Γενέθλια και προτροπές...

Με τούτα και με κείνα, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, από τότε που άνοιξε αυτό το blog... μια Δευτέρα, 15/10/2007.

Γύρω στις 330 αναρτήσεις, συνολικά. Δηλαδή, σχεδόν μία την ημέρα.

Και σχόλια... όχι πολλά, αλλά αρκετά.

Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό, υπάρχει μια υποτονικότητα. Αλλά και από την αρχή, ενώ είχαμε ανοικτή τη δυνατότητα "ανεβάσματος" αναρτήσεων σε αρκετά άτομα, ωστόσο, αν εξαιρέσει κανείς μερικές αναρτήσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, όλες οι υπόλοιπες είναι είτε δικές μου, είτε του Γιάννη Χρ. είτε του Φιλ. Τζουτζέ (κοινώς Γιώργου Μ. Σκ.)

Με λίγα λόγια, το blog μας δεν έχει τη ζωντάνια και τον πλουραλισμό που θα μπορούσε να έχει και αυτό με στενοχωρεί. Προσπαθώ να ανιχνεύσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό:

1. Η έλλειψη χρόνου.

Το να καθίσεις και να γράψεις κάτι, ή, πολύ περισσότερο, να ανεβάσεις ένα βιντεάκι ή μερικές φωτογραφίες, χρειάζεται κάποια προετοιμασία. Μας έχει φάει η δουλειά, αδέρφια. Και οι οικογενειακές υποχρεώσεις...

2. Η ηλικία.

Μέσης ηλικίας οι περισσότεροι, δεν έχουμε μάθει τη λειτουργία του υπολογιστή. Οι νεώτερες γενιές τα παίζουν στα δάχτυλα και - το κυριότερο - τους αρέσει να "παίζουν" με το κομπιούτερ τους και να "σερφάρουν" στο ίντερνετ.

3. Το "στέγνωμα".

Κακά τα ψέματα. Περνώντας τα χρόνια, στεγνώνουμε... Κατακαθίζουν οι ιδεολογικές ανησυχίες. Απογοητεύει η πολιτική. Σιγοσβήνει η φλόγα για νέα πράγματα, νέες πρωτοβουλίες, νέες σκέψεις...

4. Οι... διαφορές μας.

Τελικά εδώ, η συζήτηση και η αντιπαράθεση απόψεων έχει τους δικούς τους κανόνες και είναι εύκολες οι παρεξηγήσεις, ενώ ο νηφάλιος λόγος και η ανοχή στην άποψη του άλλου μάλλον πιο δύσκολα... Κι όμως... σκέφτομαι πόσες φορές έχω αισθανθεί ότι έχω κάνει λάθος κάπου, σε κάτι που έχω γράψει, από ένα και μόνο μικρό σχολιάκι... Αλλά είναι και ο εγωισμός βλέπεις... και οι αγκυλώσεις...

Δεν ξέρω αν το βήμα αυτό θα αποκτήσει μεγαλύτερη συμμετοχή στο μέλλον... Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Για να ζήσει όμως κάτι, θα πρέπει να τροφοδοτείται με ζωτικά στοιχεία. Κάνω έκκληση: Γράφετε, αδέρφια! Ό, τι σας κατέβει. Κι ένα μικρό σχόλιο, ακόμα και με λάθη και ασυνταξίες είναι πολυτιμότερο από τη μελαγχολία της σιωπής...

Γιάννη Γκ.

Agapito

Γιώργο Κουτσ.

Γιώργο Σ.

ΑπΙφ.

Χρηστάκη Σκ.

Αντρέα Σκ.

και τα άλλα παιδιά... άντε χρυσά μου... δεν δαγκώνει το πρηκτολόγιο. Ούτε το ποντίκι!

Ας αποδείξουμε ότι δε γεράσαμε, ότι είμαστε εδώ και ότι ξέρουμε να διαφωνούμε θορυβωδώς!

Πολιτική επικαιρότητα

Κοινωνικά θέματα

Βιβλιοκρισίες

Ταινιοκρισίες (sic)...

Ανέκδοτα

Ιστορίες από τα παλιά (όχι απαραίτητα διδακτικές...)

Επιστημονικά θέματα

Φωτογραφίες

Βιντεάκια

Ποδόσφαιρό!

Ταξιδεύοντας (να μια ωραία στήλη)

Ανταποκρίσεις - (Μαρία Π. από Σάμο, Σταύρος Μ. από Θεσσαλονίκη, Χρήστος από Ιταλία κλπ) Μια φορά τη βδομάδα να γράφει ο καθένας και το κάναμε λουξ!

Θα μπορούσαμε να πλουτίσουμε το blog μας με ένα σωρό πράγματα.

Θα το κάνουμε;

Ή θα μας φάει η θανατερή μαρμάγκα της ζωής;

Αμ' έπος αμ' έργον σύντροφοι!

(Στη φωτογραφία ο γράφων - όπως θα έλεγε κι ο Μαρκεζίνης - και ο θρυλικός πια Agapito, σε παρελθούσες και μηδέποτε επαναλαμβανόμενες εποχές και στιγμές ευφορίας)

Κ.Λ.