ΚΑΙ ΟΜΩΣ…
Λίγες μείνανε μέχρι τις 11 του Νοέμβρη. Ο Κώστας στο σχόλιό του επισημαίνει την αποτυχία του κατεστημένου να χρίσει φαβορί τον δικό του υποψήφιο, ίσως λόγω της φυσικής αντιπάθειας που προκαλούν οι εξυπνάκηδες και ξερόλες, λέω εγώ, και λιγότερο λόγω των «αριστερών» αντανακλαστικών του λαού του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Παρά την δεδομένη υποστήριξή μου προς τον Γιώργο, όπως σημείωσα και στο mail που του έστειλα, υποστήριξη που έχει να κάνει κυρίως με τις θέσεις του, την προσωπικότητά του και την οργανωμένη και συστηματική δουλειά του στο ΥΠ.ΕΞ., δε μπορώ να παραβλέψω ή να ξεχάσω την αποτυχία του στα τρεισήμισι χρόνια που ηγείται του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Πάντα με τα δικά μου κριτήρια, η αποτυχία δεν έγκειται στην εκλογική ήττα αλλά στην ανυπαρξία παρέμβασης μέσα στο πολιτικό και κυρίως κοινωνικό γίγνεσθαι, παρέμβασης που και αν ακόμη δεν είναι απόλυτα αποτελεσματική, θα πρέπει να σηματοδοτεί προθέσεις και στόχους, δημιουργώντας ευφορία σε εκείνους που θέλουν να συστρατευθούν για να πετάξει η κοινωνία μας τα βαρίδια της και να κινηθεί αποφασιστικά μπροστά.
Οι γενικόλογες τοποθετήσεις του Γιώργου περί στρογγυλεύσεων αποτελούν επίσης στρογγύλευση, εφόσον δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές. Από την άποψη αυτή, εγώ ουσιαστική αυτοκριτική δεν είδα. Και όμως, η καθημερινότητα, πολιτική και κοινωνική, σου προσφέρει πάμπολλες ευκαιρίες να δείξεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Σε πολιτικό επίπεδο είδαμε κάποιες πρωτοβουλίες στη σύνθεση ψηφοδελτίων από μη «επώνυμους» που θέλω να πιστεύω ότι είχαν τις προϋποθέσεις να προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Αυτές όμως οι πρωτοβουλίες αφέθηκαν στην τύχη τους, δεν υποστηρίχθηκαν όσο έπρεπε, με κορυφαία περίπτωση αυτή της Καραχασάν. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή Καραχασάν ήταν η καλύτερη στιγμή του Γιώργου αλλά στη συνέχεια αφέθηκαν να παίζουν μπάλλα οι Τριανταφυλλόπουλοι.
Πρόχειρα μούρχονται και δύο περιπτώσεις, άσχετες μεταξύ τους, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Γιώργου είτε αδιαφόρησε, είτε αδράνησε χαρακτηριστικά. Η πρώτη είναι η υποψηφιότητα Μπουτάρη στο Δήμο Θεσσαλονίκης που κατά τη γνώμη μου σηματοδοτούσε πράγματα που έχουν να κάνουν με την υποστήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της κοινωνίας των πολιτών. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατέβασε άλλον υποψήφιο. Η δεύτερη είναι η αντίδραση κάποιων παραγόντων της τοπικής κοινωνίας Ευόσμου Θεσσαλονίκης για την λειτουργία ξενώνα ατόμων με ψυχικές διαταραχές. Και σ’ αυτή, όπως και σε άλλες εκδηλώσεις φοβικότητας και αποκλεισμού του διαφορετικού, που είναι τα πρώτα πράγματα που πρέπει να παλέψει ένα προοδευτικό, αριστερό κίνημα, δεν υπήρξε παρέμβαση ή ήταν τέτοια που δεν την πήρε κανένας χαμπάρι.
Οι θέσεις και οι αρχές προβάλλονται στην πράξη, όχι απαραίτητα απ’ αυτά που φαίνονται μεγάλα αλλά από τα μικρά που συγκροτούν την καθημερινή μας ζωή και εκφράζουν αυτό που είμαστε.
Ίσως να φαίνεται ότι κάνω απλά την πλάκα μου στο blog, άλλωστε και ο γιος μου έγραψε ότι το κάνω άνω-κάτω, φυσικά το είπε με αγάπη, αλλά στην ουσία καταθέτω τον πόνο μου, είτε γι’ αυτά που αγαπώ, είτε γι’ αυτά που με πληγώνουν.
Γ.Μ.Σ.
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007
Η Ελλάδα που αγαπάμε
Τζούρα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου (για να ιντριγκάρουμε και τον φίλο μας Άρη Παπαδάκη).
Ο Σαρδαναπαλος ειναι ακομα εκει εξω...
...Μηπως κρυβεται στον τρουλο του Μπρουνελλεσκι ;;
...Ποιος θα ριξει φως στη μυστηριωδη
αυτη υποθεση ;;Eνα γεια στους παλιους συναγωνιστες και φιλους κι απο μερους μου...
Χ.Γ.Σ (γιος του περιβοητου Γ.Μ.Σ που εχει κανει το blog ανω κατω)
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
Ο Κώστας το βαραίνει πολύ και εγώ το ελαφραίνω αναλόγως. Είναι απλά θέμα ισορροπίας.
Την ευθύνη παίρνει ο Γ.Μ.Σ.
Την ευθύνη παίρνει ο Γ.Μ.Σ.
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ Τ' ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ!
Οργανωνόμαστε σα γερμανοί, δουλεύουμε σαν ασιάτες και κυκλοφορούμε σαν έλληνες.
Αναλαμβάνει την ευθύνη : Γ.Μ.Σ.
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007
Στο βλέμμα του στάλαζε το πικρό τέλος...
28η Οκτωβρίου σήμερα κι εμείς τιμούμε τις γενιές των αγωνιστών της Εθνικής μας Αντίστασης, τους πατεράδες, τις μανάδες και τους παπούδες που έδωσαν μάχες και μάτωσαν για μια Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική, μια Ελλάδα περήφανη.Μορφή του Αγώνα αυτού, ο Άρης! Ο Αρχηγός των ανταρτών του ΕΛΑΣ, ο ανυπότακτος μαχητής των ορέων.
Αντιγράφω εδώ μια παράγραφο από το καταπληκτικό βιβλίο του Χαριτόπουλου "ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ":
"...Σε μια χώρα που δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας, ο ύψιστος τίτλος τιμής για τον Έλληνα, είναι αυτός του αντάρτη. Του πατριώτη που παίρνει το όπλο και βγαίνει εθελοντικά στο βουνό να πολεμήσει τον κατακτητή. Όπου κι αν ανήκε, είτε στον ΕΛΑΣ και στον Άρη, είτε στον ΕΔΕΣ και το Ζέρβα, είτε στο 5/42 και τον Ψαρρό, ο αντάρτης είναι άκριτος. Αυτός έδινε τη ζωή του και όχι οι άλλοι που εκ του ασφαλούς τους κάνανε και τους κάνουν ακόμη κριτική..."
Κι επειδή πολλοί από μας προλά
βαμε και τα ζήσαμε μες τις φαμίλιες μας, τα κυνηγητά, τις αρρώστιες, τη φτώχεια, τους πρόωρους θανάτους, τις φυλακές και τις εξορίες των πατεράδων μας, ας μην τα ξεχνάμε.
βαμε και τα ζήσαμε μες τις φαμίλιες μας, τα κυνηγητά, τις αρρώστιες, τη φτώχεια, τους πρόωρους θανάτους, τις φυλακές και τις εξορίες των πατεράδων μας, ας μην τα ξεχνάμε. Αυτή η αγιασμένη γενιά του '40 μας δίδαξε τι σημαίνει φιλοπατρία, αγώνας ανιδιοτελής για μια κοινωνία ελεύθερη, δημοκρατική, με ανθρωπιά.
Αυτή η γενιά σήκωσε τη σημαία, αυτή την αγάπησε και την τίμησε κι όχι το φασιστοπαπαδαριό που σήμερα χοντραίνει τους κώλους του καλοβολεμένο σε μια πατρίδα που άλλοι ετοίμασαν (δυστυχώς, και) γι αυτούς...
Κώστας Λ.
(Και μια απορία:
Έψαξα έτσι, πρόχειρα και βρήκα στην ευρύτερη περιοχή Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων:
-Ναπ. Ζέρβας 9 οδοί προς τιμήν του.
- Σντ/ρχης Ψαρρός 4 οδοί προς τιμήν του
- Γρίβας - Διγενής 4 οδοί προς τιμήν του
- Σοφία Βέμπο 7 οδοί φέρουν το όνομά της
- Στέφ. Σαράφης, 10 οδοί προς τιμήν του
- Στρατ. Παπάγος 23 οδοί εις δόξαν του
- Συντ/ρχης Δαβάκης - Πίνδος 10 οδοί
- Ηλέκτρα Αποστόλου 4 οδοί
Ακόμα, "οδοός Πλουμπίδη", "οδός Α. Παναγούλη", "οδός Μανδηλαρά" κλπ...
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΟΔΟΣ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ;
Ακόμα τον φοβούνται... Και μάλλον θα τον φοβούνται πάντα... Όλοι τους!)
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007
Το σχόλιο:
1. Στον "φιλοπασοκικό" τύπο διακινείται σήμερα, ως ευφάνταστο εύρημα υποβοήθησης της - εμφανώς πλέον - πριμοδοτούμενης υποψηφιότητας Βενιζέλου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το εξής:
Υπάρχει - λέει - μια σοβαρή αντίφαση, που εξάγεται από τις απαντήσεις σε γκάλοπ (απ' ότι μου φαίνεται μιας και μόνο, συγκεκριμμένης δημοσκοπικής εταιρείας) γύρω από τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Ενώ οι ψηφοφόροι - συνολικά - σαφώς αναδεικνύουν τον Βενιζέλο ως αξιότερο αντίπαλο του Καραμανλή, από την άλλη, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ επιλέγουν να ψηφίσουν για Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Παπανδρέου!
"Ο Παπανδρέου νικά τον Βενιζέλο, που νικάει τον Καραμανλή"! αναφωνεί το ΕΘΝΟΣ. Ενώ ο Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ διατείνεται ότι "όταν ψηφίζεις για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον Παπανδρέου, νικητής από αυτή την κάλπη βγαίνει ο "μάγκας" Καραμανλής!.."
Με τον τρόπο τους λοιπόν κλείνουν το μάτι στον μέσο "πασόκο" και του λένε - με αρκετή δόση πικρίας βέβαια: "Καλά, είσαι σοβαρός τώρα; Πώς ψηφίζεις έτσι; Για σύνελθε!.."
2. Έκπληκτοι οι "διαμορφωτές της κοινής γνώμης" διαπιστώνουν καθημερινά όλο και περισσότερο, ότι αυτή τη φορά, δεν... τα κατάφεραν, όπως συνήθως, να κατευθύνουν δηλαδή το "πόπολο" εκεί όπου τα δικά τους συμφέροντα - και συνεπώς και του συστήματος - επιτάσσουν: Προς την εκλογή του πληθωρικού ευφυολόγου... Παρότι πλουσιοπάροχα υπόσχονται σύντομα μια νέα κυβερνητική ευωχία...
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Ή το προϊόν που πουλάνε δεν αξίζει τα λεφτά του
Ή δεν το πουλάνε καλά
Ή... ο λαός ξαφνικά αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη "μικρή" δική του επανάσταση!
Πιστεύω ότι συμβαίνει μάλλον το τελευταίο, με κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις:
Πολύ απλά, οι "διαμορφωτές" παρέλειψαν να εκτιμήσουν ένα πολύ σημαντικό παράγοντα που διαμορφώνει εδώ και χρόνια - πλέον - την εκλογική προτίμηση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας: Του "μεσαίου" τμήματος.
Απογοητευμένο - το τμήμα αυτό - από την πολυετή πορεία του ΠΑΣΟΚ στις εκσυγχρονιστικές ατραπούς, θιγμένο και "ριγμένο" από το μοίρασμα της πίτας τα ύστερα Σημιτικά χρόνια, απέβαλε τα - όποια - ιδεολογικά χαρακτηριστικά του και συντάχθηκε στη λογική του "για όλα φταίει η διαπλοκή"... Οι "νταβατζήδες" δηλαδή.
Ο "μάγκας" Καραμανλής - που με τόση θέρμη υποσχέθηκε τη ρήξη με τη Διαπλοκή - έγινε ελκυστικότερος κάθε άλλου. Κέρδισε τα στρώματα αυτά με τον οξύ λόγο του περί "νοικοκυρέματος" και περί "χτυπήματος της διαπλοκής". Και τον ψήφισαν.
Τέσσερα χρόνια άρκεσαν για να έλθει (αργά αλλά σταθερά) η πικρή διάψευση... Όχι μόνο δεν νοικοκυρεύτηκε τίποτα, όχι μόνο δεν χτυπήθηκε η περίφημη διαπλοκή, αλλά ο συμπαθής αυτός κύριος εμφανώς πλέον έχει υποκύψει στους αδίστακτους εκπροσώπους της, ικανοποιώντας τους όλα τα (κερδοφόρα) κέφια.
Κι έρχονται σήμερα οι ίδιοι εκπρόσωποι - όλοι πια ξέρουν ποιοί είναι, τους κάρφωσε σε όλους τους τόνους ο άπειρος κ. Μ. Κεφαλογιάννης και γι αυτό τώρα κοιτάζει το Υπουργείο του από την... τηλεόραση - και εμφανώς πριμοδοτούν τον ευφυή κύριο συνταγματολόγο (τους), εναντίον του "ανίκανου" "Γιωργάκη"... Καλός ο Καραμανλής, σκέφτονται οι "διαμορφωτές", αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να πάμε παρακάτω κάποια στιγμή. Κι ο Γιώργος μας κάνει νερά... Δεν ελέγχεται εύκολα και έχει και παράξενες ιδέες, που πολύ δύσκολα αφομοιώνει η έτσι κι αλλιώς συντηρητικοποιημένη κοινωνία. Τι μένει; Ένας αντιΚαραμανλής, που καθηλώνει τη σκέψη και ξέρει να "παίζει"...
Μόνον οι ηλίθιοι δεν θα καταλάβαιναν το παιχνίδι.
Ξαφνικά, ο "ανίκανος Γιωργάκης", έγινε για όλον αυτόν τον απογοητευμένο κόσμο ο άνθρωπος που ΕΜΠΡΑΚΤΑ πια αντιστέκεται στους "νταβατζήδες"... Να τα βρει μαζί τους; Αποκλείεται. Ό,τι και να είναι, είναι ένας Παπανδρέου. Και επί πλέον τον πολεμούν οι ίδιοι με τέτοια σφοδρότητα.
Ξαφνικά, ο "δυσνόητος Γιωργάκης" βρίσκει ανοιχτά αυτιά, έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε του λέξη. Υπονόμευση - αυτονομία της πολιτικής - καθαρές λύσεις.
Ότι δεν θα πετύχαινε από μόνος του ο "Γιωργάκης" ούτε σε δύο τετραετίες, φαίνεται ότι του το προσφέρουν στο πιάτο τα ξυπνοπούλια των "γνωστών συμφερόντων"!
Η αποϊδεολογικοποίηση, από πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ εξακοντίζεται σε εν δυνάμει συγκολλητική ουσία. Ένα πλήθος ψηφοφόρων φαίνεται ότι θα συρρεύσει στις 11/11 στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ για να πει ένα μυριόστομο ΟΧΙ (μεγάλο σαν κι αυτό της 28ης Οκτωβρίου) στους "νταβατζήδες" και τα ξυπνοπούλια τους! Και μαζί μ' αυτό να θάψει και τις φιλοδοξίες του ευφυούς συνταγματολόγου...
Τώρα, αν ο Γιώργος αποδειχτεί και "πονηρός", πολύ σύντομα όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους...
Κώστας Λ.
Υπάρχει - λέει - μια σοβαρή αντίφαση, που εξάγεται από τις απαντήσεις σε γκάλοπ (απ' ότι μου φαίνεται μιας και μόνο, συγκεκριμμένης δημοσκοπικής εταιρείας) γύρω από τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Ενώ οι ψηφοφόροι - συνολικά - σαφώς αναδεικνύουν τον Βενιζέλο ως αξιότερο αντίπαλο του Καραμανλή, από την άλλη, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ επιλέγουν να ψηφίσουν για Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Παπανδρέου!
"Ο Παπανδρέου νικά τον Βενιζέλο, που νικάει τον Καραμανλή"! αναφωνεί το ΕΘΝΟΣ. Ενώ ο Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ διατείνεται ότι "όταν ψηφίζεις για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον Παπανδρέου, νικητής από αυτή την κάλπη βγαίνει ο "μάγκας" Καραμανλής!.."
Με τον τρόπο τους λοιπόν κλείνουν το μάτι στον μέσο "πασόκο" και του λένε - με αρκετή δόση πικρίας βέβαια: "Καλά, είσαι σοβαρός τώρα; Πώς ψηφίζεις έτσι; Για σύνελθε!.."
2. Έκπληκτοι οι "διαμορφωτές της κοινής γνώμης" διαπιστώνουν καθημερινά όλο και περισσότερο, ότι αυτή τη φορά, δεν... τα κατάφεραν, όπως συνήθως, να κατευθύνουν δηλαδή το "πόπολο" εκεί όπου τα δικά τους συμφέροντα - και συνεπώς και του συστήματος - επιτάσσουν: Προς την εκλογή του πληθωρικού ευφυολόγου... Παρότι πλουσιοπάροχα υπόσχονται σύντομα μια νέα κυβερνητική ευωχία...
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Ή το προϊόν που πουλάνε δεν αξίζει τα λεφτά του
Ή δεν το πουλάνε καλά
Ή... ο λαός ξαφνικά αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη "μικρή" δική του επανάσταση!
Πιστεύω ότι συμβαίνει μάλλον το τελευταίο, με κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις:
Πολύ απλά, οι "διαμορφωτές" παρέλειψαν να εκτιμήσουν ένα πολύ σημαντικό παράγοντα που διαμορφώνει εδώ και χρόνια - πλέον - την εκλογική προτίμηση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας: Του "μεσαίου" τμήματος.
Απογοητευμένο - το τμήμα αυτό - από την πολυετή πορεία του ΠΑΣΟΚ στις εκσυγχρονιστικές ατραπούς, θιγμένο και "ριγμένο" από το μοίρασμα της πίτας τα ύστερα Σημιτικά χρόνια, απέβαλε τα - όποια - ιδεολογικά χαρακτηριστικά του και συντάχθηκε στη λογική του "για όλα φταίει η διαπλοκή"... Οι "νταβατζήδες" δηλαδή.
Ο "μάγκας" Καραμανλής - που με τόση θέρμη υποσχέθηκε τη ρήξη με τη Διαπλοκή - έγινε ελκυστικότερος κάθε άλλου. Κέρδισε τα στρώματα αυτά με τον οξύ λόγο του περί "νοικοκυρέματος" και περί "χτυπήματος της διαπλοκής". Και τον ψήφισαν.
Τέσσερα χρόνια άρκεσαν για να έλθει (αργά αλλά σταθερά) η πικρή διάψευση... Όχι μόνο δεν νοικοκυρεύτηκε τίποτα, όχι μόνο δεν χτυπήθηκε η περίφημη διαπλοκή, αλλά ο συμπαθής αυτός κύριος εμφανώς πλέον έχει υποκύψει στους αδίστακτους εκπροσώπους της, ικανοποιώντας τους όλα τα (κερδοφόρα) κέφια.
Κι έρχονται σήμερα οι ίδιοι εκπρόσωποι - όλοι πια ξέρουν ποιοί είναι, τους κάρφωσε σε όλους τους τόνους ο άπειρος κ. Μ. Κεφαλογιάννης και γι αυτό τώρα κοιτάζει το Υπουργείο του από την... τηλεόραση - και εμφανώς πριμοδοτούν τον ευφυή κύριο συνταγματολόγο (τους), εναντίον του "ανίκανου" "Γιωργάκη"... Καλός ο Καραμανλής, σκέφτονται οι "διαμορφωτές", αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να πάμε παρακάτω κάποια στιγμή. Κι ο Γιώργος μας κάνει νερά... Δεν ελέγχεται εύκολα και έχει και παράξενες ιδέες, που πολύ δύσκολα αφομοιώνει η έτσι κι αλλιώς συντηρητικοποιημένη κοινωνία. Τι μένει; Ένας αντιΚαραμανλής, που καθηλώνει τη σκέψη και ξέρει να "παίζει"...
Μόνον οι ηλίθιοι δεν θα καταλάβαιναν το παιχνίδι.
Ξαφνικά, ο "ανίκανος Γιωργάκης", έγινε για όλον αυτόν τον απογοητευμένο κόσμο ο άνθρωπος που ΕΜΠΡΑΚΤΑ πια αντιστέκεται στους "νταβατζήδες"... Να τα βρει μαζί τους; Αποκλείεται. Ό,τι και να είναι, είναι ένας Παπανδρέου. Και επί πλέον τον πολεμούν οι ίδιοι με τέτοια σφοδρότητα.
Ξαφνικά, ο "δυσνόητος Γιωργάκης" βρίσκει ανοιχτά αυτιά, έτοιμα να καταβροχθίσουν κάθε του λέξη. Υπονόμευση - αυτονομία της πολιτικής - καθαρές λύσεις.
Ότι δεν θα πετύχαινε από μόνος του ο "Γιωργάκης" ούτε σε δύο τετραετίες, φαίνεται ότι του το προσφέρουν στο πιάτο τα ξυπνοπούλια των "γνωστών συμφερόντων"!
Η αποϊδεολογικοποίηση, από πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ εξακοντίζεται σε εν δυνάμει συγκολλητική ουσία. Ένα πλήθος ψηφοφόρων φαίνεται ότι θα συρρεύσει στις 11/11 στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ για να πει ένα μυριόστομο ΟΧΙ (μεγάλο σαν κι αυτό της 28ης Οκτωβρίου) στους "νταβατζήδες" και τα ξυπνοπούλια τους! Και μαζί μ' αυτό να θάψει και τις φιλοδοξίες του ευφυούς συνταγματολόγου...
Τώρα, αν ο Γιώργος αποδειχτεί και "πονηρός", πολύ σύντομα όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους...
Κώστας Λ.
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007
Αποκαθιστώ
...την πραγματικότητα:
Αυτός είναι ο αληθινός Δημήτρης Ε.!
(Στο κέντρο, με το σατανικό χαμόγελο)
...τώρα...
...το μπερδέψαμε ακόμα περισσότερο το πράγμα...
Αλλά θα το ξεμπερδέψουμε, πού θα μας πάει!..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
Σήμερα, 26 Οκτώβρη 2007, γορτάζει ο παντοτινός μας φίλος και παλιός μας σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας. Οι ευχές είναι πολλές αλλά έχω να επισημάνω και δύο πράγματα:
Ο Δημήτρης έχει μεταφράσει ένα καλό βιβλίο της Marta Harnecker από τα ισπανικά (εκδόσεις Οδυσσέας). Η δουλειά που έχει κάνει είναι εξαιρετική, το ίδιο και ο πρόλογός του. Το βιβλίο διαβάζεται ακόμη και από έναν φιλελεύθερο αριστερό σαν κι εμένα που δεν ανατριχιάζει με την ιδέα της παγκοσμιοποίησης αλλά μάλλον με ορισμένα σχόλια για την κρίση της σοσιαλδημοκρατίας.
Τώρα που έχει αρχίσει να ωριμάζει στη συνείδηση της κοινής γνώμης και σε εκείνους που την επηρεάζουν η αίσθηση ότι ο Δημήτρης είναι πολιτικός παράγων και κατά συνέπεια πολιτικός κρατούμενος, είναι καιρός να αναλάβουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες με στόχο την καλλιέργεια του κλίματος για την αποφυλάκιση.
Η ευθύνη των επισημάνσεων ανήκει στον Γιώργο Σκιάνη του Μιχαήλ.
...διότι άβυσσος!..
Έχεις δίκιο Γιάννη...
Αλλά επειδή οι πατσές κλπ θα μας παρέπεμπαν στην πλέρια απαισιοδοξία,
ιδού η λύση: Ας εκφράσουμε τη σοσιαλιστική μας κλιμακτήριο με ένα αρκούντως
σκοτεινό από απόψεως νοήματος έργο Picasso:
"Nude in an armchair"...
Μπορεί κάποιοι, βλέποντάς το, να ελπίσουν!..
Ακόμα και να "φτιαχτούν"!
...Διότι άβυσσος η ψυχή του (αγνού) σοσιαλιστή!..
Κώστας Λ.
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ
Ο παλιός μας σύντροφος Γιώργος Λιερός,
υποψήφιος δήμαρχος Χαλανδρίου στις τελευταίες εκλογές, μας καλεί σε συζήτηση
την
Πέμπτη 1/11/2007 και ώρα 7.30μμ, στο στέκι "Χώρος διαλόγου και
πολιτισμού",
Αβέρωφ 7Α στο Χαλάνδρι. Μεταξύ των εισηγητών θα είναι ο
Μίμης
Λιβιεράτος και ο
Αλέκος Βαρβέρης.
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
...το τελευταίο του χαρτί...
Λίγες μόνο μέρες απομένουν από την περιλάλλητη εκλογή της 11/11/2007 και τα επιτελεία, οι στρατοί και το φιλοθεάμον κοινό έχουν λάβει θέσεις.
Η σύγκρουση εντείνεται, το δράμα οδεύει σταθερά προς την κορύφωσή του. Οι αντίπαλοι υπομειδιούν, οι φίλοι αγωνιούν και οι αδιάφοροι αγανακτούν: "Πότε επιτέλους θα τελειώνουν αυτοί; Μας έχουν μπαφιάσει"...
Μια κοινωνία ζαλισμένη και εν πολλοίς κουρασμένη από την εικοσιπεντάχρονη ξέφρενη πορεία της προς την "αλλαγή" και τον "εκσυγχρονισμό" της, ανακαλύπτει επιτέλους ξανά την ηδονική θαλπωρή της αδράνειας. Τη λαγνεία του τίποτα!.. Τον μηδενισμό των πάντων... Ανακουφίζει τον φόβο της με παλιά γιατροσόφια, βγαλμένα κατευθείαν από τα σκονισμένα κιτάπια του μοναχού Παϊσιου και αναπολεί με υγρά μάτια το παρελθόν. Όλα πριν ήταν καλά, καλύτερα από τα σημερινά. Ακόμα κι ο Ανδρέας!.. Μέγας!.. Όχι σαν κι αυτούς εδώ, τους νεώτερους...
...Το μέλλον τη φοβίζει, την αγχώνει. Θέλει να δραπετεύσει μα δεν μπορεί... Ορίστε, να, κάτι κουρασμένα παλληκάρια, που τριάντα τόσα χρόνια τώρα βαρεθήκαμε να τα βλέπουμε, να τα ακούμε, να τα χειροκροτάμε και να τα βρίζουμε, όχι μόνο δε λένε να μας αδειάσουν τη γωνιά, αλλά μας καλούν σε... "νέους αγώνες"!..
...Ανάγκα και θεοί πείθονται. Άντε να δούμε τι θα γίνει τελικά και μ' αυτούς, θα βγει ο Γιωργάκης, θα του την κάνει ο Βαγγέλης; Κι έχει στο φινάλε καμιά σημασία για μας όλο αυτό το νταβαντούρι;
Αλήθεια, έχει;
Κι όμως, έχει... Προσωπικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας και χειραγώγησης έχει ξεχυθεί από την ίδια κιόλας μέρα των εκλογών, την 16η Σεπτεμβρίου, σε όλους τους τόνους και τους ρυθμούς, να πείσει "το λαό του ΠΑΣΟΚ" να αλλάξει αρχηγό. Κάνει τα πάντα, τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, εκτεταμένη αρθρογραφία, γκάλοπ, ακόμα και σάτυρα προκειμένου να καταδείξει την ανεπάρκεια του "Γιωργάκη" και την πληθωρική και πολλά υποσχόμενη επάρκεια του Βενιζέλου.
Κι όμως... Για πρώτη φορά στα χρονικά του, αυτό το συγκεκριμμένο σύστημα εξουσίας και ελέγχου βλέπει καθημερινά τα επιχειρήματά του να καταποντίζονται και η πρότασή του να συναντά ολοένα και περισσότερες γυρισμένες πλάτες!.. Σα να βουλώσανε ξαφνικά τα αυτιά των "πασόκων", σα να κλείσανε τα μάτια και δεν βλέπουν πια... "Μα καλά, εμείς δεν διαμορφώνουμε αυτή τη ρημάδα κοινή γνώμη;" Αναρρωτιούνται οι Πρετεντέρηδες, οι Χατζηνικολάου και οι υπόλοιποι μεγαλοδημοσιογράφοι του συστήματος. Εμείς δεν ελέγχουμε το "πολιτικό προσωπικό"; Εμείς δεν καθορίζουμε με τα γκάλοπ μας (μαγειρεύουμε πριν πεινάσετε) τις εκλογές; Πώς; Τι έγινε και τώρα δεν μας ακούνε;
Μια προσεκτική παρακολούθηση των όσων λέγονται και γράφονται αυτή την περίοδο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να μας βεβαιώσει για τον εκνευρισμό που εκπέμπουν πια...
Εκεί που το είχαν ξεσελλώσει και το απέσυραν μετά πολλών επαίνων αλλά και υπονοουμένων, το "κουτσό" άλογο ξαφνικά σα να αναστήθηκε ξανά και ξεγλυστρώντας από τα έμπειρα χέρια τους, όρμησε και πάλι στο στίβο κλωτσώντας και φουρμάζοντας. Κι ο λαός χειροκροτά. Προτιμά αυτόν, τον "χασούρα" από τον άλλο, το "νικητή"!..
"Παραλογισμός. Παράνοια. Σημάδι της βαθιάς κρίσης στην οποία έχει περιπέσει το ΠΑΣΟΚ." Αναφωνούν οι απελπισμένοι ¨μάγειροι".
"Δεν περνούν τα σχέδιά σας πια. Δεν τσιμπάμε. Δε θέλουμε αφέντες στο κεφάλι μας". Επαναστατούν οι "πασόκοι"... Ο Γιώργος χαμογελά. Το παπανδρεϊκό DNA μιλά μέσα του καθαρότερα από κάθε άλλη φορά. Κι ο Βενιζέλος ιδρώνει στο βήμα, σκουπίζει τον ιδρώτα με το μεγάλο μαντήλι του και σιχτιρίζει εκείνο το Ρέλλο. (Αλήθεια, πού στο καλό βρέθηκε κι αυτός, πάνω στην τούρλα του σαββάτου, με το καφεδάκι στο χέρι;)
Ο Σημίτης από την Αγγλία αυτή τη φορά (κάθε φορά όλο και πιο μακριά) δίνει το σύνθημα: "Μια εκλογή αρχηγού από τα μέλη και τους φίλους είναι unacceptable!"
Το σύστημα παίζει τώρα πια το τελευταίο του χαρτί...
Κώστας Λ.
Η σύγκρουση εντείνεται, το δράμα οδεύει σταθερά προς την κορύφωσή του. Οι αντίπαλοι υπομειδιούν, οι φίλοι αγωνιούν και οι αδιάφοροι αγανακτούν: "Πότε επιτέλους θα τελειώνουν αυτοί; Μας έχουν μπαφιάσει"...
Μια κοινωνία ζαλισμένη και εν πολλοίς κουρασμένη από την εικοσιπεντάχρονη ξέφρενη πορεία της προς την "αλλαγή" και τον "εκσυγχρονισμό" της, ανακαλύπτει επιτέλους ξανά την ηδονική θαλπωρή της αδράνειας. Τη λαγνεία του τίποτα!.. Τον μηδενισμό των πάντων... Ανακουφίζει τον φόβο της με παλιά γιατροσόφια, βγαλμένα κατευθείαν από τα σκονισμένα κιτάπια του μοναχού Παϊσιου και αναπολεί με υγρά μάτια το παρελθόν. Όλα πριν ήταν καλά, καλύτερα από τα σημερινά. Ακόμα κι ο Ανδρέας!.. Μέγας!.. Όχι σαν κι αυτούς εδώ, τους νεώτερους...
...Το μέλλον τη φοβίζει, την αγχώνει. Θέλει να δραπετεύσει μα δεν μπορεί... Ορίστε, να, κάτι κουρασμένα παλληκάρια, που τριάντα τόσα χρόνια τώρα βαρεθήκαμε να τα βλέπουμε, να τα ακούμε, να τα χειροκροτάμε και να τα βρίζουμε, όχι μόνο δε λένε να μας αδειάσουν τη γωνιά, αλλά μας καλούν σε... "νέους αγώνες"!..
...Ανάγκα και θεοί πείθονται. Άντε να δούμε τι θα γίνει τελικά και μ' αυτούς, θα βγει ο Γιωργάκης, θα του την κάνει ο Βαγγέλης; Κι έχει στο φινάλε καμιά σημασία για μας όλο αυτό το νταβαντούρι;
Αλήθεια, έχει;
Κι όμως, έχει... Προσωπικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας και χειραγώγησης έχει ξεχυθεί από την ίδια κιόλας μέρα των εκλογών, την 16η Σεπτεμβρίου, σε όλους τους τόνους και τους ρυθμούς, να πείσει "το λαό του ΠΑΣΟΚ" να αλλάξει αρχηγό. Κάνει τα πάντα, τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, εκτεταμένη αρθρογραφία, γκάλοπ, ακόμα και σάτυρα προκειμένου να καταδείξει την ανεπάρκεια του "Γιωργάκη" και την πληθωρική και πολλά υποσχόμενη επάρκεια του Βενιζέλου.
Κι όμως... Για πρώτη φορά στα χρονικά του, αυτό το συγκεκριμμένο σύστημα εξουσίας και ελέγχου βλέπει καθημερινά τα επιχειρήματά του να καταποντίζονται και η πρότασή του να συναντά ολοένα και περισσότερες γυρισμένες πλάτες!.. Σα να βουλώσανε ξαφνικά τα αυτιά των "πασόκων", σα να κλείσανε τα μάτια και δεν βλέπουν πια... "Μα καλά, εμείς δεν διαμορφώνουμε αυτή τη ρημάδα κοινή γνώμη;" Αναρρωτιούνται οι Πρετεντέρηδες, οι Χατζηνικολάου και οι υπόλοιποι μεγαλοδημοσιογράφοι του συστήματος. Εμείς δεν ελέγχουμε το "πολιτικό προσωπικό"; Εμείς δεν καθορίζουμε με τα γκάλοπ μας (μαγειρεύουμε πριν πεινάσετε) τις εκλογές; Πώς; Τι έγινε και τώρα δεν μας ακούνε;
Μια προσεκτική παρακολούθηση των όσων λέγονται και γράφονται αυτή την περίοδο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να μας βεβαιώσει για τον εκνευρισμό που εκπέμπουν πια...
Εκεί που το είχαν ξεσελλώσει και το απέσυραν μετά πολλών επαίνων αλλά και υπονοουμένων, το "κουτσό" άλογο ξαφνικά σα να αναστήθηκε ξανά και ξεγλυστρώντας από τα έμπειρα χέρια τους, όρμησε και πάλι στο στίβο κλωτσώντας και φουρμάζοντας. Κι ο λαός χειροκροτά. Προτιμά αυτόν, τον "χασούρα" από τον άλλο, το "νικητή"!..
"Παραλογισμός. Παράνοια. Σημάδι της βαθιάς κρίσης στην οποία έχει περιπέσει το ΠΑΣΟΚ." Αναφωνούν οι απελπισμένοι ¨μάγειροι".
"Δεν περνούν τα σχέδιά σας πια. Δεν τσιμπάμε. Δε θέλουμε αφέντες στο κεφάλι μας". Επαναστατούν οι "πασόκοι"... Ο Γιώργος χαμογελά. Το παπανδρεϊκό DNA μιλά μέσα του καθαρότερα από κάθε άλλη φορά. Κι ο Βενιζέλος ιδρώνει στο βήμα, σκουπίζει τον ιδρώτα με το μεγάλο μαντήλι του και σιχτιρίζει εκείνο το Ρέλλο. (Αλήθεια, πού στο καλό βρέθηκε κι αυτός, πάνω στην τούρλα του σαββάτου, με το καφεδάκι στο χέρι;)
Ο Σημίτης από την Αγγλία αυτή τη φορά (κάθε φορά όλο και πιο μακριά) δίνει το σύνθημα: "Μια εκλογή αρχηγού από τα μέλη και τους φίλους είναι unacceptable!"
Το σύστημα παίζει τώρα πια το τελευταίο του χαρτί...
Κώστας Λ.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007
Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας
Μιας και το έφερε η κουβέντα για ΠΑΣΟΚ και κρίση,σας στέλνω το editorial του νέου τεχους του Resistencias, που αναφέρεται στην κρίση της σοσιαλδημοκρατίας διεθνώς.
Τα λέμε
Γιώργος
Η σοσιαλδημοκρατία σε κρίση
Στις τελευταίες εκλογές το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε για άλλη μια φορά, παίρνοντας μάλιστα μικρότερο ποσοστό ψήφων απ’όσο στις προηγούμενες. Η αριστερά αύξησε σημαντικά τα ποσοστά της, ως αποτέλεσμα της δυσφορίας μερίδας των πολιτών απέναντι στην πολιτική ενός κόμματος που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστικό αλλά πολύ λίγο πείθει για κάτι τέτοιο.
Αναπόφευκτα, μαζί με την ήττα του ΠΑΣΟΚ, μας έρχεται στο νου η πανωλεθρία των Γάλλων Σοσιαλιστών στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, καθώς και η πτωτική τάση της επιροής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, έστω και αν αυτό διατηρεί κάποιους υπουργικούς θώκους. Είναι σαφές ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη περνάει μια περίοδο φθοράς, η οποία αξίζει να σχολιαστεί με συντομία στις παρακάτω γραμμές.
Η σοσιαλδημοκρατία, πρωτοεμφανίστηκε στις λίγες βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, όπου η εργατική τάξη διογκώνονταν αριθμητικά και οι βιομηχανικές μονάδες χρειάζονταν όλο και περισσότερα εργατικά χέρια για να λειτουργήσουν. Το νεοεμφανιζόμενο εργατικό κίνημα ήταν αρκετά ισχυρό για να διεκδικεί από την εργοδοσία περισσότερο μερίδιο από τον παραγόμενο πλούτο και να βελτιώνει σε κάποιο βαθμό τους υλικούς όρους διαβίωσής του. Αυτές οι επιτυχίες είναι που καλλιέργησαν, σε μεγάλη μερίδα του σοσιαλιστικού κινήματος, την αντίληψη ότι μπορεί βαθμιαία να δυναμώνει η θέση τις εργατικής τάξης, να κρατικοποιούνται σημαντικοί τομείς της οικονομίας και να αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής, πραγματοποιώντας έτσι μια ειρηνική μετάβαση προς το σοσιαλισμό, χωρίς επαναστάσεις και αιματηρές συγκρούσεις με το κεφάλαιο και τις δυνάμεις καταστολής.
Με βάση αυτήν την αντίληψη, σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανέβηκαν στην εξουσία, ενίοτε χτυπώντας αλύπητα το κομμουνιστικό κίνημα (βλ. εξέγερση σπαρτακιστών στη Γερμανία το 1919) και υιοθετώντας, από τη δεκαετία του’30 και μετά, κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της εγχώριας ζήτησης για να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις και να αναπτυχθεί η οικονομία.
Η πολιτική αυτή λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του’70. Στη συνέχεια όμως, το κεφάλαιο επιδίωξε να συμπιέσει το κόστος της εργατικής δύναμης, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό στις διεθνείς αγορές. Πολλές βιομηχανικές μονάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική έκλεισαν και ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου επενδύθηκε σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Η βιομηχανική εργατική τάξη των χωρών αυτών συρρικνώθηκε και το εργατικό κίνημα υποχώρησε. Το γενικευμένο κράτος πρόνοιας έδωσε τη θέση του στην κοινωνία των 2/3, όπου όμως και αυτά τα 2/3 δε μπορούν να είναι σίγουρα για το μέλλον τους. Σε αυτήν τη δυσμενή εξέλιξη για τα λαϊκά στρώματα, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, καθώς υιοθέτησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, προφανώς επειδή εκτίμησαν ότι δεν τους συμφέρει πλέον να επενδύσουν πολιτικά στην αποδυναμωμένη εργατική τάξη, αλλά να στραφούν προς τα αστικά στρώματα. Και είναι αυτή η διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας προς τα δεξιά, που την έκανε να χάσει το στοιχείο της κοινωνικής ευαισθησίας που χαρακτήριζε στο παρελθόν την πολιτική της φυσιογνωμία και να χάσει επίσης την εμπιστοσύνη των πολιτών που δεν έχουν να κερδίσουν από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και θέλουν περισσότερη κοινωνική προστασία. Το ίδιο το κοινωνικό σώμα μετατοπίστηκε προς τα δεξιά και το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι η φθορά, οι εκλογικές ήττες και η κρίση των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Αν δει κανείς τη στάση της σοσιαλδημοκρατίας στη διάρκεια της τελευταίας εκατονταετίας, θα διαπιστώσει ότι αυτή λειτούργησε πρώτα ως ανάχωμα απέναντι στο εργατικό κίνημα, όταν αυτό είχε ένα έντονο ανατρεπτικό δυναμικό, και αργότερα συνέβαλε στην αναδιάρθρωση της παραγωγής προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Με αυτήν την έννοια, η σοσιαλδημοκρατία αντικειμενικά εξυπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και, τα τελευταία χρόνια, πληρώνει τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στάσης.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα δεν είναι αν θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία. Το καίριο ζήτημα είναι αν μπορεί να αναχαιτιστεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που έχει αυτή στους ανθρώπους και στο περιβάλλον. Και αυτό εξαρτάται βασικά από το αν θα μπορέσει η επαναστατική κινηματική αριστερά να κερδίσει τους αποκλεισμένους του ενός τρίτου, αλλά και τους επισφαλείς των δυο τρίτων της κοινωνίας, ώστε απέναντι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις να αντιπαραταχθεί ένα πλειοψηφικό ριζοσπαστικό κίνημα και μια αντιεξουσία από τα κάτω.
Μας είναι αυτονόητο το να παρακολουθούμε τις κοινωνικές εξελίξεις και να υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού κινήματος που να ασκεί μια θεμελιακή αντιπολίτευση απέναντι στο κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Εμείς ως “Resistencias” θέλουμε να συμβάλουμε, όσο μπορούμε, στο να πετύχει αυτός ο στόχος.
Στις τελευταίες εκλογές το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε για άλλη μια φορά, παίρνοντας μάλιστα μικρότερο ποσοστό ψήφων απ’όσο στις προηγούμενες. Η αριστερά αύξησε σημαντικά τα ποσοστά της, ως αποτέλεσμα της δυσφορίας μερίδας των πολιτών απέναντι στην πολιτική ενός κόμματος που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστικό αλλά πολύ λίγο πείθει για κάτι τέτοιο.
Αναπόφευκτα, μαζί με την ήττα του ΠΑΣΟΚ, μας έρχεται στο νου η πανωλεθρία των Γάλλων Σοσιαλιστών στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, καθώς και η πτωτική τάση της επιροής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, έστω και αν αυτό διατηρεί κάποιους υπουργικούς θώκους. Είναι σαφές ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη περνάει μια περίοδο φθοράς, η οποία αξίζει να σχολιαστεί με συντομία στις παρακάτω γραμμές.
Η σοσιαλδημοκρατία, πρωτοεμφανίστηκε στις λίγες βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, όπου η εργατική τάξη διογκώνονταν αριθμητικά και οι βιομηχανικές μονάδες χρειάζονταν όλο και περισσότερα εργατικά χέρια για να λειτουργήσουν. Το νεοεμφανιζόμενο εργατικό κίνημα ήταν αρκετά ισχυρό για να διεκδικεί από την εργοδοσία περισσότερο μερίδιο από τον παραγόμενο πλούτο και να βελτιώνει σε κάποιο βαθμό τους υλικούς όρους διαβίωσής του. Αυτές οι επιτυχίες είναι που καλλιέργησαν, σε μεγάλη μερίδα του σοσιαλιστικού κινήματος, την αντίληψη ότι μπορεί βαθμιαία να δυναμώνει η θέση τις εργατικής τάξης, να κρατικοποιούνται σημαντικοί τομείς της οικονομίας και να αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής, πραγματοποιώντας έτσι μια ειρηνική μετάβαση προς το σοσιαλισμό, χωρίς επαναστάσεις και αιματηρές συγκρούσεις με το κεφάλαιο και τις δυνάμεις καταστολής.
Με βάση αυτήν την αντίληψη, σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανέβηκαν στην εξουσία, ενίοτε χτυπώντας αλύπητα το κομμουνιστικό κίνημα (βλ. εξέγερση σπαρτακιστών στη Γερμανία το 1919) και υιοθετώντας, από τη δεκαετία του’30 και μετά, κεϋνσιανές πολιτικές τόνωσης της εγχώριας ζήτησης για να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις και να αναπτυχθεί η οικονομία.
Η πολιτική αυτή λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του’70. Στη συνέχεια όμως, το κεφάλαιο επιδίωξε να συμπιέσει το κόστος της εργατικής δύναμης, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό στις διεθνείς αγορές. Πολλές βιομηχανικές μονάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική έκλεισαν και ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου επενδύθηκε σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Η βιομηχανική εργατική τάξη των χωρών αυτών συρρικνώθηκε και το εργατικό κίνημα υποχώρησε. Το γενικευμένο κράτος πρόνοιας έδωσε τη θέση του στην κοινωνία των 2/3, όπου όμως και αυτά τα 2/3 δε μπορούν να είναι σίγουρα για το μέλλον τους. Σε αυτήν τη δυσμενή εξέλιξη για τα λαϊκά στρώματα, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, καθώς υιοθέτησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, προφανώς επειδή εκτίμησαν ότι δεν τους συμφέρει πλέον να επενδύσουν πολιτικά στην αποδυναμωμένη εργατική τάξη, αλλά να στραφούν προς τα αστικά στρώματα. Και είναι αυτή η διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας προς τα δεξιά, που την έκανε να χάσει το στοιχείο της κοινωνικής ευαισθησίας που χαρακτήριζε στο παρελθόν την πολιτική της φυσιογνωμία και να χάσει επίσης την εμπιστοσύνη των πολιτών που δεν έχουν να κερδίσουν από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και θέλουν περισσότερη κοινωνική προστασία. Το ίδιο το κοινωνικό σώμα μετατοπίστηκε προς τα δεξιά και το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι η φθορά, οι εκλογικές ήττες και η κρίση των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Αν δει κανείς τη στάση της σοσιαλδημοκρατίας στη διάρκεια της τελευταίας εκατονταετίας, θα διαπιστώσει ότι αυτή λειτούργησε πρώτα ως ανάχωμα απέναντι στο εργατικό κίνημα, όταν αυτό είχε ένα έντονο ανατρεπτικό δυναμικό, και αργότερα συνέβαλε στην αναδιάρθρωση της παραγωγής προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας. Με αυτήν την έννοια, η σοσιαλδημοκρατία αντικειμενικά εξυπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και, τα τελευταία χρόνια, πληρώνει τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στάσης.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα δεν είναι αν θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία. Το καίριο ζήτημα είναι αν μπορεί να αναχαιτιστεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που έχει αυτή στους ανθρώπους και στο περιβάλλον. Και αυτό εξαρτάται βασικά από το αν θα μπορέσει η επαναστατική κινηματική αριστερά να κερδίσει τους αποκλεισμένους του ενός τρίτου, αλλά και τους επισφαλείς των δυο τρίτων της κοινωνίας, ώστε απέναντι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις να αντιπαραταχθεί ένα πλειοψηφικό ριζοσπαστικό κίνημα και μια αντιεξουσία από τα κάτω.
Μας είναι αυτονόητο το να παρακολουθούμε τις κοινωνικές εξελίξεις και να υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού κινήματος που να ασκεί μια θεμελιακή αντιπολίτευση απέναντι στο κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Εμείς ως “Resistencias” θέλουμε να συμβάλουμε, όσο μπορούμε, στο να πετύχει αυτός ο στόχος.
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007
Θαμμένα στη σκόνη...
Τη βρήκα στα σημερινά Νέα. Είναι μια από τις "άλλες" συνεντεύξεις του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη.
Την αναδημοσιεύω εδώ, γιατί πιστεύω ότι τέτοια δείγματα καθημερινού, ενεργού πολίτη (βλέπε Άνθρωπος) δεν θα πρέπει να περνούν απαρατήρητα.
Δεν περιορίζω το ενδιαφέρον μου μόνο στο ότι μια Μάνα κι ένας Πατέρας υιοθέτησαν τρία μικρά παιδιά από την Αφρική. Επιμένω να διαβάσετε προσεκτικά όλη την παρακάτω συνέντευξη.
Δείχνει πώς κάποιοι άνθρωποι με αρχές, με αξίες, μπορούν και τις υπηρετούν στην πεζή(;) καθημερινότητά τους, στη δουλειά τους, στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους. Στη ζωή τους.
Ένα απλό, μα τόσο μεγάλο παράδειγμα, από αυτά που σαν μικρά μα αστραφτερά διαμαντάκια μένουν θαμμένα στη σκόνη μιας κοινωνίας που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ στην παρακμή της...
Μικρά, αστραφτερά διαμαντάκια που μας δίνουν ελπίδα. Και μαθήματα ζωής.
"Την κυνηγούσα εδώ και μήνες. Η ιστορία της είχε φτάσει στα αυτιά μου σαν θρύλος.
«Στο Παγκράτι κυκλοφορεί μια γυναίκα με τρία μαυράκια».
Έτσι ακριβώς μου είπαν και δεν έχω καμία ντροπή να σας το γράψω. Άλλωστε, όταν είσαι αποφασισμένος να γράψεις κάτι πολύ σημαντικό, το μόνο που δεν θέλεις είναι να βάλεις φίλτρο στη γλώσσα σου.
Θα σας τα γράψω λοιπόν έτσι ακριβώς όπως έγιναν.
Από την ημέρα που μου είπαν για τη «γυναίκα με τα μαυράκια», πρόσεχα περισσότερο όταν κυκλοφορούσα στα στενά της πόλης. Πίστευα ότι θα έστριβα και θα έπεφτα πάνω της. Θα είχε βγει βόλτα με τα παιδιά της. Παιδιά της; Και που ήξερα ότι είναι παιδιά της; Ρωτούσα λοιπόν και κάθε δέκα μέρες μάθαινα και ένα νέο στοιχείο. «Είναι γιατρός, παιδίατρος», με πληροφόρησε κάποια στιγμή μια φίλη. Η φαντασία μου έκανε βόλτες σε κινηματογραφικά σενάρια. «Μια Ελληνίδα γιατρός που είχε πάει στην Αφρική και έκανε τρία παιδιά που...». Μπα.
Ήμουν σίγουρος ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς.
«Τη βρήκα αλλά δεν θέλει να μιλήσει», μου είπε ένα πρωί μια συνεργάτιδά μου.
«Δεν συμπαθεί την τηλεόραση και δεν θέλει να βγάλει τη ζωή της στα παράθυρα».
Χαμογέλασα ενώ όλοι δίπλα μου νόμιζαν ότι θα θύμωνα και τέλειωσε εκεί το θέμα. Για τους άλλους, όχι για μένα. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Έναν κανονικό άνθρωπο που δεν θέλει να ξυπνήσει το πρωί και να δει τα τηλεοπτικά βαν των εξωτερικών μεταδόσεων στο πεζοδρόμιο της.
Στο πρώτο τηλεφώνημα ήταν κοφτή αλλά ευγενική. Είχε προσέξει όλες τις δουλειές μου που την αφορούσαν. Είχε δει την εξομολόγηση του Τατσόπουλου για την υιοθεσία του, είχε διαβάσει τη συνέντευξη με την Καλογεροπούλου για τον δικό της υιοθετημένο άρχοντα. Και εκεί που έχουμε αρχίσει να τα λέμε, μού έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά, προσθέτοντας ένα ασθενικό «θα τα ξαναπούμε». Στο επόμενο τηλεφώνημα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Θα μιλούσε στα «ΝΕΑ», άλλωστε ήταν η εφημερίδα που διάβαζε ο πολυαγαπημένος της πατέρας, αλλά υπό μια προϋπόθεση. Να μη «μαρτυρούσα» τίποτε που θα βοηθούσε τα κανάλια να φθάσουν έξω από την πόρτα της και το σχολείο των παιδιών της.
- Σας αρέσει που είστε παιδίατρος;
- Ναι, περνάω πολύ ωραία. Νομίζω, ότι κάθε μέρα κάνω ταξίδια...
- Έχει μετανάστες στην περιοχή που δουλεύετε;
- Έχει πολλούς, έχω αρχίσει να μαθαίνω κινέζικα.
- Για να συνεννοείστε με τους Κινέζους;
- Ναι, έχει πολλούς. Και αρκετούς Αφρικανούς, κυρίως από τη Νιγηρία, το Κονγκό, την Γκάνα. Και πολιτικούς προσφυγές από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
- Για πείτε μου, πότε ήταν η πρώτη φορά που σκεφτήκατε να υιοθετήσετε ένα παιδί;
- Νομίζω ότι η ιστορία ξεκινάει από τότε που ήμουν πολύ μικρή. Όλα τα παιδιά παίζανε με καινούργιες κούκλες, εγώ έπαιρνα τις κούκλες που ήταν πεταμένες στον δρόμο. Και μου έχει μείνει αυτό το χόμπι, ακόμα και τώρα πολλές φορές γίνομαι ρακοσυλλέκτης.
- Και τις έχετε ακόμη όλες αυτές τις κούκλες;
- Ναι. Έχω και μια παλιά κούκλα του 18ου αιώνα, που τη βρήκα σπασμένη, την έφτιαξα και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτήν. Κάποια στιγμή λοιπόν διάβασα ότι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ υιοθέτησε ένα παιδί με τη συναίνεση της φυσικής του μητέρας. Ήμουν τότε 7 ετών.
- Πείτε μου για την ημέρα που συναντήσατε το πρώτο σας παιδί.
- Το ΄92 που έκανα ειδικότητα στο «Παίδων», φέρνουν ένα μωρό 3- 4 μηνών, μέσα στη μύξα, με μεγάλη αναπνευστική δυσχέρεια. Στον φάκελο έγραφε ότι ήταν προς υιοθεσία. Αυτό το μωρό είναι σήμερα ο μεγάλος μου γιος, ο Δαμιανός. Από τότε είμαστε αχώριστοι.
- Μια στιγμή,θέλω να μου τα διηγηθείτε πιο αναλυτικά.
- Οι ιδέες μου δεν μου επέτρεπαν να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά κλεισμένα σε ιδρύματα... Πηγαίνω στην κοινωνική λειτουργό και χωρίς δεύτερη κουβέντα το ζητάω. Η πρώτη απάντησή της είχε ως εξής: «Έχετε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει για ένα μαύρο παιδί να μεγαλώνει σε μια κοινωνία λευκών;». «Και είναι καλύτερα να μεγαλώνουν σε ιδρύματα;», της απαντάω.
- Εσείς δεν κάνατε ποτέ αυτήν τη σκέψη για τα παιδιά σας;
- Εγώ, όταν τον είδα να παίζει στην παράσταση «η γυνή να φοβήται τον άνδρα»- είχε έ να μικρό ρόλο που έκανε όμως τη διαφορά- είπα «δόξα τω Θεώ, που το παιδί αυτό είναι διαφορετικό από τα άλλα»!
- Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να ζήσετε την εμπειρία μιας γέννας;
- Όχι. Δεν θέλω να υποτιμήσω τους βιολογικούς γονείς, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να τους ανταγωνιστώ, να πω ότι ο θετός γονιός είναι πιο καλός από τον φυσικό. Στραβόξυλα υπάρχουν και στις δύο μεριές.
- Επιτρέψτε μου όμως να επιμείνω,πώς ξεκινάει αυτή η εξοικείωση με το διαφορετικό;
-Ήμουν κάποτε με τον πατέρα μου στο Ζάππειο και είδαμε έναν μαύρο, καλοντυμένο, πρέπει να ήταν σπουδαστής. Και μου λέει ο πατέρας μου: «Τον βλέπεις αυτόν, αν τον τρυπήσεις και τρυπηθείς και εσύ θα βγει το ίδιο χρώμα, το ίδιο είστε λοιπόν». Μετά, όταν στην κατασκήνωση διάβασα την «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», δεν μπορούσα να καταλάβω ότι βασανίζουν ανθρώπους εξαιτίας του χρώματός τους.
- Φαίνεστε πολύ υπερήφανη για τον πατέρα σας.Ήταν αντάρτης;
-Ναι. Στα βουνά. Ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος ο πατέρας μου.
- Και πότε αποφασίζετε να υιοθετήσετε και δεύτερο παιδί;
- Ήθελα να κάνω και ένα δεύτερο παιδί για να έχει ο μεγάλος αδελφάκι. Κάνω, λοιπόν, την αίτηση και το 1999 έρχεται και ο Δανιήλ. Και μετά ο Ιάσων. Ο Ιάσονας ήταν ένα παιδί αγνώστων στοιχείων. «Πιθανώς έχει προβλήματα κινητικότητας», μου είχαν πει. Εγώ το ήθελα αυτό το παιδί. Η κοινωνική λειτουργός στην αρχή με απέτρεψε. Μετά από λίγο διάστημα, μου τηλεφωνεί και μου λέει «αυτό το παιδί δεν πάει και τόσο καλά, σε ενδιαφέρει ακόμη;».
- Έχει όντως κινητικά προβλήματα; Γιατί εγώ τον είδα να χοροπηδάει.
- Όταν τον υιοθέτησα ήταν 18 μηνών και η ανάπτυξη του ήταν 10 μηνών, δεν περπατούσε, μόλις που είχε αρχίσει να μπουσουλάει. Κάναμε κάποιες φυσιοθεραπείες, μετά τον ανέλαβαν τα 2 μεγαλύτερα παιδιά και ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί ο Δαμιανός και μου λέει: «Μαμά, ο Ιάσονας περπατάει!».
- Και πότε τα παιδιά μαθαίνουν την αλήθεια;
- Με το που έρχονται στο σπίτι. Τους έλεγα ότι είμαι υπερήφανη. «Σας πήρα γιατί σας αγαπούσα». Τους έλεγα και ένα παραμύθι.
- Τι έλεγε το παραμύθι σας;
- Κάποια μέρα ένα αρνάκι έμεινε μόνο του μέσα σε ένα μαντρί και μια προβατίνα το ανέλαβε, το πρόσεχε και το θήλαζε. Μια μέρα ήρθε ο λύκος, η προβατίνα όμως μπήκε στη μέση, χτύπησε με τα κέρατά της τον λύκο, τον έδιωξε και έσωσε το προβατάκι.
- Τα παιδιά αντιμετώπισαν ρατσιστικές συμπεριφορές;
- Κάποια στιγμή ο μεγάλος, όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό ήρθε και με ρώτησε: «Η τάδε συμμαθήτρια μου, είπε να σηκωθώ να πάω στην Αφρική... Τι να κάνω στην Αφρική;».
- Τα παιδιά είναι πολλές φορές σκληρά.
- Τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά στις παραδόσεις του Πολίτη, στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων ο μαύρος, ο αράπης, δεν είναι κακός. Μπορεί να είναι ο διαφορετικός, ο δυνατός, ο φύλακας των θησαυρών και ο προστάτης των πηγαδιών, αλλά δεν είναι ο κακός. Τέλος πάντων. Τελείωσαν αυτά. Τώρα ο διευθυντής μου είπε ότι ο Δαμιανός είναι κεφάλαιο για το σχολείο.
- Με τις υπηρεσίες του κράτους αντιμετωπίσατε ποτέ προβλήματα;
- Δεν θα το έλεγα. Παιδεύτηκα πολύ, βέβαια, με τη συνήθη γραφειοκρατία. Στα 2 τελευταία παιδιά κουράστηκα περισσότερο, γιατί έπρεπε να αποδείξω 10 φορές παραπάνω από έναν υποψήφιο γονέα ότι είμαι καλή και όχι ότι μου κάνουν χάρη. Και όλα αυτά για παιδιά που ουσιαστικά ήταν στα αζήτητα.
O χώρος είναι ακατάστατος. Ο Ιάσονας, ο αντάρτης, έχει σκορπίσει παντού τα παιχνίδια του. Και τώρα χοροπηδάει πάνω στο διπλό κρεβάτι των γονιών του. Οι τοίχοι είναι ντυμένοι με βιβλιοθήκες. Πρώτη φορά είδα τόσα βιβλία σε ένα υπνοδωμάτιο. Ο κύριος Χάρης, γιατρός και αυτός, βλέπει στο σαλόνι τον αγώνα της Εθνικής. Πετάγεται σαν ελατήριο για να με χαιρετήσει, εγώ του κλέβω λίγους ηλιόσπορους και του ζητώ την άδεια να φωτογραφίσω τα παιδιά.
«Κάντε ό,τι θέλετε, σας έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας». «Αυτό της άρεσε να κάνει, αυτό έκανε», λέει και πηγαίνει προς το μέρος της γυναίκας τους. Την αγκαλιάζει διστακτικά από τους ώμους και συμπληρώνει: «Μη γίνουμε σίριαλ». Οι γωνιές του σπιτιού είναι γεμάτες κούκλες.
«Είναι το μόνο που κάνει η Κατερίνα».
«Δεν είμαι καλή νοικοκυρά», ομολογεί η ίδια.
«Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα», της λέω για να μην αισθάνεται άσχημα. «Και δεν ξέρετε πόσα ακόμη κάνει», προσθέτει ο σύζυγος. «Σχεδόν μόνη της, με έναν μόνο βοηθό, πήγε και εμβολίασε εκατοντάδες Τσιγγάνους στους καταυλισμούς. Και όταν δούλευε στα παιδάκια που είχαν μεταδοτικές ασθένειες, έμπαινε στους θαλάμους χωρίς προστατευτική μάσκα».
«Καλύτερα να πάθαινα εγώ κάτι, παρά να τρόμαζα τα παιδάκια», δικαιολογείται η Κατερίνα. «Μην ξεχάσετε την υπόσχεσή σας», μου είπε ενώ με ακολουθούσε στην εξώπορτα. «Δεν θέλω να μιλήσω στα κανάλια. Θέλω να το γράψετε καθαρά, να το διαβάσουν και να μη μας ενοχλήσουν».
Το γάβγισμα του Φλοξ όλο και δυνάμωνε. Διαισθανόταν ότι ο ξένος έφευγε από στιγμή σε στιγμή και έφθανε η ώρα να τον λύσουν. «Δεν ξέρω πώς βγήκε άγριο αυτό το σκυλί και δεν συμπαθεί τους επισκέπτες», μου είπε στενοχωρημένη δήθεν, αλλά μάλλον υπερήφανη που υπάρχει και ένας άγριος σε αυτό το σπίτι. Το γατάκι στα πόδια της έκανε αστεία τη σκηνή. Ένας μεγάλος αγριεμένος σκύλος και ένας «Μπελάς» στο μέγεθος μιας παλάμης, κάτω από την ίδια στέγη.
«Τα μάζεψα και τα δύο από τα σκουπίδια», πρόσθεσε, λες και διάβασε τη σκέψη μου. Σαν να μου έλεγε: «Μπορεί να είναι σκύλος και γάτα, αλλά δεν τρώγονται, γιατί έρχονται και ο δύο από το ίδιο μέρος». «Το γατάκι το βρήκα με τα παιδιά εδώ, δίπλα στους κάδους της γειτονιάς και το σκυλί το είχαν πετάξει μαζί με κάτι σακούλες έξω από τη δουλειά μου».
Μιλάει χωρίς να χρωματίζει τη φωνή της. Ούτε λύπη, ούτε χαρά. Μόνον πραγματικότητα.
«Οι άνθρωποι πετάνε και ζώα στα σκουπίδια», μου είπε αντί για καληνύχτα."
Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20/10/2007
Για την αντιγραφή
Κώστας Λ.
Την αναδημοσιεύω εδώ, γιατί πιστεύω ότι τέτοια δείγματα καθημερινού, ενεργού πολίτη (βλέπε Άνθρωπος) δεν θα πρέπει να περνούν απαρατήρητα.
Δεν περιορίζω το ενδιαφέρον μου μόνο στο ότι μια Μάνα κι ένας Πατέρας υιοθέτησαν τρία μικρά παιδιά από την Αφρική. Επιμένω να διαβάσετε προσεκτικά όλη την παρακάτω συνέντευξη.
Δείχνει πώς κάποιοι άνθρωποι με αρχές, με αξίες, μπορούν και τις υπηρετούν στην πεζή(;) καθημερινότητά τους, στη δουλειά τους, στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους. Στη ζωή τους.
Ένα απλό, μα τόσο μεγάλο παράδειγμα, από αυτά που σαν μικρά μα αστραφτερά διαμαντάκια μένουν θαμμένα στη σκόνη μιας κοινωνίας που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ στην παρακμή της...
Μικρά, αστραφτερά διαμαντάκια που μας δίνουν ελπίδα. Και μαθήματα ζωής.
"Την κυνηγούσα εδώ και μήνες. Η ιστορία της είχε φτάσει στα αυτιά μου σαν θρύλος.
«Στο Παγκράτι κυκλοφορεί μια γυναίκα με τρία μαυράκια».
Έτσι ακριβώς μου είπαν και δεν έχω καμία ντροπή να σας το γράψω. Άλλωστε, όταν είσαι αποφασισμένος να γράψεις κάτι πολύ σημαντικό, το μόνο που δεν θέλεις είναι να βάλεις φίλτρο στη γλώσσα σου.
Θα σας τα γράψω λοιπόν έτσι ακριβώς όπως έγιναν.
Από την ημέρα που μου είπαν για τη «γυναίκα με τα μαυράκια», πρόσεχα περισσότερο όταν κυκλοφορούσα στα στενά της πόλης. Πίστευα ότι θα έστριβα και θα έπεφτα πάνω της. Θα είχε βγει βόλτα με τα παιδιά της. Παιδιά της; Και που ήξερα ότι είναι παιδιά της; Ρωτούσα λοιπόν και κάθε δέκα μέρες μάθαινα και ένα νέο στοιχείο. «Είναι γιατρός, παιδίατρος», με πληροφόρησε κάποια στιγμή μια φίλη. Η φαντασία μου έκανε βόλτες σε κινηματογραφικά σενάρια. «Μια Ελληνίδα γιατρός που είχε πάει στην Αφρική και έκανε τρία παιδιά που...». Μπα.
Ήμουν σίγουρος ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς.
«Τη βρήκα αλλά δεν θέλει να μιλήσει», μου είπε ένα πρωί μια συνεργάτιδά μου.
«Δεν συμπαθεί την τηλεόραση και δεν θέλει να βγάλει τη ζωή της στα παράθυρα».
Χαμογέλασα ενώ όλοι δίπλα μου νόμιζαν ότι θα θύμωνα και τέλειωσε εκεί το θέμα. Για τους άλλους, όχι για μένα. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Έναν κανονικό άνθρωπο που δεν θέλει να ξυπνήσει το πρωί και να δει τα τηλεοπτικά βαν των εξωτερικών μεταδόσεων στο πεζοδρόμιο της.
Στο πρώτο τηλεφώνημα ήταν κοφτή αλλά ευγενική. Είχε προσέξει όλες τις δουλειές μου που την αφορούσαν. Είχε δει την εξομολόγηση του Τατσόπουλου για την υιοθεσία του, είχε διαβάσει τη συνέντευξη με την Καλογεροπούλου για τον δικό της υιοθετημένο άρχοντα. Και εκεί που έχουμε αρχίσει να τα λέμε, μού έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά, προσθέτοντας ένα ασθενικό «θα τα ξαναπούμε». Στο επόμενο τηλεφώνημα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Θα μιλούσε στα «ΝΕΑ», άλλωστε ήταν η εφημερίδα που διάβαζε ο πολυαγαπημένος της πατέρας, αλλά υπό μια προϋπόθεση. Να μη «μαρτυρούσα» τίποτε που θα βοηθούσε τα κανάλια να φθάσουν έξω από την πόρτα της και το σχολείο των παιδιών της.
- Σας αρέσει που είστε παιδίατρος;
- Ναι, περνάω πολύ ωραία. Νομίζω, ότι κάθε μέρα κάνω ταξίδια...
- Έχει μετανάστες στην περιοχή που δουλεύετε;
- Έχει πολλούς, έχω αρχίσει να μαθαίνω κινέζικα.
- Για να συνεννοείστε με τους Κινέζους;
- Ναι, έχει πολλούς. Και αρκετούς Αφρικανούς, κυρίως από τη Νιγηρία, το Κονγκό, την Γκάνα. Και πολιτικούς προσφυγές από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
- Για πείτε μου, πότε ήταν η πρώτη φορά που σκεφτήκατε να υιοθετήσετε ένα παιδί;
- Νομίζω ότι η ιστορία ξεκινάει από τότε που ήμουν πολύ μικρή. Όλα τα παιδιά παίζανε με καινούργιες κούκλες, εγώ έπαιρνα τις κούκλες που ήταν πεταμένες στον δρόμο. Και μου έχει μείνει αυτό το χόμπι, ακόμα και τώρα πολλές φορές γίνομαι ρακοσυλλέκτης.
- Και τις έχετε ακόμη όλες αυτές τις κούκλες;
- Ναι. Έχω και μια παλιά κούκλα του 18ου αιώνα, που τη βρήκα σπασμένη, την έφτιαξα και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτήν. Κάποια στιγμή λοιπόν διάβασα ότι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ υιοθέτησε ένα παιδί με τη συναίνεση της φυσικής του μητέρας. Ήμουν τότε 7 ετών.
- Πείτε μου για την ημέρα που συναντήσατε το πρώτο σας παιδί.
- Το ΄92 που έκανα ειδικότητα στο «Παίδων», φέρνουν ένα μωρό 3- 4 μηνών, μέσα στη μύξα, με μεγάλη αναπνευστική δυσχέρεια. Στον φάκελο έγραφε ότι ήταν προς υιοθεσία. Αυτό το μωρό είναι σήμερα ο μεγάλος μου γιος, ο Δαμιανός. Από τότε είμαστε αχώριστοι.
- Μια στιγμή,θέλω να μου τα διηγηθείτε πιο αναλυτικά.
- Οι ιδέες μου δεν μου επέτρεπαν να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά κλεισμένα σε ιδρύματα... Πηγαίνω στην κοινωνική λειτουργό και χωρίς δεύτερη κουβέντα το ζητάω. Η πρώτη απάντησή της είχε ως εξής: «Έχετε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει για ένα μαύρο παιδί να μεγαλώνει σε μια κοινωνία λευκών;». «Και είναι καλύτερα να μεγαλώνουν σε ιδρύματα;», της απαντάω.
- Εσείς δεν κάνατε ποτέ αυτήν τη σκέψη για τα παιδιά σας;
- Εγώ, όταν τον είδα να παίζει στην παράσταση «η γυνή να φοβήται τον άνδρα»- είχε έ να μικρό ρόλο που έκανε όμως τη διαφορά- είπα «δόξα τω Θεώ, που το παιδί αυτό είναι διαφορετικό από τα άλλα»!
- Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να ζήσετε την εμπειρία μιας γέννας;
- Όχι. Δεν θέλω να υποτιμήσω τους βιολογικούς γονείς, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να τους ανταγωνιστώ, να πω ότι ο θετός γονιός είναι πιο καλός από τον φυσικό. Στραβόξυλα υπάρχουν και στις δύο μεριές.
- Επιτρέψτε μου όμως να επιμείνω,πώς ξεκινάει αυτή η εξοικείωση με το διαφορετικό;
-Ήμουν κάποτε με τον πατέρα μου στο Ζάππειο και είδαμε έναν μαύρο, καλοντυμένο, πρέπει να ήταν σπουδαστής. Και μου λέει ο πατέρας μου: «Τον βλέπεις αυτόν, αν τον τρυπήσεις και τρυπηθείς και εσύ θα βγει το ίδιο χρώμα, το ίδιο είστε λοιπόν». Μετά, όταν στην κατασκήνωση διάβασα την «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», δεν μπορούσα να καταλάβω ότι βασανίζουν ανθρώπους εξαιτίας του χρώματός τους.
- Φαίνεστε πολύ υπερήφανη για τον πατέρα σας.Ήταν αντάρτης;
-Ναι. Στα βουνά. Ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος ο πατέρας μου.
- Και πότε αποφασίζετε να υιοθετήσετε και δεύτερο παιδί;
- Ήθελα να κάνω και ένα δεύτερο παιδί για να έχει ο μεγάλος αδελφάκι. Κάνω, λοιπόν, την αίτηση και το 1999 έρχεται και ο Δανιήλ. Και μετά ο Ιάσων. Ο Ιάσονας ήταν ένα παιδί αγνώστων στοιχείων. «Πιθανώς έχει προβλήματα κινητικότητας», μου είχαν πει. Εγώ το ήθελα αυτό το παιδί. Η κοινωνική λειτουργός στην αρχή με απέτρεψε. Μετά από λίγο διάστημα, μου τηλεφωνεί και μου λέει «αυτό το παιδί δεν πάει και τόσο καλά, σε ενδιαφέρει ακόμη;».
- Έχει όντως κινητικά προβλήματα; Γιατί εγώ τον είδα να χοροπηδάει.
- Όταν τον υιοθέτησα ήταν 18 μηνών και η ανάπτυξη του ήταν 10 μηνών, δεν περπατούσε, μόλις που είχε αρχίσει να μπουσουλάει. Κάναμε κάποιες φυσιοθεραπείες, μετά τον ανέλαβαν τα 2 μεγαλύτερα παιδιά και ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί ο Δαμιανός και μου λέει: «Μαμά, ο Ιάσονας περπατάει!».
- Και πότε τα παιδιά μαθαίνουν την αλήθεια;
- Με το που έρχονται στο σπίτι. Τους έλεγα ότι είμαι υπερήφανη. «Σας πήρα γιατί σας αγαπούσα». Τους έλεγα και ένα παραμύθι.
- Τι έλεγε το παραμύθι σας;
- Κάποια μέρα ένα αρνάκι έμεινε μόνο του μέσα σε ένα μαντρί και μια προβατίνα το ανέλαβε, το πρόσεχε και το θήλαζε. Μια μέρα ήρθε ο λύκος, η προβατίνα όμως μπήκε στη μέση, χτύπησε με τα κέρατά της τον λύκο, τον έδιωξε και έσωσε το προβατάκι.
- Τα παιδιά αντιμετώπισαν ρατσιστικές συμπεριφορές;
- Κάποια στιγμή ο μεγάλος, όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό ήρθε και με ρώτησε: «Η τάδε συμμαθήτρια μου, είπε να σηκωθώ να πάω στην Αφρική... Τι να κάνω στην Αφρική;».
- Τα παιδιά είναι πολλές φορές σκληρά.
- Τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά στις παραδόσεις του Πολίτη, στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων ο μαύρος, ο αράπης, δεν είναι κακός. Μπορεί να είναι ο διαφορετικός, ο δυνατός, ο φύλακας των θησαυρών και ο προστάτης των πηγαδιών, αλλά δεν είναι ο κακός. Τέλος πάντων. Τελείωσαν αυτά. Τώρα ο διευθυντής μου είπε ότι ο Δαμιανός είναι κεφάλαιο για το σχολείο.
- Με τις υπηρεσίες του κράτους αντιμετωπίσατε ποτέ προβλήματα;
- Δεν θα το έλεγα. Παιδεύτηκα πολύ, βέβαια, με τη συνήθη γραφειοκρατία. Στα 2 τελευταία παιδιά κουράστηκα περισσότερο, γιατί έπρεπε να αποδείξω 10 φορές παραπάνω από έναν υποψήφιο γονέα ότι είμαι καλή και όχι ότι μου κάνουν χάρη. Και όλα αυτά για παιδιά που ουσιαστικά ήταν στα αζήτητα.
O χώρος είναι ακατάστατος. Ο Ιάσονας, ο αντάρτης, έχει σκορπίσει παντού τα παιχνίδια του. Και τώρα χοροπηδάει πάνω στο διπλό κρεβάτι των γονιών του. Οι τοίχοι είναι ντυμένοι με βιβλιοθήκες. Πρώτη φορά είδα τόσα βιβλία σε ένα υπνοδωμάτιο. Ο κύριος Χάρης, γιατρός και αυτός, βλέπει στο σαλόνι τον αγώνα της Εθνικής. Πετάγεται σαν ελατήριο για να με χαιρετήσει, εγώ του κλέβω λίγους ηλιόσπορους και του ζητώ την άδεια να φωτογραφίσω τα παιδιά.
«Κάντε ό,τι θέλετε, σας έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας». «Αυτό της άρεσε να κάνει, αυτό έκανε», λέει και πηγαίνει προς το μέρος της γυναίκας τους. Την αγκαλιάζει διστακτικά από τους ώμους και συμπληρώνει: «Μη γίνουμε σίριαλ». Οι γωνιές του σπιτιού είναι γεμάτες κούκλες.
«Είναι το μόνο που κάνει η Κατερίνα».
«Δεν είμαι καλή νοικοκυρά», ομολογεί η ίδια.
«Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα», της λέω για να μην αισθάνεται άσχημα. «Και δεν ξέρετε πόσα ακόμη κάνει», προσθέτει ο σύζυγος. «Σχεδόν μόνη της, με έναν μόνο βοηθό, πήγε και εμβολίασε εκατοντάδες Τσιγγάνους στους καταυλισμούς. Και όταν δούλευε στα παιδάκια που είχαν μεταδοτικές ασθένειες, έμπαινε στους θαλάμους χωρίς προστατευτική μάσκα».
«Καλύτερα να πάθαινα εγώ κάτι, παρά να τρόμαζα τα παιδάκια», δικαιολογείται η Κατερίνα. «Μην ξεχάσετε την υπόσχεσή σας», μου είπε ενώ με ακολουθούσε στην εξώπορτα. «Δεν θέλω να μιλήσω στα κανάλια. Θέλω να το γράψετε καθαρά, να το διαβάσουν και να μη μας ενοχλήσουν».
Το γάβγισμα του Φλοξ όλο και δυνάμωνε. Διαισθανόταν ότι ο ξένος έφευγε από στιγμή σε στιγμή και έφθανε η ώρα να τον λύσουν. «Δεν ξέρω πώς βγήκε άγριο αυτό το σκυλί και δεν συμπαθεί τους επισκέπτες», μου είπε στενοχωρημένη δήθεν, αλλά μάλλον υπερήφανη που υπάρχει και ένας άγριος σε αυτό το σπίτι. Το γατάκι στα πόδια της έκανε αστεία τη σκηνή. Ένας μεγάλος αγριεμένος σκύλος και ένας «Μπελάς» στο μέγεθος μιας παλάμης, κάτω από την ίδια στέγη.
«Τα μάζεψα και τα δύο από τα σκουπίδια», πρόσθεσε, λες και διάβασε τη σκέψη μου. Σαν να μου έλεγε: «Μπορεί να είναι σκύλος και γάτα, αλλά δεν τρώγονται, γιατί έρχονται και ο δύο από το ίδιο μέρος». «Το γατάκι το βρήκα με τα παιδιά εδώ, δίπλα στους κάδους της γειτονιάς και το σκυλί το είχαν πετάξει μαζί με κάτι σακούλες έξω από τη δουλειά μου».
Μιλάει χωρίς να χρωματίζει τη φωνή της. Ούτε λύπη, ούτε χαρά. Μόνον πραγματικότητα.
«Οι άνθρωποι πετάνε και ζώα στα σκουπίδια», μου είπε αντί για καληνύχτα."
Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20/10/2007
Για την αντιγραφή
Κώστας Λ.
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007
Πράγματι, φίλε Γιώργο Σκ., αυτό το blog φιλοδοξεί να μας φέρει λίγο πιο κοντά. Για να θυμηθούμε, να αναπολήσουμε, αλλά και να συζητήσουμε, να βρεθούμε ξανά μαζί.
Οι καιροί μας βγήκαν λίγο πιο άγριοι απ' ότι περιμέναμε. Λιγότερος χρόνος για μας, περισσότερη δουλειά γι αυτούς, έλλειμμα επικοινωνίας...
Πριν από 32 ολόκληρα χρόνια συναντηθήκαμε μερικά παιδιά - τότε - σε ένα περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε, χωρίς παρωπίδες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς σκοπιμότητες άλλες από αυτές που υπαγόρευε η άδολη στράτευσή μας σε ιδέες και οράματα.
(Οι νέοι πάντα έχουν ιδέες, έχουν οράματα, γι αυτό και μεις πάντα πρέπει να μένουμε νέοι.)
Ανοικτοί στο διπλανό μας, στο συμμαθητή, στο φίλο, στο συναγωνιστή, στον σύντροφο, με σεβασμό στη σκέψη του, στην άποψή του.
(Πόσες φορές άραγε δεν κατηγορηθήκαμε τότε γι αυτή μας την ανεκτικότητα, από ανθρώπους που υπηρετούσαν σκοπιμότητες, για "φράξια" για "εισοδισμό", για "αριστερισμό";)
Νομίζω ότι μας επηρέασες τότε, αλλά φαίνεται ότι κι εμείς σε επηρεάσαμε κάπως, και αυτό το περιβάλλον που εμείς, όλοι μαζί διαμορφώσαμε.
Μπορεί να κάναμε λάθη. Ναι, σίγουρα, ο καθένας από εμάς όλο και κάτι θα έχει να πει σήμερα πάνω σ' αυτό.
Όμως το ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, πολλά από εκείνα τα παιδιά, μεγάλοι πια αλλά όχι ακόμα υπερήλικες, εξακολουθούμε να επικοινωνούμε, να κάνουμε παρέα, να συζητούμε ακόμα, σημαίνει ότι σε κάτι τουλάχιστον δε λαθέψαμε:
Δε λαθέψαμε που μείναμε "ιδανικοί κι αν(τ)άξιοι εραστές" μιας ιδέας που καμιά πολιτική, κανένα παίγνιο εξουσίας, κανένας μάταιος αγώνας δεν την μίκρυνε, δεν τη χάλασε και δεν την ευτέλισε μέσα μας: Της ιδέας της ανιδιοτελούς προσφοράς...
Ανιδιοτελείς σε ό,τι κάναμε, σε ό,τι μικρό ή μεγάλο πορευτήκαμε. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Το αναγνωρίσαμε στο φίλο μας το Δημήτρη, ας το αναγνωρίσουμε και στους εαυτούς μας.
Μήπως γι αυτό δεν αδρανήσαμε; Σε μια εποχή που ο καθένας έτρεχε να εξαργυρώσει με θέσεις, με εξουσία και χρήματα τους αγώνες του, τις ιδέες του, τη ζωή του;
Τουλάχιστον εμείς μείναμε με απόθεμα αγάπης - ακόμα -στην ψυχή μας.
Κι αυτό φαίνεται να έχει στις μέρες μας μεγάλη αξία.
Και δεν είμαστε μονάχα εμείς, είμαστε πολλοί, είμαστε χιλιάδες. Στριμωγμένοι στα "πίσω καθίσματα", αγωνιώντας για το μεροκάματο, για την επιβίωση, προσπαθούμε ν' αναστήσουμε τα παιδιά μας και να ονειρευτούμε ότι μπορεί αυτά να προλάβουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο απ' το δικό μας.
Κλεισμένοι στην αδράνεια, σαν τ' άλογα στο πάντοκ, κλωτσάμε και φρουμάζουμε περιμένοντας κάθε φορά, το "σύνθημα του αφέτη" που κάποτε θα δοθεί.
Κώστας Λ.
Οι καιροί μας βγήκαν λίγο πιο άγριοι απ' ότι περιμέναμε. Λιγότερος χρόνος για μας, περισσότερη δουλειά γι αυτούς, έλλειμμα επικοινωνίας...
Πριν από 32 ολόκληρα χρόνια συναντηθήκαμε μερικά παιδιά - τότε - σε ένα περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε, χωρίς παρωπίδες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς σκοπιμότητες άλλες από αυτές που υπαγόρευε η άδολη στράτευσή μας σε ιδέες και οράματα.
(Οι νέοι πάντα έχουν ιδέες, έχουν οράματα, γι αυτό και μεις πάντα πρέπει να μένουμε νέοι.)
Ανοικτοί στο διπλανό μας, στο συμμαθητή, στο φίλο, στο συναγωνιστή, στον σύντροφο, με σεβασμό στη σκέψη του, στην άποψή του.
(Πόσες φορές άραγε δεν κατηγορηθήκαμε τότε γι αυτή μας την ανεκτικότητα, από ανθρώπους που υπηρετούσαν σκοπιμότητες, για "φράξια" για "εισοδισμό", για "αριστερισμό";)
Νομίζω ότι μας επηρέασες τότε, αλλά φαίνεται ότι κι εμείς σε επηρεάσαμε κάπως, και αυτό το περιβάλλον που εμείς, όλοι μαζί διαμορφώσαμε.
Μπορεί να κάναμε λάθη. Ναι, σίγουρα, ο καθένας από εμάς όλο και κάτι θα έχει να πει σήμερα πάνω σ' αυτό.
Όμως το ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, πολλά από εκείνα τα παιδιά, μεγάλοι πια αλλά όχι ακόμα υπερήλικες, εξακολουθούμε να επικοινωνούμε, να κάνουμε παρέα, να συζητούμε ακόμα, σημαίνει ότι σε κάτι τουλάχιστον δε λαθέψαμε:
Δε λαθέψαμε που μείναμε "ιδανικοί κι αν(τ)άξιοι εραστές" μιας ιδέας που καμιά πολιτική, κανένα παίγνιο εξουσίας, κανένας μάταιος αγώνας δεν την μίκρυνε, δεν τη χάλασε και δεν την ευτέλισε μέσα μας: Της ιδέας της ανιδιοτελούς προσφοράς...
Ανιδιοτελείς σε ό,τι κάναμε, σε ό,τι μικρό ή μεγάλο πορευτήκαμε. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Το αναγνωρίσαμε στο φίλο μας το Δημήτρη, ας το αναγνωρίσουμε και στους εαυτούς μας.
Μήπως γι αυτό δεν αδρανήσαμε; Σε μια εποχή που ο καθένας έτρεχε να εξαργυρώσει με θέσεις, με εξουσία και χρήματα τους αγώνες του, τις ιδέες του, τη ζωή του;
Τουλάχιστον εμείς μείναμε με απόθεμα αγάπης - ακόμα -στην ψυχή μας.
Κι αυτό φαίνεται να έχει στις μέρες μας μεγάλη αξία.
Και δεν είμαστε μονάχα εμείς, είμαστε πολλοί, είμαστε χιλιάδες. Στριμωγμένοι στα "πίσω καθίσματα", αγωνιώντας για το μεροκάματο, για την επιβίωση, προσπαθούμε ν' αναστήσουμε τα παιδιά μας και να ονειρευτούμε ότι μπορεί αυτά να προλάβουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο απ' το δικό μας.
Κλεισμένοι στην αδράνεια, σαν τ' άλογα στο πάντοκ, κλωτσάμε και φρουμάζουμε περιμένοντας κάθε φορά, το "σύνθημα του αφέτη" που κάποτε θα δοθεί.
Κώστας Λ.
Αγαπητέ Κώστα,
Σε συγχαίρω για την πρωτοβουλία σου με το blog. Θέλω να απευθυνθώ στους παλιούς και παντοτινούς μας φίλους για να τους στείλω ένα μήνυμα. Μη δείτε αυτό το blog σα μνημόσυνο ή σα γεροντική ευαισθησία. Δείτε το σαν ευκαιρία να ταξιδέψετε πίσω για να συναντήσετε τον παλιό σας εαυτό, να περιεργαστείτε τις αλλαγές και μεταβολές, να σκεφθείτε την στάση σας τότε και να την εξετάσετε με την πείρα του σήμερα, να δείτε τον εαυτό σας σήμερα και να τον κρίνετε με τα κριτήρια του τότε.
Ευκαιρία να συναντήσετε τους παλιούς φίλους που ίσως έχετε κάτι να τους πείτε και κάτι να σας πούνε. Νιώστε το σα συνάντηση ανανέωσης και όχι παλινδρόμησης.
Άλλωστε, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ένας αγαπημένος μας φίλος είναι στη φυλακή, έχοντας κινηθεί πολιτικά στην κόψη του ξυραφιού. Γιατί να στρουθοκαμηλίζουμε; Μπορούμε να πάρουμε αποστάσεις απ’ αυτό το γεγονός;
Άλλοι φίλοι είναι ενεργοί πολίτες, πρωτοστατώντας σε πρωτοβουλίες με οικουμενική εμβέλεια, όπως η οικολογία. Κάποιοι ίσως ασχολούνται ενεργά με την πολιτική, κάποιοι όχι. Έχω την εντύπωση όμως ότι κανένας δεν κλείστηκε ερμητικά στον προσωπικό του πυρήνα.
Και τώρα Κώστα λίγα λόγια ακόμη για την κρίση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η επιστολή που διάβασες στάλθηκε στον Γ.Α.Π. λίγο μετά την ήττα. Από τότε διαμορφώνονται καθημερινά καταστάσεις, με σημαντικότερη την επικράτηση στα προγνωστικά του Γιώργου, πράγμα που παραδέχομαι ότι δεν το περίμενα. Δεν αλλάζω τις διαπιστώσεις μου αλλά με τα δεδομένα αυτά μεταβάλλω την πρότασή μου και λέω στο Γιώργο να διατηρήσει την αρχηγία. Δεν είμαι υπέρ της διάσπασης για πολλούς λόγους εκ των οποίων κυριότερος είναι ότι στην παρούσα φάση αυτή θα γίνει σε προσωπική και όχι σε πολιτική βάση. Οι όψιμοι υποστηρικτές του Γιώργου αποτελούν τα συντηρητικά βαρίδια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ στους υποστηρικτές του Βενιζέλου υπάρχουν εκπρόσωποι των εκσυγχρονιστών που συγγενεύουν πολιτικά περισσότερο με τον Γιώργο.
Σε ότι αφορά τον Βενιζέλο, δεν ξέρω αν εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, ξέρω όμως ότι δεν έχει όραμα και παρουσιάζεται μάλλον σαν λάτρης της εξουσίας, όντας τυπικός νάρκισσος, όπως άλλωστε και ο ομογάλακτός του Λοβέρδος (κρίμα που είναι Ολυμπιακός). Σίγουρα αυτά τα δυο παιδιά νομίζουν ότι δεν υπάρχουν εξυπνότεροι Έλληνες και διαγωνίζονται μεταξύ τους σε ευφυΐα, κάτω από το ενθουσιώδες μπιζάρισμα των εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε.
G.Skianis-
19 Οκτώβριος, 2007
Σε συγχαίρω για την πρωτοβουλία σου με το blog. Θέλω να απευθυνθώ στους παλιούς και παντοτινούς μας φίλους για να τους στείλω ένα μήνυμα. Μη δείτε αυτό το blog σα μνημόσυνο ή σα γεροντική ευαισθησία. Δείτε το σαν ευκαιρία να ταξιδέψετε πίσω για να συναντήσετε τον παλιό σας εαυτό, να περιεργαστείτε τις αλλαγές και μεταβολές, να σκεφθείτε την στάση σας τότε και να την εξετάσετε με την πείρα του σήμερα, να δείτε τον εαυτό σας σήμερα και να τον κρίνετε με τα κριτήρια του τότε.
Ευκαιρία να συναντήσετε τους παλιούς φίλους που ίσως έχετε κάτι να τους πείτε και κάτι να σας πούνε. Νιώστε το σα συνάντηση ανανέωσης και όχι παλινδρόμησης.
Άλλωστε, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ένας αγαπημένος μας φίλος είναι στη φυλακή, έχοντας κινηθεί πολιτικά στην κόψη του ξυραφιού. Γιατί να στρουθοκαμηλίζουμε; Μπορούμε να πάρουμε αποστάσεις απ’ αυτό το γεγονός;
Άλλοι φίλοι είναι ενεργοί πολίτες, πρωτοστατώντας σε πρωτοβουλίες με οικουμενική εμβέλεια, όπως η οικολογία. Κάποιοι ίσως ασχολούνται ενεργά με την πολιτική, κάποιοι όχι. Έχω την εντύπωση όμως ότι κανένας δεν κλείστηκε ερμητικά στον προσωπικό του πυρήνα.
Και τώρα Κώστα λίγα λόγια ακόμη για την κρίση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η επιστολή που διάβασες στάλθηκε στον Γ.Α.Π. λίγο μετά την ήττα. Από τότε διαμορφώνονται καθημερινά καταστάσεις, με σημαντικότερη την επικράτηση στα προγνωστικά του Γιώργου, πράγμα που παραδέχομαι ότι δεν το περίμενα. Δεν αλλάζω τις διαπιστώσεις μου αλλά με τα δεδομένα αυτά μεταβάλλω την πρότασή μου και λέω στο Γιώργο να διατηρήσει την αρχηγία. Δεν είμαι υπέρ της διάσπασης για πολλούς λόγους εκ των οποίων κυριότερος είναι ότι στην παρούσα φάση αυτή θα γίνει σε προσωπική και όχι σε πολιτική βάση. Οι όψιμοι υποστηρικτές του Γιώργου αποτελούν τα συντηρητικά βαρίδια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ στους υποστηρικτές του Βενιζέλου υπάρχουν εκπρόσωποι των εκσυγχρονιστών που συγγενεύουν πολιτικά περισσότερο με τον Γιώργο.
Σε ότι αφορά τον Βενιζέλο, δεν ξέρω αν εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, ξέρω όμως ότι δεν έχει όραμα και παρουσιάζεται μάλλον σαν λάτρης της εξουσίας, όντας τυπικός νάρκισσος, όπως άλλωστε και ο ομογάλακτός του Λοβέρδος (κρίμα που είναι Ολυμπιακός). Σίγουρα αυτά τα δυο παιδιά νομίζουν ότι δεν υπάρχουν εξυπνότεροι Έλληνες και διαγωνίζονται μεταξύ τους σε ευφυΐα, κάτω από το ενθουσιώδες μπιζάρισμα των εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε.
G.Skianis-
19 Οκτώβριος, 2007
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007
Του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
(Το βρήκαμε δημοσιευμένο στην "Ε" και το αναδημοσιεύουμε)
Η «Μιράντα»...
"ΓΙΑΤΙ φύγανε και οι άλλοι. Εγινε διάσπαση μεγάλη! Τι διάσπαση... δηλαδή, εμείς ήμασταν η πλειοψηφία και μας τζάσανε εν μια νυκτί. Προδότης δεν ήμουνα, να φύγουν οι άλλοι κι εγώ να παραμείνω εκεί. ΜΕΤΑ τη διαγραφή του Πάμπλο, του μεγάλου επαναστάτη - τροτσκιστή και στελεχών που προέρχονταν από την αντιδικτατορική οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα», είχε έρθει η σειρά της νεολαίας. Εφυγαν τα 15 από τα 21 μέλη του κεντρικού συμβουλίου της ΠΑΣΠ και μαζί τους η πλειοψηφία του μαθητικού της ΠΑΜΚ, καθώς και νομαρχιακές επιτροπές, όπως της Εύβοιας, που 'χανε σχέσεις με τον καθηγητή Τσεκούρα, δεξί χέρι του Ανδρέα Παπανδρέου στο αντιδικτατορικό ΠΑΚ.
ΕΝ τω μεταξύ, παρά το πρέσινγκ που της έκανα, η «Γιωργία» δεν μου καθότανε με τίποτα. Είδα κι απόειδα κι άρχισα να βγαίνω ραντεβουδάκι με την «Μιράντα». Αλλη κλάση! Ενα πλουσιοκόριτσο δίμετρο, καλλίγραμμο, αεράτο. Με υπέροχα πόδια, ψηλά, χυτά ξανθά μαλλιά, σαρκώδη χείλη, ματάκια αμυγλαδωτά, βελούδινο δέρμα, στήθη μυτερά· την γουστάρανε όλα τα παιδιά γιατί ήτανε θεά. Μια κόλαση μέσα απ' την μπλε μαθητική ποδιά. Επαιζε πιάνο και μιλούσε απταίστως γαλλικά. ΤΟ 'χε κάνει με τρεις στα 16 της και ήταν υπέρμαχος της σεξουαλικής απελευθέρωσης· μου το ξεκαθάρισε απ' την αρχή. Επειδή ήμουνα μαγκάκι, παιδί του λιμανιού κι έτσι, δεν κομπλάρισα με την καραγκομενάρα που μου 'γινε ευρωκομμουνίστρια κι έτσι, και πρόδωσε την τάξη της την αστική. ΤΗΝ περίμενα κάτω απ' τα γραφεία της ΔΗΜΑΚ (σ.σ. μαθητική παράταξη της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος»), βολτάραμε στην παραλία όπου της ανέλυα το «Ακου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ και με το που περάσαμε τη γέφυρα και φτάσαμε στο δασύλλιο του Καράμπαμπα, την κόλλησα σ' ένα δέντρο και την μουντάρισα!ΑΛΛΑ... δεν. Πάλι «δεν», γαμώ τη μου! «Κάνεις προσπάθειες», μου είπε, «με τον Ράιχ που διαβάζεις και το αντιαυταρχικό σχολείο του Σάμερχιλ, αλλά κατά βάθος είσαι ένας λαϊκός - αγροίκος, που το μόνο που γουστάρει είναι να πίνει κρασί στου Νάστα με οικοδόμους και εργάτες απ' τα ναυπηγεία. Μόνο να μεθοκοπάς είσαι καλός και να τραγουδάς αντάρτικα».
ΦΟΒΕΡΗ χυλόπιτα μιλάμε. Ετρεμα ολόκληρος και κλώτσαγα έναν σκουπιδοτενεκέ απ' τον θυμό μου: «Θα γυρίσει ο τροχός, θα κεντήσει κι ο φτωχός»! Πράγματι (που 'λεγε και ο πρόεδρος) πηγαίναμε με εργάτες στου Νάστα και τραγουδάγαμε αντάρτικα και Θεοδωράκη. Γιατί μου το 'πε υποτιμητικά; Τι σόι κομμουνίστρια ήταν η «Μιράντα»; Να πάει να...!«ΠΑΙΔΙ μου, κάνε ό,τι γουστάρεις στη ζωή σου, μη γίνεις ποτέ χασικλής, κομμουνιστής και πούστης», μου 'λεγε ο παππούς μου που 'ταν δεξιός (ο άλλος παππούς ήτανε αριστερός). Στην ταβέρνα του Νάστα, στην εργατογειτονιά του Αϊ-Γιάννη, είχε κι απ' τα τρία κακά. Σε όλες τις οικογένειες υπήρχε κάποιος που 'ταν εξόριστος, φυλακισμένος. Το Μακρονήσι, τα Γιούρα κι ο Αϊ-Στράτης ήτανε τα συνήθη θέρετρα όπου πήγαιναν αναγκαστικές διακοπές όσοι έμεναν στον Αγιάννη. ΒΓΗΚΑΝΕ όμως και παιδιά που κάνανε σούζες με τα μοτοσακά και την φουμάρανε την «ΑΑΑ» την καλαματιανή κανονικά. Και χαχανάδες «παίζανε» που κάνανε την κυρία. «Θα περάσεις απ' τον πάγκο», λέγανε στην ιχθυόσκαλα άμα βλέπανε κάνα μικρό - γλυκό που 'ταν έτοιμος να μπαρκάρει με το αλιευτικό. Κανείς δεν τολμούσε να τον πειράξει γιατί τον είχε ο καπετάνιος αγαπητικό. Αν έβλεπες κάποιον που φόραγε δαχτυλίδι χρυσό, του το 'χε κάνει δωράκι ο καπετάνιος. «Τον είχανε περάσει απ' τον πάγκο» με τα ψάρια, μικρό...ΟΙ οικοδόμοι έκαναν κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΠΑΣΠ! Επεσε πολύ ξύλο, έρχονται με δυο πούλμαν να καταλάβουν τα γραφεία κι εδώ. Σπάσαμε τις καρέκλες και τις κάναμε ρόπαλα, κάτω από τ' άγρυπνο βλέμμα του Μαρξ, του Ενγκελς και του Λένιν, που τους είχαμε κρεμασμένους σε κάδρα στον τοίχο. «Η νομαρχιακή επιτροπή της Εύβοιας θα παραμείνει σταθερή στην επαναστατική της γραμμή». Περιμέναμε δύο μερόνυχτα αλλά οικοδόμοι δεν εμφανίστηκαν. Λίγες μέρες αργότερα η Ν.Ε. παραιτήθηκε και οι περισσότεροι βρήκαμε καταφύγιο στην ΚΝΕ...
ΩΣ γνωστόν, διατηρώ ένα απ' τα μεγαλύτερα -και ψηφιακά οργανωμένο- πλέον αρχεία του μεταπολιτευτικού κινήματος. Γιατί τα μάζευα όλα κι ήμουν τύπος ψυχαναγκαστικός από μικρός. Απ' αυτή τη φοβερή φάση όμως δεν έχω τίποτα, δυστυχώς. Διότι όταν έγινε το αποτυχημένο «πραξικόπημα της πιτζάμας», ο Ζήσης, ο Δέσπος και ο Αντώνης ο Κοκορίκος πήγαν στα γραφεία για να κάψουν τα αρχεία της ΠΑΜΚ Χαλκίδας. Η φωτιά φούντωσε, βγήκανε καπνοί κι ήρθε και τους γλίτωσε η Πυροσβεστική..."
"Ράδιο Ε"
Φωτιά;;; Κάτι μου θυμίζει... Κάτι μου θυμίζει... (Δεν έχει τι δεν έχει πώς...)
Κ.Λ.
(Το βρήκαμε δημοσιευμένο στην "Ε" και το αναδημοσιεύουμε)
Η «Μιράντα»...
"ΓΙΑΤΙ φύγανε και οι άλλοι. Εγινε διάσπαση μεγάλη! Τι διάσπαση... δηλαδή, εμείς ήμασταν η πλειοψηφία και μας τζάσανε εν μια νυκτί. Προδότης δεν ήμουνα, να φύγουν οι άλλοι κι εγώ να παραμείνω εκεί. ΜΕΤΑ τη διαγραφή του Πάμπλο, του μεγάλου επαναστάτη - τροτσκιστή και στελεχών που προέρχονταν από την αντιδικτατορική οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα», είχε έρθει η σειρά της νεολαίας. Εφυγαν τα 15 από τα 21 μέλη του κεντρικού συμβουλίου της ΠΑΣΠ και μαζί τους η πλειοψηφία του μαθητικού της ΠΑΜΚ, καθώς και νομαρχιακές επιτροπές, όπως της Εύβοιας, που 'χανε σχέσεις με τον καθηγητή Τσεκούρα, δεξί χέρι του Ανδρέα Παπανδρέου στο αντιδικτατορικό ΠΑΚ.
ΕΝ τω μεταξύ, παρά το πρέσινγκ που της έκανα, η «Γιωργία» δεν μου καθότανε με τίποτα. Είδα κι απόειδα κι άρχισα να βγαίνω ραντεβουδάκι με την «Μιράντα». Αλλη κλάση! Ενα πλουσιοκόριτσο δίμετρο, καλλίγραμμο, αεράτο. Με υπέροχα πόδια, ψηλά, χυτά ξανθά μαλλιά, σαρκώδη χείλη, ματάκια αμυγλαδωτά, βελούδινο δέρμα, στήθη μυτερά· την γουστάρανε όλα τα παιδιά γιατί ήτανε θεά. Μια κόλαση μέσα απ' την μπλε μαθητική ποδιά. Επαιζε πιάνο και μιλούσε απταίστως γαλλικά. ΤΟ 'χε κάνει με τρεις στα 16 της και ήταν υπέρμαχος της σεξουαλικής απελευθέρωσης· μου το ξεκαθάρισε απ' την αρχή. Επειδή ήμουνα μαγκάκι, παιδί του λιμανιού κι έτσι, δεν κομπλάρισα με την καραγκομενάρα που μου 'γινε ευρωκομμουνίστρια κι έτσι, και πρόδωσε την τάξη της την αστική. ΤΗΝ περίμενα κάτω απ' τα γραφεία της ΔΗΜΑΚ (σ.σ. μαθητική παράταξη της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος»), βολτάραμε στην παραλία όπου της ανέλυα το «Ακου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ και με το που περάσαμε τη γέφυρα και φτάσαμε στο δασύλλιο του Καράμπαμπα, την κόλλησα σ' ένα δέντρο και την μουντάρισα!ΑΛΛΑ... δεν. Πάλι «δεν», γαμώ τη μου! «Κάνεις προσπάθειες», μου είπε, «με τον Ράιχ που διαβάζεις και το αντιαυταρχικό σχολείο του Σάμερχιλ, αλλά κατά βάθος είσαι ένας λαϊκός - αγροίκος, που το μόνο που γουστάρει είναι να πίνει κρασί στου Νάστα με οικοδόμους και εργάτες απ' τα ναυπηγεία. Μόνο να μεθοκοπάς είσαι καλός και να τραγουδάς αντάρτικα».
ΦΟΒΕΡΗ χυλόπιτα μιλάμε. Ετρεμα ολόκληρος και κλώτσαγα έναν σκουπιδοτενεκέ απ' τον θυμό μου: «Θα γυρίσει ο τροχός, θα κεντήσει κι ο φτωχός»! Πράγματι (που 'λεγε και ο πρόεδρος) πηγαίναμε με εργάτες στου Νάστα και τραγουδάγαμε αντάρτικα και Θεοδωράκη. Γιατί μου το 'πε υποτιμητικά; Τι σόι κομμουνίστρια ήταν η «Μιράντα»; Να πάει να...!«ΠΑΙΔΙ μου, κάνε ό,τι γουστάρεις στη ζωή σου, μη γίνεις ποτέ χασικλής, κομμουνιστής και πούστης», μου 'λεγε ο παππούς μου που 'ταν δεξιός (ο άλλος παππούς ήτανε αριστερός). Στην ταβέρνα του Νάστα, στην εργατογειτονιά του Αϊ-Γιάννη, είχε κι απ' τα τρία κακά. Σε όλες τις οικογένειες υπήρχε κάποιος που 'ταν εξόριστος, φυλακισμένος. Το Μακρονήσι, τα Γιούρα κι ο Αϊ-Στράτης ήτανε τα συνήθη θέρετρα όπου πήγαιναν αναγκαστικές διακοπές όσοι έμεναν στον Αγιάννη. ΒΓΗΚΑΝΕ όμως και παιδιά που κάνανε σούζες με τα μοτοσακά και την φουμάρανε την «ΑΑΑ» την καλαματιανή κανονικά. Και χαχανάδες «παίζανε» που κάνανε την κυρία. «Θα περάσεις απ' τον πάγκο», λέγανε στην ιχθυόσκαλα άμα βλέπανε κάνα μικρό - γλυκό που 'ταν έτοιμος να μπαρκάρει με το αλιευτικό. Κανείς δεν τολμούσε να τον πειράξει γιατί τον είχε ο καπετάνιος αγαπητικό. Αν έβλεπες κάποιον που φόραγε δαχτυλίδι χρυσό, του το 'χε κάνει δωράκι ο καπετάνιος. «Τον είχανε περάσει απ' τον πάγκο» με τα ψάρια, μικρό...ΟΙ οικοδόμοι έκαναν κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΠΑΣΠ! Επεσε πολύ ξύλο, έρχονται με δυο πούλμαν να καταλάβουν τα γραφεία κι εδώ. Σπάσαμε τις καρέκλες και τις κάναμε ρόπαλα, κάτω από τ' άγρυπνο βλέμμα του Μαρξ, του Ενγκελς και του Λένιν, που τους είχαμε κρεμασμένους σε κάδρα στον τοίχο. «Η νομαρχιακή επιτροπή της Εύβοιας θα παραμείνει σταθερή στην επαναστατική της γραμμή». Περιμέναμε δύο μερόνυχτα αλλά οικοδόμοι δεν εμφανίστηκαν. Λίγες μέρες αργότερα η Ν.Ε. παραιτήθηκε και οι περισσότεροι βρήκαμε καταφύγιο στην ΚΝΕ...
ΩΣ γνωστόν, διατηρώ ένα απ' τα μεγαλύτερα -και ψηφιακά οργανωμένο- πλέον αρχεία του μεταπολιτευτικού κινήματος. Γιατί τα μάζευα όλα κι ήμουν τύπος ψυχαναγκαστικός από μικρός. Απ' αυτή τη φοβερή φάση όμως δεν έχω τίποτα, δυστυχώς. Διότι όταν έγινε το αποτυχημένο «πραξικόπημα της πιτζάμας», ο Ζήσης, ο Δέσπος και ο Αντώνης ο Κοκορίκος πήγαν στα γραφεία για να κάψουν τα αρχεία της ΠΑΜΚ Χαλκίδας. Η φωτιά φούντωσε, βγήκανε καπνοί κι ήρθε και τους γλίτωσε η Πυροσβεστική..."
"Ράδιο Ε"
Φωτιά;;; Κάτι μου θυμίζει... Κάτι μου θυμίζει... (Δεν έχει τι δεν έχει πώς...)
Κ.Λ.
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
