Έφυγε σήμερα το πρωί σε ηλικία 68 ετών ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχάλης Παπαγιαννάκης, μετά από μακρά και άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ήδη έχουν γραφτεί πολλές νεκρολογίες. Οι πιο πολλές παραγεμισμένες με τις αποτιμήσεις του πολιτικού του έργου. Δε θέλω να γράψω άλλη μια, αν και αυτό κάνω ετούτη τη στιγμή. Και το κάνω για να τονίσω μια πτυχή της προσωπικότητας και της δράσης του Μιχάλη, που είμαι βέβαιος ότι θα απουσιάζει από όλες τις άλλες.
Έγινε Αριστερός σε μια εποχή που η απόφαση αυτή στην καλύτερη περίπτωση σου εξασφάλιζε τη μόνιμη ανεργία και στη χειρότερη ξυλοδαρμούς φυλακίσεις εξορίες.
Στη διάρκεια της Δικτατορίας συμμετείχε, όπως έμαθα από άλλους, γιατί ο ίδιος δε μιλούσε γι αυτό, στη Δημοκρατική Άμυνα, μια οργάνωση που μπορεί να μην είχε τρομερή κοινωνική απήχηση - ποια είχε άλλωστε - όμως κανένα από τα μέλη της - ή σχεδόν κανένα - δεν αποδείχθηκε τσόγλανος στη Μεταπολίτευση. Όλοι - ή σχεδόν όλοι - είχαν μια πολιτική δράση που τη χαρακτήριζαν ήθος και αξιοπρέπεια.
Γνωριστήκαμε πριν από 20 χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Νεοεκλεγείς ευρωβουλευτής του ενιαίου ΣΥΝ αυτός, προσφέρθηκε ευχαρίστως να μου δώσει είσοδο προκειμένου να κάνω όλες τις απαραίτητες επαφές επηρεασμού ευρωβουλευτών, για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης, υπερ ενός ψηφίσματος, του ψηφίσματος Schmidbauer, που μεταξύ πολλών άλλων ζητημάτων τη ρύθμιση των οοποίων ζητούσε, απαιτούσε από την Ελλάδα να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην άρνηση στράτευσης για λόγους συνείδησης.Επί τέσσερις ολόκληρες ημέρες είχα κάνει κατοχή στο γραφείο του. Έμπαινα στις 9 το πρωί και έβγαινα στις 10 το βράδυ. Στο διάστημα αυτό συνάντησα περισσότερους από 100 ευρωβουλευτές. Για το κλείσιμο πολλών από τα ραντεβού είχε παρέμβει προσωπικά ο ίδιος ο Μιχάλης ή οι δυο συνεργάτες του. Η βοήθειά του στις προσπάθειες για έγκριση του ψηφίσματος παρά την έντονη αντίδραση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπήρξε καθοριστική.
Στα 15 χρόνια που παρέμεινε στο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο ο Μιχάλης υπήρξε πάντα ένας πρόθυμος βοηθός σε κάθε προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης και του Συνδέσμου αντιρρησιών Συνείδησης. Ούτε που θυμάμαι πόσες δεκάδες ερωτήσεων και επερωτήσεων είχε καταθέσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ούτε που που θυμάμαι πόσες δεκάδες φορές είχε παρέμβει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας για να αποτρέψει φυλακίσεις Αντιρρησιών Συνείδησης. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς, με τη φωτεινή εξαίρεση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - για να μη μιλήσω για το ΠΑΣΟΚ - συναντούσαν Αντιρρησία Συνείδησης και άλλαζαν πεζοδρόμιο.
Πέραν αυτού όμως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια από τις ελάχιστες φωνές υπεράσπισης του δικαιώματος στην ετεροδοξία, σε μια Ελλάδα όπου η μισαλλοδοξία επέχει θέση εθνικής ιδεολογίας. Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του τότε που μερικές δεκάδες «εθνοπροδοτών» υπερασπιζόμασταν - κάποιοι μπήκαν φυλακή γι αυτό - μαζί με το Μετωπο Λογικής του Λεωνίδα Κύρκου και των φίλων του, το «κατάπτυστο σχέδιο Πινέιρο» το οποίο ζητούσε από την Ελλάδα να συναινέσει σε «σύνθετη ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του για την επικύρωση από την Ελλάδα των ευρωπαϊκών νομοθεσιών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Θυμάμαι...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα. Όμως το πιο δυσάρεστο δεν είναι πως ο Μιχάλης δεν είναι πια μαζί μας. Ο ίδιος μάλλον γλύτωσε, μιας και ο καρκίνος στον πνεύμονα είναι εξαιρετικά βασανιστικός. Το πιο δυσάρεστο είναι πως στην Ελλάδα της μισαλλοδοξίας και της θεοποίησης του λεγόμενου πολιτκού κόστους είναι αμφίβολο αν θα βρεθεί σύντομα άνθρωπος να πάρει τη σκυτάλη. Για αυτό από σήμερα η Ελλάδα είναι πιο φτωχή
Γιάννης Χρ.
Έγινε Αριστερός σε μια εποχή που η απόφαση αυτή στην καλύτερη περίπτωση σου εξασφάλιζε τη μόνιμη ανεργία και στη χειρότερη ξυλοδαρμούς φυλακίσεις εξορίες.
Στη διάρκεια της Δικτατορίας συμμετείχε, όπως έμαθα από άλλους, γιατί ο ίδιος δε μιλούσε γι αυτό, στη Δημοκρατική Άμυνα, μια οργάνωση που μπορεί να μην είχε τρομερή κοινωνική απήχηση - ποια είχε άλλωστε - όμως κανένα από τα μέλη της - ή σχεδόν κανένα - δεν αποδείχθηκε τσόγλανος στη Μεταπολίτευση. Όλοι - ή σχεδόν όλοι - είχαν μια πολιτική δράση που τη χαρακτήριζαν ήθος και αξιοπρέπεια.
Γνωριστήκαμε πριν από 20 χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Νεοεκλεγείς ευρωβουλευτής του ενιαίου ΣΥΝ αυτός, προσφέρθηκε ευχαρίστως να μου δώσει είσοδο προκειμένου να κάνω όλες τις απαραίτητες επαφές επηρεασμού ευρωβουλευτών, για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης, υπερ ενός ψηφίσματος, του ψηφίσματος Schmidbauer, που μεταξύ πολλών άλλων ζητημάτων τη ρύθμιση των οοποίων ζητούσε, απαιτούσε από την Ελλάδα να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην άρνηση στράτευσης για λόγους συνείδησης.Επί τέσσερις ολόκληρες ημέρες είχα κάνει κατοχή στο γραφείο του. Έμπαινα στις 9 το πρωί και έβγαινα στις 10 το βράδυ. Στο διάστημα αυτό συνάντησα περισσότερους από 100 ευρωβουλευτές. Για το κλείσιμο πολλών από τα ραντεβού είχε παρέμβει προσωπικά ο ίδιος ο Μιχάλης ή οι δυο συνεργάτες του. Η βοήθειά του στις προσπάθειες για έγκριση του ψηφίσματος παρά την έντονη αντίδραση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπήρξε καθοριστική.
Στα 15 χρόνια που παρέμεινε στο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο ο Μιχάλης υπήρξε πάντα ένας πρόθυμος βοηθός σε κάθε προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης και του Συνδέσμου αντιρρησιών Συνείδησης. Ούτε που θυμάμαι πόσες δεκάδες ερωτήσεων και επερωτήσεων είχε καταθέσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ούτε που που θυμάμαι πόσες δεκάδες φορές είχε παρέμβει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας για να αποτρέψει φυλακίσεις Αντιρρησιών Συνείδησης. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς, με τη φωτεινή εξαίρεση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - για να μη μιλήσω για το ΠΑΣΟΚ - συναντούσαν Αντιρρησία Συνείδησης και άλλαζαν πεζοδρόμιο.
Πέραν αυτού όμως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια από τις ελάχιστες φωνές υπεράσπισης του δικαιώματος στην ετεροδοξία, σε μια Ελλάδα όπου η μισαλλοδοξία επέχει θέση εθνικής ιδεολογίας. Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του τότε που μερικές δεκάδες «εθνοπροδοτών» υπερασπιζόμασταν - κάποιοι μπήκαν φυλακή γι αυτό - μαζί με το Μετωπο Λογικής του Λεωνίδα Κύρκου και των φίλων του, το «κατάπτυστο σχέδιο Πινέιρο» το οποίο ζητούσε από την Ελλάδα να συναινέσει σε «σύνθετη ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του για την επικύρωση από την Ελλάδα των ευρωπαϊκών νομοθεσιών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Θυμάμαι...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα. Όμως το πιο δυσάρεστο δεν είναι πως ο Μιχάλης δεν είναι πια μαζί μας. Ο ίδιος μάλλον γλύτωσε, μιας και ο καρκίνος στον πνεύμονα είναι εξαιρετικά βασανιστικός. Το πιο δυσάρεστο είναι πως στην Ελλάδα της μισαλλοδοξίας και της θεοποίησης του λεγόμενου πολιτκού κόστους είναι αμφίβολο αν θα βρεθεί σύντομα άνθρωπος να πάρει τη σκυτάλη. Για αυτό από σήμερα η Ελλάδα είναι πιο φτωχή
Γιάννης Χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου