Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές διακυβεύεται η χρεοκοπία της Ισλανδίας. Κυριακάτικα ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της λιλιπούτειας - ως προς τον πληθυσμό (320.000 περίπου), όχι όμως ως προς την έκταση ή το μέγεθος της οικονομίας της - αυτής χώρας εκλιπαρεί στη Νορβηγία τη χορήγηση δανείου €10 δισεκατομμυρίων για να αποφύγει η χώρα του τη χρεοκοπία.
Στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Μέκκα και στη Μεδίνα του Φιλελευθερισμού, οι υπό χρεοκοπία τράπεζες κρατικοποιούνται η μια μετά την άλλη. Στις ΗΠΑ το Κογκρέσο, απαίτησε, και τελικά πέτυχε, ως αντάλλαγμα για την έγκριση των $700 δισεκατομμυρίων που ζητούσε ο Υπουργός Οικονομίας Πώλσον, την έγκριση άλλων $110 δισεκατομμυρίων για τη στήριξη αυτών που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.Το συμπληρωματικό αυτό πακέτο προβλέπει την επαναδιαπραγμάτευση των στεγαστικών δανείων με ευμενέστερους για τους δανειολήπτες όρους, ακόμα και αν ήδη έχουν χάσει το σπίτι τους (σε αυτή την περίπτωση το σπίτι τους επιστρέφεται ευθύς μετά την επαναδιαπραγμάτευση του δανείου). Επίσης προβλέπει χαμηλότοκα δάνεια προς αυτούς που έχουν χάσει τα σπίτια τους, για να προβούν στις απαραίτητες εργασίες προκειμένου να τα κάνουν κατοικήσιμα.
Στη Γαλλία ο, κατά δήλωσίν του, λάτρης της Θάτσερ και του Ρέηγκαν Πρόεδρος Σαρκοζί - η εκλογή του είχε θεωρηθεί ενταφιασμός του γκωλισμού στη Γαλλία - ζητάει επίμονα από την Ευρωπαϊκή ένωση τη δημιουργία ταμείου με προίκα €300 δισεκατομμυρίων για την αντιμετώπιση τυχόν χρεοκοπιών ευρωπαϊκών τραπεζών.
Το ντόμινο χρεοκοπιών που ξεκίνησε από το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ, σηματοδοτεί την απόλυτη χρεοκοπία του Φιλελευθερισμού. Οι αυτοματισμοί της Αγοράς, που εδώ και εικοσιπέντε χρόνια είναι το ευαγγέλιο κάθε πολιτκού που θα ήθελε να ασκήσει διακυβέρνηση - σε αντίθετη περίπτωση η Αγία Καθολική Εκκλησσία των ΜΜΕ τον καταδικάζει εις πυρ το εξώτερον ως λαϊκιστή και με την υποψία της υποστήριξης σε τρομοκράτες να τον βαραίνει - αποδεικνύονται ανίκανοι να τιθασεύσουν τον Φρανκεστάιν που εξέθρεψαν. Δε λείπουν βέβαια και οι Λυσένκο του Φιλελευθερισμού που, πιστοί στο αξίωμα «αν η ζωή δε συμβαδίζει με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για τη ζωή», διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη διαπραττόμενη ιεροσυλία. Κλασσικός εκπρόσωπος των Λυσένκο στην Ελλάδα ο κύριος Αδριανόπουλος. Που σε πρόσφατο άρθρο του σε ημερήσια εφημερίδα μας εξηγούσε ότι η αγορά έχει τα κέρδη, έχει και τη χρεοκοπία. Ξεχνώντας βεβαίως να μας πει ότι κέρδη και χρεοκοπία γίνονται στην πλάτη αυτών που περιμένουν από ένα μισθό των €600 να φάνε και να πληρώσουν νοίκι.
Όμως η φούσκα που έχει αρχίσει να σπάει είναι αποτέλεσμα των αυτοματισμών της αγοράς. Σύμφωνα με τους οποίους το χρήμα επενδύεται εκεί που αποφέρει κέρδος πιο γρήγορα . Κι επειδή το τζιράρισμα του χρήματος, στα παιγνίδια των συνλλαγματικών ισοτιμιών και στο τζόγο των χρηματιστηρίων αποφέρει πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους από τις παραγωγικές επενδύσεις, ποιος ο λόγος να δεσμεύσει κανείς κεφάλαια στην παραγωγή;
Έτσι, επί 25 χρόνια, ελάχιστοι άνθρωποι έφτιαξαν, από το πουθενά, μυθικές περιουσίες. Ο κύριος Σόρος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνομοταξίας. Την ίδια ώρα στις μητροπόλεις της Δύσης οι άδστεγοι ανέρχονται σε πολά εκατομμύρια (το 3% των κατοίκων της Γαλλίας και το 4% των κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου είναι άστεγοι, στις ΗΠΑ οι άστεγοι φθάνουν το 6% του πληθυσμού, στη Ρωσία των ολιγαρχών ουδείς τους μετράει). Στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, με το AIDS, τη φυματίωση και πλήθος ασθενειών που στις αρχές της δεκαετίας του '70 θεωρούνταν απόλυτα αντιμετωπίσιμες να σκοτώνουν τους ανθρώπους σαν τις μύγες.
Επί 25 χρόνια το χρήμα τζιράρεται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα τη στιγμή που οι επενδύσεις σε παραγωγικές δραστηριότητες είναι μηδενικές. Όμιλοι με παράδοση ενός και δυο αιώνων στη μεταποίηση έκαναν αυξήσεις κεφαλαίων για να τζιράρουν τα χρήματα στα χρηματιστήρια. Παραγωγικές μονάδες έκλειναν και χιλιάδες εργαζομένων πετάγονταν στο δρόμο μόνο και μόνο για να αυξηθούν τα μερίσματα των μετόχων. Χιλιάδες βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για να ξανανοίξουν στη Μαλαισία και στην Ταϋλάνδη αρχικά, στην Κίνα αργότερα. Επί 25 χρόνια οι επενδύσεις στην τεχνολογική καινοτομία μηδενίστηκαν (με εξαίρεση το λογισμικό). δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Στην Κίνα οι κούληδες ήταν πιο φτηνοί. Οι κοινωνικές παροχές μειώνονταν θεαματικά, καθώς όλο και περισσότεροι έχοντες και κατέχοντες - εσχάτως δε και μεγαλοπιασμένοι φτωχομπινέδες - απέφευγαν να πληρώσουν τους φόρους εισοδήματος που τους αναλογούσαν, χάρη στους φορολογικούς παράδεισους και τις υπεράκτιες εταιρείες. Επί 25 χρόνια η κατάργηση κάθε μορφής προστασίας στους εργαζόμενους, η απορρύθμιση της αγοράς, η μείωση της φορολογία του κεφαλαίου, ιδίως του κερδοσκοπικού ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ (νεοελληνιστί must) για να προσδοκά, συνήθως εις μάτην, ένα κράτος εισροή ξένων κεφαλαίων.
Η γέννηση πλούτου χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα είναι η πηγή της κρίσης που ζούμε σήμερα. Μιας κρίσης που, όλοι εύχονται να μην έχει τη βιαιότητα της κρίσης του '29, κανείς όμως δεν έχει τη δυνατότητα να βεβαιώσει πως η τοτινή φρίκη δε θα επαναληφθεί.
Δεν υπάρχει μαφιβολία ότι ζούμε το τέλος του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Όχι ότι το εμπόριο θα περιχαρακωθεί ξανά στο στενό πλαίσιο του εθνικού κράτους. Κι αν συμβεί θα είναι περιστασιακό. Νέοι υπερεθνικοί οργανισμοί ΕΕ, MERCOSUR, κ.α θα αποκτήσουν τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων , θα επιβάλλουν δασμούς σε προϊόντα προερχόμενα από τρίτες χώρες στη βάση των διμερών ή πολυμερών συμφωνιών, και, μέσω της φορολογίας και των δημοσίων επενδύσεων θα διορθώνουν τους μηχανισμούς της αγοράς, θα περιορίζουν τις κάθε μορφής κερδοσκοπίες, θα προστατεύουν την εργασία και την επένδυση στην τεχνολογική καινοτομία και σε παραγωγικές δραστηριότητες.
Αλλά πριν «ιδού, θα στενάξουν γενεές και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει», όπως λέει κι ο ποιητής. Θα ζήσουμε άγριες εξεγέρσεις και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Είναι ίσως το τίμημα που θα κληθούμε να καταβάλουμε γιατί «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» αφεθήκαμε στο τραγούδι των σειρήνων του φιλελευθερισμού.
Γιάννης Χρ.
Στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Μέκκα και στη Μεδίνα του Φιλελευθερισμού, οι υπό χρεοκοπία τράπεζες κρατικοποιούνται η μια μετά την άλλη. Στις ΗΠΑ το Κογκρέσο, απαίτησε, και τελικά πέτυχε, ως αντάλλαγμα για την έγκριση των $700 δισεκατομμυρίων που ζητούσε ο Υπουργός Οικονομίας Πώλσον, την έγκριση άλλων $110 δισεκατομμυρίων για τη στήριξη αυτών που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.Το συμπληρωματικό αυτό πακέτο προβλέπει την επαναδιαπραγμάτευση των στεγαστικών δανείων με ευμενέστερους για τους δανειολήπτες όρους, ακόμα και αν ήδη έχουν χάσει το σπίτι τους (σε αυτή την περίπτωση το σπίτι τους επιστρέφεται ευθύς μετά την επαναδιαπραγμάτευση του δανείου). Επίσης προβλέπει χαμηλότοκα δάνεια προς αυτούς που έχουν χάσει τα σπίτια τους, για να προβούν στις απαραίτητες εργασίες προκειμένου να τα κάνουν κατοικήσιμα.
Στη Γαλλία ο, κατά δήλωσίν του, λάτρης της Θάτσερ και του Ρέηγκαν Πρόεδρος Σαρκοζί - η εκλογή του είχε θεωρηθεί ενταφιασμός του γκωλισμού στη Γαλλία - ζητάει επίμονα από την Ευρωπαϊκή ένωση τη δημιουργία ταμείου με προίκα €300 δισεκατομμυρίων για την αντιμετώπιση τυχόν χρεοκοπιών ευρωπαϊκών τραπεζών.
Το ντόμινο χρεοκοπιών που ξεκίνησε από το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ, σηματοδοτεί την απόλυτη χρεοκοπία του Φιλελευθερισμού. Οι αυτοματισμοί της Αγοράς, που εδώ και εικοσιπέντε χρόνια είναι το ευαγγέλιο κάθε πολιτκού που θα ήθελε να ασκήσει διακυβέρνηση - σε αντίθετη περίπτωση η Αγία Καθολική Εκκλησσία των ΜΜΕ τον καταδικάζει εις πυρ το εξώτερον ως λαϊκιστή και με την υποψία της υποστήριξης σε τρομοκράτες να τον βαραίνει - αποδεικνύονται ανίκανοι να τιθασεύσουν τον Φρανκεστάιν που εξέθρεψαν. Δε λείπουν βέβαια και οι Λυσένκο του Φιλελευθερισμού που, πιστοί στο αξίωμα «αν η ζωή δε συμβαδίζει με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για τη ζωή», διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη διαπραττόμενη ιεροσυλία. Κλασσικός εκπρόσωπος των Λυσένκο στην Ελλάδα ο κύριος Αδριανόπουλος. Που σε πρόσφατο άρθρο του σε ημερήσια εφημερίδα μας εξηγούσε ότι η αγορά έχει τα κέρδη, έχει και τη χρεοκοπία. Ξεχνώντας βεβαίως να μας πει ότι κέρδη και χρεοκοπία γίνονται στην πλάτη αυτών που περιμένουν από ένα μισθό των €600 να φάνε και να πληρώσουν νοίκι.
Όμως η φούσκα που έχει αρχίσει να σπάει είναι αποτέλεσμα των αυτοματισμών της αγοράς. Σύμφωνα με τους οποίους το χρήμα επενδύεται εκεί που αποφέρει κέρδος πιο γρήγορα . Κι επειδή το τζιράρισμα του χρήματος, στα παιγνίδια των συνλλαγματικών ισοτιμιών και στο τζόγο των χρηματιστηρίων αποφέρει πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους από τις παραγωγικές επενδύσεις, ποιος ο λόγος να δεσμεύσει κανείς κεφάλαια στην παραγωγή;
Έτσι, επί 25 χρόνια, ελάχιστοι άνθρωποι έφτιαξαν, από το πουθενά, μυθικές περιουσίες. Ο κύριος Σόρος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνομοταξίας. Την ίδια ώρα στις μητροπόλεις της Δύσης οι άδστεγοι ανέρχονται σε πολά εκατομμύρια (το 3% των κατοίκων της Γαλλίας και το 4% των κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου είναι άστεγοι, στις ΗΠΑ οι άστεγοι φθάνουν το 6% του πληθυσμού, στη Ρωσία των ολιγαρχών ουδείς τους μετράει). Στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, με το AIDS, τη φυματίωση και πλήθος ασθενειών που στις αρχές της δεκαετίας του '70 θεωρούνταν απόλυτα αντιμετωπίσιμες να σκοτώνουν τους ανθρώπους σαν τις μύγες.
Επί 25 χρόνια το χρήμα τζιράρεται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα τη στιγμή που οι επενδύσεις σε παραγωγικές δραστηριότητες είναι μηδενικές. Όμιλοι με παράδοση ενός και δυο αιώνων στη μεταποίηση έκαναν αυξήσεις κεφαλαίων για να τζιράρουν τα χρήματα στα χρηματιστήρια. Παραγωγικές μονάδες έκλειναν και χιλιάδες εργαζομένων πετάγονταν στο δρόμο μόνο και μόνο για να αυξηθούν τα μερίσματα των μετόχων. Χιλιάδες βιομηχανικές μονάδες έκλεισαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για να ξανανοίξουν στη Μαλαισία και στην Ταϋλάνδη αρχικά, στην Κίνα αργότερα. Επί 25 χρόνια οι επενδύσεις στην τεχνολογική καινοτομία μηδενίστηκαν (με εξαίρεση το λογισμικό). δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Στην Κίνα οι κούληδες ήταν πιο φτηνοί. Οι κοινωνικές παροχές μειώνονταν θεαματικά, καθώς όλο και περισσότεροι έχοντες και κατέχοντες - εσχάτως δε και μεγαλοπιασμένοι φτωχομπινέδες - απέφευγαν να πληρώσουν τους φόρους εισοδήματος που τους αναλογούσαν, χάρη στους φορολογικούς παράδεισους και τις υπεράκτιες εταιρείες. Επί 25 χρόνια η κατάργηση κάθε μορφής προστασίας στους εργαζόμενους, η απορρύθμιση της αγοράς, η μείωση της φορολογία του κεφαλαίου, ιδίως του κερδοσκοπικού ήταν όρος εκ των ων ουκ άνευ (νεοελληνιστί must) για να προσδοκά, συνήθως εις μάτην, ένα κράτος εισροή ξένων κεφαλαίων.
Η γέννηση πλούτου χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα είναι η πηγή της κρίσης που ζούμε σήμερα. Μιας κρίσης που, όλοι εύχονται να μην έχει τη βιαιότητα της κρίσης του '29, κανείς όμως δεν έχει τη δυνατότητα να βεβαιώσει πως η τοτινή φρίκη δε θα επαναληφθεί.
Δεν υπάρχει μαφιβολία ότι ζούμε το τέλος του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Όχι ότι το εμπόριο θα περιχαρακωθεί ξανά στο στενό πλαίσιο του εθνικού κράτους. Κι αν συμβεί θα είναι περιστασιακό. Νέοι υπερεθνικοί οργανισμοί ΕΕ, MERCOSUR, κ.α θα αποκτήσουν τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων , θα επιβάλλουν δασμούς σε προϊόντα προερχόμενα από τρίτες χώρες στη βάση των διμερών ή πολυμερών συμφωνιών, και, μέσω της φορολογίας και των δημοσίων επενδύσεων θα διορθώνουν τους μηχανισμούς της αγοράς, θα περιορίζουν τις κάθε μορφής κερδοσκοπίες, θα προστατεύουν την εργασία και την επένδυση στην τεχνολογική καινοτομία και σε παραγωγικές δραστηριότητες.
Αλλά πριν «ιδού, θα στενάξουν γενεές και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει», όπως λέει κι ο ποιητής. Θα ζήσουμε άγριες εξεγέρσεις και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Είναι ίσως το τίμημα που θα κληθούμε να καταβάλουμε γιατί «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» αφεθήκαμε στο τραγούδι των σειρήνων του φιλελευθερισμού.
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου