Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΚΙ Ο ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ

Ο πατέρας μου είχε πέντε αδέρφια, όλα αγόρια. Ο πρωτότοκος, ο Βάσος, πνίγηκε, δεκαεφτά χρονών, στη θάλασσα, προσπαθώντας να σώσει έναν φίλο του. Ο Νίκος που ήταν δίδυμος με τον πατέρα μου εκτελέστηκε από τους γερμανούς στα είκοσί του, φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, προδομένος από έναν παλιό συμμαθητή του. Έλληνα.

Τα γεγονότα αφηγείται ο Καπετάν Έκτορας :

...Του Νίκου του γράψαμε εγώ κι ο Ντίνος νάρθει στην Αθήνα να παρακολουθήσει μαθήματα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας που είχαμε πληροφορίες ότι θα λειτουργούσε σε λίγες μέρες...

...Ήρθε ο μακαρίτης και το πρώτο βράδυ έμεινε στο σπίτι του Πολύβιου. Συνεννοηθήκαμε την άλλη μέρα, 15 του Νοέμβρη, στις 10 το πρωί, νάρθει σπίτι μας...

...Πέρασε όμως η ώρα του ραντεβού μας και δεν είχε έρθει. Τον περίμενα μέχρι τις 12 αλλά μετά έφυγα γιατί είχα δουλειά στην οργάνωση...Δεν ανησύχησα, δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό...

...Το βράδυ εγώ είχα βγει συνεργείο για γράψιμο στη Χ. Τρικούπη και στους γύρω δρόμους, όταν περνώντας από κει ο Ντίνος συναντηθήκαμε κι αμέσως η ερώτηση και των δυο μας ήτανε : Είδες το Νίκο;

...Την άλλη μέρα όμως πολύ πρωί πήγαμε στον Πολύβιο και μάθαμε ότι είχε ξεκινήσει το προηγούμενο πρωί για νάρθει στο ραντεβού μας. Τότε μας ζώσανε τα φίδια...

...Πήγαμε σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα που ανήκε η περιοχή που θα περνούσε ο Νίκος...

...Με σφιγμένη καρδιά πήγαμε στο Νεκροτομείο πού ήταν στην οδό Μασαλίας. Εκεί υπήρχαν 5, 6 πεθαμένοι που τους είχαν ξαπλωμένους σε πάγκους και σκεπασμένους με κουβέρτες. Η πρώτη μου ματιά έπεσε στα παπούτσια που φορούσαν γιατί γνώριζα τα παπούτσια του Νίκου, είχαν σόλες από λάστιχα αυτοκινήτου...Μας ξεσκέπασαν τους νεκρούς αλλά ο Νίκος δεν υπήρχε μεταξύ τους...

...Κατεβαίναμε την οδό Ακαδημίας μ' αυτές τις σκέψεις, όταν βλέπομε έναν αστυφύλακα μπροστά μας. Αμέσως κι οι δυο μας αποφασίσαμε να του εξιστορήσωμε την περίπτωσή μας μήπως μπορούσε να μας διαφωτίσει...

...Μας λέει : Πήγατε στην Ειδική Ασφάλεια; Μα, του λέμε, τι να κάνωμε εκεί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον έχει συλλάβει αυτή. Πηγαίνετε, μας απαντάει, σα να ήξερε τα συμβαίνοντα εκεί...

...Ρώτησε (σ. ο Ντίνος) κάτω στα γραφεία, αν έχουν εκεί κάποιον Νικόλαο Σκιάνη. Κοίταξαν τα χαρτιά τους και του απαντήσανε : ναι, εδώ τον έχομε...

...Ανακουφιστήκαμε αρκετά με το να μάθωμε πού βρίσκεται γιατί κι από την άλλη πλευρά δε φοβόμαστε για την τύχη του επειδή ξέραμε ότι δεν είχε κάνει τίποτα, δεν ήταν αναμιγμένος σε οργανώσεις του Ε.Α.Μ...

...Μετά από λίγες μέρες όμως που τον είδαμε και μας είπε ότι τον έδερναν για να μαρτυρήσει πού μένουν τ' αδέρφια του, καταλάβαμε ότι τον πήρε η μπάλα γιατί ξέρανε για μας. Ποιος όμως ήταν ο καταδότης; Αυτό το μάθαμε αρκετά αργότερα από τη σύλληψή του. Το αποκάλυψε ο ίδιος που τον πρόδωσε.

Ο προδότης ήταν ο Πέτρος Μυλωνάς από τον Πύργο, το χωριό της μαμάς μου. Τι είχε συμβεί; Ο μακαρίτης περνούσε από την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, απο κει ήταν ο δρόμος του για να έρθει στο σπίτι μας. Εκεί τον πιάσανε άγνωστοι γι αυτόν αστυνομικοί, με την υπόδειξη του Πέτρου Μυλωνά που καθότανε στο απέναντι καφενείο και είδε το Νίκο να περνάει. Και να φανταστείτε ότι μ' αυτόν τον αχρείο ήταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Και δεν είχαν καθόλου προηγούμενα...

...Ο Νίκος έμεινε στου Χατζηκώστα μέχρι τις πρώτες μέρες του Γενάρη 1944, μετά τον πήραν οι γερμανοί στο Χαϊδάρι. Εκεί του πήγαινε φαγητό η Μαρίκα (σ. θεία του). Κάθε φορά που του πήγαινε φαγητό επέστρεφε το άλλο κατσαρολάκι...Μια μέρα όμως το κατσαρολάκι του δεν είχε επιστραφεί. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν πια στο στρατόπεδο. Το πιθανότερο ήταν να τον είχαν εκτελέσει, εμείς όμως ελπίζαμε ότι μπορεί να τον είχαν πάρει όμηρο στη Γερμανία. Δε θέλαμε να πιστέψωμε ότι τον είχαν εκτελέσει.

Μόνο μετά την Απελευθέρωση μάθαμε την αλήθεια από ένα συνάδελφό μου στη Σχολή (σ. Ευελπίδων) που ήταν μαζί με το Νίκο στο Χαϊδάρι. Τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και μου είπε : "Τα συλλυπητήρια μου για τον αδερφό σου, είμαστε μαζί στο Χαϊδάρι όταν τον πήραν για εκτέλεση".

Με είδε ότι στενοχωρέθηκα και κατάλαβε ότι δεν ήξερα για την εκτέλεσή του. Μου διηγήθηκε και πώς έγινε.

Είχαν πάρει 20 κρατούμενους οι γερμανοί για εκτέλεση, μεταξύ των οποίων δεν ήταν ο Νίκος. Στο δρόμο όμως που τους πηγαίνανε για να τους φορτώσουν στ' αυτοκίνητα που θα τους πήγαιναν στον τόπο της εκτέλεσης, ξέφυγε ένας από τους 20 και κρύφτηκε στα αποχωρητήρια. Σ' αντικατάσταση αυτού, έπρεπε να είναι 20 έλεγε η διαταγή, πήραν το Νίκο. Τον φώναξαν μάλιστα από τη δουλειά γιατί όλοι οι κρατούμενοι ασχολούντο με διάφορες εργασίες στο στρατόπεδο. Φυσικά κι ο άλλος δεν την γλύτωσε. Τον πιάσανε και τον εκτελέσανε επί τόπου...

Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον