Κι αυτή είναι μειονότητα και μάλιστα ευάριθμη.Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ
Το μειονοτικό της Θράκης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/09/2009
ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΠΥΛΙΑ*
Τη δεκαετία του '90, το ζήτημα των μειονοτήτων πέρασε στην Ελλάδα σε μια νέα, δύσκολη, αντίρροπη πολιτική διαδικασία: οι αλληλοσφαζόμενοι εθνικισμοί, τους οποίους είχε πυροδοτήσει η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, είχαν ακαριαία προκαλέσει και στη δική μας χώρα την έξαρση του εθνικισμού και, μοιραία, είχε εκ νέου στοχοποιηθεί η μειονότητα της Θράκης ως «ανεπιθύμητη». Είναι η εποχή των «αντιποίνων», για την οποία μιλά, στην προσωπική μαρτυρία που δημοσιεύουμε εδώ, ο Χαλήλ Μουσταφά. Τότε, δηλαδή (29.01.1990), που ο ενδεχομένως εμπρόθετος, θανάσιμος τραυματισμός ενός χριστιανού από μουσουλμάνο στο νοσοκομείο της Κομοτηνής, προκάλεσε τη μαζική καταστροφή των καταστημάτων των μειονοτικών στην πόλη. Κι έχουμε να κάνουμε με ακραία και επικίνδυνα φαινόμενα μαζικής ψυχολογίας και ομιχλώδους πολιτικής κουλτούρας, που καλλιέργησε η ανοχή του πολιτικού μας συστήματος απέναντι στον φοβικό, κατεξοχήν συγκινησιακό πολιτικό λόγο. Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική συγκυρία, όπου ο Φίλιππος Ηλιού καταγγέλλει, πως με αφορμή το Μακεδονικό «ανέδειξε και επέβαλλε ως κυρίαρχες τάσεις στην ελληνική κοινωνία [...] στοιχεία μιας πρωτοφανούς αρχαϊκότητας, που μας εμφανίζουν να αθετούμε δημοκρατικές κατακτήσεις και πολύτιμες δημοκρατικές ευαισθησίες, που, μετά τη μεταπολίτευση, είχε θεωρηθεί ότι αποτελούσαν πλέον κοινό κτήμα των ελλήνων πολιτών» (συνέντευξη στον Νίκο Φίλη, εφ. Η Εποχή, 21/02/93).
Τα παράδοξο είναι πως η ελληνική κρατική πολιτική ανέχθηκε, συμπορεύτηκε ή και υπογείως υπέθαλψε αυτό το αντιδημοκρατικό και εθνικολαϊκιστικό πισωγύρισμα, την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό υπέγραφε πανηγυρικά το «σεβασμό της εθνικής και περιφερειακής πολυμορφίας» (1993, Μάαστριχτ, άρθρο 128) και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων (1997, Στρασβούργο, άρθρα 10.1, 11.2, 11.3), που αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού σε ατομική βάση και τη δυνατότητα ελεύθερης χρήσης των μειονοτικών γλωσσών. Η αντίφαση αποτυπώνεται καθαρά στις πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες των συλλόγων που διεκδικούν εθνικό προσωνύμιο, στις περιοχές Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου, και ταυτόχρονα αναδεικνύει «τα όρια του νομικού μας πολιτισμού και τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις», όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, στην παρουσίαση που ακολουθεί, δύο σημαντικών βιβλίων από την πλούσια βιβλιογραφία για το μειονοτικό.
Εν προκειμένω, η ελληνική κρατική πολιτική σχοινοβατεί, ανάμεσα στο δημοκρατικό χαρακτήρα των ευρωπαϊκών συμβάσεων που προσυπέγραψε και την έξαλλη εθνικοφροσύνη των τοπικών κέντρων εξουσίας, που θεωρούν πως εξαιρούνται «δικαιωματικά» από την εφαρμογή των εν λόγω διεθνών δεσμεύσεων της ελληνικής πολιτείας. Ενδύουν, κατά παράδοξο τρόπο, τις προσωπικές τους απόψεις με το μανδύα της «νομιμότητας», καταπατώντας ουσιαστικά την ουσία της Δημοκρατίας και του σεβασμού του κράτους δικαίου. Επιφυλάσσουν δηλαδή για τον εαυτό τους το χαρακτήρα της παρακρατικής πολιτικής αυθεντίας, που εξωθεσμικά, ανορθολογικά και ανεξέλεγκτα «νομιμοποιείται» να οριοθετεί, κατά το δικό της δοκούν, την πολιτισμική και την εθνική μας ταυτότητα. Το ζήτημα είναι ότι την εξαλλοσύνη αυτή υποθάλπει κυρίως η διγλωσσία των ελληνικών κυβερνήσεων, που άλλα διακηρύσσουν στο διεθνή χώρο και άλλα υπογείως επιτρέπουν στο εσωτερικό.
Έχουμε να κάνουμε εδώ μ' έναν παράλληλο ιδεολογικό μηχανισμό, που καρκινοβατεί πάνω στο σώμα της συντεταγμένης Ελληνικής Δημοκρατίας, με το αζημίωτο: δεν πρόκειται μόνο για τον επικίνδυνο, αφελή ανορθολογισμό της πολιτικής του συναισθήματος, αυτόν ακριβώς που ευθύνεται για τις πιο βαριές από τις εθνικές μας τραγωδίες (όπως για παράδειγμα το πραξικόπημα στην Κύπρο και ό,τι ακολούθησε), αλλά για το χειρισμό του από μια συμπαγή κοινωνικο-οικονομική διαπλοκή.
Δεν είναι μόνο οι καριέρες που χτίζονται και τα πολιτικά συμφέροντα που μαζικά υπηρετεί η καπηλεία της εθνικοφροσύνης· ούτε η ψηφοθηρία που εμπορεύεται κατ' αποκλειστικότητα την ιστορική μνήμη. Είναι κυρίως τα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα που εξυπηρετούνται, όταν κάποιοι πολίτες της χώρας, και εν προκειμένω οι αλλόγλωσσοι και αλλόθρησκοι, καθηλώνονται σε καθεστώς Β' ή Γ' κατηγορίας και αποκλείονται από οποιαδήποτε πρόοδο. Άλλωστε, εμείς οι αριστεροί το γνωρίζουμε καλά, από την εποχή της χούντας και από εκείνη που προηγήθηκε, τότε που στις πολιτικές διακρίσεις είχε επιβληθεί και εκείνη των «μη υγιώς σκεπτομένων», δηλαδή των αριστερών.
Δεν χρειάζονται πολύπλοκοι οικονομικοί συλλογισμοί για να κατανοήσουμε τη σημασία του αποκλεισμού των μειονοτικών από τον εγγραμματισμό και την ελληνομάθεια. Αποκλεισμοί που επεξεργάστηκαν μέχρι πρόσφατα στη Θράκη οι δύο συγκρουόμενοι αλλά, παρόλα αυτά, συχνά συγκλίνοντες ως προς τις πρακτικές εθνικισμοί. Και δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία για να καταλάβουμε πως μια κοινωνία, όπου υψώνονται νοητά σύνορα και όπου το κράτος δικαίου υποκριτικά «διακονείται» αλλά ουσιαστικά υπονομεύεται, είναι καταδικασμένη στο φόβο και τον οικονομικό παρασιτισμό.
Μόνο που αυτό το λογαριασμό, σε μια Δημοκρατία, τον πληρώνει, με ακέραια την ατομική της ευθύνη, η πλειονότητα των πολιτών.
*Η Μάρθα Πύλια διδάσκει Οθωμανική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό Ροδόπης
Για την Αντιγραφή
Γιάννης Χρ.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΟΣ
Εντυπωσιάστηκα από τον Χρυσόγελο του 2009, όσο και από τον Κουφοντίνα του 2002. Καλή επιτυχία στους Οικολόγους - Πράσινους.
Παρείσακτος
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΑΝΟΔΟΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ
Μεγάλη αύξηση της αποχής, σημαντικές απώλειες των σοσιαλιστών και άνοδος των κομμάτων της σκληρής Δεξιάς, αλλά και της Αριστεράς είναι τα κοινά στοιχεία των δυο εκλογικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα χθες στη Γερμανία και στην Πορτογαλία.
Στη Γερμανία ο μεγάλος ηττημένος είναι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει μόλις 23,1%, το χειρότερο ποσοστό του από το 1949. Με απώλειες και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει 33,9% έναντι 36,2% στις εκλογές του 2005. Μεγάλος νικητής το Δεξιό κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, που εδώ και μια δεκαετία ευαγγελίζονται την απόλυτη κατάργηση του κοινωνικού κράτους, με 14,5%. Μεγάλος νικητής επίσης το Κόμμα της Αριστεράς που με 12,1% αυξάνει το ποσοστό του κατά πέντε σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες. Ενισχυμένοι λίγο παραπάνω από δυο ποσοστιαίες μονάδες ειναι οι Πράσινοι με 10,5%. Η επόμενη κυβέρνηση είναι βέβαιο πως θα είναι ένας συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δραστικής περιστολής των κοινωνικών προγραμματων και ακραίας μονεταριστικής πολιτικής. Και τούτο διότι τις απόψεις των Ελεύθερων Δημοκρατών συμμερίζονται και όλα τα στελέχη του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Οι σοσιαλδημοκράτες πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. και, κυρίως, την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική - μπροστά σε αυτήν η πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη φαντάζει κομμουνιστική - που άσκησαν στην επταετία 1998-2005, όταν συγκυβερνμούσαν με τους Πράσινους. Στις προηγούμενες εκλογές, είχαν την ευκαιρία, από αριθμητική άποψη, να συγκυβερνήσουν με τους Πράσινους και το Αριστερό Κόμμα. Όμως το ενδεχόμενο αυτό απέρριπταν μετά βδελυγμίας τόσο οι σοσιαλδημοκράτες, όσο και οι Πράσινοι. Έκτοτε έχει τρέξει πολύ νερό στο μύλο, όμως γεγονός είναι ότι ακόμα και τώρα, στην ιδέα της συγκυβέρνησης σε ομοσπονδιακό επίπεδο - γιατί σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων υπάρχουν ήδη συνασπισμοί Αριστερού Κόμματος, Πράσινων, Σοσιαλδημοκρατών - δεν είναι ακόμα εφικτός.
Η νίκη της Δεξιάς στη Γερμανία θα επιδράσει σημαντικά και στις εξελίξεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι λάτρεις της μονεταριστικής ορθοδοξίας στην Επιτροπή και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποκτούν ένα σημαντικό πολιτικό σύμμαχο, της γερμανική κυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτή θα σημάνει ακόμα εντονότερες περιοριστικές πολιτικές στην Ευρωζώνη, ακόμα περισσότερη αύξηση της ανεργίας, ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Και δεδομένης της αδυναμίας της Αριστεράς να προσφέρει μια άλλη προοπτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχουμε περαιτέρω ενίσχυση των ακροδεξιών και ευρωφοβικών εθνικιστικών κομματων.
Στην Πορτογαλία οι Σοσιαλιστές αναδεικνύονται πρώτη πολιτική δύνμαμη με 36,5% σημειώνοντας ωστόσο απώλειες της τάξης των 8,5 ποσοστιαίων μονάδων. Δεύτερο αναδεικνύεται το Κεντροδεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με ποσοστό 30,2% και άνοδο μιάμισης ποσοστιαίας μονάδας σε σχέση με τις εκλογές του 2005.Ενισχυμένη είναι και η ακροδεξιά. Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (μοναρχικοί) παίρνει 10,24% σημειώνοντας άνοδο τριών ποσοστιαίων μονάδων. Ενισχυμένο το αδελφό κόμματου Σύριζα το Bloque de Ezquera 9,2% αύξηση τριών σχεδόν ποσοστιαίων μονάδων. Τέλος, ο συνασπισμός Κομμουνιστικού Κόμματος - Πράσινων παραμένει στάσιμος με ποσοστό 7,53% (7,23% το 2005). Ως πλέον πιθανή μορφή κυβέρνησης είναι ένας συνασπισμός Σοσιαλιστών Σοσιαλδημοκρατών, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποκλειστεί και μια κυβέρνηση των Σοσιαλιστών με την Αριστερά, αν και οι «πληγές» της περιόδου 1975 - 76 δεν έχουν κλείσει ακόμα.
Μεγάλος νικητής όμως και στις δυο αναμετρήσεις είναι η αποχή. Στη Γερμανία έφτασε το 27,5%, το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1949 και στη Πορτογαλία το 39,5%. κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Γιάννης Χρ.
Στη Γερμανία ο μεγάλος ηττημένος είναι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει μόλις 23,1%, το χειρότερο ποσοστό του από το 1949. Με απώλειες και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, που συγκεντρώνει 33,9% έναντι 36,2% στις εκλογές του 2005. Μεγάλος νικητής το Δεξιό κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών, που εδώ και μια δεκαετία ευαγγελίζονται την απόλυτη κατάργηση του κοινωνικού κράτους, με 14,5%. Μεγάλος νικητής επίσης το Κόμμα της Αριστεράς που με 12,1% αυξάνει το ποσοστό του κατά πέντε σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες. Ενισχυμένοι λίγο παραπάνω από δυο ποσοστιαίες μονάδες ειναι οι Πράσινοι με 10,5%. Η επόμενη κυβέρνηση είναι βέβαιο πως θα είναι ένας συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δραστικής περιστολής των κοινωνικών προγραμματων και ακραίας μονεταριστικής πολιτικής. Και τούτο διότι τις απόψεις των Ελεύθερων Δημοκρατών συμμερίζονται και όλα τα στελέχη του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Οι σοσιαλδημοκράτες πλήρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. και, κυρίως, την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική - μπροστά σε αυτήν η πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη φαντάζει κομμουνιστική - που άσκησαν στην επταετία 1998-2005, όταν συγκυβερνμούσαν με τους Πράσινους. Στις προηγούμενες εκλογές, είχαν την ευκαιρία, από αριθμητική άποψη, να συγκυβερνήσουν με τους Πράσινους και το Αριστερό Κόμμα. Όμως το ενδεχόμενο αυτό απέρριπταν μετά βδελυγμίας τόσο οι σοσιαλδημοκράτες, όσο και οι Πράσινοι. Έκτοτε έχει τρέξει πολύ νερό στο μύλο, όμως γεγονός είναι ότι ακόμα και τώρα, στην ιδέα της συγκυβέρνησης σε ομοσπονδιακό επίπεδο - γιατί σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων υπάρχουν ήδη συνασπισμοί Αριστερού Κόμματος, Πράσινων, Σοσιαλδημοκρατών - δεν είναι ακόμα εφικτός.
Η νίκη της Δεξιάς στη Γερμανία θα επιδράσει σημαντικά και στις εξελίξεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι λάτρεις της μονεταριστικής ορθοδοξίας στην Επιτροπή και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποκτούν ένα σημαντικό πολιτικό σύμμαχο, της γερμανική κυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτή θα σημάνει ακόμα εντονότερες περιοριστικές πολιτικές στην Ευρωζώνη, ακόμα περισσότερη αύξηση της ανεργίας, ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Και δεδομένης της αδυναμίας της Αριστεράς να προσφέρει μια άλλη προοπτική, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχουμε περαιτέρω ενίσχυση των ακροδεξιών και ευρωφοβικών εθνικιστικών κομματων.
Στην Πορτογαλία οι Σοσιαλιστές αναδεικνύονται πρώτη πολιτική δύνμαμη με 36,5% σημειώνοντας ωστόσο απώλειες της τάξης των 8,5 ποσοστιαίων μονάδων. Δεύτερο αναδεικνύεται το Κεντροδεξιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με ποσοστό 30,2% και άνοδο μιάμισης ποσοστιαίας μονάδας σε σχέση με τις εκλογές του 2005.Ενισχυμένη είναι και η ακροδεξιά. Το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (μοναρχικοί) παίρνει 10,24% σημειώνοντας άνοδο τριών ποσοστιαίων μονάδων. Ενισχυμένο το αδελφό κόμματου Σύριζα το Bloque de Ezquera 9,2% αύξηση τριών σχεδόν ποσοστιαίων μονάδων. Τέλος, ο συνασπισμός Κομμουνιστικού Κόμματος - Πράσινων παραμένει στάσιμος με ποσοστό 7,53% (7,23% το 2005). Ως πλέον πιθανή μορφή κυβέρνησης είναι ένας συνασπισμός Σοσιαλιστών Σοσιαλδημοκρατών, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποκλειστεί και μια κυβέρνηση των Σοσιαλιστών με την Αριστερά, αν και οι «πληγές» της περιόδου 1975 - 76 δεν έχουν κλείσει ακόμα.
Μεγάλος νικητής όμως και στις δυο αναμετρήσεις είναι η αποχή. Στη Γερμανία έφτασε το 27,5%, το μεγαλύτερο ποσοστό από το 1949 και στη Πορτογαλία το 39,5%. κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Γιάννης Χρ.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΔΙΠΟΔΑ
Ο αληθινός Οιδίπους δεν έγινε ποτέ πατροκτόνος, δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μάνα του και δεν τυφλώθηκε. Ιδού πώς έχει η αληθινή ιστορία.
Ο Οιδίπους πίστευε από πεποίθηση στην πατροκτονία σαν απαραίτητη προϋπόθεση προόδου. Αποφάσισε λοιπόν να παραμονέψει τον πατέρα του που είχε να τον δει τριάντα χρόνια, σε ένα τρίστρατο και βασίστηκε στην υποτιθέμενη υπεροχή του δικού του αλόγου που ήταν βελτιωμένη αναπαραγωγή της ράτσας που εξέτρεφε ο πατέρας του όταν ζούσαν μαζί.
Όταν ο πατέρας πέρασε από το τρίστρατο, ο Οιδίπους δεν πρόφτασε ούτε να τον δει, τέτοια ήταν η ταχύτητα του αλόγου που δεν προερχότανε από τη γνωστή ράτσα αλλά από διασταυρώσεις με άλλες ράτσες, πιο δυνατές και πιο γρήγορες.
Ο Οιδίπους δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μάνα του γιατί ουδέποτε έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας. Άλλωστε, δεν είχε λύσει ποτέ του κανένα αίνιγμα.
Ο Οιδίπους δεν τυφλώθηκε ποτέ, απλά ήταν πάντα άτομο μειωμένης όρασης.
ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ
Λέγε, λέγε, κάτι μπορεί να μείνει (ανίκανοι γαλάζιοι Γκαιμπελίσκοι...)
Είναι γνωστό ότι ανέκαθεν, η δεξιά χρησιμοποιεί το ψέμα ως το κύριο προπαγανδιστικό της όπλο. Παλαιόθεν...
Έτσι και τώρα...
Ο Καραμανλής ο νεαρός βγαίνει ανερυθρίαστα και δηλώνει στο ντιμπέιτ ότι "τα stage χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε." κι ας έχουν πάψει να χρηματοδοτούνται από το 2004...
Η Ντόρα Μπακογιάννη βγαίνει στα παράθυρα και με το θράσος που μόνο ένας γόνος Μητσοτάκη μπορεί να διαθέτει, μας πληροφορεί ότι: "μα τι λέτε; Και βέβαια μπορεί να μειωθεί η διαφορά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ! Θυμηθείτε το 2000, πριν τις εκλογές που η ΝΔ προηγείτο στα γκάλοπ 6 και 7 μονάδες του ΠΑΣΟΚ και τελικά... κέρδισε το ΠΑΣΟΚ με 1 μονάδα διαφορά... Κάτι τέτοιο μπορεί να ξαναγίνει!.."
Και δεν το λέει μόνο η Ντόρα αυτό, το λένε όλοι τους - σου λέει ποιός θα κάτσει τώρα να ψάχνει... - και κανένας δεν βρέθηκε μέχρι τώρα να τους κολλήσει τα τότε γκάλοπ στα μούτρα...
(Αλήθεια, οι δημοσιογράφοι τι κάνουν;)
Παρακάτω παραθέτω την πολύ επιμελημένη ιστοσελίδα eklogesonline.com για όποιον θέλει να το επαληθεύσει...
http://www.eklogesonline.com/portal/polls/2000.asp?state=polls
Θα διαπιστώσει ότι η διαφορά ποτέ δεν ξεπέρασε τις 2,8 μονάδες, κι αυτό πολύ πριν προκηρυχθούν εκλογές.
Μετά την προκήρυξη των εκλογών, ΟΛΑ τα δημοσιευμένα γκάλοπ έδιναν ελαφρώς πρώτο το ΠΑΣΟΚ, εκτός από ένα της DATA, που έδινε 1,1 μπροστά τη ΝΔ, 15 μέρες πριν τις εκλογές...
(Αν το ψέμα χαρίζει χρόνια (Μητσοτάκης) προβλέπεται ετούτοι εδώ να μας βγούνε μαθουσάλες, δυστυχία μας!.. )
Κ.Λ.
Έτσι και τώρα...
Ο Καραμανλής ο νεαρός βγαίνει ανερυθρίαστα και δηλώνει στο ντιμπέιτ ότι "τα stage χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε." κι ας έχουν πάψει να χρηματοδοτούνται από το 2004...
Η Ντόρα Μπακογιάννη βγαίνει στα παράθυρα και με το θράσος που μόνο ένας γόνος Μητσοτάκη μπορεί να διαθέτει, μας πληροφορεί ότι: "μα τι λέτε; Και βέβαια μπορεί να μειωθεί η διαφορά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ! Θυμηθείτε το 2000, πριν τις εκλογές που η ΝΔ προηγείτο στα γκάλοπ 6 και 7 μονάδες του ΠΑΣΟΚ και τελικά... κέρδισε το ΠΑΣΟΚ με 1 μονάδα διαφορά... Κάτι τέτοιο μπορεί να ξαναγίνει!.."
Και δεν το λέει μόνο η Ντόρα αυτό, το λένε όλοι τους - σου λέει ποιός θα κάτσει τώρα να ψάχνει... - και κανένας δεν βρέθηκε μέχρι τώρα να τους κολλήσει τα τότε γκάλοπ στα μούτρα...
(Αλήθεια, οι δημοσιογράφοι τι κάνουν;)
Παρακάτω παραθέτω την πολύ επιμελημένη ιστοσελίδα eklogesonline.com για όποιον θέλει να το επαληθεύσει...
http://www.eklogesonline.com/portal/polls/2000.asp?state=polls
Θα διαπιστώσει ότι η διαφορά ποτέ δεν ξεπέρασε τις 2,8 μονάδες, κι αυτό πολύ πριν προκηρυχθούν εκλογές.
Μετά την προκήρυξη των εκλογών, ΟΛΑ τα δημοσιευμένα γκάλοπ έδιναν ελαφρώς πρώτο το ΠΑΣΟΚ, εκτός από ένα της DATA, που έδινε 1,1 μπροστά τη ΝΔ, 15 μέρες πριν τις εκλογές...
(Αν το ψέμα χαρίζει χρόνια (Μητσοτάκης) προβλέπεται ετούτοι εδώ να μας βγούνε μαθουσάλες, δυστυχία μας!.. )
Κ.Λ.
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Εφιάλτης στην κουζίνα της μαμάς...
Σε μια απελπισμένη προσπάθεια έχει αποδυθεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της ΝΔ το τελευταίο διάστημα: Να συσπειρώσει όσο μπορεί την εκλογική της βάση και να διεκδικήσει και πάλι πίσω τους «προδομένους ψηφοφόρους» της, που απέδρασαν προς το ΛΑΟΣ τους τελευταίους μήνες.
Προσδοκά έτσι μια αύξηση του ποσοστού της κατά μία έως δύο μονάδες, ελπίζοντας πως αυτό σε συνδυασμό με μια – μικρή έστω – διαφυγή ψήφων του ΠΑΣΟΚ προς ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ – έστω και μια μονάδα – θα φέρει πλέον την πολυπόθητη ακυβερνησία!.. Θα φέρει ξανά εκλογές και γενικά μπάχαλο, εν... όψει των σοβαρών προβλημάτων της οικονομίας μας
και των οδυνηρών συνεπειών της κρίσης.
Με αυτό τον τρόπο η «υπεύθυνη συντηρητική παράταξη» που ολημερίς κι οληνυχτίς δεν κάνει άλλο παρά να σκέφτεται το καλό του τόπου, ελπίζει ότι θα παραμείνει κι άλλο μέσα στο παιχνίδι και ότι ο μέγας ηγέτης Καραμανλής, ο σωτήρας της Ελλάδος, θα εξακολουθήσει να λικνίζεται μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεών μας με εκείνο τον εξαιρετικά χαριτωμένο τρόπο του, καθώς θα μας εξηγεί γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και γιατί θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της αρετής κι όχι το δρόμο της κακίας που τόσο απερίσκεπτα μας προτείνει το (κακό) ΠΑΣΟΚ…
Η ευφυέστατη αυτή πολιτική σύλληψη εκτελείται με δύο παράλληλες «δράσεις»:
Προσδοκά έτσι μια αύξηση του ποσοστού της κατά μία έως δύο μονάδες, ελπίζοντας πως αυτό σε συνδυασμό με μια – μικρή έστω – διαφυγή ψήφων του ΠΑΣΟΚ προς ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ – έστω και μια μονάδα – θα φέρει πλέον την πολυπόθητη ακυβερνησία!.. Θα φέρει ξανά εκλογές και γενικά μπάχαλο, εν... όψει των σοβαρών προβλημάτων της οικονομίας μας
και των οδυνηρών συνεπειών της κρίσης.Με αυτό τον τρόπο η «υπεύθυνη συντηρητική παράταξη» που ολημερίς κι οληνυχτίς δεν κάνει άλλο παρά να σκέφτεται το καλό του τόπου, ελπίζει ότι θα παραμείνει κι άλλο μέσα στο παιχνίδι και ότι ο μέγας ηγέτης Καραμανλής, ο σωτήρας της Ελλάδος, θα εξακολουθήσει να λικνίζεται μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεών μας με εκείνο τον εξαιρετικά χαριτωμένο τρόπο του, καθώς θα μας εξηγεί γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και γιατί θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της αρετής κι όχι το δρόμο της κακίας που τόσο απερίσκεπτα μας προτείνει το (κακό) ΠΑΣΟΚ…
Η ευφυέστατη αυτή πολιτική σύλληψη εκτελείται με δύο παράλληλες «δράσεις»:
1. Με τις διαρροές τύπου «κατεβαίνει ο Ντάβος!..» (για όσους θυμούνται ακόμα τις μέρες που έπεσε η χούντα) που στην σημερινή τους εκδοχή περιλαμβάνουν «δημοσκοπήσεις» που θέλουν να συμβαίνουν καθημερινά μικρά, ελπιδοφόρα θαύματα του τύπου «ανεβήκαμε μια μονάδα» ή «κλείνει η ψαλίδα», προκειμένου φυσικά να θορυβηθούν οι ψηφοφόροι που απέδρασαν στο ΛΑΟΣ και να σκεφτούν: «έχει γούστο!..» και φυσικά να επιστρέψουν με μάτια χαμηλωμένα από ντροπή.
2. Με τη σύλληψη των «παιδιών της κατσαρόλας», σε ένα σπίτι στο Χαλάνδρι, όπου επάνω κατοικούσε η «απαραίτητη» μαμά, από κάτω το «σπλάχνο» της και μπαινόβγαινε η παρεούλα για μουσική, ποτάκι, τσιγαράκι και καμιά μολότοφ για την αυριανή διαδήλωση. Η παρουσίαση μερικών εξεγερμένων «μαμάκηδων» της μέσης ελληνικής οικογένειας ως τρομοκρατών, μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε φυσικά να εκληφθεί, αν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο και αν η δημοσιότητα είχε εστιάσει στα όσα θαυμαστά συμβαίνουν στο παρασκήνιο αυτών των συλλήψεων.
Λίγο κουρκούτι από τον τσελεμεντέ του αναρχικού (διαχρονικό ανάγνωσμα τέτοιων παρεών), μερικές κατσαρόλες,, κάνα – δυο κουτάλες για το ανακάτεμα και δυο – τρία τσιγαριλίκια για το ξεχαρμάνιασμα παρουσιάζονται ως «εκρηκτικές ύλες» και ως «υλικά για την συνδεσμολογία»!..
Τελικά έχει να κερδίσει τίποτε η απελπισμένη παρέα που μας κυβερνά από αυτές τις ευφυέστατες πολιτικές «πρωτοβουλίες»;
Μάλλον τίποτε…
Το αποτέλεσμα έχει πια κριθεί.
Πρόκειται για την απελπισία που βαράει κόκκινο…
Κι αυτό κάνει πλέον ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη «μεγάλη νύχτα» των εκλογικών αποτελεσμάτων, όπου πλέον αναμένονται όχι ένα αλλά πολύ περισσότερα στελέχη της «μεγάλης παράταξης» να συνωστίζονται στην πόρτα του Ζαππείου τραβώντας τα μαλλιά τους, ολοφυρόμενα, ξορκίζοντας «τον άχρηστο» στον απήγανο!..
Κ.Λ.
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
ΝΤΙΜΠΕΪΤ, όπως αποκαλούμε στα νεοελληνικά την τηλεμαχία
Η τηλεμαχία, νεοελληνιστί «ντιμπέιτ» ολοκληρώθηκε.Το σήριαλ «θα γίνει - δε θα γίνει - πώς θα γίνει αν γίνει» αφού μας ταλαιπώρησε επί δυο συναπτές εβδομάδες, έλαβε, επί τέλους, τέλος.
Θα ήταν άσκοπο να επισημάνω ότι δεν έγινε ουσιαστική αντιπαράθεση. Τα χρονικά περιθώρια ήταν πράγματι ασφυκτικά, οι θεματικές ενότητες πολλές και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν γίνει κι αυτοί πολλοί. Εν τούτοις η διαδικασία ήταν πολύ πιο ζωντανή από προηγούμενες ή μάλλον αποκαλυπτική.
Το πρώτο πράγμα που αποκαλύφθηκε ήταν ότι, αντί μιας εξαντλητικής αντιπαράθεσης τρισίμισι ωρών, θα ήταν προτιμότερη η διοργάνωση έξι τέτοιων αντιπαραθέσεων, μια για κάθε θεματική ενότητα, διάρκειας 90 λεπτών η κάθε μια, στις οποίες, οι πολιτικοί ηγέτες θα καλούνταν να γίνουν σαφέστεροι γύρω από τα πολιτικά τους προγράμματα και θα είχαν τη δυνατότητα να σχολιάζουν όποια τοποθέτηση αντιπάλου τους επιθυμούσαν . Μόνο που κάτι τέτοιο, εκτός του ότι έχω λόγους να πιστεύω πως δεν ήταν επιθυμητό από κανένα απολύτως κόμμα, δεν ήταν επιθυμητό και από τους δημοσιογράφους.Γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε δημοσιογράφους καλά ενημερωμένους επί των προγραμμάτων των κομμάτων, αλλά και γενικότερα επί των συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων. Και επίσης προϋπέθετε ότι οι συμμετέχοντες σε αυτές τις αντιπαραθέσεις δημοσιογράφοι θα είχαν την παιδεία να κάνουν εύστοχες ερωτήσεις στους πολιτικούς, με τις οποίες θα αναδεικνύουν τις ανακολουθίες του κάθε προγράμματος.
Κι εδώ είναι που πονάει το πράγμα.Γιατί η παρουσία των συμμετεχόντων δημοσιογράφων ήταν, μακράν, κατώτερη της οφειλόμενης.
Η Μαρία Χούκλη, ως συντονίστρια τα πήγε πολύ καλά. τήρησε τη διαδικασία ως προς την ουσία της επιτρέποντας σε πολιτικούς αρχηγούς και δημοσιογράφους να παίρνουν μερικά δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσουν την ερώτηση ή απάντησή τους, αλλά και χωρίς να διστάζει να ανακαλέσει στην τάξη τους συναδέλφους της κάθε φορά που ξέφευγαν. Και δυστυχώς δεν ήταν λίγες.
Οι Παύλος Τσίμας και Σία Κοσιώνη ήταν άψογοι. Διαβασμένοι, υπέβαλλαν στους πολιτικούς αρχηγούς καίριες ερωτήσεις και τους υποχρέωναν σε απαντήσεις που είτε αναδείκνυαν τις αρετές των θέσεών τους είτε τους εξέθεταν. Με δυο λόγια έπαιξαν το ρόλο τους όσο καλύτερα γίνονταν.
Ο Νίκος Ευαγγελάτος, κατώτερος των περιστάσεων, δυο φορές ανακλήθηκε στην τάξη από τη συντονίστρια, διότι οι ερωτήσεις που υπέβαλλε ήταν εκτός θεματικής ενότητας.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η τσαπατσουλιά των ερωτήσεων του Αιμίλιου Λιάτσου, οι οποίες επέτρεψαν στους πολιτικούς αρχηγούς να αποφύγουν τα δύσκολα στην ενότητα της εξωτερικής πολιτικής.
Τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για τις θεματικές ενότητες της Παιδείας και της διακυβέρνησης, μιας και ο μεν Κωνσταντάτος, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της Παιδείας, μη κατέχοντας το θέμα, μιας και δεν κάνει ρεπορτάζ Υπουργείου Παιδείας, έκανε ερωτήσεις παραπολιτικού περιεχομένου - στην ερώτηση προς το Χρυσόγελο ήταν εντελώς εκτός θέματος - ο δε Σρόιτερ, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της διακυβέρνησης, ανακλήθηκε στην τάξη στις πέντε από τις έξι ερωτήσεις του, διότι ήταν άσχετες με το θέμα.
Από την πλευρά των πολιτικών αρχηγών τώρα:
Ο Νίκος Χρυσόγελος ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Αξιοποίησε άριστα τη μοναδική ευκαιρία που είχε το κόμμα του να προβάλει τις απόψεις του. Πειστικός κι οριοθετημένος στο λόγο του, έδωσε με σαφήνεια το πολιτικό στίγμα των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Μαζί με το Γ. Παπανδρέου, ήταν οι μόνοι που μίλησαν επί της ουσίας για θέματα Παιδείας, ενάντια στις άσχετες, ιδίως στο Χρυσόγελο, ερωτήσεις που τους είχαν υποβληθεί.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όπως και το 2007, αποδείχθηκε λίγος, σε σχέση με την εικόνα που δίνει στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Οι απόπειρες προβοκαρτόρικων ερωτήσεων προς τους Καραμανλή - Παπανδρέου απέτυχαν παταγωδώς, καθώς εξελίχτηκαν σε πάσες προς αυτούς.
Ο Αλέξης Τσιπρας σαφώς έσωσε το ΣΥΡΙΖΑ από τα χειρότερα. Ο πολιτικός του λόγος, που στόχευε σαφώς σε εκείνο το κομματί της νεολαίας που τον Ιούνιο αρνήθηκε να ψηφίσει, είχε την απαραίτητη συνοχή για να βάλει φραγμό στη δημοσκοπική κατρακύλα και, πιθανόν, να αποφέρει και μια ισχνή ανάκαμψη.
Η Αλέκα Παπαρήγα υπήρξε, για άλλη μια φορά, απίστευτα αναμενόμενη. Ο πολιτικός της λόγος, ξύλινος, εθνικιστικός, ενίοτε ανακόλουθος (π.χ. στην ερώτηση «γιατί ένα κόμμα επιτρέπεται να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα αλλάόχι ένας ιδιώτης»), ήταν αδύναμος τόσο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κια έναντι του ΛΑΟΣ. Η προσπάθειά της να προβοκάρει το Γ. Παπανδρέου με την ερώτηση που του έθεσε για την εξωτερική πολιτική ήταν κατά πολύ ατυχέστερη της αντίστοιχης του Καρατζαφέρη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιξε αποτελεσματική άμυνα ζώνης. Δεν έκανε λάθη, αντέταξε στη φιλολογία των «δύσκολων αποφάσεων» μια προσπάθεια να εμφυσήσει αισιοδοξία στην κοινωνία και ήταν ο μόνος που έβγαλε και ειδήσεις. Η πρώτη ήταν στην ερώτηση της Σίας Κοσιώνη σχετικά με την εκτροπή του Αχελώου, όπου πήρε αποστάσεις από την πάγια πολιτική του ΠΑΣΟΚ, εδώ και 30 χρόνια, στήριξης αυτού του ανοσιουργήματος. η δεύτερη ήταν στην ερώτηση Καραμανλή για το αν θα αλλάξουν οι φορολογικές κλίμακες, στην οποία απάντησε πως «οι φορολογικές κλίμακες δε θα αλλάξουν, θα ενταχθούν όμως σε αυτές όλα τα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής».
Ο Κώστας Καραμανλής ηττημένος μπήκε και ηττημένος βγήκε. Οι απόπειρές του να προκαλέσει το Γ Παπανδρέου ήταν άτονες. Υπερασπίσθηκε ανεπιτυχώς τις απόψεις του έναντι του Καρατζαφέρη και σε καμιά περίπτωση δεν κατάφερε να εξηγήσει «γιατί όσαλέει πως θα κάνει τώρα δεν τα έκανε εδώ και πέντε χρόνια».
Για άλλη μια φορά όμως αναδείχθηκε πως οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούσαν σε δυο εκλογικά σώματα, τα οποία χωρίζει πολιτισμική άβυσσος. ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα φοβικό απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, εσωστρεφές, βαθειά συντηρητικό, εθισμένο στην τζάμπα μαγκιά, την κουτοπονηριά και στον πατριωτισμό της καρπαζιάς. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα που θέλει ν' αλλάξει την Ελλάδα πριν το αλλάξει αυτή. Με διαφορές αγεφύρωτες σε πολλά σημεία μεταξύ τους τα τρια αυτά κόμματα, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Και το ζητούμενο είναι πώς το δεύτεροσύστημα θα αυξηθεί αριθμητικά.
Γιάννης Χρ.
Θα ήταν άσκοπο να επισημάνω ότι δεν έγινε ουσιαστική αντιπαράθεση. Τα χρονικά περιθώρια ήταν πράγματι ασφυκτικά, οι θεματικές ενότητες πολλές και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν γίνει κι αυτοί πολλοί. Εν τούτοις η διαδικασία ήταν πολύ πιο ζωντανή από προηγούμενες ή μάλλον αποκαλυπτική.
Το πρώτο πράγμα που αποκαλύφθηκε ήταν ότι, αντί μιας εξαντλητικής αντιπαράθεσης τρισίμισι ωρών, θα ήταν προτιμότερη η διοργάνωση έξι τέτοιων αντιπαραθέσεων, μια για κάθε θεματική ενότητα, διάρκειας 90 λεπτών η κάθε μια, στις οποίες, οι πολιτικοί ηγέτες θα καλούνταν να γίνουν σαφέστεροι γύρω από τα πολιτικά τους προγράμματα και θα είχαν τη δυνατότητα να σχολιάζουν όποια τοποθέτηση αντιπάλου τους επιθυμούσαν . Μόνο που κάτι τέτοιο, εκτός του ότι έχω λόγους να πιστεύω πως δεν ήταν επιθυμητό από κανένα απολύτως κόμμα, δεν ήταν επιθυμητό και από τους δημοσιογράφους.Γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε δημοσιογράφους καλά ενημερωμένους επί των προγραμμάτων των κομμάτων, αλλά και γενικότερα επί των συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων. Και επίσης προϋπέθετε ότι οι συμμετέχοντες σε αυτές τις αντιπαραθέσεις δημοσιογράφοι θα είχαν την παιδεία να κάνουν εύστοχες ερωτήσεις στους πολιτικούς, με τις οποίες θα αναδεικνύουν τις ανακολουθίες του κάθε προγράμματος.
Κι εδώ είναι που πονάει το πράγμα.Γιατί η παρουσία των συμμετεχόντων δημοσιογράφων ήταν, μακράν, κατώτερη της οφειλόμενης.
Η Μαρία Χούκλη, ως συντονίστρια τα πήγε πολύ καλά. τήρησε τη διαδικασία ως προς την ουσία της επιτρέποντας σε πολιτικούς αρχηγούς και δημοσιογράφους να παίρνουν μερικά δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσουν την ερώτηση ή απάντησή τους, αλλά και χωρίς να διστάζει να ανακαλέσει στην τάξη τους συναδέλφους της κάθε φορά που ξέφευγαν. Και δυστυχώς δεν ήταν λίγες.
Οι Παύλος Τσίμας και Σία Κοσιώνη ήταν άψογοι. Διαβασμένοι, υπέβαλλαν στους πολιτικούς αρχηγούς καίριες ερωτήσεις και τους υποχρέωναν σε απαντήσεις που είτε αναδείκνυαν τις αρετές των θέσεών τους είτε τους εξέθεταν. Με δυο λόγια έπαιξαν το ρόλο τους όσο καλύτερα γίνονταν.
Ο Νίκος Ευαγγελάτος, κατώτερος των περιστάσεων, δυο φορές ανακλήθηκε στην τάξη από τη συντονίστρια, διότι οι ερωτήσεις που υπέβαλλε ήταν εκτός θεματικής ενότητας.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η τσαπατσουλιά των ερωτήσεων του Αιμίλιου Λιάτσου, οι οποίες επέτρεψαν στους πολιτικούς αρχηγούς να αποφύγουν τα δύσκολα στην ενότητα της εξωτερικής πολιτικής.
Τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για τις θεματικές ενότητες της Παιδείας και της διακυβέρνησης, μιας και ο μεν Κωνσταντάτος, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της Παιδείας, μη κατέχοντας το θέμα, μιας και δεν κάνει ρεπορτάζ Υπουργείου Παιδείας, έκανε ερωτήσεις παραπολιτικού περιεχομένου - στην ερώτηση προς το Χρυσόγελο ήταν εντελώς εκτός θέματος - ο δε Σρόιτερ, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της διακυβέρνησης, ανακλήθηκε στην τάξη στις πέντε από τις έξι ερωτήσεις του, διότι ήταν άσχετες με το θέμα.
Από την πλευρά των πολιτικών αρχηγών τώρα:
Ο Νίκος Χρυσόγελος ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Αξιοποίησε άριστα τη μοναδική ευκαιρία που είχε το κόμμα του να προβάλει τις απόψεις του. Πειστικός κι οριοθετημένος στο λόγο του, έδωσε με σαφήνεια το πολιτικό στίγμα των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Μαζί με το Γ. Παπανδρέου, ήταν οι μόνοι που μίλησαν επί της ουσίας για θέματα Παιδείας, ενάντια στις άσχετες, ιδίως στο Χρυσόγελο, ερωτήσεις που τους είχαν υποβληθεί.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όπως και το 2007, αποδείχθηκε λίγος, σε σχέση με την εικόνα που δίνει στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Οι απόπειρες προβοκαρτόρικων ερωτήσεων προς τους Καραμανλή - Παπανδρέου απέτυχαν παταγωδώς, καθώς εξελίχτηκαν σε πάσες προς αυτούς.
Ο Αλέξης Τσιπρας σαφώς έσωσε το ΣΥΡΙΖΑ από τα χειρότερα. Ο πολιτικός του λόγος, που στόχευε σαφώς σε εκείνο το κομματί της νεολαίας που τον Ιούνιο αρνήθηκε να ψηφίσει, είχε την απαραίτητη συνοχή για να βάλει φραγμό στη δημοσκοπική κατρακύλα και, πιθανόν, να αποφέρει και μια ισχνή ανάκαμψη.
Η Αλέκα Παπαρήγα υπήρξε, για άλλη μια φορά, απίστευτα αναμενόμενη. Ο πολιτικός της λόγος, ξύλινος, εθνικιστικός, ενίοτε ανακόλουθος (π.χ. στην ερώτηση «γιατί ένα κόμμα επιτρέπεται να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα αλλάόχι ένας ιδιώτης»), ήταν αδύναμος τόσο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κια έναντι του ΛΑΟΣ. Η προσπάθειά της να προβοκάρει το Γ. Παπανδρέου με την ερώτηση που του έθεσε για την εξωτερική πολιτική ήταν κατά πολύ ατυχέστερη της αντίστοιχης του Καρατζαφέρη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιξε αποτελεσματική άμυνα ζώνης. Δεν έκανε λάθη, αντέταξε στη φιλολογία των «δύσκολων αποφάσεων» μια προσπάθεια να εμφυσήσει αισιοδοξία στην κοινωνία και ήταν ο μόνος που έβγαλε και ειδήσεις. Η πρώτη ήταν στην ερώτηση της Σίας Κοσιώνη σχετικά με την εκτροπή του Αχελώου, όπου πήρε αποστάσεις από την πάγια πολιτική του ΠΑΣΟΚ, εδώ και 30 χρόνια, στήριξης αυτού του ανοσιουργήματος. η δεύτερη ήταν στην ερώτηση Καραμανλή για το αν θα αλλάξουν οι φορολογικές κλίμακες, στην οποία απάντησε πως «οι φορολογικές κλίμακες δε θα αλλάξουν, θα ενταχθούν όμως σε αυτές όλα τα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής».
Ο Κώστας Καραμανλής ηττημένος μπήκε και ηττημένος βγήκε. Οι απόπειρές του να προκαλέσει το Γ Παπανδρέου ήταν άτονες. Υπερασπίσθηκε ανεπιτυχώς τις απόψεις του έναντι του Καρατζαφέρη και σε καμιά περίπτωση δεν κατάφερε να εξηγήσει «γιατί όσαλέει πως θα κάνει τώρα δεν τα έκανε εδώ και πέντε χρόνια».
Για άλλη μια φορά όμως αναδείχθηκε πως οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούσαν σε δυο εκλογικά σώματα, τα οποία χωρίζει πολιτισμική άβυσσος. ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα φοβικό απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, εσωστρεφές, βαθειά συντηρητικό, εθισμένο στην τζάμπα μαγκιά, την κουτοπονηριά και στον πατριωτισμό της καρπαζιάς. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα που θέλει ν' αλλάξει την Ελλάδα πριν το αλλάξει αυτή. Με διαφορές αγεφύρωτες σε πολλά σημεία μεταξύ τους τα τρια αυτά κόμματα, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Και το ζητούμενο είναι πώς το δεύτεροσύστημα θα αυξηθεί αριθμητικά.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Περιμένοντας τη "Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών"...
Σάββατο πρωί, πίνω καφεδάκι και παρακολουθώ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από την τηλεόραση…
Βαρεμάρα πλήρης!..
Σε δεκαπέντε ημέρες ψηφίζουμε. Κι αυτές οι εκλογές είναι όντως σημαντικές. Όμως σαν βγαίνεις έξω, στο δρόμο, στη δουλειά, στο καφενείο, οι εκλογές δεν υπάρχουν… Κανείς δεν συζητά γι αυτές, ελάχιστες αφίσες, λιγοστά φυλλάδια και ακόμα πιο λιγοστές πολιτικές συγκεντρώσεις…
Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν τόσο αδιάφορη προεκλογική περίοδος.
Ο λόγος;
Πιστεύω ότι το βασικό διακύβευμα αυτών των εκλογών έχει κριθεί πολύ πριν προκηρυχθούν. Και το διακύβευμα αυτό δεν είναι άλλο από το αν πρέπει να φύγει το συντομότερο αυτή η κυβέρνηση ή αν θα πρέπει να συνεχίζει να μας βασανίζει και να βασανίζεται κι αυτή μαζί…
Σ’ αυτό οι περισσότεροι πολίτες έχουν ήδη από καιρό δώσει την απάντησή τους και μέσα τους και απ’ έξω τους. Αυτή την απάντηση είχε κατανοήσει κι ο Καραμανλής (που κι αυτός όπως φαίνεται, ως πολίτης, είχε την ίδια γνώμη) κι έτσι δεν του έμενε τίποτε άλλο από το να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, να τις χάσει και να πάει στο σπίτι του να απολαύσει την οικογενειακή θαλπωρή…
Θα μου επιτρέψετε όμως να θέσω κι εγώ, ευκαιρίας δοθείσης, ένα δίλημμα:
Άραγε θα πρέπει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε για πολλοστή φορά με το αν θα μπει ο ΣΥΝ (ή ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή ή δεν θα μπει, ή θα δώσουμε ως άλλοι Μεγαλέξανδροι ψηφοφόροι, μια «γόρδια» λύση στο μέγα δράμα;
Και γιατί να ξαναμπεί;
Για να επαναλάβει για μια ακόμη φορά τα γνωστά, κωμικοτραγικά πολιτικά του παραπατήματα, μεταξύ ευρωπαϊκής προοδευτικής πολιτικής και λενινιστικής παραφυλίας;
Ας πάνε στο σπίτι τους, να τα βρούνε (πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους) κι έπειτα να κάνουν ότι τους φωτίσει ο μεγαλοδύναμος.
Κι ας έρθει ένα νέο κόμμα στη θέση τους, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ κι ο φίλος μας ο Νικολάκης, να δοκιμάσουν την τύχη τους στην «μεγάλη σκηνή»… Παρόλο που ηλικιακά δεν υπάρχουν και σημαντικές διαφορές, οι οικολόγοι πιο φρέσκοι μου φαίνονται. Και - το κυριότερο – πιο συνεννοήσιμοι.
Γιατί – αν δεν το έχουν καταλάβει κάποιοι, είναι ώρα να το καταλάβουν – οι εποχές της πολιτικής αυθεντίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (η καρικατούρα Καραμανλή μας το επιβεβαιώνει) και τώρα πια απαιτούνται ευρύτερες και ξεκάθαρες συναινέσεις για να αποδώσουν οι πολιτικές που πλειοψηφούν.
Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ στη Βουλή, λοιπόν!
Όσο για την προεκλογική περίοδο που απομένει, θα είναι βασανιστική…
Χωρίς γκάλοπ, με άφθονη «ντιμπεϊτολογία» για τους ρέκτες και μεγάλη… πολύ μεγάλη ανυπομονησία για την έλευση της «μεγάλης νύχτας των μαχαιριών», της νύχτας των εκλογών, όπου, με μπόλικα πατατάκια, ουισκάκι και τα σχετικά, θα θρονιαστούμε ως καλοί νεοέλληνες στους καναπέδες μας να απολαύσουμε το νέο έργο: «Το Ξεκατίνιασμα των Κουρασμένων Αγωνιστών»…
Κάπως θα πρέπει κι εμείς να το διασκεδάσουμε… πεντέμισι χρονάκια ήταν αυτά, πάλι καλά που δεν αρχίσαμε την πρέζα!..
Σε δεκαπέντε ημέρες ψηφίζουμε. Κι αυτές οι εκλογές είναι όντως σημαντικές. Όμως σαν βγαίνεις έξω, στο δρόμο, στη δουλειά, στο καφενείο, οι εκλογές δεν υπάρχουν… Κανείς δεν συζητά γι αυτές, ελάχιστες αφίσες, λιγοστά φυλλάδια και ακόμα πιο λιγοστές πολιτικές συγκεντρώσεις…
Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει ξανά στο παρελθόν τόσο αδιάφορη προεκλογική περίοδος.
Ο λόγος;
Πιστεύω ότι το βασικό διακύβευμα αυτών των εκλογών έχει κριθεί πολύ πριν προκηρυχθούν. Και το διακύβευμα αυτό δεν είναι άλλο από το αν πρέπει να φύγει το συντομότερο αυτή η κυβέρνηση ή αν θα πρέπει να συνεχίζει να μας βασανίζει και να βασανίζεται κι αυτή μαζί…
Σ’ αυτό οι περισσότεροι πολίτες έχουν ήδη από καιρό δώσει την απάντησή τους και μέσα τους και απ’ έξω τους. Αυτή την απάντηση είχε κατανοήσει κι ο Καραμανλής (που κι αυτός όπως φαίνεται, ως πολίτης, είχε την ίδια γνώμη) κι έτσι δεν του έμενε τίποτε άλλο από το να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, να τις χάσει και να πάει στο σπίτι του να απολαύσει την οικογενειακή θαλπωρή…
Θα μου επιτρέψετε όμως να θέσω κι εγώ, ευκαιρίας δοθείσης, ένα δίλημμα:
Άραγε θα πρέπει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε για πολλοστή φορά με το αν θα μπει ο ΣΥΝ (ή ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή ή δεν θα μπει, ή θα δώσουμε ως άλλοι Μεγαλέξανδροι ψηφοφόροι, μια «γόρδια» λύση στο μέγα δράμα;
Και γιατί να ξαναμπεί;
Για να επαναλάβει για μια ακόμη φορά τα γνωστά, κωμικοτραγικά πολιτικά του παραπατήματα, μεταξύ ευρωπαϊκής προοδευτικής πολιτικής και λενινιστικής παραφυλίας;
Ας πάνε στο σπίτι τους, να τα βρούνε (πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους) κι έπειτα να κάνουν ότι τους φωτίσει ο μεγαλοδύναμος.
Κι ας έρθει ένα νέο κόμμα στη θέση τους, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ κι ο φίλος μας ο Νικολάκης, να δοκιμάσουν την τύχη τους στην «μεγάλη σκηνή»… Παρόλο που ηλικιακά δεν υπάρχουν και σημαντικές διαφορές, οι οικολόγοι πιο φρέσκοι μου φαίνονται. Και - το κυριότερο – πιο συνεννοήσιμοι.
Γιατί – αν δεν το έχουν καταλάβει κάποιοι, είναι ώρα να το καταλάβουν – οι εποχές της πολιτικής αυθεντίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (η καρικατούρα Καραμανλή μας το επιβεβαιώνει) και τώρα πια απαιτούνται ευρύτερες και ξεκάθαρες συναινέσεις για να αποδώσουν οι πολιτικές που πλειοψηφούν.
Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ στη Βουλή, λοιπόν!
Όσο για την προεκλογική περίοδο που απομένει, θα είναι βασανιστική…
Χωρίς γκάλοπ, με άφθονη «ντιμπεϊτολογία» για τους ρέκτες και μεγάλη… πολύ μεγάλη ανυπομονησία για την έλευση της «μεγάλης νύχτας των μαχαιριών», της νύχτας των εκλογών, όπου, με μπόλικα πατατάκια, ουισκάκι και τα σχετικά, θα θρονιαστούμε ως καλοί νεοέλληνες στους καναπέδες μας να απολαύσουμε το νέο έργο: «Το Ξεκατίνιασμα των Κουρασμένων Αγωνιστών»…
Κάπως θα πρέπει κι εμείς να το διασκεδάσουμε… πεντέμισι χρονάκια ήταν αυτά, πάλι καλά που δεν αρχίσαμε την πρέζα!..
(Στη φωτο ο ... σημερινός Ν. Χρυσόγελος, γιατί η άλλη φωτο σε προηγούμενη ανάρτηση ήταν προ τριακονταετίας...)
Κ.Λ.
Κ.Λ.
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία Νο2
Προς επίρρωσιν του περιεχομένου της προηγούμενης ανάρτησης...
Καλός φίλος εκ ΣΥΡΙΖΑ ορμώμενος με ενημέρωσε ότι μεταξύ των φερέλπιδων υποψηφίων βουλευτών της ΝΔ στην Β' Περιφέρεια Αθηνών είναι και ο ανεκδιήγητος Βρακάς.
Για όσους δεν τους βοηθά η μνήμη τους ο εν λόγω κύριος, περί τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, επισμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας ων, βούτηξε ένα ψεκαστικό αεροσκάφος από την Κέρκυρα, όπου και υπηρετούσε, παραβίασε τον εναέριο χώρο της Αλβανίας και πέταγε προκηρύξεις με τις οποίες καλούσε τους «Βορειοηπειρώτες να εξεγερθούν για να ενωθούν με τη Μητέρα Πατρίδα».
Την επόμενη μέρα τον είδαμε στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις με το μάτι να γυαλίζει, να προσπαθεί να ακηρύξει εαυτόν εθνικό ήρωα. Ο ΣΤΟ(Κ)ΧΟΣ και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ οργάνωσαν διαδήλωση υπέρ του.
Το υποκείμενο αυτό έπρεπε κανονικά να παραπεμφθεί πάραυτα με το άρθρο 170 του Ποινικού Κώδικα για απόπειρα εμπλοκής της χώρας σε πόλεμο. Στη χώρα όμως της τζάμπα μαγκιάς και του πατριωτισμού της πεντάρας οι εισαγγελείς επιφυλλάσσουν την εφαρμογή του άρθρου αυτού μόνο σε κάτι αναρχοκομμουνιστές που επιμένουν ότι «ο λαός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας - ναι, έτσι την αποκαλούν οι ανθέλληνες αντί του πολιτικώς ορθού όρου «Γυφτοσκοπιανοί» δεν είναι εχθρός μας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. του επιβλήθηκε μια ποινή χάδι, για άσκοπη φθορά στραστιωτικού υλικού αν δεν απατώμαι - ενοούσαν τα καύσιμα του ψεκαστικού - και τον αποστράτευσαν νύχτα, με επίκληση κάποιων, τάχατε, ψυχολογικών προβλημάτων. Ότι ο άνθρωπος ήταν διαταρραγμένος το αποδεικνύει η πράξη του. Ότι η επίκληση της διαταραχής έγινε για να μην του απαγγελθούν κατηγορίες για κακούργημα είναι επίσης γεγονός. άλλωστε η υπόθεσή του δεν απέχει και πολύ χρονικά από τη συμμορία της ΜΑΒΗ που επιτέθηκε σε φυλάκιο του Αλβανικού Στρατού, δολοφόνησε έναν αξιωματικό και έκλεψε οπλισμό. Τα μέλη της συμμορίας αυτής καταδικάστηκαν τελικά για πλημέλημα (παράνομη οπλοκατοχή).
Δεκαπέντε χρόνια μετά η ΝΔ, αντιλαμβανόμενη ότι έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια της, εναποθέτει τις ελπίδες της για επικράτηση στις εκλογές στα στιβαρά χέρια του λεβέντη με τα βρακιά στα χέρια.
Το πράγμα θα μπορούσε να προκαλεί θυμηδία, όταν όμως η αποθέωση της γελοιότητας επιστρατεύεται ως προεκλογικό όπλο του κόμματος που κυβερνά επί πέντε και πλέον χρόνια, τότε τα πράγματα μάλλον είναι προ πολλού επικίνδυνα.
Γιάννης Χρ.
Καλός φίλος εκ ΣΥΡΙΖΑ ορμώμενος με ενημέρωσε ότι μεταξύ των φερέλπιδων υποψηφίων βουλευτών της ΝΔ στην Β' Περιφέρεια Αθηνών είναι και ο ανεκδιήγητος Βρακάς.
Για όσους δεν τους βοηθά η μνήμη τους ο εν λόγω κύριος, περί τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, επισμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας ων, βούτηξε ένα ψεκαστικό αεροσκάφος από την Κέρκυρα, όπου και υπηρετούσε, παραβίασε τον εναέριο χώρο της Αλβανίας και πέταγε προκηρύξεις με τις οποίες καλούσε τους «Βορειοηπειρώτες να εξεγερθούν για να ενωθούν με τη Μητέρα Πατρίδα».
Την επόμενη μέρα τον είδαμε στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις με το μάτι να γυαλίζει, να προσπαθεί να ακηρύξει εαυτόν εθνικό ήρωα. Ο ΣΤΟ(Κ)ΧΟΣ και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ οργάνωσαν διαδήλωση υπέρ του.
Το υποκείμενο αυτό έπρεπε κανονικά να παραπεμφθεί πάραυτα με το άρθρο 170 του Ποινικού Κώδικα για απόπειρα εμπλοκής της χώρας σε πόλεμο. Στη χώρα όμως της τζάμπα μαγκιάς και του πατριωτισμού της πεντάρας οι εισαγγελείς επιφυλλάσσουν την εφαρμογή του άρθρου αυτού μόνο σε κάτι αναρχοκομμουνιστές που επιμένουν ότι «ο λαός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας - ναι, έτσι την αποκαλούν οι ανθέλληνες αντί του πολιτικώς ορθού όρου «Γυφτοσκοπιανοί» δεν είναι εχθρός μας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. του επιβλήθηκε μια ποινή χάδι, για άσκοπη φθορά στραστιωτικού υλικού αν δεν απατώμαι - ενοούσαν τα καύσιμα του ψεκαστικού - και τον αποστράτευσαν νύχτα, με επίκληση κάποιων, τάχατε, ψυχολογικών προβλημάτων. Ότι ο άνθρωπος ήταν διαταρραγμένος το αποδεικνύει η πράξη του. Ότι η επίκληση της διαταραχής έγινε για να μην του απαγγελθούν κατηγορίες για κακούργημα είναι επίσης γεγονός. άλλωστε η υπόθεσή του δεν απέχει και πολύ χρονικά από τη συμμορία της ΜΑΒΗ που επιτέθηκε σε φυλάκιο του Αλβανικού Στρατού, δολοφόνησε έναν αξιωματικό και έκλεψε οπλισμό. Τα μέλη της συμμορίας αυτής καταδικάστηκαν τελικά για πλημέλημα (παράνομη οπλοκατοχή).
Δεκαπέντε χρόνια μετά η ΝΔ, αντιλαμβανόμενη ότι έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια της, εναποθέτει τις ελπίδες της για επικράτηση στις εκλογές στα στιβαρά χέρια του λεβέντη με τα βρακιά στα χέρια.
Το πράγμα θα μπορούσε να προκαλεί θυμηδία, όταν όμως η αποθέωση της γελοιότητας επιστρατεύεται ως προεκλογικό όπλο του κόμματος που κυβερνά επί πέντε και πλέον χρόνια, τότε τα πράγματα μάλλον είναι προ πολλού επικίνδυνα.
Γιάννης Χρ.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία!..
"...Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι οι συνεργάτες του υφυπουργού Τύπου, κ. Γκιουλέκα, που αποχώρησε λόγω της προκήρυξης των εκλογών, υποχρεώθηκαν να περάσουν από σωματικό έλεγχο πριν εγκαταλείψουν με προσωπικά τους είδη το Μέγαρο Μαξίμου. Το περιστατικό δεν έχει ιστορικό προηγούμενο..."
Αυτό έγραψε πριν από λίγο στο site του (tvxs.gr) ως πληροφορία ο δημοσιογράφος Στ. Κούλογλου!..
Εδώ πράγματι σηκώνουμε τα χέρια ψηλά...
Είναι αδύνατο να παρακολουθήσει πλέον κανείς τα έργα και τις ημέρες αυτών που (φωστήρος λαού θελήσαντος) μας κυβέρνησαν 5,5 χρονάκια και τώρα διαλύονται ατάκτως ως μπουλούκι πλιατσικολόγων...
Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά ο περιούσιος λαός της γης θα βάλει μυαλό...
(Γιατί είμαστε και μεγάλοι για να μεταναστεύσουμε, που να πάρει...)
Κ.Λ.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
Καλή επιτυχία στο Ν. Χρυσόγελο!..
Να ευχηθούμε στο Νίκο το Χρυσόγελο καλή επιτυχία, παρόλο που πολλοί από εμάς κινούμαστε πολιτικά σε άλλους χώρους.
Ο Νίκος κατέρχεται επικεφαλής του σχήματος των Οικολόγων - Πράσινων στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε σταυρό προτίμησης προκειμένου να εκλεγεί βουλευτής, σε περίπτωση που οι Οικολόγοι υπερβούν το όριο του 3%.
Ο Νίκος είναι πάντα ένας από εμάς, ένας Παμκγκυζιώτης και χαιρόμαστε κάθε φορά που βρισκόμαστε στις κοινωνικές συγκεντρώσεις κι είναι σα να μην έχει μεσολαβήσει ούτε μέρα από εκείνη τη συντροφική εποχή που όλοι μαζί συμμετείχαμε στο μαθητικό κίνημα.
Συνεπής αγωνιστής του χώρου της οικολογίας – ένας από τους σκαπανείς του χώρου αυτού – από τη δεκαετία του ’70. Από τους πρώτους που μίλησαν για ανακύκλωση δημόσια και φυσικά από τους πρώτους που έκαναν – και εξακολουθούν να κάνουν – πράξη την κυκλοφορία στην Αθήνα με ποδήλατο.
Καλή επιτυχία Νίκο!..
Κ.Λ.
Ο Νίκος κατέρχεται επικεφαλής του σχήματος των Οικολόγων - Πράσινων στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε σταυρό προτίμησης προκειμένου να εκλεγεί βουλευτής, σε περίπτωση που οι Οικολόγοι υπερβούν το όριο του 3%.
Ο Νίκος είναι πάντα ένας από εμάς, ένας Παμκγκυζιώτης και χαιρόμαστε κάθε φορά που βρισκόμαστε στις κοινωνικές συγκεντρώσεις κι είναι σα να μην έχει μεσολαβήσει ούτε μέρα από εκείνη τη συντροφική εποχή που όλοι μαζί συμμετείχαμε στο μαθητικό κίνημα.
Συνεπής αγωνιστής του χώρου της οικολογίας – ένας από τους σκαπανείς του χώρου αυτού – από τη δεκαετία του ’70. Από τους πρώτους που μίλησαν για ανακύκλωση δημόσια και φυσικά από τους πρώτους που έκαναν – και εξακολουθούν να κάνουν – πράξη την κυκλοφορία στην Αθήνα με ποδήλατο.
Καλή επιτυχία Νίκο!..
Κ.Λ.
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
ΤΙ ΜΕ ΑΠΩΘΕΙ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ
Οι καλές σχέσεις που από την εποχή της διάλυσης των Οικολόγων - Εναλλακτικών με το ΣΥΝ προκάλεσαν την έκπληξη πολλών φίλων μου όταν, εδώ και δυο χρόνια, επέλεξα μια έντονα επικριτική στάση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Αισθάνομαι λοιπόν από αυτό το βήμα να εξηγήσω τους λόγους που με ώθησαν σε αυτή τη στάση.
Οφείλω κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω ότι, μολονότι εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως σοσιαλδημοκράτης, αισθάνθηκα ανακούφιση από την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2004. Θεωρούσα, και θεωρώ, ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονη ανάγκη ύπαρξης ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα επιτελεί το ρόλο που αρμόζει σε ένα κόμμα άξιο να φέρει αυτό τον τίτλο: αφ' ενός να προστατεύει τα συμφέροντασ αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αφ' ετέρου να εισάγει στην κοινωνία «καινά δαιμόνια». Και να είναι έτοιμο να υπερασπιστεί δημόσια αυτές του τις επιλογές.
Η πρώτη, και πλέον σημαντική απογοήτευση για μένα ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Οικονομία. Απέναντι στις διάφορες μορφές καπιταλιστικής οικονομίας, φιλελεύθερης, κρατικής ή μικτής η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μια πλούσια παράδοση αντιπαράθεσης ενός «ουτοπικού» προγράμματος αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, πλήθος ήταν τα εγχειρήματα λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής στην Ευρώπη. Ουδείς θα αμφισβητήσει την αποτυχία τους, όλα όμως άφησαν μια πλούσια εμπειρία γύρω από τις δυνατότητες και τα όρια της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης στο πλαίσιο της οικονομίας. Εύλογο καθήκον κάθε Αριστερού Κόμματος της αυγής του 21ου αιώνα είναι η αξιοποίηση όλης αυτής της εμεπειρίας, για τη συγκρότηση ενός νέου σοσιαλιστικού οράματος, οπλισμένου με τη φρεσκάδα της ουτοπίας, απαλλαγμένου, μετά από μια σοβαρή κριτική και αυτοκριτική, από τα βαρίδια της ΕΣΣΔ, που θα προσπαθήσει να ξαναδώσει ελπίδα στους κολασμένους της γης. Και, επαγωγικά, θα ωθήσει τη σοσιαλδημοκρατία προς πιο ριζοσπαστικές θέσεις.Τίποτα από όλα αυτά δεν είδα από το ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία πέντε χρόνια. Η λέξη σοσιαλισμός ανασύρθηκε από τα αζήτητα, όχι για να αποκτήσει νέο νόημα, αλλά για να ξαναφορέσει τα κουρέλια του κρατικού συγκετρωτισμού της ΕΣΣΔ και των λοιπών «σοσιαλιστικών παραδείσων», ο λιγότερο αποκρουστικός από τους οποίους είναι η Κούβα (για τον πλέον αποκρουστικό διαγκωνίζονται η Β. Κορέα,Κίνα του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο, η Δημοκρατική Καμπουτσέα του Πολ Ποτ και η ΕΣΣΔ του Πατερούλη Στάλιν).Σε κάθε ζήτημα η απάντηση είναι μια:κρατικοποίηση.
Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών λοιπόν και όχι συγκρότηση οργανισμών προστασίας του μικροκαταθέτη και του μικροδανειολήπτη από την αδηφαγία των οργανισμών αυτών, που όμως είναι σύμφυτοι της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και φυσικά καμιά απολύτως κριτική προς το καταναλωτικό πρότυπο, που οδηγεί τους πολίτες στην υπερχρέωση, όχι γιατί δεν έχουν να ζήσουν, αλλά για να αλλάξουν το ΙΧ τους κάθε τρία χρόνια, να αγοράσουν «επώνυμα» ρούχα των €700 το κομματι,να κάνουν διακοπές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.
Επίσης στήριξη της συντεχνίας των παχύσαρκων τσιφλικάδων της Θεσσαλίας που κάθε τόσο έκοβαν τη χώρα στα δυο απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν ότι μέρος της παραγωγής είναι πλασματικό, χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν η ανάγκη αλλαγής καλλιεργειών, όχι γιατί απλώς δεν είναι ανταγωνιστικές, αλλά γιατί εγκαταστάθηκξαν στην Ελλάδα πριν 40 χρόνια και απορρύθμισαν την αγροτική οικονομία. Κι αντί σε αυτή τη μίζερη αντικοινωνική και κοντόθωρη αξίωση να αντιπαραβληθεί μια ΑΛΛΗ προταση αγροτικής οικονομίας, βασισμένης στις βιολογικές καλλιέργειες και στην αναβίωση, από τις στάχτες τους, των αγροτικών συνεταιρισμών,συνοδευόμενη από μια πρόταση δημοκρατικής διαχείρισης για να μην επαναληφθούν τα όργια της δεκαετίας του '80, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε σα σκυλάκι τους αγροτοπατέρες της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Ανάλογη έλειψη φαντασίας και στην Παιδεία. Αντί μιας ολοκληρωμένης κριτικής στο σύστημα που παράγει παπαγάλους ανίκανους να σκεφτούν μόνοι τους και άνοιγμα ενός κοινωνικού διαλόγου για μια Παιδεία που θα παράγει Ελεύθερους Πολίτες φετιχοποιήθηκε το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.δεν υπάρχουν λοιπόν στα σχολεία απαξιωμένοι δάσκαλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια κομμένο και ραμένο στα μέτρα των ιδιοκτητών φροντιστηρίων, δεν υπάρχει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ένα σύστημα που αποθαρρύνει κάθε επικοινωνία του μαθητή με την κοινωνία, δεν υπάρχουν τέλος απαξιωμένα, ελλείψει χρημάτων αλλά και εξ αιτίας της απληστίας πλήθους πανεπιστημιακών που ενδιαφέρονται μονάχα να δουλεύουν χρησιμοποιώντας δημόσιο εξοπλισμό σε προγράμματα ιδιωτικών εταιρειών, Δημόσια Πανεπιστήμια. Το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην ιδρυθούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Θα μπορούσα να να αναφερθώ σε πολλά ακόμα παραδείγματα. Όλα αποτελέσματα της απουσίας ιδεολογικού και πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εξάντλησης των συζητήσεων στο μοίρασμα της κομματικής εξουσίας. Ο σκυλοκαυγάς -ελπίζω να με συγχωρήσουν κάποτε οι σκύλοι για τον προσβλητικό προς αυτούς χαρακτηρισμό - που ξέσπασε μετά το, σχετικά, ατυχές αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών είναι απόρροια αυτής της απουσίας πολιτικής. ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε συνασπισμός είναι,ούτε ριζοσπαστικός είναι, ούτε της Αριστεράς είναι. Ένα συνοθύλευμα πρώην και νυν σταλινικών γκρουπούσκουλων είναι. Κι αυτό πονάει πολλούς από τις 350.000 περίπου ανθρώπων που του εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στις εκλογές του 2007.
Γιάννης Χρ.
Οφείλω κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω ότι, μολονότι εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως σοσιαλδημοκράτης, αισθάνθηκα ανακούφιση από την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2004. Θεωρούσα, και θεωρώ, ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονη ανάγκη ύπαρξης ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα επιτελεί το ρόλο που αρμόζει σε ένα κόμμα άξιο να φέρει αυτό τον τίτλο: αφ' ενός να προστατεύει τα συμφέροντασ αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αφ' ετέρου να εισάγει στην κοινωνία «καινά δαιμόνια». Και να είναι έτοιμο να υπερασπιστεί δημόσια αυτές του τις επιλογές.
Η πρώτη, και πλέον σημαντική απογοήτευση για μένα ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Οικονομία. Απέναντι στις διάφορες μορφές καπιταλιστικής οικονομίας, φιλελεύθερης, κρατικής ή μικτής η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μια πλούσια παράδοση αντιπαράθεσης ενός «ουτοπικού» προγράμματος αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, πλήθος ήταν τα εγχειρήματα λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής στην Ευρώπη. Ουδείς θα αμφισβητήσει την αποτυχία τους, όλα όμως άφησαν μια πλούσια εμπειρία γύρω από τις δυνατότητες και τα όρια της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης στο πλαίσιο της οικονομίας. Εύλογο καθήκον κάθε Αριστερού Κόμματος της αυγής του 21ου αιώνα είναι η αξιοποίηση όλης αυτής της εμεπειρίας, για τη συγκρότηση ενός νέου σοσιαλιστικού οράματος, οπλισμένου με τη φρεσκάδα της ουτοπίας, απαλλαγμένου, μετά από μια σοβαρή κριτική και αυτοκριτική, από τα βαρίδια της ΕΣΣΔ, που θα προσπαθήσει να ξαναδώσει ελπίδα στους κολασμένους της γης. Και, επαγωγικά, θα ωθήσει τη σοσιαλδημοκρατία προς πιο ριζοσπαστικές θέσεις.Τίποτα από όλα αυτά δεν είδα από το ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία πέντε χρόνια. Η λέξη σοσιαλισμός ανασύρθηκε από τα αζήτητα, όχι για να αποκτήσει νέο νόημα, αλλά για να ξαναφορέσει τα κουρέλια του κρατικού συγκετρωτισμού της ΕΣΣΔ και των λοιπών «σοσιαλιστικών παραδείσων», ο λιγότερο αποκρουστικός από τους οποίους είναι η Κούβα (για τον πλέον αποκρουστικό διαγκωνίζονται η Β. Κορέα,Κίνα του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο, η Δημοκρατική Καμπουτσέα του Πολ Ποτ και η ΕΣΣΔ του Πατερούλη Στάλιν).Σε κάθε ζήτημα η απάντηση είναι μια:κρατικοποίηση.
Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών λοιπόν και όχι συγκρότηση οργανισμών προστασίας του μικροκαταθέτη και του μικροδανειολήπτη από την αδηφαγία των οργανισμών αυτών, που όμως είναι σύμφυτοι της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και φυσικά καμιά απολύτως κριτική προς το καταναλωτικό πρότυπο, που οδηγεί τους πολίτες στην υπερχρέωση, όχι γιατί δεν έχουν να ζήσουν, αλλά για να αλλάξουν το ΙΧ τους κάθε τρία χρόνια, να αγοράσουν «επώνυμα» ρούχα των €700 το κομματι,να κάνουν διακοπές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.
Επίσης στήριξη της συντεχνίας των παχύσαρκων τσιφλικάδων της Θεσσαλίας που κάθε τόσο έκοβαν τη χώρα στα δυο απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν ότι μέρος της παραγωγής είναι πλασματικό, χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν η ανάγκη αλλαγής καλλιεργειών, όχι γιατί απλώς δεν είναι ανταγωνιστικές, αλλά γιατί εγκαταστάθηκξαν στην Ελλάδα πριν 40 χρόνια και απορρύθμισαν την αγροτική οικονομία. Κι αντί σε αυτή τη μίζερη αντικοινωνική και κοντόθωρη αξίωση να αντιπαραβληθεί μια ΑΛΛΗ προταση αγροτικής οικονομίας, βασισμένης στις βιολογικές καλλιέργειες και στην αναβίωση, από τις στάχτες τους, των αγροτικών συνεταιρισμών,συνοδευόμενη από μια πρόταση δημοκρατικής διαχείρισης για να μην επαναληφθούν τα όργια της δεκαετίας του '80, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε σα σκυλάκι τους αγροτοπατέρες της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Ανάλογη έλειψη φαντασίας και στην Παιδεία. Αντί μιας ολοκληρωμένης κριτικής στο σύστημα που παράγει παπαγάλους ανίκανους να σκεφτούν μόνοι τους και άνοιγμα ενός κοινωνικού διαλόγου για μια Παιδεία που θα παράγει Ελεύθερους Πολίτες φετιχοποιήθηκε το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.δεν υπάρχουν λοιπόν στα σχολεία απαξιωμένοι δάσκαλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια κομμένο και ραμένο στα μέτρα των ιδιοκτητών φροντιστηρίων, δεν υπάρχει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ένα σύστημα που αποθαρρύνει κάθε επικοινωνία του μαθητή με την κοινωνία, δεν υπάρχουν τέλος απαξιωμένα, ελλείψει χρημάτων αλλά και εξ αιτίας της απληστίας πλήθους πανεπιστημιακών που ενδιαφέρονται μονάχα να δουλεύουν χρησιμοποιώντας δημόσιο εξοπλισμό σε προγράμματα ιδιωτικών εταιρειών, Δημόσια Πανεπιστήμια. Το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην ιδρυθούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Θα μπορούσα να να αναφερθώ σε πολλά ακόμα παραδείγματα. Όλα αποτελέσματα της απουσίας ιδεολογικού και πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εξάντλησης των συζητήσεων στο μοίρασμα της κομματικής εξουσίας. Ο σκυλοκαυγάς -ελπίζω να με συγχωρήσουν κάποτε οι σκύλοι για τον προσβλητικό προς αυτούς χαρακτηρισμό - που ξέσπασε μετά το, σχετικά, ατυχές αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών είναι απόρροια αυτής της απουσίας πολιτικής. ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε συνασπισμός είναι,ούτε ριζοσπαστικός είναι, ούτε της Αριστεράς είναι. Ένα συνοθύλευμα πρώην και νυν σταλινικών γκρουπούσκουλων είναι. Κι αυτό πονάει πολλούς από τις 350.000 περίπου ανθρώπων που του εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στις εκλογές του 2007.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ) ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ
Κ. Καραμανλής: «Θέλω να γνωρίζετε, κύριε Πρόεδρε, ότι η απόφαση αυτή ελήφθη με αίσθημα ευθύνης και μ έναν μοναδικό γνώμονα: το συμφέρον του τόπου, το εθνικό συμφέρον».
Κ. Παπούλιας: «Ήταν μια απόφαση δική σας, εσείς εκτιμήσατε και νομίζω ότι ακριβώς κατατείνει στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος του τόπου».
Πρόκειται για τον αυθεντικό διάλογο που είχαν την Πέμπτη το πρωί, 3 του Σεπτέμβρη στο Προεδρικό Μέγαρο Καραμανλής και Παπούλιας…
Κι ήταν ίσως η μοναδική φορά που ο Καραμανλής, χωρίς να το θέλει βεβαίως, έλεγε την αλήθεια… Όντως, η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες που αποφάσισε είναι προς το συμφέρον του τόπου…
Επί δώδεκα συναπτά έτη οι ηγέτες, τα στελέχη και οι οπαδοί του κόμματος της ΝΔ είτε δεν έβλεπαν, είτε έκαναν ότι δεν έβλεπαν ότι ο … βασιλιάς τους ήταν γυμνός… Ένα θλιβερό και καθαρό «τίποτα», ένας αρκετά ευφυής, αλλά εντελώς αδιάφορος γλεντζές, που το μοναδικό ενδιαφέρον του συμπυκνωνόταν στο φαγητό που θα απολαύσει και στα ανέκδοτα που θα ακούσει τα όμορφα βράδια στις ταβέρνες της Ραφήνας… Καμιά πολιτική ανησυχία. Κανένα όραμα… Γεννημένος στα πλουμιστά σεντόνια μιας πρωθυπουργικής οικογένειας, φέροντας το «χρυσό όνομα» και διαθέτοντας μόνο μια εξεζητημένη ευχέρεια λόγου, βρέθηκε άξαφνα στην κορυφή της ηγεσίας του δεύτερου κυβερνητικού κόμματος της χώρας, με βέβαιη την προοπτική της άσκησης πρωθυπουργικής ηγεσίας, σε ένα άκρως πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα.
Χωρίς να κατέχει την «κουλτούρα της εργασίας», χωρίς να έχει ασκήσει οποιοδήποτε δημόσιο λειτούργημα, χωρίς – όπως είπαμε – να έχει διατυπώσει ποτέ του ένα έστω και γενικόλογο όραμα για τον τόπο, οι «γκουρού» της παράταξης τον ανέδειξαν τελικά πρωθυπουργό… Μόνο και μόνο γιατί έφερε το όνομα Καραμανλής!..
Και φυσικά, τα έκανε μπάχαλο!..
Γιατί άραγε σήμερα, πεντέμισι χρόνια μετά την πρωθυπουργοποίησή του, οι ίδιοι αυτοί γκουρού μουρμουρίζουν εναντίον του;
Η άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, η οικονομία της, η ηθική υπόσταση της πολιτικής και η ίδια η παράταξή τους, καθόλου δεν θα πρέπει να χρεώνεται στον Καραμανλή.
Θα πρέπει να χρεωθεί απόλυτα σε όλους αυτούς που ακόμα και σήμερα, δεν εννοούν να καταλάβουν – ή να ομολογήσουν – ότι ο βασιλιάς που οι ίδιοι επέλεξαν «… είναι γυμνός»…
Αλλά γιατί κι αυτοί επέλεξαν τότε – το 1997 – τον νεαρό γλεντζέ Καραμανλή για Αρχηγό τους;
Πολύ απλά:
Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 είχε καταστήσει τη ΝΔ ένα παρακμιακό κομματικό κακέκτυπο του κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ… Δεν παρήγαγε πολιτική, δεν διέθετε ικανά στελέχη και την μόνη φορά που μπόρεσε να βρεθεί στην εξουσία, το κατόρθωσε με όχημα έναν «έποικο» της παράταξης, τον Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα η ΝΔ, η ελληνική δεξιά, βρίσκεται σε κρίση από την εποχή που ο Καραμανλής ο… αυθεντικός άφησε την αρχηγία της για την Προεδρία της δημοκρατίας… Έκτοτε η ελληνική δεξιά βρίσκεται στα κάγκελα, στριμωγμένη μεταξύ του ελληνορθόδοξου ταλιμπανισμού της εκκλησίας και των παρωχημένων οικονομικών κολοσσών που με το ζόρι διατηρεί το ελληνικό δημόσιο στην επιχειρηματική επιφάνεια. Κι όσοι «νεοφιλελεύθεροι» τίμησαν με υπομονή τα ψηφοδέλτια της παράταξης – και δεν τα βρόντηξαν όπως π.χ. Μάνος και Ανδριανόπουλος κάποια στιγμή – δεν ήταν παρά οι αποτυχημένοι μικροαπατεώνες που δεν εύρισκαν στέγη στο ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη – όπου εκεί τουλάχιστον υπήρχε πολιτική σοβαρότητα…
Πώς λοιπόν αυτή η παράταξη θα κυβερνούσε; Πώς θα έπαιρνε κάποτε την εξουσία ανταποκρινόμενη στην αναγκαία εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση της χώρας; Και πόσες άραγε δεκαετίες ακόμα θα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ που η φυσική ανάγκη ανανέωσης και ανάταξης επέβαλαν την μετατόπισή του στην αντιπολίτευση;
Δεν υπήρχε άλλη λύση από τον νεαρό γλεντζέ της Ραφήνας, που διέθετε «το χρυσό ΚΚ» για να παραφράσουμε μια αθάνατη ατάκα από αυτές του ελληνικού κινηματογράφου!..
Το μεγάλο εμπόδιο του πολιτικού εκσυγχρονισμού της χώρας μας δεν είναι άλλο από την ελληνική δεξιά παράταξη. Παρέμεινε «δεξιά» όνομα και πράγμα, παρόλες τις προσπάθειες – κι από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είναι η αλήθεια – να μετεξελιχθεί σε μια ευρωπαϊκή, συντηρητική παράταξη, ικανή να διαχειριστεί σύγχρονα προβλήματα και μεγάλες προκλήσεις στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης… Παρέμεινε η γνωστή, παλιά, ρουσφετολογική μηχανή που με γερμανοτσολιάδικη βουλιμία κυβερνούσε ελέω χωροφυλάκων την υπανάπτυκτη χώρα μας, που μόλις έβγαινε από τους καπνούς ενός εμφυλίου πολέμου…
Κι όμως…
Η Ελλάδα έχει και πλούτο και δυνάμεις αναπτυξιακές.
Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί προς το παρόν την μοναδική ελπίδα, οι δυνάμεις αυτές να βρουν διέξοδο προς την επιφάνεια και να λειτουργήσουν παραγωγικά.
Ας ελπίσουμε οι όποιες εξελίξεις δρομολογηθούν μετά από τις επερχόμενες εκλογές, να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα, μεταξύ πολλών άλλων, για την μεταμόρφωση της «δεξιάς παράταξης» σε ένα σύγχρονο κόμμα με σοβαρότητα και – τουλάχιστον - υπεύθυνη ηγεσία. Όταν η ηγεσία διαθέτει ποιοτικά χαρακτηριστικά, τότε ακολουθεί και ο λαός…
Όταν ο λαός σέρνει την παράταξη από τη μύτη, τότε βουλιάζουμε όλοι μαζί στο βούρκο της αποτυχίας…
…Αλλά όλα αυτά – και πολλά άλλα – καλείται ο… λαός να τα αποφασίσει στις 4 Οκτώβρη
(τρομάρα μας…)
Κ.Λ.
Κ. Παπούλιας: «Ήταν μια απόφαση δική σας, εσείς εκτιμήσατε και νομίζω ότι ακριβώς κατατείνει στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος του τόπου».
Πρόκειται για τον αυθεντικό διάλογο που είχαν την Πέμπτη το πρωί, 3 του Σεπτέμβρη στο Προεδρικό Μέγαρο Καραμανλής και Παπούλιας…
Κι ήταν ίσως η μοναδική φορά που ο Καραμανλής, χωρίς να το θέλει βεβαίως, έλεγε την αλήθεια… Όντως, η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες που αποφάσισε είναι προς το συμφέρον του τόπου…
Επί δώδεκα συναπτά έτη οι ηγέτες, τα στελέχη και οι οπαδοί του κόμματος της ΝΔ είτε δεν έβλεπαν, είτε έκαναν ότι δεν έβλεπαν ότι ο … βασιλιάς τους ήταν γυμνός… Ένα θλιβερό και καθαρό «τίποτα», ένας αρκετά ευφυής, αλλά εντελώς αδιάφορος γλεντζές, που το μοναδικό ενδιαφέρον του συμπυκνωνόταν στο φαγητό που θα απολαύσει και στα ανέκδοτα που θα ακούσει τα όμορφα βράδια στις ταβέρνες της Ραφήνας… Καμιά πολιτική ανησυχία. Κανένα όραμα… Γεννημένος στα πλουμιστά σεντόνια μιας πρωθυπουργικής οικογένειας, φέροντας το «χρυσό όνομα» και διαθέτοντας μόνο μια εξεζητημένη ευχέρεια λόγου, βρέθηκε άξαφνα στην κορυφή της ηγεσίας του δεύτερου κυβερνητικού κόμματος της χώρας, με βέβαιη την προοπτική της άσκησης πρωθυπουργικής ηγεσίας, σε ένα άκρως πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα.
Χωρίς να κατέχει την «κουλτούρα της εργασίας», χωρίς να έχει ασκήσει οποιοδήποτε δημόσιο λειτούργημα, χωρίς – όπως είπαμε – να έχει διατυπώσει ποτέ του ένα έστω και γενικόλογο όραμα για τον τόπο, οι «γκουρού» της παράταξης τον ανέδειξαν τελικά πρωθυπουργό… Μόνο και μόνο γιατί έφερε το όνομα Καραμανλής!..
Και φυσικά, τα έκανε μπάχαλο!..
Γιατί άραγε σήμερα, πεντέμισι χρόνια μετά την πρωθυπουργοποίησή του, οι ίδιοι αυτοί γκουρού μουρμουρίζουν εναντίον του;
Η άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, η οικονομία της, η ηθική υπόσταση της πολιτικής και η ίδια η παράταξή τους, καθόλου δεν θα πρέπει να χρεώνεται στον Καραμανλή.
Θα πρέπει να χρεωθεί απόλυτα σε όλους αυτούς που ακόμα και σήμερα, δεν εννοούν να καταλάβουν – ή να ομολογήσουν – ότι ο βασιλιάς που οι ίδιοι επέλεξαν «… είναι γυμνός»…
Αλλά γιατί κι αυτοί επέλεξαν τότε – το 1997 – τον νεαρό γλεντζέ Καραμανλή για Αρχηγό τους;
Πολύ απλά:
Η απόλυτη πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 είχε καταστήσει τη ΝΔ ένα παρακμιακό κομματικό κακέκτυπο του κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ… Δεν παρήγαγε πολιτική, δεν διέθετε ικανά στελέχη και την μόνη φορά που μπόρεσε να βρεθεί στην εξουσία, το κατόρθωσε με όχημα έναν «έποικο» της παράταξης, τον Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα η ΝΔ, η ελληνική δεξιά, βρίσκεται σε κρίση από την εποχή που ο Καραμανλής ο… αυθεντικός άφησε την αρχηγία της για την Προεδρία της δημοκρατίας… Έκτοτε η ελληνική δεξιά βρίσκεται στα κάγκελα, στριμωγμένη μεταξύ του ελληνορθόδοξου ταλιμπανισμού της εκκλησίας και των παρωχημένων οικονομικών κολοσσών που με το ζόρι διατηρεί το ελληνικό δημόσιο στην επιχειρηματική επιφάνεια. Κι όσοι «νεοφιλελεύθεροι» τίμησαν με υπομονή τα ψηφοδέλτια της παράταξης – και δεν τα βρόντηξαν όπως π.χ. Μάνος και Ανδριανόπουλος κάποια στιγμή – δεν ήταν παρά οι αποτυχημένοι μικροαπατεώνες που δεν εύρισκαν στέγη στο ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη – όπου εκεί τουλάχιστον υπήρχε πολιτική σοβαρότητα…
Πώς λοιπόν αυτή η παράταξη θα κυβερνούσε; Πώς θα έπαιρνε κάποτε την εξουσία ανταποκρινόμενη στην αναγκαία εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση της χώρας; Και πόσες άραγε δεκαετίες ακόμα θα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ που η φυσική ανάγκη ανανέωσης και ανάταξης επέβαλαν την μετατόπισή του στην αντιπολίτευση;
Δεν υπήρχε άλλη λύση από τον νεαρό γλεντζέ της Ραφήνας, που διέθετε «το χρυσό ΚΚ» για να παραφράσουμε μια αθάνατη ατάκα από αυτές του ελληνικού κινηματογράφου!..
Το μεγάλο εμπόδιο του πολιτικού εκσυγχρονισμού της χώρας μας δεν είναι άλλο από την ελληνική δεξιά παράταξη. Παρέμεινε «δεξιά» όνομα και πράγμα, παρόλες τις προσπάθειες – κι από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είναι η αλήθεια – να μετεξελιχθεί σε μια ευρωπαϊκή, συντηρητική παράταξη, ικανή να διαχειριστεί σύγχρονα προβλήματα και μεγάλες προκλήσεις στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης… Παρέμεινε η γνωστή, παλιά, ρουσφετολογική μηχανή που με γερμανοτσολιάδικη βουλιμία κυβερνούσε ελέω χωροφυλάκων την υπανάπτυκτη χώρα μας, που μόλις έβγαινε από τους καπνούς ενός εμφυλίου πολέμου…
Κι όμως…
Η Ελλάδα έχει και πλούτο και δυνάμεις αναπτυξιακές.
Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί προς το παρόν την μοναδική ελπίδα, οι δυνάμεις αυτές να βρουν διέξοδο προς την επιφάνεια και να λειτουργήσουν παραγωγικά.
Ας ελπίσουμε οι όποιες εξελίξεις δρομολογηθούν μετά από τις επερχόμενες εκλογές, να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα, μεταξύ πολλών άλλων, για την μεταμόρφωση της «δεξιάς παράταξης» σε ένα σύγχρονο κόμμα με σοβαρότητα και – τουλάχιστον - υπεύθυνη ηγεσία. Όταν η ηγεσία διαθέτει ποιοτικά χαρακτηριστικά, τότε ακολουθεί και ο λαός…
Όταν ο λαός σέρνει την παράταξη από τη μύτη, τότε βουλιάζουμε όλοι μαζί στο βούρκο της αποτυχίας…
…Αλλά όλα αυτά – και πολλά άλλα – καλείται ο… λαός να τα αποφασίσει στις 4 Οκτώβρη
(τρομάρα μας…)
Κ.Λ.
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ... (Η δημοκρατία στην πράξη...)
Ένα αυθεντικό πολιτικό θρίλερ «παίζεται» αυτή την περίοδο στην Αμερική.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα προσπαθεί να περάσει από το Κογκρέσο αλλά και – το πιο δύσκολο – από την αμερικανική Γερουσία το περίφημο νομοσχέδιό του για τη δημόσια υγεία, που θα αποτελέσει – αν ψηφιστεί – την πλέον προωθημένη φιλελεύθερη (διάβασε σοσιαλδημοκρατική) μεταρρύθμισή του ως πρόεδρος.
Το νομοσχέδιο προβλέπει τη δημιουργία ενός «συστήματος υγείας» στην Αμερική που θα περιλαμβάνει και ένα δημόσιο φορέα υγείας, απολύτως ανταγωνιστικό προς τις ιδιωτικές εταιρείες κοινωνικής ασφάλισης. Η μεταρρύθμιση είναι αναγκαία προκειμένου να αποκτήσουν κοινωνική ασφάλιση 50 περίπου εκατομμύρια Αμερικανών που σήμερα δεν έχουν καν την στοιχειώδη πρόσβαση στο υπάρχον αμερικανικό σύστημα υγείας και κατά συνέπεια αργοπεθαίνουν στους δρόμους ή σε άθλια ιατρεία για άπορους…
Στη Γερουσία ο Ομπάμα διαθέτει 58 γερουσιαστές, αφού πρόσφατα πέθανε ο Τεντ Κέννεντι. Χρειάζεται 60… Οι ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Ακόμα, κάποιοι δεξιόστροφοι δημοκρατικοί, διατηρούν αμφιβολίες…
Το τι θα γίνει τελικά, θα αποτελέσει μια πρώτη αλλά πολύ σημαντική εξέλιξη της εξουσίας του Ομπάμα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σύντομα ο ίδιος πρόκειται να παρουσιάσει εκ νέου τις απόψεις του για το νομοσχέδιο και τον τρόπο που θα χειριστεί το όλο θέμα.
Οι δημοσκοπήσεις, αυτό το διάστημα τον παρουσιάζουν αποδυναμωμένο. Ακριβώς όπως στις αρχές του 1994 τον τότε δημοκρατικό πρόεδρο Κλίντον, ο οποίος επιχείρησε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του για το οποίο είχε εκλεγεί και τελικά οι «δημοσκοπήσεις» τον ανάγκασαν να ανακρούσει πρύμναν και να οδηγηθεί σε μέτρα – κοροϊδία, όπως η τοποθέτηση τηλεφώνων στα σχολικά αυτοκίνητα, τα οποία όμως η καλά οργανωμένη προπαγάνδα τα παρουσίασε ως θετικά και ανακουφιστικά για τη μέση αμερικανική οικογένεια… Φυσικά ο Κλίντον ξαναεκλέχτηκε πρόεδρος μερικά χρόνια αργότερα, με τις πλούσιες χορηγίες των επιχειρήσεων…
Ο Ομπάμα αντιμετωπίζει σήμερα το ίδιο δίλημμα:
Θα προσαρμοστεί στο ευχάριστο – γι αυτόν – πολιτικό περιβάλλον που του υπόσχονται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στο χώρο της υγείας και κατά συνέπεια οι… «δημοσκοπήσεις» θα τον επιβραβεύσουν ξανά, δίνοντάς του ελπίδες για μια δεύτερη εκλογή,
Ή θα επιμείνει στο σχεδιασμό του και στις προεκλογικές του εξαγγελίες, που γι αυτές εξ άλλου εκλέχτηκε;
Μεταξύ Κλίντον και Ομπάμα υπάρχει μια σημαντική διαφορά: Ο Κλίντον εξαρτάτο απόλυτα από τις χορηγίες των πλουσίων, ενώ ο Ομπάμα έκανε την ποιοτική τομή: Συνδύασε τις χορηγίες αυτές με έναν τεράστιο όγκο μικρών, ύψους μερικών δολαρίων, χορηγιών των πολλών οπαδών του από το διαδίκτυο. Αυτό του δίνει τουλάχιστον μια άνεση κινήσεων.
Το ζήτημα είναι αν θέλει και κατά πόσο έχει την δύναμη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα μεγάλα, αγκυλωτικά ιδιωτικά συμφέροντα. Και επίσης αν ο αμερικανικός λαός θα παραμείνει φοβικός και κομπλεξικός απέναντι στην προπαγάνδα του «κομουνιστικού κινδύνου», ή θα παραμερίσει αυτά τα φοβικά σύνδρομα και θα κάνει χώρο για μια κοινωνία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο…
Βλέπετε, η Αμερική δεν είναι Ευρώπη… Προσπαθεί να γίνει…
Αν και η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθεί να γίνει Αμερική…
Ίδωμεν…
Κ.Λ.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα προσπαθεί να περάσει από το Κογκρέσο αλλά και – το πιο δύσκολο – από την αμερικανική Γερουσία το περίφημο νομοσχέδιό του για τη δημόσια υγεία, που θα αποτελέσει – αν ψηφιστεί – την πλέον προωθημένη φιλελεύθερη (διάβασε σοσιαλδημοκρατική) μεταρρύθμισή του ως πρόεδρος.
Το νομοσχέδιο προβλέπει τη δημιουργία ενός «συστήματος υγείας» στην Αμερική που θα περιλαμβάνει και ένα δημόσιο φορέα υγείας, απολύτως ανταγωνιστικό προς τις ιδιωτικές εταιρείες κοινωνικής ασφάλισης. Η μεταρρύθμιση είναι αναγκαία προκειμένου να αποκτήσουν κοινωνική ασφάλιση 50 περίπου εκατομμύρια Αμερικανών που σήμερα δεν έχουν καν την στοιχειώδη πρόσβαση στο υπάρχον αμερικανικό σύστημα υγείας και κατά συνέπεια αργοπεθαίνουν στους δρόμους ή σε άθλια ιατρεία για άπορους…
Στη Γερουσία ο Ομπάμα διαθέτει 58 γερουσιαστές, αφού πρόσφατα πέθανε ο Τεντ Κέννεντι. Χρειάζεται 60… Οι ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Ακόμα, κάποιοι δεξιόστροφοι δημοκρατικοί, διατηρούν αμφιβολίες…
Το τι θα γίνει τελικά, θα αποτελέσει μια πρώτη αλλά πολύ σημαντική εξέλιξη της εξουσίας του Ομπάμα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Σύντομα ο ίδιος πρόκειται να παρουσιάσει εκ νέου τις απόψεις του για το νομοσχέδιο και τον τρόπο που θα χειριστεί το όλο θέμα.
Οι δημοσκοπήσεις, αυτό το διάστημα τον παρουσιάζουν αποδυναμωμένο. Ακριβώς όπως στις αρχές του 1994 τον τότε δημοκρατικό πρόεδρο Κλίντον, ο οποίος επιχείρησε να εφαρμόσει το πρόγραμμά του για το οποίο είχε εκλεγεί και τελικά οι «δημοσκοπήσεις» τον ανάγκασαν να ανακρούσει πρύμναν και να οδηγηθεί σε μέτρα – κοροϊδία, όπως η τοποθέτηση τηλεφώνων στα σχολικά αυτοκίνητα, τα οποία όμως η καλά οργανωμένη προπαγάνδα τα παρουσίασε ως θετικά και ανακουφιστικά για τη μέση αμερικανική οικογένεια… Φυσικά ο Κλίντον ξαναεκλέχτηκε πρόεδρος μερικά χρόνια αργότερα, με τις πλούσιες χορηγίες των επιχειρήσεων…
Ο Ομπάμα αντιμετωπίζει σήμερα το ίδιο δίλημμα:
Θα προσαρμοστεί στο ευχάριστο – γι αυτόν – πολιτικό περιβάλλον που του υπόσχονται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στο χώρο της υγείας και κατά συνέπεια οι… «δημοσκοπήσεις» θα τον επιβραβεύσουν ξανά, δίνοντάς του ελπίδες για μια δεύτερη εκλογή,
Ή θα επιμείνει στο σχεδιασμό του και στις προεκλογικές του εξαγγελίες, που γι αυτές εξ άλλου εκλέχτηκε;
Μεταξύ Κλίντον και Ομπάμα υπάρχει μια σημαντική διαφορά: Ο Κλίντον εξαρτάτο απόλυτα από τις χορηγίες των πλουσίων, ενώ ο Ομπάμα έκανε την ποιοτική τομή: Συνδύασε τις χορηγίες αυτές με έναν τεράστιο όγκο μικρών, ύψους μερικών δολαρίων, χορηγιών των πολλών οπαδών του από το διαδίκτυο. Αυτό του δίνει τουλάχιστον μια άνεση κινήσεων.
Το ζήτημα είναι αν θέλει και κατά πόσο έχει την δύναμη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα μεγάλα, αγκυλωτικά ιδιωτικά συμφέροντα. Και επίσης αν ο αμερικανικός λαός θα παραμείνει φοβικός και κομπλεξικός απέναντι στην προπαγάνδα του «κομουνιστικού κινδύνου», ή θα παραμερίσει αυτά τα φοβικά σύνδρομα και θα κάνει χώρο για μια κοινωνία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο…
Βλέπετε, η Αμερική δεν είναι Ευρώπη… Προσπαθεί να γίνει…
Αν και η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθεί να γίνει Αμερική…
Ίδωμεν…
Κ.Λ.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Άσε τα πουρά Πρόεδρε! Την Πετρούλα θέλουμε!
Μαθαίνω ότι ο Καρατζαφέρης "έκλεισε" την υποψηφιότητα του χαριτόβρυτου κ. Η. Ψινάκη στο ΛΑΟΣ...
Μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία, την οποία θα αναλύσουν προσφυώς τα κουτσομπολάδικα της προχωρημένης ΤV μας...
Αλλά γιατί τόσο δειλές κινήσεις;
Λίγο θάρρος χρειάζεται...
Προτείνω στον Πρόεδρο ευθαρσώς την υποψηφιότητα της Πετρούλας!
Αν πρόκειται να ξεφτιλιστούνε, γιατί να μην το κάνουν με τόλμη και γοητεία;
(...Κι απ' ότι δείχνει στην φωτογραφία, η Πετρούλα μπορεί και προβληματίζεται δημιουργικά όταν βρίσκεται ενώπιον καυτών διλημμάτων!..)
Κ.Λ.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ Νο 2;
Δεν έχει ξανασυμβεί στα 35 χρόνια ζωής της Ελληνικής Δημοκρατίας να πέφτει κυβέρνηση που διαθέτει πλειοψηφία στη Βουλή. Και μάλιστα χωρίς αποσκιρτήσεις βουλευτών.
Χθες το βράδυ το πανελλήνιο έγινε μάρτυρας μιας κακής παράστασης από έναν περιδεή Πρωθυπουργό που, αφού ομολόγησε την απόλυτη αποτυχία της διακυβέρνησής του, δήλωσεδ πως θα ζητήσει εκλογές, ώστε «ο νέος Πρωθυπουργός να έχει νωπή εντολή για να πάρει τα μέτρα που επιβάλλονται για την αντιμετώπιση της κρίσης». Ούτε καν την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του δεν τόλμησε να ζητήσει
Σήμερα οι πάντες, αρχής γενομένης από τον ξάδελφο, που αποφάσισε να λειτουργήσει ως λαγός άγνωστο μέχρι στιγμής ποιού διεκδικητή της ηγεσίας της ΝΔ, του επιρρίπτουν την ευθύνη για την επικείμενη εκλογική συντριβή. Οι Υπουργοί του δε διστάζουν να δηλώσουν δημόσια, προσπάθώντας να εξευμενίσουν την οργή του κομματικού παρακράτους, ότι διαφώνησαν με την απόφασή του αυτή «αλλά θα τη στηρίξουν». Προσωπικά διερωτώμαι αν οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου θα διεξαχθούν από το περιοδεύον μπουλούκι, που βέβηλα ανεβάζει εδώ και πεντέμισι χρόνια το ΑΠΟΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ του Λουίτζι Πιραντέλο, ή από κάποια υπηρεσιακή κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που θα αναγκαστεί να διορίσει υπό την πίεση των πραγμάτων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η βιαιότητα με την οποία σήμερα τέθηκε το ζήτημα της διαδοχής του Καραμανλή, βιαιότητα μπροστά στην οποία ωχριούν τα ΠΑΣΟΚικά καραγκιοζηλίκια του 2007 και τα αντίστοιχα του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές και εντεύθεν, με κάνουν να φοβούμαι ότι η κυβέρνηση δε θα αντέξει ως τις εκλογές. Κι ότι ο απερχόμενος Πρωθυπουργός θα φύγει νύχτα πριν από το βράδυ των εκλογών προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κανείς δε δικαιούται να επιχαίρει στην ιδέα και μόνο ενός τέτοιου καταστροφικού σεναρίου. Όμως αν αυτός ο εσμός των ιδυοφυών ηλιθίων, πλην απίστευτα διεφθαρμένων ανθρώπων κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κυβερνούσε η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου από τις 20 ως τις 23 Ιουλίου του 1974 οφείλεται στην ψήφο του Ελληνικού Λαού.
Μια ψήφο που επικρότησε δυο φορές την υπόσχεσή τους να καταργήσουν το ΑΣΕΠ και το ΣΔΟΕ. Καιόντως τήρησαν και τις δυο υποσχέσεις τους. Στη θέση των, συχνά αρτηριοσκληρωτικών αλλά σε κάθε περίπτωση αντικειμένικών, διαδικασιών των διαγωνισμών ήρθε η «γαλάζια συνέντευξη». Τη συστηματική προσπάθεια είσπραξης φόρων που έκανε το ΣΔΟΕ, αν και με τρόπους που πολλές φορές απέφεραν στους υπαλλήλους του σημαντικά παράνομα έσοδα, αντικατέστησε η πλήρης ασυδοσία αυτών που μπορο΄πυσαν να φοροδιαφύγουν και η βαριά φορολογία αυτών που δε μπορούσαν. Με αποτέλεσμα φυσικά την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων.και την αμίμητη φράση του Αλογοσκούφη, πολλούς μήνες πριν ξεσπάσει η κρίση, «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός». Πράγμα που σημαίνει, βαρέσαμε φαλιμέντο.
Όλα δείχνουν ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που δεν είναι γνωστό είναι αν αυτή θα συγκροτηθεί στις 5 Οκτωβρίου ή δυο μήνες μετά. Όμως οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, που επέτρεψαν να φθάσουμε σε αυτό το σημείο διεθνούς ανυποληψίας, βαρύνουν σε σημαντικό βαθμό και το ΠΑΣΟΚ.
Θα τολμήσει άραγε να επαναφέρει το ΑΣΕΠ ως μοναδικό φορέα πρόσληψης δημοσίων λειτουργών, φροντίζοντας παράλληλα να βελτιώσει τις διαδικασίες του;
Θα τολμήσει να κρίνει τις χιλιάδες των γαλάζιων λαμογιών που διορίστηκαν με ρουσφέτια - οι νέες γενιές των συμββασιούχων - και να κρατήσει όσους έχουν κάτι να προσφέρουν, στέλνοντας στο σπίτι τους τους υπόλοιπους;
Θα τολμήσει να απολύσει τις χιλιάδες των αγροφυλάκων, καταργώντας την Αγροφυλακή, για να εξοικονομίσει χρήματα για άλλες προσλήψεις στην Υγεία και στην Παιδεία;
Θα τολμήσει να αντιμετωπίσει τις παθογένειες της Υγείας και της Παιδείας που βολεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας;
θα τολμήσει να κάνει αυτό που δεν τόλμησε από το 1994 ως το 2004, να ορθώσει ανάστημα στα λαμόγια των ΜΜΕ;
Δεν μπορώ να είμαι αιασιόδοξος. Κι αυτό είναι το πρόβλημα.Απλώς θέλω να ελπίζω ότι ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ και ίσως κάποια άλλα που δεν περιέλαβα στην ανα΄ρτηση, θα γίνουν.
Γιάννης Χρ.
Χθες το βράδυ το πανελλήνιο έγινε μάρτυρας μιας κακής παράστασης από έναν περιδεή Πρωθυπουργό που, αφού ομολόγησε την απόλυτη αποτυχία της διακυβέρνησής του, δήλωσεδ πως θα ζητήσει εκλογές, ώστε «ο νέος Πρωθυπουργός να έχει νωπή εντολή για να πάρει τα μέτρα που επιβάλλονται για την αντιμετώπιση της κρίσης». Ούτε καν την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του δεν τόλμησε να ζητήσει
Σήμερα οι πάντες, αρχής γενομένης από τον ξάδελφο, που αποφάσισε να λειτουργήσει ως λαγός άγνωστο μέχρι στιγμής ποιού διεκδικητή της ηγεσίας της ΝΔ, του επιρρίπτουν την ευθύνη για την επικείμενη εκλογική συντριβή. Οι Υπουργοί του δε διστάζουν να δηλώσουν δημόσια, προσπάθώντας να εξευμενίσουν την οργή του κομματικού παρακράτους, ότι διαφώνησαν με την απόφασή του αυτή «αλλά θα τη στηρίξουν». Προσωπικά διερωτώμαι αν οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου θα διεξαχθούν από το περιοδεύον μπουλούκι, που βέβηλα ανεβάζει εδώ και πεντέμισι χρόνια το ΑΠΟΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ του Λουίτζι Πιραντέλο, ή από κάποια υπηρεσιακή κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που θα αναγκαστεί να διορίσει υπό την πίεση των πραγμάτων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η βιαιότητα με την οποία σήμερα τέθηκε το ζήτημα της διαδοχής του Καραμανλή, βιαιότητα μπροστά στην οποία ωχριούν τα ΠΑΣΟΚικά καραγκιοζηλίκια του 2007 και τα αντίστοιχα του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές και εντεύθεν, με κάνουν να φοβούμαι ότι η κυβέρνηση δε θα αντέξει ως τις εκλογές. Κι ότι ο απερχόμενος Πρωθυπουργός θα φύγει νύχτα πριν από το βράδυ των εκλογών προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κανείς δε δικαιούται να επιχαίρει στην ιδέα και μόνο ενός τέτοιου καταστροφικού σεναρίου. Όμως αν αυτός ο εσμός των ιδυοφυών ηλιθίων, πλην απίστευτα διεφθαρμένων ανθρώπων κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κυβερνούσε η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου από τις 20 ως τις 23 Ιουλίου του 1974 οφείλεται στην ψήφο του Ελληνικού Λαού.
Μια ψήφο που επικρότησε δυο φορές την υπόσχεσή τους να καταργήσουν το ΑΣΕΠ και το ΣΔΟΕ. Καιόντως τήρησαν και τις δυο υποσχέσεις τους. Στη θέση των, συχνά αρτηριοσκληρωτικών αλλά σε κάθε περίπτωση αντικειμένικών, διαδικασιών των διαγωνισμών ήρθε η «γαλάζια συνέντευξη». Τη συστηματική προσπάθεια είσπραξης φόρων που έκανε το ΣΔΟΕ, αν και με τρόπους που πολλές φορές απέφεραν στους υπαλλήλους του σημαντικά παράνομα έσοδα, αντικατέστησε η πλήρης ασυδοσία αυτών που μπορο΄πυσαν να φοροδιαφύγουν και η βαριά φορολογία αυτών που δε μπορούσαν. Με αποτέλεσμα φυσικά την κατάρρευση των δημοσίων εσόδων.και την αμίμητη φράση του Αλογοσκούφη, πολλούς μήνες πριν ξεσπάσει η κρίση, «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός». Πράγμα που σημαίνει, βαρέσαμε φαλιμέντο.
Όλα δείχνουν ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που δεν είναι γνωστό είναι αν αυτή θα συγκροτηθεί στις 5 Οκτωβρίου ή δυο μήνες μετά. Όμως οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, που επέτρεψαν να φθάσουμε σε αυτό το σημείο διεθνούς ανυποληψίας, βαρύνουν σε σημαντικό βαθμό και το ΠΑΣΟΚ.
Θα τολμήσει άραγε να επαναφέρει το ΑΣΕΠ ως μοναδικό φορέα πρόσληψης δημοσίων λειτουργών, φροντίζοντας παράλληλα να βελτιώσει τις διαδικασίες του;
Θα τολμήσει να κρίνει τις χιλιάδες των γαλάζιων λαμογιών που διορίστηκαν με ρουσφέτια - οι νέες γενιές των συμββασιούχων - και να κρατήσει όσους έχουν κάτι να προσφέρουν, στέλνοντας στο σπίτι τους τους υπόλοιπους;
Θα τολμήσει να απολύσει τις χιλιάδες των αγροφυλάκων, καταργώντας την Αγροφυλακή, για να εξοικονομίσει χρήματα για άλλες προσλήψεις στην Υγεία και στην Παιδεία;
Θα τολμήσει να αντιμετωπίσει τις παθογένειες της Υγείας και της Παιδείας που βολεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας;
θα τολμήσει να κάνει αυτό που δεν τόλμησε από το 1994 ως το 2004, να ορθώσει ανάστημα στα λαμόγια των ΜΜΕ;
Δεν μπορώ να είμαι αιασιόδοξος. Κι αυτό είναι το πρόβλημα.Απλώς θέλω να ελπίζω ότι ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ και ίσως κάποια άλλα που δεν περιέλαβα στην ανα΄ρτηση, θα γίνουν.
Γιάννης Χρ.
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΕΚΑΝΑΝ ΧΘΕΣ ΜΑΖΙ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥΣ
Ας παλέψουμε για την ειρήνη και για μια επανενωμένη Κύπρο!
Η εκμετάλλευση και η βία, η οποία ασκείται από τον ιμπεριαλισμό, αυξάνει την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανισότητα μεταξύ ατόμων και χωρών. Όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, η Μέση Ανατολή, όπου ζούμε και εμείς, αντιμετωπίζει πολέμους και σφαγές. Οι σφαγές εναντίον του ιρακινού λαού και των Παλαιστινίων συνεχίζονται. Καθημερινά, δεκάδες παιδιά, γυναίκες και άμαχοι σκοτώνονται. Ο ιμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους εγκληματεί χωρίς να διστάζει, έτσι ώστε να έχει τον έλεγχο των πετρελαϊκών αποθεμάτων και να ισχυροποιεί συμφέροντά του στην περιοχή. Ομοίως, η μάχη στον Καύκασο είναι μια μάχη για τις πηγές ενέργειας αλλά και της διανομής της.
Η παγκόσμια Μέρα Ειρήνης είναι η μέρα, κατά την οποία οι άνθρωποι όλων των κοινοτήτων υψώνουν τη φωνή τους για την ειρήνη, αφού ο κόσμος έχει μετατραπεί σε μια κόλαση πολέμου. Δυστυχώς, όλοι οι Κύπριοι έχουν υποφέρει από τους πολέμους. Το πρόσφατο παρελθόν μας έχει δείξει το απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου και το συνεπακόλουθο πένθος. Το αποτέλεσμα αυτής της αβάστακτης βίας ενάντια σε γυναίκες, παιδιά και αμάχους έχει πρόσφατα γίνει πιο γνωστό. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν διαιρέσει την Κύπρο με βάση την εθνική ταυτότητα, προκαλώντας ρατσισμό και σωβινισμό. Η μάχη μεταξύ των κοινοτήτων δεν μας έδωσε τίποτε άλλο εκτός από αίμα, δάκρυα και πένθος και κατά συνέπεια η χώρα διαιρέθηκε.
Η κατάρα των πολέμων, ο ρατσισμός και ο σωβινισμός μπορεί να μην είναι το τέλος αυτών που μπορούν να κάνουν οι ιμπεριαλιστές. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την ειρήνη. Η αποφασιστικότητά μας πρέπει να μεταφραστεί σε συγκεκριμένο αγώνα μέσα στον οποίο δεν πρέπει να υπάρχουν τα ‘ναι μεν αλλά’. Ο δρόμος για την ειρήνη στην Κύπρο είναι ο κοινός αγώνας όλων των εθνοτήτων οι οποίες απαρτίζουν τον Κυπριακό λαό για μια ενωμένη Κύπρο. Αυτοί οι οποίοι λεν ότι ‘και εμείς επίσης θέλουμε ειρήνη, αλλά’ είναι αυτοί οι οποίοι δραπετεύουν από τον κοινό αγώνα και απλώς θέλουν να τους βλέπουν οι άλλοι ως ειρηνιστές. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν αλλαγή στη σημερινή κατάσταση και θέλουν να τη συνεχίσουν. Μάλιστα, υποφέρουν από τη διαδικασία της ειρήνης, καθώς είναι αναγκασμένοι να κυκλοφορούν με τη μάσκα της.
Εμείς, οι οποίοι υπογράφουμε τη διακήρυξη, έχουμε ως στόχο μας την ειρήνη και την επανένωση της Κύπρου. Είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε την δέσμευσή μας, γι’ αυτό και την 1η του Σεπτέμβρη 2009, θα συναντηθούμε στην Πλατεία Ελευθερίας στο νότιο μέρος της Λευκωσίας, στις 18.00 η ώρα και στο Kugulu Park την ίδια ώρα και θα βαδίσουμε προς το Λήδρα Πάλας. Θα διακηρύξουμε τη θέληση μας για ειρήνη και επανένωση της Κύπρου. Γι’ αυτό το λόγο, καλούμε τους Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους – όλους τους Κύπριους - σε ένα κοινό αγώνα για ειρήνη και επανένωση της χώρας μας.
Ζήτω η ειρήνη και ο κοινός αγώνας για μια επανενωμένη Κύπρο!
Ζήτω η ειρήνη!
"Απέσβετω και λάλον ύδωρ"... για την πάλαι ποτέ κραταιά Δεξιά του Κυρίου...
Δεν παραπαίει σαν «μεθυσμένο καράβι» μόνον ο πολιτικός βραχίονας της δεξιάς συντήρησης.
Η μακροχρόνια κρίση που την ταλαιπωρεί – και μαζί μ’ αυτή και εμάς – έχει εισχωρήσει ως σαράκι διαλυτικό και στις ιδεολογικές «σημαίες» της, τις οποίες φθείρει δραματικά…
Όποιος διάβασε την περασμένη Κυριακή την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα πρέπει – λογικά – να γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη…
Ο Γιανναράς, ούτε λίγο ούτε πολύ προτείνει η Ελλάδα να επανέλθει στην προ του… 1821 εποχή!.. Δηλαδή, να υποταχθεί στην επερχόμενη «τουρκική αυτοκρατορία» και να αποτελέσει την «ευρωπαϊκή επαρχία της»!..
«…Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι’ αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων…»
…Και αλλού:
«…Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Έλληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου…»
Απελπισμένος από την κατάντια της παράταξής του, διαισθανόμενος με δέος ότι η επόμενη – τουλάχιστον – δεκαετία θα είναι και πάλι μια δεκαετία ΠΑΣΟΚ, ο νεορθόδοξος πνευματικός ταγός μας, θυσιάζει τον φυσιγενή πατριωτισμό του προς χάριν της συναισθηματικής ικανοποίησης του αντιπασοκισμού και αντιαριστερισμού του…
Χάος!..
Χάος πνευματικό και ιδεολογικό…
Και μια αναμφισβήτητη ένδειξη ότι πλέον η συντηρητική παράταξη πνέει τα λοίσθια, πολιτικά και ιδεολογικά.
Και πνέει τα λοίσθια διότι πεισματικά, αρνήθηκε όλα αυτά τα χρόνια να αλλάξει, να εκσυγχρονισθεί, να ισορροπήσει ιδεολογικά με το αναπόφευκτο: Την επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση…
Πολιτικοί που κινούνται μεταξύ παρανομίας, ανικανότητας και γελοιότητας…
Πνευματικοί ταγοί που εθελοτυφλούν αυτοκαταστροφικά…
…Και οπαδοί που καθημερινά βιώνουν την οδύνη της διάψευσης των εμμονών τους…
Κι αν στον Γιανναρά εναγωνίως απαντά ο αιωνόβιος Κ. Δεσποτόπουλος, προσπαθώντας να επαναφέρει το πνευματικό τέκνο του στην τάξη, στον εσμό των γελοίων που αποτελούν την ηγεσία της σημερινής πολιτικής δεξιάς, δεν βρίσκεται κανείς ομογάλακτός τους να πάρει ένα ραβδί και να τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Όλα τούτα που βιώνουμε εδώ και καιρό, επαληθεύουν ότι πλέον, για την συντηρητική δεξιά της προσφιλούς πατρίδας μας
«απέσβετω και λάλον ύδωρ»…
Κ.Λ.
Η μακροχρόνια κρίση που την ταλαιπωρεί – και μαζί μ’ αυτή και εμάς – έχει εισχωρήσει ως σαράκι διαλυτικό και στις ιδεολογικές «σημαίες» της, τις οποίες φθείρει δραματικά…
Όποιος διάβασε την περασμένη Κυριακή την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ θα πρέπει – λογικά – να γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη…
Ο Γιανναράς, ούτε λίγο ούτε πολύ προτείνει η Ελλάδα να επανέλθει στην προ του… 1821 εποχή!.. Δηλαδή, να υποταχθεί στην επερχόμενη «τουρκική αυτοκρατορία» και να αποτελέσει την «ευρωπαϊκή επαρχία της»!..
«…Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι’ αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων…»
…Και αλλού:
«…Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Έλληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου…»
Απελπισμένος από την κατάντια της παράταξής του, διαισθανόμενος με δέος ότι η επόμενη – τουλάχιστον – δεκαετία θα είναι και πάλι μια δεκαετία ΠΑΣΟΚ, ο νεορθόδοξος πνευματικός ταγός μας, θυσιάζει τον φυσιγενή πατριωτισμό του προς χάριν της συναισθηματικής ικανοποίησης του αντιπασοκισμού και αντιαριστερισμού του…
Χάος!..
Χάος πνευματικό και ιδεολογικό…
Και μια αναμφισβήτητη ένδειξη ότι πλέον η συντηρητική παράταξη πνέει τα λοίσθια, πολιτικά και ιδεολογικά.
Και πνέει τα λοίσθια διότι πεισματικά, αρνήθηκε όλα αυτά τα χρόνια να αλλάξει, να εκσυγχρονισθεί, να ισορροπήσει ιδεολογικά με το αναπόφευκτο: Την επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση…
Πολιτικοί που κινούνται μεταξύ παρανομίας, ανικανότητας και γελοιότητας…
Πνευματικοί ταγοί που εθελοτυφλούν αυτοκαταστροφικά…
…Και οπαδοί που καθημερινά βιώνουν την οδύνη της διάψευσης των εμμονών τους…
Κι αν στον Γιανναρά εναγωνίως απαντά ο αιωνόβιος Κ. Δεσποτόπουλος, προσπαθώντας να επαναφέρει το πνευματικό τέκνο του στην τάξη, στον εσμό των γελοίων που αποτελούν την ηγεσία της σημερινής πολιτικής δεξιάς, δεν βρίσκεται κανείς ομογάλακτός τους να πάρει ένα ραβδί και να τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Όλα τούτα που βιώνουμε εδώ και καιρό, επαληθεύουν ότι πλέον, για την συντηρητική δεξιά της προσφιλούς πατρίδας μας
«απέσβετω και λάλον ύδωρ»…
Κ.Λ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
