ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Άκουσα χθες την είδηση του θανάτου του Καντιώτη σε ηλικία 103 ετών και ξαφνιάστηκα. Νόμιζα ότι είχε αποδημήσει προ πολλού.

Τον Καντιώτη τον είχα μάθει από τη γιαγιά μου που παρακολουθούσε τα κηρύγματά του όταν ήταν ακόμη αρχιμανδρίτης. Τον ακολουθούσε ένα μεγάλο πλήθος πιστών.

Τούχαμε σούρει πάρα πολλά, οι αριστεροί και προοδευτικοί, του συχωρεμένου και δικαίως. Ανήκε σε άλλη εποχή. Υπήρξε πράγματι ένας ταλιμπάν της Ορθοδοξίας. Από την άλλη όμως υπήρξε συνεπέστατος στις απόψεις του και αδιαφορούσε πλήρως για χρυσά άμφια και λούσα. Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας στη Φλώρινα, επί των ημερών του, ήταν πράγματι μεγάλο. Οι κάτοικοι της ακριτικής περιοχής τον αγαπούσαν γι αυτά που έκανε, όχι γι αυτά που έλεγε.

Θυμάμαι κι ένα χαριτωμένο περιστατικό, όταν η Λιάνη με τον Ανδρέα είχαν πάει να τον επισκεφθούν, κατ' επιθυμία φυσικά της Δήμητρας. Ο Καντιώτης της είχε χαρίσει μια εικόνα με την προτροπή το εσωτερικό της κάλος να φθάσει το εξωτερικό της. Ταλιμπάν ξεταλιμπάν, γέρος ξεγέρος, το καμάκι καμάκι!

αέρα πατέρα