Ενδιαφέρουσες εξελίξεις παρατηρούνται τον τελευταίο καιρό στο τοπίο των ΜΜΕ.Το λεγόμενο «σύστημα Ρουσόπουλου», ένα μείγμα χυδαίας απόκριψης των πραγματικών γεγονότων, βασιζόμενο στην άκριτη υποστήριξη των ΜΜΕ - εκείνων των τρισκατάρατων «νταβατζήδων», όπως τους είχε αποκαλέσει σε ψησταριά του Μοναστηρακίου ο «καταλληλότερος» - και επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, φαίνεται να καταρρέει.Μαζί του καταρρέει και η συμπαγής, μέχρι πριν λίγους μήνες υποστήριξη των συγκροτημάτων ΜΜΕ προς την κυβέρνηση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία έχει «πάρει πρέφα» την απάτη και την κενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Μια νέα αγορά χαϊδέματος αυτιών ανοίγεται και πρέπει με κάποιο τρόπο να εξυπηρετηθεί. Εξ ου και οι σαφείς πλέον μετατοπίσεις στην πολιτική τοποθέτηση κάποιων συγκροτημάτων ΜΜΕ. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή απλώς το «σύστημα», αποδεχόμενο την πραγματικότητα, επιδιώκει να αντιμετωπίσει με άλλα μέσα το «τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ»;
Την αρχή έκανε ο ΑΝΤ1. Ο Μίνως δεν αποδέχθηκε την εκπαραθύρωσή του από την Προεδρία της ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και αποφάσισε να «παίξει τα λεφτά του» σε άλλο άλογο; το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η ατζέντα των δελτίων ειδήσεων του καναλιού έχει προσαρμοστεί στην προεκλογική ατζέντα του ΛΑΟΣ: εγκληματικότητα, λαθρομετανάστες, εθνικά θέματα, κουκουλοφόροι, ό,τι συγκινεί με δυο λόγια τους «νοικοκυραίους» στους οποίους απευθύνεται ο Γ. Καρατζαφέρης. ο οποίος φιλοξενείται για δεκάλεπτες περίπου συνεντεύξεις τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.
Αν τα αίτια της αποστασιοποίησης του Μίνω Κυριακού από την κυβέρνηση είναι απολύτως σαφή, δεν ισχύει το ίδιο για τον όμιλο Αλαφούζου. Ο οποίος επίσης φαίνεται να έχει εγκαταλείψει το «γαλάζιο καράβι» στη μοίρα του. Η ναυαρχίδα του ομίλου, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, έχει πολλούς μήνες να γράψει μια καλή κουβέντα για τις κυβερνητικές επιλογές. Βεβαίως η αποστασιοποίηση είναι προσεκτική. Κανείς δε θα δει λάβρους αντικυβερνητικούς τίτλους στο πρωτοσέλιδό της. Οι αρθρογράφοι της όμως αποδομούν σταθερά την εικόνα της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας συστηματικά τα αδιέξοδα κάθε κυβερνητικού μέτρου. Αντιθέτως το ραδιόφωνο και η τηλεόραση του SKAI θεωρούν περιττή πολυ΄τελεια την τήρηση των προσχημάτων: με έμφαση στην καθημερινότητα, η εικόνα της κυβέρνησης υφίσταται μια ανηλεή αποδόμιση.Δε δίστασαν μάλιστα να υπερβούν ένα όριο που, με εξαίρεση τα επίσημα κομματικά όργανα, δεν ξέρω αν το έχει υπερβεί ποτέ άλλο ΜΜΕ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Έγιναν ανοιχτά χορηγοί επικοινωνίας δράσεων ενός κόμματος: των Οικολόγων Πράσινων.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το κοινό στόχος είναι ένα μέρος της μεσαίας αστικής τάξης. Η οποία, μέχρι το 2004 θεωρούνταν συμπαγής και επιπλέον όποιος κέρδιζε την ψήφο της κέρδιζε και τις εκλογές. Μάλιστα οι «γκουρού της επικοινωνίας», την είχαν μετονομάσει «μεσαίο χώρο» για να μην τους κατηγορίσει κανείς για κρυπτομαρξισμό (Άλλωστε μας το είπε ο Φουκουγιάμα από το 1992: η Ιστορία έλαβε τέλος. Έχει κυριαρχήσει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία στον κόσμο). Έχω προσωπικά αρκετές επιφυλάξεις ως προς την ομοιογένεια της κοινωνικής αυτής ομάδας. Γεγονός είναι όμως ότι η οικονομική κρίση φέρνει όλο και μεγαλύτερα μέρη της αντιμέτωπα με το φάσμα της προλεταριοποίησης. Και οι αναζητήσεις της είναι πολιτικές.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση έχει να κάνει με τη στάση των ΜΜΕ έναντι της Αριστεράς. Επί τεσσεράμισι χρόνια, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχαιραν δυσανάλογα μεγάλης προβολής.Οι αντιπολιτευτικές τους πρωτοβουλίες στη Βουλή υμνούνταν συστηματικά, σε αντίθεση με τις - σπάνιες είναι αλήθεια - πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, που γίνονταν συστηματικά αντικείμενο χλεύης. Η εκλογή του «ωραίου Αλέξη» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα,την υπερπροβολή κάθε του πράξης, ακόμα και της πιο καθημερινής.Το σκηνικό άλλαξε άρδην από το δεκέμβριο και μετά. Η πολιτική υπεράσπιση της εξέγερσης της νεολαίας από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί την επίσης πολιτική απαξίωσής του από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως η κυρία Παπαρήγα παραμένει μεταξύ των αγαπημένων των ΜΜΕ.
Σταθερή αξία σε όλο αυτό το νέο σκηνικό είναι η συστηματική προσπάθεια απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου. Κι επειδή πλέον η χλεύη δεν πουλάει, η επιλογή είναι η προβολή πολιτικώνστελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν ταχθεί υπέρ του Βενιζέλου.
Επικοινωνιακά τεχνάσματα ή προσαρμογή των ΜΜΕ στο νέο πολιτικό τοπίο; Κατά τη γνώμη μου είναι συνδυασμός και των δυο. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια κοινωνικά προβλήματα που η κοινωνία δεν ήθελε να γνωρίζει την ύπαρξή τους. Τώρα είναι υποχρεωμένη να τα αντιμετωπίσει. Και γι αυτό χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις και όχι επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η στροφή ενός μέρους της μεσαίας αστικής τάξης προς την Άκρα Δεξιά υπό το φόβο της προλεταριοποίησης είναι κάτι που γίνεται σε κάθε κρίση. Είναι η φυσιολογική αναζ'ήτηση καταφυγίου και παραμυθίας, παρηγοριάς δηλαδή. Και το ΛΑΟΣ έχει εύπεπτες λύσεις για όλα τα προβλήματα. Χωρίς να χρειάζεται κοινωνική δράση.
Το δημοσκοπικό φούσκωμα των Οικολόγων Πράσινων είναι κι αυτό αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών. Το κοινό που δηλώνει ότι προτίθεται να τους ψηφίσει είναι στην πλειονότητά τους νέοι, από εύπορες οικογένειες, και με ψηλόσχετικά μορφωτικό επίπεδο, που είτε πρόκειται να ψηφίσουν για πρώτη φορά, είτε έχουν ψηφίσει μια - δυο φορές. Είναι ένα κοινό που αποστρέφεται πλέον την κυβέρνηση - ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένας από αυτούς - αλλά και δεν ταυτίζεται με τη ριζοσπαστικοποίηση των ομοίων του από τις δυτικές συνοικίες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί θα αποτελέσουν τον κύριο κορμό της εκλογικής πελατείας των Οικολόγων Πράσινων μόνιμα και όχι περιστασιακά, Και, φυσικα, θα μετατοπίσουν το κόμμα αυτό στο χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου, στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ. Από τη μετατόπιση αυτή προς το Κέντρο θα εξαρτηθεί και η πολιτική επιβίωση των Οικολόγων - Πράσινων.
Σε ό,τι αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ το πρόσκαιρο δημοσκοπικό του φούσκωμα ήταν απόρροια της εσωτερικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ. Όσο το τελευταίο απουσίαζε από το πολιτικό γίγνεσθαι, ένα μέρος των ψηφοφόρων στρέφονταν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Προϋπόθεση για να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων - ενδεχομένως και όλους - ήταν να έχει σαφή πολιτική στρατηγική. να έχει βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Και φυσικά, να είναι σε θέση να ξέρει σε ποια θέματα και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να συμπορευτεί με το ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά δεν υπήρχαν και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της προβολής των σημείων διαφωνίας των δυο κομμάτων από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσαν να αποκρύψουν αυτή την ανεπάρκεια.
Παραδόξως το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συγκυρία βρίσκεται στον αφρό ενάντια στη βούληση των ΜΜΕ. Η δαιμονοποίησή του όλα αυτά τα χρόνια και ο διαρκής χλευασμός των πολιτικών του προτάσεων έφεραν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: αναπτύχθηκαν στην κοινωνία φαινόμενα μιθριδατισμού στο ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχιζόμενες πολιτικές επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ δε συγκινούν πλέον κανένα. Αυτό δε σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πρόβλημα. Μια σειρά από ρηξικέλευθες, για το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, προτάσεις απαιτούν πολλή επεξεργασία για να καταστούν μέρη ενός υλοποιήσιμου πολιτικού προγράμματος. Το μοναδικό του πραγματικό κεφάλαιο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και η αποδεδειγμένη διαχειριστική ικανότητα των στελεχών του κατά την οκταετία της διακυβέρνησης Σημίτη. Από μόνα τους δε φθάνουν για να συγκροτηθούν οι απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Άφησα απ' έξω το ΚΚΕ για να μην επαναλάβω όσα έγραψα για το ΛΑΟΣ. η δεξαμενή ψηφοφόρων των δυο κομμάτων είναι η ίδια. Αν δεν υπήρχε το Αριστερό παρελθόν των οικογενειών μεγάλου μέρους των σημερινών ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το οποίο τους εμποδίζει να συστρατευτούν με το ΛΑΟΣ όπου θάλλουν οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ θα είχαν προ πολλού δώσει την ψήφο τους στο ΛΑΟΣ. Όπως κάνουν με τη ΝΔ.
Συμπερασματικά, οι αλλαγές στάσης των ΜΜΕ έναντι των πολιτικών δυνάμεων δε σηματοδοτούν απλώς την κατάρρευση ενός συστήματος ελέγχου της ενημέρωσης προς όφελος της Κυβέρνησης μέσω στοχευμένων υπόγειων συμφωνιών της τελευταίας με τους «νταβατζήδες» και με πολλά χρήματα διακύβευμα. Απλώς η βια της κρίσης αποκαλύπτει πως ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος. Και την ξεβρακωσιά του καμιά «επικοινωνιακή πολιτική», όπως μάθαμε να αποκαλούμε εδώ και είκοσι χρόνια την προπαγάνδα, δε μπρεί να τη συμμαζέψει. Στο παρασκήνιο επανέρχεται θριαμβευτικά πλέον η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Και όποιος κατάλαβα, κατάλαβε.
Γιάννης Χρ.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία έχει «πάρει πρέφα» την απάτη και την κενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Μια νέα αγορά χαϊδέματος αυτιών ανοίγεται και πρέπει με κάποιο τρόπο να εξυπηρετηθεί. Εξ ου και οι σαφείς πλέον μετατοπίσεις στην πολιτική τοποθέτηση κάποιων συγκροτημάτων ΜΜΕ. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή απλώς το «σύστημα», αποδεχόμενο την πραγματικότητα, επιδιώκει να αντιμετωπίσει με άλλα μέσα το «τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ»;
Την αρχή έκανε ο ΑΝΤ1. Ο Μίνως δεν αποδέχθηκε την εκπαραθύρωσή του από την Προεδρία της ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και αποφάσισε να «παίξει τα λεφτά του» σε άλλο άλογο; το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η ατζέντα των δελτίων ειδήσεων του καναλιού έχει προσαρμοστεί στην προεκλογική ατζέντα του ΛΑΟΣ: εγκληματικότητα, λαθρομετανάστες, εθνικά θέματα, κουκουλοφόροι, ό,τι συγκινεί με δυο λόγια τους «νοικοκυραίους» στους οποίους απευθύνεται ο Γ. Καρατζαφέρης. ο οποίος φιλοξενείται για δεκάλεπτες περίπου συνεντεύξεις τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.
Αν τα αίτια της αποστασιοποίησης του Μίνω Κυριακού από την κυβέρνηση είναι απολύτως σαφή, δεν ισχύει το ίδιο για τον όμιλο Αλαφούζου. Ο οποίος επίσης φαίνεται να έχει εγκαταλείψει το «γαλάζιο καράβι» στη μοίρα του. Η ναυαρχίδα του ομίλου, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, έχει πολλούς μήνες να γράψει μια καλή κουβέντα για τις κυβερνητικές επιλογές. Βεβαίως η αποστασιοποίηση είναι προσεκτική. Κανείς δε θα δει λάβρους αντικυβερνητικούς τίτλους στο πρωτοσέλιδό της. Οι αρθρογράφοι της όμως αποδομούν σταθερά την εικόνα της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας συστηματικά τα αδιέξοδα κάθε κυβερνητικού μέτρου. Αντιθέτως το ραδιόφωνο και η τηλεόραση του SKAI θεωρούν περιττή πολυ΄τελεια την τήρηση των προσχημάτων: με έμφαση στην καθημερινότητα, η εικόνα της κυβέρνησης υφίσταται μια ανηλεή αποδόμιση.Δε δίστασαν μάλιστα να υπερβούν ένα όριο που, με εξαίρεση τα επίσημα κομματικά όργανα, δεν ξέρω αν το έχει υπερβεί ποτέ άλλο ΜΜΕ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Έγιναν ανοιχτά χορηγοί επικοινωνίας δράσεων ενός κόμματος: των Οικολόγων Πράσινων.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το κοινό στόχος είναι ένα μέρος της μεσαίας αστικής τάξης. Η οποία, μέχρι το 2004 θεωρούνταν συμπαγής και επιπλέον όποιος κέρδιζε την ψήφο της κέρδιζε και τις εκλογές. Μάλιστα οι «γκουρού της επικοινωνίας», την είχαν μετονομάσει «μεσαίο χώρο» για να μην τους κατηγορίσει κανείς για κρυπτομαρξισμό (Άλλωστε μας το είπε ο Φουκουγιάμα από το 1992: η Ιστορία έλαβε τέλος. Έχει κυριαρχήσει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία στον κόσμο). Έχω προσωπικά αρκετές επιφυλάξεις ως προς την ομοιογένεια της κοινωνικής αυτής ομάδας. Γεγονός είναι όμως ότι η οικονομική κρίση φέρνει όλο και μεγαλύτερα μέρη της αντιμέτωπα με το φάσμα της προλεταριοποίησης. Και οι αναζητήσεις της είναι πολιτικές.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση έχει να κάνει με τη στάση των ΜΜΕ έναντι της Αριστεράς. Επί τεσσεράμισι χρόνια, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχαιραν δυσανάλογα μεγάλης προβολής.Οι αντιπολιτευτικές τους πρωτοβουλίες στη Βουλή υμνούνταν συστηματικά, σε αντίθεση με τις - σπάνιες είναι αλήθεια - πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, που γίνονταν συστηματικά αντικείμενο χλεύης. Η εκλογή του «ωραίου Αλέξη» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα,την υπερπροβολή κάθε του πράξης, ακόμα και της πιο καθημερινής.Το σκηνικό άλλαξε άρδην από το δεκέμβριο και μετά. Η πολιτική υπεράσπιση της εξέγερσης της νεολαίας από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί την επίσης πολιτική απαξίωσής του από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως η κυρία Παπαρήγα παραμένει μεταξύ των αγαπημένων των ΜΜΕ.
Σταθερή αξία σε όλο αυτό το νέο σκηνικό είναι η συστηματική προσπάθεια απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου. Κι επειδή πλέον η χλεύη δεν πουλάει, η επιλογή είναι η προβολή πολιτικώνστελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν ταχθεί υπέρ του Βενιζέλου.
Επικοινωνιακά τεχνάσματα ή προσαρμογή των ΜΜΕ στο νέο πολιτικό τοπίο; Κατά τη γνώμη μου είναι συνδυασμός και των δυο. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια κοινωνικά προβλήματα που η κοινωνία δεν ήθελε να γνωρίζει την ύπαρξή τους. Τώρα είναι υποχρεωμένη να τα αντιμετωπίσει. Και γι αυτό χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις και όχι επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η στροφή ενός μέρους της μεσαίας αστικής τάξης προς την Άκρα Δεξιά υπό το φόβο της προλεταριοποίησης είναι κάτι που γίνεται σε κάθε κρίση. Είναι η φυσιολογική αναζ'ήτηση καταφυγίου και παραμυθίας, παρηγοριάς δηλαδή. Και το ΛΑΟΣ έχει εύπεπτες λύσεις για όλα τα προβλήματα. Χωρίς να χρειάζεται κοινωνική δράση.
Το δημοσκοπικό φούσκωμα των Οικολόγων Πράσινων είναι κι αυτό αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών. Το κοινό που δηλώνει ότι προτίθεται να τους ψηφίσει είναι στην πλειονότητά τους νέοι, από εύπορες οικογένειες, και με ψηλόσχετικά μορφωτικό επίπεδο, που είτε πρόκειται να ψηφίσουν για πρώτη φορά, είτε έχουν ψηφίσει μια - δυο φορές. Είναι ένα κοινό που αποστρέφεται πλέον την κυβέρνηση - ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένας από αυτούς - αλλά και δεν ταυτίζεται με τη ριζοσπαστικοποίηση των ομοίων του από τις δυτικές συνοικίες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί θα αποτελέσουν τον κύριο κορμό της εκλογικής πελατείας των Οικολόγων Πράσινων μόνιμα και όχι περιστασιακά, Και, φυσικα, θα μετατοπίσουν το κόμμα αυτό στο χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου, στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ. Από τη μετατόπιση αυτή προς το Κέντρο θα εξαρτηθεί και η πολιτική επιβίωση των Οικολόγων - Πράσινων.
Σε ό,τι αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ το πρόσκαιρο δημοσκοπικό του φούσκωμα ήταν απόρροια της εσωτερικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ. Όσο το τελευταίο απουσίαζε από το πολιτικό γίγνεσθαι, ένα μέρος των ψηφοφόρων στρέφονταν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Προϋπόθεση για να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων - ενδεχομένως και όλους - ήταν να έχει σαφή πολιτική στρατηγική. να έχει βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Και φυσικά, να είναι σε θέση να ξέρει σε ποια θέματα και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να συμπορευτεί με το ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά δεν υπήρχαν και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της προβολής των σημείων διαφωνίας των δυο κομμάτων από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσαν να αποκρύψουν αυτή την ανεπάρκεια.
Παραδόξως το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συγκυρία βρίσκεται στον αφρό ενάντια στη βούληση των ΜΜΕ. Η δαιμονοποίησή του όλα αυτά τα χρόνια και ο διαρκής χλευασμός των πολιτικών του προτάσεων έφεραν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: αναπτύχθηκαν στην κοινωνία φαινόμενα μιθριδατισμού στο ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχιζόμενες πολιτικές επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ δε συγκινούν πλέον κανένα. Αυτό δε σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πρόβλημα. Μια σειρά από ρηξικέλευθες, για το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, προτάσεις απαιτούν πολλή επεξεργασία για να καταστούν μέρη ενός υλοποιήσιμου πολιτικού προγράμματος. Το μοναδικό του πραγματικό κεφάλαιο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και η αποδεδειγμένη διαχειριστική ικανότητα των στελεχών του κατά την οκταετία της διακυβέρνησης Σημίτη. Από μόνα τους δε φθάνουν για να συγκροτηθούν οι απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Άφησα απ' έξω το ΚΚΕ για να μην επαναλάβω όσα έγραψα για το ΛΑΟΣ. η δεξαμενή ψηφοφόρων των δυο κομμάτων είναι η ίδια. Αν δεν υπήρχε το Αριστερό παρελθόν των οικογενειών μεγάλου μέρους των σημερινών ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το οποίο τους εμποδίζει να συστρατευτούν με το ΛΑΟΣ όπου θάλλουν οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ θα είχαν προ πολλού δώσει την ψήφο τους στο ΛΑΟΣ. Όπως κάνουν με τη ΝΔ.
Συμπερασματικά, οι αλλαγές στάσης των ΜΜΕ έναντι των πολιτικών δυνάμεων δε σηματοδοτούν απλώς την κατάρρευση ενός συστήματος ελέγχου της ενημέρωσης προς όφελος της Κυβέρνησης μέσω στοχευμένων υπόγειων συμφωνιών της τελευταίας με τους «νταβατζήδες» και με πολλά χρήματα διακύβευμα. Απλώς η βια της κρίσης αποκαλύπτει πως ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος. Και την ξεβρακωσιά του καμιά «επικοινωνιακή πολιτική», όπως μάθαμε να αποκαλούμε εδώ και είκοσι χρόνια την προπαγάνδα, δε μπρεί να τη συμμαζέψει. Στο παρασκήνιο επανέρχεται θριαμβευτικά πλέον η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Και όποιος κατάλαβα, κατάλαβε.
Γιάννης Χρ.
7 σχόλια:
Απορώ που δεν αναφέρεις το ΒΗΜΑ, το οποίο με πρωτεργάτες τον Πρετεντέρη και τον Κυρ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ΠΑΣΟΚ με τον Γ.Π. είναι χειρότερο και από το σημερινό πρωθυπουργό!
Έχεις δίκιο. Παράλειψη. Τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Μπόμπολα είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες πυλώνες του «συστήματος Ρουσόπουλου». Σε παραπέμπω όμως στην τελευταία μου παρατήρηση. Από την πολλή επίεθση στο ΠΑΣΟΚ πέτυχαν να προκαλέσουν μυθριδατισμό στο εκλογικό σώμα. Οι επιθέσεις τους παραπέμουν στις επικλήσεις της «επαράτου Δεξιάς» την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά.
Γιάννης Χρ.
Ενδιαφέρουσα η ανάλυσή σου, κυρίως ως προς το σκέλος του πώς προσεγγίζουν τα επιχειρηματικά-εκδοτικά συμφέροντα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ (εγώ καθότι αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας μόνο και της Εποχής δεν έχω αίσθηση τί παίζεται στον ευρύτερο χώρο των ΜΜΕ).
Μερικές σκέψεις μόνο.
Ούτε κι'εμένα με πείθει ο Γ. Παπανδρέου ως πολιτική προσωπικότητα. Ωστόσο αυτό που βλέπω είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια των γενικότερων διεργασιών που τελούνται στα Σοσιαλιστικά Κόμματα μέσα στον κυκλώνα της κρίσης, αρχίζει να αρθρώνει έναν πολιτικό λόγο για το πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα οξυμένα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Και αυτό είναι ενδιαφέρον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως δεν φαίνεται να προβάλει μια συγκροτημένη πολιτική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Δεν αποκλείω να "λακίσει" η ανανεωτική του πτέρυγα και να στηρίξει με κάποιον τρόπο μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αυτοπροσδιορίζονται ως περισσότερο αριστεροί ριζοσπάστες αποστρέφονται την προοπτική των κυβερνητικών ευθυνών και τη φθορά που αυτή συνεπάγεται. Με αυτήν την έννοια, πολλοί ανακουφίστηκαν μάλλον από την επάνοδο στο 5%. Πάντως είναι πολύ πιθανό να προκύψει πρόβλημα αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές και να δούμε τί χειρισμοί θα γίνουν τότε.
Ενδιαφέροντα αυτά που είπες για τη φυσιογνωμία των Οικολόγων Πράσινων, δεν νιώθω όμως πως μπορώ να τα αξιολογήσω. Άραγε ο φίλος μας ο Νικολάκης συμμερίζεται αυτά που λες και πόσο τον εκφράζει μια τέτοιου είδους κοινωνική στήριξη;
Γιώργος
Μια και αναφέρθηκε ο Γ.Π., προσωπικά δεν εξετάζω αν με πείθει ή όχι αλλά η διαπίστωση ότι για τους εκδότες φαίνεται ότι είναι απρόβλεπτος άρα μη ελέγξιμος και συνεπώς δεν τους κάνει.
Αυτή η διαπίστωση μου δίνει ελπίδα.
Υ.Γ. αν ήθελαν οι καναλάρχες και λοιποί ΜιΜιΕδες αυτή η απίθανη κυβέρνηση του άεργου πρωθυπουργού θα έπεφτε σε λίγες ώρες.
Προς Γιώργο.
Δε νομίζω ότι ο φίλος μας ο Νίκος θα έχει πρόβλημα από την εξέλιξη που πραγματοποιείται στο πολιτικό προφίλ των ψηφοφόρων των Οικολόγων Πράσινων. Αυτός θέλει να προωθήσει κάποια πράγματα. Δεν τον νοιάζει ποιοι θα τα στηρίξουν. Επ' αυτού είναι πολύ περισσότερο πραγματιστής από όσο δείχνει. Η πλειονότητα των μελών των Οικολόγων - Πράσινων όμως είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τους υποψήφιους ψηφοφόρους τους. Κι αυτή η αναντιστοιχία συνιστά το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη μακροημέρευση αυτού του κόμματος.
Γιάννης Χρ.
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την ανάλυση του Γιάννη Χρ. για την «κατάρρευση του συστήματος Ρουσόπουλου» και την εκδίκηση της πολιτικής. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τα όσα αναφέρονται για «παιχνίδια» καναλαρχών και εκδοτών, πάντοτε άλλωστε γινόντουσαν, όπως και αν τα ερμήνευε κατά περίπτωση ο καθένας μας. Κοντοστάθηκα στην εκτίμηση του ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι πορεύονται προς «το φιλελεύθερο Κέντρο, δεξιά του ΠΑΣΟΚ».
Δεν εκλαμβάνω αυτή την εκτίμηση σαν κριτική, απλώς αναρωτιέμαι. Έχει νόημα πλέον μια κατάταξη στην κλίμακα Αριστεράς –Δεξιάς; Οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι Ευρωπαίοι Πράσινοι εν γένει, δεν κατατάσσουν εδώ και δεκαετίες τον εαυτό τους στην κλίμακα αριστεράς –δεξιάς, μια κλίμακα που κατά την πεποίθηση τους δεν μπορεί να αποτυπώσει μια σύνθετη πραγματικότητα, όπως αυτή που ζούμε στις μέρες μας. Κι αυτό φαντάζομαι δεν το κάνουν από κάποιο γινάτι. Να για παράδειγμα, έρχεται στο μυαλό μου το προ 25ετίας -30τίας, εξυμνημένο και από Δυτικά έγκριτα, ακόμα και επιστημονικά έντυπα, περιβόητο «οικονομικό» θαύμα της τότε Ανατολικής Γερμανίας, με αναφορές παρόμοιες με το αντίστοιχο πρόσφατο της Ιρλανδίας.
Σίγουρα τα δυο μοντέλα είχαν πολλές διαφορές. Αλλά και μια καθοριστική ομοιότητα, πέρα
από το γεγονός ότι και τα δυο κατέρρευσαν (το δεύτερο ως προς το οικονομικό του σκέλος), σαν χάρτινοι πύργοι. Ότι είχαν την ίδια λατρεία στους αριθμούς και μάλιστα τους είχαν δώσει μια ιδιότυπη αυτοτέλεια. Οι αριθμοί ευημερούσαν επί σειρά ετών, χωρίς μάλιστα να αμφισβητείται η εγκυρότητα τους από αναλυτές της «αντίπερα όχθης». Το αδιαμφισβήτητο θετικό πρόσημο τους (τεράστια αύξηση του ΑΕΠ, ισχυρή βιομηχανική ή μεταβιομηχανική παραγωγή) τελικά κάθε άλλο παρά θετικά επηρέασε τις δυο κοινωνίες. Η περίπτωση τους θεωρήθηκε ως πρότυπο, η μια για την μαρξιστική και η άλλη για την νεοφιλελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων.
Ας πάμε τώρα λίγο παρακάτω. Η υπερδεκαετής διακυβέρνηση της Βρετανίας υπό τον Μπλερ
(ήταν κεντροαριστερή; ήταν κεντροδεξιά;), μάλλον γρίφος είναι για όσους επιμένουν για τα εντός, εκτός και επί τα αυτά ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά. Πόσο μάλλον σήμερα: ο Μπράουν ή η Μέρκελ είναι πιο αριστερά ή πιο δεξιά; Μου φαίνεται σπαζοκεφαλιά έχει καταντήσει αυτή η κατάταξη. (Σκόπιμα παραλείπω αναφορές σε αντίστοιχες καταστάσεις στη χώρα μας).
Θα μου πείτε ότι όσα αναφέρω έχουν να κάνουν με την οικονομία. Αν πάμε σε κοινωνικά ζητήματα, πέρα από κάποιες σημαντικές θα έλεγα κατακτήσεις και επιτεύγματα πρόνοιας κυρίως στη κεντρική και βόρεια Ευρώπη, οι ομοιότητες των «αντιπάλων στρατοπέδων» είναι πλέον πασίδηλες. Στα περιβαλλοντικά, ας μη μιλήσουμε καλύτερα…
Πιστεύω ότι στο 2009 οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά. Όχι παραγνωρίζοντας τα θετικά που
εισήγαγαν κατεστημένες σήμερα πολιτικές δυνάμεις (που αν τα ψάξουμε ανάγονται πλέον σε ένα αρκετά μακρινό παρελθόν). Αλλά ταυτόχρονα, προβληματιζόμενοι ότι εδώ και δεκαετίες η πλάστιγγα γέρνει επικίνδυνα από τις αρνητικές συνέπειες που προκάλεσαν αυτού του είδους οι πολιτικές, συνέπειες πλέον χειροπιαστές από την κλιματική, οικονομική και εν τέλει κοινωνική κρίση. Αρκετά πάθαμε από αυτές τις πολιτικές. Είναι σίγουρο ότι αν επιμείνουμε δεν θα μάθουμε και τίποτε περισσότερο, για να παραφράσουμε και λίγο την παροιμία.
Στόχος μας αξιολογώ είναι ένα σύνολο δράσεων, με κοινή συλλογιστική την εμβάθυνση σε
αειφορία, που θα αξιοποιούν τον γνωστικό πλούτο παρελθουσών γενεών, που τον
έχουμε απαξιώσει, εμπλουτίζοντας τον με καινοτομία που φέρνει η πρόοδος στο σημερινό γνωστικό επίπεδο, θα διασφαλίσει την αλληλεγγύη των γενεών, θα χαράξει πολιτικές που θα εμποδίζει τουλάχιστον τη διεύρυνση των κοινωνικών προβλημάτων και ανισοτήτων, θα μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια την επόμενη γενιά που μπαίνει στην κοινωνία με πολύ χειρότερους όρους από μας.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι τα διακηρύσσουν με συνέπεια όλα τα παραπάνω από την ίδρυσή τους. Γνωρίζετε κάποιο άλλο κόμμα που να αντιπροτείνει κάτι καλύτερο;
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Αγαπητέ μου Θανάση,
Ο παππούς μιας φίλης, κατά δήλωσή του «αδιόρθωτος κομμουνιστής» ως το τέλος της ζωής του, έλεγε: Ο Μαρξ υποσχέθηκε τον παράδεισο στη γη και γι αυτό κρίνεται κάθε μέρα. Ο Χριστός τον υποσχέθηκε μετά θάνατον και κανείς δε γύρισε από εκεί για να μας επιβεβαιώσεοι του λόγου το αληθές του.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για εσάς τους Πράσινους. Τριάντα χρόνια φωνάζετε ότι δεν ανήκετε ούτε στη Δεξιά ούτε στην Αριστερά. Η πολιτική σας πρακτική όμως στην υπόλοιπη Ευρώπη σας διαψεύδει. Ξεκινήσατε υπερασπιζόμενοι το σύνολο των ανθρωπιστικών αξιών του σοσιαλισμού στη πιοι αγνή τους εκδοχή - αυτό η΄ταν άλλωστε που με έφερε μαζί σας για είκοσι συναπτά έτη - και καταλήξατε να στηρίζετε με την ψήφο σας τον πόλεμο κατά της Σερβίας, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της διακυβέρνησης Σρέντερ αλλά και τις ημιφασισστικές κυβερνήσεις των χωρών της Βαλτικής.
Πρόσφατα στη Γερμανία εγκαινιάσατε συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες, οι οποίοι ωστόσο απαιτούν την καταστευκή νέων πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας.
Συμπέρασμα 1ο: Δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι είσθε αμόλυντοι και άσχετοι. Έχετε παρελθόν και κρίνεσθε πλέον όπως όλοι οι άλλοι.
Συμπέρασμα 2ο: Αν τον τίτλο του αμόλυντου τον διεκδικείτε αποκλειστικά και μόνο για τους Οικολόγους Πράσινους, δεν έχετε δίκιο. Ως άτομα έχετε όλοι πολιτικό παρελθόν. Κι αυτό προδιαθέτει για τη στάση που θα κρατήσετε ως πολιτικός φορέας στο μέλλον. Κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, πιστώνονται με ποικίλες δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και όχι μόνο. Οι περισσότεροι όμως είναι υπόλογοι για παντελή απουσία από τα πολιτικά τεκταινόμενα (τις εμβριθείς αναλύσεις σε έντυπα να μου επιτρέψεις να μην τις θεωρώ πολιτική δράση).
Σε κάθε περίπτωση, εφ' όσον υπερβείτε το - άδικο κατά την άποψή μου - όριο του 3%, θα κληθείτε να δώσετε απαντήσεις, είτε ως συγκυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, σε πολύ συγκεκριμένα και οξύτατα κοινωνικά προβλήματα. Από τις απαντήσεις που θα προτείνετε θα κριθείτε. Από εμάς, αλλά και από τους ψηφοφόρους σας.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου