Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

Πρέπει να ομολογήσω ότι ελάχιστες γνώσεις περί τα οικονομικά θέματα έχω. Η άποψή μου βασικά εδράζεται στα όσα κι ο μέσος ενεργός πολίτης γνωρίζει, τόσο από την εμπειρία του στην αγορά, όσο κι από τις γενικότερες (εγκυκλοπαιδικές κατά το πλείστον) γνώσεις του.

Πιστεύω όμως ότι σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας, οι ειδικοί οπισθοχωρούν τρομαγμένοι, αφού η πραγματικότητα τους ξεπερνά και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο η - θετική ή αρνητική - ψυχολογία των ατόμων και των μαζών.

Ο άκρατος και ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός που κυριάρχησε απόλυτα την τελευταία - τουλάχιστον - εικοσαετία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αποκαλύπτει σήμερα τα οδυνηρά αδιέξοδά του. Κι η έφιαλτική προοπτική μιας πρωτοφανούς βαρβαρότητας χτυπά για πρώτη φορά τις πύλες του εφησυχασμού μας. Το προφητικό δίλημμα του Κορνήλιου Καστοριάδη "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" επανέρχεται στο προσκήνιο, τα πάντα κινούνται με ταχύτητα και οι ώρες πια γίνονται μέρες κι οι μέρες χρόνια...

Όταν ο πωρωμένος εγκληματίας κινδυνεύει άμεσα και δραματικά να καταληφθεί ότι διαπράττει ένα έγκλημα, προσπαθεί να καλύψει το έγκλημα αυτό, διαπράττοντας ένα επόμενο, ίσως και μεγαλύτερο από το προηγούμενο.

Με τον ίδιο τρόπο αντιδρά και το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο των ΗΠΑ στην κρίση που κοχλάζει στις αγορές: Αγοράζει, με δισεκατομμύρια δολάρια που τα παίρνει από τη φορολογία των αμερικανών πολιτών, τις τεράστιες και αποκρουστικές φούσκες των μολυσμένων προϊόντων των περίφημων golden boys και με τον τρόπο αυτό χρεώνει διπλά το τεράστιο έλλειμμα στις πλάτες του αμερικανικού λαού.

Περιδεείς; Όχι!

Ανίκανοι; Όχι!

Οι Μπους, Πόλσον και η παρέα τους απλά, σαν πωρωμένοι εγκληματίες συνεχίζουν το έργο τους. Αδιαφορούν για τα πλήθη των αμερικανών νεόπτωχων, για το μέλλον των παιδιών της αμερικής, για τον υπόλοιπο κόσμο που ταλανίζεται μαζί τους σ' αυτή την κρίση. Με κυνισμό δηλώνουν "Μαζί μπήκαμε στο τούνελ αυτό, μαζί θα βγούμε". Ο νεοφιλελευθερισμός και τα εκτρώματά του, δεν είναι απλά ένα οικονομικό μοντέλο, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι άποψη για τη ζωή, φιλοσοφική στάση για την κοινωνία και τον άνθρωπο.

"Ο σοσιαλισμός είναι ανθρωπισμός" έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης κτηνωδίας.

Σήμερα όλοι αυτοί που κουμαντάρουν την Αμερική, αποκτηνωμένοι και χωρίς σταγόνα ζεστό αίμα μέσα στις φλέβες τους, συνεχίζουν τη βάρβαρη επιβολή τους πάνω σε ένα λαό 330.000.000 και με τις κτηνωδίες τους επηρεάζουν την καθημερινότητα, τις αγωνίες και τα όνειρα άλλων 8.000.000.000 ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τι συμβαίνει λοιπόν, χτυπούν και πάλι "Οι καμπάνες της Βασιλείας";

Χλωμό το βλέπω...

Εκείνο όμως που με το γυμνό μου μάτι βλέπω, είναι η διαφορά στην αντίδραση απέναντι στην κρίση, του Άγγλου πρωθυπουργού, του Γκόρντον Μπράουν:

"...οι νέοι αυτοί καιροί απαιτούν νέες ιδέες. Οι παλιές λύσεις τού χθες δεν επαρκούν για τις προκλήσεις τού σήμερα και τού αύριο. Για αυτό πρέπει να αφήσουμε πίσω ξεπερασμένα δόγματα και να ασπαστούμε νέες λύσεις..."

Την ώρα που τα διάφορα ρετάλια του νεοφιλελευθερισμού στις ΗΠΑ αυτογελοιοποιούνται αποκαλώντας "κομμουνισμό" την κρατικοποίηση τραπεζών, ο Γκόρντον Μπράουν προτείνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.

Σε περιόδους σαν κι αυτή, κινήσεις που έπρεπε να γίνουν χτες, αν γίνουν την επομένη, δεν έχουν πια καμιά αξία...

Απαιτείται άμεση δράση.

Πέρα όμως και πάνω από όλα αυτά, το καταστάλαγμα αυτής της κρίσης δεν το γνωρίζει κανείς. Τι θα αφήσει στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων... Αυτό θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών εργασιών των επομένων δεκαετιών.

Κατά τα άλλα, εμείς εδώ, στα καθ' ημάς, παρακολουθούμε τις τελευταίες, κωμικοτραγικές σκηνές από το έργο "Ο Καραμανλής και οι Σαράντα Κλέφτες"... Ελπίζοντας ότι τουλάχιστον αυτή η κρίση θα βρέξει μερικές σταγόνες λογικής στους εγκεφάλους των ψηφοφόρων...

Αμήν...

Κ.Λ.