ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

Θάχετε αντιληφθεί την αδυναμία που έχω στη νέα γενιά. Και όταν λέω νέα, συμπεριλαμβάνω με θαυμαστικά και τη νεώτατη, αυτή στην οποία ανήκει ο αγαπημένος μου ανηψιός Λεωνίδας.
Του Λεωνίδα λοιπόν δεν του αρέσουν και πολύ τα παραμύθια., τα βαριέται. Αγαπημένα θέματα άλλων παιδιών που έχουν ακούσει τις αυτοσχέδιες ιστορίες μου, τον αφήνουν αδιάφορο.
Πεισματωμένος από την αποτυχία μου να του προκαλέσω το ενδιαφέρον δοκίμασα κάτι άλλο. Του μίλησα για τη μυθική χώρα Αλαβανία. Μια και δεν έχω κάτι καλύτερο να γράψω, θα σας κουράσω και σας με την ίδια ιστορία. Κι όποιος αντέξει.
Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό μια χώρα με το όνομα Αλαβανία. Για πολλά χρόνια της είχαν αλλάξει το όνομα και την λέγανε Ψωραλαβανία γιατί δεν είχε ψωμί να ζήσει τα παιδιά της που φεύγανε να βρουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Πολύ κοντά της είχε άλλες χώρες, την Ζιβκοβία, την Τσαουσεσκία, την Τιτοϊα και την Χοτζία που κάποιοι έλεγαν και ήταν πολλοί, ότι θα έπρεπε να αποτελέσουν παράδειγμα για την Ψωραλαβανία, αν ήθελε κάποτε να προκόψει και να ζήσει ο λαός της καλά. Μεταξύ αυτών που τα υποστήριζαν αυτά ήταν και ένας πολιτικός, ονόματι Ελάνο που ήταν καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής. Αγωνίστηκε κατά της στρατιωτικής δικτατορίας που ταλαιπώρησε την Ψωραλαβανία για εφτά χρόνια. Δεν ήταν ο μόνος καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής αλλά σίγουρα ήταν και τα δύο.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και η Ψωραλαβανία έγινε σκέτο Αλαβανία. Βοήθησε και η εξωτερική της πολιτική που από τη μια δημιούργησε και διατήρησε καλές σχέσεις με τις αραβικές και άλλες αδέσμευτες χώρες, ενώ από την άλλη μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε εταίρος των ισχυρών, συμμετέχοντας στη λήψη αποφάσεων που αφορούσαν την οικουμένη ολόκληρη.
Αυτή η νέα κατάσταση είχε αντανάκλαση στη ζωή του λαού της Αλαβανίας. Σταμάτησε η μετανάστευση και πολλοί από τους μετανάστες γύρισαν πίσω, να ζήσουν και να δουλέψουν στην πατρίδα.
Εντωμεταξύ, οι γειτονικές χώρες Ζιβκοβία, Τσαουσεσκία, Τιτοϊα και Χοτζία διαλύθηκαν. Άλλη σε μια νύχτα, άλλη σε δύο, άλλη σε τρεις. Οι λαοί που τα επιτεύγματά τους, την αγάπη για τη χώρα τους και τη νέα συνείδησή τους εκθείαζε με ενθουσιασμό και απόλυτη σιγουριά, που δε σήκωνε αντίρρηση, ο κύριος Ελάνο, πανηγύρισαν για την πτώση και πολύ σύντομα άρχισαν να συρρέουν για καλύτερες μέρες στην πάλαι ποτέ Ψωραλαβανία. Η Αλαβανία κλήθηκε να διαμορφώσει μεταναστευτική πολιτική, όπως όλες οι μεγάλες, οι προνομιούχες χώρες του πλανήτη.
Οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα. Τα σπίτια ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Οι γειτονιές μαγαζιά. Οι πόλεις απόχτησαν πολυχρωμία και πολυφωνία από ανθρώπους με διαφορετικές εθνικές καταγωγές, με την ίδια όμως λαχτάρα για ζωή.
Βέβαια και τα προβλήματα πολλά. Ο κόσμος αλλάζει, οι δουλιές αλλάζουν, τα επαγγέλματα αλλάζουν. Ο ξέφρενος ρυθμός των αλλαγών τρομάζει και δημιουργεί ανασφάλεια. Το να έχεις μια ειδικότητα δε φθάνει. Πρέπει να ψάξεις που και πως θα την χρησιμοποιήσεις, αλλιώς θα πρέπει να την αλλάξεις ή να την συμπληρώσεις.
Την κατάσταση αυτή το συντηρητικό κόμμα που κυβερνάει δε μπορεί να την παλέψει γιατί είχε παραμυθιάσει τους οπαδούς του που έβλεπαν έντρομοι τις αλλαγές ότι θα τους προσφέρει ασφάλεια με τον παλιό, καλό τρόπο.
Το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε και έχασε την εξουσία βλέπει πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσει τις αλλαγές που απαιτούνται για να ξεπεραστούν τα προβλήματα.
Ο λαός της Αλαβανίας δυσανασχετεί και απελπίζεται γιατί έχοντας περάσει αρκετά άνετα χρόνια περιμένει εύκολες λύσεις. Περιμένει σωτήρες, μάγους, θαυματουργούς.
Κι αφού αυτοί καίγονται ένας, ένας, έρχεται και η σειρά του κυρίου Ελάνο. Ο κύριος Ελάνο ευνοείται από τη συγκυρία και βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του να ανεβαίνουν. Θεωρεί ότι η πολιτική του δικαιώνεται και αισθάνεται μια απίστευτη ευφορία να τον κατακλύζει. Θέλει πια κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά.
Φροντίζει βέβαια να θέσει τα όρια της αριστεράς. Αριστερά δεν είναι το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε. Υπονοεί ότι αριστερά είναι μόνο αυτός και μία άλλη αριστερά που έχει όμως το κουσούρι να διατυμπανίζει ότι ο κύριος Ελάνο δεν είναι αριστερός. Άρα μένει μόνος του να αποτελεί τον πυρήνα της κυβέρνησης που οραματίζεται.
Οι καιροί όμως δεν περιμένουν. Τα γεγονότα τρέχουν. Ο λαός και τα άλλα πολιτικά κόμματα αποφασίζουν να αναλάβει την διακυβέρνηση της Αλαβανίας ο κύριος Ελάνο με βοηθό του τον πολλά υποσχόμενο νεαρό κύριο Πρίτσα.
Ο λαός περιμένει τα θαύματα. Να ανέβουν οι μισθοί των 700€ αλλά να παραμείνουν ανοιχτές και ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, να γίνει δωρεάν παιδεία χωρίς φροντιστήρια αλλά να δουλεύουν και οι φροντιστές, να προστατεύεται το περιβάλλον αλλά να χτίζουμε και όπου θέλουμε, να μη γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά να μη φεύγουν και τα παιδιά στο εξωτερικό για να σπουδάσουν σε αυτά ακριβώς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες αλλά να βασίσουμε την εξωτερική πολιτική στον τσαμπουκά μας. Κοντολογής όλα να αλλάξουν χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Ο κύριος Ελάνο ζαλίζεται. Θέλει να την βγάλει καθαρή με κάποιες θεσμικές αλλαγές αλλά αυτά τα κάναν κι άλλοι. Αναπολεί την παλιά, καλή εποχή που θαύμαζε και αποθέωνε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και τότε, μέσα στη μαυρίλα και απελπισία του πέφτει στα χέρια του το μπεστ σέλερ του κοσμολόγου Τζόρτζιο Μικέλε Σκιάνι «Όπισθεν ολοταχώς». Ο διάσημος κοσμολόγος υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή το σύμπαν, μετά από αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, θα σταματήσει να διαστέλλεται και θα αρχίσει να συστέλλεται. Ο χρόνος θα γυρίσει πίσω, η εντροπία θα μειώνεται, οι γέροι θα γίνονται νέοι, οι κλανιές θα επιστρέφουν στις κολοτρυπίδες και ο σοσιαλισμός θα ξαναθριαμβεύσει ξεκινώντας από την πτώση του τείχους και καταλήγοντας στον τσαρισμό.Ο κύριος Πρίτσας θα ξαναγυρίσει στην κοιλιά της μανούλας του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ξαναγίνει αριστερό αλλά ο κύριος Ελάνο δεν θα το παραδέχεται γιατί θα ξαναεκστασιάζεται από το θαύμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της νέας συνείδησης στη Σοβιετική Ένωση.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα σας κουράσω. Υπάρχουν ένα καλό και ένα κακό σ’ αυτή την ιστορία. Το καλό είναι ότι πρόκειται για καθαρό παραμύθι. Το κακό είναι ότι δεν το πίστεψε ούτε ο ανηψιός μου ο Λεωνίδας.

Ευτυχισμένος γιατί είμαι ένας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΖΟΥΤΖΕΣ.