37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΑ, ΠΕΝΤΕ ΡΙΞΑΜΕ ΣΤΗ ΡΟΜΑ.

Σιγά τα ωά. Εμείς δε τρελαινόμαστε σαν τους πρωταθλητές Αμερικής - Καναδά και τους τροπαιούχους Αυστραλίας. Άλλωστε πρόσφατα αποκλειστήκαμε από τους Μακκαβαίους. Έστω με διαιτησίες που θυμίζανε την εξόντωση των Παλαιστινίων.

Συμπεράσματα; Τα δικά μου. Φυσικά περιορισμένης αξίας λόγω μικρού δείγματος.

Ο Αντώνης δεν είναι καλά. Δείχνει απροπόνητος και χωρίς desire. Σα να το κάνει με το ζόρι. Δε συμφωνώ για τα χρόνια. Δε γέρασε σε τρεις μήνες. Τερματοφύλακας είναι. Απλά έχει μπουχτίσει.

Ο Ιμπαγάσα τόχει που λέει κι ο Κουπάκιας. Θα προσφέρει σίγουρα. Το ίδιο κι ο δίδυμος αδερφός του (κι ας έχουν 15 χρόνια διαφορά) Φέτφας. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα παίξει στο Γαύρο. Για τους άλλους μικρούς δε ξέρω.

Όσο για τον Μπαπτίστα; Έχω χρόνια να τον δω να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Από σωματοδομή, ράγκμπι. Από μπάλα δεν ξέρω.


αέρα πατέρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)