Δημοκρατία στην καθημερινότητά μας...

Δεν είναι μόνο το ζήτημα του παρκινγκ, φίλε Γ.Μ.Σ.
Η άθλια εικόνα που παρουσιάζουν οι πόλεις μας αποτελεί πρώτιστο θέμα για όλους, είναι τελικά θέμα δημοκρατίας.
Οι δημοτικοί άρχοντες - που κατ' αρχήν είναι οι υπεύθυνοι για την εικόνα αυτή - αδιαφορούν και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι κάποια έργα - βιτρίνα και το μοίρασμα της "πίττας" στους εργολάβους και τα διάφορα άλλα μικρο - ή μεγαλοσυμφέροντα στην περιοχή.
Οι πολίτες εν πολλοίς είναι απαίδευτοι σε ζητήματα ποιότητας ζωής και δεν έχουν συναίσθηση των υποχρεώσεων ενός πολίτη, παρά μόνο των - πολλές φορές κακώς εννοούμενων - δικαιωμάτων του.

Πεζοδρόμια - άβατα. Σκατά σκύλων σε κάθε τετραγωνικό μέτρο. Πλάκες ξηλωμένες από τις ρίζες των δέντρων, δέντρα ακλάδευτα, μηχανάκια κι αυτοκίνητα ακόμα και μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών. Διάφορα απίστευτα εμπόδια, όπως κουβούκλια του ΟΤΕ, κολώνες, σήματα της τροχαίας, σκουπίδια, εμπορεύματα, κολωνάκια, κάγκελα κλπ. κλπ...
Θέλεις να περπατήσεις, να κατέβεις στο μετρό ή στη στάση του λεωφορείου με τα πόδια;
Ε, λοιπόν, είναι αδύνατο!..
Ο μόνος τρόπος να διαβείς στην πόλη σου, είναι να πάρεις το Ι.Χ. σου. Οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι μας είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ελεύθεροι. Δεν τολμάει κανείς να αποθέσει π.χ. τη σακκούλα με τα σκουπίδια του στη μέση του δρόμου. Θα τον πάρει ο διάολος! Μπορεί όμως ανετότατα να την παρατήσει στο πεζοδρόμιο.
Ζούμε την δικτατορία του τροχοφόρου. Του Ι.Χ....
Κι όλα αυτά είναι ζητήματα δημοκρατίας. Ελευθερίας της κίνησης.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι καταδικασμένα να υφίστανται το φασισμό των άλλων, αλλά και την έλλειψη πραγματικής φροντίδας από το δήμο τους.
Οι ηλικιωμένοι είναι καταδικασμένοι να κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε σκουπίδια, σκατά, δέντρα, αυτοκίνητα και ένας θεός οίδε τι άλλο, για να πάνε στο κοντινό μπακαλικάκι, με κίνδυνο να γλυστρήσουν και σπάσουνε κανένα πόδι.
Κι όλοι εμείς πρέπει τελικά να περπατάμε όχι στο πεζοδρόμιο, αλλά στο δρόμο, με κίνδυνο κάποιος έξυπνος Ι.Χής που βιάζεται να μας πατήσει και να μας ζητάει και τα ρέστα μετά... (Κι άντε να βρεις το δίκιο σου).

Τι κάνουμε;
Βρίζουμε ο ένας τον άλλο και χαλάμε τη μέρα μας, κάθε μέρα...
Κουνάμε το κεφάλι και σκεφτόμαστε το γνωστό: "Δεν είμαστε λαός, ρε!.."

Προτείνω να ανοίξουμε μια συζήτηση για όλα αυτά. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο (ΑπΙφ).
Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται για "δημοκρατία στην καθημερινότητα"...
Κ.Λ.