Η πρόσφατη «αποκάλυψη» του ΕΘΝΟΥΣ για το έγγραφο της Αμερικανίδας Πρεσβευτού στα Σκόπια προς το Σ΄τειτ Ντιπάρτμεντ, στο οποίο προτείνονταν ως λύση του Μακεδονικού, η πρόταση Νίμιτς προς Ελλάδα και Δημοκρατία της Μακεδονίας προκάλεσε για άλλη μια φορά την Ιερή Οργή σύμπαντος του Παμμεγίστου Ελληνικού Έθνους.
«Στημένο παιγνίδι Σκοπίων - Ουάσιγκτον το Σχέδιο Νίμιτς» εκραύγασαν άπαντες από τον Παπαθεμελή και τον Άνθιμο μέχρι τους εκπροσώπους της μεγάλης Διεθνιστικής μας Αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.
Δε θα σταθώ στην ουσία του θέματος, διότι οι απόψεις μου είναι γνωστές σε φίλους και εχθρούς: «Η Ελλάδα όφειλε να συνεχίσει να αναγνωρίζει και μετά το 1991 τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, όπως έπραττε από το 1952, όταν συνήψε σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, μέλος της οποίας με δικαίωμα απόσχισης όποτε αυτή έκρινε σκόπιμο, ήταν και η Δημοκρατία της Μακεδονίας. Χωρίς πολλές συζητήσεις, γιατί η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει».
Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα διότι πλην εμού και ολίγιστων λοιπών εθνοπροδοτών, σύμπαν το Ελληνικό έθνος, ξέχασε Συνθήκες του Μάαστριχτ, ξέχασε την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου από την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη για την κάλυψη των ελλειμμάτων που η ίδια είχε δημιουργήσει, ξέχασε την απόπειρα ανασυγκρότησης παρακρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού, που είχε αποκαλυφθεί με τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και το πρώτο θύμα τηουοποίου έμελλε να γίνει αργότερα ο ίδιος ο αρχιτέκτονάς του Αντώνης Σαμαράς και σύσσωμοι Δεξιοί κι Αριστεροί εκραύγαζαν «η Ελλάδα είναι Μακεδονία».
Και βεβαίως, και ενώ 124 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γειτονικής μας χώρα με το Συνταγματικό της όνομα, τώρα διαπραγματευόμαστε με τους γείτονές μας μέσω του ΟΗΕ. Διαπραγμάτευση που, το έχω ξαναγράψει, δεν έχει νόημα, διότι όταν λες στον άλλο δε μου γουστάρει αυτό που δηλώνεις ότι είσαι ή κάνεις πόλεμο και - εφ' όσον μπορείς - τον εξαφανίζεις από προσώπου γης, ή γίνεσαι ρεζίλι στην Παγκόσμια Κοινότητα.
Πέρα όμως από όλα αυτά ο άνθρωπος αυτός - ο Μάθιου Νίμιτς δηλαδή - που δυο φορές σε διάστημα δυο χρόνων βρέθηκε στο στόχαστρο των ένθεν κακείθεν πατριωτών μου έχει γίνει συμπαθής.
Την πρώτη όταν, στην αρχή της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας, έθεσε το εύλογο για κάθε μη Έλληνα και Σλαβομακεδόνα ερώτημα, «τί μύγα τσίμπησε δυο έθνη και τσακώνονται για την κληρονομιά ενός σφαγέα,» όμοιου με τον Τζένκις Χαν, τον Ταμερλάνο και τους Σταυροφόρους.
Τη δεύτερη φορά πριν από μερικές ημέρες όταν κατέθεσε τις προτάσεις του. Όχι γιατί θεωρώ πως οι προτάσεις αυτές μπορούσαν να γίνουν λύση του προβλήματος. Αλλά γιατί ήταν σαφής η προσπάθεια ενός διπλωμάτη να βάλει τους, υποτίθεται, διαπραγματευόμενους, σε ένα δούναι και λαβείν.
Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε εναντίον του δύσμοιρου του Νίμιτς στα ελλη ικά ΜΜΕ, που απεικόνιζαν απόλυτα τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, είναι γνωστό σε όλους και δε χρειάζεται να το επαναλάβω. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι η μεταχείριση της οποίας έτυχαν οι προτάσεις του από τα μακεδονικά ΜΜΕ κι αξίζει τον κόπο κάπου να γραφεί. Σε ένα πνεύμα απόλυτης σύμπνοιας οι γελοιογράφοι των εφημερίδων εμφάνισαν το δύσμοιρο το Νίμιτς με φουστανέλα και φέσι. Και βεβαίως κατηγορήθηκε για αντιγραφή των ελληνικών θέσεων.
Κατανοώ απολύτως τη θέση του Μάθιου Νίμιτς, ενός Αμερικανού διπλωμάτη καριέρας, που ποτέ δεν έφθασε σε ανώτατα κλιμάκια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οδεύει πλέον προς τη συνταξιοδότηση. Αισθάνεται όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που συναντάει στο διάβα του δυο παιδάκια, το ένα σαφώς μεγαλύτερο από το άλλο, να βρίζονται χυδαία χωρίς να πλακώνονται στο ξύλο.Στην αρχή προσπαθεί να καταλάβει την αιτία του εξωφρενικού αυτού καυγά. Στη συνέχεια προσπαθεί να τα πείσει να έρθουν στα συγκαλά τους και να κουβεντιάσουν. Μετά προσπαθεί να τους προτείνει λύσεις συμβιβαστικές για να πάρει τέλος ο καυγάς τους. Και τότε, το καθένα από αυτά, του τα χώνει γιατί τάχατες ευνοεί τον άλλο. τι να κάνει ο άνθρωπος; Δεν είναι παιδιά του να τους δώσει δυο φούσκους, να τους βάλει πιπέρι στο στόμα για τις βρισιές τους και να τα στείλει να κοιμηθούνε νηστικά για να ξελαμπικάρει το μυαλό τους και την άλλη μέρα να είναι πιο κόσμια.
Πέρα από την πλάκα όμως τα πράγματα έχουν ως εξής. Ο Μάθιου Νίμιτς είναι Αμερικανός. Τα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι συνάδελφοί του. Η αποδοχή από μέρους του των απόψεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι απολύτως φυσιολογική. Κι αυτό το ήξεραν από την αρχή όλοι. Άλλωστε οι μόνοι που έχουν πρεμούρα για λύση του ζητήματος είναι οι Αμερικανοί. Αυτοί χρειάζονται κιμά για τα κανόνια στο Αφγανιστάν. Και τα Σκόπια έχουν στείλει. Η Αθήνα δεν έχει στείλει. Και τα Σκόπια είναι πρόθυμα να στείλουν κι άλλο κιμα - συνγνώμη στρατιώτες- στην πρώτη γραμμή στο Αφγανιστάν. Με την προϋποθεση ότι θα υπάρξει μια ευνοϊκή γι' αυτά ρύθμιση. Η Αθήνα στηλώνει τα πόδια, γιατί δεν έχει το πολιτικό θάρρος να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Εύλογη λοιπόν και η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης. Γι αυτό όλη η φασαρία δεν έχει καμιά σημασία. Αν η Αθήνα ήθελε περισσότερη ουδετερότητα από το διαπραγματευτή, θα μπορούσε να είχε θέσει όρο να μην είναι Αμερικανός διπλωμάτης. Όμως αυτό θα εκλαμβάνονταν από τον ΟΗΕ ως άρνηση της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας.
Πέραν όμως της ουσίας το πρόβλημα του κυρίου Νίμιτς είναι άλλο. Εφ' όσον, όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος θα είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, τα Βαλκάνια θα βγούν από την ατζέντα των προτεραιοτήτων της αμερικανικής πολιτικής για καιρό. Γι αυτό και το λογιστήριο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα ζητήσει σύντομα από τον κύριο Νίμιτς να καταθέσει τη διαπραγματευτική του εντολή, Διότι η αμοιβή του Διαπρπαγματευτή του ΟΗΕ είναι πολλαπλάσια από αυτή ενός μεσαίου διπλωμάτη.
Καημένε Μάθιου Νίμιτς. Πάνω που ήλπιζες ότι θα συνταξιοδοτηθείς ως διαμεσολαβητής του ΟΗΕ θα πρέπει να γυρίσεις στο άχρωμο γραφείο σου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε καταλαβαίνω απόλυτα
Γιάννης Χρ.
«Στημένο παιγνίδι Σκοπίων - Ουάσιγκτον το Σχέδιο Νίμιτς» εκραύγασαν άπαντες από τον Παπαθεμελή και τον Άνθιμο μέχρι τους εκπροσώπους της μεγάλης Διεθνιστικής μας Αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.
Δε θα σταθώ στην ουσία του θέματος, διότι οι απόψεις μου είναι γνωστές σε φίλους και εχθρούς: «Η Ελλάδα όφειλε να συνεχίσει να αναγνωρίζει και μετά το 1991 τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, όπως έπραττε από το 1952, όταν συνήψε σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία, μέλος της οποίας με δικαίωμα απόσχισης όποτε αυτή έκρινε σκόπιμο, ήταν και η Δημοκρατία της Μακεδονίας. Χωρίς πολλές συζητήσεις, γιατί η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει».
Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα διότι πλην εμού και ολίγιστων λοιπών εθνοπροδοτών, σύμπαν το Ελληνικό έθνος, ξέχασε Συνθήκες του Μάαστριχτ, ξέχασε την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου από την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη για την κάλυψη των ελλειμμάτων που η ίδια είχε δημιουργήσει, ξέχασε την απόπειρα ανασυγκρότησης παρακρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού, που είχε αποκαλυφθεί με τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και το πρώτο θύμα τηουοποίου έμελλε να γίνει αργότερα ο ίδιος ο αρχιτέκτονάς του Αντώνης Σαμαράς και σύσσωμοι Δεξιοί κι Αριστεροί εκραύγαζαν «η Ελλάδα είναι Μακεδονία».
Και βεβαίως, και ενώ 124 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γειτονικής μας χώρα με το Συνταγματικό της όνομα, τώρα διαπραγματευόμαστε με τους γείτονές μας μέσω του ΟΗΕ. Διαπραγμάτευση που, το έχω ξαναγράψει, δεν έχει νόημα, διότι όταν λες στον άλλο δε μου γουστάρει αυτό που δηλώνεις ότι είσαι ή κάνεις πόλεμο και - εφ' όσον μπορείς - τον εξαφανίζεις από προσώπου γης, ή γίνεσαι ρεζίλι στην Παγκόσμια Κοινότητα.
Πέρα όμως από όλα αυτά ο άνθρωπος αυτός - ο Μάθιου Νίμιτς δηλαδή - που δυο φορές σε διάστημα δυο χρόνων βρέθηκε στο στόχαστρο των ένθεν κακείθεν πατριωτών μου έχει γίνει συμπαθής.
Την πρώτη όταν, στην αρχή της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας, έθεσε το εύλογο για κάθε μη Έλληνα και Σλαβομακεδόνα ερώτημα, «τί μύγα τσίμπησε δυο έθνη και τσακώνονται για την κληρονομιά ενός σφαγέα,» όμοιου με τον Τζένκις Χαν, τον Ταμερλάνο και τους Σταυροφόρους.
Τη δεύτερη φορά πριν από μερικές ημέρες όταν κατέθεσε τις προτάσεις του. Όχι γιατί θεωρώ πως οι προτάσεις αυτές μπορούσαν να γίνουν λύση του προβλήματος. Αλλά γιατί ήταν σαφής η προσπάθεια ενός διπλωμάτη να βάλει τους, υποτίθεται, διαπραγματευόμενους, σε ένα δούναι και λαβείν.
Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε εναντίον του δύσμοιρου του Νίμιτς στα ελλη ικά ΜΜΕ, που απεικόνιζαν απόλυτα τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, είναι γνωστό σε όλους και δε χρειάζεται να το επαναλάβω. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι η μεταχείριση της οποίας έτυχαν οι προτάσεις του από τα μακεδονικά ΜΜΕ κι αξίζει τον κόπο κάπου να γραφεί. Σε ένα πνεύμα απόλυτης σύμπνοιας οι γελοιογράφοι των εφημερίδων εμφάνισαν το δύσμοιρο το Νίμιτς με φουστανέλα και φέσι. Και βεβαίως κατηγορήθηκε για αντιγραφή των ελληνικών θέσεων.
Κατανοώ απολύτως τη θέση του Μάθιου Νίμιτς, ενός Αμερικανού διπλωμάτη καριέρας, που ποτέ δεν έφθασε σε ανώτατα κλιμάκια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οδεύει πλέον προς τη συνταξιοδότηση. Αισθάνεται όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που συναντάει στο διάβα του δυο παιδάκια, το ένα σαφώς μεγαλύτερο από το άλλο, να βρίζονται χυδαία χωρίς να πλακώνονται στο ξύλο.Στην αρχή προσπαθεί να καταλάβει την αιτία του εξωφρενικού αυτού καυγά. Στη συνέχεια προσπαθεί να τα πείσει να έρθουν στα συγκαλά τους και να κουβεντιάσουν. Μετά προσπαθεί να τους προτείνει λύσεις συμβιβαστικές για να πάρει τέλος ο καυγάς τους. Και τότε, το καθένα από αυτά, του τα χώνει γιατί τάχατες ευνοεί τον άλλο. τι να κάνει ο άνθρωπος; Δεν είναι παιδιά του να τους δώσει δυο φούσκους, να τους βάλει πιπέρι στο στόμα για τις βρισιές τους και να τα στείλει να κοιμηθούνε νηστικά για να ξελαμπικάρει το μυαλό τους και την άλλη μέρα να είναι πιο κόσμια.
Πέρα από την πλάκα όμως τα πράγματα έχουν ως εξής. Ο Μάθιου Νίμιτς είναι Αμερικανός. Τα στελέχη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι συνάδελφοί του. Η αποδοχή από μέρους του των απόψεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι απολύτως φυσιολογική. Κι αυτό το ήξεραν από την αρχή όλοι. Άλλωστε οι μόνοι που έχουν πρεμούρα για λύση του ζητήματος είναι οι Αμερικανοί. Αυτοί χρειάζονται κιμά για τα κανόνια στο Αφγανιστάν. Και τα Σκόπια έχουν στείλει. Η Αθήνα δεν έχει στείλει. Και τα Σκόπια είναι πρόθυμα να στείλουν κι άλλο κιμα - συνγνώμη στρατιώτες- στην πρώτη γραμμή στο Αφγανιστάν. Με την προϋποθεση ότι θα υπάρξει μια ευνοϊκή γι' αυτά ρύθμιση. Η Αθήνα στηλώνει τα πόδια, γιατί δεν έχει το πολιτικό θάρρος να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Εύλογη λοιπόν και η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης. Γι αυτό όλη η φασαρία δεν έχει καμιά σημασία. Αν η Αθήνα ήθελε περισσότερη ουδετερότητα από το διαπραγματευτή, θα μπορούσε να είχε θέσει όρο να μην είναι Αμερικανός διπλωμάτης. Όμως αυτό θα εκλαμβάνονταν από τον ΟΗΕ ως άρνηση της διαμεσολαβητικής του προσπάθειας.
Πέραν όμως της ουσίας το πρόβλημα του κυρίου Νίμιτς είναι άλλο. Εφ' όσον, όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος θα είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, τα Βαλκάνια θα βγούν από την ατζέντα των προτεραιοτήτων της αμερικανικής πολιτικής για καιρό. Γι αυτό και το λογιστήριο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα ζητήσει σύντομα από τον κύριο Νίμιτς να καταθέσει τη διαπραγματευτική του εντολή, Διότι η αμοιβή του Διαπρπαγματευτή του ΟΗΕ είναι πολλαπλάσια από αυτή ενός μεσαίου διπλωμάτη.
Καημένε Μάθιου Νίμιτς. Πάνω που ήλπιζες ότι θα συνταξιοδοτηθείς ως διαμεσολαβητής του ΟΗΕ θα πρέπει να γυρίσεις στο άχρωμο γραφείο σου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε καταλαβαίνω απόλυτα
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου