Πέρασαν 35 χρόνια από τη μέρα που ανατράπηκε η φασιστική δικτατορία της Πορτογαλίας. Ουδείς θυμάται πλέον αυτή την επέτειο, ούτε καν στην Πορτογαλία. Ούτε κι εγώ τη θυμήθηκα. Μου την υπενθύμισε ο παλιός μας φίλος, ο Θανάσης Αργυράκης.
Θυμήθηκα λοιπόν την ελπίδα που μας είχε γεννήσει εκείνο το κίνημα της 25ης Απριλίου 1974. Θυμήθηκα πώς προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα από τις εκπομπές της deutsche welle και του BBC ,της Μόσχας και της Φωνής της Αλήθειας. Κι ύστερα ήρθε και η δική μας μεταπολίτευση. Δεν υπήρχε πια λογοκρισία, κι έτσι είχαμε πρόσβαση στην ενημέρωση για τα όσα κοσμογονικά συνέβαιναν στην Πορτογαλία.
Τούτην εδώ την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω σε αυτούς που, πριν 35 χρόνια, πίστεψαν στην Πορτογαλία ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Με λάθος τρόπο βέβαια, γι αυτό και η προσπάθειά τους ήταν καταδικασμένη. Αυτό όμως μπορούμε να το πούμε εκ των υστέρων. Όπως εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι το όνειρο εκείνο είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει εφιάλτης.
Οι άνθρωποι εκείνοι όμως ονειρεύτηκαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι λείπουν. Δεν ξέρω αν δεν υπάρχουν - αυτή την εντύπωση έχω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα - ή αν απλώς εγώ δε μπορώ να τους δω επειδή δε μπορώ πια να ονειρευτώ. Ξέρω όμως ότι σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε χρειάζονται άνθρωποι με οράματα.
Στους ανθρώπους που οραματίζονται αφιερώνω τούτη την ανάρτηση. Που την κλείνω με ένα σύνδεσμο στο τραγούδι - σύνθημα για την έναρξη του Κινήματος της 25ης Απριλίου:
ΓΚΡΑΝΤΟΛΑ ΒΙΛΑ ΜΟΡΕΝΑ
Γκράντολα μαύρη πόλη
γη της αδελφότητας
σ' εσένα ο λαός είναι
αυτός που κυβερνάει.
Σε κάθε γωνιά ένας φίλος
σε κάθε πρόσωπο η ισότητα...
Θυμήθηκα λοιπόν την ελπίδα που μας είχε γεννήσει εκείνο το κίνημα της 25ης Απριλίου 1974. Θυμήθηκα πώς προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα από τις εκπομπές της deutsche welle και του BBC ,της Μόσχας και της Φωνής της Αλήθειας. Κι ύστερα ήρθε και η δική μας μεταπολίτευση. Δεν υπήρχε πια λογοκρισία, κι έτσι είχαμε πρόσβαση στην ενημέρωση για τα όσα κοσμογονικά συνέβαιναν στην Πορτογαλία.
Τούτην εδώ την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω σε αυτούς που, πριν 35 χρόνια, πίστεψαν στην Πορτογαλία ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Με λάθος τρόπο βέβαια, γι αυτό και η προσπάθειά τους ήταν καταδικασμένη. Αυτό όμως μπορούμε να το πούμε εκ των υστέρων. Όπως εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι το όνειρο εκείνο είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει εφιάλτης.
Οι άνθρωποι εκείνοι όμως ονειρεύτηκαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι λείπουν. Δεν ξέρω αν δεν υπάρχουν - αυτή την εντύπωση έχω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα - ή αν απλώς εγώ δε μπορώ να τους δω επειδή δε μπορώ πια να ονειρευτώ. Ξέρω όμως ότι σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε χρειάζονται άνθρωποι με οράματα.
Στους ανθρώπους που οραματίζονται αφιερώνω τούτη την ανάρτηση. Που την κλείνω με ένα σύνδεσμο στο τραγούδι - σύνθημα για την έναρξη του Κινήματος της 25ης Απριλίου:
ΓΚΡΑΝΤΟΛΑ ΒΙΛΑ ΜΟΡΕΝΑ
Γκράντολα μαύρη πόλη
γη της αδελφότητας
σ' εσένα ο λαός είναι
αυτός που κυβερνάει.
Σε κάθε γωνιά ένας φίλος
σε κάθε πρόσωπο η ισότητα...
http://www.youtube.com/watch?v=7Zs0RQgsK94&feature=related
Γιάννης Χρ.Υ.Γ. Η περιορισμένη μου ικανότητα κατανόησης της πορτογαλικής γλώσσας δε μου επέτρεψε να μεταφράσω το σύνολο των στίχων
2 σχόλια:
Κι'εγώ τις θυμάμαι εκείνες τις μέρες του Απρίλη, 14 χρονών πιτσιρικάς. Αυτό που μου έκανε τότε εντύπωση ήταν η ριζοσπαστική κουλτούρα των Πορτογάλων στρατιωτικών, σε αντίθεση με αυτήν των Ελλήνων αξιωματικών. Είναι σαφές ότι οι φθοροποιοί πόλεμοι στις αποικίες ήταν ένα μεγάλο σχολείο για τη γενιά του Καρβάλιο και των λοιπών στρατιωτικών.
Για τα περί εφιάλτη κλπ έχω αντιρήσεις. Οι άνθρωποι αυτοί και τις βασικές ατομικές ελευθερίες αποκατέστησαν, και τη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων νομιμοποίησαν και εκλογές μέσα σε μερικούς μήνες προκήρυξαν. Αυτά είναι δείγματα γραφής που δεν παραπέμπουν σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις.
Στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος των στρατιωτικών έκλιναν προς τη σοσιαλδημοκρατία. Υπήρχαν και οι ενταγμένοι στο ΚΚ Πορτογαλίας, το οποίο έδειχνε να αποδέχεται τον κοινοβουλευτισμό, και ας έλεγαν ότι θέλανε οι διάφοροι αναλυτάδες περί κινδύνου ένταξης της χώρας στο Σοβιετικό στρατόπεδο. Και υπήρχαν και οι φίλα προσκείμενοι στην άκρα αριστερά, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον Καρβάλιο, το πολιτικό στίγμα του οποίου ήταν κάπως ασαφές και φόβιζε τα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, έχοντας όμως συγχρόνως και σημαντική απήχηση στον πληθυσμό, όπως έδειξαν οι εκλογές του 1976.
Συμπερασματικά πιστεύω ότι οι στρατιωτικοί της επανάστασης των γαρυφάλλων, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, ήταν αυτοί που επανέφεραν τη δημοκρατία στη χώρα και την έβγαλαν από τη σαραντάχρονη απομόνωσή της. Και θεωρώ ότι οι πολιτικοί καριέρας (Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες κλπ) που μπόρεσαν να ανέβουν στην εξουσία ακριβώς χάρη στους ριζοσπάστες στρατιωτικούς, φέρθηκαν τουλάχιστον αχάριστα απέναντί τους. Οι κατώτεροι και μεσόβαθμοι αξιωματικοί έμειναν στάσιμοι κατά την υπόλοιπη καριέρα τους, γιατί δεν ήταν αρεστοί στη νέα ηγεσία. Δεν είπαμε να γίνουν όλοι τους στρατάρχηδες, αλλά του λάχιστον εδικαιούντο να εξελιχθούν όσο και οι άλλοι, λιγότερο ενοχλητικοί για το καθεστώς συνάδελφοί τους.
Γιώργος
Συμφωνώ απόλυτα με το τελευταίο μέρος του σχολίου σου περί αχαριστίας. Πράγματι οι άνθρωποι αυτοί ήταν πολύ ενοχλητικοί για τη νέα πολιτική εξουσία. Πολύ περισσότερο που είχαν προσωπικές πολιτικές απόψεις. Από κει και πέρα φοβούμαι ότι ο ρόλος του ΚΚ δεν ήταν και τόσο καθαρός.
Όσο για το αν τα όνειρά τους μπορούσαν να γίνουν εφιάλτες μια μόνο παραστήρηση. Οι στρατιωτικοί ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικοί από την πορτογαλική κοινωνία. Ακόμα και οι σοσιαλδημοκράτες εκπροσωπούσαν ένα σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα που ήδη δεν ήταν ανεκτό από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Όμως η κοινωνία δεν ασπάζονταν τις απόψεις τους. Και το σχόλιό μου αφορούσε κυρίως στις απελπισμένες προσπάθειες του Καρβάλιο και των φίλων του.
Δημοσίευση σχολίου