ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Από το βιβλίο "Ο καημός του ενός" του Στέλιου Ράμφου.

Επιμένω σ' αυτό το σημείο. Στον τόπο μας δεν έχομε μάθει ακόμη να δουλεύουμε επί των κριτηρίων μιας σκέψεως και επί της μεθόδου, που κάνει την ανάπτυξι ζωντανό οργανισμό. Μας κατέχει η νοοτροπία επαρχιωτών λογίων. Μπορεί να μην το νοιώθουμε και να μη μας ενοχλή, επειδή αποτελεί στοιχείο του είναι μας, καταβάλλουμε ωστόσο εξακολουθητικά το βαρύ λύτρο της πνευματικής μιζέριας. Ο επαρχιώτης λόγιος είναι χαρακτήρας και όχι εξωτερικός προσδιορισμός. Κατά βάθος πρόκειται για άτολμο άτομο, καθηλωμένο σε νεανικά βιώματα και διαβάσματα, τα οποία αναβαπτίζει φραστικά στο επικρατούν ιδεολογικό ρεύμα της εποχής και του περιβάλλοντός του. Η ανησυχία του δεν ξεπερνά την επιβεβαίωσί του και η ανασφάλειά του τον κάνει τυραννικά απαιτητικό. Τίποτε στο διανοητικό του στερέωμα δεν υπερβαίνει το φράγμα της νευρώσεώς του, καμμία ρωγμή στον ορίζοντα δεν αφήνει να περάση μέσα του το ζωτικό σφρίγος της πάλης των ιδεών. Παρακολουθεί τα γεγονότα για να ασφαλισθή, χωρίς κατά βάθος να τα σκέπτεται, και ιεραρχεί μέσα του τα πάντα για να κρατή θέση στον εαυτό του. Το αίτημα αυτής της θέσεως κάνει τη λογική του αποπνικτική και αφαιρεί από τη ζωή του την αληθινή αγωνία της ελευθερίας. Το κενό της αγωνίας τον σπρώχνει σε ηθική ρητορεία, μεγαληγορία καταγγελτική, η οποία στεγνώνει την ύπαρξι από κάθε χυμό του αισθήματος, από κάθε γενναιοδωρία. Με περιεχόμενο την κοινοτοπία και ρεαλισμό την αίσθησι της προσωπικής του υποχονδρίας δεν διακινδυνεύει τίποτε. Σέρνεται πίσω από το ύφος του, κρύβεται μέσα στην ηθική του. Με τέτοιον εσωτερικό εγκλωβισμό πώς να πάρη απόστασι από τον εαυτό του και να σταθή με καθαρό μάτι απέναντι στα πράγματα, να τα αντιμετωπίση ως όντα καθ' εαυτά, όχι ως όντα για εκείνον;

Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον