Το θέαμα των υπουργών αυτής της κυβέρνησης να χορεύουν υπό τους ήχους δημοτικής ορχήστρας κάτω από την μεγάλη επιγραφή ΑΚΤΩΡ, προκαλεί αηδία, θλίψη και – φυσικά – οργή.
«Αυτή είναι η Ελλάδα» είπε κάποτε ο Σημίτης.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις…
Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα. Μια παράγκα με την ταμπέλα της πλέον ισχυρής εταιρείας στη χώρα, με τους διαπλεκόμενους – δούλους της πολιτικούς να χορεύουν στο ρυθμό που η αρχοντοβλάχικη ορχήστρα παιανίζει, με τον χαϊδεμένο υπουργό του συγκροτήματος ΑΚΤΩΡ να σέρνει το χορό…
Μια Ελλάδα – επαρχία, βγαλμένη από μυθιστόρημα των μετεμφυλιακών χρόνων. Μια Ελλάδα μικρή, αδύναμη, ψωμοζητούσα… Μια «ψωροκώσταινα» δηλαδή… Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που κυβερνούν κι αυτών που «κάνουν καλές δουλειές» μαζί τους. Πεντακαθαρίδηδες και σαρακατσαναίοι, μιζαδόροι και κουμπάροι, σεμνοί και ταπεινοί κουτοπόνηροι, που επιτέλους, «έχωσαν» το χέρι στο βαζάκι με το μέλι, γεύτηκαν τα καλούδια της εξουσίας – κι άσε τους κουτόφραγκους να λένε… Καλύτεροι είναι τάχα μου αυτοί;
Εμείς εδώ είμαστε από άλλο ανέκδοτο. Και σ’ όποιον αρέσουμε, στο κάτω – κάτω…
Δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, ότι όλα αυτά θα αλλάξουν με το ΠαΣοΚ… με το Γιώργο… Όχι γιατί ο Γιώργος τους μοιάζει… Ούτε γιατί οι προθέσεις του είναι άλλες από αυτές που μας δείχνει.
Αλλά γιατί είναι στη μέση αυτός ο λαός…
Ακόμα και σήμερα, που η διαφορά των δύο κομμάτων έχει φτάσει στις 7,5 μονάδες, από την άλλη, ο Κωστάκης προηγείται του Γιώργου με 11 μονάδες στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Και δεν είναι «τσιμπημένο» το νούμερο από τους δημοσκόπους… Είναι αληθινό. Αντικατοπτρίζει την εικόνα αυτού του λαού. Έτσι τον θέλει τον ηγέτη του ο μέσος ελληναράς: Χοντρό, ανίκανο, τεμπέλη, αλλά να τα λέει ωραία. Να έχει τουπέ. Να είναι μάγκας… ή – έστω – ψευτόμαγκας, όπως ο ίδιος…
Να κάθεται στου Μαξίμου και να ρεμβάζει ακκιζόμενος, ενώ οι λοιποί κουμπάροι και τα κοντολαμόγια τύπου Παυλίδη να αλωνίζουν… Να γυρίζουν «οι δουλειές», να δουλεύει η κουμπαριά, η φιλία, το γλείψιμο… Η μίζα...
Όχι οι άξιοι. Όχι.
Η εξουσία, η αγορά, τα δημόσια έργα, οι προμήθειες και οι επιδοτήσεις, οι προσλήψεις στο δημόσιο και τα χατίρια του εφόρου, είναι η «κόζα νόστρα» ενός ολόκληρου λαού…
Αλλά καλοί μου «συνέλληνες», καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Η εκδίκηση δεν θα έρθει από ψηλά, ούτε απ’ έξω.
Θα έρθει από τα ίδια μας τα παιδιά.
Αυτά που λερώνουμε καθημερινά με τις δικές μας «αξίες».
Αυτά που κιόλας δεν έχουν κανένα λόγο να μη μετατρέψουν την κοινωνία μας, αυτή των σεμνών και ταπεινών υποκριτών, σε κόλαση!..
Κ.Λ.
«Αυτή είναι η Ελλάδα» είπε κάποτε ο Σημίτης.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις…
Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα. Μια παράγκα με την ταμπέλα της πλέον ισχυρής εταιρείας στη χώρα, με τους διαπλεκόμενους – δούλους της πολιτικούς να χορεύουν στο ρυθμό που η αρχοντοβλάχικη ορχήστρα παιανίζει, με τον χαϊδεμένο υπουργό του συγκροτήματος ΑΚΤΩΡ να σέρνει το χορό…
Μια Ελλάδα – επαρχία, βγαλμένη από μυθιστόρημα των μετεμφυλιακών χρόνων. Μια Ελλάδα μικρή, αδύναμη, ψωμοζητούσα… Μια «ψωροκώσταινα» δηλαδή… Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που κυβερνούν κι αυτών που «κάνουν καλές δουλειές» μαζί τους. Πεντακαθαρίδηδες και σαρακατσαναίοι, μιζαδόροι και κουμπάροι, σεμνοί και ταπεινοί κουτοπόνηροι, που επιτέλους, «έχωσαν» το χέρι στο βαζάκι με το μέλι, γεύτηκαν τα καλούδια της εξουσίας – κι άσε τους κουτόφραγκους να λένε… Καλύτεροι είναι τάχα μου αυτοί;
Εμείς εδώ είμαστε από άλλο ανέκδοτο. Και σ’ όποιον αρέσουμε, στο κάτω – κάτω…
Δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, ότι όλα αυτά θα αλλάξουν με το ΠαΣοΚ… με το Γιώργο… Όχι γιατί ο Γιώργος τους μοιάζει… Ούτε γιατί οι προθέσεις του είναι άλλες από αυτές που μας δείχνει.
Αλλά γιατί είναι στη μέση αυτός ο λαός…
Ακόμα και σήμερα, που η διαφορά των δύο κομμάτων έχει φτάσει στις 7,5 μονάδες, από την άλλη, ο Κωστάκης προηγείται του Γιώργου με 11 μονάδες στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Και δεν είναι «τσιμπημένο» το νούμερο από τους δημοσκόπους… Είναι αληθινό. Αντικατοπτρίζει την εικόνα αυτού του λαού. Έτσι τον θέλει τον ηγέτη του ο μέσος ελληναράς: Χοντρό, ανίκανο, τεμπέλη, αλλά να τα λέει ωραία. Να έχει τουπέ. Να είναι μάγκας… ή – έστω – ψευτόμαγκας, όπως ο ίδιος…
Να κάθεται στου Μαξίμου και να ρεμβάζει ακκιζόμενος, ενώ οι λοιποί κουμπάροι και τα κοντολαμόγια τύπου Παυλίδη να αλωνίζουν… Να γυρίζουν «οι δουλειές», να δουλεύει η κουμπαριά, η φιλία, το γλείψιμο… Η μίζα...
Όχι οι άξιοι. Όχι.
Η εξουσία, η αγορά, τα δημόσια έργα, οι προμήθειες και οι επιδοτήσεις, οι προσλήψεις στο δημόσιο και τα χατίρια του εφόρου, είναι η «κόζα νόστρα» ενός ολόκληρου λαού…
Αλλά καλοί μου «συνέλληνες», καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Η εκδίκηση δεν θα έρθει από ψηλά, ούτε απ’ έξω.
Θα έρθει από τα ίδια μας τα παιδιά.
Αυτά που λερώνουμε καθημερινά με τις δικές μας «αξίες».
Αυτά που κιόλας δεν έχουν κανένα λόγο να μη μετατρέψουν την κοινωνία μας, αυτή των σεμνών και ταπεινών υποκριτών, σε κόλαση!..
Κ.Λ.
1 σχόλιο:
Ούτε που θυμάμαι ποσο καιρό λέω τα ίδια σε κατ'ιδίαν συζητήσεις. Ο μέσος έλλνας θέλει τον αρχηγό κατ'εικόνα και καθομοίωση: χοντρό, βολεμένο, νταή, μπουχέσα να καπνίζει 3 πακέτα τσιγάρα, και η μόνη επαφή με την τεχνολογία να είναι το playstation!
Δημοσίευση σχολίου