Οι καλές σχέσεις που από την εποχή της διάλυσης των Οικολόγων - Εναλλακτικών με το ΣΥΝ προκάλεσαν την έκπληξη πολλών φίλων μου όταν, εδώ και δυο χρόνια, επέλεξα μια έντονα επικριτική στάση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Αισθάνομαι λοιπόν από αυτό το βήμα να εξηγήσω τους λόγους που με ώθησαν σε αυτή τη στάση.
Οφείλω κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω ότι, μολονότι εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως σοσιαλδημοκράτης, αισθάνθηκα ανακούφιση από την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2004. Θεωρούσα, και θεωρώ, ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονη ανάγκη ύπαρξης ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα επιτελεί το ρόλο που αρμόζει σε ένα κόμμα άξιο να φέρει αυτό τον τίτλο: αφ' ενός να προστατεύει τα συμφέροντασ αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αφ' ετέρου να εισάγει στην κοινωνία «καινά δαιμόνια». Και να είναι έτοιμο να υπερασπιστεί δημόσια αυτές του τις επιλογές.
Η πρώτη, και πλέον σημαντική απογοήτευση για μένα ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Οικονομία. Απέναντι στις διάφορες μορφές καπιταλιστικής οικονομίας, φιλελεύθερης, κρατικής ή μικτής η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μια πλούσια παράδοση αντιπαράθεσης ενός «ουτοπικού» προγράμματος αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, πλήθος ήταν τα εγχειρήματα λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής στην Ευρώπη. Ουδείς θα αμφισβητήσει την αποτυχία τους, όλα όμως άφησαν μια πλούσια εμπειρία γύρω από τις δυνατότητες και τα όρια της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης στο πλαίσιο της οικονομίας. Εύλογο καθήκον κάθε Αριστερού Κόμματος της αυγής του 21ου αιώνα είναι η αξιοποίηση όλης αυτής της εμεπειρίας, για τη συγκρότηση ενός νέου σοσιαλιστικού οράματος, οπλισμένου με τη φρεσκάδα της ουτοπίας, απαλλαγμένου, μετά από μια σοβαρή κριτική και αυτοκριτική, από τα βαρίδια της ΕΣΣΔ, που θα προσπαθήσει να ξαναδώσει ελπίδα στους κολασμένους της γης. Και, επαγωγικά, θα ωθήσει τη σοσιαλδημοκρατία προς πιο ριζοσπαστικές θέσεις.Τίποτα από όλα αυτά δεν είδα από το ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία πέντε χρόνια. Η λέξη σοσιαλισμός ανασύρθηκε από τα αζήτητα, όχι για να αποκτήσει νέο νόημα, αλλά για να ξαναφορέσει τα κουρέλια του κρατικού συγκετρωτισμού της ΕΣΣΔ και των λοιπών «σοσιαλιστικών παραδείσων», ο λιγότερο αποκρουστικός από τους οποίους είναι η Κούβα (για τον πλέον αποκρουστικό διαγκωνίζονται η Β. Κορέα,Κίνα του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο, η Δημοκρατική Καμπουτσέα του Πολ Ποτ και η ΕΣΣΔ του Πατερούλη Στάλιν).Σε κάθε ζήτημα η απάντηση είναι μια:κρατικοποίηση.
Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών λοιπόν και όχι συγκρότηση οργανισμών προστασίας του μικροκαταθέτη και του μικροδανειολήπτη από την αδηφαγία των οργανισμών αυτών, που όμως είναι σύμφυτοι της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και φυσικά καμιά απολύτως κριτική προς το καταναλωτικό πρότυπο, που οδηγεί τους πολίτες στην υπερχρέωση, όχι γιατί δεν έχουν να ζήσουν, αλλά για να αλλάξουν το ΙΧ τους κάθε τρία χρόνια, να αγοράσουν «επώνυμα» ρούχα των €700 το κομματι,να κάνουν διακοπές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.
