«... πρεζέμποροι, νονοί της νύχτας, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών έχουν διαβρώσει μικρό, αλλά κομβικό σημείο του πολιτικού συστήματος και χρησιμοποιώντας ένστολα ανδρείκελα αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό, με αποτέλεσμα, τόσο τον άδικο θάνατο του μαθητή Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, όσο και του αστυνομικού Μιχ. Σπανουδάκη στον Κορυδαλλό».
Τα πιο πάνω αναφέρονται σε κατάθεση αστυνομικού στελέχους της "Αντιτρομοκρατικής", που δόθηκε στο πλαίσιο ποινικής δικογραφίας για διαρροή εγγράφου από την υπηρεσία του...
Το δημοσιεύει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στο χτεσινό της φύλλο (δημοσ. Γ. Μαρνέλλος).
Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια σωστή βόμβα, τα όσα αναφέρει το στέλεχος αυτό!
Πρόκειται για ομολογία - σοκ, που αποκαλύπτει αυτό που εδώ και καιρό επιμένουμε ότι υπάρχει και δυναμώνει κάθε μέρα που περνάει: το παρακράτος μιας δεξιάς που αμετανόητη συνεχίζει και πέραν του έτους 2000 να θυμίζει εκτροφείο σκοτεινών συμμοριών τύπου "Καρφίτσας".
Θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για όσα καταθέτει αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος βέβαια δεν τα βγάζει από το στομάχι του όλα αυτά. Δεν γνωρίζουμε τι θα επακολουθήσει, πολύ φοβάμαι ότι το όλο θέμα θα πνιγεί. Όπως πνίγηκε η σύλληψη πρακτόρων της ΕΥΠ που παρακολουθούσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως πνίγηκε η υπόθεση των υποκλοπών, όπως θάφτηκαν και μια σειρά άλλες υποθέσεις που μόλις κατάφεραν να σκάσουν μύτη μέσα από μικρά και παραχωνιασμένα δημοσιεύματα σε κάποιες στήλες των εφημερίδων.
Το επαναλαμβάνω κι ας γίνομαι κουραστικός: Οι τύποι της ΝΔ ήρθαν για να... μείνουν. Αφελής όποιος νομίζει ότι θα παραδώσουν το "πνεύμα" σε κάποιες επερχόμενες εκλογές και θα πάνε σπίτι τους... Θα δώσουν τη μάχη τους με ό,τι πιο βρόμικο και άθλιο όπλο υπάρχει στο οπλοστάσιο της πολιτικής και ο κίνδυνος να μεταβάλουν τη χώρα σε "τύποις δημοκρατία", με την ανοχή μάλιστα και των υπολοίπων ευρωπαίων είναι ορατός...
Κ.Λ.
37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2012
(164)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (17)
- ► Ιανουαρίου (17)
-
►
2011
(777)
- ► Δεκεμβρίου (11)
- ► Σεπτεμβρίου (31)
- ► Φεβρουαρίου (183)
- ► Ιανουαρίου (178)
-
►
2010
(2192)
- ► Δεκεμβρίου (177)
- ► Σεπτεμβρίου (202)
- ► Φεβρουαρίου (8)
-
▼
2009
(221)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (22)
-
▼
Μαΐου
(13)
- ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΣ...
- ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΑ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΚΤΙΚΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ
- ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΠΟΤ. ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΝΑ
- "...Το προτσές του καπιταλισμού κοινωνικοποιεί..."
- Άλλο ένα δημοσίευμα - βόμβα (που θα κρυφτεί κι αυτ...
- ΠΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;
- Τα γεγονότα της 9ης Μαϊου
- ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: ΟΙΚΟΓΕΝΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΧΕ...
- ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ - ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ
- ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ: ΕΝΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
- Επιστροφή στις Ρίζες...
- Χούντα είναι... Θα περάσει;
- Ένα άρθρο για τις ΗΠΑ και την κρίση
- ► Φεβρουαρίου (39)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2008
(309)
- ► Δεκεμβρίου (44)
- ► Σεπτεμβρίου (35)
- ► Φεβρουαρίου (23)
- ► Ιανουαρίου (36)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
11 σχόλια:
Φίλε Κώστα το παρακράτος το έτος 2009 είναι της δεξιάς; Δηλαδή η ΚΥΠ υπήρξε σοσιαλιστική και παλιννόστησε; Το κράτος επί Κουτσόγιωργα ήταν σοσιαλιστικό; Ή έστω σοσιαλδημακρατικό; Αδελφέ μου ειλικρινά μένω κατάπληκτος με την κατά τετραετία ερμηνεία της πολιτικής και της ιστορίας.
Θεωρώ ότι με την στείρα αντιδεξιά δημαγωγία αυτοπεριορίζεσαι και αυτοχειραγωγείσαι.
Μια σοσιαλιστική σκέψη δεν είναι η αντιδεξιά ρητορεία αλλά η συνολική υπέρβαση των αδιεξόδων που από κοινού συσσώρευσαν ο συντηρητισμός και ο μεταπολιτευτικός «προοδευτισμός». Αν δεν δούμε με θάρρος τα στραβά μας δεν προχωράει τίποτα, κυρίως όσο κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα που εγκλωβίζουν τη σκέψη στα «δικά μας» και στα «δικά τους».
Καλώς το φίλο τον Αλέκο!..
Φίλε Αλέκο δεν έχω καμιά αυταπάτη για όσα συνέβησαν επί ΠΑΣΟΚ. Και καλά και στραβά. Όμως το βασικό πρόβλημα της πολιτικής ζωής δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, είναι η δεξιά, που δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν είχαμε να κάνουμε με μια σύγχρονη εκδοχή της δεξιάς πολιτικής, τότε σύμφωνοι, να τους τσουβαλιάζαμε όλους μαζί.
Εδώ όμως οι τύποι καταστρέφουν τα πάντα. Πρέπει να είναι τυφλός κανείς να μη βλέπει ότι πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται από ανίκανους, (μέτριους στην καλύτερη περίπτωση) και στηρίζεται από το αναχρονιστικό οικονομικό πλέγμα των προμηθευτών του δημοσίου και των εργολάβων.
Ο Σημίτης τουλάχιστον αξιοποίησε αρκετά την εύνοια των εργολάβων για να κάνει πέντε πράγματα, γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι είχε στόχευση, ήταν σοβαρός πολιτικός. Αυτοί εδώ δεν έχουν άλλη στόχευση από την τσέπη τους. Είναι επικίνδυνοι. Πρέπει να φύγουν σήμερα ει δυνατόν.
Αυτά δεν είναι αντιδεξιά ρητορεία. Είναι η αντίδραση μπροστά στη φρίκη του αναχρονισμού και της ασύδοτης (και επικίνδυνης) βλακείας.
Όταν το καμπανάκι σημάνει "πτώχευση" θα το καταλάβεις καλύτερα...
Κ.Λ.
Έχω γράψει πολλές φορές στις αναρτήσεις μου, ότι η σημερινή ημιφασιστική αθλιότητα δεν είναι παρά μια συνέχεια του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι ίδιες μέθοδοι από μια καμαρίλα - τότε ήταν η Μιμή τώρα είναι ο Καραμανλής και οι υπόλοιποι άνθρωποι του Παρακράτους - που άλλο τίποτα δεν έχει στο νου της πάρεξ τη λαμογιά.
Βεβαίως, πριν κυριαρχήσει η παρέα της Μιμής, έγιναν πολύ σημαντικά πράγματα, το εξής ένα. ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. το παλιό παρακράτος, που με σημαία τον αντικομμουνισμό αποφάσιζε ποιος θα σπουδάσει και ποιος όχι, διαλύθηκε. Το αντικατέστησε όμως ένα άλλο παρακράτος: Αυτό που έχει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώτικα, μιας και ο ανδρέας Παπανδρέου, από προσωπική ανασφάλεια, είχε επιλέξει να περιστοιχίζεται από ανθρώπους που, αντί να έχουν προσωπική άποψη, έσπαγαν το μυαλό τους να βρουν τι θέλει αυτός να ακούσει για να του το παρουσιάσουν ως δική τους ιδέα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το οργανωμένο έγκλημα.
Και η παρούσα κυβέρνηση λειτουργεί, όσο καμιά άλλη ίσως στην Ευρώπη από την εποχή που στην Ιταλία Μαφία, μυστικές Υπηρεσίες και Βατικανό ανέβαζαν και κατέβαζαν πρωθυπουργούς, δολοφονούσαν πολιτικούς και επιχειρηματίες που δεν ήταν άμεσα ελεγχόμενοι και κυβερνούσαν μια χώρα ενάντια στη βούληση της πλειοψηφίας, αλλά με την ένοχη ανοχή μιας ευρείας μειοψηφίας. Ανάλογη είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα.
Το κακό είναι ότι μετά από 35 χρόνια αψεγάδιαστης λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού - τα οικονομικά σκάνδαλα δεν συνιστούν πρόβλημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, απλώς σε αυτή αποκαλύπτονται, στα υπόλοιπα καθεστώτα όποιος μιλάει δολοφονείται - είναι πολύ δύσκολο οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι επιτελείται ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ.
Γιάννης Χρ.
Φίλε Κώστα,
Με υποχρεώνεις σε κάποιες επισημάνσεις.
Πιστεύω ειλικρινά ότι δεν έχεις αυταπάτες, ωστόσο παρέχεις αυταπάτες στους αναγνώστες σου. Τα επιχειρήματα σου είναι αναντίστοιχα του βαθμού πολιτικοποίησης και της εμπειρίας σου.
Είναι χαρακτηριστική η φράση σου «…ότι πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται από ανίκανους…». Πιο είναι το ενδιαφέρον εδώ η νεοφιλελεύθερη πολιτική; Ή ότι ασκείται από ανίκανους;. Γνωρίζεις ότι η ανικανότητα (τόσο του Κώστα όσο και του Γιώργου) απορρέει ακριβώς από τον φιλελευθερισμό τους και δεν αφορά κυρίως προσωπικούς χαρακτηρισμούς.
Όχι πως δεν υπάρχουν υποκειμενικές αδυναμίες (ή δυνατότητες) ωστόσο το ουσιαστικό ζήτημα είναι σε πιο πολιτικό –ιδεολογικό σχέδιο επενδύονται.
Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον θα έχει ένα ικανός καπετάνιος σε λάθος πλεύση.
Λες «Αν είχαμε να κάνουμε με μια σύγχρονη εκδοχή της δεξιάς πολιτικής, τότε σύμφωνοι, να τους τσουβαλιάζαμε όλους μαζί.» !! Μα καλά στα πενήντα μας και 35 χρόνια μετά την μεταπολίτευση είναι ζητούμενο ένα Πασόκ που να είναι έστω «μια σύγχρονη εκδοχή της δεξιάς»; Για να μπορούμε να το «τσουβαλιάζαμε» με την Ν.Δ;
Εξίσου προβληματικό είναι γιατί χρειάζεται να καταφεύγουμε σε επιχειρηματολογία της δεκαετίας του ’60 («χούντα είναι θα περάσει»!!, «φρίκη του αναχρονισμού» κ.α)
για να πείσουμε για την ανάγκη πολιτικών αλλαγών. Προσωπικά μου είναι απολύτως σεβαστό να θέλεις να ξαναφύγει η Ν.Δ και να ξαναέρθει το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι γιατί πρέπει να γίνει με όρους οπισθοδρομικούς. Γιατί δεν παρέχουμε στους αναγνώστες μια επιχειρηματολογία η οποία προάγει τον πολιτικό προβληματισμό και το διάλογο.
Αυτό δηλαδή που δεν δέχομαι (κυρίως από εσένα) είναι η αντίληψη του «δαγκωτού», δηλαδή την πριμοδότηση μιας στάσης οπαδού απέναντι στα πολιτικά ζητήματα.
Α. Βαρβέρης
Αγαπητέ Αλέκο,
Μερικές επισημάνσεις μόνο.
1. Αν ασκούνταν μια νεοφιλελεύθερη πολιτική από ικανούς ανθρώπους, θα είχαμε βογγήξει όλοι μεν, αλλά θα είχε μειωθεί, πολύ περισσότερο από όσο θα ήταν αναγκαίο, το δημόσιο χρέος. Και η συζήτηση θα γίνονταν γύρω από το ζήτημα του αν πρέπει να υπάρχει κρατική παρέμβαση στην οικονομία και πόση πρέπει να είναι αυτή. Η κυβέρνηση Καραμανλή αφ' ενός διέλυσε ότι υπήρχε από κοινωνικό Κράτος - Και μη μου πεις ότι αυτό το είχε διαλύσει ο Σημίτης γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: ενώ οι μέσοι μισθοί στην οκταετία Σημίτη αυξήθηκαν όσο και ο πληθωρισμός τα χαμηλότερα εισοδήματα και οι συντάξεις αυξήθηκαν πάνω από τον πληθωρισμό. Θ σου υπενθυμίσω επίσης τις αυξήσεις στις αγροτικές συντάξεις, τη θέσπιση του ΕΚΑΣ και το επίδομα ενοικίου για τους φοιτητές - το δημόσιο χρέος αυξήθηκε εκθετικά. ΑΡΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ και δεν είναι απόρροια της ιδεολογίας του Καραμανλή.
2. Αντιθέτως με τον Καραμανλή για το Γιώργο Παπανδρέου ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ να χρησιμοποιήσεις το χαρακτηρισμό του ανίκανου.ΔΙΟΤΙ ΠΕΤΥΧΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΘΕΣΕΙ ΩΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ. Είχε θέσει ως στόχο του, μαζί με το Σημίτη, τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και το πέτυχε. Είχε θέσει ως στόχο του, μαζί με το Σημίτη, την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ακόμα και χωρίς να έχει λυθεί το Κυπριακό και το πέτυχε. Για το πέρασμά του από το Υπουργείο Παιδείας να μου επιτρέψεις να μη μπορώ να τον κρίνω. Και τούτο γιατί το εγκατέλειψε πριν αρχίσει να υλοποιεί τη μεταρρύθμισή του, αντικαταστάθηκε από τον Αρσένη, ο οποίος ως γνωστόν από όποιο Υπουργείο πέρασε τα σκάτωσε (ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας έχασε τη μπάλα με τον πληθωρισμό, ως υπουργός Εθνικής Άμυνας απεδείχθη ανίκανος να υπερασπίσει τα ίμια, έχοντας προκαλέσει ο ίδιος την κρίση μέσω του κολλητού του του Διακομιχάλη και ως υπουργός Παιδείας προκάλεσε τις μαζικότερες κινητοποιήσεις που υπήρξαν ποτέ στο χώρο αυτό επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ)και ο οποίος έκανε αγνώριστη τη μετασρρύθμιση του Παπανδρέου.
ΑΡΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ. Μπορεί να διαφωνείς ριζικά με τις πολιτικές του απόψεις. Δε σου κρύβω ότι κι εγώ σε πολλά ζητήματα είμαι ριζικά αντίθετος με τις απόψεις του. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα.
3. Ουδόλως θα με απασχολούσε αν η κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ αν οι κανόνες του κοινοβουλευτισμού ήταν σεβαστοί. Στην τελευταία πενταετία όμως γινόμαστε μάρτυρες θεσμικών εκτροπών κατά συρροή. Θα σου αναφέρω μερικές ενδεικτικά Αρχής γενομένης από το κουκούλωμα της υπόθεσης των υποκλοπών, που το συνόδευσε η δολοφονία ενός ανθρώπου που ήξερε πολλά. Η αποδεδειγμένη νοθεία σε ονομαστική ψηφοφορία πριν από ένα χρόνο στη συνέχεια. Οι πέρα κάθε δεοντολογίας παρεμβάσεις του Σανιδά σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ. Το κλείσιμο της Βουλής τέλος με τον τρόπο που έγινε.
Αν λοιπόν ο Κώστας κι εγώ χρησιμοποιούμε φρασεολογία δεκαετίας του '60 είναι γιατί ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Αν τώρα εσύ πιστεύεις ότι ατυτά που προαναφέρω συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχεις παρά να το αποδείξεις.
Γιάννης Χρ.
Φίλε Γιάννη, δεν συνεισφέρει μια επιχειρηματολογία τύπου «Ριζοσπάστη», στην οποία θα μπορούσε κανείς με την δική σου λογικά να αντιπαραθέσει σε τίτλους: Τόμπρας, Χρηματιστήριο, τα Ίμια και το Ευχαριστώ, Οτσαλάν, «δώστα όλα», Πρωτόπαππας κ.α τα οποία γνωρίζεις και θυμάσαι καλύτερα. Ωστόσο προτιμώ να πιστεύεις ότι δεν έχω, σ’ αυτό το επίπεδο, επιχειρήματα, παρά να τροφοδοτήσω μια άγονη αντιπαράθεση.
Αυτό που έχει σημασία, κατά τη γνώμη μου, πέραν των περιστατικών τα οποία συσκοτίζουν πολλές φορές την ουσία, είναι η τελευταία παράγραφος την οποία απέφυγες επιμελώς. Στη θυμίζω: «Γιατί δεν παρέχουμε στους αναγνώστες μια επιχειρηματολογία η οποία προάγει τον πολιτικό προβληματισμό και το διάλογο.
Αυτό δηλαδή που δεν δέχομαι (κυρίως από εσένα) είναι η αντίληψη του «δαγκωτού», δηλαδή την πριμοδότηση μιας στάσης οπαδού απέναντι στα πολιτικά ζητήματα.».
Αν έχει μια διαχρονική σημασία το σύνθημα «να φύγει η δεξιά» είναι κυρίως να φύγει πρώτα από το κεφάλι μας. Όσο προσπαθούμε, στο πλαίσιο της πρεμούρας να έρθουν τα «δικά μας» παιδιά, (τα οποία έρχονται ακριβώς όπως φύγανε), δηλαδή να φύγει η δεξιά με δεξιά-κεντρώα λογική, τροφοδοτούμε ένα φαύλο, εν πολλοίς οπαδικό, κύκλο ο οποίος το λιγότερο που υπόσχεται είναι να την ξαναφέρνει. Με μια τέτοια στάση αφυδατώνουμε την υποκειμενική συμβολή- αποστολή μας στην κοινωνική και πολιτική πρόοδο. Αν είναι να συνεισφέρει κάτι σε όλα αυτά η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με την επιχειρηματολογία αυτή το υπονομεύουμε εκ των προτέρων.
Εκτός των άλλων δεν στέκουν λογικές του τύπου «Αν ασκούνταν μια νεοφιλελεύθερη πολιτική από ικανούς ανθρώπους, θα είχαμε βογκήξει όλοι μεν, αλλά θα είχε μειωθεί, πολύ περισσότερο από όσο θα ήταν αναγκαίο, το δημόσιο χρέος», όπως περίτρανα δείχνει η διεθνής κατάσταση που βιώνουμε (από Ισλανδία έως Αμερική)
Μην αναλωνόμαστε λοιπόν στην αναζήτηση «κόλπων» να ξεγελάσουμε τα αδιέξοδα, ή πιασάρικα επιχειρήματα. Στα «βαριά» χαρτιά υποφέρει ή προοδεύει η κοινωνία και σ’ αυτά πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας.
Φίλε μου Αλέκο αν κρίνω από την αποστροφή σου περί «επιχειρηματολογίας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» κάτι από όσα έγραψα σε ενόχλησε.
Στόχος του σχολίου μου ήταν απλώς να βάλω τα πράγματα στη θέση τους ως προς την αξιολόγηση των πολιτικών. Με μια και μόνη παρατήρηση. Αν ο κρινόμενος πολιτικός πέτυχε τους στόχους που έθεσε δεν είναι ανίκανος. Μπορεί να διαφωνείς μαζί του. Αυτό είναι άλλο.
Σχετικά με τους τίτλους θεμάτων που μου παραθέτεις είναι θέματα που ο καθένας μας τα αξιολογεί διαφορετικά.
Εγώ υπερασπίζομαι το «ευχαριστώ προς τις ΗΠΑ για τα Ίμια», πιστεύω ότι αντί η κυβέρνηση να κάνει τα καραγκιοζηλίκια που έκανε με τον Οτσαλάν όφειλε να τον είχε παραδώσει σιδηροδέσμιο στην Τουρκία, εκτός κι αν αυτός είχε δεχθεί εκ προοιμίου να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση της γερμανικής και της βελγικής δικαιοσύνης, και ότι το Χρηματιστήριο ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ούτε σκάνδαλο. Αν θέλεις μπορώ να σου εξηγήσω, όποτε επιθυμείς, γιατί έχω αυτές τις απόψεις. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ικανότητας ή ανικανότητας των πολιτικών - ή μάλλον του πολιτικού τον οποίο όλοι μέμφονται για όλα αυτά, του Κώστα Σημίτη, αλλά πολιτικής ιεράρχησης.
Η περίπτωση Τόμπρα δε με ενόχλησε διότι για τα καμώματά του είχαν σηκωθεί ακόμα και οι πέτρες κατά του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνο που με τρομάζει είναι πως ανάλογα, και χειρότερα ακόμα περιστατικά γιατί εδώ έχουμε και νεκρούς, δεν εκπλήσσουν κανένα.
Κι αυτό με υποχρεώνει να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ στις Ευρωεκλογές και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ( για τρίτη φορά από τότε που ψηφίζω) για να αποκατασταθεί η νομιμότητα του κοινοβουλευτισμού. Τίποτα παραπάνω.
Και τούτο διότι, μολονότι προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με τιας απόψεις του Γιώργου Παπανδρέου για την εξωτερική πολιτική, για την κοινωνία της πληροφορίας, την πράσινη ανάπτυξη και την πράσινη οικονομία είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ελάχιστα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συμμερίζονται αυτές τις απόψεις. Το αν το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλιστικό ή όχι δε με απασχολεί, στην παρούσα φάση τουλάχιστον.
Γιάννης Χρ.
Φίλε Γιάννη συμφωνώ επί της ουσίας για τις ικανότητες που εννοείς για τον Σημίτη ή για τον Γ. Παπανδρέου (παρότι εσύ δυσκολεύεσαι να διακρίνεις, με τα ίδια κριτήρια, αυτές που αναλογούν στο συντηρητικό χώρο, αλλά δεν θα επιμείνω μη μου βγει και καμιά ταμπέλα)
Αποτελεί πεδίο συνεννόησης σημαντικό η φράση σου «Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ικανότητας ή ανικανότητας των πολιτικών - ή μάλλον του πολιτικού τον οποίο όλοι μέμφονται για όλα αυτά, του Κώστα Σημίτη, αλλά πολιτικής ιεράρχησης.»
Ακριβώς περί αυτού πρόκειται περί πολιτικής ιεράρχησης. Αυτό αξίζει να κρίνουμε και πάνω σ’ αυτή τη βάση να προβληματιστούμε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η «πολιτική ιεράρχηση» της εποχής Σημίτη, όπου ο στρατηγικός της πυρήνας έθετε , το παγκοσμίως κοινότυπο, ότι συνταυτιζόμαστε με τους κυρίαρχους και πλευρίζουμε τους «νικητές», προκειμένου, ως άλαλοι «συνομιλητές», να προσδοκάμε αποτελέσματα (δεν χρειάζεται να σου θυμίσω πως τα έχει απαντήσει αυτά η ιστορία)
Σε αντίθεση μ’ αυτό προφανώς δεν προτιμούμε τον τυχοδιωκτισμό και τη δημαγωγία, αλλά αναζητούμε ενεργητικούς ρόλους που συμβάλουν για την μεταβολή των παγιωμένων χαρακτηριστικών ενός αδιέξοδου σκηνικού. Γινόμαστε μέρος του δυνητικού και όχι του πολιτικού ρεαλισμού.
Με λίγα λόγια ένας ηγέτης δεν καλείται να πάρει τη θέση του απλά μέσα στην διαμορφωμένη σκακιέρα αλλά να διαδραματίσει, με τις μικρές έστω δυνάμεις του, ρόλο αναδιαμόρφωσης και υπέρβασής της. Καλείται δηλαδή για τα δύσκολα και όχι για τα στρωμένα, για τη γνώση των δεδομένων (πολιτικός ρεαλισμός) και τον συνδυασμό τους με τα στοιχεία υπέρβασής τους.
Δεν καλείται να «σώσει την κοινωνία» από τις αμφιβολίες της, αλλά να προάγει και στηρίξει το δίκαιο που αυτές αναδεικνύουν.
Ο Σημίτης (και όχι μόνο) ήταν αναμφίβολα σοβαρός και ικανός αλλά στατικός και μονόδρομα στρατευμένος στις πλατφόρμες του σήμερα
Οι δυσκολίες του ήταν πολλές και σημαντικές, ωστόσο δεν επιτρέπουν απολογισμούς (πολύ περισσότερο από τον ίδιο) που καταφεύγουν σε αυτάρεσκες απλουστεύσεις.
Τα ζητήματα αυτά δεν είναι καινούργια απλά χρειάζεται να εξετάζουμε συνεχώς τον τρόπο που τα προσεγγίζουμε (στην προσπάθεια αυτή δεν έχουμε να διδαχτούμε πολλά από τον Τρικούπη αλλά από τον Καποδίστρια).
Αλέκο να ξεκαθαρίζουμε δυο πράγματα:
1. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος σε αυτή τη γωνιά διαδικτυακής ανταλλαγής απόψεων, είτε σε καφενόβια είτε σε σοβαρή εκδοχή, προτίθεται να σου κολλήσει κάποια ταμπέλα. Ξέρεις καλά ότι το τσιμέντο που μας κρατάει ενωμένους είναι η απέχθεια πτρος τις ταμπέλες.
2. Μίλησα για ανικανότητα ενός ανθρώπου τότε και μόνο τότε, όταν αυτός αποτυγχάνει στους στόχους που ο ίδιος έχει θέσει.
Στην περίπτωση της Κυβέρνησης η ανικανότητα προκύπτει από αυτή ακριβώς την αποτυχία της. Υποσχέθηκε περιορισμό της σπατάλης του Δημοσίου και αύξησε το δημόσιο έλλειμμα. Υποσχέθηκε περιορισμό του δημοσίου χρέους και πρόσθεσε 80 δις ευρώ. Τα περί νταβατζήδων δεν τα πήρα ποτέ στα σοβαρά, γι αυτό δεν θέτω ζήτημα διαφθοράς.
Όμως η ικανότητα ή η ανικανότητα στη διακυβέρνηση είναι ένα από τα βασικά θέματα για τα οποία ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ.
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου