37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

ΠΕΡΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΦΙΛΙΑΣ

Παίρνω αφορμή από ένα σχόλιο του φίλου Σαλωνίτη που υπαινίσσεται την εξάρτηση της οικογένειας Παπανδρέου από την Αμερική ή ακόμη χειρότερα την πρακτόρευση υπέρ της Αμερικής.

Τέτοιου είδους σχόλια αφορούσαν κυρίως στον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος έφυγε στην Αμερική για σπουδές και μάλιστα λίγο εσπευσμένα λόγω της εμπλοκής του σε τροτσκιστική κίνηση και της σύλληψής του από τη δικτατορία Μεταξά. Υπηρέτησε στο αμερικάνικο ναυτικό, έκανε μεγάλη ακαδημαϊκή καριέρα και επέστρεψε στην Ελλάδα, κατόπιν πρόσκλησης του τότε πρωθυπουργού Καραμανλή, τον Ιανουάριο του 1961, για να να γίνει πρόεδρος του νεοσύστατου ΚΕΠΕ.

Στη συνέχεια ο Ανδρέας ενεπλάκη ενεργά στην πολιτική και η θέση του υπήρξε αταλάντευτη υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Εθνικής Κυριαρχίας, στους δύσκολους καιρούς του ψυχρού πολέμου, δημιουργώντας πάντα πολλά προβλήματα και μόνιμη ενόχληση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.

Εντούτοις, τόσο η παραδοσιακή δεξιά όσο και η παραδοσιακή αριστερά, βλέποντας ότι ο Ανδρέας έρχεται σφήνα ανάμεσά τους με μεγάλη δυναμική και τεράστιο λαϊκό ρεύμα, κατέφυγαν από την αρχή στην πανάρχαια πολιτική τακτική της συκοφαντίας, των υπονοουμένων και των άλλων λαϊκίστικων τερτιπιών. Το αν και πόσο πέτυχε η Γκεμπελίστικη αυτή τακτική το έδειξαν οι επανειλημμένες εκλογικές νίκες - θρίαμβοι του Πα.Σο.Κ.

Και τώρα λίγα λόγια για την αμερικανοφιλία στη σημερινή εποχή, μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου που φυσικά συσπείρωνε τον πολιτικό κόσμο της Αμερικής σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική.

Σήμερα δεν υπάρχει μία Αμερική αλλά δύο Αμερικές. Η προοδευτική Αμερική των Κλίντον, Ομπάμα, της Σούζαν Σάραντον και του Μάικλ Μουρ και η συντηρητική Αμερική των Μπους, Τσάρλτον Ήστον, των ευαγγελιστών και δε συμμαζεύεται. Απ' ότι ξέρω δε, παραδοσιακός φίλος των Μπους είναι η οικογένεια Μητσοτάκη ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πολιτική φιλία και σχέση με τους εκπροσώπους της προοδευτικής Αμερικής που συνιστά ότι πιο αληθινά προοδευτικό στο σύγχρονο κόσμο.

Κάθε άποψη δεκτή και ο διάλογος σπουδαίος. Για να τον βοηθήσουμε όμως, είναι καλό να αποφεύγουμε τις αστήρικτες γενικεύσεις και τους λεκτικούς ακροβατισμούς.

αέρα πατέρα

4 σχόλια:

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

@ αέρα πατέρα:
Θύμισέ μου! Αυτός ο "προοδευτικός" Πρόεδρος Κλίντον είναι αυτός που στη συνείδηση των βαλκανίων λαών πλην τουρκοσποράς έχει μείνει ως ο "σφαγέας των Βαλκανίων"; Είναι αυτός που εκπληρώνοντας το χρέος του προς τους αμερικανούς βιομηχάνους οπλικών συστημάτων τους έκανε μια υπερκατανάλωση κονιορτοποιώντας τα Βαλκάνια και αδειάζοντας τα "ρέστα" του στην Αδριατική, είναι ο ίδιος που στην εδώ επίσκεψή του, μας "συνέστησε" να μπούμε στο χρηματιστήριο "με τα μεγάλα κέρδη", είναι αυτός που καταξεφτιλίστηκε μπροστά σε όλο τον πλανήτη λέγοντας αρχικά ότι δεν είχε πηδήξει την ,δε θυμάμαι ποιά, και μετά ομολόγησε αλλά προσπάθησε να δώσει μια άλλη διασταση στο ψέμμα ή στο πήδημα, λέγοντας ότι η πίπα δεν συνιστά κέρατο!
Αν πρόκειται να μας μείνει μόνο το δικαίωμα επιλογής του δολοφόνου μας καλά! Αλλά όχι και προοδευτικοί κάποιοι Δημοκρατικοί Πρόεδροι που ξεκίνησαν πολέμους και πήραν Νόμπελ ειρήνης!

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπαρχουν δυο αλλα τρεις Παπανδρεου.Για το οτι ο πρωτος ηταν ατλαντιστης και συμμαχησε με τους Αγγλους το 1944 δεν υπαρχει καμμια αμφιβολια.
Ο δευτερος ανελαβε οταν η Ελλαδα ηταν μελος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.
Η παγκοσμια διεθνης κατασταση δεν του επετρεπε να κανει οσα ελεγε και το ηξερε.Εκεινο που εκανε ομως καλα ειναι η υπονομευση της ευρωπαικης πορειας της Ελλαδος που μακροπροθεσμα οδηγουσε πισω στην αγκαλη των ΗΠΑ εφ οσον δεν πηγαινε προς το ανατολικο μπλοκ που ετσι κι αλλιως κατερρεε.
Αλλωστε το 1993 στη δευτερη θητεια του ξεχασε τα προσχηματα και στραφηκε κατ ευθειαν στις ΗΠΑ.
Ο τριτος φροντισε να μεταφερει το ελληνικο οικονομικο προβλημα στο ΔΝΤ.
Οι διαφορες των αμερικανικων κομματων ειναι σε εσωτερικα ζητηματα και ειναι πολυ μικροτερες στην εξωτερικη πολιτικη που ειναι ιδια.
Συμπερασματικως ο Παπανδρεου Α΄με τους Αγγλους απετρεψε την ενταξη της Ελλαδος στο ανατολικο μπλοκ το 1944,ο Παπανδρεου Β΄υπονομευσε τη συμμετοχη στην ΕΟΚ και ο Παπανδρεου Γ΄επανενταξε πληρως τη χωρα σε ατλαντικα πλαισια.
Τελος το οτι κερδιζονται εκλογες με παροχες απο δανεισμο ειναι βεβαιο.

Koupakia είπε...

Ο ΓΑΠ δεν είναι αμερικανόφιλος! Απλά ο άνθρωπος είναι Αμερικανός!

αέρα πατέρα είπε...

Όταν λες Βαλκάνια φίλε Σαλωνίτη εννοείς Αρκάν, Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς; Τους ορθόδοξους αδερφούς του Λυκουρέζου;

Όσο για τις πίπες, δεν περίμενα από σένα να θέλεις ένας πρόεδρος να κάνει το χατίρι της πουριτανικής και υπερσυντηρητικής Αμερικής που έχω περιγράψει και να παραιτηθεί για μια πίπα. Καλά έκανε και κοίταξε να ξεφύγει από μια ηλίθια κατηγορία.

Προσωπικά πάντως δεν έχω πρόβλημα να ανακράξω:

Ζήτω οι πίπες, τέρμα οι σφαγές τύπου Σρεμπένιτσα!

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)