Μικροκαραμανλισμός: Το ανώτερο στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού...

Κάθε συνταγματική πρόβλεψη αλλά και κάθε πρόβλεψη ουσιαστικού – τυπικού νόμου, έχει στο δικαιϊκό μας σύστημα μια ratio όπως τη λέμε, μια αιτιολογία που τη νομιμοποιεί και με τον τρόπο αυτό καθιστά απαραίτητο το νόμο ή την συνταγματική διάταξη, στο χώρο που αυτή ισχύει και διαμορφώνει τις έννομες σχέσεις του.
Ειδικότερα η πρόβλεψη στο σύνταγμα για την λεγόμενη βουλευτική ασυλία, καθώς και για την ποινική ευθύνη υπουργών και οι νόμοι που τις συνοδεύουν, έχουν μια ratio, έναν σκοπό, ο οποίος έχει με λεπτομερή τρόπο αναλυθεί και καθοριστεί κατά τις εισηγητικές εκθέσεις που οδηγούν τις συνταγματικές διατάξεις ή τους νόμους στο νομοθετικό σώμα προς ψήφιση. Με βάση αυτές λοιπόν τις εισηγητικές εκθέσεις οι νόμοι και οι συνταγματικές διατάξεις θα πρέπει κάθε φορά να ερμηνεύονται και συνακόλουθα να καθοδηγούνται οι ενέργειες των αρμοδίων οργάνων που καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο.

Όσον αφορά την ευθύνη υπουργών, η ratio αυτή δεν είναι άλλη από την αποφυγή προσκομμάτων εκτέλεσης των υπουργικών καθηκόντων, από κακόβουλες – για λόγους πολιτικής ή προσωπικής αντιδικίας – καταγγελίες ή προσκομματικές μηνυτήριες αναφορές πολιτών ή πολιτικών αντιπάλων. Στο πλαίσιο αυτό, ο νόμος είναι επαρκώς αιτιολογημένος, αφού οδηγεί στην απελευθέρωση του υπουργού από το βραχνά ή το φόβο πολλές φορές της αντεκδίκησης για πράξεις που αυτοί καλούνται να εκτελέσουν στα πλαίσια των καθηκόντων τους. Οι βουλευτές καλούνται να διαπιστώσουν αν υπάρχουν ενδείξεις ότι η υπόθεση έχει σοβαρότητα (δεν είναι δηλαδή προσχηματική) και υπάρχει περίπτωση, ο υπουργός, όντως να παρέβη το νόμο. Η δικαιοδοσία δηλαδή της βουλής στο στάδιο αυτό δεν είναι παρά δικαιοδοσία εισαγγελική, κατά το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης και κατά την προανάκριση. Εδώ αρκούν απλά κάποιες, ακόμα και ασθενείς ενδείξεις. Τίποτε περισσότερο.
Μόλις οι ενδείξεις αυτές διαπιστωθούν θα πρέπει ο υπουργός, το πολιτικό πρόσωπο που κατηγορείται, να παραπέμπεται στο φυσικό του δικαστή για τα περαιτέρω. Αυτή είναι η υποχρέωση κάθε βουλευτή, που πηγάζει από το σύνταγμα και το νόμο.

Η βουλή ΔΕΝ έχει καμιά άλλη δυνατότητα πέραν αυτής.
Η βουλή ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εξετάζει ΚΑΘΕ υπόθεση που έρχεται στην ευθύνη της από δικαστικό όργανο και κατόπιν να αποφαίνεται.

Σήμερα παρακολουθούμε απίθανα πράγματα, τα οποία όμως έχουν θεμελιώδη επιρροή στη λειτουργία του πολιτικού και δικαιϊκού μας συστήματος. Τόσο θεμελιώδης είναι η σημασία αυτών των διατάξεων, που η παραμικρή άπωση από αρχές και σκοπούς που θέτει το δικαιϊκό μας σύστημα, θα πρέπει να συσχετίζονται μόνο με ενέργειες εκτροπής συνολικά της καθεστωτικής λειτουργίας των οργάνων της πολιτείας μας.
Βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας βγαίνουν δημοσίως και εξηγούν ανερυθρίαστα ότι δεν θα ψηφίσουν κατά συνείδηση, διότι αν παραπεμφθεί ο Παυλίδης, τότε πέφτει η κυβέρνηση! (π.χ. Γ. Μανώλης)
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει – επίσης ανερυθρίαστα – ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα παραστεί κατά τη συζήτηση στη βουλή της έτερης υπόθεσης β΄ που αφορά τον Παυλίδη και που έχει εισαχθεί στη βουλή από δικαστικό όργανο. Κι αυτό διότι «το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο αυτό θέλει να χτυπήσει την κυβέρνηση»…

Αυτά περνάνε έτσι, απλά, χωρίς να τρέχει τίποτε. Οι πολίτες δεν αντιδρούν και τα ΜΜΕ δεν παίρνουν φωτιά. Τα κόμματα θα περιοριστούν σε καταγγελίες και η… ζωή συνεχίζεται.

Πληροφορώ όμως το φιλοθεάμον κοινό ότι και οι συνταγματάρχες της χούντας δεν έκαναν κάτι περισσότερο: Το σύνταγμα κατέλυσαν και τους νόμους εξέσκισαν…
Θα μου πείτε αυτοί κατέβασαν τα τανκς και διέλυσαν τη βουλή…
Ε, και;
Τι να την κάνω μια βουλή όπου όταν δεν «βγαίνουν τα κουκιά» γίνονται καλπονοθείες και μεθοδεύσεις με πειραγμένα ψηφοδέλτια και λάθρα ψηφίζοντες βουλευτές;
Τι να την κάνω μια βουλή που παραβαίνει το σύνταγμα και τους νόμους κατά τρόπο ευθύ και πασίδηλο προκειμένου να προστατεύσει τους εγκληματούντες υπουργούς;

Τουλάχιστον οι συνταγματάρχες δεν είχαν τη δεδηλωμένη… Υπήρχε έτσι ελπίς, ότι κάποτε θα ξεκουμπιστούν και θα επανακάμψουν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί, όπως και έγινε το 1974

Σήμερα δεν υπάρχει καμιά ελπίδα…

Οι συνταγματάρχες δεν φοράνε στολή, δεν καβαλάνε τανκς και τα τσεπάκια τους είναι γεμάτα με τις ψήφους των ελλήνων πολιτών…

Αυτή τη φορά η συνταγματική εκτροπή γίνεται «αδεία του ελληνικού λαού»
Πρωτοφανές;
Σ’ αυτή την έκταση μάλλον ναι…

Ίσως να πρόκειται για «το ανώτερο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού»…
Πάνω από αυτό, φίλοι μου, το χάος…
Εδώ είμαστε για να τα παρακολουθήσουμε, αφού – ούτως ή άλλως – δεν έχουμε τρόπο άλλο αντίδρασης…

Κ.Λ.