Ελένη Σκιάνη.

Το βράδυ της Παρασκευής προς Σάββατο έφυγε πρόωρα από τη ζωή η Ελένη Σκιάνη. Δυο χρόνια και κάτι μήνες πάλεψε γενναία με τον καρκίνο. Η θλίψη της απώλειας είναι ανείπωτη για όσους την είχαμε γνωρίσει, αν και - και αυτό το γράφω γιατί μια από τις πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις ήταν ο θάνατος του παππού μου του Κοσμά από καρκίνο στον πνεύμονα - γι' αυτή μπορεί να ήταν και λύτρωση από ένα μαρτύριο. Η ψύχραιμη αυτή διαπίστωση δεν αλλάζει και πολλά. Θα λείψει στα παιδιά της και στον άντρα της, θα λείψει σε όλους μας. Το μόνο που απομένει είναι μια θέση στη μνήμη μας. Την ατομική του καθενός μας, αλλά και τη συλλογική της παρέας μας. Εκείνης της παρέας, της οποίας η Ελένη υπήρξε «το πιτσιρίκι». Έχω θρηνήσει κι άλλους φίλους. ανθρώπους που τους γνώρισα αργότερα. Δεν ένιωσα τέτοια θλίψη για το χαμό τους. Ίσως γιατί, όταν φεύγει ένας άνθρωπος που τον γνωρίσαμε στα παιδικά ή στα εφηβικά μας χρόνια, παίρνει μαζί και κάτι από εμάς. Δεν είναι εύκολο να γράφεις για την απώλεια ενός ανθρώπου. Γίνεται πολλές φορές πιο δύσκολο κι από το να μιλήσεις. Όμως τώρα καταλαβαίνω πολύ καλά τη ΛΗΘΗ του Μαβίλη.
«Αν δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν.
Θέλει, μα δε βολεί να λησμονήσουν»

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ. Την ώρα που έγραφα τούτες τις γραμμές μου ήρθε μια τρελή (;) ιδέα. Να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα, όσα ο καθένας μπορεί, και να τα δώσουμε στη Διεθνή Αμνηστία στη μνήμη της. Είναι μια οργάνωση που αγωνίζεται σχεδόν 50 χρόνια για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που ποτέ κανείς δε μπόρεσε να της προσάψει το οτιδήποτε.