Επίσης στήριξη της συντεχνίας των παχύσαρκων τσιφλικάδων της Θεσσαλίας που κάθε τόσο έκοβαν τη χώρα στα δυο απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν ότι μέρος της παραγωγής είναι πλασματικό, χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν η ανάγκη αλλαγής καλλιεργειών, όχι γιατί απλώς δεν είναι ανταγωνιστικές, αλλά γιατί εγκαταστάθηκξαν στην Ελλάδα πριν 40 χρόνια και απορρύθμισαν την αγροτική οικονομία. Κι αντί σε αυτή τη μίζερη αντικοινωνική και κοντόθωρη αξίωση να αντιπαραβληθεί μια ΑΛΛΗ προταση αγροτικής οικονομίας, βασισμένης στις βιολογικές καλλιέργειες και στην αναβίωση, από τις στάχτες τους, των αγροτικών συνεταιρισμών,συνοδευόμενη από μια πρόταση δημοκρατικής διαχείρισης για να μην επαναληφθούν τα όργια της δεκαετίας του '80, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε σα σκυλάκι τους αγροτοπατέρες της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Ανάλογη έλειψη φαντασίας και στην Παιδεία. Αντί μιας ολοκληρωμένης κριτικής στο σύστημα που παράγει παπαγάλους ανίκανους να σκεφτούν μόνοι τους και άνοιγμα ενός κοινωνικού διαλόγου για μια Παιδεία που θα παράγει Ελεύθερους Πολίτες φετιχοποιήθηκε το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.δεν υπάρχουν λοιπόν στα σχολεία απαξιωμένοι δάσκαλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια κομμένο και ραμένο στα μέτρα των ιδιοκτητών φροντιστηρίων, δεν υπάρχει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ένα σύστημα που αποθαρρύνει κάθε επικοινωνία του μαθητή με την κοινωνία, δεν υπάρχουν τέλος απαξιωμένα, ελλείψει χρημάτων αλλά και εξ αιτίας της απληστίας πλήθους πανεπιστημιακών που ενδιαφέρονται μονάχα να δουλεύουν χρησιμοποιώντας δημόσιο εξοπλισμό σε προγράμματα ιδιωτικών εταιρειών, Δημόσια Πανεπιστήμια. Το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην ιδρυθούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Θα μπορούσα να να αναφερθώ σε πολλά ακόμα παραδείγματα. Όλα αποτελέσματα της απουσίας ιδεολογικού και πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εξάντλησης των συζητήσεων στο μοίρασμα της κομματικής εξουσίας. Ο σκυλοκαυγάς -ελπίζω να με συγχωρήσουν κάποτε οι σκύλοι για τον προσβλητικό προς αυτούς χαρακτηρισμό - που ξέσπασε μετά το, σχετικά, ατυχές αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών είναι απόρροια αυτής της απουσίας πολιτικής. ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε συνασπισμός είναι,ούτε ριζοσπαστικός είναι, ούτε της Αριστεράς είναι. Ένα συνοθύλευμα πρώην και νυν σταλινικών γκρουπούσκουλων είναι. Κι αυτό πονάει πολλούς από τις 350.000 περίπου ανθρώπων που του εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στις εκλογές του 2007.
Γιάννης Χρ.
Οφείλω κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω ότι, μολονότι εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αυτοπροσδιορίζομαι ως σοσιαλδημοκράτης, αισθάνθηκα ανακούφιση από την αριστερή στροφή του ΣΥΝ και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2004. Θεωρούσα, και θεωρώ, ότι στην Ελλάδα υπάρχει έντονη ανάγκη ύπαρξης ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα επιτελεί το ρόλο που αρμόζει σε ένα κόμμα άξιο να φέρει αυτό τον τίτλο: αφ' ενός να προστατεύει τα συμφέροντασ αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αφ' ετέρου να εισάγει στην κοινωνία «καινά δαιμόνια». Και να είναι έτοιμο να υπερασπιστεί δημόσια αυτές του τις επιλογές.
