ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

«Έβγαλε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε», τραγουδούσε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας ο Γιώργος Νταλάρας. Μόνο που είχε κάνει ένα λάθος. Τη βρώμα δεν την είχε βγάλει η Ιστορία. Την είχαν βγάλει τα κουλουβάχατα της Ιστορίας. Οι Ταλιμπαν και οι Λυσένκο του Φιλελευθερισμού, που εδώ και τριάντα χρόνια, χάρη στον έλεγχο των ΜΜΕ είχαν βαλθεί να ξαναγράψουν την Ιστορία.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν, ότι το τέλος του «κομμουνισμού» έβαλε τέλος στα ανθρωπιστικά οράματα του σοσιαλισμού. Ότι η μόνη «δίκαιη κοινωνία» είναι αυτή της αγοράς.Και πανευτυχείς εσάλπισαν «το τέλος της Ιστορίας», Δια στόματος ενός ανιστόρητου - αλλά βολικού γι' αυτούς - «πολιτικού επιστήμονα» ονόματι Φράνσις Φουκουγιάμα. Και φυσικά δεν είπαν ότι αυτό που είχε καταρρεύσει με το Τείχος του Βερολίνου δεν ήταν η κομμουνιστική ουτοπία, αλλά η πιο χυδαία, η πιο αποκρουστική μορφή αλλοτρίωσης του ανθρώπου, ο κρατικός καπιταλισμός, τα τελευταία δείγματα του οποίου επιβιώνουν ακόμα στην Κίνα, στην Κούβα και στη Βόρειο Κορέα.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν ότι το 1929 δεν είχαν πεθάνει χιλιάδες ανθρώπων από την πείνα στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, τη στιγμή που λίγες εκατοντάδες θησαύριζαν κερδοσκοπώντας στη δυστυχία των πολλών.
Προσπάθησαν, και πολλούς τους έπεισαν, ότι η συνεχής επί τριάντ ολόκληρα χρόνια οικονομική ανάπτυξη, που εκτόξευσε το βιοτικό επίπεδο σε Δυτική Ευρώπη και Αμερική σε επίπεδα άγνωστα στην Ιστορία, δεν οφείλονταν, στη δωρεάν Παιδεία, στη δωρεάν Υγεία και στα κοινωνικά επιδόματα, αλλά όλα αυτά παρεμπόδιαν την οικονομική ανάπτυξη.
Προσπάθησαν και σε σημαντικό βαθμό το πέτυχαν, να αποκρύψουν τις «παράπλευρες απώλειες» της χλιδάτης ζωής των golden boys. τις 88χρονες γιαγιάδες που αυτοκτονούσαν γιατί, για χούφτα δολάρια χρέος τους ξεσπιτώνανε, τα εκατομμύρια των αστέγων στις αστραφτερές μητροπόλεις της Οικονομίας της Αγοράς (1,3 εκατομμύρια είναι οι άστεγοι στη Γαλλία, ποσοστό 2% του πληθυσμού, 1,5 εκατομμύρια στο Ηνωμένο Βασίλειο, 'αγνωστο πόσοι στις ΗΠΑ)
Όμως, όπως κάθε φενάκη, ο Φιλελευθερισμός κατέρρευσε. Περιδεείς οι μέχρι χθες υμνωδοί της αυτορρύθμισης της Αγοράς, ζητούν ένα ΝΕΟ new deal.Κι η Ιστορία έχει πάρει το αραμπαδόξυλο και κυνηγάει τα κουλουβάχατά της, όπως ο Μεγαλοδύναμος στην ομώνυμη ταινία των Μόντυ Πάιθονς.
Είμαι ο τελευταίο άνθρωπος στον πλανήτη που θα αρνηθεί την ανάγκη ενός νέου new deal. Όμως το new deal αυτό θα έχει προδιαγραφές.
Το Κράτος πρέπει να πάρει, σε διεθνές επίπεδο, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, μέχρις ότου μπει τάξη και ουσιαστικό ελεγκτικό πλαίσιο των τραπεζικών συναλλαγών. Οι εποπτικοί μηχανισμοί πρέπει να αρχίσουν να ευνοούν τις χρηματοδοτήσεις παραγωγικών επενδύσεων αντί των κερδοσκοπικών μετακινήσεων λκεφαλαίων από τη μια Χρηματαγορά στην άλλη.
Πρέπει να μπει τέλος στους «φορολογικούς παράδεισους», μέσω των οποίων φοροδιαφεύγουν οι λίγοι και ανθεί το οργανωμένο έγκλημα.
Πρέπει να τροφοδοτηθεί η παραγωγική διαδικασία μέσω δημοσίων επενδύσεων σε παραγωγικές δραστηριότητες (έργα υποδομής και προστασία οικοσυστημάτων κυρίως). Έτσι θα μπει φραγμός στην έκρηξη της ανεργίας και θα τροφοδοτηθεί μια υγιής ανάπτυξη.
Πρέπει να ξαναγίνει ο κρατικός Προϋπολογισμός γαλαντόμος σε κοινωνικές παροχές.
Και πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης των θυμάτων της κρίσης.Αρχής γενομένης, προκειμένου για την Ελλάδα, μιας νομοθετικής ρύθμισης που θα παγώνει τις δόσεις των στεγαστικών δανείων ανεξαρτήτως εξελίξεων στα επιτόκια και θα απαγορεύει δια ροπάλου τους πλειστηριασμούς ρώτης κατοικίας. Ανάλογη ρύθμιση πρέπει να γίνει για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βιομηχανικές μονάδες. Οι όποιες διευκολύνσεις προς μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να διέπονται από τους κανόνες που έχουν ήδη επιβληθεί στις Τράπεζες στο Ηνωμένο Βασίλειο: τη μερική ή ολική ανάληψη της διαχείρισης από το Κράτος.
Η Αγορά πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει Οικονομία. Όπως όμως «ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους στρατιωτικούς», όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Κλεμανσώ, έτσι και η Οικονομία είναι πολύ σοβαρή υόθεση για να την αφήσουμε στο έλεος της Αγοράς.

Γιάννης Χρ.