μη καταπατημένη εκκλησιαστική ιδιοκτησία θα απαλοτριωθεί ή αν θα καταβάλει γι' αυτήν η Εκκλησία τους φόρους που πληρρώνει ο κάθε κάτοχος ακινήτου είναι δευτερεύον.

Γιάννης Χρ.

Το Σπήλαιο των Ιδεών

Όταν δεν έχεις να πεις κάτι ζουμερό, τότε «κρείτον το σιγάν». Γι’αυτό και δεν έχω εμφανιστεί στο μπλογκ καθόλου, εδώ και εβδομάδες. Αυτή τη φορά όμως έχω να πω κάτι.
Τις προάλλες είδα σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου ένα βιβλιαράκι που ούτε που ξέρω πώς μου έπεσε στα χέρια. Αποκλείεται να το έχω αγοράσει, αλλά ούτε και θυμάμαι ποιος μου το έδωσε.
Ο τίτλος του είναι «το Σπήλαιο των Ιδεών» και είναι μια «αστυνομική» ας πούμε διήγηση που αναφέρεται σε μια σειρά φόνων που έγιναν στην παρακμασμένη πλέον Αθήνα, μερικές δεκαετίες μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι δυο κεντρικοί ήρωες είναι ο «αποκρυπτογράφος» Ηρακλής Πόντωρ (πρόκειται ίσως για μια πλάγια αναφορά στον Ηρακλή Πουαρώ), που προσπαθεί να βρει άκρη με τους φόνους, και ο φιλόσοφος της Πλατωνικής Ακαδημίας Διαγόρας, που ενδιαφέρεται άμεσα για την υπόθεση, καθώς τα θύματα είναι μαθητές του.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο υπάρχει άλλος ένας ήρωας, ο μεταφραστής του αρχαίου κειμένου όπου υποτίθεται πως είναι γραμμένη η ιστορία και που προσπαθεί και αυτός, ως δεύτερος Ηρακλής Πόντωρ, να αποκρυπτογραφήσει τα βαθύτερα νοήματα που πιστεύει πως υπάρχουν πίσω από τις λέξεις.
Στη διήγηση υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες, που δεν έχει νόημα να παρουσιαστούν εδώ αναλυτικά: ο Ηρακλής Πόντωρ, μοιάζει ώρες-ώρες με πειραματικό επιστήμονα-παρατηρητή που προσπαθεί να ανασυγκροτήσει ορθολογικά το παρατηρησιακό του υλικό. Ο φιλόσοφος παρουσιάζεται παγιδευμένος στις εμμονές του, μιας και πιστεύει σε έναν αντικειμενικό κόσμο των ιδεών που κανένας όμως δεν μπορεί να τον δει. Ωστόσο και οι δυο τους, όπως και οι δάσκαλοι της Πλατωνικής Ακαδημίας, παρουσιάζονται ως ακέραιοι χαρακτήρες που έχουν μια ειλικρινή διάθεση να μεταδώσουν τρόπο σκέψης και ηθικές αξίες στους νέους. Το παράξενο είναι ότι μέσα στην Ακαδημία εμφανίζεται ο Πλάτων, εμφανίζεται ο Σπεύσιππος, αλλά ο Αριστοτέλης είναι απών, παρόλο που κανονικά θα πρέπει να βρίσκεται σε αυτόν το χώρο, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ξετυλίγεται η ιστορία. Ωστόσο, πέρα από τον εμπειρικό ορθολογισμό του Ηρακλή, τον αντικειμενικό ιδεαλισμό του Διαγόρα και τους θεσμούς της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που συμμετέχει σε διονυσιακές τελετές, που δεν θέλει να βάζει χαλινάρι στα πάθη του και που είναι ικανός για το έγκλημα, ή και την αυτοκτονία. Ή αλλιώς, μέσα στην Αθήνα του ορθού λόγου και της φιλοσοφικής σκέψης υπάρχει και η Αθήνα του ανορθολογισμού και του αποκρυφισμού, που δεν χαμπαριάζει από δημοκρατία, φιλοσοφία, κριτική σκέψη και διάλογο. Αυτή η δεύτερη, «αποκρυφιστική» ας την πούμε Αθήνα, είναι αυτή που έμεινε στο περιθώριο της ιστορίας αλλά που επιβίωσε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (βλ. περίπτωση σατανιστών που μας απασχόλησε πριν από μια δεκαπενταετία).
Ο ίδιος ο συγγραφέας του μυθιστορήματος, ο Χοσέ Κάρλος Σομόθα, βγάζει έναν Πυρώνειο σκεπτικισμό στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, καθώς παρουσιάζει όλα τα πρόσωπα, ακόμα και το μεταφραστή, ως πλάσματα της φαντασίας ενός άλλου συγγραφέα.
Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος της λογοτεχνίας, ούτε ξέρω πολλά από λογοτεχνικά ρεύματα και τρόπους γραφής. Από αυτό που διάβασα όμως, σχημάτισα την εντύπωση ότι τις τελευταίες δεκαετίες η τεχνική της αφήγησης έχει γίνει πιο σύνθετη και γράφονται φιλόδοξα μυθιστορήματα που προσπαθούν να πουν πολλά σε διαφορετικά επίπεδα. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε. Εκδόσεις «Κέδρος».

Γιώργος

ΥΠΕΡ ΜΑΘΙΟΥ ΝΙΜΙΤΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Η πρόσφατη «αποκάλυψη» του ΕΘΝΟΥΣ για το έγγραφο της Αμερικανίδας Πρεσβευτού στα Σκόπια προς το Σ΄τειτ Ντιπάρτμεντ, στο οποίο προτείνονταν ως λύση του Μακεδονικού, η πρόταση Νίμιτς προς Ελλάδα και Δημοκρατία της Μακεδονίας προκάλεσε για άλλη μια φορά την Ιερή Οργή σύμπαντος του Παμμεγίστου Ελληνικού Έθνους.
«Στημένο παιγνίδι Σκοπίων - Ουάσιγκτον το Σχέδιο Νίμιτς» εκραύγασαν άπαντες από τον Παπαθεμελή και τον Άνθιμο μέχρι τους εκπροσώπους της μεγάλης Διεθνιστικής μας Αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.
Δε θα σταθώ στην ουσία του θέματος, διότι οι απόψεις μου είναι γνωστές σε φίλους και εχθρούς: «Η Ελλάδα όφειλε να συνεχίσει να αναγνωρίζει και μετά το 1991 τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, όπως έπραττε από το 1952, όταν συνήψε σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, μέλος της οποίας με δικαίωμα απόσχισης όποτε αυτή έκρινε σκόπιμο, ήταν και η Δημοκρατία της Μακεδονίας. Χωρίς πολλές συζητήσεις, γιατί η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει».
Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα διότι πλην εμού και ολίγιστων λοιπών εθνοπροδοτών, σύμπαν το Ελληνικό έθνος, ξέχασε Συνθήκες του Μάαστριχτ, ξέχασε την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου από την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη για την κάλυψη των ελλειμμάτων που η ίδια είχε δημιουργήσει, ξέχασε την απόπειρα ανασυγκρότησης παρακρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού, που είχε αποκαλυφθεί με τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και το πρώτο θύμα τηουοποίου έμελλε να γίνει αργότερα ο ίδιος ο αρχιτέκτονάς του Αντώνης Σαμαράς και σύσσωμοι Δεξιοί κι Αριστεροί εκραύγαζαν «η Ελλάδα είναι Μακεδονία».
Και βεβαίως, και ενώ 124 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γειτονικής μας χώρα με το Συνταγματικό της όνομα, τώρα διαπραγματευόμαστε με τους γείτονές μας μέσω του ΟΗΕ. Διαπραγμάτευση που, το έχω ξαναγράψει, δεν έχει νόημα, διότι όταν λες στον άλλο δε μου γουστάρει αυτό που δηλώνεις ότι είσαι ή κάνεις πόλεμο και - εφ' όσον μπορείς - τον εξαφανίζεις από προσώπου γης, ή γίνεσαι ρεζίλι στην Παγκόσμια Κοινότητα.
Πέρα όμως από όλα αυτά ο άνθρωπος αυτός - ο Μάθιου Νίμιτς δηλαδή - που δυο φορές σε διάστημα δυο χρόνων βρέθηκε στο στόχαστρο των ένθεν κακείθεν πατριωτών μου έχει γίνει συμπαθής.
Την πρώτη όταν, στην αρχή της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας, έθεσε το εύλογο για κάθε μη Έλληνα και Σλαβομακεδόνα ερώτημα, «τί μύγα τσίμπησε δυο έθνη και τσακώνονται για την κληρονομιά ενός σφαγέα,» όμοιου με τον Τζένκις Χαν, τον Ταμερλάνο και τους Σταυροφόρους.
Τη δεύτερη φορά πριν από μερικές ημέρες όταν κατέθεσε τις προτάσεις του. Όχι γιατί θεωρώ πως οι προτάσεις αυτές μπορούσαν να γίνουν λύση του προβλήματος. Αλλά γιατί ήταν σαφής η προσπάθεια ενός διπλωμάτη να βάλει τους, υποτίθεται, διαπραγματευόμενους, σε ένα δούναι και λαβείν.
Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε εναντίον του δύσμοιρου του Νίμιτς στα ελλη ικά ΜΜΕ, που απεικόνιζαν απόλυτα τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, είναι γνωστό σε όλους και δε χρειάζεται να το επαναλάβω. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι η μεταχείριση της οποίας έτυχαν οι προτάσεις του από τα μακεδονικά ΜΜΕ κι αξίζει τον κόπο κάπου να γραφεί. Σε ένα πνεύμα απόλυτης σύμπνοιας οι γελοιογράφοι των εφημερίδων εμφάνισαν το δύσμοιρο το Νίμιτς με φουστανέλα και φέσι. Και βεβαίως κατηγορήθηκε για αντιγραφή των ελληνικών θέσεων.
Κατανοώ απολύτως τη θέση του Μάθιου Νίμιτς, ενός Αμερικανού διπλωμάτη καριέρας, που ποτέ δεν έφθασε σε ανώτατα κλιμάκια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οδεύει πλέον προς τη συνταξιοδότηση. Αισθάνεται όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που συναντάει στο διάβα του δυο παιδάκια, το ένα σαφώς μεγαλύτερο από το άλλο, να βρίζονται χυδαία χωρίς να πλακώνονται στο ξύλο.Στην αρχή προσπαθεί να καταλάβει την αιτία του εξωφρενικού αυτού καυγά. Στη συνέχεια προσπαθεί να τα πείσει να έρθουν στα συγκαλά τους και να κουβεντιάσουν. Μετά προσπαθεί να τους προτείνει λύσεις συμβιβαστικές για να πάρει τέλος ο καυγάς τους. Και τότε, το καθένα από αυτά, του τα χώνει γιατί τάχατες ευνοεί τον άλλο. τι να κάνει ο άνθρωπος; Δεν είναι παιδιά του να τους δώσει δυο φούσκους, να τους βάλει πιπέρι στο στόμα για τις βρισιές τους και να τα στείλει να κοιμηθούνε νηστικά για να ξελαμπικάρει το μυαλό τους και την άλλη μέρα να είναι πιο κόσμια.
Πέρα από την πλάκα όμως τα πράγματα έχουν ως εξής. Ο Μάθιου Νίμιτς είναι Αμερικανός. Τα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι συνάδελφοί του. Η αποδοχή από μέρους του των απόψεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι απολύτως φυσιολογική. Κι αυτό το ήξεραν από την αρχή όλοι. Άλλωστε οι μόνοι που έχουν πρεμούρα για λύση του ζητήματος είναι οι Αμερικανοί. Αυτοί χρειάζονται κιμά για τα κανόνια στο Αφγανιστάν. Και τα Σκόπια έχουν στείλει. Η Αθήνα δεν έχει στείλει. Και τα Σκόπια είναι πρόθυμα να στείλουν κι άλλο κιμα - συνγνώμη στρατιώτες- στην πρώτη γραμμή στο Αφγανιστάν. Με την προϋποθεση ότι θα υπάρξει μια ευνοϊκή γι' αυτά ρύθμιση. Η Αθήνα στηλώνει τα πόδια, γιατί δεν έχει το πολιτικό θάρρος να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Εύλογη λοιπόν και η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης. Γι αυτό όλη η φασαρία δεν έχει καμιά σημασία. Αν η Αθήνα ήθελε περισσότερη ουδετερότητα από το διαπραγματευτή, θα μπορούσε να είχε θέσει όρο να μην είναι Αμερικανός διπλωμάτης. Όμως αυτό θα εκλαμβάνονταν από τον ΟΗΕ ως άρνηση της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας.
Πέραν όμως της ουσίας το πρόβλημα του κυρίου Νίμιτς είναι άλλο. Εφ' όσον, όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος θα είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, τα Βαλκάνια θα βγούν από την ατζέντα των προτεραιοτήτων της αμερικανικής πολιτικής για καιρό. Γι αυτό και το λογιστήριο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα ζητήσει σύντομα από τον κύριο Νίμιτς να καταθέσει τη διαπραγματευτική του εντολή, Διότι η αμοιβή του Διαπρπαγματευτή του ΟΗΕ είναι πολλαπλάσια από αυτή ενός μεσαίου διπλωμάτη.
Καημένε Μάθιου Νίμιτς. Πάνω που ήλπιζες ότι θα συνταξιοδοτηθείς ως διαμεσολαβητής του ΟΗΕ θα πρέπει να γυρίσεις στο άχρωμο γραφείο σου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε καταλαβαίνω απόλυτα

