ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Είχα υποσχεθεί κάποια σχόλια για το φεστιβαλ κινηματογράφου της Θεσ/νίκης. Πέρασε καιρός, δεν βρήκα τον κατάλληλο χρόνο και τώρα χώθηκα για πρώτη φορά σε INTERNET CAFE για να προλάβω να γράψω κατιτίς για τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού σινεμά που τον παρακολουθώ, κυρίως μέσω φεστιβάλ, τα τελευταία 7 χρόνια. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για προσωπικές σκέψεις ενός θεατή, φίλου του σινεμά που θα γούσταρε πολύ μια συζήτηση πάνω στο αγαπημένο του θέμα.
Φέτος λοιπόν δεν είδα πολλές ταινίες στο φεστιβάλ. Από αυτές, έξη τον αριθμό, ξεχώρισα δύο. Το "Πρώτη φορά νονός" της Μαλέα, μια πολύ ωραία κωμωδία, γυρισμένη με επαγγελματικές προδιαγραφές και βασισμένη σ' ένα καλοδουλεμένο σενάριο και το PVC-1 του ελληνοκολομβιανού Σταθουλόπουλου που τον πατέρα του τον έχω μαζί με την παρουσιάστρια σε μια από τις χύμα φωτογραφίες μου. Η ταινία του Σταθουλόπουλου, πρώτη του μεγάλου μήκους, είναι από αυτές που δεν πρέπει να χάσει κανένας. Αν υπάρχει ενδιαφέρον από τους φίλους του blog για περισσότερες πληροφορίες και εκτενή κριτική, θα το κάνω ευχαρίστως.
Εδώ όμως το θέμα μου είναι διαφορετικό. Υπάρχουν σήμερα σημαντικοί κινηματογραφιστές στην Ελλάδα και εάν ναι γιατί οι ταινίες μας έχουν μικρή απήχηση και μηδαμινή επιρροή στο παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι; Γιατί έχουμε σημαντικό κινηματογράφο και ταινίες δυνατές από τριτοκοσμικές χώρες ( ας πούμε Ιράν) και δεν έχουμε από τη χώρα μας;
Πιστεύω ότι από άποψη κινηματογραφικής τεχνικής, οι δικοί μας, εκπαιδευμένοι τις τελευταίες δεκαετίες και στον απαιτητικό τομέα της διαφήμισης, όπου βγάζουν το ψωμάκι τους, δεν υστερούν από τους συναδέλφους τους των πιο προηγμένων κινηματογραφικά χωρών. Αναφέρω ενδεικτικά από τους παλαιότερους τους Βούλγαρη και Περάκη, από τη γενιά των σαραντάρηδων τους Γκορίτσα, Μαλέα και Ευαγγελάκου, ενώ έρχονται με φόρα και οι εικοσιτριαντάρηδες.
Τι τους λείπει; Από τους ίδιους ακούμε ότι λείπουν τα σενάρια και μια εύκολη κατά τη γνώμη μου δικαιολογία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ισχύει κι αυτό, είναι ότι δεν έχουμε σοβαρή σχολή σεναρίου, ότι το σενάριο είναι ιδιαίτερο και απαιτητικό είδος που έχει τους κώδικές του και πρέπει να το σπουδάσεις για να αναμετρηθείς μαζί του. Εδώ όμως γεννάται το ερώτημα: Η "Ευδοκία" που θεωρείται από πολλούς η καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών, διέθετε άρτιο σενάριο; Κι αν όχι πια ήταν η δύναμή της;
Η δύναμη της "Ευδοκίας" ήταν η αλήθεια της που συγκλόνισε όχι μόνο τους ντόπιους αλλά και τους ξένους. Έτσι όπως συγκλονίζουν σήμερα κάποιες ιρανικές, μαλαισιανές, ινδικές ή τουρκικές ταινίες.
Η ελληνική κοινωνία όμως έχει ξεφύγει από τα "Ζορμπαδίστικα" πλαίσια, αυτά που χαρακτηρίζανε μια εποχή όπου η πρωτόγονη παροχή υπηρεσιών και ο ακατέργαστος κινηματογράφος αντιμετωπίζονταν από τους προηγμένους σαν έκφραση αυθεντικότητας και ενός διαφορετικού, πιο χαλαρού και ανέμελου τρόπου ζωής.
Αυτά δεν ισχύουν σήμερα. Ή μάλλον ισχύουν για άλλους. Γι αυτό έχουμε χάσει τον μπούσουλα και ψάχνουμε θέματα σε επιδερμικές τοιχογραφίες της καθημερινότητάς μας που κάνουν μόνο για τηλεοπτικές σειρές ή σε νοσταλγικές ταινίες που ακολουθούν τη συνταγή του "Σινεμά ο Παράδεισος" που όμως σιγά -σιγά χάνουν το άρωμά τους και οπωσδήποτε είναι μόνο για εγχώρια κατανάλωση. Τεράστια σύγχρονα θέματα που έχουν να κάνουν με την κρίση της οικογένειας, την βιοηθική, το περιβάλλον, τις πολιτισμικές, σεξουαλικές και άλλες διαφορές είναι για μας τζιζ ή τα θίγουμε καρικατουρίστικα. Κι όμως αυτός είναι ο κόσμος που σήμερα ανήκουμε και που θέλουμε δε θέλουμε θα αναμετρηθούμε μαζί του. Στο χέρι μας είναι να ακουστούμε ή να χαθούμε στη σιωπή.
Γ.Μ.Σ.