37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

ΚΑΙ ΟΜΩΣ...

ΚΑΙ ΟΜΩΣ…

Λίγες μείνανε μέχρι τις 11 του Νοέμβρη. Ο Κώστας στο σχόλιό του επισημαίνει την αποτυχία του κατεστημένου να χρίσει φαβορί τον δικό του υποψήφιο, ίσως λόγω της φυσικής αντιπάθειας που προκαλούν οι εξυπνάκηδες και ξερόλες, λέω εγώ, και λιγότερο λόγω των «αριστερών» αντανακλαστικών του λαού του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Παρά την δεδομένη υποστήριξή μου προς τον Γιώργο, όπως σημείωσα και στο mail που του έστειλα, υποστήριξη που έχει να κάνει κυρίως με τις θέσεις του, την προσωπικότητά του και την οργανωμένη και συστηματική δουλειά του στο ΥΠ.ΕΞ., δε μπορώ να παραβλέψω ή να ξεχάσω την αποτυχία του στα τρεισήμισι χρόνια που ηγείται του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Πάντα με τα δικά μου κριτήρια, η αποτυχία δεν έγκειται στην εκλογική ήττα αλλά στην ανυπαρξία παρέμβασης μέσα στο πολιτικό και κυρίως κοινωνικό γίγνεσθαι, παρέμβασης που και αν ακόμη δεν είναι απόλυτα αποτελεσματική, θα πρέπει να σηματοδοτεί προθέσεις και στόχους, δημιουργώντας ευφορία σε εκείνους που θέλουν να συστρατευθούν για να πετάξει η κοινωνία μας τα βαρίδια της και να κινηθεί αποφασιστικά μπροστά.

Οι γενικόλογες τοποθετήσεις του Γιώργου περί στρογγυλεύσεων αποτελούν επίσης στρογγύλευση, εφόσον δεν υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές. Από την άποψη αυτή, εγώ ουσιαστική αυτοκριτική δεν είδα. Και όμως, η καθημερινότητα, πολιτική και κοινωνική, σου προσφέρει πάμπολλες ευκαιρίες να δείξεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Σε πολιτικό επίπεδο είδαμε κάποιες πρωτοβουλίες στη σύνθεση ψηφοδελτίων από μη «επώνυμους» που θέλω να πιστεύω ότι είχαν τις προϋποθέσεις να προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Αυτές όμως οι πρωτοβουλίες αφέθηκαν στην τύχη τους, δεν υποστηρίχθηκαν όσο έπρεπε, με κορυφαία περίπτωση αυτή της Καραχασάν. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή Καραχασάν ήταν η καλύτερη στιγμή του Γιώργου αλλά στη συνέχεια αφέθηκαν να παίζουν μπάλλα οι Τριανταφυλλόπουλοι.

Πρόχειρα μούρχονται και δύο περιπτώσεις, άσχετες μεταξύ τους, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Γιώργου είτε αδιαφόρησε, είτε αδράνησε χαρακτηριστικά. Η πρώτη είναι η υποψηφιότητα Μπουτάρη στο Δήμο Θεσσαλονίκης που κατά τη γνώμη μου σηματοδοτούσε πράγματα που έχουν να κάνουν με την υποστήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και της κοινωνίας των πολιτών. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατέβασε άλλον υποψήφιο. Η δεύτερη είναι η αντίδραση κάποιων παραγόντων της τοπικής κοινωνίας Ευόσμου Θεσσαλονίκης για την λειτουργία ξενώνα ατόμων με ψυχικές διαταραχές. Και σ’ αυτή, όπως και σε άλλες εκδηλώσεις φοβικότητας και αποκλεισμού του διαφορετικού, που είναι τα πρώτα πράγματα που πρέπει να παλέψει ένα προοδευτικό, αριστερό κίνημα, δεν υπήρξε παρέμβαση ή ήταν τέτοια που δεν την πήρε κανένας χαμπάρι.

Οι θέσεις και οι αρχές προβάλλονται στην πράξη, όχι απαραίτητα απ’ αυτά που φαίνονται μεγάλα αλλά από τα μικρά που συγκροτούν την καθημερινή μας ζωή και εκφράζουν αυτό που είμαστε.

Ίσως να φαίνεται ότι κάνω απλά την πλάκα μου στο blog, άλλωστε και ο γιος μου έγραψε ότι το κάνω άνω-κάτω, φυσικά το είπε με αγάπη, αλλά στην ουσία καταθέτω τον πόνο μου, είτε γι’ αυτά που αγαπώ, είτε γι’ αυτά που με πληγώνουν.

Γ.Μ.Σ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί σου Γιώργο σε τούτες τις επισημάνσεις. Είναι αλήθεια πως οι σημαντικότερες πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου αφέθηκαν στην τύχη τους. Είναι επίσης αλήθεια ότι όλοι αυτοί που, με βάση τις - θεωρητικά τουλάχιστον - ιδεολογικές συνάφειες θα έπρεπε να είναι μαζί του είναι εναντίον του. Και στηρίζουν το Βενιζέλο, τον οποίο βρήκαν απέναντί τους σε όλες τις μάχες που έδωσαν στη διάρκεια της οκταετίας Σημίτη. Κι αυτοί που χρόνια τώρα ξεχειλίζουν από οργή για το Ελσίνκι, το σχέδιο Ανάν, τη θέση του για λειτουργία και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων σπεύδουν να αγκαλιάσουν τον Παπανδρέου. Πράγματα περίεργα; Μπα, μάλλον κάτι σημαντικό μου διαφεύγει. Κι αυτό είναι ότι για κάποιους η διακυβέρνηση έχει γίνει αυτοσκοπός. θεμιτό; Πιθανότατα, όχι όμως για τον τρόπο που εγώ πορεύτηκα τόσα χρόνια στην πολιτική. Κι από την άλλη ένα αμείλικτο ερώτημα: Πώς θα εφαρμόσει ο Παπανδρέου την πολιτική του; Με ποιους ανθρώπους; Με ανθρώπους που ενστερνίζονται τις δικές του απόψεις ή αυτές του κάθε Παναγιωτακόπουλου;
Ίσως οι απαντήσεις σε όλα αυτά πρέπει να αναζητηθούν στην κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας. Μιας κρίσης οφειλόμενης πρωτίστως στη διάλυση της κοινωνικής εκείνης συμμαχίας (εργατική τάξη με μεσαία στρώματα στη Δυτική Ευρώπη, φτωχοί αγρότες, μεσαία στρώματα και εργατική τάξη σε χώρες σαν την Ελλάδα). Η διάλυση αυτής της συμμαχίας είναι και αποτέλεσμα της επιτυχίας της Σοσιαλδημοκρατίας. Ελάχιστοι είναι πλέον στην Ελλάδα οι φτωχοί αγρότες, που όμως το 1981 αντιπροσώπευαν τα 3/4 μιας αγροτικής τάξης που αποτελούσε το 34% του ενεργού πληθυσμού. Οι εργάτες του 1981 είναι πλέον μικκροεργολάβοι, μικροκαταστηματάρχες ή συνταξιούχοι.Τα παιδιά τους σπούδασαν κι ασχολούνται με μάρκετινγκ και αγορές. Όμως δεν ε΄παψαν να υπάρχουν φτωχοί. Είναι αυτοί πάνω στα θρύψαλα της ζωής των οποίων χτίζεται η παγκοσμιοποίηση. Αλλά οι πιο πολλοί από αυτούς στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα γιατί είναι μετανάστες. Κι από την άλλη, είναι αυτά τα νέα μεσαία στρώματα, που ζουν συνεχώς με τη φοβία της προλεταριοποίησής τους. Και το ερώτημα είναι πώς οικοδομείς σε αυτό το κοινωνικό σώμα και σε ένα διεθνές πλαίσιο που θεωρεί "υπεράσπιση της τρομοκρατίας" ακόμα και τις νύξεις για αναδιανομή του πλούτου μια νέα πλειοψηφική συμμαχία.
με αυτό το πρίσμα εξετάζοντας τους τρεις υποψήφιους για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχουμε: ένα δεξιό που χέστηκε για τη φτωχολογιά (Βενιζέλος)και δυο που έχουν αποδείξει ότι είναι λίγοι (Παπανδρέου Σκανδαλίδης)Είναι προφανές πως οι λίγοι είναι προτιμότεροι του δεξιού.

Γιάνης Χρ.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω με το Γιώργο, πολύ δε περισσότερο με τις επισημάνσεις του Γιάννη, που τις βρίσκω πολύ καίριες.
Το συμπέρασμα είναι λίγο - πολύ γνωστό: Αδιέξοδο στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας...

Όμως αν θέσουμε μια άλλη παράμετρο - την οποία υπαινίχθηκα στο σχόλιό μου της περασμένης Κυριακής (βλέπε πίσω) - τότε ίσως τα πράγματα να μην είναι έτσι ακριβώς.
Κι εννοώ τη χρόνια (εκ γεννετής)αρτηριοσκλήρυνση του κρατικού τομέα, καθώς και την αδυναμία θέσπισης σταθερών κανόνων στο πολιτικό παιχνίδι.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ότι στην υπόλοιπη "γηραιά" Ευρώπη.
Ο εκσυγχρονισμός του κράτους βρίσκει εμπόδια από την ίδια την αστική τάξη. Κι αντί αυτό το αίτητμα να αποτελεί υπόθεση μιας "δεξιάς" πολιτικής, τελικά αναδεικνύεται ως προαπαιτούμενο και συνοδό αριστερών και ριζοσπαστικών παρεμβάσεων στην κοινωνία.
Γι αυτό βρίσκω χρήσιμη την ηγεσία Παπανδρέου.
Όχι γιατί ο ΓΑΠ είναι κάτι περισσότερο από αυτό που περιγράφει ο Γιάννης, αλλά γιατί έστω και συμβολικά συγκρούεται με το αναχρονιστικό "αριστεροδέξιο" οικονομικό κατεστημένο των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που αποτελούν την πληγή της χώρας.
Κώστας Λ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)