Η πρώτη, και πλέον σημαντική απογοήτευση για μένα ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Οικονομία. Απέναντι στις διάφορες μορφές καπιταλιστικής οικονομίας, φιλελεύθερης, κρατικής ή μικτής η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μια πλούσια παράδοση αντιπαράθεσης ενός «ουτοπικού» προγράμματος αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, πλήθος ήταν τα εγχειρήματα λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής στην Ευρώπη. Ουδείς θα αμφισβητήσει την αποτυχία τους, όλα όμως άφησαν μια πλούσια εμπειρία γύρω από τις δυνατότητες και τα όρια της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης στο πλαίσιο της οικονομίας. Εύλογο καθήκον κάθε Αριστερού Κόμματος της αυγής του 21ου αιώνα είναι η αξιοποίηση όλης αυτής της εμεπειρίας, για τη συγκρότηση ενός νέου σοσιαλιστικού οράματος, οπλισμένου με τη φρεσκάδα της ουτοπίας, απαλλαγμένου, μετά από μια σοβαρή κριτική και αυτοκριτική, από τα βαρίδια της ΕΣΣΔ, που θα προσπαθήσει να ξαναδώσει ελπίδα στους κολασμένους της γης. Και, επαγωγικά, θα ωθήσει τη σοσιαλδημοκρατία προς πιο ριζοσπαστικές θέσεις.Τίποτα από όλα αυτά δεν είδα από το ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία πέντε χρόνια. Η λέξη σοσιαλισμός ανασύρθηκε από τα αζήτητα, όχι για να αποκτήσει νέο νόημα, αλλά για να ξαναφορέσει τα κουρέλια του κρατικού συγκετρωτισμού της ΕΣΣΔ και των λοιπών «σοσιαλιστικών παραδείσων», ο λιγότερο αποκρουστικός από τους οποίους είναι η Κούβα (για τον πλέον αποκρουστικό διαγκωνίζονται η Β. Κορέα,Κίνα του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο, η Δημοκρατική Καμπουτσέα του Πολ Ποτ και η ΕΣΣΔ του Πατερούλη Στάλιν).Σε κάθε ζήτημα η απάντηση είναι μια:κρατικοποίηση.
Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών λοιπόν και όχι συγκρότηση οργανισμών προστασίας του μικροκαταθέτη και του μικροδανειολήπτη από την αδηφαγία των οργανισμών αυτών, που όμως είναι σύμφυτοι της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και φυσικά καμιά απολύτως κριτική προς το καταναλωτικό πρότυπο, που οδηγεί τους πολίτες στην υπερχρέωση, όχι γιατί δεν έχουν να ζήσουν, αλλά για να αλλάξουν το ΙΧ τους κάθε τρία χρόνια, να αγοράσουν «επώνυμα» ρούχα των €700 το κομματι,να κάνουν διακοπές σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.
Επίσης στήριξη της συντεχνίας των παχύσαρκων τσιφλικάδων της Θεσσαλίας που κάθε τόσο έκοβαν τη χώρα στα δυο απαιτώντας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν ότι μέρος της παραγωγής είναι πλασματικό, χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψιν η ανάγκη αλλαγής καλλιεργειών, όχι γιατί απλώς δεν είναι ανταγωνιστικές, αλλά γιατί εγκαταστάθηκξαν στην Ελλάδα πριν 40 χρόνια και απορρύθμισαν την αγροτική οικονομία. Κι αντί σε αυτή τη μίζερη αντικοινωνική και κοντόθωρη αξίωση να αντιπαραβληθεί μια ΑΛΛΗ προταση αγροτικής οικονομίας, βασισμένης στις βιολογικές καλλιέργειες και στην αναβίωση, από τις στάχτες τους, των αγροτικών συνεταιρισμών,συνοδευόμενη από μια πρόταση δημοκρατικής διαχείρισης για να μην επαναληφθούν τα όργια της δεκαετίας του '80, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε σα σκυλάκι τους αγροτοπατέρες της ΝΔ και του ΚΚΕ.
Ανάλογη έλειψη φαντασίας και στην Παιδεία. Αντί μιας ολοκληρωμένης κριτικής στο σύστημα που παράγει παπαγάλους ανίκανους να σκεφτούν μόνοι τους και άνοιγμα ενός κοινωνικού διαλόγου για μια Παιδεία που θα παράγει Ελεύθερους Πολίτες φετιχοποιήθηκε το ενδεχόμενο λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.δεν υπάρχουν λοιπόν στα σχολεία απαξιωμένοι δάσκαλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια κομμένο και ραμένο στα μέτρα των ιδιοκτητών φροντιστηρίων, δεν υπάρχει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ένα σύστημα που αποθαρρύνει κάθε επικοινωνία του μαθητή με την κοινωνία, δεν υπάρχουν τέλος απαξιωμένα, ελλείψει χρημάτων αλλά και εξ αιτίας της απληστίας πλήθους πανεπιστημιακών που ενδιαφέρονται μονάχα να δουλεύουν χρησιμοποιώντας δημόσιο εξοπλισμό σε προγράμματα ιδιωτικών εταιρειών, Δημόσια Πανεπιστήμια. Το μόνο μας πρόβλημα είναι να μην ιδρυθούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Θα μπορούσα να να αναφερθώ σε πολλά ακόμα παραδείγματα. Όλα αποτελέσματα της απουσίας ιδεολογικού και πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εξάντλησης των συζητήσεων στο μοίρασμα της κομματικής εξουσίας. Ο σκυλοκαυγάς -ελπίζω να με συγχωρήσουν κάποτε οι σκύλοι για τον προσβλητικό προς αυτούς χαρακτηρισμό - που ξέσπασε μετά το, σχετικά, ατυχές αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών είναι απόρροια αυτής της απουσίας πολιτικής. ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε συνασπισμός είναι,ούτε ριζοσπαστικός είναι, ούτε της Αριστεράς είναι. Ένα συνοθύλευμα πρώην και νυν σταλινικών γκρουπούσκουλων είναι. Κι αυτό πονάει πολλούς από τις 350.000 περίπου ανθρώπων που του εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στις εκλογές του 2007.
Γιάννης Χρ.
3 σχόλια:
Όντως, στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλο κενό στο πεδίο των ιδεών και των απτών πολιτικών προτάσεων γι'αυτόν τον "άλλο κόσμο που είναι εφικτός", χωρίς ποτέ να μπει στον κόπο κανείς από αυτόν το χώρο να πει πώς είναι αυτός ο άλλος κόσμος και πώς μπορεί να υλοποιηθεί. Και η μπάλα παίρνει και τον ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς άλλους "ριζοσπάστες αριστερούς", "αυτόνομους", "εναλλακτικούς", "αντιεξουσιαστές" κλπ που με την όλη στάση τους και νοοτροπία τους είναι σαν να μας λένε ότι η λύση των προβλημάτων μας δε μπορεί να πραγματοποιηθεί στο μάταιο τούτο κόσμο, παρά μόνο στον "άλλο κόσμο", όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Πανούσης στην "Ελευθεροτυπία", άντε και σε καμμια ζαπατιστική κοινότητα μέσα στη βαθειά ζούγκλα (όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά).
Κάπου μέσα στην άνοιξη ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσιοποίησε τη διακήρυξη των 15 σημείων, όπου κοντά στα άλλα μιλούσε για κρατικοποίηση των τραπεζών (δεν τη βρίσκω άσχημη ως ιδέα), αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο των βάσεων κλπ. Τέτοιες προτάσεις όμως δεν είναι πρόγραμμα διακυβέρνησης αλλά διακήρυξη αρχών, που αποσκοπούσε κυρίως στο να αποκλειστεί η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω πως έχω εντοπίσει την αιτία αυτής της ανεπάρκειας, που έγκειται στην πολιτική κουλτούρα της "γενιάς του 815", όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 1979 και μετά. Ήταν η εποχή που πρώτα ασυνείδητα και μετά όλο και πιο συνειδητά προσπαθήσαμε, όλοι εμείς που είχαμε εμπλακεί με κάποιον τρόπο στο κίνημα εκείνης της εποχής, να απαγκιστρωθούμε από την τριτοδιεθνιστική κουλτούρα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που είχε καίρια επηρεάσει δυο γενιές (αντίσταση, λαμπράκηδες-πολυτεχνείο) και να αρθρώσουμε έναν δικό μας ριζοσπαστικό, όπως θα θέλαμε, πολιτικό λόγο.
