Πετρέλαιο: Ήρθε άραγε η αρχή του τέλους;

Κι ενώ εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, ως κοινωνία, χαζεύοντας Καλομοίρα, κοροϊδεύοντας τον "Γιωργάκη" και θαυμάζοντας τον μάγκα τον Καραμανλή που τρώει πέντε - πέντε τα σουβλάκια (το χρυσό μου...)

...Το πετρέλαιο έχει φτάσει αισίως τα 132 δολάρια το βαρέλι (σημερινή τιμή) και δε λέει να συμβεί κανένα θαύμα και ν' αρχίσει να πέφτει.

-Οι νεοφιλελεύθεροι στέκονται αμήχανοι, παρακολουθώντας το φαινόμενο και ψελλίζοντας ευχές για την "ρύθμιση της αγοράς"

-Οι αμύντορες του "βαρέως μαρξισμού" καταγγέλουν τα καπιταλιστικά τερτίπια των funds και των γερακιών της Ουάσιγκτον

..Κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι στ' αλήθεια συμβαίνει...

Κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο του Jeremy Rifkin: "Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ" (εκδόσεις Λιβάνη, 2002). Θυμόμουν ότι περιείχε κάποια στοιχεία που όταν τα είχα διαβάσει, είχα ανατριχιάσει!..

Με δυο λόγια: Πολλοί αναλυτές του χώρου (γεωλόγοι κατά βάση) αξιοποιώντας προσεκτικά τα παγκόσμια διαθέσιμα στοιχεία για την κατανάλωση και την παραγωγή πετρελαίου διαχρονικά, έχουν φτάσει - ήδη από την δεκαετία του '90 - στο συμπέρασμα ότι λίγο πριν ή λίγο μετά το έτος - ορόσημο 2010, θα έχει επισυμβεί το... μοιραίο:

Θα έχει δηλαδή καταναλωθεί το μισό από τα συνολικά διαθέσιμα αποθέματα πετρελαίου παγκόσμια και διαχρονικά. Αν δηλαδή, χοντρικά, όλο το πετρέλαιο που βρίσκεται επί της γης υπολογίζεται σε 2.000 δισεκατομμύρια βαρέλια, θα έχουμε πια καταναλώσει τα μισά, περίπου 1.000 διασεκατομμύρια...

Αυτό σημαίνει ότι - σύμφωνα με την "Κωνοειδή καμπύλη" του King Hubbert (1956), από το σημείο αυτό και μετά, η παραγωγή αρχίζει και μειώνεται σταθερά και οι τιμές παίρνουν τα ύψη, μόνιμα, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης...
(Στη φωτο, η κωνοειδής καμπύλη)
Ο Hubbert δεν είναι τυχαίος. Είχε προβλέψει με επιτυχία, από το 1956 ήδη, ότι αυτό το σημείο κορύφωσης της "κωνοειδούς καμπύλης", οι Η.Π.Α. θα το έφταναν το έτος 1970, πράγμα που συνέβη! Τότε οι Η.Π.Α. έφτασαν στο συμπέρασμα ότι έχουν πια απαντλήσει το 50% των διαθεσίμων αποθεμάτων τους και έκτοτε η παραγωγή τους μειώνεται σταδιακά. Την κρίση του '70 βέβαια την θεράπευσαν οι εισαγωγές, που κάθε χρόνο όμως αυξάνονται και δημιουργούν πλέον σοβαρότατα προβλήματα στην οικονομία των Η.Π.Α.

Αν κανείς υπολογίσει:

α) Ότι Ρωσία και ΟΠΕΚ διογκώνουν τα νούμερα στους υπολογισμούς των διαθεσίμων τους σε πετρέλαιο, για λόγους πολιτικούς

β) Ότι Κίνα και Ινδία, με τεράστιους πληθυσμούς, από δω και μπρος, χρειάζονται ολοένα και περισσότερο πετρέλαιο και σε λίγο θα απαιτείται κάθε μέρα περίπου 50% περισσότερο πετρέλαιο απ' ότι σήμερα καταναλώνεται παγκόσμια

γ) Ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός φτάνει αισίως τα 7.000.000.000 νοματαίους

δ) Ότι (μαθηματικά βέβαιο) μέσα στα επόμενα δέκα - είκοσι χρόνια δεν μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να βρει τρόπους να αντικαταστήσει κάποιο υπολογήσιμο τμήμα των αναγκών της σε ενέργεια, από άλλους, εναλλακτικούς πόρους

...Τότε...

...Καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη συνέχεια:

Η πτώση της παραγωγής θα είναι περίπου 3% ετησίως, με δυναμική αύξησης, η ζήτηση θα φτάσει στα ύψη και η προσφορά όχι μόνο θα μένει σταθερή - όπως συμβαίνει σήμερα - αλλά θα μειώνεται σταδιακά

-Η τιμή του βαρελιού θα πετάξει ψηλά, στους ουρανούς...

-Παγκόσμιος, ασυγκράτητος πληθωρισμός, αλματώδεις αυξήσεις στις τιμές των αγαθών

-Τέλος της ευμάρειας για τις αναπτυγμένες χώρες

-Πείνα και δυστυχία για τον "τρίτο κόσμο"

-Πόλεμοι - δυστυχώς - ανεξέλεγκτοι...

Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο συγκρατημένοι μελετητές. Εκείνοι που πιστεύουν ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς πάντοτε βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τα προβλήματα και να ωθεί την ανθρώπινη κοινωνία συνεχώς μπροστά, σε μια συνεχή, χωρίς τέλος ανάπτυξη. Για τους μελετητές αυτούς, υπάρχουν περιθώρια έως το 2035 - 2040 και μέχρι τότε... έχει ο θεός (ή μάλλον το σύστημα της αγοράς) και κάτι θα συμβεί...


Εγώ θα κλείσω με μια υπαινικτικά δυσοίωνη πρόβλεψη του Jeremy Rifkin:

"...Για πολλούς, η πιθανότητα να εξαντλήσουμε το φτηνό, διαθέσιμο πετρέλαιο που κινεί το βιομηχανικό τρόπο ζωής είναι τόσο αδιανόητη, ώστε κάθε τέτοια σκέψη να αντιμετωπίζεται με αμφισβήτηση, ανεξάρτητα από το πόσες μελέτες θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη αυτή. Σπάνια οι κοινωνίες αντιδρούν σε μια "προβλεπόμενη" αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσής τους. Όμως όταν η πιθανή αλλαγή μπορεί να επιδράσει ριζικά στο σύνολο του τρόπου ζωής μας και στις ίδιες τις γεωπολιτικές παραμέτρους του κόσμου στον οποίο ζούμε, η συλλογική απάθεια γίνεται η συνταγή προς την καταστροφή"...

Αμήν και θα επανέλθω με περισσότερα στοιχεία... Κι όχι μόνο απ' τον Ιερεμία...

Κ.Λ.