Πέρασε στα ψιλά των διεθνών ΜΜΕ η είδηση πριν από δυο περίπου μήνες. «Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποφάσισε τη συγκρότηση επιτροπής Μουσουλμάνων θεολόγων, σκοπός της οποίας είναι ο εκσυγχρονισμός της Σαρία, ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα».
Πρόκειται για μια κίνηση με πολλαπλές στοχεύσεις. Στο εσωτερικό της Τουρκίας κατ' αρχήν, ο Ερντογάν αναζητεί τρόπους αφ' ενός να ικανοποιήσει το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του, αφ' ετέρου να μην προκαλέσει την εξέγερση της μεσαίας αστικής τάξης των παραλίων του Αιγαίου, που πολιτισμικά, είναι εντελώς ευρωπαϊκή. Επιδιώκει επίσης να στεγανοποιήσει τη μεγάλη μάζα των μικροαστών και χωρικών συντηρητικών θρησκευόμενων ψηφοφόρων του από τις σειρήνες του Ισλαμισμού, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, ουδείς μπορεί όμως να προβλέψει με ασφάλεια τα μελλούμενα.
Στο εξωτερικό, προσφέρει μείζονος σημασίας υπηρεσίες στη Δύση, που έχει όσο ποτέ ανάγκη μετριοπαθείς ιμάμηδες για τα τεμένη των δυτικών χωρών, οι οποίοι όμως να μη θεωρούνται εγκάθετοι των διεφθαρμένων αυταρχικών αραβικών καθεστώτων. Γι' αυτό και προσδοκά, εφ' όσον το εγχείρημα στεφθεί από επιτυχία, τα εύλογα ανταλλάγματα από τη Δύση.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα θέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική ενώπιον νέων προκλήσεων. Που θα της κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη αν τις αντιμετωπίσει με την παραδοσιακή της φοβική αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε αλλάζει την κατάσταση των πραγμάτων, θα επωφεληθεί όμως τα μέγιστα αν έγκαιρα φροντίσει να επωφεληθεί από τα τεκταινόμενα.
Πέρα όμως από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες του εγχειρήματος, γεγονός είναι ότι θεολογική συζήτηση της προκοπής έχει πολλούς αιώνες να γίνει μεταξύ των Μουσουλμάνων. Κάτι που ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να αποφύγει, εξ αιτίας των έντονων κοινωνικών αναταραχών στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική στα τελευταία 400 χρόνια (Σε ό,τι αφορά στον Ιουδαϊσμό θεολογική συζήτηση πρέπει να έχει να γίνει γύρω στις 2000 χρόνια).
Στα χρόνια της ακμής του το Ισλάμ υπήρξε φορέας ενός σημαντικού πολιτισμού, ο οποίος διέσωσε και ανέπτυξε περαιτέρω ένα σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής επιστημονικής γνώσης, ιδίως σε θέματα αστρονομίας, μαθηματικών και ιατρικής. Η απαρχή της παρακμής του ισλαμικού πολιτισμού συμπίπτει με τις σταυροφορίες. Οι εισβολές των Μογγόλων που ακολούθησαν αυτές των Σταυροφόρων, επέτειναν την παρακμή. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ο τίτλος του Χαλίφη, του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη των Σουνιτών, προσφέρεται, στα μέσα του 16ου αιώνα, μετά από μια σειρά περιπετειών, ως προίκα, στον Οθωμανό Σουλτάνο.
Τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα δημιουργήσει ένα ουσιαστικό αντίπαλο δέος στη μισαλλοδοξία των φανατικών της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της. Θα μετατρέψει την Τουρκία σε καταφύγιο των προοδευτικών Μουσουλμάνων θεολόγων, οι οποίοι θα μπορέσουν, με ασφάλεια, να αναπτύξουν ένα γόνιμο προβληματισμό που με τη σειρά του θα μεταφερθεί στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι οποίες θα έχουν πλέον να διαλέξουν ανάμεσα στην αιμοσταγή μισαλλόδοξη εκδοχή των φανατικών και σε μια εναλλακτική πρόταση του ισλάμ, πιο φιλική προς το μέσο άνθρωπο.
Ό,τι κι αν γίνει, η επιτυχία του εγχειρήματος μόνο καλό θα κάνει. Γιατί κάθε πρόοδος του πολιτισμού σε μια γωνιά της γης είναι παγκόσμιο κεκτημένο.
Γιάννης Χρ.
Πρόκειται για μια κίνηση με πολλαπλές στοχεύσεις. Στο εσωτερικό της Τουρκίας κατ' αρχήν, ο Ερντογάν αναζητεί τρόπους αφ' ενός να ικανοποιήσει το σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του, αφ' ετέρου να μην προκαλέσει την εξέγερση της μεσαίας αστικής τάξης των παραλίων του Αιγαίου, που πολιτισμικά, είναι εντελώς ευρωπαϊκή. Επιδιώκει επίσης να στεγανοποιήσει τη μεγάλη μάζα των μικροαστών και χωρικών συντηρητικών θρησκευόμενων ψηφοφόρων του από τις σειρήνες του Ισλαμισμού, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, ουδείς μπορεί όμως να προβλέψει με ασφάλεια τα μελλούμενα.
Στο εξωτερικό, προσφέρει μείζονος σημασίας υπηρεσίες στη Δύση, που έχει όσο ποτέ ανάγκη μετριοπαθείς ιμάμηδες για τα τεμένη των δυτικών χωρών, οι οποίοι όμως να μη θεωρούνται εγκάθετοι των διεφθαρμένων αυταρχικών αραβικών καθεστώτων. Γι' αυτό και προσδοκά, εφ' όσον το εγχείρημα στεφθεί από επιτυχία, τα εύλογα ανταλλάγματα από τη Δύση.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα θέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική ενώπιον νέων προκλήσεων. Που θα της κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη αν τις αντιμετωπίσει με την παραδοσιακή της φοβική αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε αλλάζει την κατάσταση των πραγμάτων, θα επωφεληθεί όμως τα μέγιστα αν έγκαιρα φροντίσει να επωφεληθεί από τα τεκταινόμενα.
Πέρα όμως από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες του εγχειρήματος, γεγονός είναι ότι θεολογική συζήτηση της προκοπής έχει πολλούς αιώνες να γίνει μεταξύ των Μουσουλμάνων. Κάτι που ο Χριστιανισμός δεν μπόρεσε να αποφύγει, εξ αιτίας των έντονων κοινωνικών αναταραχών στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική στα τελευταία 400 χρόνια (Σε ό,τι αφορά στον Ιουδαϊσμό θεολογική συζήτηση πρέπει να έχει να γίνει γύρω στις 2000 χρόνια).
Στα χρόνια της ακμής του το Ισλάμ υπήρξε φορέας ενός σημαντικού πολιτισμού, ο οποίος διέσωσε και ανέπτυξε περαιτέρω ένα σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής επιστημονικής γνώσης, ιδίως σε θέματα αστρονομίας, μαθηματικών και ιατρικής. Η απαρχή της παρακμής του ισλαμικού πολιτισμού συμπίπτει με τις σταυροφορίες. Οι εισβολές των Μογγόλων που ακολούθησαν αυτές των Σταυροφόρων, επέτειναν την παρακμή. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ο τίτλος του Χαλίφη, του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη των Σουνιτών, προσφέρεται, στα μέσα του 16ου αιώνα, μετά από μια σειρά περιπετειών, ως προίκα, στον Οθωμανό Σουλτάνο.
Τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος θα δημιουργήσει ένα ουσιαστικό αντίπαλο δέος στη μισαλλοδοξία των φανατικών της Αλ Κάιντα και των παραφυάδων της. Θα μετατρέψει την Τουρκία σε καταφύγιο των προοδευτικών Μουσουλμάνων θεολόγων, οι οποίοι θα μπορέσουν, με ασφάλεια, να αναπτύξουν ένα γόνιμο προβληματισμό που με τη σειρά του θα μεταφερθεί στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι οποίες θα έχουν πλέον να διαλέξουν ανάμεσα στην αιμοσταγή μισαλλόδοξη εκδοχή των φανατικών και σε μια εναλλακτική πρόταση του ισλάμ, πιο φιλική προς το μέσο άνθρωπο.
Ό,τι κι αν γίνει, η επιτυχία του εγχειρήματος μόνο καλό θα κάνει. Γιατί κάθε πρόοδος του πολιτισμού σε μια γωνιά της γης είναι παγκόσμιο κεκτημένο.
Γιάννης Χρ.
1 σχόλιο:
Σπουδαίο σχόλιο, μπράβο. Οι παρεμβάσεις σου Γιάννη σε διεθνή θέματα είναι καίριες και δίνουν στο blog ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Αυτή την ανοιχτότητα υπερασπίζομαι κι εγώ, τόσο στις σχέσεις των ομάδων και των ατόμων, όσο και στη σχέση των ανθρώπων με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ας μη φοβόμαστε να ανοιχτούμε και να εκτεθούμε. Είναι δικαίωμά μας να χαρούμε επειδή υπάρχουμε σαν Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Βουδιστές, Άθεοι, Αεκτζήδες ή Ολυμπιακοί. Μακριά από το δηλητήριο της μισαλλοδοξίας.
Τζουτζές
Δημοσίευση σχολίου