Πολλά ακούγονται, γράφονται και θρυλούνται τις τελευταίες μέρες για τα blogs, από αυτά που ήρθαν ξαφνικά στον αφρό της επικαιρότητας...
Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση.
Ορατός επίσης είναι και ο κίνδυνος η - ούτως ή άλλως αποθρασσυμμένη - κυβέρνηση να τολμήσει να νομοθετήσει, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει ένα χώρο που συνεχώς διευρύνεται και πολλαπλασιάζεται και - φυσικά - την απειλεί μόνο και μόνο με την παρουσία του.
Εγώ απλά, θα ήθελα εδώ, να δώσω τη δική μου εκδοχή του blog. Όπως εγώ το σκέφτηκα και το πραγματοποίησα.
Είμαι μέλος μιας παρέας που αισίως έκλεισε τα 32 χρόνια... Μιας παρέας που ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει - παρόλο που είχε από πολλού χρόνου κλείσει το αντικείμενο που την σχημάτισε - και ποτέ δεν έπαυσε να διευρύνεται και με άλλους ανθρώπους: Της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ. Μιας μικρής μαθητικής οργάνωσης τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στην ένδοξη συνοικία του Γκύζη, στην Αθήνα.
Τα χρόνια πέρασαν, οι μαθητές ξεσχόλισαν... η παρέα αραίωσε, οι καιροί έφεραν υποχρεώσεις που άρχισαν να βαραίνουν στις πλάτες μας.
Στις μέρες μας, λόγω του εργασιακού κυρίως φόρτου, είναι από δύσκολο έως απίθανο να μπορέσει κανείς να επικοινωνήσει με τους φίλους του τόσο συχνά όσο θα το ήθελε.
Ακόμα πιο απίθανο είναι να μπορέσει να συζητήσει μαζί τους, να ανταλλάξει απόψεις... να σκεφτεί μαζί... Κάτι που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη!..
Ακόμα περισσότερο: Η πίεση της δουλειάς, οι υποχρεώσεις - οικογενειακές κλπ - σου στερούν τη δυνατότητα του να είσαι - ή έστω, να αισθάνεσαι - ενεργός πολίτης. Ο χρόνος δεν επαρκεί...
Μέσα από αυτό το blog, με μια τόσο απλή και τόσο γρήγορη διαδικασία, άνοιξε για μας, για την παρέα μας, ένας ολόκληρος κόσμος. Ξαναγίναμε πραγματική παρέα!.. Πέντε - έξι μήνες μονάχα λειτουργίας και άνθρωποι που είχαμε χρόνια να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να αγκαλιάσουμε ξανά ο ένας τον άλλον, βρεθήκαμε, συζητήσαμε, αγκαλιαστήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε μαζί. Ξανά...
Πριν από μερικές μέρες μαζευτήκαμε 40 - 50 άτομα στην θρυλική "ταβέρνα του Agapito", κάτι που φυσικά θα επαναλάβουμε. Μιλήσαμε, διασκεδάσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε...
Γνωρίσαμε και γνωρίζουμε συνέχεια νέους ανθρώπους. Καινούριες σκέψεις, νέες εκδοχές για τα πράγματα και νέες προτάσεις.
Συνδεθήκαμε - όσο αυτό είναι δυνατό - και με άλλους bloggers, από όλη την Ελλάδα... Ανταλλάξαμε απόψεις.
Σατυρίσαμε - και σατυρίζουμε - την επικαιρότητα. Κάτι που είναι αυθεντικό και γνήσιο λαϊκό δικαίωμα και δεν εκχωρείται ποτέ, σε κανένα επαγγελματία "Λάκη"...
Παίρνουμε θέση στα πολιτικά, κοινωνικά ζητήματα. Καμιά φορά οι απόψεις μας συγκρούονται.
Κι αυτό ακονίζει τη σκέψη.
Γιατί εμείς όλοι δεν έχουμε σκοπιμότητες. Κάθε είδους. Δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε υποψήφιοι βλαχοδήμαρχοι, δεν έχουμε off-shore.
Κυριαρχεί κι εδώ, αυτό που βλέπω με άφατη χαρά κι ανακούφιση να κυριαρχεί σε όλη σχεδόν τη μπλογκόσφαιρα: Η ανιδιοτέλεια!..
Κανείς δεν πληρώνεται εδώ, αδέρφια!
Κι έχουμε κι άλλα, πολλά, να κάνουμε.
Έχουμε να καταγγείλουμε.
Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.
Να αγωνιστούμε για την ποιότητα ζωής μας.
Να διακινήσουμε χρήσιμες πληροφορίες.
Να σπάσουμε τα παγωμένα πρόσωπα με ένα χαμόγελο.
Κάποιοι μίλησαν εναντίον της ανωνυμίας των bloggers.
Η ανωνυμία δεν είναι μόνο η προστατευτική μάσκα του ανεύθυνου ή του εγκληματία.
Η ανωνυμία είναι συχνά σεμνότητα.
Είναι άρνηση του ατόμου και πίστωση της ομάδας.
Είναι η απαραίτητη άνεση της εκφοράς του ρηξικέλευθου λόγου, που συχνά, καθίσταται επικίνδυνος.
Όταν έρχεται όμως η ώρα, ο καθείς αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για όσα έχουμε πράξει.
Καμιά φορά και περισσότερα απ' όσα ο ίδιος έχει πράξει...
Έτσι λειτουργεί η ομάδα.
Έτσι προτατεύεται η αδυναμία του ενός.
Κι έτσι - παλληκαρίσια όταν χρειαστεί - θα αναδεικνύεται η ευθύνη σαν ατόφια συνειδητή ανάγκη, όχι απέναντι στην όποια εξουσία, αλλά απέναντι στο φίλο, στον σύντροφο, στον απλό αναγνώστη, στην κοινωνία. Στον ίδιο μας τον εαυτό.
Εμείς εδώ δεν κρυβόμαστε πίσω από τα κλειδωμένα ip μας.
Εμείς εδώ προστατεύουμε βασικές αξίες και βασικά δικαιώματα του απλού, απροστάτευτου πολίτη που θέλει - έστω για λίγο - να είναι ενεργός και αυτουργός, από τα νύχια των αδηφάγων εξουσιών.
Για να το πω λίγο ωμά:
Στ' αρχίδια μας αν κάποιοι αλληλοεκβιάζονται, αλληλογαμιούνται, αλληλομαχαιρώνονται και αλληλοσυκοφαντούνται εν μέση οδώ... (στο διαδίκτυο δηλαδή) φορώντας τις μασκούλες τους.
Θα έχουν λόγο που το κάνουν...
Τί μας αφορά εμάς αυτό;
Εμείς ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ θέλουμε.
(Με τις αξίες μας, τις μνήμες μας, τις προσδοκίες μας, τα λάθη μας και τα πάθη μας...)
Γι αυτό: Λευτεριά στα blogs, αδέρφια!
Κ.Λ.
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008
Προσοχή! Δεν μοιάζει αθώα η υπόθεση "press.gr"
"...Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δικαστικές αρχές έχουν ξεκινήσει ενέργειες ώστε να «χαλιναγωγηθεί» αυτή η ιστορία που ονομάζεται «blog», κι η οποία έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μια και τα λογής – λογής ιστολόγια ξεπηδούν με ρυθμό… μανιταριών στο Διαδίκτυο, δημοσιεύοντας αναληθείς και πολλές φορές συκοφαντικές πληροφορίες υπό μορφήν «ειδήσεων»..."
Αυτά γράφει στην ιστοσελίδα του σήμερα το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ". Κι απ' ότι πληροφορούμαι, ένα σχετικό άρθρο δημοσιεύει κι ο Ε.Τ.
Θεωρώ ότι η όλη ιστορία με το "press.gr" δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακοστημένη προσπάθεια κάποιων εντός, πέριξ και... όπισθεν της Εξουσίας και των Μίντια για να γίνει η αφορμή μιας επίθεσης κατά αυτού του (πρωτοφανούς) διαδικτυακού κινήματος, για την τρομοκράτηση και τη φίμωσή του.
Η υπόθεση αφορά όλους όσοι βρίσκουμε έκφραση, φωνή και ανάσα ενημέρωσης στα blogs.
Μπορεί τώρα όσα θρυλούνται (π.χ. η υποχρέωση από νόμο... αναγραφής υπεύθυνου σε κάθε blog) να φαντάζουν βλακώδη και γελοία από κάθε άποψη, όμως θα πρέπει να συνεγερθούμε.
Τέτοιες νοοτροπίες όζουν φασισμό και αστυνόμευση της εποχής του "χωροφύλακα".
Κι όλα αυτά τα περί "συκοφαντικών δυσφημίσεων και... εκβιασμών" δεν είναι παρά το απαραίτητο προπέτασμα καπνού. Όποιος εκβιάζει ας οδηγείται στη δικαιοσύνη. Νόμοι υπάρχουν για όλους.
Τα άλλα, περί "υπευθύνων", "χαλιναγώγησης", κλπ, τί χρειάζονται;
Ένα είναι βέβαιο:
Η δυναμική αντίδραση των bloggers είναι ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν τα σχέδια αυτά.
Κ.Λ.
Αυτά γράφει στην ιστοσελίδα του σήμερα το "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ". Κι απ' ότι πληροφορούμαι, ένα σχετικό άρθρο δημοσιεύει κι ο Ε.Τ.
Θεωρώ ότι η όλη ιστορία με το "press.gr" δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακοστημένη προσπάθεια κάποιων εντός, πέριξ και... όπισθεν της Εξουσίας και των Μίντια για να γίνει η αφορμή μιας επίθεσης κατά αυτού του (πρωτοφανούς) διαδικτυακού κινήματος, για την τρομοκράτηση και τη φίμωσή του.
Η υπόθεση αφορά όλους όσοι βρίσκουμε έκφραση, φωνή και ανάσα ενημέρωσης στα blogs.
Μπορεί τώρα όσα θρυλούνται (π.χ. η υποχρέωση από νόμο... αναγραφής υπεύθυνου σε κάθε blog) να φαντάζουν βλακώδη και γελοία από κάθε άποψη, όμως θα πρέπει να συνεγερθούμε.
Τέτοιες νοοτροπίες όζουν φασισμό και αστυνόμευση της εποχής του "χωροφύλακα".
Κι όλα αυτά τα περί "συκοφαντικών δυσφημίσεων και... εκβιασμών" δεν είναι παρά το απαραίτητο προπέτασμα καπνού. Όποιος εκβιάζει ας οδηγείται στη δικαιοσύνη. Νόμοι υπάρχουν για όλους.
Τα άλλα, περί "υπευθύνων", "χαλιναγώγησης", κλπ, τί χρειάζονται;
Ένα είναι βέβαιο:
Η δυναμική αντίδραση των bloggers είναι ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν τα σχέδια αυτά.
Κ.Λ.
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Χριστόφιας
Μετά από έναν υποτονικό πρώτο γύρο και ένα δεύτερο γύρο που, ως προς τη φρασεολογία, θύμιζε προεκλογική περίοδο στη Χιλή του Αλιέντε, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εξελέγη ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Την εκλογή του είχε ευχηθεί μεσοβδόμαδα άρθρο στις κάθε άλλο παρά ύποπτες για συμπάθεια προς τους κομμουνιστές NEW YORK TIMES και INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Σε ένα πορτρέτο - αγιογραφία του Χριστόφια, δηλώνονταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι μετά την καταστροφική Προεδρία του Τασούλη Παπαδόπουλου η διεθνής κοινότητα προσβλέπει στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια για μια οριστική επίλυση του καρκινώματος που λέγεται Κυπριακό.
Προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου ως προς το γιατί ανάλογες ελπίδες δεν είχαν επενδυθεί και στον Ιωάννη Κασουλίδη, υποψήφιο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μοναδικού κόμματος στην Κύπρο που με σθένος και πολιτικό κόστος στήριξε το Σχέδιο Ανάν. Επιπλέον δε συμμερίζομαι και την τόση αισιοδοξία για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια. Δε μπορώ να παραγνωρίσω το ότι ότι η εκλογή του κατέστη εφικτή χάρη στην υποστήριξη των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, κομμάτων με γνωστές ακραίες εθνικιστικές - στα όρια του ρατσισμού - απόψεις. Τι ανταλλάγματα έχουν ζητήσει από το Δημήτρη Χριστόφια αυτά τα κόμματα; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Ενισχυτική του σκεπτικισμού μου είναι και η αλλαγή στάσης, την τελευταία στιγμή, του ΑΚΕΛ έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Φοβούμαι ωστόσο ότι τα αίτια της μη αποδοχής του Σχεδίου Ανάν είναι πολύ βαθύτερα από τους κοντόφθαλμους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Έλληνες, δεν έχουν αποδεχθεί ότι τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την Τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα κρίσεων, για τις οποίες η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Βολευόμαστε με την επίρριψη της ευθύνης στον «ξένο παράγοντα» και στις συνομωσίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην όξυνση του Κυπριακού. Ουδείς νομιμοποιείται επίσης να αμφισβητήσει και το ρόλο που προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να παίξει η Σοβιετική Ένωση. Ουδείς όμως νομιμοποιείται και να αμφισβητήσει ότι:
Είναι πεποίθησή μου ότι η όποια λύση προταθεί στο προσεχές διάστημα θα είναι σαφώς δυσμενέστερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν. Το 2004 η διεθνής κοινότητα θεωρούσε την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά μέρη της λύσης, την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους μέρος του προβλήματος. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρείται, εξ αιτίας της κουτοπόνηρης στρατηγικής του Τάσου Παπαδόπουλου, αφερέγγυα. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά ο Ντενκτάς είναι παρελθόν. Στη θέση του είναι ο ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν Ταλάτ. Και επειδή το ζήτημα του μεριδίου ευθύνης των Ελληνοκυπρίων στο Κυπριακό είναι ταμπού σε Κύπρο και Ελλάδα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συμβάλει είτε σε μια λύση του Κυπριακού, είτε σε μια διαδικασία διχοτόμησης έπειτα από διαπραγματεύσεις που θα δίνουν λύσεις στα ζητήματα των προσφύγων και των περιουσιών.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Οι ίδιοι Ελληνοκύπριοι που με περίσσεια περιφρόνηση μιλούν για τους Τουρκοκύπριους και με περίσσεια «λεβεντιά» απέρριπταν το «Σχέδιο του Τουρκόφιλου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών» κάθε βράδυ τα ακουμπάνε κανονικά στα καζίνο του «ψευδοκράτους»
Την εκλογή του είχε ευχηθεί μεσοβδόμαδα άρθρο στις κάθε άλλο παρά ύποπτες για συμπάθεια προς τους κομμουνιστές NEW YORK TIMES και INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Σε ένα πορτρέτο - αγιογραφία του Χριστόφια, δηλώνονταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι μετά την καταστροφική Προεδρία του Τασούλη Παπαδόπουλου η διεθνής κοινότητα προσβλέπει στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια για μια οριστική επίλυση του καρκινώματος που λέγεται Κυπριακό.
Προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου ως προς το γιατί ανάλογες ελπίδες δεν είχαν επενδυθεί και στον Ιωάννη Κασουλίδη, υποψήφιο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μοναδικού κόμματος στην Κύπρο που με σθένος και πολιτικό κόστος στήριξε το Σχέδιο Ανάν. Επιπλέον δε συμμερίζομαι και την τόση αισιοδοξία για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια. Δε μπορώ να παραγνωρίσω το ότι ότι η εκλογή του κατέστη εφικτή χάρη στην υποστήριξη των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, κομμάτων με γνωστές ακραίες εθνικιστικές - στα όρια του ρατσισμού - απόψεις. Τι ανταλλάγματα έχουν ζητήσει από το Δημήτρη Χριστόφια αυτά τα κόμματα; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Ενισχυτική του σκεπτικισμού μου είναι και η αλλαγή στάσης, την τελευταία στιγμή, του ΑΚΕΛ έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Φοβούμαι ωστόσο ότι τα αίτια της μη αποδοχής του Σχεδίου Ανάν είναι πολύ βαθύτερα από τους κοντόφθαλμους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και οι Έλληνες, δεν έχουν αποδεχθεί ότι τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την Τουρκική εισβολή του 1974 ήταν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα κρίσεων, για τις οποίες η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Βολευόμαστε με την επίρριψη της ευθύνης στον «ξένο παράγοντα» και στις συνομωσίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός συνέβαλαν τα μέγιστα στην όξυνση του Κυπριακού. Ουδείς νομιμοποιείται επίσης να αμφισβητήσει και το ρόλο που προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να παίξει η Σοβιετική Ένωση. Ουδείς όμως νομιμοποιείται και να αμφισβητήσει ότι:
- Την έναρξη της κρίσης σηματοδότησε ο ίδιος ο Μακάριος, όταν, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του στη Συνθήκη της Ζυρίχης, την κατήγγειλε, κηρύσσοντας αγώνα για την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Πράξη, που προκάλεσε την εύλογη αντίδραση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι με τη σειρά τους μποϋκοτάρισαν τα θεσμικά όργανα με κατάχρηση του δικαιώματος στην αρνησικυρία.
- Το φθινόπωρο του 1963, και ενώ στην Ελλάδα υπήρχε υπηρεσιακή κυβέρνηση που προετοίμαζε τις εκλογές, η υπό τη διοίκηση του συνεργάτη των Ναζί Στρατηγού Γρίβα Εθνοφρουρά, συνεπικουρούμενη από άτακτους παρακρατικούς της ΕΟΚΑ, επιτέθηκε σε πλήθος τουρκοκυπριακών χωριών, με πρόσχημα την κατάσχεση οπλισμού. Δεκάδες Τουρκοκυπρίων δολοφονήθηκαν εκείνες τις ημέρες. Όσο για τις φοβερές και τρομερές ποσότητες όπλων που ανακαλύφθηκαν; Μερικές δεκάδες, λιγότερα από 50, κυνηγετικά δίκανα και μερικά μαχαίρια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι Τουρκοκύπριοι περιχαρακώθηκαν στα χωριά τους και στις συνοικίες τους, συγκρότησαν πολιτοφυλακή, την οποία άρχισε να εξοπλίζει άμεσα η Άγκυρα, η οποία απάντησε με το δεύτερο μεγάλο διωγμό των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης.
- Ότι οι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές απέτρεψαν την τουρκική εισβολή το 1964, και ενώ στην Κύπρο τα επεισόδια Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν πλέον καθημερινά, αναπτύσσοντας τον 6ο Αμερικανικό Στόλο μεταξύ Κύπρου και Τουρκικών παραλίων.
- Ότι οι ίδιοι «τρισκατάρατοι» Αμερικανοί ιμπεριαλιστές πρότειναν στη συνέχεια το Σχέδιο Άτσεσον, το οποίο ήταν παρασάγγας καλύτερο της Συνθήκης της Ζυρίχης, αλλά και όλων των σχεδίων που παρουσιάστηκαν μετά το 1974. Σχέδιο που απέρριψε μετά βδελυγμίας η ελληνοκυπριακή ηγεσία, η οποία δεν ικανοποιούνταν με τίποτα λιγότερο από την εκδίωξη των Τουρκοκυπρίων από το νησί, και στην απόρριψη του οποίου σύρθηκε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.(Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να επιδείξουμε επιείκεια έναντι της κυβέρνησης Παπανδρέου, που σαφώς υπήρξε κατώτερη των περιστάσεων. Σε ένα κλίμα χειραφέτησης της ελληνικής κοινωνίας από την αμερικανική κηδεμονία που κυριαρχούσε τότε, δεν μπορούσε να πείσει εύκολα τους Έλληνες ψηφοφόρους για τη σημασία του Σχεδίου Άτσεσον).
- Ότι την επέλαση του Αττίλα δε σταμάτησε κάποια ηρωική άμυνα, αλλά η ενεργός παρέμβαση των άλλων «τρισκατάρατων» ιμπεριαλιστών, των Βρετανών.
- Ότι, τέλος, αν οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν να έχουν τους Τουρκοκυπρίους για υποζύγια και όχι ισότιμους συμπολίτες τους, όφειλαν να κάνουν πόλεμο. Όμως, και άριστα πράττουν, δεν επιθυμούν πόλεμο.
Είναι πεποίθησή μου ότι η όποια λύση προταθεί στο προσεχές διάστημα θα είναι σαφώς δυσμενέστερη για τους Ελληνοκύπριους από το Σχέδιο Ανάν. Το 2004 η διεθνής κοινότητα θεωρούσε την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά μέρη της λύσης, την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους μέρος του προβλήματος. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρείται, εξ αιτίας της κουτοπόνηρης στρατηγικής του Τάσου Παπαδόπουλου, αφερέγγυα. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά ο Ντενκτάς είναι παρελθόν. Στη θέση του είναι ο ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν Ταλάτ. Και επειδή το ζήτημα του μεριδίου ευθύνης των Ελληνοκυπρίων στο Κυπριακό είναι ταμπού σε Κύπρο και Ελλάδα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα συμβάλει είτε σε μια λύση του Κυπριακού, είτε σε μια διαδικασία διχοτόμησης έπειτα από διαπραγματεύσεις που θα δίνουν λύσεις στα ζητήματα των προσφύγων και των περιουσιών.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Οι ίδιοι Ελληνοκύπριοι που με περίσσεια περιφρόνηση μιλούν για τους Τουρκοκύπριους και με περίσσεια «λεβεντιά» απέρριπταν το «Σχέδιο του Τουρκόφιλου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών» κάθε βράδυ τα ακουμπάνε κανονικά στα καζίνο του «ψευδοκράτους»
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008
Το ΠαΣοΚ δεν νομιμοποιείται να ασκεί κριτική στους κήνσορες... Εγώ μπορώ;
Η "σουσουράδα" της ελληνικής δημοσιογραφίας (λέγε με Πανδώρα) χτύπησε πάλι από τη γνωστή και μη εξαιρετέα στήλη της!..
Εκφράζοντας με επαγγελματική δεινότητα τη γραμμή του "ΒΗΜΑΤΟΣ", της εφημερίδας που στηρίζει "με φανατισμό" την "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" και "ψηφίζει ΠΑΣΟΚ" σύμφωνα με τη δήλωση του εκδότη της Σ. Ψυχάρη, αναφέρθηκε και στο δημοψήφισμα που διεξάγεται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ εν όψει συνεδρίου, αύριο, σε ολόκληρη τη χώρα.
(Επ' αυτού έχουμε κι εμείς επισημάνει κάποια πράγματα λίγο πιο κάτω.)
Η "σουσουράδα" όμως παρέκαμψε όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα που τίθενται ενώπιον του λαού του ΠΑΣΟΚ για επιλογή και έμεινε σε ένα και μόνο: Αυτό που αφορά τα Μ.Μ.Ε.
Θα μου πείτε δικαιολογημένα... Μ.Μ.Ε. το "ΒΗΜΑ"... Μ.Μ.Ε. το "ΜΕΓΚΑ"... υπάλληλος του Οργανισμού η "σουσουράδα", πού αλλού θα στεκόταν;
Γράφει λοιπόν, στο σημερινό άρθρο της:
"...Ενα από τα 28 ερωτήματα, που τίθενται σε όσους θα μετάσχουν στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΠαΣοΚ το οποίο διεξάγεται αύριο, είναι και το εξής:
«Για τη διαφάνεια στον χώρο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας:
- Να παραμείνει το σημερινό καθεστώς;
- Να θεσμοθετηθεί νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων;».
Αχ, καλέ! Πόση αθωότητα κρύβεται σε ένα τέτοιο δίλημμα! Ισοδυναμεί με το εξής:
-Σας αρέσει ο κόσμος όπως είναι;
- Θέλετε να γίνει καλύτερος;
Τι καλούνται να επιλέξουν όσοι απαντήσουν; Τις καλές προθέσεις τους. Να πουν ότι, ναι, είναι καλοί άνθρωποι και θέλουν έναν καλύτερο κόσμο! Παιδαριώδη πράγματα. Ποιο θα είναι το « νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων »;..."
Παρακάμπτοντας (με ρίγη τρόμου μπορώ να πω) τη χθεσινοβραδυνή αυστηρή notam των τηλεκουτσομπόληδων του "ΜΕΓΚΑ" προς όσους τολμούν να ασκούν κριτική σε δημοσιογράφους (προστατευόμενο είδος;), θα τολμήσω!
Καλή μου "σουσουράδα": Ξέρω... Με το νόμο 3592/2007 έχεις ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που τρομάζεις στην ιδέα ότι μπορεί να έρθει κάποιο πρωινό και ο νόμος αυτός να έχει αλλάξει... Κάνεις ό,τι μπορείς κι εσύ και οι υπόλοιποι "σουσουραδιστές" να μην αλλάξει ποτέ.
Ειρωνεύεσαι... κακολογείς... απαξιώνεις... κάνεις ό,τι μπορείς τέλος πάντων κι είναι άξιος ο μισθός σου.
Όμως εγώ, σαν ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας - που συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους προοδευτικούς πολίτες - θα αγνοήσω την υπερφίαλη και εν πολλοίς σαχλή, ειρωνική σου διάθεση, καθώς και τα άπειρα συμφέροντά "τους" και αύριο θα πάω να ψηφίσω, στη γειτονιά μου.
Και θα επιλέξω ΝΑΙ, να αλλάξει αυτός ο νόμος - ο άθλιος νόμος, όταν γίνει αυτό εφικτό και θα αγωνιστώ γι αυτό.
Και θα απαιτήσω ιδιαίτερα να αλλάξει το εξής:
"...άρθρ. 6 παρ. 13, περ. β ii: «…Το ελάχιστο περιεχόμενο του προγράμματος ενημερωτικού σταθμού εθνικής εμβέλειας, θα πρέπει να περιλαμβάνει:… εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου τουλάχιστον 20 ωρών ετησίως…»
...Γιατί δεν ανέχομαι με 3,5 λεπτά την ημέρα "εκπομπών λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου" να έχουν το προνόμιο κάποιοι να αναγορεύονται σε κήνσορες της δημόσιας ζωής του τόπου μου, ενώ στην ουσία δεν είναι άλλο από "σκουπιδοτενεκέδες της κακιάς ώρας"!..
Γκέγκε, δημοκρατική "σουσουράδα";
(και για όσους ενδιαφέρονται, ας διαβάσουν το ενθάδε κείμενο "Κυβερνητική αθλιότητα", που αναφέρεται ακριβώς σ' αυτό το τόσο μεγάλο θέμα)
Κ.Λ.
Εκφράζοντας με επαγγελματική δεινότητα τη γραμμή του "ΒΗΜΑΤΟΣ", της εφημερίδας που στηρίζει "με φανατισμό" την "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" και "ψηφίζει ΠΑΣΟΚ" σύμφωνα με τη δήλωση του εκδότη της Σ. Ψυχάρη, αναφέρθηκε και στο δημοψήφισμα που διεξάγεται στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ εν όψει συνεδρίου, αύριο, σε ολόκληρη τη χώρα.
(Επ' αυτού έχουμε κι εμείς επισημάνει κάποια πράγματα λίγο πιο κάτω.)
Η "σουσουράδα" όμως παρέκαμψε όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα που τίθενται ενώπιον του λαού του ΠΑΣΟΚ για επιλογή και έμεινε σε ένα και μόνο: Αυτό που αφορά τα Μ.Μ.Ε.
Θα μου πείτε δικαιολογημένα... Μ.Μ.Ε. το "ΒΗΜΑ"... Μ.Μ.Ε. το "ΜΕΓΚΑ"... υπάλληλος του Οργανισμού η "σουσουράδα", πού αλλού θα στεκόταν;
Γράφει λοιπόν, στο σημερινό άρθρο της:
"...Ενα από τα 28 ερωτήματα, που τίθενται σε όσους θα μετάσχουν στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΠαΣοΚ το οποίο διεξάγεται αύριο, είναι και το εξής:
«Για τη διαφάνεια στον χώρο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας:
- Να παραμείνει το σημερινό καθεστώς;
- Να θεσμοθετηθεί νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων;».
Αχ, καλέ! Πόση αθωότητα κρύβεται σε ένα τέτοιο δίλημμα! Ισοδυναμεί με το εξής:
-Σας αρέσει ο κόσμος όπως είναι;
- Θέλετε να γίνει καλύτερος;
Τι καλούνται να επιλέξουν όσοι απαντήσουν; Τις καλές προθέσεις τους. Να πουν ότι, ναι, είναι καλοί άνθρωποι και θέλουν έναν καλύτερο κόσμο! Παιδαριώδη πράγματα. Ποιο θα είναι το « νέο πλαίσιο που διασφαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό και την ποιότητα των προγραμμάτων »;..."
Παρακάμπτοντας (με ρίγη τρόμου μπορώ να πω) τη χθεσινοβραδυνή αυστηρή notam των τηλεκουτσομπόληδων του "ΜΕΓΚΑ" προς όσους τολμούν να ασκούν κριτική σε δημοσιογράφους (προστατευόμενο είδος;), θα τολμήσω!
Καλή μου "σουσουράδα": Ξέρω... Με το νόμο 3592/2007 έχεις ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που τρομάζεις στην ιδέα ότι μπορεί να έρθει κάποιο πρωινό και ο νόμος αυτός να έχει αλλάξει... Κάνεις ό,τι μπορείς κι εσύ και οι υπόλοιποι "σουσουραδιστές" να μην αλλάξει ποτέ.
Ειρωνεύεσαι... κακολογείς... απαξιώνεις... κάνεις ό,τι μπορείς τέλος πάντων κι είναι άξιος ο μισθός σου.
Όμως εγώ, σαν ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας - που συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους προοδευτικούς πολίτες - θα αγνοήσω την υπερφίαλη και εν πολλοίς σαχλή, ειρωνική σου διάθεση, καθώς και τα άπειρα συμφέροντά "τους" και αύριο θα πάω να ψηφίσω, στη γειτονιά μου.
Και θα επιλέξω ΝΑΙ, να αλλάξει αυτός ο νόμος - ο άθλιος νόμος, όταν γίνει αυτό εφικτό και θα αγωνιστώ γι αυτό.
Και θα απαιτήσω ιδιαίτερα να αλλάξει το εξής:
"...άρθρ. 6 παρ. 13, περ. β ii: «…Το ελάχιστο περιεχόμενο του προγράμματος ενημερωτικού σταθμού εθνικής εμβέλειας, θα πρέπει να περιλαμβάνει:… εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου τουλάχιστον 20 ωρών ετησίως…»
...Γιατί δεν ανέχομαι με 3,5 λεπτά την ημέρα "εκπομπών λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου" να έχουν το προνόμιο κάποιοι να αναγορεύονται σε κήνσορες της δημόσιας ζωής του τόπου μου, ενώ στην ουσία δεν είναι άλλο από "σκουπιδοτενεκέδες της κακιάς ώρας"!..
Γκέγκε, δημοκρατική "σουσουράδα";
(και για όσους ενδιαφέρονται, ας διαβάσουν το ενθάδε κείμενο "Κυβερνητική αθλιότητα", που αναφέρεται ακριβώς σ' αυτό το τόσο μεγάλο θέμα)
Κ.Λ.
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008
Δικαίωμα... ευθύνη... ή και τα δύο μαζί;
Την Κυριακή που έρχεται, οι φίλοι και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ καλούνται να εκλέξουν αντιπροσώπους για το Συνέδριο του κόμματος, που θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο, σε μια εκλογή που βασικά ομοιάζει με αυτή της εκλογής προέδρου του κινήματος.
Ταυτόχρονα, οι προσερχόμενοι έχουν και τη δυνατότητα να ψηφίσουν και για τις θέσεις του κινήματος, που αφορούν τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή, την αξιοκρατία στο δημόσιο, την διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και άλλα.
Απ' όσο ξέρω, είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια τέτοια διαδικασία.
Προσωπικά τη θεωρώ πολύ πιο σπουδαία και πιο κρίσιμη από αυτή της εκλογής προέδρου από μια απ' ευθείας εκλογή, όπως έγινε στις 11/11/07.
Δεν πρόκειται για μια δημοψηφισματικού τύπου διαδικασία, όπου καλούμαστε να επικυρώσουμε ή να απορρίψουμε ένα σύνολο προτάσεων με "ναι" ή "όχι". Πρόκειται για ένα ερωτηματολόγιο δέκα ερωτήσεων, η καθεμιά από τις οποίες περιλαμβάνει δύο ή τρεις επιλογές, που προφανώς προήλθαν μέσα από τον ευρύτερο προσυνεδριακό διάλογο και επί των οποίων καλείται να αποφασίσει ο πολίτης, ποιά από αυτές αποδέχεται.
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα γίνει απολύτως σεβαστό από το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δηλώσεις του προέδρου του και των στελεχών του και οι πλειοψηφούσες θέσεις, θα περιληφθούν όλες στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι εναπόκειται πια στους πολίτες που αισθάνονται κοντά στο ΠΑΣΟΚ, να δώσουν σάρκα και οστά σε μια τόσο δημοκρατική διαδικασία και να τόλμήσουν να πάρουν θέση για πολύ ευαίσθητα ζητήματα, όπως π.χ. αυτά που αφορούν τα δικαιώματα των μεταναστών (αν γεννηθεί ένα παιδί στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς, να αποκτά αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια, ή όχι;) ή στο κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής νομικού πλαισίου για την τηλεόραση, τη χρηματοδότηση των κομμάτων κλπ.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!..
Είμαστε μια προοδευτική παράταξη, ή όχι;
Θέλουμε να παίρνουμε θέση για δύσκολα και ευαίσθητα προβλήματα;
Σαν διαδικασία είναι σπουδαία.
Δυστυχώς δεν έχει διαφημιστεί πολύ, οι πολίτες δεν το ξέρουν καν, ενώ τα σχετικά ερωτήματα δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε καν από τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Είναι κάτι πρωτόγνωρο και γι αυτό συγχωρούνται τα λάθη και οι προχειρότητες ιδίως την περίοδο αυτή.
Όπως και να έχει, σημασία έχει η συμμετοχή.
(Στο interna-corporis ανέβασα το πλήρες κείμενο και το ερωτηματολόγιο, για όποιον ενδιαφέρεται να το μελετήσει και να... πάρει θέση)
Κ.Λ.
Ταυτόχρονα, οι προσερχόμενοι έχουν και τη δυνατότητα να ψηφίσουν και για τις θέσεις του κινήματος, που αφορούν τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή, την αξιοκρατία στο δημόσιο, την διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και άλλα.
Απ' όσο ξέρω, είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα μια τέτοια διαδικασία.
Προσωπικά τη θεωρώ πολύ πιο σπουδαία και πιο κρίσιμη από αυτή της εκλογής προέδρου από μια απ' ευθείας εκλογή, όπως έγινε στις 11/11/07.
Δεν πρόκειται για μια δημοψηφισματικού τύπου διαδικασία, όπου καλούμαστε να επικυρώσουμε ή να απορρίψουμε ένα σύνολο προτάσεων με "ναι" ή "όχι". Πρόκειται για ένα ερωτηματολόγιο δέκα ερωτήσεων, η καθεμιά από τις οποίες περιλαμβάνει δύο ή τρεις επιλογές, που προφανώς προήλθαν μέσα από τον ευρύτερο προσυνεδριακό διάλογο και επί των οποίων καλείται να αποφασίσει ο πολίτης, ποιά από αυτές αποδέχεται.
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα γίνει απολύτως σεβαστό από το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δηλώσεις του προέδρου του και των στελεχών του και οι πλειοψηφούσες θέσεις, θα περιληφθούν όλες στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι εναπόκειται πια στους πολίτες που αισθάνονται κοντά στο ΠΑΣΟΚ, να δώσουν σάρκα και οστά σε μια τόσο δημοκρατική διαδικασία και να τόλμήσουν να πάρουν θέση για πολύ ευαίσθητα ζητήματα, όπως π.χ. αυτά που αφορούν τα δικαιώματα των μεταναστών (αν γεννηθεί ένα παιδί στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς, να αποκτά αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια, ή όχι;) ή στο κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής νομικού πλαισίου για την τηλεόραση, τη χρηματοδότηση των κομμάτων κλπ.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!..
Είμαστε μια προοδευτική παράταξη, ή όχι;
Θέλουμε να παίρνουμε θέση για δύσκολα και ευαίσθητα προβλήματα;
Σαν διαδικασία είναι σπουδαία.
Δυστυχώς δεν έχει διαφημιστεί πολύ, οι πολίτες δεν το ξέρουν καν, ενώ τα σχετικά ερωτήματα δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε καν από τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Είναι κάτι πρωτόγνωρο και γι αυτό συγχωρούνται τα λάθη και οι προχειρότητες ιδίως την περίοδο αυτή.
Όπως και να έχει, σημασία έχει η συμμετοχή.
(Στο interna-corporis ανέβασα το πλήρες κείμενο και το ερωτηματολόγιο, για όποιον ενδιαφέρεται να το μελετήσει και να... πάρει θέση)
Κ.Λ.
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008
Κάτι αλλάζει;
Η Ιστορία κινείται με τους δικούς της ρυθμούς. Κι όταν κανείς μπορέσει να αυτονομηθεί από τα γεγονότα και να δει από κάποια απόσταση την εξέλιξή τους στο χρόνο, αποκτά και τη σοφία να τα εξηγήσει...
Ποιός θα το φανταζόταν, πριν από ένα μόλις χρόνο, ότι σήμερα στο θρόνο (σκαμνί το ονόμασε ο ίδιος) της ιεραρχίας θα καθόταν ένας, κατά γενική ομολογία χαμηλών τόνων εκσυγχρονιστής ιεράρχης, ο Ιερώνυμος, ενώ ο παντοδύναμος Χριστόδουλος θα αποτελούσε παρελθόν;
Ποιός θα φανταζόταν πριν από λίγο μόλις καιρό, ότι στην προεδρία της Κύπρου θα βρισκόταν κάποιος άλλος εκτός από τον Τάσσο του "όχι";
Κάτι αλλάζει;
Ίσως...
Πράγματα και καταστάσεις που τα θεωρούμε παγιωμένα, μπορεί αύριο το πρωί να τα δούμε να χάνονται με το πέρασμα του αέρα.
Η εποχή μας είναι τόσο βιαστική... Όλα καταναλώνονται και όλα αποδομούνται σε πολύ σύντομο χρόνο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι όποιος πηγαίνει κόντρα στην εποχή και τις ανάγκες της, παρότι φαντάζει παντοδύναμος και παντοτινός, μοιραία κάποτε θα βρεθεί εκτός παιδιάς.
Και τότε απελευθερώνονται δυνάμεις που δεν φαίνονται με το μάτι...
Κ.Λ.
Ποιός θα το φανταζόταν, πριν από ένα μόλις χρόνο, ότι σήμερα στο θρόνο (σκαμνί το ονόμασε ο ίδιος) της ιεραρχίας θα καθόταν ένας, κατά γενική ομολογία χαμηλών τόνων εκσυγχρονιστής ιεράρχης, ο Ιερώνυμος, ενώ ο παντοδύναμος Χριστόδουλος θα αποτελούσε παρελθόν;
Ποιός θα φανταζόταν πριν από λίγο μόλις καιρό, ότι στην προεδρία της Κύπρου θα βρισκόταν κάποιος άλλος εκτός από τον Τάσσο του "όχι";
Κάτι αλλάζει;
Ίσως...
Πράγματα και καταστάσεις που τα θεωρούμε παγιωμένα, μπορεί αύριο το πρωί να τα δούμε να χάνονται με το πέρασμα του αέρα.
Η εποχή μας είναι τόσο βιαστική... Όλα καταναλώνονται και όλα αποδομούνται σε πολύ σύντομο χρόνο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι όποιος πηγαίνει κόντρα στην εποχή και τις ανάγκες της, παρότι φαντάζει παντοδύναμος και παντοτινός, μοιραία κάποτε θα βρεθεί εκτός παιδιάς.
Και τότε απελευθερώνονται δυνάμεις που δεν φαίνονται με το μάτι...
Κ.Λ.
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Έφυγε η κυρία Καίτη
Πριν από λίγο έφυγε απ' τη ζωή η κυρία Καίτη, η μητέρα του Γιώργου και του Αντρέα Σκιάνη...
Σιγά - σιγά φεύγουν κι οι τελευταίοι μιας γενιάς που άφησε δυνατό το αποτύπωμά της στον τόπο και στην ιστορία του.
Η κυρία Καίτη ήταν μια ευγενική γυναίκα, τη θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστή και πάντοτε διακριτική. Ένας λεπτός άνθρωπος που έζησε δύσκολα χρόνια, αλλά και ευτυχισμένα στο πλευρό του αξέχαστου Καπετάν Έκτορα του άντρα της και των παιδιών της. Είδε εγγόνια, έφτασε στα καλά της χρόνια ήρεμη πάντοτε, παρόλα τα προβλήματα της υγείας της.
Τα θερμά συλλυπητήρια στο Γιώργο, τον Αντρέα, τον Έκτορα, το Χρήστο και το μικρότερο από τα εγγονάκια της το Λεωνίδα.
Να ζήσουνε να τη θυμούνται όπως της πρέπει...
Στο καλό κυρία Καίτη...
Σιγά - σιγά φεύγουν κι οι τελευταίοι μιας γενιάς που άφησε δυνατό το αποτύπωμά της στον τόπο και στην ιστορία του.
Η κυρία Καίτη ήταν μια ευγενική γυναίκα, τη θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστή και πάντοτε διακριτική. Ένας λεπτός άνθρωπος που έζησε δύσκολα χρόνια, αλλά και ευτυχισμένα στο πλευρό του αξέχαστου Καπετάν Έκτορα του άντρα της και των παιδιών της. Είδε εγγόνια, έφτασε στα καλά της χρόνια ήρεμη πάντοτε, παρόλα τα προβλήματα της υγείας της.
Τα θερμά συλλυπητήρια στο Γιώργο, τον Αντρέα, τον Έκτορα, το Χρήστο και το μικρότερο από τα εγγονάκια της το Λεωνίδα.
Να ζήσουνε να τη θυμούνται όπως της πρέπει...
Στο καλό κυρία Καίτη...
Χιόνι με το καντάρι, αδέρφια!..
Χολαργός, ώρα 17:00
Δρόμοι αδιάβατοι για τα Ι.Χ.
Ησυχία που σε ηρεμεί
Απόψε είναι όμορφα
Από αύριο τα προβλήματα...
(γλύστρες και τα υπόλοιπα)...
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008
Αμάν Αλέξη!
Το1981 οι προσκείμενες στη ΝΔ εφημερίδες είχαν βαφτίσει τον Κώστα Λαλιώτη «θείον βρέφος».
Για τη σκανδαλώδη προβολή του από την ΕΡΤ αμέσως μετά την ΑΛΛΑΓΗ.
Σήμερα το νέο «θείον βρέφος» είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος, προσκεκλημένος χθες
Για τη σκανδαλώδη προβολή του από την ΕΡΤ αμέσως μετά την ΑΛΛΑΓΗ.
Σήμερα το νέο «θείον βρέφος» είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος, προσκεκλημένος χθες
στην εκπομπή του Γ. Παπαδόπουλου στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 κλήθηκε να αξιολογήσει όλους τους
πριν από αυτόν Προέδρους του ΣΥΝ.
«Ήταν όλοι τους αξιολογότατοι άνθρωποι, δήλωσε - άραγε περιλαμβάνει και τη Δαμανάκη; - εκεί που υστερούσαν ήταν στο μάνατζμεντ, - ναι σωστά διαβάσατε - του Κόμματος. Τόση μετριοφροσύνη ο φέρελπις νεανίας.
πριν από αυτόν Προέδρους του ΣΥΝ.
«Ήταν όλοι τους αξιολογότατοι άνθρωποι, δήλωσε - άραγε περιλαμβάνει και τη Δαμανάκη; - εκεί που υστερούσαν ήταν στο μάνατζμεντ, - ναι σωστά διαβάσατε - του Κόμματος. Τόση μετριοφροσύνη ο φέρελπις νεανίας.
Δεν πρέπει να τον αδικούμε όμως. Έχει καταφέρει κάτι σημαντικό και γι' αυτό θα του είναι για πολλά
χρόνια ευγνώμων ο προοδευτικός χώρος (γιατί τον ίδιο τον Τσίπρα τον βλέπω σύντομα να διαπρέπει
από άλλα μαγαζιά, πιο φιλελεύθερα από το ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ): εισήγαγε στην πολιτικοποίηση ένα
κομμάτι της νεολαίας που ήταν εντελώς απολίτικο, και θεωρώντας ότι δεν έχει μέλλον, έχει υιοθετήσει συμπεριφορές που συνοψίζονται στο «άντε γαμηθείτε όλοι». Το να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους να πιστέψουν πως υπάρχει προοπτική είναι δουλειά άλλων, δεν είναι ούτε του Τσίπρα, ούτε του ΣΥΝ.
Γιάννης Χρ.
χρόνια ευγνώμων ο προοδευτικός χώρος (γιατί τον ίδιο τον Τσίπρα τον βλέπω σύντομα να διαπρέπει
από άλλα μαγαζιά, πιο φιλελεύθερα από το ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ): εισήγαγε στην πολιτικοποίηση ένα
κομμάτι της νεολαίας που ήταν εντελώς απολίτικο, και θεωρώντας ότι δεν έχει μέλλον, έχει υιοθετήσει συμπεριφορές που συνοψίζονται στο «άντε γαμηθείτε όλοι». Το να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους να πιστέψουν πως υπάρχει προοπτική είναι δουλειά άλλων, δεν είναι ούτε του Τσίπρα, ούτε του ΣΥΝ.
Γιάννης Χρ.
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
Η κάλυψη της απεργίας από την ΕΡΤ
Ενδιαφέρον είχε ο τρόπος κάλυψης της χθεσινής απεργίας από τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ. Πλάνα μονάχα από το ΠΑΜΕ, δηλώσεις μονάχα της Αλέκας Παπαρήγα. Έτσι ώστε, ο τηλεθεατής που δε συμμετείχε στη διαδήλωση και δεν έτυχε να δει άλλο δελτίο ειδήσεων να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην απεργία συμμετείχε μονάχα το ΚΚΕ.
Κι όλα αυτά ενώ σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δυο μηνών το ΚΚΕ εμφανίζεται στάσιμο και με πτωτικές τάσεις.
Απελπισμένες προσπάθειες κακών μαθητών του Γκαίμπελς να προστατεύσουν τον κυβερνητικό τους εταίρο.
Εις μάτην
Γιάννης Χρ.
Κι όλα αυτά ενώ σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δυο μηνών το ΚΚΕ εμφανίζεται στάσιμο και με πτωτικές τάσεις.
Απελπισμένες προσπάθειες κακών μαθητών του Γκαίμπελς να προστατεύσουν τον κυβερνητικό τους εταίρο.
Εις μάτην
Γιάννης Χρ.
Όποιος δε θέλει να ζυμώσει... σαράντα μέρες κοσκινίζει.
Ο ΣΥΝ, με την κυριαρχούσα ΚΝιτογενή ηγεσία του, αποφάσισε να παύσει να είναι ένα "μικρό ΠΑΣΟΚ" στην αριστερή του πλευρά και να γίνει ένα δυναμικό "ΚΚΕ", χωρίς τα βαρίδια της ιστορίας και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του αυθεντικού ΚΚΕ.
