Εύλογες οι αντιδράσεις από την ομολογία του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς σε Ελλάδα και Τουρκία. Απολύτως καταννοητή και η συναισθηματική φόρτιση όσων έχασαν ανθρώπους στον πόλεμο της Κύπρου το 1974. Αναμενόμενη και η προσπάθεια του Αττίλα Ολγκάτς να ανασκευάσει τα όσα είπε στην τουρκική τηλεόραση.
Είδα το απόσπασμα της τηλεοπτικής εκπομπής στο οποίο κάνει τις επίμαχες δηλώσεις. Πρόσεξα τις εκφράσεις του προσώπου του. Διάβασα τις ίδιες δηλώσεις με λεπτομέρειες στο Τύπο.Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι την ώρα που έκανε ο Αττίλα Ολγκάτς αυτές τις δηλώσεις ήταν απόλτυτα ειλικρινής. Τόσο όταν περιέγραφε τη δολοφονία του νεαρού αιχμαλώτου, όσο και όταν περιέγραφε τις ερρυνείες να τον καταδιώκουν καιρό μετά.
Δε θα σταθώ στο ομολογημένο έγκλημα πολέμου του Αττίλα Ολγκάτς, αν και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ θα τιμωρηθεί γι' αυτό, κυρίως γιατί είναι ο μοναδικός μάρτυς των πράξεων που ομολόγησε. Άρα το είπα - ξείπα είναι υπέρ του κατηγορούμενου σε κάθε δικαστήριο πολιτισμένης κοινωνίας.
Ούτε στο γεγονός ότι η ομολογία αυτή αποκαλύπτει, σε όσους δεν ήθελαν ακόμα να το πιστέψουν, τι απέγιναν οι 1600 Ελληνοκύπριοι και οι μερικές εκατοντάδες των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους κανείς δεν ξαναείδε, ζωντανούς ή νεκρούς, από τις τρομερές εκείνες ημέρες του 1974.
Η πραγματική αξία της ομολογίας του Αττίλα Ολγκάτς είναι ότι μας αποκαλύπτει, ακόμα και σε όσους δεν θέλουν να τη δουν, την πραγματική φύση του πολέμου. Ο Αττίλα Ολγκάτς δεν είναι ένα «ανθρωπόμορφο τέρας». Ο πόλεμος τον βρήκε να περιμένει το χαρτί της απόλυσης. Άνθρωπος χωρίς ιστορία μέχρι τότε, αλλά και μέχρι πριν από λίγες ημέρες, ψιλολουφατζής που βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ομολογεί ότι σκότωσε 10 ανθρώπους, ο ένας από τους οποίους αιχμάλωτος δεμένος πισθάγκωνα. Τί μετέτρεψε ένα καθημερινό άνθρωπο σε εγκληματία χωρίς αιτία; Ο πόλεμος
Δεν πιστεύω ότι οι φονιάδες των 2000 περίπου «αγνοούμενων» του πολέμου του 1974 ήταν - με πιθανές ελάχιστες εξαιρέσεις - πορωμένοι εγκληματίες. Άνθρωποι σαν τον Αττίλα Ολγκάτς ήταν, που βρέθηκαν με έναν αιχμάλωτο στα χέρια τον οποίο δεν ήξεραν τι να κάνουν, που ήταν τρομοκρατημένοι και πυροβολούσαν ό,τι κινούνταν, ακόμα κι αν αυτό ήταν δεμένο χεροπόδαρα, που ένα μονάχα σκεφτόντουσταν: να βγουν από τον εφιάλτη που ζούσαν. Και όταν κάποιος βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση αρκεί μια εντολή ενός επίσης τρομοκρατημένου χαμηλόβαθμου αξιωματικού (σκότωσέ τον) για να γίνει φονιάς. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε συνθήκες πολέμου ανυπακοή σε εντολή ανωτέρου συνεπάγεται ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του στρατιώτη Αττίλα Ολγκάτς. Και να συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γιατί, σε ό,τι με αφορά, δεν είμαι βέβαιος ότι θα είχα το θάρρος σε μια τέτοια περίσταση, να διακινδυνέψω τη θανάτωσή μου από το χέρι του αξιωματικού μου. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ υπογραμμίζω ότι, Ορθώς υπάρχει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ορθώς οδηγούνται εκεί όσοι διαπράττουν εγκλήματα πολέμου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι η εκ των υστέρων τιμωρία μερικών δεκάδων - έστω εκατοντάδων - από τις μυριάδες των εγκληματιών. Που επιπροσθέτως, ανήκουν όλοι στο στρατόπεδο των νικημένων. Είναι η αποτροπή, με κάθε τρόπο, του διαρκούς εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που λέγεται ΠΟΛΕΜΟΣ.
Για τη συμβολή του στην απομυθοποίηση αυτού του εγκλήματος, συγχαίρω τον ΚΑΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΑΤΤΙΛΑ ΟΛΓΚΑΤΣ. Κι ας τρομοκρατήθηκε όταν συνειδητοποίησε τις συνέπειες της θαρραλέας του αυτής ενέργειας. «Μακάριος είν' ο δειλός» όπως λέει και ο Μπρεχτ.
Γιάννης Χρ.
Είδα το απόσπασμα της τηλεοπτικής εκπομπής στο οποίο κάνει τις επίμαχες δηλώσεις. Πρόσεξα τις εκφράσεις του προσώπου του. Διάβασα τις ίδιες δηλώσεις με λεπτομέρειες στο Τύπο.Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι την ώρα που έκανε ο Αττίλα Ολγκάτς αυτές τις δηλώσεις ήταν απόλτυτα ειλικρινής. Τόσο όταν περιέγραφε τη δολοφονία του νεαρού αιχμαλώτου, όσο και όταν περιέγραφε τις ερρυνείες να τον καταδιώκουν καιρό μετά.
Δε θα σταθώ στο ομολογημένο έγκλημα πολέμου του Αττίλα Ολγκάτς, αν και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ θα τιμωρηθεί γι' αυτό, κυρίως γιατί είναι ο μοναδικός μάρτυς των πράξεων που ομολόγησε. Άρα το είπα - ξείπα είναι υπέρ του κατηγορούμενου σε κάθε δικαστήριο πολιτισμένης κοινωνίας.
Ούτε στο γεγονός ότι η ομολογία αυτή αποκαλύπτει, σε όσους δεν ήθελαν ακόμα να το πιστέψουν, τι απέγιναν οι 1600 Ελληνοκύπριοι και οι μερικές εκατοντάδες των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους κανείς δεν ξαναείδε, ζωντανούς ή νεκρούς, από τις τρομερές εκείνες ημέρες του 1974.
Η πραγματική αξία της ομολογίας του Αττίλα Ολγκάτς είναι ότι μας αποκαλύπτει, ακόμα και σε όσους δεν θέλουν να τη δουν, την πραγματική φύση του πολέμου. Ο Αττίλα Ολγκάτς δεν είναι ένα «ανθρωπόμορφο τέρας». Ο πόλεμος τον βρήκε να περιμένει το χαρτί της απόλυσης. Άνθρωπος χωρίς ιστορία μέχρι τότε, αλλά και μέχρι πριν από λίγες ημέρες, ψιλολουφατζής που βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ομολογεί ότι σκότωσε 10 ανθρώπους, ο ένας από τους οποίους αιχμάλωτος δεμένος πισθάγκωνα. Τί μετέτρεψε ένα καθημερινό άνθρωπο σε εγκληματία χωρίς αιτία; Ο πόλεμος
Δεν πιστεύω ότι οι φονιάδες των 2000 περίπου «αγνοούμενων» του πολέμου του 1974 ήταν - με πιθανές ελάχιστες εξαιρέσεις - πορωμένοι εγκληματίες. Άνθρωποι σαν τον Αττίλα Ολγκάτς ήταν, που βρέθηκαν με έναν αιχμάλωτο στα χέρια τον οποίο δεν ήξεραν τι να κάνουν, που ήταν τρομοκρατημένοι και πυροβολούσαν ό,τι κινούνταν, ακόμα κι αν αυτό ήταν δεμένο χεροπόδαρα, που ένα μονάχα σκεφτόντουσταν: να βγουν από τον εφιάλτη που ζούσαν. Και όταν κάποιος βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση αρκεί μια εντολή ενός επίσης τρομοκρατημένου χαμηλόβαθμου αξιωματικού (σκότωσέ τον) για να γίνει φονιάς. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε συνθήκες πολέμου ανυπακοή σε εντολή ανωτέρου συνεπάγεται ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του στρατιώτη Αττίλα Ολγκάτς. Και να συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γιατί, σε ό,τι με αφορά, δεν είμαι βέβαιος ότι θα είχα το θάρρος σε μια τέτοια περίσταση, να διακινδυνέψω τη θανάτωσή μου από το χέρι του αξιωματικού μου. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Και επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ υπογραμμίζω ότι, Ορθώς υπάρχει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ορθώς οδηγούνται εκεί όσοι διαπράττουν εγκλήματα πολέμου.
Το ζήτημα όμως δεν είναι η εκ των υστέρων τιμωρία μερικών δεκάδων - έστω εκατοντάδων - από τις μυριάδες των εγκληματιών. Που επιπροσθέτως, ανήκουν όλοι στο στρατόπεδο των νικημένων. Είναι η αποτροπή, με κάθε τρόπο, του διαρκούς εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που λέγεται ΠΟΛΕΜΟΣ.
Για τη συμβολή του στην απομυθοποίηση αυτού του εγκλήματος, συγχαίρω τον ΚΑΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΑΤΤΙΛΑ ΟΛΓΚΑΤΣ. Κι ας τρομοκρατήθηκε όταν συνειδητοποίησε τις συνέπειες της θαρραλέας του αυτής ενέργειας. «Μακάριος είν' ο δειλός» όπως λέει και ο Μπρεχτ.
Γιάννης Χρ.
3 σχόλια:
Μόλις χτες το βράδυ είδα μια ταινία που ταιριάζει "καπάκι" με αυτά; που έγραψες. Είναι τα "σφραγισμένα χείλη", που διαπραγματεύονται ένα ανάλογο θέμα (η πρώην δεσμοφύλακας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που κάποια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με το παρελθόν της και με τα εγκλήματά της). Και η πρωταγωνίστρια της ταινίας πόρρω απείχε από την εικόνα ενός ανθρωπόμορφου τέρατος. Βέβαια αυτό που έθιγε η ταινία ήταν η συλλογική ευθύνη ενός λαού που θέλησε να αποσιωπήσει τις δικές του ευθύνες και που χρειάστηκε να περάσουν αρκετές δεκαετίες για να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι σ'αυτές. Τηρουμένων των αναλογιών, και οι Τούρκοι έκαναν τα δικά τους εγκλήματα στην Κύπρο. Και είναι καιρός να αναγνωριστούν αυτά ανοιχτά. Καλή είναι η ελληνοτουρκική φιλία, αξίζει να προωθηθεί, όχι όμως με ζεμπεκιές και παλαμάκια αλλά με αμοιβαία αναγνώριση των εγκλημάτων της κάθε πλευράς.
Γιώργος
Νομίζω ότι είναι η πιο ψύχραιμη άποψη που άκουσα, όχι γιατί συμφων.ω μαζί σου, αλλά γιατί είναι τεκμηριωμένη στην ιστορική πραγματικότητα. Στον πόλεμο γίνεσαι κτήνος. Άλλοι ως μηχανισμό άμυνας θα το παρουσιάσουν ως γενναιότητα, άλλοι θα τρελαθού, άλλοι θα κυνηγηθούν από τις τύψεις. Ας μην ξεχνάμε τι έγινε πριν 5 δεκαετίες στον αδελφοκτόνο πόλεμο εδώ.Δικαιογίες δεν υπάρχουν, παρά μία: η ανθρώπινη φύση...
Γιώργο θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου ως προς το σκέλος των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αν προτιμώ τον όρο ελληνοτουρκικές σχέσεις από τον όρο ελληνοτουρκική φιλία, είναι γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η έννοια της φιλίας αφορά άτομα και όχι συλλογικότητες. Δυο άνθρωποι μπορούν να γίνουν φίλοι. Δυο συλλογικότητες έχουν φιλικές σχέσεις όταν έχουν συγκλίνοντα συμφέροντα.
Πιστεύω επίσηςε ακράδαντα ότι η ελληνική κοινωνία έχει συγκλίνοντα συμφέροντα με το σύνολο των γειτονικών της κοινωνιών (και όχι μόνο για να μηνπαρεξηγηθώ).
Όμως για να στεριώσουν φιλικές διπλωματικές,πολιτικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ όλων αυτών των κοινωνιών, που μέχρι πριν μερικές δεκασετίες σφάζονταν μεταξύ τους για τον έλεγχο των λειψάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η φρίκη των πολέμων της αρχής του 20ου αιώνα είναι ακόμα χαραγμένη σε όλους, χάρη στις αφηγήσεις των παπούδων μας.
Σωστά λοιπόν μιλάς για αμοιβαία αναγνώριση των εγκλημάτων της κάθε πλευράς ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών (αλλά και των ελληνοβουλγαρικών και των ελληνομακεδονικών και των σερβοβουλγαρικκών)σχέσεων.
Θα προχωρήσω ακόμα παραπέρα. Στην από κοινού συγγραφή των εγχειρισίων της Βαλκανικής Ιστορίας. Εγχείρημα απίστευτα δύσκολο, αν λάβειθς υπ' όψιν ότι για να αποφασίσουν κάτι τέτοιο Γαλλία και γερμανία χρειάστηκαν να περάσουν 45 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και η υλοποίηση του τολμήματος πήρε 15 ολόκληρα χρόνια.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ. Πάντως και τα ζεϊμπέκικα και τα παλαμάκια δεν κάνουν κακό. απλώς δε φτάνουν για να λύσουν το πρόβλημα
Δημοσίευση σχολίου