ΝΤΙΜΠΕΪΤ, όπως αποκαλούμε στα νεοελληνικά την τηλεμαχία

Η τηλεμαχία, νεοελληνιστί «ντιμπέιτ» ολοκληρώθηκε.Το σήριαλ «θα γίνει - δε θα γίνει - πώς θα γίνει αν γίνει» αφού μας ταλαιπώρησε επί δυο συναπτές εβδομάδες, έλαβε, επί τέλους, τέλος.
Θα ήταν άσκοπο να επισημάνω ότι δεν έγινε ουσιαστική αντιπαράθεση. Τα χρονικά περιθώρια ήταν πράγματι ασφυκτικά, οι θεματικές ενότητες πολλές και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν γίνει κι αυτοί πολλοί. Εν τούτοις η διαδικασία ήταν πολύ πιο ζωντανή από προηγούμενες ή μάλλον αποκαλυπτική.
Το πρώτο πράγμα που αποκαλύφθηκε ήταν ότι, αντί μιας εξαντλητικής αντιπαράθεσης τρισίμισι ωρών, θα ήταν προτιμότερη η διοργάνωση έξι τέτοιων αντιπαραθέσεων, μια για κάθε θεματική ενότητα, διάρκειας 90 λεπτών η κάθε μια, στις οποίες, οι πολιτικοί ηγέτες θα καλούνταν να γίνουν σαφέστεροι γύρω από τα πολιτικά τους προγράμματα και θα είχαν τη δυνατότητα να σχολιάζουν όποια τοποθέτηση αντιπάλου τους επιθυμούσαν . Μόνο που κάτι τέτοιο, εκτός του ότι έχω λόγους να πιστεύω πως δεν ήταν επιθυμητό από κανένα απολύτως κόμμα, δεν ήταν επιθυμητό και από τους δημοσιογράφους.Γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε δημοσιογράφους καλά ενημερωμένους επί των προγραμμάτων των κομμάτων, αλλά και γενικότερα επί των συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων. Και επίσης προϋπέθετε ότι οι συμμετέχοντες σε αυτές τις αντιπαραθέσεις δημοσιογράφοι θα είχαν την παιδεία να κάνουν εύστοχες ερωτήσεις στους πολιτικούς, με τις οποίες θα αναδεικνύουν τις ανακολουθίες του κάθε προγράμματος.
Κι εδώ είναι που πονάει το πράγμα.Γιατί η παρουσία των συμμετεχόντων δημοσιογράφων ήταν, μακράν, κατώτερη της οφειλόμενης.
Η Μαρία Χούκλη, ως συντονίστρια τα πήγε πολύ καλά. τήρησε τη διαδικασία ως προς την ουσία της επιτρέποντας σε πολιτικούς αρχηγούς και δημοσιογράφους να παίρνουν μερικά δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσουν την ερώτηση ή απάντησή τους, αλλά και χωρίς να διστάζει να ανακαλέσει στην τάξη τους συναδέλφους της κάθε φορά που ξέφευγαν. Και δυστυχώς δεν ήταν λίγες.
Οι Παύλος Τσίμας και Σία Κοσιώνη ήταν άψογοι. Διαβασμένοι, υπέβαλλαν στους πολιτικούς αρχηγούς καίριες ερωτήσεις και τους υποχρέωναν σε απαντήσεις που είτε αναδείκνυαν τις αρετές των θέσεών τους είτε τους εξέθεταν. Με δυο λόγια έπαιξαν το ρόλο τους όσο καλύτερα γίνονταν.
Ο Νίκος Ευαγγελάτος, κατώτερος των περιστάσεων, δυο φορές ανακλήθηκε στην τάξη από τη συντονίστρια, διότι οι ερωτήσεις που υπέβαλλε ήταν εκτός θεματικής ενότητας.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η τσαπατσουλιά των ερωτήσεων του Αιμίλιου Λιάτσου, οι οποίες επέτρεψαν στους πολιτικούς αρχηγούς να αποφύγουν τα δύσκολα στην ενότητα της εξωτερικής πολιτικής.
Τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα για τις θεματικές ενότητες της Παιδείας και της διακυβέρνησης, μιας και ο μεν Κωνσταντάτος, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της Παιδείας, μη κατέχοντας το θέμα, μιας και δεν κάνει ρεπορτάζ Υπουργείου Παιδείας, έκανε ερωτήσεις παραπολιτικού περιεχομένου - στην ερώτηση προς το Χρυσόγελο ήταν εντελώς εκτός θέματος - ο δε Σρόιτερ, υπεύθυνος για τη θεματική ενότητα της διακυβέρνησης, ανακλήθηκε στην τάξη στις πέντε από τις έξι ερωτήσεις του, διότι ήταν άσχετες με το θέμα.
Από την πλευρά των πολιτικών αρχηγών τώρα:
Ο Νίκος Χρυσόγελος ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Αξιοποίησε άριστα τη μοναδική ευκαιρία που είχε το κόμμα του να προβάλει τις απόψεις του. Πειστικός κι οριοθετημένος στο λόγο του, έδωσε με σαφήνεια το πολιτικό στίγμα των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Μαζί με το Γ. Παπανδρέου, ήταν οι μόνοι που μίλησαν επί της ουσίας για θέματα Παιδείας, ενάντια στις άσχετες, ιδίως στο Χρυσόγελο, ερωτήσεις που τους είχαν υποβληθεί.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όπως και το 2007, αποδείχθηκε λίγος, σε σχέση με την εικόνα που δίνει στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Οι απόπειρες προβοκαρτόρικων ερωτήσεων προς τους Καραμανλή - Παπανδρέου απέτυχαν παταγωδώς, καθώς εξελίχτηκαν σε πάσες προς αυτούς.
Ο Αλέξης Τσιπρας σαφώς έσωσε το ΣΥΡΙΖΑ από τα χειρότερα. Ο πολιτικός του λόγος, που στόχευε σαφώς σε εκείνο το κομματί της νεολαίας που τον Ιούνιο αρνήθηκε να ψηφίσει, είχε την απαραίτητη συνοχή για να βάλει φραγμό στη δημοσκοπική κατρακύλα και, πιθανόν, να αποφέρει και μια ισχνή ανάκαμψη.
Η Αλέκα Παπαρήγα υπήρξε, για άλλη μια φορά, απίστευτα αναμενόμενη. Ο πολιτικός της λόγος, ξύλινος, εθνικιστικός, ενίοτε ανακόλουθος (π.χ. στην ερώτηση «γιατί ένα κόμμα επιτρέπεται να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα αλλάόχι ένας ιδιώτης»), ήταν αδύναμος τόσο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κια έναντι του ΛΑΟΣ. Η προσπάθειά της να προβοκάρει το Γ. Παπανδρέου με την ερώτηση που του έθεσε για την εξωτερική πολιτική ήταν κατά πολύ ατυχέστερη της αντίστοιχης του Καρατζαφέρη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιξε αποτελεσματική άμυνα ζώνης. Δεν έκανε λάθη, αντέταξε στη φιλολογία των «δύσκολων αποφάσεων» μια προσπάθεια να εμφυσήσει αισιοδοξία στην κοινωνία και ήταν ο μόνος που έβγαλε και ειδήσεις. Η πρώτη ήταν στην ερώτηση της Σίας Κοσιώνη σχετικά με την εκτροπή του Αχελώου, όπου πήρε αποστάσεις από την πάγια πολιτική του ΠΑΣΟΚ, εδώ και 30 χρόνια, στήριξης αυτού του ανοσιουργήματος. η δεύτερη ήταν στην ερώτηση Καραμανλή για το αν θα αλλάξουν οι φορολογικές κλίμακες, στην οποία απάντησε πως «οι φορολογικές κλίμακες δε θα αλλάξουν, θα ενταχθούν όμως σε αυτές όλα τα εισοδήματα ανεξαρτήτως πηγής».
Ο Κώστας Καραμανλής ηττημένος μπήκε και ηττημένος βγήκε. Οι απόπειρές του να προκαλέσει το Γ Παπανδρέου ήταν άτονες. Υπερασπίσθηκε ανεπιτυχώς τις απόψεις του έναντι του Καρατζαφέρη και σε καμιά περίπτωση δεν κατάφερε να εξηγήσει «γιατί όσαλέει πως θα κάνει τώρα δεν τα έκανε εδώ και πέντε χρόνια».
Για άλλη μια φορά όμως αναδείχθηκε πως οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούσαν σε δυο εκλογικά σώματα, τα οποία χωρίζει πολιτισμική άβυσσος. ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα φοβικό απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή, εσωστρεφές, βαθειά συντηρητικό, εθισμένο στην τζάμπα μαγκιά, την κουτοπονηριά και στον πατριωτισμό της καρπαζιάς. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ απευθύνονται σε ένα εκλογικό σώμα που θέλει ν' αλλάξει την Ελλάδα πριν το αλλάξει αυτή. Με διαφορές αγεφύρωτες σε πολλά σημεία μεταξύ τους τα τρια αυτά κόμματα, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Και το ζητούμενο είναι πώς το δεύτεροσύστημα θα αυξηθεί αριθμητικά.

Γιάννης Χρ.