Θυμάμαι το Δεκέμβριο του'79, σε μια από τις συζητήσεις που κάναμε στο κατειλημμένο παλιό Χημείο της Σόλωνος, ένας συνδικαλιστής της Β' Πανελλαδικής είχε αναφερθεί στην ανάγκη να λειτουργούμε πολιτικά σε άλλη βάση από αυτήν που είχαμε μάθει στα κόμματα και να αρχίσουμε να αρθρώνουμε ένα νέο πολιτικό λόγο, σε "ψηγματική" (αυτήν ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε) έστω μορφή.
Νομίζω πως τότε είχε δίκιο το παιδί που, παρεπιμπτόντως, τώρα είναι καθηγητής φυσικής κάπου στα Τρίκαλα (τον ξαναείδα σε ένα συνέδριο φυσικής το 2001). Όταν ξεκινάς σχεδόν από το μηδέν είσαι αναπόφευκτα αποσπασματικός και με πολλά κενά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι τριάντα χρόνια μετά ο λόγος μας παραμένει "ψηγματικός", με θολές αναφορές στα "κινήματα" και στις "διαδικασίες από τα κάτω", χωρίς αυτές οι σκέψεις να συγκεκριμενοποιούνται σε πολιτικές προτάσεις για το πώς να ξεπεράσουμε την κρίση που ζούμε εδώ και δεκαετίες και που τώρα οξύνθηκε ακόμα περισσότερο και απότομα.
Πίσω απ'όλα αυτά υποβόσκει μια αποστροφή απέναντι στην εξουσία και στον κυβερνητισμό. Το πρόβλημα του πώς ασκεί εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση μας άφησε αδιάφορους, καθώς νιώθαμε ότι δεν μας αφορά (η εξουσία είναι για τα κομματόσκυλα και για τα λαμόγια). Κατά κάποιον τρόπο, όλοι όσοι είδαμε έτσι τα πράγματα, είμαστε αντιεξουσιαστές, ακόμα και όταν δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τέτοιοι.
Και βέβαια όπως στρώνει κανείς κοιμάται. Αφού δεν τη θέλουμε την εξουσία εμείς οι "αριστεροί ριζοσπάστες", αναπόφευκτα τη δίνουμε πάσα σε αυτούς που την λιγουρεύονται.
Κάπως έτσι είναι νομίζω ο τρόπος σκέψης και η στάση πολλών ανθρώπων της ηλικίας μας (συν πλην μια δεκαετία ίσως) που συμμετέχουν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι άνθρωποι που στήριξαν πολιτικά την εξέγερση του Δεκέμβρη (και καλά έκαναν εν προκειμένω), εμφορούμενοι όμως από μια θολή κινηματική προσέγγιση της πολιτικής που δεν βοηθάει στο να συγκροτηθούν απτές προγραμματικές θέσεις. Σταλινικούς δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να βρει πολλούς σε αυτόν το χώρο. Αριστερίζοντες πελαγοδρομούντες με τρικυμία εν κρανίω ναι.
Νομίζω πως είπα πολλά για την ώρα και ξέφυγα κάπως από το θέμα της ανάρτησης του Γιάννη. Θα επανέλθω αν υπάρξει όρεξη για συζήτηση.
Γιώργος
Το μόρφωμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο σε λίγα χρόνια θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δεν μου είναι ούτε αντιπαθής ούτε συμπαθής, απλά μου είναι αδιάφορος, διότι δεν βλέπω να έχει την ικανότητα ή και τη θέληση να συμβάλλει σε μια καλύτερη προοπτική της Χώρας. Αυτό που κατανοώ όταν μελετώ τα κείμενά τους, είναι να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Ο ενιαίος Συνασπισμός, τον οποίο προσωπικά ως μέλος τότε του ΚΚΕ στήριξα, έχασε το πολιτικό παιχνίδι αφού διάλεξε τη σύμπραξη με τη Ν.Δ. Ο διασπασμένος Συνασπισμός πελαγοδρομούσε ανάμεσα στις διάφορες αντιλήψεις στελεχών του, οι οποίοι προέρχονταν από διαφορετική πολιτική κουλτούρα.
Κακήν κακώς επέζησε και πήρε μαι ανάσα με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως παρά την πρόσκαιρη επιτυχία του, πάσχει επίσης από το ίδιο σύνδρομο. Διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες σε έναν φορέα. Τον ΣΥΡΙΖΑ θα είχε υπόψη του ο Ραγκαβής όταν έγραφε "του Κουτρούλη ο Γάμος".
Τελικά φαίνεται ότι στην Ελλάδα η Εργατική Τάξη θα κερδίσει τον παράδεισο μετά θάνατον.
Άλλωστε τι να περιμένει κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ όταν την σημερινή ομιλία του Παπανδρέου την κριτικάρειμε τον παρακάτων τρόπο:
«Όσο και αν προσπάθησε ο κ.Παπανδρέου, μέσα από τις ασαφείς και γενικόλογες τοποθετήσεις του, δεν έπεισε πως το νέο ΠΑΣΟΚ που ευαγγελίζεται δεν είναι το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ που ήδη γνωρίζουμε»
ή
«Η χώρα χρειάζεται σήμερα μια βαθιά αλλαγή πολιτικής με σαφείς ριζοσπαστικές δεσμεύσεις και ανατροπές και όχι αόριστες υποσχέσεις «καλύτερης διαχείρισης» ενός συστήματος -που παρακμάζει μέσα στο τέλμα και την κρίση-, όπως η τετριμμένη και κοινότυπη υπόσχεση περί «μικρού και ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος».
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να μας χαρίσει την ευημερία εν΄ςο άλλου κοινωνικοπολιτικοοικονομικού.
συστήματος, (ελπίζω να μην έχουν κατά νου τον Τσαουσέσκου).
Εν κατακλείδι θα έλεγα στο ΣΥΡΙΖΑ: Βρε δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα.
Κατανοώ απόλυτα την οργή σου ΚΟΥΠΑΚΙΑ. Τέτοια πράγματα με εξοργίζουν κι εμένα. Αφορμή για την ανάρτησή μου ήταν οι «19+1 λόγοι για να στηρίξεις το ΣΥΡΙΖΑ». ένας από αυτούς ήταν ότι «τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι αναξιόιπιστα». Και το ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν: Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι αναξιόπιστα; Ως κυβερνήσεις δεν υλοποίησαν τις υποσχέσεις τους; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ΝΑΙ. Πίσω από την καραμέλα λοιπόν της «αναξιοπιστίας» κρύβεται η αδυναμία να χτιστεί ένας αυτόνομος πολιτικός λόγος, απόρροια μιας αυτόνομης πολιτικής ιδεολογίας. Ακόμα και για συνασπισμούς πολιτικών κινήσεων με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, η άρθρωση μιας συνεκτικής πολιτικής πρότασης δεν είναι αδύνατη, αρκεί οι συνιστώσες του να ξέρουν τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει.
Και μερικά σχόλια για τις, όπως πάντα, εύστοχες παρατηρήσεις του Γιώργου.
Πράγματι, έτσι εξελίχθηκε η γενιά μας και, με την έννοια αυτή, η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει μια νέα σοσιαλιστική ιδεολογία και να αρθρώσει έναν αυτόνομο πολιτικό λόγο είναι εικόνα της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ως γενιά.
Ίσως γι αυτό και τα καραγκιοζηλίκια του ΣΥΡΙΖΑ να μας πονάνε.
Έχω προβληματιστεί πολλές φορές γύρω από το ζήτημα της Αριστερής διακυβέρνησης. Υπάρχει τέτοια; Ή, για την ακρίβεια, μπορεί να υπάρξει τέτοια; Το ερώτημα δεν είναι καινούριο, έχει βασανίσει χιλιάδες ανθρώπων από τότε που υπάρχει Αριστερά. Προσωπικά τείνω να καταλήξω ότι Αριστερή διακυβέρνηση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Γιατί κάθε διακυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί θεσμούς καταπιεστικούς, όπως ο Στρατός η Αστυνομία και οι Μυστικές Υπηρεσίες,για τους οποίους εκδημοκρατισμός σημαίνει κατάργηση. Αν καταργήσεις την πειθαρχία στο Στρατό αυτός δε μπορεί να κάνει πόλεμο. Αν περιορίσεις τις μυστικές υπηρεσίες μόνο σε θεμιτές διαδικασίες συλλογής πληροφοριών, παύουν να υφίστανται ως τέτοιες.
Επομένως η ερώτηση τίθεται με άλλο τρόπο: «Εγώ - ως πρόσωπο ή ως συλλογικότητα - θέλω να συμβάλλω σε έναν εκδημοκρατισμό της διακυβέρνησης ώστε να περιοριστεί η αυθαιρεσία της εξουσίας και να ανοίξουν νέοι ορίζοντες για την Ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας, όπως ονειρεύονταν από τη δεκαετία του '80 ο Φελίξ Γκαταρί;
Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ΝΑΙ τότε ξέρω πως θα πετύχω κάποια πράγματα που θα αφήσω παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές και για τα οποία θα επαίρομαι, ξέροντας πως θα αφήσω και κάποιους σκελετούς στη νουλάπα για τους οποίους οι επόμενοι θα με ελεεινολογούν.
Αν η απάντηση είναι ΟΧΙ, τότε οργανώνω εξωθεσμική δράση, για την αλλαγή της κοινωνίας προς την κατεύθυνση που οραματίζομαι.
Αναρωτιέμαι αν το ερώτημα αυτό το έχει θέσει στον εαυτό του έστω και ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αν η συλλογική τους απάντηση ήταν ΝΑΙ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να κάνει μια συνεχη΄καθημερινή επίθεση διαλόγου στο ΠΑΣΟΚ. Όχι υποχρεωτικά για να συγκυβερνήσει. Ο πολιτικός διάλογος για να είναι αξιόπιστος δεν πρέπει να σημαίνει αυτομάτως και διαπραγμάτευση για υπουργικές καρέκλες. Και πάνω απ' όλα είναι το απαραίτητο εργαλείο για να ξέρει ένας πολιτικός φορέας τα σημεία σύγκλισης και απόκλισης από τους όμορους φορείς. Για να γίνει αυτό προϋπόθεση θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να αισθάνεται μια στοιχειώδη πολιτική αυτοπεποίθηση, που θα του επέτρεπε να μην ταυτίζει το διάλογο με την απεμπόληση αρχών.
Αν η απάντηση ήταν ΟΧΙ τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να μη συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες και να ασχολείται με τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
Όμως για να θέσεις τέτοια ερωτήματα και να αποφασίσεις να δώσειςτις δύσκολες, όποιες κι αν είναι, απαντήσεις που απαιτούνται, πρέπει να ξέρεις ως άτομο, και κατ' επέκταση ως συλλογικότητα, τι θέλεις. Γιατί το να κατακεραυνώνεις τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα να παίζεις καθημερινά στο Χρηματιστήριο, όπως, δυστυχώς, πράττουν αρκετοί «επαναστάτες» της γενιάς μας Γιώργο, είναι τουλάχιστον ανακόλουθο.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου