37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Έντεκα και είκοσι το πρωί, 15-11-07, στο Χαλάνδρι. Δεν χρειάζεται να πάτε στα Κρητικά Όρη για να συναντήσετε την ασυδοσία.


3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΖΗΤΩ ΤΟ ΧΑΟΣ

Πριν δεκατέσσερα χρόνια στο Χαλάνδρι, όπως και σε άλλες περιοχές της Αθήνας, εφαρμόστηκε το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης με τη χρήση παρκομέτρων. Την διαχείριση του συστήματος την είχε αναλάβει ιδιωτική εταιρεία, η οποία είχε κάνει οικονομική συμφωνία με τον Δήμο Χαλανδρίου, της οποίας τους όρους δεν γνωρίζω.
Εκείνο που γνωρίζω καλά είναι ότι, για έναν περίπου μήνα, το κυκλοφοριακό στο Χαλάνδρι είχε λυθεί. Άνετη διέλευση των Μ.Μ.Μ., άνετη κυκλοφορία των πεζών. Όποιος είχε μεγάλη ανάγκη να φέρει αυτοκίνητο στο κέντρο πλήρωνε, ειδάλλως ερχότανε με το λεωφορείο, τα πόδια ή άφηνε το Ι.Χ. σε απόσταση πέντε λεπτών από το κέντρο.

Έλα όμως που του Έλληνα, αριστερού, κεντρώου, δεξιού, ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει! Ξεσηκώθηκαν οι πάντες. Και να τα Συμβούλια Επικρατείας, που προφανώς συμφωνούν με αυτό το θέσφατο και δικαίωσαν τους αγανακτισμένους πολίτες και να οι τζιπάρες των τεσσάρων χιλιάδων κυβικών που επιδεικτικά μάζευαν τις κλήσεις κάτω από το παρμπρίζ για να παραδειγματίζουν τους κοινούς θνητούς, καταργήθηκε το μέτρο και ξαναγυρίσαμε στην προηγούμενη κατάσταση που φυσικά κάθε χρόνο γίνεται χειρότεροι.

Τώρα που η επανάσταση δικαιώθηκε είναι όλοι ευχαριστημένοι. Οι πεζοί που δεν μπορούν να περάσουν και βρίζουν τους πάντες, γλυτώνοντας το εισιτήριο που θα πλήρωναν στο γήπεδο για να κάνουν την ίδια δουλειά, οι οδηγοί που μένουν καθηλωμένοι καμιά ώρα στην Ανδρέα Παπανδρέου και έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν με την ησυχία τους τα προγράμματα των ραδιοφωνικών σταθμών, τα άτομα με ειδικές ανάγκες που μένουν στο σπίτι τους και ξεκουράζονται μιας και αυτή η πόλη δεν τους επιτρέπει την κίνηση.

Ανώνυμος είπε...

Τώρα ποιός είναι ο από πάνω μου, μόνο ο Πελέ θα μπορούσε να μας πει...

Όσον αφορά το βιντεάκι, είναι πρώτο! Θα έλεγα μάλιστα, να το προχωρήσουμε κάποια στιγμή το πράγμα...
Αμεσότητα!..
Κ.Λ.

Ανώνυμος είπε...

(Επιτέλους)Διάβασα και ένα βαθειά
πολιτικό άρθρο.Τώρα τελευταία όλο
και περισσότερο τείνω να πιστέψω
ότι προβλήματα όπως η μάστιγα των
τροχαίων ατυχημάτων είναι σημαντι-
κότερα από αυτά της ανεργίας ή το
ασφαλιστικό!!
Ξέρω ,βγάλατε καντήλες, αλλά γί-
νεται να συζητάμε για όρους συντα-
ξιοδότησης αν δεν εξασφαλίσουμε
ότι θα ζούνε οι νέοι μας για να
απολαύσουν την σύνταξη τους?
Επειδή άλλο κύρος έχεις αν κατα-
πιάνεσαι με προβλήματα ιδεολογι-
κοπολιτικα και άλλο αν ασχολείσαι
με την στάθμευση και τις λακούβες,
ολοένα και συχνότερα με πιάνουν
κρίσεις έλλειψης αυτοεκτίμησης.
Άραγε είναι πολύ κακό αυτό ?
Άραγε συμβαίνει και σε άλλους
αυτό ?
ΑπΙφ.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)