Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω για το Γιασμίνα Χάντρα, έναν προικισμένο Αλγερινό συγγραφέα, εγκατεστημένο εδώ και κάτι περισσότερο από μια δεκαετία στη Γαλλία.
Πρόσφατα ολοκλήρωσα την ανάγνωση της πρόσφατης τριλογίας του ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ, Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ. Τρεις διαφορετικές ιστορίες παρουσιάζουν με εξαιρετική ενάργεια αυτό που στη Δύση αποκαλούμε «ισλαμιστικό φονταμενταλισμό». Οι πρωταγωνιστές των τριών μυθιστορημάτων είναι καθηερινοί άνθρωποι. Μέσα στη δίνη του πολέμου, θυμούνται την εποχή που έκαναν όνειρα, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Κανείς τους δεν έχει επιλέξει να παίζει το ρόλο που παίζει, κανείς τους δεν είναι απόλυτα υποταγμένος στο ρόλο που οι περιστάσεις του ανέθεσαν. Ο συγγραφέας αρνείται να κάνει κήρυγμα, αρνείται να κάνει ρεπορτάζ, δαρνείται να χαϊδέψει προκαταλήψεις ή να προσφέρει χάπυ έντ. Το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε να τον «κατηγορήσει» είναι η αυστηρή προσήλωσή του στον Αριστοτέλειο ορισμό της τραγωδίας.
Λόγω της καταγωγής του, αλλά και του προηγούμενου επαγγέλματός του - ήταν αξιωματικός της Αστυνομίας, την εποχή που εμφύλιος η΄ταν στο κορύφωμάτου - ο Γιασμίνα Χάντρα γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του. Στην τριλογία αυτή εγκαταλείπει το πολιτικοποιημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, που του χάρισε την επιτυχία, αλλά τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει «νύχτα» την Αλγερία μαζί με την οικογένειά του, για να σκιαγραφήσει με εξαιρετική μαεστρία τις συνθήκες που γεννάνε τους «τρομοκράτες». Θέτοντας πάντα - σε εμένα τουλάχιστον - το ερώτημα; μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει τρομοκράτες;
και τα τρία βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
Γιάννης Χρ.
Πρόσφατα ολοκλήρωσα την ανάγνωση της πρόσφατης τριλογίας του ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ, Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ. Τρεις διαφορετικές ιστορίες παρουσιάζουν με εξαιρετική ενάργεια αυτό που στη Δύση αποκαλούμε «ισλαμιστικό φονταμενταλισμό». Οι πρωταγωνιστές των τριών μυθιστορημάτων είναι καθηερινοί άνθρωποι. Μέσα στη δίνη του πολέμου, θυμούνται την εποχή που έκαναν όνειρα, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Κανείς τους δεν έχει επιλέξει να παίζει το ρόλο που παίζει, κανείς τους δεν είναι απόλυτα υποταγμένος στο ρόλο που οι περιστάσεις του ανέθεσαν. Ο συγγραφέας αρνείται να κάνει κήρυγμα, αρνείται να κάνει ρεπορτάζ, δαρνείται να χαϊδέψει προκαταλήψεις ή να προσφέρει χάπυ έντ. Το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε να τον «κατηγορήσει» είναι η αυστηρή προσήλωσή του στον Αριστοτέλειο ορισμό της τραγωδίας.
Λόγω της καταγωγής του, αλλά και του προηγούμενου επαγγέλματός του - ήταν αξιωματικός της Αστυνομίας, την εποχή που εμφύλιος η΄ταν στο κορύφωμάτου - ο Γιασμίνα Χάντρα γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του. Στην τριλογία αυτή εγκαταλείπει το πολιτικοποιημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, που του χάρισε την επιτυχία, αλλά τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει «νύχτα» την Αλγερία μαζί με την οικογένειά του, για να σκιαγραφήσει με εξαιρετική μαεστρία τις συνθήκες που γεννάνε τους «τρομοκράτες». Θέτοντας πάντα - σε εμένα τουλάχιστον - το ερώτημα; μήπως είμαστε όλοι εν δυνάμει τρομοκράτες;
και τα τρία βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου