Πράγματι, φίλε Γιώργο Σκ., αυτό το blog φιλοδοξεί να μας φέρει λίγο πιο κοντά. Για να θυμηθούμε, να αναπολήσουμε, αλλά και να συζητήσουμε, να βρεθούμε ξανά μαζί.
Οι καιροί μας βγήκαν λίγο πιο άγριοι απ' ότι περιμέναμε. Λιγότερος χρόνος για μας, περισσότερη δουλειά γι αυτούς, έλλειμμα επικοινωνίας...
Πριν από 32 ολόκληρα χρόνια συναντηθήκαμε μερικά παιδιά - τότε - σε ένα περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε, χωρίς παρωπίδες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς σκοπιμότητες άλλες από αυτές που υπαγόρευε η άδολη στράτευσή μας σε ιδέες και οράματα.
(Οι νέοι πάντα έχουν ιδέες, έχουν οράματα, γι αυτό και μεις πάντα πρέπει να μένουμε νέοι.)
Ανοικτοί στο διπλανό μας, στο συμμαθητή, στο φίλο, στο συναγωνιστή, στον σύντροφο, με σεβασμό στη σκέψη του, στην άποψή του.
(Πόσες φορές άραγε δεν κατηγορηθήκαμε τότε γι αυτή μας την ανεκτικότητα, από ανθρώπους που υπηρετούσαν σκοπιμότητες, για "φράξια" για "εισοδισμό", για "αριστερισμό";)
Νομίζω ότι μας επηρέασες τότε, αλλά φαίνεται ότι κι εμείς σε επηρεάσαμε κάπως, και αυτό το περιβάλλον που εμείς, όλοι μαζί διαμορφώσαμε.
Μπορεί να κάναμε λάθη. Ναι, σίγουρα, ο καθένας από εμάς όλο και κάτι θα έχει να πει σήμερα πάνω σ' αυτό.
Όμως το ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, πολλά από εκείνα τα παιδιά, μεγάλοι πια αλλά όχι ακόμα υπερήλικες, εξακολουθούμε να επικοινωνούμε, να κάνουμε παρέα, να συζητούμε ακόμα, σημαίνει ότι σε κάτι τουλάχιστον δε λαθέψαμε:
Δε λαθέψαμε που μείναμε "ιδανικοί κι αν(τ)άξιοι εραστές" μιας ιδέας που καμιά πολιτική, κανένα παίγνιο εξουσίας, κανένας μάταιος αγώνας δεν την μίκρυνε, δεν τη χάλασε και δεν την ευτέλισε μέσα μας: Της ιδέας της ανιδιοτελούς προσφοράς...
Ανιδιοτελείς σε ό,τι κάναμε, σε ό,τι μικρό ή μεγάλο πορευτήκαμε. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Το αναγνωρίσαμε στο φίλο μας το Δημήτρη, ας το αναγνωρίσουμε και στους εαυτούς μας.
Μήπως γι αυτό δεν αδρανήσαμε; Σε μια εποχή που ο καθένας έτρεχε να εξαργυρώσει με θέσεις, με εξουσία και χρήματα τους αγώνες του, τις ιδέες του, τη ζωή του;
Τουλάχιστον εμείς μείναμε με απόθεμα αγάπης - ακόμα -στην ψυχή μας.
Κι αυτό φαίνεται να έχει στις μέρες μας μεγάλη αξία.
Και δεν είμαστε μονάχα εμείς, είμαστε πολλοί, είμαστε χιλιάδες. Στριμωγμένοι στα "πίσω καθίσματα", αγωνιώντας για το μεροκάματο, για την επιβίωση, προσπαθούμε ν' αναστήσουμε τα παιδιά μας και να ονειρευτούμε ότι μπορεί αυτά να προλάβουν να ζήσουν σε ένα κόσμο καλύτερο απ' το δικό μας.
Κλεισμένοι στην αδράνεια, σαν τ' άλογα στο πάντοκ, κλωτσάμε και φρουμάζουμε περιμένοντας κάθε φορά, το "σύνθημα του αφέτη" που κάποτε θα δοθεί.
Κώστας Λ.