Διείδε ότι στην καρδιά της κρίσης που ταλανίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, ο όρος "αριστερά" είναι ελκυστικός, γοητεύει, χαϊδεύει αυτιά και (το κυριότερο) δίνει άλλοθι ιδεολογικό στη νοσηρή φοβία της παγκοσμιοποίησης.
Ένα άλλοθι κατά πολύ ισχυρότερο από τις γελοιότητες του 666 ή τις ασυναρτησίες της ακροδεξιάς.
Να γίνει δηλαδή ένα εύρωστο, δυναμικό κόμμα που - τι στο καλό... - κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθει να μας... κυβερνήσει. Μόνο του, ή με παρέα...
Σ' αυτή τη ζοφερή προοπτική απαντάει με γλαφυρότητα ο φιλ. τζουτζές στο "παραμύθι" του, λίγο πιο κάτω. (Εντύπωση μου προκάλεσε ότι το παραμύθι δεν το "έφαγε" ούτε ο μικρός Λεωνίδας, αλλά τελικά το ρουφάνε ηδονικά σοβαροί κατά τα άλλα σχολιαστές και αρθρογράφοι δεξιά κι αριστερά.)
Το μέγα θέμα είναι γιατί αυτός ο αναχρονισμός;
Μου φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από το σύνδρομο της κακιάς νοικοκυράς:
"Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει"...
Όμως, που θα πάει... θα πεινάσει, θα μπαϊλντίσει, θα κάτσει κάποτε και θα ζυμώσει...
Κ.Λ.
Διείδε ότι στην καρδιά της κρίσης που ταλανίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, ο όρος "αριστερά" είναι ελκυστικός, γοητεύει, χαϊδεύει αυτιά και (το κυριότερο) δίνει άλλοθι ιδεολογικό στη νοσηρή φοβία της παγκοσμιοποίησης.
Ένα άλλοθι κατά πολύ ισχυρότερο από τις γελοιότητες του 666 ή τις ασυναρτησίες της ακροδεξιάς.
Να γίνει δηλαδή ένα εύρωστο, δυναμικό κόμμα που - τι στο καλό... - κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθει να μας... κυβερνήσει. Μόνο του, ή με παρέα...
Σ' αυτή τη ζοφερή προοπτική απαντάει με γλαφυρότητα ο φιλ. τζουτζές στο "παραμύθι" του, λίγο πιο κάτω. (Εντύπωση μου προκάλεσε ότι το παραμύθι δεν το "έφαγε" ούτε ο μικρός Λεωνίδας, αλλά τελικά το ρουφάνε ηδονικά σοβαροί κατά τα άλλα σχολιαστές και αρθρογράφοι δεξιά κι αριστερά.)
Το μέγα θέμα είναι γιατί αυτός ο αναχρονισμός;
Μου φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από το σύνδρομο της κακιάς νοικοκυράς:
"Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει"...
Όμως, που θα πάει... θα πεινάσει, θα μπαϊλντίσει, θα κάτσει κάποτε και θα ζυμώσει...
Κ.Λ.
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ
Η κριτική που ασκεί τον τελευταίο καιρό το ΠΑΣΟΚ, επίσημα και ανεπίσημα, συντεταγμένα και άτακτα, μονάχα θλίψη μου προκαλεί. Κι αυτό μολονότι ήμουν έτοιμος από καιρό για τη στιγμή αυτή. Όταν ακούω τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν το ΣΥΝ για «απόπειρα λεηλασίας των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ» έρχεται στο νου μου μια συνέντευξη τύπου του Ανδρέα Παπανδρέου στα 1985, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές. Η πρώτη ερώτηση είναι του πολιτικού συντάκτη της ΑΥΓΗΣ, του συμπαθέστατου Σοφιανού Χρυσοστομίδη. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για ερώτηση, αλλά για επίθεση στον Ανδρέα Παπανδρέου διότι «προσπαθούσε να λεηλατήσει τις ψήφους του ΚΚΕ εσ.». Θυμάμαι ακόμα την απάντηση του Ανδρέα Παπανδρέου «Δεν έχουμε προσωπικά με το κόμμα σας. Εμείς ψήφους θέλουμε να πάρουμε. Το από πού θα τις πάρουμε δε μας νοιάζει».
Σήμερα ίδιο σκηνικό, με τους ρόλους ανεστραμμένους. Ο λόγος είναι απλός. Και τότε, όπως και τώρα, αυτοί που αισθάνονταν ότι τους λεηλατούν την εκλογική πελατεία στερούνταν πολιτικής στρατηγικής. Και τότε όπως και τώρα η απουσία πολιτικής στρατηγικής σκεπάζονταν κάτω από το μανδύα μιας σεμνότυφης ηθικολογίας. Και τότε όπως και τώρα, απέναντι σε αυτούς που στερούνταν πολιτικής βρίσκονταν ένας χαρισματικός στην επικοινωνία, πλην κυνικός άνθρωπος. Και τώρα, όπως και τότε, τέτοιες κινήσεις είναι καταδικασμένες από χέρι.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η απουσία ιδεολογίας, και κατά συνέπεια πολιτικής στρατηγικής.Τι θέλει να είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ; Ένα σοσιαλφιλελεύθερο, ένα σοσιαλδημοκρατικό, ή ένα σοσιαλιστικό (με την έννοια ότι ονειρεύεται μια αυτοδιαχειριζόμενη σοσιαλιστική κοινωνία) κόμμα; Ή μήπως θέλει να είναι το λαϊκίστικο εθνικιστικό μόρφωμα του Ανδρέα Παπανδρέου;
Δε θα έβλεπα τίποτα το μεμπτό σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω εκδοχές. Σαφέστατα η κάθε μια από αυτές θα είχε τις συνέπειές της. Κάποιοι θα το εγκατέλειπαν, κάποιοι άλλοι θα το αγκάλιαζαν. Είναι ορατή η προσπάθεια των πρωτοκλασάτων στελεχών του να αποφύγουν κάθε σαφή τοποθέτηση. Όμως ζούμε σε μια εποχή που η ιδεολογικοπολιτική θολούρα, όπως άλλωστε δείχνουν και όλα τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, δεν οφελεί το ΠΑΣΟΚ. Διότι το copyright της το έχει η ΝΔ. Υποχρεωτικά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διαλέξει μια ιδεολογική ταυτότητα και μια πολιτική στρατηγική.
Μόνο τότε θα είναι σαφές τί το ενώνει και τι το χωρίζει με το ΣΥΝ. Μόνο τότε δε θα έχει ανάγκη τις σεμνότυφες ηθικολογίες που κυριαρχούν στον πολιτικό του λόγο εδώ και τέσσερα χρόνια. Μόνο τότε δε θα του χρειάζονται τα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης του κάθε Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος δε φταίει σε τίποτα για την ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ.
Γιάννης Χρ.
Σήμερα ίδιο σκηνικό, με τους ρόλους ανεστραμμένους. Ο λόγος είναι απλός. Και τότε, όπως και τώρα, αυτοί που αισθάνονταν ότι τους λεηλατούν την εκλογική πελατεία στερούνταν πολιτικής στρατηγικής. Και τότε όπως και τώρα η απουσία πολιτικής στρατηγικής σκεπάζονταν κάτω από το μανδύα μιας σεμνότυφης ηθικολογίας. Και τότε όπως και τώρα, απέναντι σε αυτούς που στερούνταν πολιτικής βρίσκονταν ένας χαρισματικός στην επικοινωνία, πλην κυνικός άνθρωπος. Και τώρα, όπως και τότε, τέτοιες κινήσεις είναι καταδικασμένες από χέρι.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η απουσία ιδεολογίας, και κατά συνέπεια πολιτικής στρατηγικής.Τι θέλει να είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ; Ένα σοσιαλφιλελεύθερο, ένα σοσιαλδημοκρατικό, ή ένα σοσιαλιστικό (με την έννοια ότι ονειρεύεται μια αυτοδιαχειριζόμενη σοσιαλιστική κοινωνία) κόμμα; Ή μήπως θέλει να είναι το λαϊκίστικο εθνικιστικό μόρφωμα του Ανδρέα Παπανδρέου;
Δε θα έβλεπα τίποτα το μεμπτό σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω εκδοχές. Σαφέστατα η κάθε μια από αυτές θα είχε τις συνέπειές της. Κάποιοι θα το εγκατέλειπαν, κάποιοι άλλοι θα το αγκάλιαζαν. Είναι ορατή η προσπάθεια των πρωτοκλασάτων στελεχών του να αποφύγουν κάθε σαφή τοποθέτηση. Όμως ζούμε σε μια εποχή που η ιδεολογικοπολιτική θολούρα, όπως άλλωστε δείχνουν και όλα τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, δεν οφελεί το ΠΑΣΟΚ. Διότι το copyright της το έχει η ΝΔ. Υποχρεωτικά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διαλέξει μια ιδεολογική ταυτότητα και μια πολιτική στρατηγική.
Μόνο τότε θα είναι σαφές τί το ενώνει και τι το χωρίζει με το ΣΥΝ. Μόνο τότε δε θα έχει ανάγκη τις σεμνότυφες ηθικολογίες που κυριαρχούν στον πολιτικό του λόγο εδώ και τέσσερα χρόνια. Μόνο τότε δε θα του χρειάζονται τα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης του κάθε Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος δε φταίει σε τίποτα για την ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια του ΠΑΣΟΚ.
Γιάννης Χρ.
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008
ΟΠΙΣΘΕΝ ΟΛΟΤΑΧΩΣ
Θάχετε αντιληφθεί την αδυναμία που έχω στη νέα γενιά. Και όταν λέω νέα, συμπεριλαμβάνω με θαυμαστικά και τη νεώτατη, αυτή στην οποία ανήκει ο αγαπημένος μου ανηψιός Λεωνίδας.
Του Λεωνίδα λοιπόν δεν του αρέσουν και πολύ τα παραμύθια., τα βαριέται. Αγαπημένα θέματα άλλων παιδιών που έχουν ακούσει τις αυτοσχέδιες ιστορίες μου, τον αφήνουν αδιάφορο.
Πεισματωμένος από την αποτυχία μου να του προκαλέσω το ενδιαφέρον δοκίμασα κάτι άλλο. Του μίλησα για τη μυθική χώρα Αλαβανία. Μια και δεν έχω κάτι καλύτερο να γράψω, θα σας κουράσω και σας με την ίδια ιστορία. Κι όποιος αντέξει.
Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό μια χώρα με το όνομα Αλαβανία. Για πολλά χρόνια της είχαν αλλάξει το όνομα και την λέγανε Ψωραλαβανία γιατί δεν είχε ψωμί να ζήσει τα παιδιά της που φεύγανε να βρουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Πολύ κοντά της είχε άλλες χώρες, την Ζιβκοβία, την Τσαουσεσκία, την Τιτοϊα και την Χοτζία που κάποιοι έλεγαν και ήταν πολλοί, ότι θα έπρεπε να αποτελέσουν παράδειγμα για την Ψωραλαβανία, αν ήθελε κάποτε να προκόψει και να ζήσει ο λαός της καλά. Μεταξύ αυτών που τα υποστήριζαν αυτά ήταν και ένας πολιτικός, ονόματι Ελάνο που ήταν καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής. Αγωνίστηκε κατά της στρατιωτικής δικτατορίας που ταλαιπώρησε την Ψωραλαβανία για εφτά χρόνια. Δεν ήταν ο μόνος καλός άνθρωπος και καλός αγωνιστής αλλά σίγουρα ήταν και τα δύο.
Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και η Ψωραλαβανία έγινε σκέτο Αλαβανία. Βοήθησε και η εξωτερική της πολιτική που από τη μια δημιούργησε και διατήρησε καλές σχέσεις με τις αραβικές και άλλες αδέσμευτες χώρες, ενώ από την άλλη μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε εταίρος των ισχυρών, συμμετέχοντας στη λήψη αποφάσεων που αφορούσαν την οικουμένη ολόκληρη.
Αυτή η νέα κατάσταση είχε αντανάκλαση στη ζωή του λαού της Αλαβανίας. Σταμάτησε η μετανάστευση και πολλοί από τους μετανάστες γύρισαν πίσω, να ζήσουν και να δουλέψουν στην πατρίδα.
Εντωμεταξύ, οι γειτονικές χώρες Ζιβκοβία, Τσαουσεσκία, Τιτοϊα και Χοτζία διαλύθηκαν. Άλλη σε μια νύχτα, άλλη σε δύο, άλλη σε τρεις. Οι λαοί που τα επιτεύγματά τους, την αγάπη για τη χώρα τους και τη νέα συνείδησή τους εκθείαζε με ενθουσιασμό και απόλυτη σιγουριά, που δε σήκωνε αντίρρηση, ο κύριος Ελάνο, πανηγύρισαν για την πτώση και πολύ σύντομα άρχισαν να συρρέουν για καλύτερες μέρες στην πάλαι ποτέ Ψωραλαβανία. Η Αλαβανία κλήθηκε να διαμορφώσει μεταναστευτική πολιτική, όπως όλες οι μεγάλες, οι προνομιούχες χώρες του πλανήτη.
Οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα. Τα σπίτια ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές. Οι γειτονιές μαγαζιά. Οι πόλεις απόχτησαν πολυχρωμία και πολυφωνία από ανθρώπους με διαφορετικές εθνικές καταγωγές, με την ίδια όμως λαχτάρα για ζωή.
Βέβαια και τα προβλήματα πολλά. Ο κόσμος αλλάζει, οι δουλιές αλλάζουν, τα επαγγέλματα αλλάζουν. Ο ξέφρενος ρυθμός των αλλαγών τρομάζει και δημιουργεί ανασφάλεια. Το να έχεις μια ειδικότητα δε φθάνει. Πρέπει να ψάξεις που και πως θα την χρησιμοποιήσεις, αλλιώς θα πρέπει να την αλλάξεις ή να την συμπληρώσεις.
Την κατάσταση αυτή το συντηρητικό κόμμα που κυβερνάει δε μπορεί να την παλέψει γιατί είχε παραμυθιάσει τους οπαδούς του που έβλεπαν έντρομοι τις αλλαγές ότι θα τους προσφέρει ασφάλεια με τον παλιό, καλό τρόπο.
Το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε και έχασε την εξουσία βλέπει πόσο δύσκολο είναι να εφαρμόσει τις αλλαγές που απαιτούνται για να ξεπεραστούν τα προβλήματα.
Ο λαός της Αλαβανίας δυσανασχετεί και απελπίζεται γιατί έχοντας περάσει αρκετά άνετα χρόνια περιμένει εύκολες λύσεις. Περιμένει σωτήρες, μάγους, θαυματουργούς.
Κι αφού αυτοί καίγονται ένας, ένας, έρχεται και η σειρά του κυρίου Ελάνο. Ο κύριος Ελάνο ευνοείται από τη συγκυρία και βλέπει στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του να ανεβαίνουν. Θεωρεί ότι η πολιτική του δικαιώνεται και αισθάνεται μια απίστευτη ευφορία να τον κατακλύζει. Θέλει πια κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά.
Φροντίζει βέβαια να θέσει τα όρια της αριστεράς. Αριστερά δεν είναι το προοδευτικό κόμμα που κυβερνούσε. Υπονοεί ότι αριστερά είναι μόνο αυτός και μία άλλη αριστερά που έχει όμως το κουσούρι να διατυμπανίζει ότι ο κύριος Ελάνο δεν είναι αριστερός. Άρα μένει μόνος του να αποτελεί τον πυρήνα της κυβέρνησης που οραματίζεται.
Οι καιροί όμως δεν περιμένουν. Τα γεγονότα τρέχουν. Ο λαός και τα άλλα πολιτικά κόμματα αποφασίζουν να αναλάβει την διακυβέρνηση της Αλαβανίας ο κύριος Ελάνο με βοηθό του τον πολλά υποσχόμενο νεαρό κύριο Πρίτσα.
Ο λαός περιμένει τα θαύματα. Να ανέβουν οι μισθοί των 700€ αλλά να παραμείνουν ανοιχτές και ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, να γίνει δωρεάν παιδεία χωρίς φροντιστήρια αλλά να δουλεύουν και οι φροντιστές, να προστατεύεται το περιβάλλον αλλά να χτίζουμε και όπου θέλουμε, να μη γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά να μη φεύγουν και τα παιδιά στο εξωτερικό για να σπουδάσουν σε αυτά ακριβώς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες αλλά να βασίσουμε την εξωτερική πολιτική στον τσαμπουκά μας. Κοντολογής όλα να αλλάξουν χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Ο κύριος Ελάνο ζαλίζεται. Θέλει να την βγάλει καθαρή με κάποιες θεσμικές αλλαγές αλλά αυτά τα κάναν κι άλλοι. Αναπολεί την παλιά, καλή εποχή που θαύμαζε και αποθέωνε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και τότε, μέσα στη μαυρίλα και απελπισία του πέφτει στα χέρια του το μπεστ σέλερ του κοσμολόγου Τζόρτζιο Μικέλε Σκιάνι «Όπισθεν ολοταχώς». Ο διάσημος κοσμολόγος υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή το σύμπαν, μετά από αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, θα σταματήσει να διαστέλλεται και θα αρχίσει να συστέλλεται. Ο χρόνος θα γυρίσει πίσω, η εντροπία θα μειώνεται, οι γέροι θα γίνονται νέοι, οι κλανιές θα επιστρέφουν στις κολοτρυπίδες και ο σοσιαλισμός θα ξαναθριαμβεύσει ξεκινώντας από την πτώση του τείχους και καταλήγοντας στον τσαρισμό.Ο κύριος Πρίτσας θα ξαναγυρίσει στην κοιλιά της μανούλας του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ξαναγίνει αριστερό αλλά ο κύριος Ελάνο δεν θα το παραδέχεται γιατί θα ξαναεκστασιάζεται από το θαύμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της νέας συνείδησης στη Σοβιετική Ένωση.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα σας κουράσω. Υπάρχουν ένα καλό και ένα κακό σ’ αυτή την ιστορία. Το καλό είναι ότι πρόκειται για καθαρό παραμύθι. Το κακό είναι ότι δεν το πίστεψε ούτε ο ανηψιός μου ο Λεωνίδας.
Ευτυχισμένος γιατί είμαι ένας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΖΟΥΤΖΕΣ.
Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008
ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ευρέως αποδεκτή είναι η άποψη ότι η Σοσιαλδημοκρατία εδώ και δυο δεκαετίες έχει όλο καιλιγότερη επαφή με τα κοινωνικά στρώματα που αποτέλεσαν επί έναν αιώνα την κύρια δύναμη στήριξής της: τη φτωχολογιά και τα μεσαία αστικά στρώματα. Ότι τα στελέχη των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων κατανοούν πολύ ευκολότερα τα προβλήματα των τραπεζιτών από ό,τι της φτωχολογιάς. Επίσης ευρέως αποδεκτή είναι η άποψη ότι παρακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις υποταγμένη σε αυτές, χωρίς δύναμη και βούληση να αντιδράσει.
Όση υπερβολή κι αν έχουν οι παραπάνω απόψεις έχουν και μεγάλη δόση πραγματικότητας. η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πειστικές προτάσεις διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Δεν έχει άποψη για τη συνεχή μετατροπή των κοινωνικών αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, μεταφορές, επικοινωνίες) σε εμπορεύματα. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Και εντελώς φυσιολογικά βλέπει την εκλογική της βάση να συρικνώνεται, δεχόμενη πιέσεις από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα σε Ευρώπη και Αμερική. κοινωνικά δικαιώματα πολλών δεκαετιών, κατακτημένα μετά από σκληρούς αγώνες, ακυρώθηκαν με μια μονοκοντυλιά. Τα καταστήματα στη Δύση κατακλύζονται από φτηνά προϊόντα της Κίνας, που τα φτιάχνουν άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται για μεροκάματα $1, 15 ώρες ημερησίως, 7 ημέρες τη βδομάδα. Το κλίμα αλλάζει δραματικά. Τεράστιες εκτάσεις καλλιεργούμενης γης στα αμέσως επόμενα χρόνια θα μετατραπούν σε έρημο, μειώνοντας δραμτικά την παραγόμενη ποσότητα των τροφίμων. Τα αποθέματα του πόσιμου νερού μειώνονται με αντίστοιχο ρυθμό. Τεράστιες εκτάσεις παράκτιων περιοχών θα καλυφθούν από θάλασσα. Όλα αυτά μαζί θα οδηγήσουν στην προσφυγιά εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα. Η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες, από δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Οι πόλεις της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής γεμίζουν από στρατιές αστέγων, ανθρώπων που έχουν στερηθεί τη στοιχειώδη τους αξιοπρέπεια. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια κατάσχονται από αδυναμία των ενοίκων τους να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων. Οι τελευταίοι πυκνώνουν τις τάξεις των αστέγων. Ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εξ αιτίας της ασύδοτης κερδοσκοπίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε.
Και οι αντιδράσεις πυκνώνουν. Όλο και πιο συχνά περνάει στα ψιλά του τύπου κάποια είδηση ότι η αστυνομία σε μια τριτοκοσμική χώρα άνοιξε πυρ κατά διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις τιμών των τροφίμων. Στη Λατινική Αμερική οι κάλπες αναδεικνύουν μια γενιά ηγετών που έχουν κάνει προτεραιότητά τους να μην υπάρχει άνθρωπος που θα πεινάει όταν ολοκληρώσουν τη θητεία τους. Τα σοσιαλδημοκρατικά πειράματα του Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Λούλα στη Βραζιλία στέφονται με επιτυχία. δίπλα τους μια γενιά ηγετών, πιο ριζοσπαστικών στα μέτρα που παίρνουν, αλλά με τον ίδιο στόχο. Τσάβες στη Βενεζουέλα, Μοράλες στη Βολιβία, Κορέα στον Ισημερινό.
Είναι όμως οι εξαιρέσεις. Ο μουσουλμανικός κόσμος διολισθαίνει προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Απόψεις που στα 1500 χρόνια της ύπαρξης του ισλάμ ήταν περιθωριακές, σήμερα κυριαρχούν. Στη Ρωσία ο Πούτιν έχει επιβάλει μια δικτατορία, μπροστά στην οποία σύντομα το σοβιετικό καθεστώς θα ωχριά.
Στην Ευρώπη ζούμε τη μεθοδευμένη επίθεση στον πολιτικό πολιτισμό της Γαλλικής Επανάστασης. Ο κοινοβουλευτισμός είναι πλέον εμπόδιο για το μεγάλο κεφάλαιο. Στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας τα ατομικά δικαιώματα διαγράφονται. Στο όνομα της«προάσπισης της Ευρωπαϊκής ταυτότητας» Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Καζίνσκυ δίνουν μάχη για την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Καθολικής Εκκλησίας. Η Ισπανική Εκκλησία καλεί τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν στις εκλογές του Μαρτίου του «άθεους σοσιαλιστές».
Σήμερα υπάρχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, για την εκπόνηση ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που, χωρίς να φοβάται την παγκοσμιοποίηση, θα επιδιώξει να τη μετατρέψει σε όχημα βελτίωσης της ζωής αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Που θα τη φέρει στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων των πολιτών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Που θα εξασφαλίσει αποτελεσματικά την προστασία των κοινωνικών αγαθών. Που θα βάλει φραγμό στην εξάπλωση της φτώχειας.
Πρέπει επιτέλους η σοσιαλδημοκρατία να ασχοληθεί με τις κερδοσκοπικές κινήσεις κεφαλαίων. Και να απαιτήσει τη φορολόγησή τους. Ο ξεχασμένος φόρος Τόμπιν δεν είναι επαναστατικό μέτρο. Είναι όμως αποτελεσματικό, διότι η φορολόγηση γίνεται στην πηγή και δίνει στο Δημόσιο Ταμείο σημαντικά έσοδα. Πρέπει επίσης να τεθούν προδιαγραφές στα εισαγόμενα προϊόντα από μη ευρωπαϊκές χώρες. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να σέβονται εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, περιβαλλοντικές προδιαγραφές, δικαιώματα του καταναλωτή. Όλα αυτά κοστίζουν. Πρέπει λοιπόν να απαλλάσσονται φόρων οι χώρες που σέβονται αυτές τις προδιαγραφές και να δασμολογούνται βαρειά τα προϊόντα των χωρών που δεν τις τηρούν. για λόγους ισότητας, αλλά και προστασίας των θέσεων εργασίας. γνωρίζω ότι θα αντιδράσει σε μια τέτοια πρωτοβουλία ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αλλά η άρνηση του Κίρχνερ να αποπληρώσει πριν μερικά χρόνια τη Δημόσιο χρέος της Αργεντινής οδήγησε σε επωφελή για την Αργεντινή επαναδιαπραγμάτευση. είναι καιρός να πάψει η σοσιαλδημοκρατία να αντιμετωπίζει με δέος την παγκοσμιοποίηση.
Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αναπόφευκτη αν υπάρξει άμεση αντίδραση. Επιβάλλεται η εκπόνηση ολοκληρωμένης πολιτικής που θα βασίζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την παροχή γενναίας βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες για να απαλλαγούν άμεσα από το πετρέλαιο, τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια, την ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών αποθεμάτων.
Η προστασία των ατομικών ελευθεριών είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ύπαρξη οιασδήποτε κοινωνικής προόδου. Τα ατομικά δικαιώματα βρίσκονται σε κίνδυνο σε όλη την Ευρώπη, υπό το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τους τρομοκράτες και τους κακοποιούς. άνθρωποι φυλακίζονται πλέον σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι μια από τις σπάνιες ακόμα νησίδες Δημοκρατίας) όχι για τις πράξεις τους, αλλά για απόψεις που κάποιος εισαγγελέας αυτεπάγγελτα χαρακτηρίζει «απολογία της τρομοκρατίας». Όλοι οι δημόσιοι χώροι επιτηρούνται από κάμερες. Η αποκατάσταση των ατομικών ελευθεριών, η επιστροφή στην αυτονόητη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχής που θέλει «οι άνθρωποι να τιμωρούνται για τις πράξεις τους και όχι για τις ενδεχόμενες απόψεις τους» πρέπει να γίνει προτεραιότητα της σοσιαλδημοκρατίας.
Στη Βαλκανική χερσόνησο η εθνικιστική υστερία ωθεί τις χώρες σε υπερεξοπλισμούς, φρενάροντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική πρόοδο. επιβάλλεται η σοσιαλδημοκρατία να καταστήσει σαφές προς την κοινωνία ότι βασίζει την προστασία των συνόρων σε μια εξωτερική πολιτική συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες. Η πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένα φωτεινό παράδειγμα τέτοιας εξωτερικής πολιτικής, αν και δε συνοδεύτηκε από μείωση των εξοπλισμών.
Η προστασία του εισοδήματος των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων είναι επίσης όρος απαράβατος της ύπαρξης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Η δημιουργία θέσεων εργασίας, ακόμα και μέσω δημοσίων επενδύσεων, η χορήγηση ουσιαστικών οικογενειακών επιδομάτων, και η κατάρτηση των ανέργων πρέπει να είναι μεταξύ των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Στον τομέα της παιδείας πρέπει να ξεφύγει η συζήτηση από το αν θα υπάρχουν ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι καλής ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν μονάχα εκεί που υπάρχουν καλής ποιότητας δημόσια ιδρύματα. το μείζον πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα είναι η μαζική παραγωγή παπαγάλων. Ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πρέπει να προσφέρει υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, μηδέ των μεταπτυχιακών προγραμμάτων εξαιρουμένων, σε όλους τους πολίτες. Παιδεία που θα παράγει σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι παπαγάλους.
Η Δημόσια υγεία πρέπει να αναδιοργανωθεί στη βάση της πρόληψης και του οικογενειακού γιατρού. Μόνο έτσι θα αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία, μόνο έτσι οι πολίτες δε θα περιμένουν με τους μήνες για να κάνουν μια εξέταση, μόνο έτσι θα περιοριστεί το«φακελάκι» για το οποίο δεν ευθύνονται μονάχα οι γιατροί και το σύστημα.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να είναι πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ; πολύ θα το ήθελα, δεν είμαι όμως αισιόδοξος.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να το αγκαλιάσει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας; Βραχυπρόθεσμα σίγουρα όχι, μεσοπρόθεσμα όμως και με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν, ναι.
Αλλιώς, η χώρα θα άγεται και θα φέρεται μεταξύ ανεπαρκών δεξιών πρωθυπουργών και μιας «αριστερής» αντιπολίτευσης, που αρκείται σε γενικόλογες χωρίς ουσία διακηρύξεις και θα υπερασπίζεται λύσεις κρατικού καπιταλισμού.
Γιάννης Χρ.
Όση υπερβολή κι αν έχουν οι παραπάνω απόψεις έχουν και μεγάλη δόση πραγματικότητας. η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πειστικές προτάσεις διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Δεν έχει άποψη για τη συνεχή μετατροπή των κοινωνικών αγαθών (παιδεία, υγεία, ενέργεια, μεταφορές, επικοινωνίες) σε εμπορεύματα. Δεν έχει άποψη για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Και εντελώς φυσιολογικά βλέπει την εκλογική της βάση να συρικνώνεται, δεχόμενη πιέσεις από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα σε Ευρώπη και Αμερική. κοινωνικά δικαιώματα πολλών δεκαετιών, κατακτημένα μετά από σκληρούς αγώνες, ακυρώθηκαν με μια μονοκοντυλιά. Τα καταστήματα στη Δύση κατακλύζονται από φτηνά προϊόντα της Κίνας, που τα φτιάχνουν άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται για μεροκάματα $1, 15 ώρες ημερησίως, 7 ημέρες τη βδομάδα. Το κλίμα αλλάζει δραματικά. Τεράστιες εκτάσεις καλλιεργούμενης γης στα αμέσως επόμενα χρόνια θα μετατραπούν σε έρημο, μειώνοντας δραμτικά την παραγόμενη ποσότητα των τροφίμων. Τα αποθέματα του πόσιμου νερού μειώνονται με αντίστοιχο ρυθμό. Τεράστιες εκτάσεις παράκτιων περιοχών θα καλυφθούν από θάλασσα. Όλα αυτά μαζί θα οδηγήσουν στην προσφυγιά εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα. Η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες, από δημόσια αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Οι πόλεις της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής γεμίζουν από στρατιές αστέγων, ανθρώπων που έχουν στερηθεί τη στοιχειώδη τους αξιοπρέπεια. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια κατάσχονται από αδυναμία των ενοίκων τους να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων. Οι τελευταίοι πυκνώνουν τις τάξεις των αστέγων. Ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εξ αιτίας της ασύδοτης κερδοσκοπίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι ορατός όσο ποτέ άλλοτε.
Και οι αντιδράσεις πυκνώνουν. Όλο και πιο συχνά περνάει στα ψιλά του τύπου κάποια είδηση ότι η αστυνομία σε μια τριτοκοσμική χώρα άνοιξε πυρ κατά διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις τιμών των τροφίμων. Στη Λατινική Αμερική οι κάλπες αναδεικνύουν μια γενιά ηγετών που έχουν κάνει προτεραιότητά τους να μην υπάρχει άνθρωπος που θα πεινάει όταν ολοκληρώσουν τη θητεία τους. Τα σοσιαλδημοκρατικά πειράματα του Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Λούλα στη Βραζιλία στέφονται με επιτυχία. δίπλα τους μια γενιά ηγετών, πιο ριζοσπαστικών στα μέτρα που παίρνουν, αλλά με τον ίδιο στόχο. Τσάβες στη Βενεζουέλα, Μοράλες στη Βολιβία, Κορέα στον Ισημερινό.
Είναι όμως οι εξαιρέσεις. Ο μουσουλμανικός κόσμος διολισθαίνει προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Απόψεις που στα 1500 χρόνια της ύπαρξης του ισλάμ ήταν περιθωριακές, σήμερα κυριαρχούν. Στη Ρωσία ο Πούτιν έχει επιβάλει μια δικτατορία, μπροστά στην οποία σύντομα το σοβιετικό καθεστώς θα ωχριά.
Στην Ευρώπη ζούμε τη μεθοδευμένη επίθεση στον πολιτικό πολιτισμό της Γαλλικής Επανάστασης. Ο κοινοβουλευτισμός είναι πλέον εμπόδιο για το μεγάλο κεφάλαιο. Στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας τα ατομικά δικαιώματα διαγράφονται. Στο όνομα της«προάσπισης της Ευρωπαϊκής ταυτότητας» Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Καζίνσκυ δίνουν μάχη για την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Καθολικής Εκκλησίας. Η Ισπανική Εκκλησία καλεί τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν στις εκλογές του Μαρτίου του «άθεους σοσιαλιστές».
Σήμερα υπάρχει ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε, για την εκπόνηση ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που, χωρίς να φοβάται την παγκοσμιοποίηση, θα επιδιώξει να τη μετατρέψει σε όχημα βελτίωσης της ζωής αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Που θα τη φέρει στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων των πολιτών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Που θα εξασφαλίσει αποτελεσματικά την προστασία των κοινωνικών αγαθών. Που θα βάλει φραγμό στην εξάπλωση της φτώχειας.
Πρέπει επιτέλους η σοσιαλδημοκρατία να ασχοληθεί με τις κερδοσκοπικές κινήσεις κεφαλαίων. Και να απαιτήσει τη φορολόγησή τους. Ο ξεχασμένος φόρος Τόμπιν δεν είναι επαναστατικό μέτρο. Είναι όμως αποτελεσματικό, διότι η φορολόγηση γίνεται στην πηγή και δίνει στο Δημόσιο Ταμείο σημαντικά έσοδα. Πρέπει επίσης να τεθούν προδιαγραφές στα εισαγόμενα προϊόντα από μη ευρωπαϊκές χώρες. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να σέβονται εργασιακά δικαιώματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, περιβαλλοντικές προδιαγραφές, δικαιώματα του καταναλωτή. Όλα αυτά κοστίζουν. Πρέπει λοιπόν να απαλλάσσονται φόρων οι χώρες που σέβονται αυτές τις προδιαγραφές και να δασμολογούνται βαρειά τα προϊόντα των χωρών που δεν τις τηρούν. για λόγους ισότητας, αλλά και προστασίας των θέσεων εργασίας. γνωρίζω ότι θα αντιδράσει σε μια τέτοια πρωτοβουλία ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αλλά η άρνηση του Κίρχνερ να αποπληρώσει πριν μερικά χρόνια τη Δημόσιο χρέος της Αργεντινής οδήγησε σε επωφελή για την Αργεντινή επαναδιαπραγμάτευση. είναι καιρός να πάψει η σοσιαλδημοκρατία να αντιμετωπίζει με δέος την παγκοσμιοποίηση.
Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αναπόφευκτη αν υπάρξει άμεση αντίδραση. Επιβάλλεται η εκπόνηση ολοκληρωμένης πολιτικής που θα βασίζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την παροχή γενναίας βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες για να απαλλαγούν άμεσα από το πετρέλαιο, τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια, την ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών αποθεμάτων.
Η προστασία των ατομικών ελευθεριών είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ύπαρξη οιασδήποτε κοινωνικής προόδου. Τα ατομικά δικαιώματα βρίσκονται σε κίνδυνο σε όλη την Ευρώπη, υπό το πρόσχημα της προστασίας των πολιτών από τους τρομοκράτες και τους κακοποιούς. άνθρωποι φυλακίζονται πλέον σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι μια από τις σπάνιες ακόμα νησίδες Δημοκρατίας) όχι για τις πράξεις τους, αλλά για απόψεις που κάποιος εισαγγελέας αυτεπάγγελτα χαρακτηρίζει «απολογία της τρομοκρατίας». Όλοι οι δημόσιοι χώροι επιτηρούνται από κάμερες. Η αποκατάσταση των ατομικών ελευθεριών, η επιστροφή στην αυτονόητη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 αρχής που θέλει «οι άνθρωποι να τιμωρούνται για τις πράξεις τους και όχι για τις ενδεχόμενες απόψεις τους» πρέπει να γίνει προτεραιότητα της σοσιαλδημοκρατίας.
Στη Βαλκανική χερσόνησο η εθνικιστική υστερία ωθεί τις χώρες σε υπερεξοπλισμούς, φρενάροντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική πρόοδο. επιβάλλεται η σοσιαλδημοκρατία να καταστήσει σαφές προς την κοινωνία ότι βασίζει την προστασία των συνόρων σε μια εξωτερική πολιτική συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες. Η πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένα φωτεινό παράδειγμα τέτοιας εξωτερικής πολιτικής, αν και δε συνοδεύτηκε από μείωση των εξοπλισμών.
Η προστασία του εισοδήματος των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων είναι επίσης όρος απαράβατος της ύπαρξης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Η δημιουργία θέσεων εργασίας, ακόμα και μέσω δημοσίων επενδύσεων, η χορήγηση ουσιαστικών οικογενειακών επιδομάτων, και η κατάρτηση των ανέργων πρέπει να είναι μεταξύ των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Στον τομέα της παιδείας πρέπει να ξεφύγει η συζήτηση από το αν θα υπάρχουν ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι καλής ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν μονάχα εκεί που υπάρχουν καλής ποιότητας δημόσια ιδρύματα. το μείζον πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα είναι η μαζική παραγωγή παπαγάλων. Ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πρέπει να προσφέρει υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, μηδέ των μεταπτυχιακών προγραμμάτων εξαιρουμένων, σε όλους τους πολίτες. Παιδεία που θα παράγει σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι παπαγάλους.
Η Δημόσια υγεία πρέπει να αναδιοργανωθεί στη βάση της πρόληψης και του οικογενειακού γιατρού. Μόνο έτσι θα αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία, μόνο έτσι οι πολίτες δε θα περιμένουν με τους μήνες για να κάνουν μια εξέταση, μόνο έτσι θα περιοριστεί το«φακελάκι» για το οποίο δεν ευθύνονται μονάχα οι γιατροί και το σύστημα.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να είναι πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ; πολύ θα το ήθελα, δεν είμαι όμως αισιόδοξος.
Μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να το αγκαλιάσει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας; Βραχυπρόθεσμα σίγουρα όχι, μεσοπρόθεσμα όμως και με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν, ναι.
Αλλιώς, η χώρα θα άγεται και θα φέρεται μεταξύ ανεπαρκών δεξιών πρωθυπουργών και μιας «αριστερής» αντιπολίτευσης, που αρκείται σε γενικόλογες χωρίς ουσία διακηρύξεις και θα υπερασπίζεται λύσεις κρατικού καπιταλισμού.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008
Να ψοφήσει το βόδι του γείτονα!..
Η εκσυγχρονιστική περίοδος 1996 - 2004, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη χαρακτηρίζεται από εχθρούς και φίλους, εκτός των άλλων, ως μια οκταετία πολλών και σημαντικών έργων υποδομής στη χώρα μας. Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν έγιναν τόσα πολλά έργα μέσα σε ένα τόσο μικρό διάστημα. Φυσικά σ' αυτό συνέτεινε η ανάγκη εξυπηρέτησης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όμως, αυτή ακριβώς η πρωτοφανής ανάπτυξη έργων υποδομής, αποκάλυψε ταυτόχρονα κατά δραματικό τρόπο πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας σε σχέση με πολλές από τις υπόλοιπες χώρες του κεντρικού πυρήνα της Ευρώπης, του οποίου είμαστε μέλος από το 2002.
Οι ελλείψεις είναι τεράστιες...
Η Ελλάδα είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος, με ελάχιστα ΧΥΤΑ (που πλέον έχουν παρέλθει ως μέθοδος, αντικαθιστάμενα από τα ΧΥΤΥ) και χιλιάδες παράνομες χωματερές.
Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή υποδομή για ολοκληρωμένη ανακύκλωση, παρά μόνο ένα μίζερο σύστημα συλλογής ανακυκλώσιμων - ποιός ξέρει πού καταλήγουν - σε κάποιους δήμους της χώρας και αυτό για το φόβο των "ιουδαίων", όπου ιουδαίοι και σ' αυτή την περίπτωση είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απειλεί με κυρώσεις.
Σημαντικοί εθνικοί οδοί έχουν τα χάλια τους στην κυριολεξία. Βλέπε το δρόμο Κορίνθου - Πατρών, όπου θρηνούμε κάθε χρόνο δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Δεν υπάρχει σύγχρονο σύστημα σιδηροδρομικό, παρά μόνο μια γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη που κουτσά - στραβά κάπως εκσυγχρονίστηκε, ενώ όλο το άλλο δίκτυο λειτουργεί όπως τη δεκαετία του '50.
Αφήστε πια το γραφειοκρατικό χάος που σφίγγει τη δημόσια διοίκηση σαν μια τεράστια μέγγενη και καταπνίγει κάθε προσπάθεια αποτελεσματικότητας.
Αφήστε το αλαλούμ στην εκπαίδευση, τις τεράστιες ελλείψεις στο χώρο της υγείας, την έλλειψη ευέλικτης και τολμηρής πολεοδομικής πολιτικής, τα απαρχαιωμένα δίκτυα της ΔΕΗ και τους λιθάνθρακες (!)...
Αφήστε την αθλιότητα των ελληνικών πόλεων - με πρώτη και καλύτερη την Αθήνα - την έλλειψη υποδομών στην άθληση, στην αναψυχή, στα δίκτυα ανθρωπιστικής βοήθειας (και όχι στη λογική της ελεημοσύνης)... Τα απερπάτητα πεζοδρόμια, την εγκληματική αδιαφορία για τον πεζό, τα καυσαέρια και τα ντουμάνια των ρυπογόνων βιομηχανιών (που προκειμένου να μη... κλείσουν, δεν τα ελέγχει κανείς... )
Αφήστε ... αφήστε... αφήστε...
Και εμείς, η χώρα, περί άλλων τυρβάζουμε:
Γιατί ευχαρίστησε ο Σημίτης τους αμερικανούς, πώς θα πρέπει να ονομάζονται τα Σκόπια, αν τα πήρανε οι ΠΑσόκοι απ' το χρηματιστήριο, αν η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των θεών, αν υπάρχουν νεφελίμ και ελοχείμ...
Αν πήδηξε ο Ζαχόπουλος, αν τον παίρνει ο τάδε ή ο δείνα, αν τα παίρνει ο άλλος, πού τα βρήκε ο Θέμος και γιατί δεν έδωσε κάτι και στο Μάκη...
Τώρα βγήκε και η μπόχα της Siemens, σαν το σκατουλάκι στην κορυφή.
"Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων",
κραυγάζει η ΝΔ κι ο ανίκανος αρχηγός της από το βήμα της Βουλής.
"Ναι, είμαστε ανίκανοι, δεν έχουμε όραμα για τη χώρα, ναι, ήρθαμε να τα πάρουμε, ναι, θα πέσουμε, αλλά όχι μόνοι! Μαζί μας θα καταρρεύσει κι όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα!"
Να ψοφήσει και το βόδι του γείτονα!
Η νεοελληνική κοινωνία αδρανεί. Αδρανεί επικίνδυνα και νοσηρά. Με το βλέμμα πίσω, με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο μετέωρο...
Υπάρχει ελπίς;
"Όχι"...
Φταίει το ΠΑΣΟΚ;
Δε νομίζω... Πολύ απλό κι εύκολο μου ακούγεται...
Φταίει ο λαός, "που είναι μαραζιάρης";
Μπορεί...
Γιατί κάπου πρέπει να φταίει κι ο λαός... Όσο κι αν κακοφαίνεται στους ακραιφνείς θαυμαστές "του λαϊκού αισθήματος"...
Κ.Λ.
Όμως, αυτή ακριβώς η πρωτοφανής ανάπτυξη έργων υποδομής, αποκάλυψε ταυτόχρονα κατά δραματικό τρόπο πόσο πίσω βρίσκεται η χώρα μας σε σχέση με πολλές από τις υπόλοιπες χώρες του κεντρικού πυρήνα της Ευρώπης, του οποίου είμαστε μέλος από το 2002.
Οι ελλείψεις είναι τεράστιες...
Η Ελλάδα είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος, με ελάχιστα ΧΥΤΑ (που πλέον έχουν παρέλθει ως μέθοδος, αντικαθιστάμενα από τα ΧΥΤΥ) και χιλιάδες παράνομες χωματερές.
Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή υποδομή για ολοκληρωμένη ανακύκλωση, παρά μόνο ένα μίζερο σύστημα συλλογής ανακυκλώσιμων - ποιός ξέρει πού καταλήγουν - σε κάποιους δήμους της χώρας και αυτό για το φόβο των "ιουδαίων", όπου ιουδαίοι και σ' αυτή την περίπτωση είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απειλεί με κυρώσεις.
Σημαντικοί εθνικοί οδοί έχουν τα χάλια τους στην κυριολεξία. Βλέπε το δρόμο Κορίνθου - Πατρών, όπου θρηνούμε κάθε χρόνο δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Δεν υπάρχει σύγχρονο σύστημα σιδηροδρομικό, παρά μόνο μια γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη που κουτσά - στραβά κάπως εκσυγχρονίστηκε, ενώ όλο το άλλο δίκτυο λειτουργεί όπως τη δεκαετία του '50.
Αφήστε πια το γραφειοκρατικό χάος που σφίγγει τη δημόσια διοίκηση σαν μια τεράστια μέγγενη και καταπνίγει κάθε προσπάθεια αποτελεσματικότητας.
Αφήστε το αλαλούμ στην εκπαίδευση, τις τεράστιες ελλείψεις στο χώρο της υγείας, την έλλειψη ευέλικτης και τολμηρής πολεοδομικής πολιτικής, τα απαρχαιωμένα δίκτυα της ΔΕΗ και τους λιθάνθρακες (!)...
Αφήστε την αθλιότητα των ελληνικών πόλεων - με πρώτη και καλύτερη την Αθήνα - την έλλειψη υποδομών στην άθληση, στην αναψυχή, στα δίκτυα ανθρωπιστικής βοήθειας (και όχι στη λογική της ελεημοσύνης)... Τα απερπάτητα πεζοδρόμια, την εγκληματική αδιαφορία για τον πεζό, τα καυσαέρια και τα ντουμάνια των ρυπογόνων βιομηχανιών (που προκειμένου να μη... κλείσουν, δεν τα ελέγχει κανείς... )
Αφήστε ... αφήστε... αφήστε...
Και εμείς, η χώρα, περί άλλων τυρβάζουμε:
Γιατί ευχαρίστησε ο Σημίτης τους αμερικανούς, πώς θα πρέπει να ονομάζονται τα Σκόπια, αν τα πήρανε οι ΠΑσόκοι απ' το χρηματιστήριο, αν η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των θεών, αν υπάρχουν νεφελίμ και ελοχείμ...
Αν πήδηξε ο Ζαχόπουλος, αν τον παίρνει ο τάδε ή ο δείνα, αν τα παίρνει ο άλλος, πού τα βρήκε ο Θέμος και γιατί δεν έδωσε κάτι και στο Μάκη...
Τώρα βγήκε και η μπόχα της Siemens, σαν το σκατουλάκι στην κορυφή.
"Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων",
κραυγάζει η ΝΔ κι ο ανίκανος αρχηγός της από το βήμα της Βουλής.
"Ναι, είμαστε ανίκανοι, δεν έχουμε όραμα για τη χώρα, ναι, ήρθαμε να τα πάρουμε, ναι, θα πέσουμε, αλλά όχι μόνοι! Μαζί μας θα καταρρεύσει κι όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα!"
Να ψοφήσει και το βόδι του γείτονα!
Η νεοελληνική κοινωνία αδρανεί. Αδρανεί επικίνδυνα και νοσηρά. Με το βλέμμα πίσω, με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο μετέωρο...
Υπάρχει ελπίς;
"Όχι"...
Φταίει το ΠΑΣΟΚ;
Δε νομίζω... Πολύ απλό κι εύκολο μου ακούγεται...
Φταίει ο λαός, "που είναι μαραζιάρης";
Μπορεί...
Γιατί κάπου πρέπει να φταίει κι ο λαός... Όσο κι αν κακοφαίνεται στους ακραιφνείς θαυμαστές "του λαϊκού αισθήματος"...
Κ.Λ.
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
"Αντίσταση στον αυταρχισμό των βολεμένων"...
Όσο εμείς συζητάμε με το Γιώργη για την Αριστερά - και καλά κάνουμε - σε ένα άλλο μπλογκ γίνεται ένας χαμός με αυτό το ζήτημα της νυκτερινής, σαββατιάτικης λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ.
Μπείτε στο G700 και θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές, βλέποντας το σχετικό άρθρο - κάλεσμα για αντίδραση ενάντια στην απόφαση των συνδικαλιστών του ΜΕΤΡΟ για την παρεμπόδιση του μέτρου.
Πάνω από 600 (!!!) σχόλια μέσα σε 5 ημέρες...
Τα πιο πολλά θετικά, καυτηριάζουν τη "βολεμένη" συνδικαλιστική ηγεσία και απαιτούν νυκτερινή λειτουργία του ΜΕΤΡΟ τα σαββατοκύριακα.
Το θέμα είναι σοβα
ρό κατά τη γνώμη μου και πιστεύω ότι πρέπει να συζητηθεί.
Αναδεικνύει την ανάγκη για πολύ βαθιές και ριζικές αλλαγές που έχει αυτό το σύστημα, καθώς και ξεδιαλύνει μύθους γύρω από το τι ακριβώς είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική και τι σοσιαλιστική.
Μπείτε στο G700 και θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές, βλέποντας το σχετικό άρθρο - κάλεσμα για αντίδραση ενάντια στην απόφαση των συνδικαλιστών του ΜΕΤΡΟ για την παρεμπόδιση του μέτρου.
Πάνω από 600 (!!!) σχόλια μέσα σε 5 ημέρες...
Τα πιο πολλά θετικά, καυτηριάζουν τη "βολεμένη" συνδικαλιστική ηγεσία και απαιτούν νυκτερινή λειτουργία του ΜΕΤΡΟ τα σαββατοκύριακα.
Το θέμα είναι σοβα
ρό κατά τη γνώμη μου και πιστεύω ότι πρέπει να συζητηθεί.Αναδεικνύει την ανάγκη για πολύ βαθιές και ριζικές αλλαγές που έχει αυτό το σύστημα, καθώς και ξεδιαλύνει μύθους γύρω από το τι ακριβώς είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική και τι σοσιαλιστική.
Αλήθεια, μπορούμε να ξεπεράσουμε τον "κοινωνικό αυτοματισμό" μέσα από μια πολιτική πολλαπλών αξόνων και πολυμέρειας στην κοινωνική στόχευση, κόντρα στη μονολιθικότητα και την ακαμψία των "ιερών δογμάτων" της αριστεράς;
Τις οίδε...
Τυχαία "άρπαξα" ένα από τα σχόλια:
"...Η κολλητή μου είναι σερβιτόρα, από τα 30 εως 40 ευρώ που βγάζει κάθε βράδυ, τα 15 πηγαίνουν στο ταξί που θα τη γυρίσει στο σπίτι.Δηλαδή σχεδόν το μισό της μεροκάματο.Όπως δικαιούνται οι πρωινοί εργαζόμενοι τη μεταφορά τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, νομίζω πως έτσι τη δικαιούνται και οι βραδινοί που όπως ειπώθηκε και πιο πάνω δεν είναι καθόλου λίγοι.Χωρίς βέβαια να θιγεί το οχτάωρο ή η υπερωρία κανενός.Θελω επίσης να προσθέσω πως δεν αντιδρούν οι εργαζομενοι αλλά η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ της οποίας εκπρόσωποι είναι οι συνδικαλιστές αυτοί..."
Ποιός μπορεί να πει ότι έχει άδικο;
Κ.Λ.
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
Η μικρομέγαλη κενότητα της Κουμονδούρου, "αβάντα" στη ΝΔ
Αρκετοί είναι εκείνοι που προσβλέπουν σε μια μελλοντική συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.
Το επιχείρημα είναι ότι, προκειμένου να σχηματιστεί μια ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία δημοκρατικών δυνάμεων, θα πρέπει να συνεργαστούν στη βάση ενός συγκεκριμμένου κυβερνητικού προγράμματος τα κόμματα που κυριαρχούν στο χώρο της κεντροαριστεράς και της ριζοσπαστικής, δημοκρατικής αριστεράς.
(Εγώ θα πρόσθετα ότι ήταν δυνατή - υπό προϋποθέσεις - ακόμα και μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - Οικολόγων Πράσινων.)
Έλα όμως που άλλα οι καιροί επιβάλλουν και άλλα οι κομματικές αγκυλώσεις απεργάζονται...
Από το σημερινό φύλλο των ΝΕΩΝ:
"...Την έντονη ενόχληση της Χαριλάου Τρικούπη προκαλεί η απόφαση του Συνασπισμού να... κόψει από το βήμα του Συνεδρίου του τους εκπροσώπους των κομμάτων, επομένως και τον χαιρετισμό του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος προγραμμάτιζε να παραστεί στην εναρκτήρια τελετή των εργασιών του. Τη σχετική απόφαση έλαβε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ την περασμένη εβδομάδα ρυθμίζοντας τα διαδικαστικά του Συνεδρίου, με το αιτιολογικό πως στα τελευταία συνέδρια της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν δόθηκε ο λόγος στους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων.
Αυτό διαψεύδεται ωστόσο από τη Χαριλάου Τρικούπη, που υπενθυμίζει ότι κάτι τέτοιο ίσχυσε μόνο στο προγραμματικό και όχι στο τακτικό συνέδριο του κόμματος στο οποίο προσεκλήθη και μίλησε κανονικά ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος."
Και πιο κάτω:
"...Παράγοντες της Κουμουνδούρου εκτιμούν ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε να «κοπούν» οι χαιρετισμοί σχετίζεται με την κατάθεση συγκεκριμένης πρότασης συνεργασίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και εκ των πραγμάτων με την δημιουργία «κλίματος» στο σώμα του Συνεδρίου σε μία περίοδο που ο ΣΥΝ μιλάει συνεχώς μόνο για τη «Μεγάλη Αριστερά»..."
Μάλιστα... και για να πάρει τέλος μια και καλή αυτή η ιστορία: Το 1989 ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είχε σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ. Την περίφημη κυβέρνηση Τζαννετάκη. Διακαής πόθος η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η λεηλασία των κομματιών του από τον τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ... Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο χώμα... ή στη φυλακή...
Το σχέδιο τότε απέτυχε. Σήμερα οι αμετανόητοι Αλαβάνοι επαναλαμβάνουν τα μεγαλοφυή οράματά τους για την "Μεγάλη Αριστερά", με τη βοήθεια νεοσσών, τύπου Τσίπρα και την αμέριστη συμπαράσταση του δυσαρεστημένου (από τον Γ. Παπανδρέου) εκδοτικού κατεστημένου της κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΝ βαδίζει αυτοκτονικά στο δρόμο που οδηγεί σε ένα δεύτερο 1989, κάνοντας αβάντα στη ΝΔ και τον Καραμανλή, μόνο και μόνο για να δρέψει κομματικά ωφέλη.
Δεν αντιλαμβάνονται οι Αλαβάνοι ότι αυτός που θα λεηλατηθεί στο τέλος - με αυτή την πολιτική επιλογή - θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΝ - ή ΣΥΡΙΖΑ αν προτιμάτε - από το ΠΑΣΟΚ, όπως γίνεται χρόνια τώρα;
Η αριστερά δεν έχει ανάγκη από ένα κάπως πιο νεανικό και "τρεντυ" ΚΚΕ... Έχει ανάγκη από ένα υπεύθυνο, ανοικτό, δημοκρατικό, ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, προσανατολισμένο μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην υποβοήθηση του εκσυγχονισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Η πολιτική της μαγκιάς, του κενού λόγου και των χαρακωμάτων προδίδει τυχοδιωκτισμό και λαχτάρα για ηγεμόνευση. Δεν αποτελεί λόγο της αριστεράς και των ιδανικών της.
Κ.Λ.
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
Ορφανός ο ελληνικός αναχρονισμός
Ο θάνατος του Χριστόδουλου βύθισε σε βαθύ πένθος την Ελλαδική Εκκλησία, αλλά και πολλούς συμπολίτες μας που στο πρόσωπό του είχαν δει έναν Ηγέτη. Και είχαν δίκιο. Ο κύριος Χρήστος Παρασκευαΐδης υπήρξε χαρισματικός. Μορφωμένος και ικανότατος ρήτορας, κατόρθωσε να δώσει στην Ελλαδική Εκκλησία μια ιδεώδη εικόνα.
Οι απόψεις του; Σε όλη του τη σταδιοδρομία υπήρξε Απόστολος του τυφλού φυλετικού και εθνοτικού μίσους. Υπερασπίσθηκε με πάθος τις πιο σκοταδιστικές απόψεις. Ενεπλάκη σε υποθέσεις ποικίλης παρακρατικής δραστηριότητας (υπόθεση Βαβίλη, Γιοσάκη κ.λ.π.). Τα υπερπολυτελή του άμφια προέδιδαν μια χωρίς όρια αλαζονεία.
Κι όμως στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου τα τρία τέταρτα των συμπολιτών μας αναγνώρισαν τον Ηγέτη τους. Τον ακολούθησαν οι άνθρωποι που αρνούνται να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Αυτοί που πιστεύουν ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι» κι ότι «δε βρίσκεις το δίκιο σου» γιατί έτσι βολεύονται στη μιζέρια τους, γιατί έτσι τους φταίει κάποιος άλλος, γιατί έτσι δικαιολογούν ιδεολογικά τον εαυτό τους που δεν πληρώνει τους φόρους εισοδήματος που του αναλογούν, που λαδώνει δημόσιους λειτουργούς «για να κάνει τη δουλειά του» αντί να απαιτήσει από αυτούς να κάνουν την πραγματική δουλειά τους. Κοντολογίς αυτοί που δεν ξέρουν και δε θέλουν να μάθουν με τίποτα τα δικαιώματά τους. Είναι αυτοί που φορτώνουν τις κάρτες και, μολονότι πλέον όλος τους ο μισθός φεύγει σε δόσεις τις οποίες αδυνατούν να πληρώσουν, τρέχουν κάθε τρεις και λίγο για shoping therapy. Δεν είναι θεοσεβούμενοι. Θεοφοβούμενοι είναι, ή μάλλον ούτε κι αυτό, απλοί θεομπαίχτες είναι. Γι' αυτό και η κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στις άδειες εκκλησίες και στην υψηλή δημοτικότητα του κυρίου Παρασκευαΐδη
Και είναι πολλοί αυτοί. Και ο κόσμος στον οποίο ζούμε τους τρομάζει. Στην εποχή της απόλυτης ρευστότητας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, αυτοί προσκολλώνται «στις ρίζες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» για να εξορκίσουν το κακό. Κι ονειρεύονται «ένα βασιλιά για να τους θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο με φωνή τρομπόνι», όπως είχε περιγράψει με απαράμιλλη γλαφυρότητα τα όνειρά τους ο Κώστας Βάρναλης.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ορφανοί. Κανένας από τους επiγόνους δεν έχει το χάρισμα του κυρίου Παρασκευαΐδη. Με το θάνατό του ορφάνεψε και ο ελληνικός αναχρονισμός.Το πλήθος των οπαδών του θα σκορπίσει - ή μάλλον έχει ήδη σκορπίσει -στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 300.000 κόσμο περίμεναν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος στην κηδεία του κυρίου Παρασκευαΐδη. Δεν ήταν πάνω από 20.000, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κρατικής τηλεόρασης να δείξει πλήθος εκεί που δεν υπήρχε. Την κάρφωσαν οι φωτογραφίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Και παρά τις προσδοκίες των επιγόνων ότι η διαδοχή θα κυριαρχήσει στην ειδησεογραφία, οι μόνες αναφορές που γίνονται πλέον σε αυτήν είναι τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μεταξύ τους, που ήδη έχουν προκαλέσει εισαγγελική παρέμβαση. Συντριπτική πλειοψηφία λαού, αναζητά χαρισματικό ηγέτη που θα λέει όμορφα ψέματα.
Γιάννης Χρ.
Οι απόψεις του; Σε όλη του τη σταδιοδρομία υπήρξε Απόστολος του τυφλού φυλετικού και εθνοτικού μίσους. Υπερασπίσθηκε με πάθος τις πιο σκοταδιστικές απόψεις. Ενεπλάκη σε υποθέσεις ποικίλης παρακρατικής δραστηριότητας (υπόθεση Βαβίλη, Γιοσάκη κ.λ.π.). Τα υπερπολυτελή του άμφια προέδιδαν μια χωρίς όρια αλαζονεία.
Κι όμως στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου τα τρία τέταρτα των συμπολιτών μας αναγνώρισαν τον Ηγέτη τους. Τον ακολούθησαν οι άνθρωποι που αρνούνται να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Αυτοί που πιστεύουν ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι» κι ότι «δε βρίσκεις το δίκιο σου» γιατί έτσι βολεύονται στη μιζέρια τους, γιατί έτσι τους φταίει κάποιος άλλος, γιατί έτσι δικαιολογούν ιδεολογικά τον εαυτό τους που δεν πληρώνει τους φόρους εισοδήματος που του αναλογούν, που λαδώνει δημόσιους λειτουργούς «για να κάνει τη δουλειά του» αντί να απαιτήσει από αυτούς να κάνουν την πραγματική δουλειά τους. Κοντολογίς αυτοί που δεν ξέρουν και δε θέλουν να μάθουν με τίποτα τα δικαιώματά τους. Είναι αυτοί που φορτώνουν τις κάρτες και, μολονότι πλέον όλος τους ο μισθός φεύγει σε δόσεις τις οποίες αδυνατούν να πληρώσουν, τρέχουν κάθε τρεις και λίγο για shoping therapy. Δεν είναι θεοσεβούμενοι. Θεοφοβούμενοι είναι, ή μάλλον ούτε κι αυτό, απλοί θεομπαίχτες είναι. Γι' αυτό και η κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στις άδειες εκκλησίες και στην υψηλή δημοτικότητα του κυρίου Παρασκευαΐδη
Και είναι πολλοί αυτοί. Και ο κόσμος στον οποίο ζούμε τους τρομάζει. Στην εποχή της απόλυτης ρευστότητας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, αυτοί προσκολλώνται «στις ρίζες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» για να εξορκίσουν το κακό. Κι ονειρεύονται «ένα βασιλιά για να τους θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο με φωνή τρομπόνι», όπως είχε περιγράψει με απαράμιλλη γλαφυρότητα τα όνειρά τους ο Κώστας Βάρναλης.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ορφανοί. Κανένας από τους επiγόνους δεν έχει το χάρισμα του κυρίου Παρασκευαΐδη. Με το θάνατό του ορφάνεψε και ο ελληνικός αναχρονισμός.Το πλήθος των οπαδών του θα σκορπίσει - ή μάλλον έχει ήδη σκορπίσει -στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 300.000 κόσμο περίμεναν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος στην κηδεία του κυρίου Παρασκευαΐδη. Δεν ήταν πάνω από 20.000, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κρατικής τηλεόρασης να δείξει πλήθος εκεί που δεν υπήρχε. Την κάρφωσαν οι φωτογραφίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Και παρά τις προσδοκίες των επιγόνων ότι η διαδοχή θα κυριαρχήσει στην ειδησεογραφία, οι μόνες αναφορές που γίνονται πλέον σε αυτήν είναι τα χτυπήματα κάτω από τη μέση μεταξύ τους, που ήδη έχουν προκαλέσει εισαγγελική παρέμβαση. Συντριπτική πλειοψηφία λαού, αναζητά χαρισματικό ηγέτη που θα λέει όμορφα ψέματα.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
Η καρδάρα του νεοέλληνα...
Λένε ότι κάποιοι πολιτικοί στη χώρα μας (πχ Μητσοτάκης, Πάγκαλος, Βενιζέλος) έχουν ένα παράδοξο χαρακτηριστικό, το περίφημο χαρακτηριστικό της "Καρδάρας"...
Γεμίζουν την καρδάρα με κόπο, με προσπάθεια, με συστηματική δουλειά και κάποια στιγμή, όταν αυτή είναι γεμάτη ολόφρεσκο, ζεστό γάλα, δίνουν άξαφνα μια κλωτσιά και τη χύνουν...
Τείνω να πιστέψω ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνήσια ελληνοπρεπές και ότι το έχουμε λίγο - πολύ όλοι μας.
Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πώς, μια πραγματικά κοπιώδης και μεθοδική προσπάθεια τόσων χρόνων - από το '81 και μέχρι το 2004, ξαφνικά πάει στράφι τα τελευταία τέσσερα απίστευτα χρόνια.
Σίγουρα οι λαοί, οι χώρες, διανύουν περιόδους ακμής και παρακμής. Λίγα μόλις χρόνια συστηματικής πολιτικής μπορούν να φέρουν θαυμαστά αποτελέσματα. Η Ελλάδα του '81 - για όσουν ακόμα θυμούνται - θύμιζε τροτοκοσμική χώρα. Είκοσι χρόνια μετά, βρισκόταν στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διέθετε τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες στην ιστορία της.
Σήμερα απαθείς παρακολουθούμε όλα αυτά να ξεφτίζουν, να χάνονται, μέσα σε μια αχλύ διαφθοράς των πάντων και απίστευτης ξεφτίλας. Η καρδάρα δεν κλυδωνίζεται απλά... Η καρδάρα αιωρείται στον αέρα, μετά από τις κλωτσιές του σφηνιασμένου πλήθους και το γαλατάκι κυλάει στο χώμα.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν ασκείται καμιά πολιτική, δεν επιτυγχάνεται κανένας στόχος.
Οι πάντες ηθικολογούν βλακωδώς και αναμένουν με μαζοχιστική ηδύ
τητα το επόμενο - ασφαλώς μεγαλύτερο και βρομερότερο - σκάνδαλο, για να κυλιστούν ακόμα περισσότερο στη "γλίτσα του καναπέ" τους...
Φεύγοντας σιγά - σιγά εκείνη η μοναδική γενιά του '40, η γενιά της Αντίστασης, του πολέμου, της πείνας και - κυρίως - του αγώνα της ζωής, των οραμάτων και της ελπίδας, άφησε πίσω της τα παιδιά και τα εγγόνια της να διαχειριστούν τα κόμπλεξ τους, μέσα σε μια ευμάρεια που δύσκολα κατακτήθηκε, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να διαλυθεί σα συννεφάκι κάτω από τον πρωινό ήλιο.
Μας φταίει το ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης, ο σοσιαλισμός... Τολμάμε να συγκρίνουμε τα σημερινά λαμόγια με ανθρώπους που είχαν οράματα, που είχαν όρεξη για σκληρή δουλειά και - γιατί όχι - ήθελαν να βγουν από τη φτώχεια, αλλά όχι μόνοι τους, όλοι μαζί.
Εντάξει, δεν έφεραν το σοσιαλισμό, αλλά ΚΑΤΙ έκαναν...
Βαρέθηκα να ακούω αυτό το ανόητο "όλοι το ίδιο είναι".
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, αυτός ο ανύπαρκτος πολιτικά και ηθικά πρωθυπουργός με τους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αυτό το άθλιο, μέτριο και αμοραλιστικό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία διέθεταν και ήθος και στόχους και εργατικότητα.
Φυσικά και υπήρξαν και στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι ανάξιοι ή και άθλιοι. Όμως δεν ήταν αυτός ο μέσος όρος. Ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αρνηθούμε ότι ακόμα και στις πιο καλές περιόδους, ακόμα και στις πιο καλές ομάδες υπάρχουν και φαινόμενα σκοτεινά. Στο κάτω - κάτω πολιτική ασκούσαν...
Κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ πέρασε πια στην ιστορία. Ότι έκλεισε ο κύκλος του. Ξεκάθαρα πράγματα: Είναι ένα γερασμένο και ξεζουμισμένο κόμμα. Ένας κουρασμένος κόσμος...
Βλέποντας όμως τα αδιέξοδα των πρόσφατων ¨λαϊκών επιλογών" και αυτά που δυστυχώς μας χτυπούν την πόρτα, δεν μπορώ παρά να στρέψω το βλέμμα προς το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αυτό το γερασμένο κόμμα είναι χίλιες φορές προτιμότερο από μια άθλια και αμοραλιστική κυβέρνηση της δεξιάς.
Γι αυτό και δεν μπορώ να συγχωρήσω τις φιλοδοξίες του Βενιζέλου και του κάθε Βενιζέλου.
Γι αυτό και οργίζομαι από τις αλλοπρόσαλες, δειλές πολιτικές του Γιώργου.
Γι αυτό και μου τη δίνει η μακαριότητα των νεώτερων στελεχών, που πιστεύουν ότι θα ρίξουν την ΝΔ από το ίντερνετ.
Άλλο τίποτε δεν μπορώ να κάνω.
Παρά να λέω τη γνώμη μου, έτσι, ξεκομμένα, βιαστικά, μέσα στα λίγα περιθώρια χρόνου που μας αφήνει η καθημερινότητα.
Και να τραγουδώ από μέσα μου, καθώς διασχίζω - με κόπο - τα πεζοδρόμια της σύγχρονης ελληνοφρένειας: "Νεοέλληνα.... αχ... νεοέλληνα"!..
(Γεια σου Τζιμάκο!..)
Κ.Λ.
Γεμίζουν την καρδάρα με κόπο, με προσπάθεια, με συστηματική δουλειά και κάποια στιγμή, όταν αυτή είναι γεμάτη ολόφρεσκο, ζεστό γάλα, δίνουν άξαφνα μια κλωτσιά και τη χύνουν...
Τείνω να πιστέψω ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνήσια ελληνοπρεπές και ότι το έχουμε λίγο - πολύ όλοι μας.
Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πώς, μια πραγματικά κοπιώδης και μεθοδική προσπάθεια τόσων χρόνων - από το '81 και μέχρι το 2004, ξαφνικά πάει στράφι τα τελευταία τέσσερα απίστευτα χρόνια.
Σίγουρα οι λαοί, οι χώρες, διανύουν περιόδους ακμής και παρακμής. Λίγα μόλις χρόνια συστηματικής πολιτικής μπορούν να φέρουν θαυμαστά αποτελέσματα. Η Ελλάδα του '81 - για όσουν ακόμα θυμούνται - θύμιζε τροτοκοσμική χώρα. Είκοσι χρόνια μετά, βρισκόταν στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διέθετε τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες στην ιστορία της.
Σήμερα απαθείς παρακολουθούμε όλα αυτά να ξεφτίζουν, να χάνονται, μέσα σε μια αχλύ διαφθοράς των πάντων και απίστευτης ξεφτίλας. Η καρδάρα δεν κλυδωνίζεται απλά... Η καρδάρα αιωρείται στον αέρα, μετά από τις κλωτσιές του σφηνιασμένου πλήθους και το γαλατάκι κυλάει στο χώμα.
Δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν ασκείται καμιά πολιτική, δεν επιτυγχάνεται κανένας στόχος.
Οι πάντες ηθικολογούν βλακωδώς και αναμένουν με μαζοχιστική ηδύ
τητα το επόμενο - ασφαλώς μεγαλύτερο και βρομερότερο - σκάνδαλο, για να κυλιστούν ακόμα περισσότερο στη "γλίτσα του καναπέ" τους...Φεύγοντας σιγά - σιγά εκείνη η μοναδική γενιά του '40, η γενιά της Αντίστασης, του πολέμου, της πείνας και - κυρίως - του αγώνα της ζωής, των οραμάτων και της ελπίδας, άφησε πίσω της τα παιδιά και τα εγγόνια της να διαχειριστούν τα κόμπλεξ τους, μέσα σε μια ευμάρεια που δύσκολα κατακτήθηκε, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να διαλυθεί σα συννεφάκι κάτω από τον πρωινό ήλιο.
Μας φταίει το ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης, ο σοσιαλισμός... Τολμάμε να συγκρίνουμε τα σημερινά λαμόγια με ανθρώπους που είχαν οράματα, που είχαν όρεξη για σκληρή δουλειά και - γιατί όχι - ήθελαν να βγουν από τη φτώχεια, αλλά όχι μόνοι τους, όλοι μαζί.
Εντάξει, δεν έφεραν το σοσιαλισμό, αλλά ΚΑΤΙ έκαναν...
Βαρέθηκα να ακούω αυτό το ανόητο "όλοι το ίδιο είναι".
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, αυτός ο ανύπαρκτος πολιτικά και ηθικά πρωθυπουργός με τους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο αυτό το άθλιο, μέτριο και αμοραλιστικό πολιτικό προσωπικό της ΝΔ με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία διέθεταν και ήθος και στόχους και εργατικότητα.
Φυσικά και υπήρξαν και στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι ανάξιοι ή και άθλιοι. Όμως δεν ήταν αυτός ο μέσος όρος. Ούτε μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αρνηθούμε ότι ακόμα και στις πιο καλές περιόδους, ακόμα και στις πιο καλές ομάδες υπάρχουν και φαινόμενα σκοτεινά. Στο κάτω - κάτω πολιτική ασκούσαν...
Κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ πέρασε πια στην ιστορία. Ότι έκλεισε ο κύκλος του. Ξεκάθαρα πράγματα: Είναι ένα γερασμένο και ξεζουμισμένο κόμμα. Ένας κουρασμένος κόσμος...
Βλέποντας όμως τα αδιέξοδα των πρόσφατων ¨λαϊκών επιλογών" και αυτά που δυστυχώς μας χτυπούν την πόρτα, δεν μπορώ παρά να στρέψω το βλέμμα προς το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αυτό το γερασμένο κόμμα είναι χίλιες φορές προτιμότερο από μια άθλια και αμοραλιστική κυβέρνηση της δεξιάς.
Γι αυτό και δεν μπορώ να συγχωρήσω τις φιλοδοξίες του Βενιζέλου και του κάθε Βενιζέλου.
Γι αυτό και οργίζομαι από τις αλλοπρόσαλες, δειλές πολιτικές του Γιώργου.
Γι αυτό και μου τη δίνει η μακαριότητα των νεώτερων στελεχών, που πιστεύουν ότι θα ρίξουν την ΝΔ από το ίντερνετ.
Άλλο τίποτε δεν μπορώ να κάνω.
Παρά να λέω τη γνώμη μου, έτσι, ξεκομμένα, βιαστικά, μέσα στα λίγα περιθώρια χρόνου που μας αφήνει η καθημερινότητα.
Και να τραγουδώ από μέσα μου, καθώς διασχίζω - με κόπο - τα πεζοδρόμια της σύγχρονης ελληνοφρένειας: "Νεοέλληνα.... αχ... νεοέλληνα"!..
(Γεια σου Τζιμάκο!..)
Κ.Λ.
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008
Κι ο Ρέλλος!
Η Αθήνη στη Βουλή!
Θα στηρίξει τη ΝΔ...
Άντε, μετά από μερικά χρονάκια κι ο φραπεδορίχτης Ρέλλος στη Βουλή!..
Κ.Λ.
Θα στηρίξει τη ΝΔ...
Άντε, μετά από μερικά χρονάκια κι ο φραπεδορίχτης Ρέλλος στη Βουλή!..
Κ.Λ.
Ποιός Κουκοδήμος; Με τον Παπαδημάτο τι θα κάνουν;;;
Στην Πάτρα οι νεοδημοκράτες έκοψαν τη βασιλόπιτα, για το καλό του νέου χρόνου.
Ο βουλευτής Παπαδημάτος, που κρατούσε το πατροπαράδοτο μαχαίρι, αφιέρωσε το δεύτερο κομμάτι της πίτας στον αγωνιστή της παράταξης Καλαμπόκα.
Ναι, αυτόν που σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα, επί Μητσοτάκη...
Ένιωσε αδικημένος ο έτερος αγωνιστής Μαραγκός (που κι αυτός είχε συμμετοχή στη δολοφονία) και βγήκε και τους πρόγκηξε.
"Εγώ δεν αξίζω κομμάτι από την πίτα;"
Είπε... και τι δεν είπε ο Μαραγκός!..
Ότι σύσωμη η Νέα Δημοκρατία "στάθηκε" στο παλληκάρι, όλα αυτά τα χρόνια.
Ότι του έδιναν λεφτά, πολλά λεφτά, στη φυλακή.
Ότι, όταν αποφυλακίστηκε, του άνοιξαν επιχείρηση, στη Νίκαια.
(Από συνέντευξη του Μαραγκού στον ράδιο ALFA Πάτρας.)
Και τώρα κάθομαι και σκέφτομαι:
Αν ένας βουλευτής τιμά κατ' αυτόν τον τρόπο έναν δολοφόνο, δημόσια, μέσα στην εκδήλωση του κυβερνώντος κόμματος, τι πρέπει να τον κάνει η ηγεσία;
Δεν πρέπει να τον απομακρύνει;
Εκτός αν συμφωνούν όλοι, στη ΝΔ, ότι αξίζει τιμών ο "αγωνιστής"...
Κ.Λ.
Ο βουλευτής Παπαδημάτος, που κρατούσε το πατροπαράδοτο μαχαίρι, αφιέρωσε το δεύτερο κομμάτι της πίτας στον αγωνιστή της παράταξης Καλαμπόκα.
Ναι, αυτόν που σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα, επί Μητσοτάκη...
Ένιωσε αδικημένος ο έτερος αγωνιστής Μαραγκός (που κι αυτός είχε συμμετοχή στη δολοφονία) και βγήκε και τους πρόγκηξε.
"Εγώ δεν αξίζω κομμάτι από την πίτα;"
Είπε... και τι δεν είπε ο Μαραγκός!..
Ότι σύσωμη η Νέα Δημοκρατία "στάθηκε" στο παλληκάρι, όλα αυτά τα χρόνια.
Ότι του έδιναν λεφτά, πολλά λεφτά, στη φυλακή.
Ότι, όταν αποφυλακίστηκε, του άνοιξαν επιχείρηση, στη Νίκαια.
(Από συνέντευξη του Μαραγκού στον ράδιο ALFA Πάτρας.)
Και τώρα κάθομαι και σκέφτομαι:
Αν ένας βουλευτής τιμά κατ' αυτόν τον τρόπο έναν δολοφόνο, δημόσια, μέσα στην εκδήλωση του κυβερνώντος κόμματος, τι πρέπει να τον κάνει η ηγεσία;
Δεν πρέπει να τον απομακρύνει;
Εκτός αν συμφωνούν όλοι, στη ΝΔ, ότι αξίζει τιμών ο "αγωνιστής"...
Κ.Λ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