Γιάννης Χρ.

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ

Το είχα ακούσει παραλλαγμένο πριν από καιρό. Μου το αφηγήθηκε σήμερα η Κλειώ. Σας το μεταφέρω χωρίς τα συντακτικά λάθη του παιδικού προφορικού λόγου

Ο Μεγαλοδύναμος έχει αποφασίσει ότι το ανθρώπινο είδος δεν έχει χαΐρι και ότι δεν του αξίζει άλλο να συνεχίσει να υπάρχει.
Καλεί λοιπόν το Μπους, τον Πούτιν, τον Κάστρο και τον Καραμανλή και τους ανακοινώνει:
«Σας κάλεσα γιατί είσαστε αντιπροσωπευτικοί ηγέτες του ανθρώπινου είδους. Αποφάσισα ότι η Πλάση δε μπορεί να περιμένει τίποτα καλό από τους ανθρώπους. Γι αυτό, σε τρεις μέρες θα τους εξαφανίσω από προσώπου γης. . Χαθείτε λοιπόν από τα μάτια μου και ενημερώστε τους υπόλοιπους ανθρώπους για τη συμφορά που τους περιμένει».
Ο Μπους γυρναέι και βγάζει το ακόλουθο διάγγελμα: «Αμερικανοί Πολίτες, έχω να σας ανακοινώσω ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο έργο. Το ευχάριστο είναι ότι ο Θεός υπάρχει. Το δυσάρεστο είναι ότι θα μας καταστρέψει σε τρεις ημέρες».
Ο Πούτιν βγάζει το ακόλουθο διάγγελμα: «Λαέ της Ρωσίας, έχω να σας ανακοινώσω ένα ευχάριστο κι ένα δυσάρεστο νέο. το ευχάριστο νέο είναι ότι ο Θεός με κάλεσε να τον ενημερώσω για την κατάσταση στη γη. Το δυσάρεστο είναι ότι σε τρεις ημέρες θα μας καταστρέψει».
Το διάγγελμα του Φιντέλ Κάστρο είχε ως εξής: «Συντρόφισες και σύντροφοι, έχω να σας ανακοινώσω δυο δυσάρεστα νέα. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει Θεός. και το δεύτερο είναι ότι σε τρεις ημέρες θα ρίξει φωτιά και θα μας κάψει».
Και ο Καραμανλής: «Ελληνίδες, έλληνες, έχω να σας ανακοινώσω δυο ευχάριστα νέα. Το πρώτο είναι ότι με κάλεσε ο Θεός για να με συμβουλευτεί. Και το δεύτερο είναι ότι σε τρεις ημέρες, θα έρθει εδώ προσωπικά, να συνεχίσει ο ίδιος το έργο μου»

Για την αντιγραφή

Γιάννης Χρ.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟ Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΣΜΙΝΑ ΧΑΝΤΡΑ

Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω για το Γιασμίνα Χάντρα, έναν προικισμένο Αλγερινό συγγραφέα, εγκατεστημένο εδώ και κάτι περισσότερο από μια δεκαετία στη Γαλλία.
Πρόσφατα ολοκλήρωσα την ανάγνωση της πρόσφατης τριλογίας του ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ, Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ. Τρεις διαφορετικές ιστορίες παρουσιάζουν με εξαιρετική ενάργεια αυτό που στη Δύση αποκαλούμε «ισλαμιστικό φονταμενταλισμό». Οι πρωταγωνιστές των τριών μυθιστορημάτων είναι καθηερινοί άνθρωποι. Μέσα στη δίνη του πολέμου, θυμούνται την εποχή που έκαναν όνειρα, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Κανείς τους δεν έχει επιλέξει να παίζει το ρόλο που παίζει, κανείς τους δεν είναι απόλυτα υποταγμένος στο ρόλο που οι περιστάσεις του ανέθεσαν. Ο συγγραφέας αρνείται να κάνει κήρυγμα, αρνείται να κάνει ρεπορτάζ, δαρνείται να χαϊδέψει προκαταλήψεις ή να προσφέρει χάπυ έντ. Το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε να τον «κατηγορήσει» είναι η αυστηρή προσήλωσή του στον Αριστοτέλειο ορισμό της τραγωδίας.
Λόγω της καταγωγής του, αλλά και του προηγούμενου επαγγέλματός του - ήταν αξιωματικός της Αστυνομίας, την εποχή που εμφύλιος η΄ταν στο κορύφωμάτου - ο Γιασμίνα Χάντρα γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του. Στην τριλογία αυτή εγκαταλείπει το πολιτικοποιημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, που του χάρισε την επιτυχία, αλλά τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει «νύχτα» την Αλγερία μαζί με την οικογένειά του, για να σκιαγραφήσει με εξαιρετική μαεστρία τις συνθήκες που γεννάνε τους «τρομοκράτες». Θέτοντας πάντα - σε εμένα τουλάχιστον - το ερώτημα; μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει τρομοκράτες;
και τα τρία βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

Γιάννης Χρ.

Γενέθλια και προτροπές...

Με τούτα και με κείνα, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, από τότε που άνοιξε αυτό το blog... μια Δευτέρα, 15/10/2007.

Γύρω στις 330 αναρτήσεις, συνολικά. Δηλαδή, σχεδόν μία την ημέρα.

Και σχόλια... όχι πολλά, αλλά αρκετά.

Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό, υπάρχει μια υποτονικότητα. Αλλά και από την αρχή, ενώ είχαμε ανοικτή τη δυνατότητα "ανεβάσματος" αναρτήσεων σε αρκετά άτομα, ωστόσο, αν εξαιρέσει κανείς μερικές αναρτήσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, όλες οι υπόλοιπες είναι είτε δικές μου, είτε του Γιάννη Χρ. είτε του Φιλ. Τζουτζέ (κοινώς Γιώργου Μ. Σκ.)

Με λίγα λόγια, το blog μας δεν έχει τη ζωντάνια και τον πλουραλισμό που θα μπορούσε να έχει και αυτό με στενοχωρεί. Προσπαθώ να ανιχνεύσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό:

1. Η έλλειψη χρόνου.

Το να καθίσεις και να γράψεις κάτι, ή, πολύ περισσότερο, να ανεβάσεις ένα βιντεάκι ή μερικές φωτογραφίες, χρειάζεται κάποια προετοιμασία. Μας έχει φάει η δουλειά, αδέρφια. Και οι οικογενειακές υποχρεώσεις...

2. Η ηλικία.

Μέσης ηλικίας οι περισσότεροι, δεν έχουμε μάθει τη λειτουργία του υπολογιστή. Οι νεώτερες γενιές τα παίζουν στα δάχτυλα και - το κυριότερο - τους αρέσει να "παίζουν" με το κομπιούτερ τους και να "σερφάρουν" στο ίντερνετ.

3. Το "στέγνωμα".

Κακά τα ψέματα. Περνώντας τα χρόνια, στεγνώνουμε... Κατακαθίζουν οι ιδεολογικές ανησυχίες. Απογοητεύει η πολιτική. Σιγοσβήνει η φλόγα για νέα πράγματα, νέες πρωτοβουλίες, νέες σκέψεις...

4. Οι... διαφορές μας.

Τελικά εδώ, η συζήτηση και η αντιπαράθεση απόψεων έχει τους δικούς τους κανόνες και είναι εύκολες οι παρεξηγήσεις, ενώ ο νηφάλιος λόγος και η ανοχή στην άποψη του άλλου μάλλον πιο δύσκολα... Κι όμως... σκέφτομαι πόσες φορές έχω αισθανθεί ότι έχω κάνει λάθος κάπου, σε κάτι που έχω γράψει, από ένα και μόνο μικρό σχολιάκι... Αλλά είναι και ο εγωισμός βλέπεις... και οι αγκυλώσεις...

Δεν ξέρω αν το βήμα αυτό θα αποκτήσει μεγαλύτερη συμμετοχή στο μέλλον... Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Για να ζήσει όμως κάτι, θα πρέπει να τροφοδοτείται με ζωτικά στοιχεία. Κάνω έκκληση: Γράφετε, αδέρφια! Ό, τι σας κατέβει. Κι ένα μικρό σχόλιο, ακόμα και με λάθη και ασυνταξίες είναι πολυτιμότερο από τη μελαγχολία της σιωπής...

Γιάννη Γκ.

Agapito

Γιώργο Κουτσ.

Γιώργο Σ.

ΑπΙφ.

Χρηστάκη Σκ.

Αντρέα Σκ.

και τα άλλα παιδιά... άντε χρυσά μου... δεν δαγκώνει το πρηκτολόγιο. Ούτε το ποντίκι!

Ας αποδείξουμε ότι δε γεράσαμε, ότι είμαστε εδώ και ότι ξέρουμε να διαφωνούμε θορυβωδώς!

Πολιτική επικαιρότητα

Κοινωνικά θέματα

Βιβλιοκρισίες

Ταινιοκρισίες (sic)...

Ανέκδοτα

Ιστορίες από τα παλιά (όχι απαραίτητα διδακτικές...)

Επιστημονικά θέματα

Φωτογραφίες

Βιντεάκια

Ποδόσφαιρό!

Ταξιδεύοντας (να μια ωραία στήλη)

Ανταποκρίσεις - (Μαρία Π. από Σάμο, Σταύρος Μ. από Θεσσαλονίκη, Χρήστος από Ιταλία κλπ) Μια φορά τη βδομάδα να γράφει ο καθένας και το κάναμε λουξ!

Θα μπορούσαμε να πλουτίσουμε το blog μας με ένα σωρό πράγματα.

Θα το κάνουμε;

Ή θα μας φάει η θανατερή μαρμάγκα της ζωής;

Αμ' έπος αμ' έργον σύντροφοι!

(Στη φωτογραφία ο γράφων - όπως θα έλεγε κι ο Μαρκεζίνης - και ο θρυλικός πια Agapito, σε παρελθούσες και μηδέποτε επαναλαμβανόμενες εποχές και στιγμές ευφορίας)

Κ.Λ.

ΒΑΤΟΠΕΔΙ: ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΜΕ ΘΥΜΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η χθεσινή παραίτηση των δυο Αντιεισαγγελέων Εφετών που διενεργούσαν την ανάκριση για τη Μονή Βατοπεδίου, επειδή τους ασκούνταν πολιτικές πιέσεις και δεν ελήφθη υπ' όψιν η πρότασή τους να παραπεμφθεί ο φάκελος στη Βουλή διότι προέκυπταν σαφείς ενδείξης ποινικών ευθυνών υφυπουργών άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου.
Η κυβέρνηση, κινούμενη στη λογική, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, αποφάσισε να ζητήσει αυτό που εδώ και περισσότερο από ένα μήνα απέρριπτε θεωρώντας το «απόπειρα παρακώλυσης του έργου της Δικαιοσύνης»: ζήτησε εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή. Ο στόχος της είναι σαφής. Κατ' αρχήν ο συμφηφισμός των αδιαμφισβήτητων πολιτικών ευθυνών του ΠΑΣΟΚ - που από το 1981 και μετά δεν έπαψε ούτε στιγμή να διατηρεί αμαρτωλές σχέσεις με το εκκλησιαστικό κατεστημένο - δυο Υπουργοί του οποίου άνοιξαν μεν το δρόμο για το σφετερισμό δημόσιας γης από τη Μονή, τις απέσυραν όμως μόλις ξέσπασαν οι πρώτες αντιδράσεις, με τις αδιαμφισβήτητες κακουργηματικές πράξεις Υφυπουργών και τουλάχιστον ενός κορυφαίου Υπουργού. Από κει και πέρα στο σχεδιασμό της υπάρχει ένα σενάριο. Η μεθόδευση της παραγραφής μέσα από ένα κυκεώνα απίθανων συμψηφισμών της πολιτικής ευθύνης. Στόχος απολύτως λογικός από την πλευρά της, με την προϋπόθεση ότι το τίμημα δεν θα είναι ένα ακόμα χειρότερο σκάνδαλο, όπως συμβαίνει εδώ και δυο χρόνια.
Απολύτως λογική και η στάση του ΚΚΕ, στο πλαίσιο πάντα της ανοιχτής του συνεργασίας με τη ΝΔ και το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Επιδιώκει για άλλη μια φορά να προσφέρει στη ΝΔ το αναγκαίο αριστερό άλλοθι.
Το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ από την πλευρά τους, το καθένα για τους δικούς του λόγους, επιδιώκουν να αναδείξουν το προφανές: τις κακουργηματικές πράξεις μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, έναντι αδρού οικονομικού ανταλλάγματος, και, μέσω αυτών, την πολιτική απαξίωση της ΝΔ.
Αντιθέτως η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ο στόχος της είναι προφανής, ο συμφηφισμός δηλαδή των ευθυνών ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, πάσχει επικοινωνιακά. Και τούτο διότι το κόμμα αυτό έχει αναγάγει από το 1989 και μετά τη, σε βαθμό υποκρισίας πολλές φορές, ηθικολογία σε λόγο ύπαρξής του. Και ήταν οφθαλμοφανής η δυσχερής θέσηξ στην οποία βρίσκονταν ο Αλέκος Αλαβάνος απόψε στο δελτίο του ΑΝΤ1, όπου κινήθηκε μεταξύ ακροβατισμών της μορφής «δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για προανακριτική επιτροπή» και «θα απαιτήσουμε την κατάθεση του πληρους φακέλου στη Βουλή για να δούμε ποια πρόσωπα έχουν ποινικές ευθύνες».
Έχω γράψει και σε παλαιότερες ανρτήσεις, ότι, προϋπόθεση για να έχει ελπίδες υλοποίησης ο προσωπικός στόχος του Αλέξη Τσίπρα, η πρωθυπουργία, προϋπόθεση είναι μια μακράς διαρκείας κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Η μανιχαϊστική ηθικολογία δεν υπήρξε ούτε στιγμή δική του επιλογή. Την κληρονόμησε από τις προηγούμενες ηγεσίες του κόμματός του, και η αλήθεια είναι ότι για ένα διάστημα τον βόλεψε. Τώρα όμως που τα πράγματα έχουν στριμώξει, του έχει γίνει ένα βαρίδι από το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί.
Πέρα όμως από τις όποιες περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες κινήσεις τακτικής των κομμάτων, υπάρχουν κάποια βαθύτατα πολιτικά ζητήματα. Το ότι ο ηγούμενος μια Μονής έχει το θράσος να διεκδικεί χιλιάδες στρεμμάτων δημόσιας γης και το ότι υπάρχουν Υπουργοί ενός κόμματος που θέλει να αποκαλείται Σοσιαλιστικό που του κάνουν τα στραβά μάτια είναι ένα μείζονος σημασίας πολιτικό ζήτημα. Κάποτε πρέπει, η Αριστερά να απογαλακτιστεί από τον πιο αντιδραστικό πολιτκό μηχανισμό της χώρας την Εκκλησία.
Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό της διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Μπορεί να είναι βολικές για την Αριστερά οι απόψεις της μορφής «δε φταίνε τα άτομα, αλλά το σύστημα που τα διαφθείρει», αλλά αυτό έχει, και στο παρελθόν και πρόσφατα, οδηγήσει σε φασιστικές λύσεις και όχι στη χειραφέτηση του λαού. Και σε κάθε περίπτωση το κόμμα που έπρεπε να έχιε αναλάβει πρωτοβουλίες για ουσιαστικές αλλαγές στο Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, είναι το ΠΑΣΟΚ. Που τίποτα δεν έχει να χάσει, αντιθέτως έχει πολλά να κερδίσει αναδεικνύοντας το φαρισαϊσμό των αντιπάλων του δεξιόθεν και αριστερόθεν. Ή σέρνοντάς τους εκόντες άκοντες - κυρίως άκοντες - σε μια ουσιαστική βελτίωση της εν λόγω νομοθεσίας, που θα ξαναδώσει κάποια αξιοπιστία στο πολιτικό σύστημα. Βεβαίως έχουν να χάσουν κάποια στελέχη του, όταν και εφ' όσον, καταλάβουν και πάλι υπουργικούς θώκους. Αλλά αυτό είναι εσωτερικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ.

Γιάνης Χρ..

ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

«Έβγαλε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε», τραγουδούσε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας ο Γιώργος Νταλάρας. Μόνο που είχε κάνει ένα λάθος. Τη βρώμα δεν την είχε βγάλει η Ιστορία. Την είχαν βγάλει τα κουλουβάχατα της Ιστορίας. Οι Ταλιμπαν και οι Λυσένκο του Φιλελευθερισμού, που εδώ και τριάντα χρόνια, χάρη στον έλεγχο των ΜΜΕ είχαν βαλθεί να ξαναγράψουν την Ιστορία.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν, ότι το τέλος του «κομμουνισμού» έβαλε τέλος στα ανθρωπιστικά οράματα του σοσιαλισμού. Ότι η μόνη «δίκαιη κοινωνία» είναι αυτή της αγοράς.Και πανευτυχείς εσάλπισαν «το τέλος της Ιστορίας», Δια στόματος ενός ανιστόρητου - αλλά βολικού γι' αυτούς - «πολιτικού επιστήμονα» ονόματι Φράνσις Φουκουγιάμα. Και φυσικά δεν είπαν ότι αυτό που είχε καταρρεύσει με το Τείχος του Βερολίνου δεν ήταν η κομμουνιστική ουτοπία, αλλά η πιο χυδαία, η πιο αποκρουστική μορφή αλλοτρίωσης του ανθρώπου, ο κρατικός καπιταλισμός, τα τελευταία δείγματα του οποίου επιβιώνουν ακόμα στην Κίνα, στην Κούβα και στη Βόρειο Κορέα.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν ότι το 1929 δεν είχαν πεθάνει χιλιάδες ανθρώπων από την πείνα στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, τη στιγμή που λίγες εκατοντάδες θησαύριζαν κερδοσκοπώντας στη δυστυχία των πολλών.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν, ότι η συνεχής επί τριάντ ολόκληρα χρόνια οικονομική ανάπτυξη, που εκτόξευσε το βιοτικό επίπεδο σε Δυτική Ευρώπη και Αμερική σε επίπεδα άγνωστα στην Ιστορία, δεν οφείλονταν, στη δωρεάν Παιδεία, στη δωρεάν Υγεία και στα κοινωνικά επιδόματα, αλλά όλα αυτά παρεμπόδιαν την οικονομική ανάπτυξη.
Προσπάθησαν και σε σημαντικό βαθμό το πέτυχαν, να αποκρύψουν τις «παράπλευρες απώλειες» της χλιδάτης ζωής των golden boys. τις 88χρονες γιαγιάδες που αυτοκτονούσαν γιατί, για χούφτα δολάρια χρέος τους ξεσπιτώνανε, τα εκατομμύρια των αστέγων στις αστραφτερές μητροπόλεις της Οικονομίας της Αγοράς (1,3 εκατομμύρια είναι οι άστεγοι στη Γαλλία, ποσοστό 2% του πληθυσμού, 1,5 εκατομμύρια στο Ηνωμένο Βασίλειο, 'αγνωστο πόσοι στις ΗΠΑ)
Όμως, όπως κάθε φενάκη, ο Φιλελευθερισμός κατέρρευσε. Περιδεείς οι μέχρι χθες υμνωδοί της αυτορρύθμισης της Αγοράς, ζητούν ένα ΝΕΟ new deal.Κι η Ιστορία έχει πάρει το αραμπαδόξυλο και κυνηγάει τα κουλουβάχατά της, όπως ο Μεγαλοδύναμος στην ομώνυμη ταινία των Μόντυ Πάιθονς.
Είμαι ο τελευταίο άνθρωπος στον πλανήτη που θα αρνηθεί την ανάγκη ενός νέου new deal. Όμως το new deal αυτό θα έχει προδιαγραφές.
Το Κράτος πρέπει να πάρει, σε διεθνές επίπεδο, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, μέχρις ότου μπει τάξη και ουσιαστικό ελεγκτικό πλαίσιο των τραπεζικών συναλλαγών. Οι εποπτικοί μηχανισμοί πρέπει να αρχίσουν να ευνοούν τις χρηματοδοτήσεις παραγωγικών επενδύσεων αντί των κερδοσκοπικών μετακινήσεων λκεφαλαίων από τη μια Χρηματαγορά στην άλλη.
Πρέπει να μπει τέλος στους «φορολογικούς παράδεισους», μέσω των οποίων φοροδιαφεύγουν οι λίγοι και ανθεί το οργανωμένο έγκλημα.
Πρέπει να τροφοδοτηθεί η παραγωγική διαδικασία μέσω δημοσίων επενδύσεων σε παραγωγικές δραστηριότητες (έργα υποδομής και προστασία οικοσυστημάτων κυρίως). Έτσι θα μπει φραγμός στην έκρηξη της ανεργίας και θα τροφοδοτηθεί μια υγιής ανάπτυξη.
Πρέπει να ξαναγίνει ο κρατικός Προϋπολογισμός γαλαντόμος σε κοινωνικές παροχές.
Και πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης των θυμάτων της κρίσης.Αρχής γενομένης, προκειμένου για την Ελλάδα, μιας νομοθετικής ρύθμισης που θα παγώνει τις δόσεις των στεγαστικών δανείων ανεξαρτήτως εξελίξεων στα επιτόκια και θα απαγορεύει δια ροπάλου τους πλειστηριασμούς ρώτης κατοικίας. Ανάλογη ρύθμιση πρέπει να γίνει για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βιομηχανικές μονάδες. Οι όποιες διευκολύνσεις προς μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να διέπονται από τους κανόνες που έχουν ήδη επιβληθεί στις Τράπεζες στο Ηνωμένο Βασίλειο: τη μερική ή ολική ανάληψη της διαχείρισης από το Κράτος.
Η Αγορά πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει Οικονομία. Όπως όμως «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους στρατιωτικούς», όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Κλεμανσώ, έτσι και η Οικονομία είναι πολύ σοβαρή υόθεση για να την αφήσουμε στο έλεος της Αγοράς.

Γιάννης Χρ.

Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

Πρέπει να ομολογήσω ότι ελάχιστες γνώσεις περί τα οικονομικά θέματα έχω. Η άποψή μου βασικά εδράζεται στα όσα κι ο μέσος ενεργός πολίτης γνωρίζει, τόσο από την εμπειρία του στην αγορά, όσο κι από τις γενικότερες (εγκυκλοπαιδικές κατά το πλείστον) γνώσεις του.

Πιστεύω όμως ότι σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας, οι ειδικοί οπισθοχωρούν τρομαγμένοι, αφού η πραγματικότητα τους ξεπερνά και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο η - θετική ή αρνητική - ψυχολογία των ατόμων και των μαζών.

Ο άκρατος και ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός που κυριάρχησε απόλυτα την τελευταία - τουλάχιστον - εικοσαετία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αποκαλύπτει σήμερα τα οδυνηρά αδιέξοδά του. Κι η έφιαλτική προοπτική μιας πρωτοφανούς βαρβαρότητας χτυπά για πρώτη φορά τις πύλες του εφησυχασμού μας. Το προφητικό δίλημμα του Κορνήλιου Καστοριάδη "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" επανέρχεται στο προσκήνιο, τα πάντα κινούνται με ταχύτητα και οι ώρες πια γίνονται μέρες κι οι μέρες χρόνια...

Όταν ο πωρωμένος εγκληματίας κινδυνεύει άμεσα και δραματικά να καταληφθεί ότι διαπράττει ένα έγκλημα, προσπαθεί να καλύψει το έγκλημα αυτό, διαπράττοντας ένα επόμενο, ίσως και μεγαλύτερο από το προηγούμενο.

Με τον ίδιο τρόπο αντιδρά και το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο των ΗΠΑ στην κρίση που κοχλάζει στις αγορές: Αγοράζει, με δισεκατομμύρια δολάρια που τα παίρνει από τη φορολογία των αμερικανών πολιτών, τις τεράστιες και αποκρουστικές φούσκες των μολυσμένων προϊόντων των περίφημων golden boys και με τον τρόπο αυτό χρεώνει διπλά το τεράστιο έλλειμμα στις πλάτες του αμερικανικού λαού.

Περιδεείς; Όχι!

Ανίκανοι; Όχι!

Οι Μπους, Πόλσον και η παρέα τους απλά, σαν πωρωμένοι εγκληματίες συνεχίζουν το έργο τους. Αδιαφορούν για τα πλήθη των αμερικανών νεόπτωχων, για το μέλλον των παιδιών της αμερικής, για τον υπόλοιπο κόσμο που ταλανίζεται μαζί τους σ' αυτή την κρίση. Με κυνισμό δηλώνουν "Μαζί μπήκαμε στο τούνελ αυτό, μαζί θα βγούμε". Ο νεοφιλελευθερισμός και τα εκτρώματά του, δεν είναι απλά ένα οικονομικό μοντέλο, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι άποψη για τη ζωή, φιλοσοφική στάση για την κοινωνία και τον άνθρωπο.

"Ο σοσιαλισμός είναι ανθρωπισμός" έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης κτηνωδίας.

Σήμερα όλοι αυτοί που κουμαντάρουν την Αμερική, αποκτηνωμένοι και χωρίς σταγόνα ζεστό αίμα μέσα στις φλέβες τους, συνεχίζουν τη βάρβαρη επιβολή τους πάνω σε ένα λαό 330.000.000 και με τις κτηνωδίες τους επηρεάζουν την καθημερινότητα, τις αγωνίες και τα όνειρα άλλων 8.000.000.000 ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τι συμβαίνει λοιπόν, χτυπούν και πάλι "Οι καμπάνες της Βασιλείας";

Χλωμό το βλέπω...

Εκείνο όμως που με το γυμνό μου μάτι βλέπω, είναι η διαφορά στην αντίδραση απέναντι στην κρίση, του Άγγλου πρωθυπουργού, του Γκόρντον Μπράουν:

"...οι νέοι αυτοί καιροί απαιτούν νέες ιδέες. Οι παλιές λύσεις τού χθες δεν επαρκούν για τις προκλήσεις τού σήμερα και τού αύριο. Για αυτό πρέπει να αφήσουμε πίσω ξεπερασμένα δόγματα και να ασπαστούμε νέες λύσεις..."

