Θαμμένα στη σκόνη...

Τη βρήκα στα σημερινά Νέα. Είναι μια από τις "άλλες" συνεντεύξεις του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη.
Την αναδημοσιεύω εδώ, γιατί πιστεύω ότι τέτοια δείγματα καθημερινού, ενεργού πολίτη (βλέπε Άνθρωπος) δεν θα πρέπει να περνούν απαρατήρητα.
Δεν περιορίζω το ενδιαφέρον μου μόνο στο ότι μια Μάνα κι ένας Πατέρας υιοθέτησαν τρία μικρά παιδιά από την Αφρική. Επιμένω να διαβάσετε προσεκτικά όλη την παρακάτω συνέντευξη.
Δείχνει πώς κάποιοι άνθρωποι με αρχές, με αξίες, μπορούν και τις υπηρετούν στην πεζή(;) καθημερινότητά τους, στη δουλειά τους, στο σπίτι τους, στην οικογένειά τους. Στη ζωή τους.
Ένα απλό, μα τόσο μεγάλο παράδειγμα, από αυτά που σαν μικρά μα αστραφτερά διαμαντάκια μένουν θαμμένα στη σκόνη μιας κοινωνίας που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ στην παρακμή της...
Μικρά, αστραφτερά διαμαντάκια που μας δίνουν ελπίδα. Και μαθήματα ζωής.

"Την κυνηγούσα εδώ και μήνες. Η ιστορία της είχε φτάσει στα αυτιά μου σαν θρύλος.
«Στο Παγκράτι κυκλοφορεί μια γυναίκα με τρία μαυράκια».
Έτσι ακριβώς μου είπαν και δεν έχω καμία ντροπή να σας το γράψω. Άλλωστε, όταν είσαι αποφασισμένος να γράψεις κάτι πολύ σημαντικό, το μόνο που δεν θέλεις είναι να βάλεις φίλτρο στη γλώσσα σου.
Θα σας τα γράψω λοιπόν έτσι ακριβώς όπως έγιναν.
Από την ημέρα που μου είπαν για τη «γυναίκα με τα μαυράκια», πρόσεχα περισσότερο όταν κυκλοφορούσα στα στενά της πόλης. Πίστευα ότι θα έστριβα και θα έπεφτα πάνω της. Θα είχε βγει βόλτα με τα παιδιά της. Παιδιά της; Και που ήξερα ότι είναι παιδιά της; Ρωτούσα λοιπόν και κάθε δέκα μέρες μάθαινα και ένα νέο στοιχείο. «Είναι γιατρός, παιδίατρος», με πληροφόρησε κάποια στιγμή μια φίλη. Η φαντασία μου έκανε βόλτες σε κινηματογραφικά σενάρια. «Μια Ελληνίδα γιατρός που είχε πάει στην Αφρική και έκανε τρία παιδιά που...». Μπα.
Ήμουν σίγουρος ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς.
«Τη βρήκα αλλά δεν θέλει να μιλήσει», μου είπε ένα πρωί μια συνεργάτιδά μου.
«Δεν συμπαθεί την τηλεόραση και δεν θέλει να βγάλει τη ζωή της στα παράθυρα».
Χαμογέλασα ενώ όλοι δίπλα μου νόμιζαν ότι θα θύμωνα και τέλειωσε εκεί το θέμα. Για τους άλλους, όχι για μένα. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Έναν κανονικό άνθρωπο που δεν θέλει να ξυπνήσει το πρωί και να δει τα τηλεοπτικά βαν των εξωτερικών μεταδόσεων στο πεζοδρόμιο της.
Στο πρώτο τηλεφώνημα ήταν κοφτή αλλά ευγενική. Είχε προσέξει όλες τις δουλειές μου που την αφορούσαν. Είχε δει την εξομολόγηση του Τατσόπουλου για την υιοθεσία του, είχε διαβάσει τη συνέντευξη με την Καλογεροπούλου για τον δικό της υιοθετημένο άρχοντα. Και εκεί που έχουμε αρχίσει να τα λέμε, μού έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά, προσθέτοντας ένα ασθενικό «θα τα ξαναπούμε». Στο επόμενο τηλεφώνημα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Θα μιλούσε στα «ΝΕΑ», άλλωστε ήταν η εφημερίδα που διάβαζε ο πολυαγαπημένος της πατέρας, αλλά υπό μια προϋπόθεση. Να μη «μαρτυρούσα» τίποτε που θα βοηθούσε τα κανάλια να φθάσουν έξω από την πόρτα της και το σχολείο των παιδιών της.
- Σας αρέσει που είστε παιδίατρος;
- Ναι, περνάω πολύ ωραία. Νομίζω, ότι κάθε μέρα κάνω ταξίδια...
- Έχει μετανάστες στην περιοχή που δουλεύετε;
- Έχει πολλούς, έχω αρχίσει να μαθαίνω κινέζικα.
- Για να συνεννοείστε με τους Κινέζους;
- Ναι, έχει πολλούς. Και αρκετούς Αφρικανούς, κυρίως από τη Νιγηρία, το Κονγκό, την Γκάνα. Και πολιτικούς προσφυγές από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
- Για πείτε μου, πότε ήταν η πρώτη φορά που σκεφτήκατε να υιοθετήσετε ένα παιδί;
- Νομίζω ότι η ιστορία ξεκινάει από τότε που ήμουν πολύ μικρή. Όλα τα παιδιά παίζανε με καινούργιες κούκλες, εγώ έπαιρνα τις κούκλες που ήταν πεταμένες στον δρόμο. Και μου έχει μείνει αυτό το χόμπι, ακόμα και τώρα πολλές φορές γίνομαι ρακοσυλλέκτης.
- Και τις έχετε ακόμη όλες αυτές τις κούκλες;
- Ναι. Έχω και μια παλιά κούκλα του 18ου αιώνα, που τη βρήκα σπασμένη, την έφτιαξα και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτήν. Κάποια στιγμή λοιπόν διάβασα ότι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ υιοθέτησε ένα παιδί με τη συναίνεση της φυσικής του μητέρας. Ήμουν τότε 7 ετών.
- Πείτε μου για την ημέρα που συναντήσατε το πρώτο σας παιδί.
- Το ΄92 που έκανα ειδικότητα στο «Παίδων», φέρνουν ένα μωρό 3- 4 μηνών, μέσα στη μύξα, με μεγάλη αναπνευστική δυσχέρεια. Στον φάκελο έγραφε ότι ήταν προς υιοθεσία. Αυτό το μωρό είναι σήμερα ο μεγάλος μου γιος, ο Δαμιανός. Από τότε είμαστε αχώριστοι.
- Μια στιγμή,θέλω να μου τα διηγηθείτε πιο αναλυτικά.
- Οι ιδέες μου δεν μου επέτρεπαν να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά κλεισμένα σε ιδρύματα... Πηγαίνω στην κοινωνική λειτουργό και χωρίς δεύτερη κουβέντα το ζητάω. Η πρώτη απάντησή της είχε ως εξής: «Έχετε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει για ένα μαύρο παιδί να μεγαλώνει σε μια κοινωνία λευκών;». «Και είναι καλύτερα να μεγαλώνουν σε ιδρύματα;», της απαντάω.
- Εσείς δεν κάνατε ποτέ αυτήν τη σκέψη για τα παιδιά σας;
- Εγώ, όταν τον είδα να παίζει στην παράσταση «η γυνή να φοβήται τον άνδρα»- είχε έ να μικρό ρόλο που έκανε όμως τη διαφορά- είπα «δόξα τω Θεώ, που το παιδί αυτό είναι διαφορετικό από τα άλλα»!
- Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να ζήσετε την εμπειρία μιας γέννας;
- Όχι. Δεν θέλω να υποτιμήσω τους βιολογικούς γονείς, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να τους ανταγωνιστώ, να πω ότι ο θετός γονιός είναι πιο καλός από τον φυσικό. Στραβόξυλα υπάρχουν και στις δύο μεριές.
- Επιτρέψτε μου όμως να επιμείνω,πώς ξεκινάει αυτή η εξοικείωση με το διαφορετικό;
-Ήμουν κάποτε με τον πατέρα μου στο Ζάππειο και είδαμε έναν μαύρο, καλοντυμένο, πρέπει να ήταν σπουδαστής. Και μου λέει ο πατέρας μου: «Τον βλέπεις αυτόν, αν τον τρυπήσεις και τρυπηθείς και εσύ θα βγει το ίδιο χρώμα, το ίδιο είστε λοιπόν». Μετά, όταν στην κατασκήνωση διάβασα την «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», δεν μπορούσα να καταλάβω ότι βασανίζουν ανθρώπους εξαιτίας του χρώματός τους.
- Φαίνεστε πολύ υπερήφανη για τον πατέρα σας.Ήταν αντάρτης;
-Ναι. Στα βουνά. Ήταν πολύ γενναίος άνθρωπος ο πατέρας μου.
- Και πότε αποφασίζετε να υιοθετήσετε και δεύτερο παιδί;
- Ήθελα να κάνω και ένα δεύτερο παιδί για να έχει ο μεγάλος αδελφάκι. Κάνω, λοιπόν, την αίτηση και το 1999 έρχεται και ο Δανιήλ. Και μετά ο Ιάσων. Ο Ιάσονας ήταν ένα παιδί αγνώστων στοιχείων. «Πιθανώς έχει προβλήματα κινητικότητας», μου είχαν πει. Εγώ το ήθελα αυτό το παιδί. Η κοινωνική λειτουργός στην αρχή με απέτρεψε. Μετά από λίγο διάστημα, μου τηλεφωνεί και μου λέει «αυτό το παιδί δεν πάει και τόσο καλά, σε ενδιαφέρει ακόμη;».
- Έχει όντως κινητικά προβλήματα; Γιατί εγώ τον είδα να χοροπηδάει.
- Όταν τον υιοθέτησα ήταν 18 μηνών και η ανάπτυξη του ήταν 10 μηνών, δεν περπατούσε, μόλις που είχε αρχίσει να μπουσουλάει. Κάναμε κάποιες φυσιοθεραπείες, μετά τον ανέλαβαν τα 2 μεγαλύτερα παιδιά και ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί ο Δαμιανός και μου λέει: «Μαμά, ο Ιάσονας περπατάει!».
- Και πότε τα παιδιά μαθαίνουν την αλήθεια;
- Με το που έρχονται στο σπίτι. Τους έλεγα ότι είμαι υπερήφανη. «Σας πήρα γιατί σας αγαπούσα». Τους έλεγα και ένα παραμύθι.
- Τι έλεγε το παραμύθι σας;
- Κάποια μέρα ένα αρνάκι έμεινε μόνο του μέσα σε ένα μαντρί και μια προβατίνα το ανέλαβε, το πρόσεχε και το θήλαζε. Μια μέρα ήρθε ο λύκος, η προβατίνα όμως μπήκε στη μέση, χτύπησε με τα κέρατά της τον λύκο, τον έδιωξε και έσωσε το προβατάκι.
- Τα παιδιά αντιμετώπισαν ρατσιστικές συμπεριφορές;
- Κάποια στιγμή ο μεγάλος, όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό ήρθε και με ρώτησε: «Η τάδε συμμαθήτρια μου, είπε να σηκωθώ να πάω στην Αφρική... Τι να κάνω στην Αφρική;».
- Τα παιδιά είναι πολλές φορές σκληρά.
- Τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά στις παραδόσεις του Πολίτη, στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων ο μαύρος, ο αράπης, δεν είναι κακός. Μπορεί να είναι ο διαφορετικός, ο δυνατός, ο φύλακας των θησαυρών και ο προστάτης των πηγαδιών, αλλά δεν είναι ο κακός. Τέλος πάντων. Τελείωσαν αυτά. Τώρα ο διευθυντής μου είπε ότι ο Δαμιανός είναι κεφάλαιο για το σχολείο.
- Με τις υπηρεσίες του κράτους αντιμετωπίσατε ποτέ προβλήματα;
- Δεν θα το έλεγα. Παιδεύτηκα πολύ, βέβαια, με τη συνήθη γραφειοκρατία. Στα 2 τελευταία παιδιά κουράστηκα περισσότερο, γιατί έπρεπε να αποδείξω 10 φορές παραπάνω από έναν υποψήφιο γονέα ότι είμαι καλή και όχι ότι μου κάνουν χάρη. Και όλα αυτά για παιδιά που ουσιαστικά ήταν στα αζήτητα.

O χώρος είναι ακατάστατος. Ο Ιάσονας, ο αντάρτης, έχει σκορπίσει παντού τα παιχνίδια του. Και τώρα χοροπηδάει πάνω στο διπλό κρεβάτι των γονιών του. Οι τοίχοι είναι ντυμένοι με βιβλιοθήκες. Πρώτη φορά είδα τόσα βιβλία σε ένα υπνοδωμάτιο. Ο κύριος Χάρης, γιατρός και αυτός, βλέπει στο σαλόνι τον αγώνα της Εθνικής. Πετάγεται σαν ελατήριο για να με χαιρετήσει, εγώ του κλέβω λίγους ηλιόσπορους και του ζητώ την άδεια να φωτογραφίσω τα παιδιά.
«Κάντε ό,τι θέλετε, σας έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας». «Αυτό της άρεσε να κάνει, αυτό έκανε», λέει και πηγαίνει προς το μέρος της γυναίκας τους. Την αγκαλιάζει διστακτικά από τους ώμους και συμπληρώνει: «Μη γίνουμε σίριαλ». Οι γωνιές του σπιτιού είναι γεμάτες κούκλες.
«Είναι το μόνο που κάνει η Κατερίνα».
«Δεν είμαι καλή νοικοκυρά», ομολογεί η ίδια.
«Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα», της λέω για να μην αισθάνεται άσχημα. «Και δεν ξέρετε πόσα ακόμη κάνει», προσθέτει ο σύζυγος. «Σχεδόν μόνη της, με έναν μόνο βοηθό, πήγε και εμβολίασε εκατοντάδες Τσιγγάνους στους καταυλισμούς. Και όταν δούλευε στα παιδάκια που είχαν μεταδοτικές ασθένειες, έμπαινε στους θαλάμους χωρίς προστατευτική μάσκα».
«Καλύτερα να πάθαινα εγώ κάτι, παρά να τρόμαζα τα παιδάκια», δικαιολογείται η Κατερίνα. «Μην ξεχάσετε την υπόσχεσή σας», μου είπε ενώ με ακολουθούσε στην εξώπορτα. «Δεν θέλω να μιλήσω στα κανάλια. Θέλω να το γράψετε καθαρά, να το διαβάσουν και να μη μας ενοχλήσουν».
Το γάβγισμα του Φλοξ όλο και δυνάμωνε. Διαισθανόταν ότι ο ξένος έφευγε από στιγμή σε στιγμή και έφθανε η ώρα να τον λύσουν. «Δεν ξέρω πώς βγήκε άγριο αυτό το σκυλί και δεν συμπαθεί τους επισκέπτες», μου είπε στενοχωρημένη δήθεν, αλλά μάλλον υπερήφανη που υπάρχει και ένας άγριος σε αυτό το σπίτι. Το γατάκι στα πόδια της έκανε αστεία τη σκηνή. Ένας μεγάλος αγριεμένος σκύλος και ένας «Μπελάς» στο μέγεθος μιας παλάμης, κάτω από την ίδια στέγη.
«Τα μάζεψα και τα δύο από τα σκουπίδια», πρόσθεσε, λες και διάβασε τη σκέψη μου. Σαν να μου έλεγε: «Μπορεί να είναι σκύλος και γάτα, αλλά δεν τρώγονται, γιατί έρχονται και ο δύο από το ίδιο μέρος». «Το γατάκι το βρήκα με τα παιδιά εδώ, δίπλα στους κάδους της γειτονιάς και το σκυλί το είχαν πετάξει μαζί με κάτι σακούλες έξω από τη δουλειά μου».
Μιλάει χωρίς να χρωματίζει τη φωνή της. Ούτε λύπη, ούτε χαρά. Μόνον πραγματικότητα.
«Οι άνθρωποι πετάνε και ζώα στα σκουπίδια», μου είπε αντί για καληνύχτα."
Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20/10/2007

Για την αντιγραφή
Κώστας Λ.