37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Η ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Εν μέσω των αυριανών πανηγυρισμών για την επιβράβευση της «εθνικώς υπερήφανης» στάσης της πολιτικής μας ηγεσίας, για τις βαρύτατες επιπτώσεις της οποίας στο μέλλον έχω ήδη τοποθετηθεί - ενδεικτικό είναι ότι κανένα δημοσίευμα στα διεθνή ΜΜΕ δε δείχνει την ελάχιστη καταννόηση στις ελληνικές θέσεις, αντιθέτως τις αντιμετωπίζουν με ειρωνεία έως και χλευασμό - περναέι απαρατήρητο το μείζον ζήτημα της συνόδου: η παταγώδης αποτυχία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Οι Αμερικανοί προσήλθαν στη Σύνοδο απαιτώντας, χωρίς να τηρούν κανένα διπλωματικό πρόσχημα, την ένταξη στη Συμμαχία της Ουκρανίας και της Γεωργίας, της Κροατίας, της Αλβανίας και της Μακεδονίας.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα διπλό ΟΧΙ. Και τούτο γιατί οι Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία, αρνήθηκαν μια διεύρυνση που θα εκλαμβάνονταν ως κήρυξη πολέμου από τη Ρωσία.
Αν κάτι είναι απορίας άξιο δεν είναι το ότι δεν υπήρξε συναίνεση στην ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Είναι οι δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου πριν την έναρξη της Συνόδου. Δηλώσεις που απέπνεαν την αλλαζονεία και βεβαιότητα του αυτοκράτορα έναντι των φόρου υποτελών του.
Αυτή ακριβώς η συμπεριφορά του είναι που δίνει αξία στα ΟΧΙ που ακούστηκαν απόψε. Η γηραιά Ευρώπη, όπως την αποκαλούσαν οι συνεργάτες του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου με αυτάρεσκη απαξία, έδειξε ότι και φωνή έχει και ότι ξέρει να επιβάλλει τις απόψεις της όταν θίγονται ζωτικής σημασίας συμφέροντά της.
Πλέον, είτε αρέσει είτε όχι στους Αμερικανούς, είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν υπ' όψιν τους τη «Γηραιά Ευρώπη». Που ακριβώς επειδή είναι γηραιά, έχει και εμπειρία και μακροπρόθεσμη στρατηγική εξωτερικής πολιτικής.
Με την έννοια αυτή η Συνοδος Κορυφής του Βουκουρεστίου συνιστά κόλαφο για την ελληνική κυβέρνηση. Στα τέσσερα τελευταία χρόνια επένδυσε όλη της την ενέργεια στην προσπάθεια να πείσει τον «Αυτοκράτορα» ότι «έχει δίκιο για το Σκοπιανό». την ίδια στιγμή που, ορθώς, συγκρούονταν ευθέως με τα συμφέροντά του στα θέματα ενέργειας (Αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, ρωσικός αγωγός αερίου). Και ταυτόχρονα έδωσε όλες τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων στις ΗΠΑ, παραγκωνίζοντας πολύ καλύτερα ευρωπαϊκά (F16 αντί για EUROFIGHTER).
Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο μετά από τη Σύνοδο αυτή. Οι ΗΠΑ φυσικά δε θα πάψουν να είναι υπερδύναμη. Η ταπείνωση που υπέστησαν ενδέχεται να κάνει σοφότερους τους διαδόχους της κυρίας Ράις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η Αμερικανική κυριαρχία υπήρξε πολύ συντομότερη κι από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. ένας νέος πολυπολικός κόσμος γεννιέται, με νέους παίκτες, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.


Γιάννης Χρ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι επιπτώσεις της ελληνικής στάσης απέναντι στο μακεδονικό ίσως να μην είναι και τόσο δυσμενείς. Αυτό που παίχτηκε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ ήταν κυρίως η ένταξη των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών στο βορειοατλαντικό άρμα και σε αυτό κυρίως το ζήτημα ακονίστηκαν τα μαχαίρια. Το ζήτημα της ένταξης της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ δεν έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία και, απ'οτι φαίνεται, οι μόνοι που θίχτηκαν από το ελληνικό ΟΧΙ ήταν βέβαια η πολιτική ηγεσία της Μακεδονίας, καθώς και μια ομάδα βορειοαμερικάνων διπλωματών περί την κα Κοντολίζα, που το είδαν ως ζήτημα προσωπικού κύρους να εντάξουν τη Μακεδονία στο βορειοατλαντικό σύμφωνο.
Η χλεύη και η ειρωνία με την οποία αντιμετωπίζει την ελληνική στάση ο ξένος τύπος είναι κατανοητή, καθώς το όνομα βαλκανικού κρατιδίου δε σημαίνει τίποτα για την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Αυτό που νομίζω πως θα πρέπει να επαναφέρουν στη μνήμη τους οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι ότι και ο αείμνηστος Ντε Γκωλ έκανε ολόκληρη φασαρία για να μην ενταχθεί στην ΕΟΚ η Μ. Βρετανία ως τέτοια, αλλά ως Ηνωμένο Βασίλειο, εξαιτίας της περιοχής της Βρετάνης, που είναι Γαλλικό έδαφος. Γι'αυτό εξάλλου και στα φεστιβάλ της Eurovision οι εκφωνητές δε μιλούν για Βρετανία, αλλά για Ηνωμένο Βασίλειο.
Με αυτά που λέω δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ντε Γκωλ είχε δίκιο, αλλά ότι ο κάθε λαός και η κάθε ηγεσία μπορούν να βγάλουν στη φόρα τα εθνικιστικά τους κολλήματα, και επομένως οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι εθνικιστές στον κόσμο.
Όσο για το όνομα της Μακεδονίας, πιστεύω πως τελικά θα βρεθεί μια λύση γιατί και η ελληνική κοινή γνώμη δεν εμφορείται πια από τις ακραίες θέσεις των αρχών της δεκαετίας του'90, και γιατί οι Μακεδόνες ωφελούνται από την οικονομική συνεργασία με το ελληνικό επιχειρηματικό κεφάλαιο.

Γιώργος

leon είπε...

Ο Ντε Γκωλ άσκησε βέτο κατά της ένταξης της Αγγλίας,για λόγους που δε γνωρίζω. Δεν ήταν όμως το όνομα και δεν ξέρω από πού έχει ξεφυτρώσει αυτή η ιστορία τις τελευταίες εβδομάδες. Κι αυτό γιατί, από το 17ο αιώνα, η επίσημη ονομασία της Μεγάλης Βρετανίας είναι Ηνωμένο Βασίλειο της Αγγλίας και της Σκωτίας.
Κατά τα λοιπά συμφωνώ μαζί σου ότι η εθνικιστική υστερία δεν είναι αρνητικό ελληνικό προνόμοιο. Και κάτι άλλλο. είναι πιο κολλητική κι από τη γρίππη.

Γιάννης Χρ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)