Την ώρα που τα διάφορα ρετάλια του νεοφιλελευθερισμού στις ΗΠΑ αυτογελοιοποιούνται αποκαλώντας "κομμουνισμό" την κρατικοποίηση τραπεζών, ο Γκόρντον Μπράουν προτείνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.

Σε περιόδους σαν κι αυτή, κινήσεις που έπρεπε να γίνουν χτες, αν γίνουν την επομένη, δεν έχουν πια καμιά αξία...

Απαιτείται άμεση δράση.

Πέρα όμως και πάνω από όλα αυτά, το καταστάλαγμα αυτής της κρίσης δεν το γνωρίζει κανείς. Τι θα αφήσει στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων... Αυτό θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών εργασιών των επομένων δεκαετιών.

Κατά τα άλλα, εμείς εδώ, στα καθ' ημάς, παρακολουθούμε τις τελευταίες, κωμικοτραγικές σκηνές από το έργο "Ο Καραμανλής και οι Σαράντα Κλέφτες"... Ελπίζοντας ότι τουλάχιστον αυτή η κρίση θα βρέξει μερικές σταγόνες λογικής στους εγκεφάλους των ψηφοφόρων...

Αμήν...

Κ.Λ.

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΡΑΓΚΟΥΣΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΔΡΑΒΑΛΙΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ "ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Δεν συνηθίζω να αναρτώ ομιλίες τρίτων. Πιστεύω όμως ότι η ομιλία αυτή του Γιάννη Ραγκούση αξίζει προσοχής.

Γιάννης Χρ.

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση. Συζητήσεις σαν τις σημερινή και κυρίως βιβλία σαν αυτό που συζητάμε σήμερα, προσφέρονται για ψυχραιμότερες αναλύσεις της πολιτικής κατάστασης της χώρας και ιδίως του κομματικού συστήματος. Με την έννοια αυτή, η συμβολή των δύο συγγραφέων, του κ. Τ. Παππά και του κ. Τ. Δραβαλιάρη, είναι και αξιέπαινη και αξιοσημείωτη.

Όλοι έχουμε την υποχρέωση να στεκόμαστε για μια στιγμή έξω από την τρέχουσα επικαιρότητα, να αναστοχαζόμαστε και να αντλούμε από την ιστορική πείρα. Και αυτή η υποχρέωση γίνεται ακόμη πιο επιτακτική σε εποχές που η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Στο βιβλίο, ο αναγνώστης θα βρει, εκτός από τις υποκειμενικές απόψεις των συγγραφέων, χρήσιμες αναφορές στο μεταπολιτευτικό κύκλο που καλό θα ήταν να μην ξεχαστούν μέσα στη "πολιτική καθημερινότητα". Απλοποιώντας ίσως τα πράγματα, θα έλεγα ότι οι συγγραφείς διαπραγματεύονται τον όρο κρίση του δικομματισμού, και ό,τι αυτός μπορεί να σημαίνει, επιδιώκοντας κυρίως να περιγράψουν τις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με την άλλη Αριστερά. Συμπερασματικά, η κοινή διαπίστωση των συγγραφέων είναι ότι η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-Αριστεράς μάλλον δεν είναι σήμερα εφικτή όπως δεν ήταν και στο παρελθόν. Άρα, για να προεκτείνω λίγο τη σκέψη τους, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που θέτουν ένα ερωτηματικό στον τίτλο του βιβλίου τους.

Το διακηρυχθέν από πολλούς "τέλος του δικομματισμού" συνοδεύεται από ένα ερωτηματικό, καθιστώντας το αμφίβολο κατά τους συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση τα 5 τελευταία χρόνια, τη χώρα δεν την κυβερνά κανένας δικομματισμός.Την κυβερνά η κυβέρνηση Καραμανλή. Για αυτό θα έλεγα ότι αν καθημερινά εδραιώνεται η πεποίθηση ότι έχει έρθει ένα τέλος, Τότε αυτή είναι ότι έχει έρθει το τέλος του μύθου ότι όλοι ίδιοι είναι. Για αυτό πιστεύω ότι κλείνει τον κύκλο του ο διμέτωπος αγώνας ή η προσπάθεια εξίσωσης και μάλιστα με την προσφυγή σε επιχειρήματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σκανδαλολογικά. Άλλωστε αν η λογική του όλοι ίδιοι είναι δούλευε στο μυαλό των πολιτών τότε η ιδέα της συνεργασίας δεν θα έβρισκε καμία αποδοχή.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι ονομάζεται δικομματισμός στην πολιτική θεωρεία; Τα κομματικά συστήματα ορίζονται ως μονοκομματικά, δικομματικά ή πολυκομματικά όχι απαραιτήτως βάσει του αριθμού των κομμάτων που μετέχουν στη Βουλή αλλά βάσει της δυνατότητα τους να είναι "σημαντικά" κόμματα, δηλαδή να μετέχουν στη διακυβέρνηση ή εν πάσει περιπτώσει να μπορούν να επηρεάζουν τις κινήσεις και τις επιλογές των κυβερνητικών κομμάτων. Αν εφαρμόσουμε τον ορισμό στα καθημάς θα διαπιστώσουμε αμέσως το παράδοξο: Εφόσον τα κόμματα της Αριστεράς μιλούν για δικομματισμό, δέχονται εμμέσως πλην σαφώς, ότι η δική τους παρουσία στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι άνευ σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις.Η παράδοξη αυτή, εκ πρώτης όψεως, θέση έχει βέβαια βαθύτερες αιτίες.

Κανείς δεν θα ακύρωνε αυτοβούλως την πολιτική σημασία της δράσης του αν δεν στόχευε σε κάτι περισσότερο. Και η στόχευση είναι σαφής: να απεκδυθούν τα κόμματα της Αριστεράς κάθε πολιτικής ευθύνης για την πορεία του τόπου. Εκτιμώντας ότι το συνολικό ισοζύγιο της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι αρνητικό, δέχονται να απεμπολήσουν την όποια θετική τους συμβολή σ' αυτή την πορεία, προκειμένου να μην χρεωθούν καμία αρνητική εξέλιξη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σεβόμενος τον περιορισμό του χρόνου θα διατυπώσω δύο βασικές θέσεις.

Πρώτη θέση: Το συνολικό μεταπολιτευτικό ισοζύγιο είναι θετικό και όχι αρνητικό. Όπως και να κρίνουμε το 1974 με το 2008, το συμπέρασμα θα παραμείνει ίδιο. Η μεταπολιτευτική Δημοκρατία ωφέλησε, δεν ζημίωσε την Ελλάδα και τους πολίτες της. Σε εθνικό επίπεδο, νομίζω ότι είναι προφανής η ορθότητα αυτής της θέσης. Από την κυπριακή τραγωδία βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα και στην Κύπρο που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Σε θεσμικό επίπεδο επίσης είναι προφανές. Από ένα ανελεύθερο καθεστώς αποκτήσαμε Δημοκρατία. Δεν θα επεκταθώ εδώ. Θα σημειώσω όμως ότι ναι, τα media έχουν αυξημένο ρόλο, ναι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο έπληξε τα μεσαία στρώματα και στη χώρα μας όπως και σε όλο το δυτικό κόσμο, ναι, οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις περιθωριοποιούν γρήγορα τις παλιότερες γενιές. Αλλά το ισοζύγιο παραμένει αναμφίβολα θετικό.

Στο οικονομικό πεδίο, επίσης είναι προφανές ότι η μεταπολιτευτική Δημοκρατία έχει θετικό πρόσημο. Η ανάδυση της μεσαίας τάξης συντελέστηκε στην ουσία την μεταπολιτευτική περίοδο ιδιαίτερα μετά το ΄81. Οι σημερινές υποδομές της χώρας δεν έχουν καμιά σχέση με την Ελλάδα του τότε. Ακόμα και με δεδομένα τα αρνητικά αποτελέσματα των τελευταίων 5 ετών η άποψη ότι το μεταπολιτευτικό ισοζύγιο είναι αρνητικό δεν αντέχει σε κριτική. Αυτό είναι βέβαιο.Όπως και να προσεγγίσει κανείς τα πράγματα.

Είναι άμοιρη αυτή η πορεία της Αριστεράς; Η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, η ενίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων, το κοινωνικό κράτος, η ισονομία, η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, επετεύχθησαν ερήμην της Αριστεράς; Όχι βέβαια. Η αριστερά για τα παραπάνω θέματα, πίεσε, ανέλαβε πρωτοβουλίες, μπόλιασε με ιδέες την πολιτική ζωή, συνέβαλε σ' αυτό το θετικό κύκλο. Πως αρνείται λοιπόν τον εαυτό της και τα επιτεύγματα της;

Και θα προχωρήσω στη δεύτερη θέση μου. Παρά το θετικό ισοζύγιο, το μεταπολιτευτικό σύστημα και ιδίως το μοντέλο διακυβέρνησης βρίσκεται σε υφέρπουσα κρίση. Κρίση που ιδίως στις μέρες μας λαμβάνει ανοικτές διαστάσεις. Κρίση εμπιστοσύνης, κρίση αποτελεσματικότητας, κρίση διαχείρισης, κρίση νομιμοποίησης. Στα χρόνια που πέρασαν πολλά δεν έγιναν με την ταχύτητα που η εποχή απαιτούσε. Η οικονομική ανάπτυξη συνοδεύτηκε από φαινόμενα διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης της κοινωνίας. Η πολιτική αντιπαράθεση συνοδεύτηκε από "χτυπήματα κάτω από τη μέση", Πρωθυπουργός οδηγήθηκε στο Ειδικό δικαστήριο με έωλες κατηγορίες, διακινήθηκε μαύρο πολιτικό χρήμα. Το κοινωνικό κράτος άρχισε να μην ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και τους ρυθμούς ζωής του μέσου πολίτη, υπήρξαν κοινωνικές ανισότητες και η χειρότερη από όλες τις μορφές της η Ανεργία, έπληξε κυρίως τους Νέους και τις Γυναίκες. Υπήρξαν πολιτικές ευθύνες για όλα αυτά; Βεβαίως και υπήρξαν. Και ορισμένες καταλογίστηκαν μέσα από την εκλογική διαδικασία. Και όπως βέβαια οι επιτυχίες δεν επιμερίζονται ισομερώς έτσι και οι ευθύνες δεν επιμερίζονται ισομερώς.

Ωστόσο άλλες πολιτικές ευθύνες παρέμειναν σε εκκρεμότητα. Και η μεγαλύτερη πολιτική εκκρεμότητα παραμένει το σημερινό μοντέλο διακυβέρνησης. Σήμερα οι πολίτες ζητούν μια βαθύτερη πολιτική αλλαγή. Μια αλλαγή που από τη μια θα διασφαλίζει τη συνέχεια προόδου που σημειώθηκε στο μεταπολιτευτικό κύκλο και ταυτόχρονα θα απαντά πειστικά στις αγκυλώσεις και τα προβλήματα που γεννήθηκαν ή δεν αντιμετωπίστηκαν μέσα σ' αυτό τον ιστορικό κύκλο. Εμείς στο ΠΑΣΟΚ έχουμε συνείδηση αυτής της πραγματικότητας. Δεν επιδιώκουμε απλά την εναλλαγή στη διακυβέρνηση.Επιδιώκουμε να πρωτοστατήσουμε σε μια βαθιά πολιτική αλλαγή που θα δώσει νέα ώθηση και ρεαλιστική ελπίδα προόδου στην Ελληνική κοινωνία. Η δική μας επιδίωξη είναι η οικοδόμηση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη θέση και την αυτοδυναμία ώστε να διασφαλίζεται σταθερότητα στη διακυβέρνηση και συνέχεια στα θετικά επιτεύγματα του μεταπολιτευτικού κύκλου Παράλληλα όμως θα επιδιώξουμε τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων με τις οποίες συμφωνούμε κατά προτεραιότητα της ανανεωτικής αριστεράς. Πιστεύουμε ότι η διεύρυνση της πολιτικής και κοινωνικής βάσης της κυβερνητικής εξουσίας είναι στρατηγικός μοχλός για τις απαραίτητες ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος. Η αντίληψη συνεργασίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είναι σε τελική ανάλυση η αντίληψη ενός νέου μοντέλου άσκησης εξουσίας. Είναι δηλαδή η απόρριψη της αντίληψης ότι "το κράτος είμαστε εμείς" ακόμη χειρότερα "το κράτος είμαι εγώ". Είναι το αντίθετο της αλαζονείας της εξουσίας. Είναι η λύση και όχι το πρόβλημα.Είναι η συνειδητοποίηση και η συναίσθηση ότι είμαστε το μέσον κι όχι ο σκοπός της ιστορίας. Για αυτό, δεν είναι αντιφατικοί αλλά απολύτως συμβατοί οι στόχοι της αυτοδυναμίας και της συνεργασίας Άλλωστε πιστεύω, είναι ποια γνωστό ότι σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο υπάρχει νόημα στη συζήτηση για συνεργασίες μόνον εφόσον το ΠΑΣΟΚ είναι στις εκλογές τουλάχιστον πρώτο κόμμα. Επιδίωξη μας αποτελεί η σαφής και δεδομένη δέσμευση που αφορά στην ανάγκη μιας βαθιάς πολιτικής αλλαγής που θα επιδιώκει την ενίσχυση της κοινωνικής και πολιτικής εμπιστοσύνης. Μιας πολιτικής αλλαγής που θα περνά μέσα από σχέσεις αμοιβαίου ελέγχου στη δημόσια διαχείριση, πολιτικής διαφάνειας, ενίσχυσης των ανεξάρτητων αρχών, διακριτών ρόλων του κράτους και της εκκλησίας, αυτονομίας της Δικαιοσύνης, φορολογικής δικαιοσύνης, βιώσιμης ανάπτυξης με ποιότητα ζωής.

Βέβαια υπάρχει η καχυποψία αλλά και το ερώτημα αν οι πολιτικές συνεργασίες, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, είναι αναγκαιότητα της εποχής ή σκοπιμότητα της στιγμής. Σε αντίθεση με το παρελθόν οι έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν σημαντικά, και διαρκώς ενισχυόμενα ποσοστά, των πολιτών να αναζητούν συνεργασίες ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο. Τα ποσοστά αυτά γίνονται πολύ υψηλά, στο χώρο των πέραν της Συντήρησης αυτοτοποθετούμενων πολιτών. Στο χώρο αυτό, η αναζήτηση μετατρέπεται σε προσδοκία. Όχι απλώς προσδοκία μίας επιτέλους αποτελεσματικής και προοδευτικής κυβέρνησης αλλά μίας νέας ηγεμονίας του κοινωνικού έναντι του αγοραίου, του πολιτικού έναντι του επικοινωνιακού, του προοπτικού έναντι του εφήμερου. Μάλιστα θα τόνιζα ότι η διεθνής κρίση εντείνει την απαίτηση των πολιτών, οι προοδευτικές δυνάμεις - η φυσική τους πολιτική ασπίδα - να επεξεργαστούν και να εφαρμόσουν λύσεις απέναντι στην ασυδοσία της αγοράς. Η ανταπόκριση σε αυτή την προσδοκία είναι επιτακτική. Συνιστά μία αναγκαιότητα της εποχής.

Ταυτόχρονα όμως προκαλεί κι έναν φόβο. Ποιος φοβάται τη Συνεργασία; Ποιος ξορκίζει τη συνεργασία; Μα κυρίως η κυβέρνηση. Και απόδειξη γι αυτό δεν είναι μόνον οι σε ανύποπτο χρόνο δηλώσεις στελεχών του κυβερνώντος κόμματος ότι ο Καραμανλής θα προχωρήσει σε εκλογές μόλις διαισθανθεί ότι κινούνται διαδικασίες διαλόγου και συνεννόησης των κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Απόδειξη είναι κυρίως η σπουδή της Κυβέρνησης ν' αλλάξει τον εκλογικό νόμο όχι μόνο για να δίνει επιπλέον δέκα έδρες στο πρώτο κόμμα αλλά σας θυμίζω και για να καταργήσει το δικαίωμα σε αυτές τις επιπλέον έδρες σε συνεργασίες κομμάτων που θα πάρουν την πρώτη θέση.

Τελειώνοντας σημειώνω ότι αν και εξήγησα την άποψη μου για το "δικομματισμό" σε εισαγωγικά στην Ελλάδα, θεωρώ ότι δικαίως οι συγγραφείς αναζητούν τη δυνατότητα μιας άλλης διακυβέρνησης στο χώρο πέραν της ΝΔ. Σήμερα που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές βρίσκονται στο στόχαστρο των πολιτών σε όλο τον κόσμο, σήμερα που η κρίση αποκαλύπτει τα τραγικά αδιέξοδα του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, σήμερα που αποδείχτηκε πόσο "λίγη" και επιφανειακή ήταν η κοινωνική ανάλυση της ηγεσίας της κυβέρνησης προσωπικά πιστεύω ότι για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, ήρθε η ώρα για να αναλάβουν οι προοδευτικές δυνάμεις την ευθύνη μιας νέας ελπιδοφόρας, δημιουργικής πορείας. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ως σχολιογράφοι, δεν μπορούμε να απεκδυόμαστε τις ευθύνες μας. Έχουμε μόνο μία δυνατότητα.Με σεβασμό ο ένας στον άλλον πρωτίστως για την ιστορία του και την προσφορά του να βάλουμε τέλος στο τέλμα Να βάλουμε τέλος στην οπισθοδρόμηση. Να μην ψάχνουμε προτάσεις που μας χωρίζουν. Θα έλεγα ούτε καν να είναι αυτοσκοπός μας να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Αλλά να πασχίσουμε να αναδείξουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτά που απασχολούν, απελπίζουν και εξοργίζουν τους πολίτες. Αυτή πρέπει να είναι η έννοια μας. Γιατί μόνον αν σκεφτούμε για αυτά που απασχολούν την κοινωνία τότε και μόνον τότε θα δημιουργήσουμε στέρεη βάση συζήτησης και συνεννόησης. Κι ανάμεσα σ' αυτά που απασχολούν, απελπίζουν και εξοργίζουν τους πολίτες Δεν είναι η ακρίβεια; Δεν είναι η μείωση των εισοδημάτων; Δεν είναι η προστασία των δανειοληπτών που τους λεηλατούν οι τράπεζες; Δεν είναι οι φορολογικές καταιγίδες και ότι για παράδειγμα καταργείται ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας και στη θέση του θεσπίζεται το ΕΤΑΚ; Δεν είναι η υποχρηματοδότηση της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας; Και προφανώς τόσα ακόμη που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.

Η προσωπική μου πεποίθηση είναι πως μετά τη ΔΕΘ τα πολιτικά πράγματα έχουν πάρει συγκεκριμένη φορά. Όλο και περισσότεροι πολίτες κάνουν ανάληψη πολιτικής εμπιστοσύνης από τη ΝΔ και καταθέτουν μηνύματα εμπιστοσύνης προς τους προοδευτικούς φορείς. Πρέπει όλοι να τα αποκρυπτογραφήσουν. Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε για να απαντά τέτοιες προκλήσεις. Για αυτό πιστεύω πως το "νέο ΠΑΣΟΚ" δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ? Για αυτό πιστεύω ότι οι επόμενοι 10 μήνες είναι ικανοί να κρίνουν τα επόμενα 10 χρόνια.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές διακυβεύεται η χρεοκοπία της Ισλανδίας. Κυριακάτικα ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της λιλιπούτειας - ως προς τον πληθυσμό (320.000 περίπου), όχι όμως ως προς την έκταση ή το μέγεθος της οικονομίας της - αυτής χώρας εκλιπαρεί στη Νορβηγία τη χορήγηση δανείου €10 δισεκατομμυρίων για να αποφύγει η χώρα του τη χρεοκοπία.
Στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Μέκκα και στη Μεδίνα του Φιλελευθερισμού, οι υπό χρεοκοπία τράπεζες κρατικοποιούνται η μια μετά την άλλη. Στις ΗΠΑ το Κογκρέσο, απαίτησε, και τελικά πέτυχε, ως αντάλλαγμα για την έγκριση των $700 δισεκατομμυρίων που ζητούσε ο Υπουργός Οικονομίας Πώλσον, την έγκριση άλλων $110 δισεκατομμυρίων για τη στήριξη αυτών που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.Το συμπληρωματικό αυτό πακέτο προβλέπει την επαναδιαπραγμάτευση των στεγαστικών δανείων με ευμενέστερους για τους δανειολήπτες όρους, ακόμα και αν ήδη έχουν χάσει το σπίτι τους (σε αυτή την περίπτωση το σπίτι τους επιστρέφεται ευθύς μετά την επαναδιαπραγμάτευση του δανείου). Επίσης προβλέπει χαμηλότοκα δάνεια προς αυτούς που έχουν χάσει τα σπίτια τους, για να προβούν στις απαραίτητες εργασίες προκειμένου να τα κάνουν κατοικήσιμα.
Στη Γαλλία ο, κατά δήλωσίν του, λάτρης της Θάτσερ και του Ρέηγκαν Πρόεδρος Σαρκοζί - η εκλογή του είχε θεωρηθεί ενταφιασμός του γκωλισμού στη Γαλλία - ζητάει επίμονα από την Ευρωπαϊκή ένωση τη δημιουργία ταμείου με προίκα €300 δισεκατομμυρίων για την αντιμετώπιση τυχόν χρεοκοπιών ευρωπαϊκών τραπεζών.
Το ντόμινο χρεοκοπιών που ξεκίνησε από το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ, σηματοδοτεί την απόλυτη χρεοκοπία του Φιλελευθερισμού. Οι αυτοματισμοί της Αγοράς, που εδώ και εικοσιπέντε χρόνια είναι το ευαγγέλιο κάθε πολιτκού που θα ήθελε να ασκήσει διακυβέρνηση - σε αντίθετη περίπτωση η Αγία Καθολική Εκκλησσία των ΜΜΕ τον καταδικάζει εις πυρ το εξώτερον ως λαϊκιστή και με την υποψία της υποστήριξης σε τρομοκράτες να τον βαραίνει - αποδεικνύονται ανίκανοι να τιθασεύσουν τον Φρανκεστάιν που εξέθρεψαν. Δε λείπουν βέβαια και οι Λυσένκο του Φιλελευθερισμού που, πιστοί στο αξίωμα «αν η ζωή δε συμβαδίζει με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για τη ζωή», διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη διαπραττόμενη ιεροσυλία. Κλασσικός εκπρόσωπος των Λυσένκο στην Ελλάδα ο κύριος Αδριανόπουλος. Που σε πρόσφατο άρθρο του σε ημερήσια εφημερίδα μας εξηγούσε ότι η αγορά έχει τα κέρδη, έχει και τη χρεοκοπία. Ξεχνώντας βεβαίως να μας πει ότι κέρδη και χρεοκοπία γίνονται στην πλάτη αυτών που περιμένουν από ένα μισθό των €600 να φάνε και να πληρώσουν νοίκι.
Όμως η φούσκα που έχει αρχίσει να σπάει είναι αποτέλεσμα των αυτοματισμών της αγοράς. Σύμφωνα με τους οποίους το χρήμα επενδύεται εκεί που αποφέρει κέρδος πιο γρήγορα . Κι επειδή το τζιράρισμα του χρήματος, στα παιγνίδια των συνλλαγματικών ισοτιμιών και στο τζόγο των χρηματιστηρίων αποφέρει πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους από τις παραγωγικές επενδύσεις, ποιος ο λόγος να δεσμεύσει κανείς κεφάλαια στην παραγωγή;
Έτσι, επί 25 χρόνια, ελάχιστοι άνθρωποι έφτιαξαν, από το πουθενά, μυθικές περιουσίες. Ο κύριος Σόρος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνομοταξίας. Την ίδια ώρα στις μητροπόλεις της Δύσης οι άδστεγοι ανέρχονται σε πολά εκατομμύρια (το 3% των κατοίκων της Γαλλίας και το 4% των κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου είναι άστεγοι, στις ΗΠΑ οι άστεγοι φθάνουν το 6% του πληθυσμού, στη Ρωσία των ολιγαρχών ουδείς τους μετράει). Στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, με το AIDS, τη φυματίωση και πλήθος ασθενειών που στις αρχές της δεκαετίας του '70 θεωρούνταν απόλυτα αντιμετωπίσιμες να σκοτώνουν τους ανθρώπους σαν τις μύγες.
Επί 25 χρόνια το χρήμα τζιράρεται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα τη στιγμή που οι επενδύσεις σε παραγωγικές δραστηριότητες είναι μηδενικές. Όμιλοι με παράδοση ενός και δυο αιώνων στη μεταποίηση έκαναν αυξήσεις κεφαλαίων για να τζιράρουν τα χρήματα στα χρηματιστήρια. Παραγωγικές μονάδες έκλειναν και χιλιάδες εργαζομένων πετάγονταν στο δρόμο μόνο και μόνο για να αυξηθούν τα μερίσματα των μετόχων. Χιλιάδες βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για να ξανανοίξουν στη Μαλαισία και στην Ταϋλάνδη αρχικά, στην Κίνα αργότερα. Επί 25 χρόνια οι επενδύσεις στην τεχνολογική καινοτομία μηδενίστηκαν (με εξαίρεση το λογισμικό). δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Στην Κίνα οι κούληδες ήταν πιο φτηνοί. Οι κοινωνικές παροχές μειώνονταν θεαματικά, καθώς όλο και περισσότεροι έχοντες και κατέχοντες - εσχάτως δε και μεγαλοπιασμένοι φτωχομπινέδες - απέφευγαν να πληρώσουν τους φόρους εισοδήματος που τους αναλογούσαν, χάρη στους φορολογικούς παράδεισους και τις υπεράκτιες εταιρείες. Επί 25 χρόνια η κατάργηση κάθε μορφής προστασίας στους εργαζόμενους, η απορρύθμιση της αγοράς, η μείωση της φορολογία του κεφαλαίου, ιδίως του κερδοσκοπικού ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ (νεοελληνιστί must) για να προσδοκά, συνήθως εις μάτην, ένα κράτος εισροή ξένων κεφαλαίων.
Η γέννηση πλούτου χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα είναι η πηγή της κρίσης που ζούμε σήμερα. Μιας κρίσης που, όλοι εύχονται να μην έχει τη βιαιότητα της κρίσης του '29, κανείς όμως δεν έχει τη δυνατότητα να βεβαιώσει πως η τοτινή φρίκη δε θα επαναληφθεί.
Δεν υπάρχει μαφιβολία ότι ζούμε το τέλος του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Όχι ότι το εμπόριο θα περιχαρακωθεί ξανά στο στενό πλαίσιο του εθνικού κράτους. Κι αν συμβεί θα είναι περιστασιακό. Νέοι υπερεθνικοί οργανισμοί ΕΕ, MERCOSUR, κ.α θα αποκτήσουν τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων , θα επιβάλλουν δασμούς σε προϊόντα προερχόμενα από τρίτες χώρες στη βάση των διμερών ή πολυμερών συμφωνιών, και, μέσω της φορολογίας και των δημοσίων επενδύσεων θα διορθώνουν τους μηχανισμούς της αγοράς, θα περιορίζουν τις κάθε μορφής κερδοσκοπίες, θα προστατεύουν την εργασία και την επένδυση στην τεχνολογική καινοτομία και σε παραγωγικές δραστηριότητες.
Αλλά πριν «ιδού, θα στενάξουν γενεές και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει», όπως λέει κι ο ποιητής. Θα ζήσουμε άγριες εξεγέρσεις και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Είναι ίσως το τίμημα που θα κληθούμε να καταβάλουμε γιατί «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» αφεθήκαμε στο τραγούδι των σειρήνων του φιλελευθερισμού.

Γιάννης Χρ.

Τίς Πταίει;

Άναυδοι όλοι μας παρακολουθούμε καθημερινά την εξέλιξη αυτού του καλαμπουριού που επίσημα αποκαλείται "κυβερνητική κρίση"...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσο δημιουργική φαντασία και να έχει κανείς, ουδέποτε θα διανοείτο να προβλέψει τα όσα απίστευτα - κι όμως αληθινά - συμβαίνουν με τους Δαηλάκηδες, τους Καραμανλήδες, τους Τραγάκηδες και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου που ονομάζεται Νέα Δημοκρατία.

Κι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο περισσότερο έρχονται στη μνήμη τα όσα - τραγικά όμως - είχαμε ζήσει με μια παρόμοιας ποιότητας κυβέρνηση, αυτή του Ανδρουτσόπουλου, το 1974.



Ποιός φταίει για όλα αυτά που ζούμε;

Η ΝΔ; Ο Καραμανλής; Το... ΠαΣοΚ;

Μας ξεγέλασαν; Πήραν την εξουσία όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες προσποιούμενοι τους αδιάφθορους και τους ικανούς; Ήταν τόσο καλοί ηθοποιοί και μάγεψαν τον μέσο έλληνα ψηφοφόρο;

Τί συνέβη και γελάστηκε τόσο οικτρά ο "μέσος έλληνας ψηφοφόρος";



Λόγω και των (αριστερών) καταβολών μας, έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε σε κοινωνικά αίτια τις εξελίξεις στην πολιτική. Την άνοδο της ΝΔ στην εξουσία, την αποδώσαμε κατά κύριο λόγο στην μετατόπιση προς συντηρητικότερες πολιτικές, των μεσαίων στρωμάτων, που και πολυπληθή είναι και ωφελήθηκαν οικονομικά από την μακρά παραμονή του ΠαΣοΚ στην εξουσία.

Και δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, μια συντηρητική - νεοφιλελεύθερη - παράταξη, να έρχεται κάποτε στην εξουσία και να εφαρμόζει το - όποιο - πρόγραμμά της. Αυτό είναι μια φυσική εξέλιξη στα πλαίσια του οικονομικού μας συστήματος και των κανόνων της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.

Εκείνο που μοιάζει αφύσικο, είναι να αποκαλύπτεται με τέτοια ένταση, τέτοια ωμότητα, μπροστά στα μάτια μας, η απόλυτη ανικανότητα και η απόλυτη διαφθορά σε ένα κόμμα που - διάολε - είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στην Ελλάδα, που είναι το κατ' εξοχήν "κυβερνητικό κόμμα"!

Που διαθέτει εκατομμύρια ψηφοφόρους, εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, δεκάδες χιλιάδες στελέχη και μερικές δεκάδες επώνυμους, εκλεγμένους πολιτικούς.

Τα κόμματα δεν οργανώνονται και δεν στελεχώνονται από... αλλοδαπούς... Ούτε από αρειανούς.

Ο λαός τα πλαισιώνει, αυτός εκλέγει, διαλέγει τα στελέχη. Αυτός τα αναδεικνύει, από τα σπλάχνα του.

Ο Καραμανλής, ο Δαηλάκης, ο Τατούλης, ο Τραγάκης, ο Ψωμιάδης κι όλοι αυτοί που περιφέρονται ξαναμμένοι τα τελευταία χρόνια σαν κλεφτοκοτάδες στα κοτέτσια της γειτονιάς και σαν γεροκουτσομπόλες - κλαψομούνες στα τηλεπαράθυρα της κακομοιριάς μας, έχουν "τη δωρεά του αγίου πνεύματος"! Τη "σφραγίδα της εκλογής"!

Δυστυχώς!..



Εικόνα μας είναι. Ίσως όχι ημών, των ολίγων, αλλά του πλήθους που μας περιβάλει.

Στο πλήθος αυτό στηρίζουν τη δύναμή τους.

Όσο γελοίοι αποκαλύπτονται αυτοί, τόσο γελοίοι αποδεικνύονται κι αυτοί που τους ψήφισαν.

Αυτοί που τους επέβαλαν, διαλέγοντάς τους από τα σινάφια τους...



Μόνο που στις δημοκρατίες ο λαός ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΤΕ...

Είναι η μάζα, η θεία αυθεντία, που δεν δικάζεται ποτέ, δεν κατηγορείται ποτέ, δεν σιχτιρίζεται ποτέ. Από ποιόν άλλωστε; Από... αυτούς που το ίδιο το πλήθος επέβαλε;



Μπορεί όμως να μη δικάζεται ποτέ ο λαός, αλλά τιμωρείται.

Και πιο βαριά τιμωρία από αυτή, από το να βουλιάζεις παρεούλα με τους "εκλεκτούς" σου, στα βουρκόνερα της ασημαντότητας και της φτώχειας, της γελοιότητας και της λαμογιάς, δε νομίζω ότι υπάρχει...

Υπομονή, ξύπνιοι νεοέλληνες...



Στο κάτω - κάτω μπορούμε να επικαλεστούμε το DNA μας και να παρηγορηθούμε (όπως οι κληρονομικοί καρδιοπαθείς):

Οι προ-προ-παπούδες μας "καθάρισαν" τον "ψαλοδόκωλο" Καποδίστρια

Οι προπαπούδες μας εξέλεξαν τον Γουλιμή και έστειλαν στο διάολο τον "κλέφτη" Χ. Τρικούπη

Οι παπούδες μας εξόρισαν τον "καταραμένο" Ε. Βενιζέλο και πέθανε στη Γαλλία

Οι πατεράδες μας ανέχτηκαν εφτά χρονάκια κάτι άλλους καραγκιόζηδες - συνταγματάρχες

Ε... Και μεις γιατί να πάμε πίσω;



Κ.Λ.

Συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικότητα ή χίμαιρα;

Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο, τίθεται από διάφορους, τόσο εντός των δυο κομμάτων όσο και εκτός αυτών, το ζήτημα της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική πρόταση στη δεξιά διακυβέρνηση. Η πρόταση είναι εξόχως ελκυστική στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων των δυο κομμάτων, όχι όμως και στα κομματικά τους μέλη.Και το ζητούμενο είναι αν και κατά πόσο μια τέτοια συνεργασία είναι εφικτή.
Ας μου επιτραπεί να θέσω μια σειρά από προϋποθέσεις, που οφείλουν να διέπουν κάθε συνεργασία δυο κομμάτων, αν αυτή δεν είναι ευκαιριακή.

1. Τα δυο κόμματα έχουν σαφή ιδεολογία και πολιτικό πρόγραμμα. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ποια είναι η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ; Μεγάλος αριθμός μελών του έχουν ιδεολογία, το κόμμα όμως; Είναι σοσιαλδημοκρατικό ή σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα; Με ποιο τρόπο προτίθεται να εφαρμόσει την κοινωνική του πολιτική; Με κρατικές παρεμβάσεις στην αγορά και κοινωνικά επιδόματα; Με περιορισμό της φορολογίας για να τονωθούν οι επενδύσεις; Η πρώτη είναι κλασική σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση η δεύτερη σοσιαλφιλελεύθερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο και πολλά στελέχη πρώτης γραμμής είναι μάλλον σοσιαλφιλελεύθεροι παρά σοσιαλδημοκράτες. Πότε όμως έγινε μια σοβαρή συζήτηση στο κόμμα;Ποτέ από την εκλογική νίκη του 1981 και μετά. Εξ ου και η αδυναμία του κόμματος να προτείνει στην Αριστερά πλαίσιο διαλόγου. Διότι δεν ξέρει τι το ενώνει και τι το χωρίζει από αυτή. Η παρτίδα θα μπορούσε να είχε σωθεί, αν είχε σαφή ιδεολογία και πολιτική στρατηγική ο ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που δεν ισχύει. Το κόμμα αυτό ταλανίζεται μεταξύ μιας μειοψηφούσας σοσιαλδημοκρατικής τάσης και μιας πλειοψηφίας που έχει βαφτίσει Σοσιαλισμό τον κρατικό καπιταλισμό. Που ταυτίζει την κρατική με την κοινωνική ιδιοκτησία, που δεν γνωρίζει λέξεις όπως αυτοδιαχείριση, αυτοπροσδιορισμός, χειραφέτηση, κοντολογής είναι γι αυτό ξένη γλώσσα όλη η πολιτισμική κληρονομιά της Αριστεράς της δεκαετίας του '60. Και βεβαίως ούτε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια σοβαρή ιδεολογική συζήτηση. Αντιθέτως, ο πολιτικός διάλογος, τόσο εντός του κόμματος, όσο και του κόμματος με την κοινωνία έχει υποκατασταθεί από φτηνιάρικα επικοινωνιακά τρικ. Που προσπαθούν να κρύψουν την πολιτική γύμνια του κόμματος.. την οποία αποκαλύπτει περίτρανα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.Ένα μετριοπσαθές σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, τίπτα παραπάνω. Όμως τα στελέχη του παθαίνουν κρίσεις επιληψίας στο άκουσμα της λέξης σοσιαλδημοκρατία.Συμπεριφέρονται χειρότερα από τους Παλιοημερολογίτες στο άκουσμα του 666 . Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο ο ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει στο ΠΑΣΟΚ ένα πλαίσιο διαλόγου. Διότι δε ξέρει τί τον ενώνει και τι τον χωρίζει από αυτό
2. Τα δυο κόμματα ανζητούν κοινές δράσεις σε κοινωνικό επίπεδο. Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά σε τοίχο. Γιατί τέτοιος διάλογος προϋποθέτει πολιτικά προγράμματα (φτου κι απ' την αρχή) Που θα βοηθήσουν τα δυο κόμματα να γνωρίζουν τα σημεία τομής του δικού τους προγράμματος με αυτό του άλλου. Τέτοις διάλογος, υπήρξε και υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες μεταξύ κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, πλην της Πορτογαλίας, που οι δυο αυτές τάσεις της Αριστεράς είχαν υπόσταση. Από τη Σουηδία και τη Φινλανδία, μέχρι τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία.. Υπήρξε, από το 1974 ως το 1981, και στην Ελλάδα. Είχε υπάρξει επίσης και από το 1956 ως το 1967.. Και στις 18 Οκτωβρίου 1981 μας ψόφησε. Διότι το μεν ΠΑΣΟΚ έκανε τη διακυβέρνηση ιδεολογία του, με αποτέλεσμα όταν του μιλάς για πολιτικό διάλογο να σου απαντάει με προτάσεις για υπουργικά χαροφυλάκια - μια συζήτηση που έπεται - η δε Αριστερά έκτοτε διολίσθησε σε ένα υποκριτικό ηθικισμό - ακραία εκδοχή του το ΑΝΤΙ του Χρήστου Παπουτσάκη - και ένα μανιχαϊσμό., αποτέλεσμα της απόλυτης απουσίας διαλεχτικής σκέψης και ικανότητας ανάλυσης των εξελίξεων στην ελληνική κοινωνία. Κι αφού το ΠΑΣΟΚ «πρόδωσε» τις΄«κοινές μας αξίες» του αξίζει το πυρ το εξώτερον. Με θεολογικές αντιλήψεις όμως πολιτική δε γίνεται.
   

Συμπεραματικα, οι προϋποθέσεις ενός ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίστανται. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υφίσταται και η αναγκαιότητα να γίνει κάτι τέτοιο. Τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Όμως οι πολιτκές ηγεσίες και, κυρίως,,οι κομματικοί μηχανισμοί των δυο κομμάτων δεν είναι έτοιμες.για κάτι τέτοιο. Ας ευχηθούμε ότι θα αναγκαστούν να το μάθουν κάτω από την πίεση της σκληρής πραγματικότητας.

Γιάννης Χρ.